Koning winter heerst deze dagen en velen kijken al reikhalzend uit naar het moment dat ze de schaatsen onder kunnen gaan binden. Ik ben ook maar even de kelder ingedoken om te kijken of ik eigenlijk nog wel in het bezit was van een paar. En inderdaad, helemaal onderin een kast, ver weggedoken lagen een paar ingevette noren.
Vet van ruim 10 jaar oud want ik moest de film ver terugdraaien om een beeld te vinden van een paar voeten met ijzers er onder.
1997. Inderdaad, het jaar van de laatste Elfstedentocht.
We gaan de komende dagen maar eens kijken of mijn wielerbenen zich ook nog de schaatsbeweging kunnen herinneren.
Met de kerstdagen achter de rug en de maag gevuld met allerlei “excellent” voedsel (wat bovendien een “excellent” idee is van Appie H.) moest er natuurlijk wel wat aan extra verbranding gedaan worden. De kerstbomen gaan over een weekje, nu waren eerst de calorieën aan de beurt.
Op de 1e en 2e kerstdag hetzelfde rondje gereden (om niet een van beiden te bevoorrechten) van 62km vrijwel geheel langs de Hollandse IJssel naar Oudewater en daarna aan de andere kant weer terug tot Capelle. Ook exact in dezelfde tijd gereden (2 uur en 11 minuten) om verdere scheve blikken te voorkomen.
Met een schrale en nog vrij pittige oostenwind was het de eerste 20 minuten even tegen de wind doorbijten maar daarna was alles op bedrijfstemperatuur en was het eigenlijk heerlijk fietsen in het zonnetje. Uiteraard goed ingepakt dus dat betekende, van onder naar boven, achtereenvolgens: sokken, fietsschoentjes, neopreen overschoenen, lange fietsbroek (met zeem), korte fietsbroek (zonder), Craft ondershirt, fietsshirt korte mouwen, fietsshirt lange mouwen, windjack, winterhandschoenen, zonnebril, ijsmuts.
Een kleine bidon drinken mee in de achterzak (zodat het water niet bevriest) want met die droge lucht moet je toch proberen wat te drinken onderweg. Ook weer niet teveel natuurlijk want een sanitaire stop met dit weertype is niet echt prettig, voor je het weet zit je met een gele parabool vastgevroren aan de grond.
Zaterdag heb ik het lichaam even van de (koude) schrik laten bekomen maar vandaag moest ‘ie toch weer aan de bak. Een rit van 99km in 3 uur en 27 minuten. Iets langer dan gepland en de beentjes waren dan ook aardig leeg aan het eind (de kou vreet duidelijk aardig mee in het energieverbruik) maar het ging lekker en zo hebben we alle extra’s toch de laatste dagen weer gecompenseerd met een portie lichamelijke inspanning.
Nu nog even het vuurwerk- en oliebollenfestijn verwerken (jawel, de beste oliebollenbakker van Nederland zit in Rotterdam, Richard Visser kan een bezoekje van mij verwachten!) en dan kunnen we aan een spannend nieuw jaar beginnen.
EEN PRETTIGE JAARWISSELING VOOR IEDEREEN EN EEN GEZOND EN SPORTIEF SUCCESVOL 2009 !!!
zondag 28 december 2008
woensdag 17 december 2008
It's Magic!
Vandaag ben ik op vakantie geweest! Naar Mallorca! Lekker een rondje over het eiland gefietst in het zonnetje...........niet echt natuurlijk. Virtueel!
December is toch vooral de maand van de cadeaus en buiten de Sinterklaas en de Kerst is er natuurlijk de jaarwisseling. Mijn eigen jaarwisseling wel te verstaan!
Dat houdt ook niet op, weer een jaar erbij en ik zie Abraham al heeeeeeel in de verte fietsen! En ik kan remmen wat ik wil maar ze reageren niet, de wielen blijven draaien en vroeg of laat (liever zo laat mogelijk) zal ik hem inhalen.
Om dat vooruitzicht enigszins te verzachten heb ik mij in deze feestelijke cadeaumaand maar eens getrakteerd. De Tacx Swing is verleden tijd en de toekomst van het binnenfietsen ziet er ineens een stukje draaglijker uit met de Tacx i-Magic! Als Mohammed ('s winters) niet naar de berg kan, dan brengen we de berg gewoon naar Mohammed.
De Alpen en Dolomieten kan ik nu al vast beleven in de huiskamer en met de thermostaat op 25 graden komen we al lekker in de zomerstemming.
Vandaag dus even het speelgoed in elkaar gezet en op de computer geïnstalleerd, allemaal zo gepiept en daarna even uitproberen natuurlijk.
Bij elkaar 1 uur en 15 min. gefietst en de tijd is omgevlogen! Ik moet er wel nog even voor gaan zitten om alle mogelijkheden en instellingen onder de knie te krijgen en ik wil nog wat Real Life Video's op de kop tikken maar dan kan ik mij daarna echt in de virtuele wereld storten.
Het was trouwens lekker rustig op Mallorca, 3 auto's en 1 motor tegengekomen, heerlijk!
December is toch vooral de maand van de cadeaus en buiten de Sinterklaas en de Kerst is er natuurlijk de jaarwisseling. Mijn eigen jaarwisseling wel te verstaan!
Dat houdt ook niet op, weer een jaar erbij en ik zie Abraham al heeeeeeel in de verte fietsen! En ik kan remmen wat ik wil maar ze reageren niet, de wielen blijven draaien en vroeg of laat (liever zo laat mogelijk) zal ik hem inhalen.
Om dat vooruitzicht enigszins te verzachten heb ik mij in deze feestelijke cadeaumaand maar eens getrakteerd. De Tacx Swing is verleden tijd en de toekomst van het binnenfietsen ziet er ineens een stukje draaglijker uit met de Tacx i-Magic! Als Mohammed ('s winters) niet naar de berg kan, dan brengen we de berg gewoon naar Mohammed.
De Alpen en Dolomieten kan ik nu al vast beleven in de huiskamer en met de thermostaat op 25 graden komen we al lekker in de zomerstemming.
Vandaag dus even het speelgoed in elkaar gezet en op de computer geïnstalleerd, allemaal zo gepiept en daarna even uitproberen natuurlijk.
Bij elkaar 1 uur en 15 min. gefietst en de tijd is omgevlogen! Ik moet er wel nog even voor gaan zitten om alle mogelijkheden en instellingen onder de knie te krijgen en ik wil nog wat Real Life Video's op de kop tikken maar dan kan ik mij daarna echt in de virtuele wereld storten.
Het was trouwens lekker rustig op Mallorca, 3 auto's en 1 motor tegengekomen, heerlijk!
dinsdag 16 december 2008
Zand en keien
Met een reeds gesloten inschrijving voor Egmond-Pier-Egmond vanwege de reeds bereikte deelnemerslimiet van 3000 deelnemers en zo’n 1000 deelnemers aan de Rabo Beach Challenge van 6 december j.l. blijkt des te meer dat het rijden op het strand erg populair is.
Persoonlijk heb ik een bloedhekel aan al dat zand maar dat wil ik dan ook gelijk wel weer even nuanceren want een mooie strandwandeling in de herfst kan ik best waarderen. In de zomer zal je echter lang en vruchteloos naar me zoeken want
dan zal je me er absoluut niet vinden.
Het zal toch zeker een jaar of 20 geleden zijn geweest (Portugal 1988 of 1989?) dat ik in zomeruitrusting (zwembroek, badhanddoek, zonnebrand) aan de kust te vinden was.
Op de mountainbike heb ik het, na het lezen van allerlei enthousiaste berichten, vorige winter een keer geprobeerd. Dat ik daarna niet in jubelstemming verkeerde heeft misschien ook wel een beetje aan het materiaal gelegen (verkeerde banden) of het weer (windkracht 6 tegen met sneeuwbuien) maar ik vond het helaas niet voor herhaling vatbaar. Neemt niet weg dat ik met veel plezier de strandverhalen op bijvoorbeeld Gert’s Blog lees en ook zal ik de deelnemers van Egmond graag bij Studio Sport bewonderen maar ik laat met respect deze zandbak aan mij voorbijgaan.
Ook trekken we straks in het voorjaar weer massaal naar de Vlaamse Wielerklassiekers en de wegen in Noord Frankrijk om het gevecht aan te gaan met de kasseistroken en de onmogelijk geplaveide heuvels. Wegen die reeds door de Romeinen zijn aangelegd
en op z’n zachtst gezegd niet ideaal zijn om met een fiets over heen te rijden of zoals Tim Krabbé in “De Renner” schrijft : “de kasseien op de Muur van Geraardsbergen liggen erbij alsof ze er vanuit een helikopter door de Romeinen zijn neergesmeten”.
Toch stuiteren er jaarlijks weer vele duizenden wielertoeristen in navolging van de profs over de ongelijke stenen en worden er vele steile en schier onbegaanbare heuvels (vaak noodgedwongen te voet) beklommen.
Ik pas.
Wederom.
Net zoals het strand laat ik ook de kasseien links van mij liggen en laat ik deze kastijding van het menselijk lichaam aan mij voorbijgaan. De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix zijn voor mij vooral prachtige koersen om vanaf de bank op de buis te volgen, bij voorkeur via een Belgische zender.
Als tussenstation prefereer ik ’s winters het bos en de modder maar ik ben vooral toch een man van het gladde asfalt, de polderwegen en in ultima forma de Alpenreuzen. Dan ben ik in mijn element, als een vis in het water en geluk bestaat dan uit bordjes met stijgingspercentages, prachtige bergmeren en vergezichten met besneeuwde bergtoppen.
Het is december, koud en de jaarwisseling komt steeds dichterbij. Gelukkig maar want de zomer van 2009 kan voor mij niet vroeg genoeg beginnen.
Persoonlijk heb ik een bloedhekel aan al dat zand maar dat wil ik dan ook gelijk wel weer even nuanceren want een mooie strandwandeling in de herfst kan ik best waarderen. In de zomer zal je echter lang en vruchteloos naar me zoeken want
dan zal je me er absoluut niet vinden.Het zal toch zeker een jaar of 20 geleden zijn geweest (Portugal 1988 of 1989?) dat ik in zomeruitrusting (zwembroek, badhanddoek, zonnebrand) aan de kust te vinden was.
Op de mountainbike heb ik het, na het lezen van allerlei enthousiaste berichten, vorige winter een keer geprobeerd. Dat ik daarna niet in jubelstemming verkeerde heeft misschien ook wel een beetje aan het materiaal gelegen (verkeerde banden) of het weer (windkracht 6 tegen met sneeuwbuien) maar ik vond het helaas niet voor herhaling vatbaar. Neemt niet weg dat ik met veel plezier de strandverhalen op bijvoorbeeld Gert’s Blog lees en ook zal ik de deelnemers van Egmond graag bij Studio Sport bewonderen maar ik laat met respect deze zandbak aan mij voorbijgaan.
Ook trekken we straks in het voorjaar weer massaal naar de Vlaamse Wielerklassiekers en de wegen in Noord Frankrijk om het gevecht aan te gaan met de kasseistroken en de onmogelijk geplaveide heuvels. Wegen die reeds door de Romeinen zijn aangelegd
en op z’n zachtst gezegd niet ideaal zijn om met een fiets over heen te rijden of zoals Tim Krabbé in “De Renner” schrijft : “de kasseien op de Muur van Geraardsbergen liggen erbij alsof ze er vanuit een helikopter door de Romeinen zijn neergesmeten”.Toch stuiteren er jaarlijks weer vele duizenden wielertoeristen in navolging van de profs over de ongelijke stenen en worden er vele steile en schier onbegaanbare heuvels (vaak noodgedwongen te voet) beklommen.
Ik pas.
Wederom.
Net zoals het strand laat ik ook de kasseien links van mij liggen en laat ik deze kastijding van het menselijk lichaam aan mij voorbijgaan. De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix zijn voor mij vooral prachtige koersen om vanaf de bank op de buis te volgen, bij voorkeur via een Belgische zender.
Als tussenstation prefereer ik ’s winters het bos en de modder maar ik ben vooral toch een man van het gladde asfalt, de polderwegen en in ultima forma de Alpenreuzen. Dan ben ik in mijn element, als een vis in het water en geluk bestaat dan uit bordjes met stijgingspercentages, prachtige bergmeren en vergezichten met besneeuwde bergtoppen.
Het is december, koud en de jaarwisseling komt steeds dichterbij. Gelukkig maar want de zomer van 2009 kan voor mij niet vroeg genoeg beginnen.
maandag 15 december 2008
Kerstverlichting
Hangen de ballen en de lampjes al in de boom?
Staan alle kaarsen op hun plek en zijn de kerstkaarten verstuurd?
Nog 10 nachtjes slapen en dan mogen we aanvallen op het kerstontbijt/lunch/diner!
Voor degenen die geen kerstboom in huis hebben gehaald is onderstaande versiering misschien een idee.
MonkeyLectric from Jade Ajani on Vimeo
Staan alle kaarsen op hun plek en zijn de kerstkaarten verstuurd?
Nog 10 nachtjes slapen en dan mogen we aanvallen op het kerstontbijt/lunch/diner!
Voor degenen die geen kerstboom in huis hebben gehaald is onderstaande versiering misschien een idee.
MonkeyLectric from Jade Ajani on Vimeo
zondag 14 december 2008
Wintercriterium
Met een paar graadjes minder koud en ook een stuk minder wind dan gisteren was het vanmiddag best lekker weer om nog even 2 uurtjes de racefiets te pakken. Een pittige training met 4 x de Van Brienenoordbrug op en neer en ik heb het niet getimed maar laten we zeggen dus bij elkaar 4 series van 2 x 2.30 min. in D2/D3 met tussen elke serie een rondje van zo'n 4 km.
Op onderstaand kaartje kun je aan de linkerkant de VBB zien en het tussenrondje links ervan. Ik denk dat ik niet verder dan 6km hemelsbreed van huis ben geweest maar met de warming-up en cooling-down kwam ik toch op een totaal uit van 55km in totaal 1 uur en 54 min.
Eerst even een versnellingskabeltje vervangen en dan volgende week weer eens een ATB-tochtje uitzoeken, want ik krijg modderontwenningsverschijnselen!
Op onderstaand kaartje kun je aan de linkerkant de VBB zien en het tussenrondje links ervan. Ik denk dat ik niet verder dan 6km hemelsbreed van huis ben geweest maar met de warming-up en cooling-down kwam ik toch op een totaal uit van 55km in totaal 1 uur en 54 min.
Eerst even een versnellingskabeltje vervangen en dan volgende week weer eens een ATB-tochtje uitzoeken, want ik krijg modderontwenningsverschijnselen!
zaterdag 13 december 2008
Reservebank
Vandaag een duurtraining in omstandigheden die zowaar een beetje op winter leken. Een zonnetje, een koude oostenwind en een temperatuur dicht bij het vriespunt. Kortom, weer om lekker een stuk te rijden op de racefiets!
Maar een duik in de winterkleding was dus wel nodig en de neopreen overschoenen kwamen nu eindelijk van pas. Goed aangekleed ging het dus van start, een valse start wel te verstaan want na precies 5 min. bij het weer op gang komen na een stoplicht hoorde ik een harde PLING!!! uit mijn achterwiel en met een meteen aanlopend remblokje wist ik genoeg. Nee, het was geen kerstklokje wat ik had gehoord maar, je raadt het al, een gebroken spaak!
Dat was dus gelijk omkeren en na 10 min. stond ik weer voor mijn deur en keek ik naar een verbaasde blik van mijn vader.
"Nu al weer terug?"
(het antwoord in mijn hoofd was : "Ja, niet te lange rit vandaag, 10 min. is zat met dit weer!")
"Spaak gebroken", kwam er uit mijn mond.
"En nu?"
"Even de reservespelers van de bank halen en dan gaan we gewoon opnieuw beginnen!"
M'n zomerwielen stonden gelukkig nog niet in de kelder en na een snelle wissel was ik 10 min. later weer op weg.
Na dit euvel kan ik trouwens mededelen dat de Shimano WH-R535 wielen hierbij te koop worden aangeboden, doe een leuk bod, hou er wel rekening mee dat je zo'n 6 weken op een nieuwe spaak kan wachten (zo lang deed Shimano er vorige keer over en dat zal nu niet anders zijn).
Maar goed, de rit kon dus verder en gelukkig hielden deze wielen zich wel aan de afspraak.
Een rondje door het Westland was al weer een tijdje geleden dus dat werd de route die ik ging rijden, een uurtje of 3 was de verwachting.
Op een mooie droge weg (eindelijk) ging het na een druk stukje Rotterdam-Noord richting vliegveld Zestienhoven, waarna het op de weg wat rustiger werd. Af en toe was het wel oppassen voor bevroren plassen maar met wat stuurmanskunst ging dat gelukkig allemaal goed.
Na Vlaardingen ging het door de Broekpolder, waar het altijd weer mooi fietsen is, richting Maasland en vervolgens met nog steeds de wind al dan niet schuin in de rug naar De Lier.
Na zo'n 45 km fietsen werd het een stukje pittiger en met de wind tegen voelde ik op dat moment pas dat het toch wel aardig koud was. Ik deed snel even een rondje op mijn fietscomputertje en een temperatuur van -1 kwam in beeld. Nou is een een fietscomputer primair niet gemaakt om de temperatuur tijdens het fietsen weer te geven en kan het daarom natuurlijk wat afwijken van de werkelijkheid maar het kwam in ieder geval wel overeen met de gevoelstemperatuur!
Gelukkig deed al het beschermende textiel goed z'n werk dus absoluut geen koude tenen of handen of andere lichaamsdelen. Ik kon mij dus blijven concentreren op het fietsen wat dan ook gewoon lekker ging.
Na Schipluiden ging het richting de Delftse Schie die ik overstak via de Kandelaarsbrug om vervolgens richting de Ackerdijkse Plassen te fietsen. Daarna via de Oude Bovendijk, waar ik de wind echt pal op de kop had, weer terug naar vliegveld Zestienhoven.
De laatste 15km waren identiek aan de eerste 15km met dien verstande dat ik aan de andere kant van de weg reed. Het was inmiddels kwart over 4 geworden, de zon was net in een rood jasje in de verte verdwenen dus nog even doorfietsen om niet in het schemer op te lossen (zonder licht). Maar dat was geen probleem omdat het schemer vooral veroorzaakt werd door de bril die ik nog ophad. De bril afzetten scheelde een uur en dus was ik na exact 3 uur fietsen en 85km voor het donker weer thuis.
Een lekkere rit, beetje fris maar dit is nog altijd beter dan al die nattigheid van de laatste weken.
De reservespelers speelden trouwens foutloos, dus volgende wedstrijd in de basis!
Maar een duik in de winterkleding was dus wel nodig en de neopreen overschoenen kwamen nu eindelijk van pas. Goed aangekleed ging het dus van start, een valse start wel te verstaan want na precies 5 min. bij het weer op gang komen na een stoplicht hoorde ik een harde PLING!!! uit mijn achterwiel en met een meteen aanlopend remblokje wist ik genoeg. Nee, het was geen kerstklokje wat ik had gehoord maar, je raadt het al, een gebroken spaak!
Dat was dus gelijk omkeren en na 10 min. stond ik weer voor mijn deur en keek ik naar een verbaasde blik van mijn vader.
"Nu al weer terug?"
(het antwoord in mijn hoofd was : "Ja, niet te lange rit vandaag, 10 min. is zat met dit weer!")
"Spaak gebroken", kwam er uit mijn mond.
"En nu?"
"Even de reservespelers van de bank halen en dan gaan we gewoon opnieuw beginnen!"
M'n zomerwielen stonden gelukkig nog niet in de kelder en na een snelle wissel was ik 10 min. later weer op weg.
Na dit euvel kan ik trouwens mededelen dat de Shimano WH-R535 wielen hierbij te koop worden aangeboden, doe een leuk bod, hou er wel rekening mee dat je zo'n 6 weken op een nieuwe spaak kan wachten (zo lang deed Shimano er vorige keer over en dat zal nu niet anders zijn).
Maar goed, de rit kon dus verder en gelukkig hielden deze wielen zich wel aan de afspraak.
Een rondje door het Westland was al weer een tijdje geleden dus dat werd de route die ik ging rijden, een uurtje of 3 was de verwachting.
Op een mooie droge weg (eindelijk) ging het na een druk stukje Rotterdam-Noord richting vliegveld Zestienhoven, waarna het op de weg wat rustiger werd. Af en toe was het wel oppassen voor bevroren plassen maar met wat stuurmanskunst ging dat gelukkig allemaal goed.
Na Vlaardingen ging het door de Broekpolder, waar het altijd weer mooi fietsen is, richting Maasland en vervolgens met nog steeds de wind al dan niet schuin in de rug naar De Lier.
Na zo'n 45 km fietsen werd het een stukje pittiger en met de wind tegen voelde ik op dat moment pas dat het toch wel aardig koud was. Ik deed snel even een rondje op mijn fietscomputertje en een temperatuur van -1 kwam in beeld. Nou is een een fietscomputer primair niet gemaakt om de temperatuur tijdens het fietsen weer te geven en kan het daarom natuurlijk wat afwijken van de werkelijkheid maar het kwam in ieder geval wel overeen met de gevoelstemperatuur!
Gelukkig deed al het beschermende textiel goed z'n werk dus absoluut geen koude tenen of handen of andere lichaamsdelen. Ik kon mij dus blijven concentreren op het fietsen wat dan ook gewoon lekker ging.
Na Schipluiden ging het richting de Delftse Schie die ik overstak via de Kandelaarsbrug om vervolgens richting de Ackerdijkse Plassen te fietsen. Daarna via de Oude Bovendijk, waar ik de wind echt pal op de kop had, weer terug naar vliegveld Zestienhoven.
De laatste 15km waren identiek aan de eerste 15km met dien verstande dat ik aan de andere kant van de weg reed. Het was inmiddels kwart over 4 geworden, de zon was net in een rood jasje in de verte verdwenen dus nog even doorfietsen om niet in het schemer op te lossen (zonder licht). Maar dat was geen probleem omdat het schemer vooral veroorzaakt werd door de bril die ik nog ophad. De bril afzetten scheelde een uur en dus was ik na exact 3 uur fietsen en 85km voor het donker weer thuis.
Een lekkere rit, beetje fris maar dit is nog altijd beter dan al die nattigheid van de laatste weken.
De reservespelers speelden trouwens foutloos, dus volgende wedstrijd in de basis!
zondag 7 december 2008
Profiteur
Ik geef het toe, ik ben een profiteur. Maar ach, iedereen heeft zo z'n mindere kanten.
Ik moet dan ook met schaamrood op de kaken bekennen dat ik vandaag, net als een flink deel van het afgelopen jaar meedogenloos misbruik heb gemaakt van het mooie weer en de overvloedige zonneschijn om te gaan fietsen.
Hoewel de plannen eerst richting Veenendaal gingen om daar wat met de ATB te gaan stoeien, besloot ik toch maar om ook vandaag een lekkere duurtraining te gaan doen op de racefiets.
Het duurvermogen is namelijk aardig ingekakt en er moeten dus kilometers gemaakt worden.
Een mooie ronde door het Groene Hart, via Nieuwerkerk a/d IJssel, Zevenhuizen, de Rottemeren, Bergschenhoek, Berkel en Roderijs, Zoetermeer, Benthuizen, Zoeterwoude. Hazerswoude, Boskoop, Waddinxveen, wederom Zevenhuizen en Nieuwerkerk a/d IJssel en ten slotte Capelle.
Na het passeren van 10 plaatsnamenbordjes stond er 103km op de teller en waren er 3 uur en 39 min. voorbijgegaan. Sneller kan ik een middagje genieten niet vertellen!
En hoewel de zon uitbundig scheen lukte het hem toch niet om de weg droog te krijgen dus werd alsnog de rekening door Moeder Natuur gepresenteerd via een tot aan mijn oren smerige fiets.
Dat was dus gelijk poetsen geblazen, want ik heb al een goed voornemen voor het komende jaar: de fiets gelijk schoonmaken, bij wijze van spreken nog met de fietsschoentjes aan en de helm op!
Hij staat dan ook weer te blinken in de woonkamer, alsof 'ie niet buiten is geweest. Het lijkt wel alsof 'ie naar me lacht.....................
Ik moet dan ook met schaamrood op de kaken bekennen dat ik vandaag, net als een flink deel van het afgelopen jaar meedogenloos misbruik heb gemaakt van het mooie weer en de overvloedige zonneschijn om te gaan fietsen.
Hoewel de plannen eerst richting Veenendaal gingen om daar wat met de ATB te gaan stoeien, besloot ik toch maar om ook vandaag een lekkere duurtraining te gaan doen op de racefiets.
Het duurvermogen is namelijk aardig ingekakt en er moeten dus kilometers gemaakt worden.
Een mooie ronde door het Groene Hart, via Nieuwerkerk a/d IJssel, Zevenhuizen, de Rottemeren, Bergschenhoek, Berkel en Roderijs, Zoetermeer, Benthuizen, Zoeterwoude. Hazerswoude, Boskoop, Waddinxveen, wederom Zevenhuizen en Nieuwerkerk a/d IJssel en ten slotte Capelle.
Na het passeren van 10 plaatsnamenbordjes stond er 103km op de teller en waren er 3 uur en 39 min. voorbijgegaan. Sneller kan ik een middagje genieten niet vertellen!
En hoewel de zon uitbundig scheen lukte het hem toch niet om de weg droog te krijgen dus werd alsnog de rekening door Moeder Natuur gepresenteerd via een tot aan mijn oren smerige fiets.
Dat was dus gelijk poetsen geblazen, want ik heb al een goed voornemen voor het komende jaar: de fiets gelijk schoonmaken, bij wijze van spreken nog met de fietsschoentjes aan en de helm op!
Hij staat dan ook weer te blinken in de woonkamer, alsof 'ie niet buiten is geweest. Het lijkt wel alsof 'ie naar me lacht.....................
zaterdag 6 december 2008
Decemberstress
Eindelijk weer wat zon, dus vandaag kon de racefiets weer van stal gehaald worden. Die dacht aan z'n winterslaap te kunnen beginnen. Fout gedacht!
Fietsen op een zaterdagmiddag is in de zomer al geen pretje (en dan doel ik op het drukke verkeer) maar in de laatste maand van het jaar kan je ook maar beter vroeg op stap gaan want de overige wakkere Nederlanders lijden dan namelijk aan Decemberstress!
Eerst beginnen we met de Sinterklaasstress of de surprisestress, het is me om het even.
Iedereen onderweg om zich met z'n allen tegelijk scheel te pinnen (hoezo kredietcrisis?, volgens Equens lag de top dit jaar op 332 pinacties per seconde!) ) voor kadootjes en kunstgebitversnellers (waarom die haast, de pepernoten en aanverwante artikelen lagen al in september in de winkel!).
En zonder Xbox 360, Playstation of Wii hoef je als ouder tegenwoordig natuurlijk niet thuis te komen.
Als baardmans weer vertrokken is schieten we gelijk door in de Kerstbomenstress (in sommige gevallen resulterend in een hardnekkig tuincentrumsyndroom) oftewel het gevecht om de beste boom en de laatste kerstverlichting, want hoe vroeg je ook bent, je bent elk jaar toch weer te laat.
En hoe mooi de boom ook is, die je een hele middag zoeken heeft gekost en je uitslag op je handen van de dennenaalden (elk jaar vergeet je die handschoenen weer) heeft opgeleverd, vrouwlief vindt 'm toch weer te klein, te groot, te groen. En na een middagje gezellig optuigen (waarbij je elkaar verbaal aftuigt) staat 'ie dan eindelijk.
Als het hele huis dan volhangt met kerstprullaria en je nergens meer fatsoenlijk kan gaan zitten zonder iets om te gooien gaan we lekker door naar de 2e Kadootjesstress. Wat geven we dit jaar aan iemand die alles al heeft? Je twijfelt elk jaar sterker om de chockeren met een ingepakte cadeaubon. Het wordt toch weer een op-het-laatste-moment-actie met een geurtje of je laat 'm dit jaar eens echt uit de broek
hangen met een dure Pashmina die je toevallig in de Glossy (waarvoor jouw "Autovisie" moest wijken!) had zien staan.
Maar goed, iedereen uiteindelijk happy onder de kerstboom dus nu nog even de Vuurwerkstress en dan is het jaar weer voorbij! Even op de giro- of bankrekening kijken of er nog ruimte is, maar desnoods pinnen we ons dik in de rode cijfers, want vuurwerk zal er komen (je zoon of dochter praat anders minstens tot en met maart niet meer met je)!
Het valt allemaal niet mee, die decembermaand, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de boterlettervergiftiging en de chocoladeletteroverdosis die op de loer liggen.
Heerlijk om dan in het zonnetje op je racefiets te zitten en om met een frisse wind door de haren al die winkelcentra ver achter je te mogen laten. Ruim 2 uur duurde het vandaag en 63km onder de wielen voorbij zien gaan.
Iedereen die denkt nu natuurlijk dat ik de decembermaand haat, want vorig jaar was ik ook al zo negatief. Niets is minder waar. Het is tenslotte niet alleen de 12e maar ook de 13e maand, wat natuurlijk altijd lekker is! Bovendien gaat voor mij weer de voorbereiding voor de komende zomer beginnen, dus dat betekent oriënteren, plannen en kijken waar de zon het hardst gaat schijnen en de benen het hardst moeten trappen!
En natuurlijk heeft al dat feestgedruis ook wel z'n positieve kanten. De gezelligheid, de sfeer, de lichtjes en die onvergelijkbare Hollandse knuffel-knusserigheid!
December? I Love it!
Fietsen op een zaterdagmiddag is in de zomer al geen pretje (en dan doel ik op het drukke verkeer) maar in de laatste maand van het jaar kan je ook maar beter vroeg op stap gaan want de overige wakkere Nederlanders lijden dan namelijk aan Decemberstress!
Eerst beginnen we met de Sinterklaasstress of de surprisestress, het is me om het even.
Iedereen onderweg om zich met z'n allen tegelijk scheel te pinnen (hoezo kredietcrisis?, volgens Equens lag de top dit jaar op 332 pinacties per seconde!) ) voor kadootjes en kunstgebitversnellers (waarom die haast, de pepernoten en aanverwante artikelen lagen al in september in de winkel!).En zonder Xbox 360, Playstation of Wii hoef je als ouder tegenwoordig natuurlijk niet thuis te komen.
Als baardmans weer vertrokken is schieten we gelijk door in de Kerstbomenstress (in sommige gevallen resulterend in een hardnekkig tuincentrumsyndroom) oftewel het gevecht om de beste boom en de laatste kerstverlichting, want hoe vroeg je ook bent, je bent elk jaar toch weer te laat.
En hoe mooi de boom ook is, die je een hele middag zoeken heeft gekost en je uitslag op je handen van de dennenaalden (elk jaar vergeet je die handschoenen weer) heeft opgeleverd, vrouwlief vindt 'm toch weer te klein, te groot, te groen. En na een middagje gezellig optuigen (waarbij je elkaar verbaal aftuigt) staat 'ie dan eindelijk.Als het hele huis dan volhangt met kerstprullaria en je nergens meer fatsoenlijk kan gaan zitten zonder iets om te gooien gaan we lekker door naar de 2e Kadootjesstress. Wat geven we dit jaar aan iemand die alles al heeft? Je twijfelt elk jaar sterker om de chockeren met een ingepakte cadeaubon. Het wordt toch weer een op-het-laatste-moment-actie met een geurtje of je laat 'm dit jaar eens echt uit de broek
hangen met een dure Pashmina die je toevallig in de Glossy (waarvoor jouw "Autovisie" moest wijken!) had zien staan.Maar goed, iedereen uiteindelijk happy onder de kerstboom dus nu nog even de Vuurwerkstress en dan is het jaar weer voorbij! Even op de giro- of bankrekening kijken of er nog ruimte is, maar desnoods pinnen we ons dik in de rode cijfers, want vuurwerk zal er komen (je zoon of dochter praat anders minstens tot en met maart niet meer met je)!
Het valt allemaal niet mee, die decembermaand, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de boterlettervergiftiging en de chocoladeletteroverdosis die op de loer liggen.
Heerlijk om dan in het zonnetje op je racefiets te zitten en om met een frisse wind door de haren al die winkelcentra ver achter je te mogen laten. Ruim 2 uur duurde het vandaag en 63km onder de wielen voorbij zien gaan.
Iedereen die denkt nu natuurlijk dat ik de decembermaand haat, want vorig jaar was ik ook al zo negatief. Niets is minder waar. Het is tenslotte niet alleen de 12e maar ook de 13e maand, wat natuurlijk altijd lekker is! Bovendien gaat voor mij weer de voorbereiding voor de komende zomer beginnen, dus dat betekent oriënteren, plannen en kijken waar de zon het hardst gaat schijnen en de benen het hardst moeten trappen!
En natuurlijk heeft al dat feestgedruis ook wel z'n positieve kanten. De gezelligheid, de sfeer, de lichtjes en die onvergelijkbare Hollandse knuffel-knusserigheid!
December? I Love it!
donderdag 27 november 2008
maandag 24 november 2008
Filmstoel op wielen
Na een luie zondag waar ik alle pijnlijke spieren (nek, armen, rug) een beetje kon laten herstellen, was het vanavond weer tijd voor een ritje op de Tacx. Een hersteltraining, nu voor de benen.Dus gewoon lekker losfietsen in een mooi tempo met de hartslag net onder de D1-grens, dus zo tussen de 125 en 130. Ondertussen lekker een filmpje opgezet, Stepbrothers, en precies de lengte van de film gefietst, 1 uur en 20 min. en een afstand van 38 km.
Een filmstoel op wielen, gezweten en gelachen, alleen de popcorn en cola ontbraken nog. Maar ja, het moet wel een beetje op sporten blijven lijken. Een lekkere training.
zaterdag 22 november 2008
11 Bergen deel 2
Het zat er al een beetje aan te komen maar vandaag heeft een extra deelnemer zich nog even ingeschreven voor de 11 Bergen Cyclo : Koning Winter! Het is dus een kwestie van op tijd vertrekken richting Apeldoorn om eventuele vertragingen door de gladheid op te kunnen vangen. En dat is maar goed ook want al bij Gouda zorgt een flinke hagelbui ervoor dat ik flink van het gas af moet. En hoe dichter ik bij Apeldoorn kom hoe witter de wereld wordt.
Om 10.00 uur precies rij ik het sportpark Orderbos binnen, gelukkig ruim op tijd voor de start die om 11.00 staat gepland. Na mijn stuurbord te hebben opgehaald (nr.14) is er nog tijd voor een bak koffie en kan ik op m'n gemak m'n tegenstanders bekijken die langzaam de kantine binnendruppelen. Ik probeer hun sterkte in te schatten want goede rennners schijnen kenmerkende koppen te hebben, maar dat geldt dan weer alleen voor de renners die je kent (volgens Tim Krabbé). Een onmogelijke opgave dus want ik ken niemand.
Na mijn laatste slok caffeïne geef ik deze poging dus maar op en loop terug naar mijn auto om mij voor te bereiden op de start. Terwijl ik mij van de broodnodige isolatie voorzie (bij voorkeur waterdicht) hoor ik via de speaker omroepen dat de start een kwartiertje is uitgesteld i.v.m. een ongeval op de snelweg die voor oponthoud heeft gezorgd voor enkele deelnemers. Dat komt eigenlijk wel goed uit en kan ik nog even een proefrondje rijden op het gedeelte van het parcours wat rond start en finish is gelegen. Na deze mini warming-up blijkt dat ik duidelijk te harde banden heb en er moet nodig nog wat lucht uit voor meer grip. Daarna ben ik er echt klaar voor en op weg naar de startstreep beginnen de wedstrijdkriebels (dat is lang geleden!) nu toch wel toe te nemen.
Ik mag mij opstellen in het derde startvak en dat betekent dat ik 2 minuten na de eersten kan beginnen aan mijn allereerste MTB-cyclo! Het eerste deel van het parcours loopt over 2 voetbalvelden, zachte ondergrond met veel sporen, hobbels en een flinke laag sneeuw. Het is gelijk al pittig maar het is allemaal slechts een voorproefje van wat ik nog voor de wielen zal gaan krijgen.
Het eerste stuk met veel korte bochten zorgt er in ieder geval voor dat het veld aardig uit elkaar wordt getrokken dus van opstoppingen is gelukkig geen sprake als we na het finishdoek het park afrijden via een smalle singletrack. Door een opening in het hek rijden we rechtsaf het bos in en gaat het tempo omhoog over het nog aardig te berijden zandpad. Af en toe komt er een renner voorbijflitsen en ook ikzelf passeer er een paar, maar daarna wordt het parcours al een stuk lastiger om elkaar in te halen. Ik ga te hard van start, ik voel het, mijn adem kan mijn benen amper bijhouden en mijn hartslag ligt al ver vooruit. Ik moet eigenlijk een beetje dimmen maar de adrenaline verdoofd mijn gedachten en ik ga mee met de rest. Jeugdige overmoed in het lichaam van een renner uit het 3e startvak (40-50)!
Ik concentreer mij op het parcours en na een lange afdaling gaan we linksaf en zie ik een enorme modderplas voor mij opdoemen. Diep? Ik heb geen idee en ik besluit om het smalle paadje rechts er omheen te nemen tussen 2 boompjes door. De snelheid is er gelijk uit, ik baal en besluit dan ook meteen om het volgende rondje de modderpoel vol gas te doorkruisen.
Ongeveer halverwege de 1e ronde passeer ik Johan Veninga, medewebfietser, maar tijd voor een kletspraatje is niet aan de orde. De af en toe diepe moddersporen vermengd met verse sneeuw eisen de volledige concentratie en bovendien is alle lucht in mijn longen al gereserveerd en niet meer beschikbaar voor de productie van verstaanbare taal.
Hoewel ik mijn hartslagmeter niet om heb weet ik dat mijn hartslag nu al in dikke rode cijfers geschreven kan worden. Ga ik het in dit tempo 6 rondjes volhouden? Uhhhhhhh, de zoemer gaat, de deelnemers drukken massaal op antwoord A. En inderdaad, NEE is het goede antwoord. Ze mogen allemaal door naar de volgende ronde. Net als ik, want na een stuk waar het in een aantal bochten na elkaar een aantal heuvels op en af gaat, draai ik even later de voormalige (en nu zeker niet meer te gebruiken) voetbalvelden op richting finishlijn voor de eerste doorkomst.
Door mijn geel/oranje brillenglazen (om de wereld een beetje zonniger te zien) ontdek ik tussen de supporters Marieke, wederhelft van eerdergenoemde Johan en ook (maar nu even niet fietsende) weblogger. Met fototoestel in de aanslag en warm ingepakt bestudeert ze aandachtig het deelnemersveld. Met een krampachtig geproduceerd "hé Marieke!" probeer ik haar aandacht te trekken (voor vrouwen maken mijn longen ALTIJD een uitzondering) wat wonderwel lukt. Ik hoor haar iets terugroepen, maar versta het niet. Niet erg, nog 5 pogingen te gaan.
Het eerste rondje zit erop!
8 km gereden en ik zit al aardig stuk. Mijn God, hoe kom ik de volgende 5 ronden door?
Ik besluit het verstand op 0 te zetten (voor zover je van verstand kunt spreken als je dit soort dingen op je vrije zaterdag doet) en de blik op oneindig (veel modder) en gewoon door te gaan. Uiteraard, onder de kritische blikken van medewebfietsers kan ik natuurlijk niet voortijdig afhaken. Leg dat maar eens uit op je weblog!
Ik draai het bos weer in en merk dat de hartslag nu toch met een wat regelmatiger maar nog steeds hoog tempo het ritme aangeeft. Dit is in ieder geval een stuk beter vol te houden.
Ik kom weer bij de grote modderplas aan en kies de linkerkant. Een flinke kuil en ik verdwijn tot zeker de naven van mijn wielen in de modder. Volgende rondje maar de rechterkant proberen, misschien is dat minder diep.
Hoewel het parcours steeds slechter berijdbaar wordt en dus steeds zwaarder heb ik nog niet hoeven afstappen, het lukt me allemaal nog fietsend hoewel er stukken zijn waarbij ik mijn kleinste versnelling nodig heb. Komende rondjes zal ik waarschijnlijk wel van de fiets moeten.
Het 2e rondje loopt op zijn eind als ik het heuveltje afduik en weer de voetbalvelden op ga die al zwaar hebben geleden onder het bezoek van 2 x ruim honderd deelnemers en er duidelijk niet beter op zijn geworden. Onder de aanmoedigingen van mijn supporter voor één dag ploeg ik mij door de diepe sporen en ga na bijna een uur fietsen voor de 3e maal onder het finishdoek door.
Het wordt nu echt een rit van cumulatieven, alle factoren krijgen elke ronde een update. De goede stukken worden minder, de wat mindere worden slecht, de slechte worden heel slecht en de hele slechte stukken worden onmogelijk. Ik hoop niet dat ik de boswachter tegenkom die met zijn jachtgeweer op zoek is naar de verantwoordelijken voor zijn aan gort gereden bos.
Ik probeer wat te drinken en mijn blik gaat naar beneden. Ik ontwaar een klont modder die op mijn onderbuis vastgekleefd zit. Ik veeg de bovenkant zo goed en kwaad als het kan schoon en herken mijn bidon. Ik neem snel een slok maar moet al snel weer beide handen aan het stuur houden. Echt een momentje van rust is ons vandaag niet gegund.
De gedachte aan opgeven komt steeds vaker onder mijn helm naar boven borrelen en er zijn zelfs momenten dat ik vurig hoop op een lekke band of ander materiaalpech. Een legitieme reden van opgeven. “Ach ja, het had nog wel gekund. Het was nog maar 3 rondjes, maar pech daar doe je niets tegen!”
Mijn gebeden worden niet verhoord, mijn fiets houdt zich prima en ik moet noodgedwongen door. Als ik het sportpark voor de 3e maal oprij staat Marieke bij het hek en roept me iets toe. Ik versta “…..rondje korter…” maar kan aan de 2 woorden nog niet echt een betekenis vastmaken.
Als ik wat dichter bij het geluid van de speaker kom hoor ik dat de race is ingekort met 1 rondje, dus in plaats van 6 worden het 5 rondjes.
Alle twijfel verdwijnt direct en ik weet dat ik nu de race zal uitrijden.
Het 4e rondje gaat in en witte vlokken spatten op mijn bril. Het begint te sneeuwen en niet zo’n beetje ook! Het bruingereden wit heeft ineens weer zijn originele kleur en de route lijkt langzaam te verdwijnen. Na ruim 3 rondjes staat echter het parcours op mijn netvlies geprint en voorlopig wint de modder het nog en blijven de sporen zichtbaar.
Het zware terrein dwingt me een steeds kleinere versnelling op en ik moet nu op 2 heuveltjes van de fiets af. Niet eens zo erg, want het lopen zorgt ervoor dat ik mijn stijf geworden rugspieren een beetje kan strekken.
Is dit leuk? vraag ik mij af (net als Carbonfire) en hoewel mijn spieren NEE! schreeuwen kom ik ondanks alles toch tot de conclusie dat dit soort afzien toch wel, op een beetje masochistische manier, leuk is.
De sneeuwbui is voorbij als ik het laatste rondje inga. Het laatste rondje! Nog zo’n 7,5 km te gaan en het idee dat het einde in zicht komt geeft me weer wat energie. En ondanks dat het later mijn langzaamste rondje zal blijken voelt het beter aan als de 2 vorige.
Op het laatste stuk zet ik nog even aan en passeer nog 2 man om uiteindelijk als 47e te finishen na 2 uur en 26 minuten.
Inmiddels in gezelschap van Marieke zie ik na zo’n 5 minuten ook Johan over de finish komen. Net als ik, afgeserveerd, uitgewoond en vooral blij dat het gedaan is. We praten even en begeven ons daarna naar de plek waar de fietsen worden schoongespoten door 3 ijverige mannen. Het lijkt wel een verfspuiterij, alle bruine fietsen krijgen een nieuw kleurtje, alleen mag je niet zelf kiezen welk.
Ik neem afscheid van Johan en Marieke (bedankt voor de aanmoedigingen!) en begeef mij met een schone fiets naar mijn auto. Na een onhandige verkleedpartij vertrek ik na een kwartiertje weer richting Capelle.
Het was zwaar, maar volgend jaar wil ik hier weer aan de start staan. Hopelijk in betere omstandigheden, zowel qua weer als qua conditie. Ik zet de verwarming hoog en geef gas, de stilte van het bos wordt ingeruild voor de muziek van Daughtry die hard uit de boxen komt terwijl ik het sportpark uitrij.
Om 10.00 uur precies rij ik het sportpark Orderbos binnen, gelukkig ruim op tijd voor de start die om 11.00 staat gepland. Na mijn stuurbord te hebben opgehaald (nr.14) is er nog tijd voor een bak koffie en kan ik op m'n gemak m'n tegenstanders bekijken die langzaam de kantine binnendruppelen. Ik probeer hun sterkte in te schatten want goede rennners schijnen kenmerkende koppen te hebben, maar dat geldt dan weer alleen voor de renners die je kent (volgens Tim Krabbé). Een onmogelijke opgave dus want ik ken niemand.
Na mijn laatste slok caffeïne geef ik deze poging dus maar op en loop terug naar mijn auto om mij voor te bereiden op de start. Terwijl ik mij van de broodnodige isolatie voorzie (bij voorkeur waterdicht) hoor ik via de speaker omroepen dat de start een kwartiertje is uitgesteld i.v.m. een ongeval op de snelweg die voor oponthoud heeft gezorgd voor enkele deelnemers. Dat komt eigenlijk wel goed uit en kan ik nog even een proefrondje rijden op het gedeelte van het parcours wat rond start en finish is gelegen. Na deze mini warming-up blijkt dat ik duidelijk te harde banden heb en er moet nodig nog wat lucht uit voor meer grip. Daarna ben ik er echt klaar voor en op weg naar de startstreep beginnen de wedstrijdkriebels (dat is lang geleden!) nu toch wel toe te nemen.
Ik mag mij opstellen in het derde startvak en dat betekent dat ik 2 minuten na de eersten kan beginnen aan mijn allereerste MTB-cyclo! Het eerste deel van het parcours loopt over 2 voetbalvelden, zachte ondergrond met veel sporen, hobbels en een flinke laag sneeuw. Het is gelijk al pittig maar het is allemaal slechts een voorproefje van wat ik nog voor de wielen zal gaan krijgen.
Het eerste stuk met veel korte bochten zorgt er in ieder geval voor dat het veld aardig uit elkaar wordt getrokken dus van opstoppingen is gelukkig geen sprake als we na het finishdoek het park afrijden via een smalle singletrack. Door een opening in het hek rijden we rechtsaf het bos in en gaat het tempo omhoog over het nog aardig te berijden zandpad. Af en toe komt er een renner voorbijflitsen en ook ikzelf passeer er een paar, maar daarna wordt het parcours al een stuk lastiger om elkaar in te halen. Ik ga te hard van start, ik voel het, mijn adem kan mijn benen amper bijhouden en mijn hartslag ligt al ver vooruit. Ik moet eigenlijk een beetje dimmen maar de adrenaline verdoofd mijn gedachten en ik ga mee met de rest. Jeugdige overmoed in het lichaam van een renner uit het 3e startvak (40-50)!
Ik concentreer mij op het parcours en na een lange afdaling gaan we linksaf en zie ik een enorme modderplas voor mij opdoemen. Diep? Ik heb geen idee en ik besluit om het smalle paadje rechts er omheen te nemen tussen 2 boompjes door. De snelheid is er gelijk uit, ik baal en besluit dan ook meteen om het volgende rondje de modderpoel vol gas te doorkruisen.
Ongeveer halverwege de 1e ronde passeer ik Johan Veninga, medewebfietser, maar tijd voor een kletspraatje is niet aan de orde. De af en toe diepe moddersporen vermengd met verse sneeuw eisen de volledige concentratie en bovendien is alle lucht in mijn longen al gereserveerd en niet meer beschikbaar voor de productie van verstaanbare taal.
Hoewel ik mijn hartslagmeter niet om heb weet ik dat mijn hartslag nu al in dikke rode cijfers geschreven kan worden. Ga ik het in dit tempo 6 rondjes volhouden? Uhhhhhhh, de zoemer gaat, de deelnemers drukken massaal op antwoord A. En inderdaad, NEE is het goede antwoord. Ze mogen allemaal door naar de volgende ronde. Net als ik, want na een stuk waar het in een aantal bochten na elkaar een aantal heuvels op en af gaat, draai ik even later de voormalige (en nu zeker niet meer te gebruiken) voetbalvelden op richting finishlijn voor de eerste doorkomst.
Door mijn geel/oranje brillenglazen (om de wereld een beetje zonniger te zien) ontdek ik tussen de supporters Marieke, wederhelft van eerdergenoemde Johan en ook (maar nu even niet fietsende) weblogger. Met fototoestel in de aanslag en warm ingepakt bestudeert ze aandachtig het deelnemersveld. Met een krampachtig geproduceerd "hé Marieke!" probeer ik haar aandacht te trekken (voor vrouwen maken mijn longen ALTIJD een uitzondering) wat wonderwel lukt. Ik hoor haar iets terugroepen, maar versta het niet. Niet erg, nog 5 pogingen te gaan.
Het eerste rondje zit erop!
8 km gereden en ik zit al aardig stuk. Mijn God, hoe kom ik de volgende 5 ronden door?
Ik besluit het verstand op 0 te zetten (voor zover je van verstand kunt spreken als je dit soort dingen op je vrije zaterdag doet) en de blik op oneindig (veel modder) en gewoon door te gaan. Uiteraard, onder de kritische blikken van medewebfietsers kan ik natuurlijk niet voortijdig afhaken. Leg dat maar eens uit op je weblog!
Ik draai het bos weer in en merk dat de hartslag nu toch met een wat regelmatiger maar nog steeds hoog tempo het ritme aangeeft. Dit is in ieder geval een stuk beter vol te houden.
Ik kom weer bij de grote modderplas aan en kies de linkerkant. Een flinke kuil en ik verdwijn tot zeker de naven van mijn wielen in de modder. Volgende rondje maar de rechterkant proberen, misschien is dat minder diep.
Hoewel het parcours steeds slechter berijdbaar wordt en dus steeds zwaarder heb ik nog niet hoeven afstappen, het lukt me allemaal nog fietsend hoewel er stukken zijn waarbij ik mijn kleinste versnelling nodig heb. Komende rondjes zal ik waarschijnlijk wel van de fiets moeten.
Het 2e rondje loopt op zijn eind als ik het heuveltje afduik en weer de voetbalvelden op ga die al zwaar hebben geleden onder het bezoek van 2 x ruim honderd deelnemers en er duidelijk niet beter op zijn geworden. Onder de aanmoedigingen van mijn supporter voor één dag ploeg ik mij door de diepe sporen en ga na bijna een uur fietsen voor de 3e maal onder het finishdoek door.
Het wordt nu echt een rit van cumulatieven, alle factoren krijgen elke ronde een update. De goede stukken worden minder, de wat mindere worden slecht, de slechte worden heel slecht en de hele slechte stukken worden onmogelijk. Ik hoop niet dat ik de boswachter tegenkom die met zijn jachtgeweer op zoek is naar de verantwoordelijken voor zijn aan gort gereden bos.
Ik probeer wat te drinken en mijn blik gaat naar beneden. Ik ontwaar een klont modder die op mijn onderbuis vastgekleefd zit. Ik veeg de bovenkant zo goed en kwaad als het kan schoon en herken mijn bidon. Ik neem snel een slok maar moet al snel weer beide handen aan het stuur houden. Echt een momentje van rust is ons vandaag niet gegund.
De gedachte aan opgeven komt steeds vaker onder mijn helm naar boven borrelen en er zijn zelfs momenten dat ik vurig hoop op een lekke band of ander materiaalpech. Een legitieme reden van opgeven. “Ach ja, het had nog wel gekund. Het was nog maar 3 rondjes, maar pech daar doe je niets tegen!”
Mijn gebeden worden niet verhoord, mijn fiets houdt zich prima en ik moet noodgedwongen door. Als ik het sportpark voor de 3e maal oprij staat Marieke bij het hek en roept me iets toe. Ik versta “…..rondje korter…” maar kan aan de 2 woorden nog niet echt een betekenis vastmaken.
Als ik wat dichter bij het geluid van de speaker kom hoor ik dat de race is ingekort met 1 rondje, dus in plaats van 6 worden het 5 rondjes.
Alle twijfel verdwijnt direct en ik weet dat ik nu de race zal uitrijden.
Het 4e rondje gaat in en witte vlokken spatten op mijn bril. Het begint te sneeuwen en niet zo’n beetje ook! Het bruingereden wit heeft ineens weer zijn originele kleur en de route lijkt langzaam te verdwijnen. Na ruim 3 rondjes staat echter het parcours op mijn netvlies geprint en voorlopig wint de modder het nog en blijven de sporen zichtbaar.
Het zware terrein dwingt me een steeds kleinere versnelling op en ik moet nu op 2 heuveltjes van de fiets af. Niet eens zo erg, want het lopen zorgt ervoor dat ik mijn stijf geworden rugspieren een beetje kan strekken.
Is dit leuk? vraag ik mij af (net als Carbonfire) en hoewel mijn spieren NEE! schreeuwen kom ik ondanks alles toch tot de conclusie dat dit soort afzien toch wel, op een beetje masochistische manier, leuk is.
De sneeuwbui is voorbij als ik het laatste rondje inga. Het laatste rondje! Nog zo’n 7,5 km te gaan en het idee dat het einde in zicht komt geeft me weer wat energie. En ondanks dat het later mijn langzaamste rondje zal blijken voelt het beter aan als de 2 vorige.
Op het laatste stuk zet ik nog even aan en passeer nog 2 man om uiteindelijk als 47e te finishen na 2 uur en 26 minuten.
Inmiddels in gezelschap van Marieke zie ik na zo’n 5 minuten ook Johan over de finish komen. Net als ik, afgeserveerd, uitgewoond en vooral blij dat het gedaan is. We praten even en begeven ons daarna naar de plek waar de fietsen worden schoongespoten door 3 ijverige mannen. Het lijkt wel een verfspuiterij, alle bruine fietsen krijgen een nieuw kleurtje, alleen mag je niet zelf kiezen welk.
Ik neem afscheid van Johan en Marieke (bedankt voor de aanmoedigingen!) en begeef mij met een schone fiets naar mijn auto. Na een onhandige verkleedpartij vertrek ik na een kwartiertje weer richting Capelle.
Het was zwaar, maar volgend jaar wil ik hier weer aan de start staan. Hopelijk in betere omstandigheden, zowel qua weer als qua conditie. Ik zet de verwarming hoog en geef gas, de stilte van het bos wordt ingeruild voor de muziek van Daughtry die hard uit de boxen komt terwijl ik het sportpark uitrij.
donderdag 20 november 2008
11 Bergen
In tegenstelling tot vorig jaar heb ik momenteel nogal wat motivatieproblemen. Geen idee waar het aan ligt maar ik heb de afgelopen 2 weken, op 1 training op de Tacx na en buiten het woon-werkverkeer, niet gefietst!
Wel allerlei klusjes in huis gedaan, zoals het opruimen van overbodige en al jaren niet gebruikte spullen. Ook staan de 2 fietsen er blinkend bij, helemaal op en top schoon gemaakt en alle bewegende delen gesmeerd. Klaar om gebruikt te worden, maar ja....
Toch zal ik voor komend weekend de spirit weer moeten vinden om de 11 Bergen Cyclo tot een goed einde te brengen. Ik verwacht er niet al te veel van, maar het lijkt me in ieder geval leuk om eens een keer het mountainbiken in deze vorm te doen.
De weersvoorspellingen zullen het in ieder geval niet makkelijker maken. Kou, sneeuw, regen ,wind. Alle ingrediënten zijn er om er samen met de modder, die naar verwachting ook in ruime hoeveelheid aanwezig zal zijn, een pittig ritje van te maken.
Onderstaand het rondje in het Orderbos bij Apeldoorn dat ik 6 maal zal moeten gaan afleggen met uiteindelijk een totaal van 49km en 560 hoogtemeters. Het verslag (al dan niet met modderspetters) zal smeuïg zijn en volgt z.s.m!
Wel allerlei klusjes in huis gedaan, zoals het opruimen van overbodige en al jaren niet gebruikte spullen. Ook staan de 2 fietsen er blinkend bij, helemaal op en top schoon gemaakt en alle bewegende delen gesmeerd. Klaar om gebruikt te worden, maar ja....
Toch zal ik voor komend weekend de spirit weer moeten vinden om de 11 Bergen Cyclo tot een goed einde te brengen. Ik verwacht er niet al te veel van, maar het lijkt me in ieder geval leuk om eens een keer het mountainbiken in deze vorm te doen.
De weersvoorspellingen zullen het in ieder geval niet makkelijker maken. Kou, sneeuw, regen ,wind. Alle ingrediënten zijn er om er samen met de modder, die naar verwachting ook in ruime hoeveelheid aanwezig zal zijn, een pittig ritje van te maken.
Onderstaand het rondje in het Orderbos bij Apeldoorn dat ik 6 maal zal moeten gaan afleggen met uiteindelijk een totaal van 49km en 560 hoogtemeters. Het verslag (al dan niet met modderspetters) zal smeuïg zijn en volgt z.s.m!
zondag 9 november 2008
De tweede (zon)dag
Na het opstaan en de eerste traditionele slaapdronken passen richting toilet waren de eerste rationele acties van de dag het aanzetten van de computer en het raadplegen van de buienradar.
B-U-I-E-N-R-A-D-A-R.
Niet echt een moeilijk woord om in te typen, maar met hersencellen nog maar werkend op halve kracht blijkbaar een hele opgave. De 3e poging was raak en de kaart van Nederland verscheen in beeld waarop te zien was dat er een heftig regengebied aan de oostkant het land aan het verlaten was. Vanuit westelijke richting kwamen er geen onheilspellende berichten dus er blonk een duurritje aan de horizon.
Ik had natuurlijk ook gewoon de luxaflex omhoog kunnen halen om te zien dat het buiten aardig weer was. Maar zoals ik al zei, hersens op halve kracht en gedachten nog niet in de juiste volgorde. Een bakkie koffie, dat was duidelijk hard nodig. Senseo. Nu ik het woord type dringt de achterliggende betekenis ineens tot mij door.
De fietsplannen werden al met al van de ochtend over de drempel van de middag getild en om 13.05 uur zat ik in of liever op het zadel.
Vergezeld van een twijfelend bleek zonnetje en met de wind lang niet zo sterk als voorspeld ging het in zuidwestelijke richting. Eerst tegen de wind in tot aan Klaaswaal en daarna met de wind in de rug weer richting Capelle lekker terugpeddelen. Om er een ontspannen duurritje van te maken was het dus de kunst om het eerste deel niet te hard te willen gaan, iets waar ik sowieso in de winter vaak wat moeite mee heb. Zelfbeheersing, daar gaat het om en gelukkig werd vandaag de helpende hand toegestoken door mijn digitale vriend, de fietscomputer. Na nog geen 2 minuten begaf de batterij het en verdwenen de gegevens van het schermpje. Na 1 km fietsen was ik geheel aangewezen op het eigen fietsgevoel en geen slaaf meer van de 3 die ik altijd zo graag in beeld zie. Ik moet toegeven, het was eigenlijk best lekker fietsen en misschien laat ik het wel even zo! Gewoon lekker fietsen en luisteren naar wat je ademhaling zegt.
Bij Klaaswaal lag dus het keerpunt en draaide ik voor de wind en zelfs het zonnetje prikte nog aardig door de wolken heen. De benen draaiden (in een nieuwe wintercollant van Bicycle Line, die echt perfect zit) lekker rond en na de bekende tunnel en brug was ik om half 4 weer terug in Capelle. Hoe lang ik er over had gedaan was snel bekend na een blik op de klok. Het duurde wat langer voor ik wist welke afstand ik had gereden. Na het douchen en omkleden werd de route snel op bikely.com uitgezet en kon ik de resultaten in mijn trainingslogboek verwerken.
69 km in 2 uur en 24 minuten werden aan het totaal toegevoegd want het niet functioneren van een computertje betekent natuurlijk niet dat we niet doortellen!
Ik was tevreden na een mooi weekend met 2 toch wel zonnige dagen en weer helemaal terug in het ritme.
B-U-I-E-N-R-A-D-A-R.
Niet echt een moeilijk woord om in te typen, maar met hersencellen nog maar werkend op halve kracht blijkbaar een hele opgave. De 3e poging was raak en de kaart van Nederland verscheen in beeld waarop te zien was dat er een heftig regengebied aan de oostkant het land aan het verlaten was. Vanuit westelijke richting kwamen er geen onheilspellende berichten dus er blonk een duurritje aan de horizon.
Ik had natuurlijk ook gewoon de luxaflex omhoog kunnen halen om te zien dat het buiten aardig weer was. Maar zoals ik al zei, hersens op halve kracht en gedachten nog niet in de juiste volgorde. Een bakkie koffie, dat was duidelijk hard nodig. Senseo. Nu ik het woord type dringt de achterliggende betekenis ineens tot mij door.
De fietsplannen werden al met al van de ochtend over de drempel van de middag getild en om 13.05 uur zat ik in of liever op het zadel.
Vergezeld van een twijfelend bleek zonnetje en met de wind lang niet zo sterk als voorspeld ging het in zuidwestelijke richting. Eerst tegen de wind in tot aan Klaaswaal en daarna met de wind in de rug weer richting Capelle lekker terugpeddelen. Om er een ontspannen duurritje van te maken was het dus de kunst om het eerste deel niet te hard te willen gaan, iets waar ik sowieso in de winter vaak wat moeite mee heb. Zelfbeheersing, daar gaat het om en gelukkig werd vandaag de helpende hand toegestoken door mijn digitale vriend, de fietscomputer. Na nog geen 2 minuten begaf de batterij het en verdwenen de gegevens van het schermpje. Na 1 km fietsen was ik geheel aangewezen op het eigen fietsgevoel en geen slaaf meer van de 3 die ik altijd zo graag in beeld zie. Ik moet toegeven, het was eigenlijk best lekker fietsen en misschien laat ik het wel even zo! Gewoon lekker fietsen en luisteren naar wat je ademhaling zegt.
Bij Klaaswaal lag dus het keerpunt en draaide ik voor de wind en zelfs het zonnetje prikte nog aardig door de wolken heen. De benen draaiden (in een nieuwe wintercollant van Bicycle Line, die echt perfect zit) lekker rond en na de bekende tunnel en brug was ik om half 4 weer terug in Capelle. Hoe lang ik er over had gedaan was snel bekend na een blik op de klok. Het duurde wat langer voor ik wist welke afstand ik had gereden. Na het douchen en omkleden werd de route snel op bikely.com uitgezet en kon ik de resultaten in mijn trainingslogboek verwerken.
69 km in 2 uur en 24 minuten werden aan het totaal toegevoegd want het niet functioneren van een computertje betekent natuurlijk niet dat we niet doortellen!
Ik was tevreden na een mooi weekend met 2 toch wel zonnige dagen en weer helemaal terug in het ritme.
zaterdag 8 november 2008
Explosie
Na anderhalve kwakkelweek en 2 Tacx-trainingen in de afgelopen week mocht ik vandaag gelukkig weer zuurstof gaan snuiven. Het bos in met de mountainbike. Om 9.15 uur ging ik van start vanuit Wageningen met een stralende zon en een mooie rit in het vooruitzicht. Na de regen van de afgelopen tijd verwachte ik wel de nodige modder dus ik had het achterspatbord gemonteerd en een "mudcatcher" op de onderbuis. Dat moest genoeg zijn om het ergste tegen de houden. Na eerst een stukje Grebbedijk en Veerweg en het klimmetje van de Holleweg konden we na het oversteken van de Ritzema Bosweg het bos in. En wat voor bos!
Een ware explosie van herfstkleuren zowel op de grond als aan de bomen. Ontelbare schakeringen van geel, oranje, rood en bruin met daar tussendoor nog wat oud zomergroen. Een El Dorado voor schilders en fotografen en natuurlijk ........ fietsers!
De route lag er onverwacht mooi bij. Veel bladeren uiteraard, maar veel minder plassen en modder dan verwacht. Op 1 grote modderplas na, waar we echt doorheen moesten en dan kan je dat maar beter zo snel mogelijk doen! Het was dus lekker doorfietsen en een ideale route voor zo'n eerste fietstochtje, niet al te zwaar, weinig klimmetjes, maar vooral veel prachtige bospaden en singletracks. Af en toe een stukje tussen de weilanden of asfalt en alles in een gebied grofweg in de driehoek tussen Wageningen, Bennekom, Ede, Wolfheze en Renkum.
De eerste kilometers gingen nog een beetje stroef maar daarna kwam de motor lekker op temperatuur. Na 16 km was er al een verversingspost, te vroeg naar m'n zin en ik reed dus door, ik was tenslotte net lekker op stoom. Onwetend van het feit dat er geen verversingspost meer kwam, alleen nog een controlepost, dook ik het bos weer in.
Het ging gedurende de rit eigenlijk steeds lekkerder en alle restjes van de verkoudheid kwamen al fietsend lekker los en verlieten vooral via de neus het lichaam. Goed richten is hierbij noodzakelijk, zeker als je in een groepje rijdt!
En vooral in de laatste 10km kwam ik in een mooi groepje terecht die er flink de sokken in hadden. Hoewel ik me voor had genomen gewoon de hele tocht m'n eigen tempo te rijden kon ik het toch niet laten om aan te haken. Ze reden stevig door en ook nog op eigenlijk het lastigste stukje van heel de rit. Ik kon goed volgen in het begin maar het werd steeds lastiger door het straffe tempo. Net toen ik wilde afhaken draaiden we echter het bos uit en was het voorbij. Er restte slechts nog een kilometer of 4 terug naar Wageningen en ik liet de 4 mannen dan ook gaan om lekker op m'n gemak het laatste stuk uit te rijden.
Na 53km en 2 uur en 20 min. was ik weer terug bij het clubhuis van TCW. Heerlijk gefietst en genoten van het bos en de zon. Nog even de ergste modder van m'n fiets spuiten en daarna vertrok ik tevreden richting Capelle.
Een ware explosie van herfstkleuren zowel op de grond als aan de bomen. Ontelbare schakeringen van geel, oranje, rood en bruin met daar tussendoor nog wat oud zomergroen. Een El Dorado voor schilders en fotografen en natuurlijk ........ fietsers!De route lag er onverwacht mooi bij. Veel bladeren uiteraard, maar veel minder plassen en modder dan verwacht. Op 1 grote modderplas na, waar we echt doorheen moesten en dan kan je dat maar beter zo snel mogelijk doen! Het was dus lekker doorfietsen en een ideale route voor zo'n eerste fietstochtje, niet al te zwaar, weinig klimmetjes, maar vooral veel prachtige bospaden en singletracks. Af en toe een stukje tussen de weilanden of asfalt en alles in een gebied grofweg in de driehoek tussen Wageningen, Bennekom, Ede, Wolfheze en Renkum.
De eerste kilometers gingen nog een beetje stroef maar daarna kwam de motor lekker op temperatuur. Na 16 km was er al een verversingspost, te vroeg naar m'n zin en ik reed dus door, ik was tenslotte net lekker op stoom. Onwetend van het feit dat er geen verversingspost meer kwam, alleen nog een controlepost, dook ik het bos weer in.
Het ging gedurende de rit eigenlijk steeds lekkerder en alle restjes van de verkoudheid kwamen al fietsend lekker los en verlieten vooral via de neus het lichaam. Goed richten is hierbij noodzakelijk, zeker als je in een groepje rijdt!
En vooral in de laatste 10km kwam ik in een mooi groepje terecht die er flink de sokken in hadden. Hoewel ik me voor had genomen gewoon de hele tocht m'n eigen tempo te rijden kon ik het toch niet laten om aan te haken. Ze reden stevig door en ook nog op eigenlijk het lastigste stukje van heel de rit. Ik kon goed volgen in het begin maar het werd steeds lastiger door het straffe tempo. Net toen ik wilde afhaken draaiden we echter het bos uit en was het voorbij. Er restte slechts nog een kilometer of 4 terug naar Wageningen en ik liet de 4 mannen dan ook gaan om lekker op m'n gemak het laatste stuk uit te rijden.
Na 53km en 2 uur en 20 min. was ik weer terug bij het clubhuis van TCW. Heerlijk gefietst en genoten van het bos en de zon. Nog even de ergste modder van m'n fiets spuiten en daarna vertrok ik tevreden richting Capelle.
zondag 2 november 2008
Beursbenen
Dit zou een boeiend verslag moeten worden van een mooie mountainbiketocht van bijvoorbeeld Veenendaal of Roosendaal of misschien wel de ATB-marathon van Gert-Jan Theunissen in de Rips. Niets van dit alles.
Een paar essentiële fietsonderdelen (longen, keel, neus) van mijn lichaam weigert nog steeds mee te werken en zo gaat er een mooie zonnige zondag voorbij zonder wind in mijn haren en modder in mijn neus. Gelukkig is het nog maar 2 november.
Met pijnlijke beursbenen dan maar een verslag van de Bikemotion Benelux die ik gisteren bezocht in Utrecht. Als een kind in een snoepwinkel heb ik mij 4 uur lopen vergapen aan al het lekkers wat er zo al te snoepen is in fietsland. Voor degenen die het bos niet wilden inruilen voor de jaarbeurshallen en daarmee een logische keus hebben gemaakt kunnen het een en ander meebeleven in deze foto-impressie.
Na 4 uur afwisselend lopen en stilstaan konden mijn voeten de weelde niet langer dragen en vertrok ik met 7,3 kilo aan folders (thuis gewogen op de weegschaal) in de rugzak huiswaarts. Helaas worden de wensen en dromen momenteel nog geblokkeerd door de financiële crisis in mijn portemonnee anders zou ik snel, en met uitgeruste voeten, naar de winkel rennen!
Voorlopig moet ik het met de gratis folders doen.
Een paar essentiële fietsonderdelen (longen, keel, neus) van mijn lichaam weigert nog steeds mee te werken en zo gaat er een mooie zonnige zondag voorbij zonder wind in mijn haren en modder in mijn neus. Gelukkig is het nog maar 2 november.
Met pijnlijke beursbenen dan maar een verslag van de Bikemotion Benelux die ik gisteren bezocht in Utrecht. Als een kind in een snoepwinkel heb ik mij 4 uur lopen vergapen aan al het lekkers wat er zo al te snoepen is in fietsland. Voor degenen die het bos niet wilden inruilen voor de jaarbeurshallen en daarmee een logische keus hebben gemaakt kunnen het een en ander meebeleven in deze foto-impressie.
Na 4 uur afwisselend lopen en stilstaan konden mijn voeten de weelde niet langer dragen en vertrok ik met 7,3 kilo aan folders (thuis gewogen op de weegschaal) in de rugzak huiswaarts. Helaas worden de wensen en dromen momenteel nog geblokkeerd door de financiële crisis in mijn portemonnee anders zou ik snel, en met uitgeruste voeten, naar de winkel rennen!
Voorlopig moet ik het met de gratis folders doen.
vrijdag 24 oktober 2008
De wreedste maand
Het begon afgelopen woensdagavond met een wat zere keel. De nacht van woensdag op donderdag bleek geen wonderdokter want gisterochtend stond ik
op met dezelfde keelpijn. Maar goed, nog niks bijzonders aan de hand, een aspro en een strepsiltje deden de klachten toch redelijk verdwijnen en gisteravond kroop ik dus vol vertrouwen op de Tacx om de laatste restjes eruit te zweten.
Het ging best lekker, 1 uur en een kwartier, 36km, en ondertussen de film Mirrors op de tv bekeken. Ook de waterval was al wat minder dan vorige week (het lichaam gaat er ook aan wennen) dus ik was tevreden.
Vanochtend voelde ik mij echter een stuk minder en op dit moment, aan het eind van de vrijdagmiddag, voel ik me toch wel flink beroerd. Er moet een wonder gebeuren wil ik dit weekend gaan fietsen, voorlopig zet ik een streep door zaterdag en zondag. Het is niet anders, volgende week maar weer. Nu eerst even uitzieken.
Oktober, de wreedste maand volgens BLØF.
op met dezelfde keelpijn. Maar goed, nog niks bijzonders aan de hand, een aspro en een strepsiltje deden de klachten toch redelijk verdwijnen en gisteravond kroop ik dus vol vertrouwen op de Tacx om de laatste restjes eruit te zweten.Het ging best lekker, 1 uur en een kwartier, 36km, en ondertussen de film Mirrors op de tv bekeken. Ook de waterval was al wat minder dan vorige week (het lichaam gaat er ook aan wennen) dus ik was tevreden.
Vanochtend voelde ik mij echter een stuk minder en op dit moment, aan het eind van de vrijdagmiddag, voel ik me toch wel flink beroerd. Er moet een wonder gebeuren wil ik dit weekend gaan fietsen, voorlopig zet ik een streep door zaterdag en zondag. Het is niet anders, volgende week maar weer. Nu eerst even uitzieken.
Oktober, de wreedste maand volgens BLØF.
dinsdag 21 oktober 2008
Licht en donker
Hoewel het in eerste instantie de bedoeling was om vanavond weer op de Tacx te kruipen werd het toch een lekker ritje buiten. Na het werk snel naar huis gefietst (goede warming-up) en nog sneller omgekleed zodat ik binnen een kwartier al weer buiten stond, nu met een andere fiets onder m'n kont.
Wel even wat lichtbronnen meegenomen om het laatste half uur niet tegen een bon aan te lopen (fietsen) maar het eerste uur ging het nog makkelijk zonder.
De Van Brienenoordbrug en omgeving was het doel, 2 series van 2 x op en neer (of heen en weer, het is maar net hoe je het bekijkt) met daartussen 8 min. rustig. Niet de meest schone omgeving die je je kan voorstellen met al het verkeer maar het moest maar, ik was al blij genoeg dat ik lekker in de buitenlucht bezig kon zijn. Niet inademen is bij deze sport helaas geen optie, bij onderwaterhockey kan ik het wél aanbevelen, heel erg zelfs!
Ik had goede benen vanavond en veel energie in mijn lijf en het ging dan ook lekker. Halverwege de 2e serie begon de schemering toch wel in te vallen en verhuisde de zonnebril in de achterzak. Dat scheelde een stuk, alsof de klok even werd teruggedraaid.
Na de 2e serie stopte ik even om het licht op de fiets te bevestigen om daarna nog rustig 10km uit te fietsen naar huis. Een lekkere pittige avondrit van 41km en 1 uur en 22 min. op het zadel.
Donderdag staat in principe wel de Tacx op het programma, maar het zou zo maar weer anders kunnen worden. In de toekomst kijken is vreselijk lastig, vraag maar aan Erwin Kroll.
Wel even wat lichtbronnen meegenomen om het laatste half uur niet tegen een bon aan te lopen (fietsen) maar het eerste uur ging het nog makkelijk zonder.
De Van Brienenoordbrug en omgeving was het doel, 2 series van 2 x op en neer (of heen en weer, het is maar net hoe je het bekijkt) met daartussen 8 min. rustig. Niet de meest schone omgeving die je je kan voorstellen met al het verkeer maar het moest maar, ik was al blij genoeg dat ik lekker in de buitenlucht bezig kon zijn. Niet inademen is bij deze sport helaas geen optie, bij onderwaterhockey kan ik het wél aanbevelen, heel erg zelfs!
Ik had goede benen vanavond en veel energie in mijn lijf en het ging dan ook lekker. Halverwege de 2e serie begon de schemering toch wel in te vallen en verhuisde de zonnebril in de achterzak. Dat scheelde een stuk, alsof de klok even werd teruggedraaid.
Na de 2e serie stopte ik even om het licht op de fiets te bevestigen om daarna nog rustig 10km uit te fietsen naar huis. Een lekkere pittige avondrit van 41km en 1 uur en 22 min. op het zadel.
Donderdag staat in principe wel de Tacx op het programma, maar het zou zo maar weer anders kunnen worden. In de toekomst kijken is vreselijk lastig, vraag maar aan Erwin Kroll.
zondag 19 oktober 2008
Dongen
Met zoveel mogelijkheden op de mountainbikekalender was het moeilijk kiezen vandaag. Ik moest kiezen tussen 2 bekenden en 1 onbekende. De Wouwse Plantage en Bladel waren mij de laatste keren erg goed bevallen maar ik besloot uiteindelijk het avontuur aan te gaan en de onbekende tocht vanuit Dongen te gaan rijden. In 45 minuutjes vanuit Capelle was ik er al (netjes aan de snelheid gehouden) en werden we naar een met hekken omsloten parkeerterrein gedirigeerd. Bij de ingang werd het kenteken en naam genoteerd en 10 minuten later kon ik mijn auto met een gerust hart achterlaten. Het was een paar honderd meter naar de start/inschrijving en ook daar was alles prima geregeld door toerclub De Kleppers met een grote fietsenstalling en genoeg schrijvende pennen (!) bij het inschrijven.
Bovendien kreeg ik bij de inschrijving een handig polszweetbandje (met rits, handig om wat geld of een sleutel o.i.d. in mee te nemen)
en een kaartje overhandigd met daarop de "gedragscode MTB" (ontwikkeld door o.a. de NTFU, de KNWU en Staatsbosbeheer). Eindelijk een organisatie die de moeite neemt om de deelnemers op hun verantwoordelijkheden te wijzen en eigenlijk zou ik dit kaartje elke week in m'n handen gedrukt moeten krijgen!
Om 8.50 uur ging ik op weg voor 60km en ik hoopte op betere benen dan de dag ervoor.
Eerst langs het Wilhelminakanaal en de brug over en daarna het bos in, eerst in de richting van Dorst. Het begin was gelijk pittig, een paar steile klimmetjes met zand en ik moest zelfs 2x van de fiets omdat de koude spieren nog even weigerden. Daarna werd het het wat vlakker en ging het over mooie bospaden waar de prachtige herfstkleuren samen met de inmiddels volop schijnende zon voor een mooi plaatje zorgden.
TC De Kleppers had z'n werk goed gedaan, goed uitgepijld met gele pijlen en witte linten was de route moeiteloos te volgen en bij elke wegoversteek stonden verkeersregelaars dus en kon lekker worden doorgereden. Na zo'n 20km ging het even door het nog stille dorpje Dorst en daarna een stuk langs de spoorbaan. Ik sloeg linksaf in het spoor van 3 mannen die er een lekker tempo op nahielden en was het even oppassen geblazen. We werden over een smal pad langs schrikdraad geleid en was het even opletten dat het niet een al te "schokkend" parcours werd. De Schotse Hooglanders aan de andere kant van het draad keken even verschrikt op toe we passeerden, maar gingen daarna rustig verder met hun zondagochtendontbijt.
Na zo'n 30km was het tijd voor de controle c.q. verversingspost waar het gezellig druk was. Thee, sportdrank, bananen en vooral van de grote schaal met heerlijke suikerwafels werd ik blij. Ik moest mij beheersen om niet te gulzig over te komen en beperkte mij tot 2 bekertjes sportdrank en 1 suikerwafel die met heel veel smaak werd weggewerkt.
Het was een pauze van hooguit 5 minuten en daarna ging ik weer verder voor de tweede helft van de tocht. Nog steeds over mooie paden ging het over een deel van de Oosterheide en de Teteringse Heide, daarna terug de snelweg over en weer richting Dongen.
In vergelijking met de dag ervoor ging het vandaag erg lekker en het slechte gevoel in de benen was geheel verdwenen en ook mijn voeten hadden het naar hun zin. Wat kan er in een periode van zo'n (even tellen) 17 uur toch veel veranderen, en zo goed had ik nou ook weer niet geslapen!
Op de terugweg was er een heel leuk technisch gedeelte wat over een vaste mountainbikeroute liep met wel 10 of 12 verhoogde S-bochten vlak achter elkaar waar je met wat behendigheid toch met aardig wat snelheid doorheen kon. Een goed stukje voor het oefenen van de stuurvaardigheid.
Hoewel ik nog wel een tijdje had door willen rijden kwam het einde na zo'n 2 en een half uur rijden toch in zicht en was er nog een toetje in de vorm van een steile heuvel. Deze werd 2 maal van verschillende kanten beklommen maar helaas zorgden een groep begeleiders met jonge kinderen voor een opstopping waardoor het niet helemaal fietsend lukte. Jammer, maar ook daar moet rekening mee gehouden worden, iedereen heeft recht op zijn eigen tempo. Iets wat vooral de deelnemers op een crossfiets nog wel eens vergeten, meer snelheid geeft niet meer rechten!
Het laatste stukje ging weer langs het kanaal en via een fietsbrug reed ik Dongen weer in waar ik na 62km en 2 uur en 41 min. weer bij Café De Viersprong arriveerde.
Een bijna perfect georganiseerde tocht over een prachtig parcours, hulde voor de organisatie! En als ik volgende keer Dongen op de kalender zie staan hoef ik niet meer te twijfelen.
Met een nog vrijwel schone fiets (op wat zand na) ging het om ± 12.00 uur weer richting Capelle, de zondag was weer goed besteed. Dongen, tot ziens!
Bovendien kreeg ik bij de inschrijving een handig polszweetbandje (met rits, handig om wat geld of een sleutel o.i.d. in mee te nemen)
en een kaartje overhandigd met daarop de "gedragscode MTB" (ontwikkeld door o.a. de NTFU, de KNWU en Staatsbosbeheer). Eindelijk een organisatie die de moeite neemt om de deelnemers op hun verantwoordelijkheden te wijzen en eigenlijk zou ik dit kaartje elke week in m'n handen gedrukt moeten krijgen!Om 8.50 uur ging ik op weg voor 60km en ik hoopte op betere benen dan de dag ervoor.
Eerst langs het Wilhelminakanaal en de brug over en daarna het bos in, eerst in de richting van Dorst. Het begin was gelijk pittig, een paar steile klimmetjes met zand en ik moest zelfs 2x van de fiets omdat de koude spieren nog even weigerden. Daarna werd het het wat vlakker en ging het over mooie bospaden waar de prachtige herfstkleuren samen met de inmiddels volop schijnende zon voor een mooi plaatje zorgden.
TC De Kleppers had z'n werk goed gedaan, goed uitgepijld met gele pijlen en witte linten was de route moeiteloos te volgen en bij elke wegoversteek stonden verkeersregelaars dus en kon lekker worden doorgereden. Na zo'n 20km ging het even door het nog stille dorpje Dorst en daarna een stuk langs de spoorbaan. Ik sloeg linksaf in het spoor van 3 mannen die er een lekker tempo op nahielden en was het even oppassen geblazen. We werden over een smal pad langs schrikdraad geleid en was het even opletten dat het niet een al te "schokkend" parcours werd. De Schotse Hooglanders aan de andere kant van het draad keken even verschrikt op toe we passeerden, maar gingen daarna rustig verder met hun zondagochtendontbijt.
Na zo'n 30km was het tijd voor de controle c.q. verversingspost waar het gezellig druk was. Thee, sportdrank, bananen en vooral van de grote schaal met heerlijke suikerwafels werd ik blij. Ik moest mij beheersen om niet te gulzig over te komen en beperkte mij tot 2 bekertjes sportdrank en 1 suikerwafel die met heel veel smaak werd weggewerkt.
Het was een pauze van hooguit 5 minuten en daarna ging ik weer verder voor de tweede helft van de tocht. Nog steeds over mooie paden ging het over een deel van de Oosterheide en de Teteringse Heide, daarna terug de snelweg over en weer richting Dongen.
In vergelijking met de dag ervoor ging het vandaag erg lekker en het slechte gevoel in de benen was geheel verdwenen en ook mijn voeten hadden het naar hun zin. Wat kan er in een periode van zo'n (even tellen) 17 uur toch veel veranderen, en zo goed had ik nou ook weer niet geslapen!
Op de terugweg was er een heel leuk technisch gedeelte wat over een vaste mountainbikeroute liep met wel 10 of 12 verhoogde S-bochten vlak achter elkaar waar je met wat behendigheid toch met aardig wat snelheid doorheen kon. Een goed stukje voor het oefenen van de stuurvaardigheid.
Hoewel ik nog wel een tijdje had door willen rijden kwam het einde na zo'n 2 en een half uur rijden toch in zicht en was er nog een toetje in de vorm van een steile heuvel. Deze werd 2 maal van verschillende kanten beklommen maar helaas zorgden een groep begeleiders met jonge kinderen voor een opstopping waardoor het niet helemaal fietsend lukte. Jammer, maar ook daar moet rekening mee gehouden worden, iedereen heeft recht op zijn eigen tempo. Iets wat vooral de deelnemers op een crossfiets nog wel eens vergeten, meer snelheid geeft niet meer rechten!
Het laatste stukje ging weer langs het kanaal en via een fietsbrug reed ik Dongen weer in waar ik na 62km en 2 uur en 41 min. weer bij Café De Viersprong arriveerde.
Een bijna perfect georganiseerde tocht over een prachtig parcours, hulde voor de organisatie! En als ik volgende keer Dongen op de kalender zie staan hoef ik niet meer te twijfelen.
Met een nog vrijwel schone fiets (op wat zand na) ging het om ± 12.00 uur weer richting Capelle, de zondag was weer goed besteed. Dongen, tot ziens!
zaterdag 18 oktober 2008
Strij(d)en
Vandaag stond er weer een duurtraining op het programma, een rondje Strijen, met de klok mee deze keer. Zo'n 3,5 tot 4 uur fietsen, wat ik toch wel de gehele winter elk weekend probeer vol te houden als het weer het een beetje toelaat. Op weeronline nog even snel opgezocht hoe de wind stond, en die was zuid, en om 11.15 ging ik van start.
Voor het eerst met de lange broek en de overschoentjes aan op de racefiets, want hoewel het zonnetje al een beetje tussen de wolken door probeerde te komen was het toch fris, een verschil van bijna 10 graden met vorig weekend. Maar met weer een droog weekend in het vooruitzicht had ik helemaal geen reden tot klagen.
Het rondje Strijen dus met de klok mee en dat betekende eerst richting Alblasserdam, Papendrecht en langs de Nieuwe Merwede richting de Kiltunnel, waarbij vooral het stuk van de pont bij De Kop Van 't Land tot aan de tunnel erg mooi is.
Het begin ging nog wel aardig maar al snel bleek dat ik geen goede benen had. Die wilden absoluut niet meewerken vandaag en later kwamen daar nog eens 2 tegenstanders bij.
Richting de Kiltunnel merkte ik dat de wind toch wat meer westelijk aan het waaien was, dus hij draaide lekker met me mee, de verkeerde kant op wel te verstaan! En met die slechte benen snakte ik naar een lekker stukje wind mee. Dat zat er voorlopig dus even niet in en was het wachten tot het laatste deel van de route.
Ik probeerde m'n gedachte van het slechte gevoel af te zetten en van de mooie natuur te genieten wat maar gedeeltelijk lukte want ook m'n voeten wierpen zich op een gegeven moment in de strijd. Een branderig gevoel onder m'n voetzolen ging steeds meer irriteren en bij Westmaas was ik het zat. Ik stopte even om mijn overschoentjes uit te doen en om de voeten even te luchten. Gelukkig was het daarna een stuk minder en ging ook het fietsen weer wat beter langs de Binnenbedijkte Maas in de richting van Maasdam. Dáár kreeg ik de wind uiteindelijk in de rug en de laatste 25km zorgden toch nog voor een redelijk happy end. Dan ben je het strijden tegen alle ongemakken weer snel vergeten. Na 110km en 3 uur en 42 min. was ik weer terug in Capelle.
Ik had het opgenomen tegen 3 tegenstanders, een beetje oneerlijk maar gelukkig maakte de mooie herfstdag veel goed en voelde ik mij toch de winnaar van de dag.
Voor het eerst met de lange broek en de overschoentjes aan op de racefiets, want hoewel het zonnetje al een beetje tussen de wolken door probeerde te komen was het toch fris, een verschil van bijna 10 graden met vorig weekend. Maar met weer een droog weekend in het vooruitzicht had ik helemaal geen reden tot klagen.
Het rondje Strijen dus met de klok mee en dat betekende eerst richting Alblasserdam, Papendrecht en langs de Nieuwe Merwede richting de Kiltunnel, waarbij vooral het stuk van de pont bij De Kop Van 't Land tot aan de tunnel erg mooi is.
Het begin ging nog wel aardig maar al snel bleek dat ik geen goede benen had. Die wilden absoluut niet meewerken vandaag en later kwamen daar nog eens 2 tegenstanders bij.
Richting de Kiltunnel merkte ik dat de wind toch wat meer westelijk aan het waaien was, dus hij draaide lekker met me mee, de verkeerde kant op wel te verstaan! En met die slechte benen snakte ik naar een lekker stukje wind mee. Dat zat er voorlopig dus even niet in en was het wachten tot het laatste deel van de route.
Ik probeerde m'n gedachte van het slechte gevoel af te zetten en van de mooie natuur te genieten wat maar gedeeltelijk lukte want ook m'n voeten wierpen zich op een gegeven moment in de strijd. Een branderig gevoel onder m'n voetzolen ging steeds meer irriteren en bij Westmaas was ik het zat. Ik stopte even om mijn overschoentjes uit te doen en om de voeten even te luchten. Gelukkig was het daarna een stuk minder en ging ook het fietsen weer wat beter langs de Binnenbedijkte Maas in de richting van Maasdam. Dáár kreeg ik de wind uiteindelijk in de rug en de laatste 25km zorgden toch nog voor een redelijk happy end. Dan ben je het strijden tegen alle ongemakken weer snel vergeten. Na 110km en 3 uur en 42 min. was ik weer terug in Capelle.
Ik had het opgenomen tegen 3 tegenstanders, een beetje oneerlijk maar gelukkig maakte de mooie herfstdag veel goed en voelde ik mij toch de winnaar van de dag.
donderdag 16 oktober 2008
Met de kraan open
Gisteren en vandaag weer de eerste kilometers op de Tacx gereden. Alhoewel, kilometers, ik ging geen centimeter vooruit.
De wielen draaiden rond, het tellertje registreerde, maar ik bleef 2 x een uur lang waar ik was : in mijn woonkamer, voor de tv.
Met een dikke portemonnee is het mogelijk om mij virtueel op de mooiste plekjes te laten fietsen, maar voorlopig moet ik mij tevreden stellen met de voor een fietser meest saaie omgeving die je maar kan bedenken. Minuten duren uren, uren lijken wel dagen. Ik haat het. En toch is het lekker. Waarom?
Omdat je er zo heerlijk van gaat zweten.
Tijdens het "thuisfietsen" openbaren zich de wonderen van het menselijk lichaam. Liters water zoeken een weg naar buiten door de miljoenen poriën in de huid, het is fietsen met de kraan open. Zonder zon en wind heeft het lichaam moeite om de geproduceerde warmte kwijt te raken en als 2 kabbelende bergbeekjes stroomt het water langs mijn armen naar beneden. Mijn buik en rug voelen aan als visvijvers en de zeem in mijn fietsbroek klinkt als een wasmachine. Dezelfde als waar hij later in zal verdwijnen.
Gisteren en vandaag hield ik het, ondertussen kijkend naar de film "Deathrace", een uur vol. Regelmatig tempo, de hartslag zo rond de 130, netjes in de D1-zone.
60 minuten. Hoe ik het ooit 3 uur achtereen heb volgehouden is mij een raadsel.
Ik en mijn Tacx, het is een haat-liefde verhouding.
De wielen draaiden rond, het tellertje registreerde, maar ik bleef 2 x een uur lang waar ik was : in mijn woonkamer, voor de tv.
Met een dikke portemonnee is het mogelijk om mij virtueel op de mooiste plekjes te laten fietsen, maar voorlopig moet ik mij tevreden stellen met de voor een fietser meest saaie omgeving die je maar kan bedenken. Minuten duren uren, uren lijken wel dagen. Ik haat het. En toch is het lekker. Waarom?
Omdat je er zo heerlijk van gaat zweten.
Tijdens het "thuisfietsen" openbaren zich de wonderen van het menselijk lichaam. Liters water zoeken een weg naar buiten door de miljoenen poriën in de huid, het is fietsen met de kraan open. Zonder zon en wind heeft het lichaam moeite om de geproduceerde warmte kwijt te raken en als 2 kabbelende bergbeekjes stroomt het water langs mijn armen naar beneden. Mijn buik en rug voelen aan als visvijvers en de zeem in mijn fietsbroek klinkt als een wasmachine. Dezelfde als waar hij later in zal verdwijnen.
Gisteren en vandaag hield ik het, ondertussen kijkend naar de film "Deathrace", een uur vol. Regelmatig tempo, de hartslag zo rond de 130, netjes in de D1-zone.
60 minuten. Hoe ik het ooit 3 uur achtereen heb volgehouden is mij een raadsel.
Ik en mijn Tacx, het is een haat-liefde verhouding.
dinsdag 14 oktober 2008
Thuis op de fiets
Er zijn mensen die fietsen 1.000 km per jaar.
Er zijn er die fietsen 10.000 km per jaar.
Ja, er zijn er zelfs die wel meer dan 50.000 km per jaar op een fiets zitten.
En als je zoveel van fietsen houdt dat je echt geen minuut zonder kan, dan zorg je gewoon dat je na het fietsen kan gaan zitten uitrusten...................op een fiets!
Ben je gek van fietsen en zoek je nog een paar leuke tafels en stoelen voor de inrichting van je huis ga dan eens kijken op www.bikefurniture.com.
Er zijn er die fietsen 10.000 km per jaar.
Ja, er zijn er zelfs die wel meer dan 50.000 km per jaar op een fiets zitten.
En als je zoveel van fietsen houdt dat je echt geen minuut zonder kan, dan zorg je gewoon dat je na het fietsen kan gaan zitten uitrusten...................op een fiets!
Ben je gek van fietsen en zoek je nog een paar leuke tafels en stoelen voor de inrichting van je huis ga dan eens kijken op www.bikefurniture.com.
zondag 12 oktober 2008
Herfstweekend
Hoe mooi wil je het weer hebben in oktober? Zoals dit weekend dus! Heerlijk fietsweer met weinig wind, zon en een aangenaam temperatuurtje.
Na vrijdagavond mijn racefiets weer te hebben opgehaald na zijn onderhoudsbeurt was het zaterdag een uitgelezen dag om te kijken hoe soepel het allemaal weer draaide. Na 2 weken niet gefietst te hebben (het woon-werk verkeer even buiten beschouwing gelaten) was het ook afwachten hoe het met de benen zou zijn. Na hevige twijfel over de kleding (lange broek/korte broek, jackje/geen jackje) ging het om 10.00 van start in toch bijna een volledig zomertenue (alleen het ondershirt met lange mouwen gaf er een herfsttintje aan). Ik had me voorgenomen om een rondje Brielse Meer te rijden, zo'n 105km. Na de uitspatting van 2 weken terug ga ik dit al bijna als een "klein" rondje beschouwen!
De motor moest even op gang komen maar na zo'n half uurtje ging het toch verbazend lekker en zat ik al weer te genieten van het mooie natuurschoon. Langs de Oude Maas en na de Heinenoordtunnel aan de andere kant over het Zalmpad naar Oud-Beijerland. Even om het mooie haventje heen en daarna verder over de Spuidijk richting de pont bij Nieuw-Beijerland.
Ook de Bernisse is een prachtig gebied en dubbel zo mooi in het zonnetje met alle herfstkleuren en geuren. Met de wind in de rug was ik er voor het mooie eigenlijk te snel doorheen, maar m'n hoofd moest met m'n benen mee want die hadden er ook zin in.
Na de brug bij het Brielse Meer ging het weer terug richting Capelle nog steeds in een lekker ontspannen tempo tussen de schapen door manoeuvrerend langs de Brielse Maas. Vervolgens via Spijkenisse en de Carnisse Grienden weer richting de Van Brienenoordbrug die ik nog even voluit in het zog van een brommer omhoog ging.
Na 105km en 3 uur en 28 minuten was ik weer terug. Een heerlijk rondje en lekker gereden.
Vandaag was het weer eens tijd voor een rit op de mountainbike. Even terugbladeren in mijn schema: 22 mei 2008 had ik daar voor het laatst op gezeten.
Uit de weer overvolle mtb-kalender had ik voor Sprundel gekozen, lekker dichtbij, niet teveel hoogteverschillen. Een mooie tocht om weer een beetje te wennen.
Het was een beetje nevelige ochtend maar gelukkig niet koud en om precies 9.00 uur reed ik weg bij café De Drie Zwaantjes. Het begin ging over wat asfalt en langs wat weilanden om wat warm te worden maar daarna kon de pret beginnen. Vraag me niet naar de route, het was draaien en keren in een voor mij onbekend terrein, maar het was wel mooi. Veel bos (zullen de Rucphense Bossen wel zijn geweest) met aardig wat technische stukjes. Tot aan de verversingspost (na 23km) deed ik het relatief rustig aan om het andere sturen weer een beetje in de vingers te krijgen. Na de korte rustpauze werd ik echter ingehaald door 3 mannen die het tempo er aardig in hadden. Ik twijfelde even maar besloot toch maar aan te haken. In de rug van een man in het paars en aan hun shirts te zien 2 plaatselijke helden kachelde het lekker door over de bospaadjes en ik kreeg er steeds meer lol in. Het mooiste stuk van het parcours was duidelijk in de 2e helft gestopt en er zaten zelfs wat kleine heuveltjes in. Even leken we de paarse trui kwijt te raken toen hij uit balans in een plas van zeker een halve meter diep terecht kwam en tot aan zijn knieën in het bruine water verdween. Na zo'n 10 minuten sloot hij met een broek in 2 kleuren weer aan.
Op een prima uitgepijlde route kon ik het tempo makkelijk volgen en ook de technische stukjes gingen steeds beter en het tempo bleef hoog tot we zo'n 3 km voor Sprundel het asfalt opdraaiden richting het einde. Ik liet de anderen gaan en besloot het resterende stukje tot aan de auto lekker rustig uit te rijden.
Hoewel de zon geen kans had gezien om de nevel en de bewolking te verdrijven was ook dit weer een heerlijke fietsrit geworden, 47km lang en in net geen 2 uur volbracht. Ondanks de modder in mijn neusgaten volgende week weer!
Na vrijdagavond mijn racefiets weer te hebben opgehaald na zijn onderhoudsbeurt was het zaterdag een uitgelezen dag om te kijken hoe soepel het allemaal weer draaide. Na 2 weken niet gefietst te hebben (het woon-werk verkeer even buiten beschouwing gelaten) was het ook afwachten hoe het met de benen zou zijn. Na hevige twijfel over de kleding (lange broek/korte broek, jackje/geen jackje) ging het om 10.00 van start in toch bijna een volledig zomertenue (alleen het ondershirt met lange mouwen gaf er een herfsttintje aan). Ik had me voorgenomen om een rondje Brielse Meer te rijden, zo'n 105km. Na de uitspatting van 2 weken terug ga ik dit al bijna als een "klein" rondje beschouwen!
De motor moest even op gang komen maar na zo'n half uurtje ging het toch verbazend lekker en zat ik al weer te genieten van het mooie natuurschoon. Langs de Oude Maas en na de Heinenoordtunnel aan de andere kant over het Zalmpad naar Oud-Beijerland. Even om het mooie haventje heen en daarna verder over de Spuidijk richting de pont bij Nieuw-Beijerland.
Ook de Bernisse is een prachtig gebied en dubbel zo mooi in het zonnetje met alle herfstkleuren en geuren. Met de wind in de rug was ik er voor het mooie eigenlijk te snel doorheen, maar m'n hoofd moest met m'n benen mee want die hadden er ook zin in.
Na de brug bij het Brielse Meer ging het weer terug richting Capelle nog steeds in een lekker ontspannen tempo tussen de schapen door manoeuvrerend langs de Brielse Maas. Vervolgens via Spijkenisse en de Carnisse Grienden weer richting de Van Brienenoordbrug die ik nog even voluit in het zog van een brommer omhoog ging.
Na 105km en 3 uur en 28 minuten was ik weer terug. Een heerlijk rondje en lekker gereden.
Vandaag was het weer eens tijd voor een rit op de mountainbike. Even terugbladeren in mijn schema: 22 mei 2008 had ik daar voor het laatst op gezeten.
Uit de weer overvolle mtb-kalender had ik voor Sprundel gekozen, lekker dichtbij, niet teveel hoogteverschillen. Een mooie tocht om weer een beetje te wennen.
Het was een beetje nevelige ochtend maar gelukkig niet koud en om precies 9.00 uur reed ik weg bij café De Drie Zwaantjes. Het begin ging over wat asfalt en langs wat weilanden om wat warm te worden maar daarna kon de pret beginnen. Vraag me niet naar de route, het was draaien en keren in een voor mij onbekend terrein, maar het was wel mooi. Veel bos (zullen de Rucphense Bossen wel zijn geweest) met aardig wat technische stukjes. Tot aan de verversingspost (na 23km) deed ik het relatief rustig aan om het andere sturen weer een beetje in de vingers te krijgen. Na de korte rustpauze werd ik echter ingehaald door 3 mannen die het tempo er aardig in hadden. Ik twijfelde even maar besloot toch maar aan te haken. In de rug van een man in het paars en aan hun shirts te zien 2 plaatselijke helden kachelde het lekker door over de bospaadjes en ik kreeg er steeds meer lol in. Het mooiste stuk van het parcours was duidelijk in de 2e helft gestopt en er zaten zelfs wat kleine heuveltjes in. Even leken we de paarse trui kwijt te raken toen hij uit balans in een plas van zeker een halve meter diep terecht kwam en tot aan zijn knieën in het bruine water verdween. Na zo'n 10 minuten sloot hij met een broek in 2 kleuren weer aan.
Op een prima uitgepijlde route kon ik het tempo makkelijk volgen en ook de technische stukjes gingen steeds beter en het tempo bleef hoog tot we zo'n 3 km voor Sprundel het asfalt opdraaiden richting het einde. Ik liet de anderen gaan en besloot het resterende stukje tot aan de auto lekker rustig uit te rijden.
Hoewel de zon geen kans had gezien om de nevel en de bewolking te verdrijven was ook dit weer een heerlijke fietsrit geworden, 47km lang en in net geen 2 uur volbracht. Ondanks de modder in mijn neusgaten volgende week weer!
woensdag 8 oktober 2008
Wat als.....?
Ik denk dat veel fietsers uit het toertochten- en cyclopeloton het zich wel eens hebben afgevraagd. Hoe ver had ik kunnen komen als ik als kleine jongen op wielrennen was gegaan? Droomden we allemaal niet van de Tour als we op onze fietsjes door de straten raceten?
Er zullen er net als ik veel een andere kant zijn opgegaan, andere sporten, andere interesses. Er er dan pas veel later (te laat) achter komen dat dat fietsen toch wel heel erg leuk was en is.
Gelukkig kunnen we ons nu uitleven in de vele cyclo's die er worden georganiseerd voor al die toerfietsers en ondertussen bladeren we oude fotoboeken door. Wat als...?
Er zullen er net als ik veel een andere kant zijn opgegaan, andere sporten, andere interesses. Er er dan pas veel later (te laat) achter komen dat dat fietsen toch wel heel erg leuk was en is.
Gelukkig kunnen we ons nu uitleven in de vele cyclo's die er worden georganiseerd voor al die toerfietsers en ondertussen bladeren we oude fotoboeken door. Wat als...?
maandag 6 oktober 2008
Daar zijn we weer
Terug na een weekje radiostilte. Druk in de weer geweest om mijn weblog in een nieuw jasje te steken. Ik hoop dat 'ie jullie bevalt, ik ben er in ieder geval heel tevreden over.
De racefiets is voor onderhoud bij de fietsspecialist, tijd voor nieuw vet op alle plekken waar het nodig is en vervanging van wat kleine dingetjes. Dus afgelopen week niet gefietst! En deze week ook niet!
Even afstand nemen van het fietsen om straks weer ontzettende honger te krijgen.
Maar langer dan 2 weken ga ik dat dus niet volhouden, de mountainbike staat gewoon op een bijna ranzige manier naar me te lonken. Aanstaand weekend dus maar het eerste blubberritje gaan maken, ik heb er best zin in. Zeker nu ik de Dirt Worker in huis heb (zie foto). Lees hier hoe handig 'ie is.
Ook hard bezig geweest met het maken van het nieuwe trainingsschema en daar gaat nog even wat tijd in zitten. Voorlopig alles lekker relaxed en met goede zin de winter in!
De racefiets is voor onderhoud bij de fietsspecialist, tijd voor nieuw vet op alle plekken waar het nodig is en vervanging van wat kleine dingetjes. Dus afgelopen week niet gefietst! En deze week ook niet!
Even afstand nemen van het fietsen om straks weer ontzettende honger te krijgen.
Maar langer dan 2 weken ga ik dat dus niet volhouden, de mountainbike staat gewoon op een bijna ranzige manier naar me te lonken. Aanstaand weekend dus maar het eerste blubberritje gaan maken, ik heb er best zin in. Zeker nu ik de Dirt Worker in huis heb (zie foto). Lees hier hoe handig 'ie is.
Ook hard bezig geweest met het maken van het nieuwe trainingsschema en daar gaat nog even wat tijd in zitten. Voorlopig alles lekker relaxed en met goede zin de winter in!
zondag 28 september 2008
Nog eentje dan
Zaterdag 27 september 2008.
De omstandigheden kunnen je nog wel eens laten besluiten om onverwachte dingen te doen. Dacht ik vorig weekend nog de laatste lange toertocht te rijden, de vooruitzichten van een weekend met mooi fietsweer deden de afgelopen week een raar idee naar boven borrelen. Met nu echt het laatste mooie weekend (?) mocht er nog wel een recordje sneuvelen, nog eentje dan.
In 1994 reed ik mijn langste rit op één dag : 253 km. Een oud record en na 14 jaar tijd om nodig af te stoffen. Het besluit viel afgelopen donderdag, een rit rond het IJsselmeer.
Op de kaart had ik een mooie route uitgestippeld die zo rond de 290 km uit zo komen. Na wat oooohs en aaaahs van collega's en familie de afgelopen dagen (de wijsvingers gingen van de niet-sporters waarschijnlijk achter mijn rug om naar het voorhoofd) vertrok ik zaterdagochtend vroeg naar Muiden, waar ik nog in het donker om precies 6.30 uur aan mijn "monsterrit" begon.
Nog koud en mistig ging het richting Almere en langs de Oostvaardersplassen waar ik getuige was van een schilderachtige zonsopkomst. Ook verschillende vroege
fotografen hadden het fotogenieke moment voorzien en ik passeerde diverse kanjers van lenzen.
Na lang rechtdoor eindelijk in Lelystad wat bochtenwerk en prompt was ik even de route kwijt. Het bracht me wel langs de Batavia en na een foto vond ik gelukkig weer snel de juiste weg richting Urk. Langs het IJsselmeer leek de mist op te lossen en even reed ik al in het zonnetje, echter over de brug naar Urk kwam ik in een dichte mistbank terecht die de zon compleet deed verdwijnen. Nadat ik door het dorp en de lucht van de visafslag heen was zorgde de mist er ook voor dat ik 10 minuten later niet op maar náást mijn fiets zat. De boosdoener was een nat wildrooster waarop ik, zonder enkele grip, hard onderuit ging. Het resultaat een pijnlijke geschaafde heup en een kapotte knie.
Gelukkig geen schade aan de fiets en door het dragen van een lange fietsbroek gelukkig ook geen vuil in de wonden dus ik kon verder.
Lemmer, na precies 100km was de eerste stopplaats. Het zonnetje had inmiddels het gevecht met de mist gewonnen en na het verorberen van 2 broodjes, een banaan en een Mars, ging het in korte broek en zonder regenjack verder.
Via Sondel, Oudemirdum en Mirns ging het richting Stavoren waar het prachtige weer de eerste vroege toeristen al op de been had gebracht. Ook wat later in Hindeloopen begonnen de terrasjes al aardig vol te lopen.
Via Workum en Makkum kwam ik na ruim 160km aan bij het begin van de Afsluitdijk. Na een sms'je naar het thuisfront (ter geruststelling) begon ik aan het lange rechte stuk van ruim 30km. Saai, zou je zeggen. Op een koude regenachtige dag zou ik je gelijk geven, maar nu niet. Schitterend weer, vrijwel geen wind, de vele zeilboten op het IJsselmeer, tegemoetkomende en groetende wandelaars. Allemaal factoren voor een allesbehalve saai overtochtje.
Na een uurtje reed ik dan ook Noord-Holland binnen en had me geen minuut verveeld. Nog even wachten voor de sluis en de boten die het Wad op vaarden en daarna was het linksaf richting Medemblik.
Om 14.30 uur en na 210km reed ik het dorp binnen en bij de eerste de beste benzinepomp werd de drankvoorraad weer op peil gebracht. De 2e stopplaats van de dag. De broodjes smaakten goed terwijl ik genoot van het warme zonnetje. Tot nu toe ging het van het zogezegde leien dakje. Met nog ongeveer 80km voor de boeg waren de benen nog steeds goed en was er nog geen vermoeidheid te bespeuren.
Na zo'n 20 minuten rust ging het vervolgens via Oostwoud, Hauwert en Nibbixwouw richting Hoorn. De enige plek waar ik mij langs wat stoplichten moest werken om weer op de weg langs het IJsselmeer te komen. Even later zag ik echter het uitgestrekte water weer voor me en ging het weer in een lekker tempo over de dijk richting Scharwoude. Daar kwam ik op bekend terrein, vanaf Scharwoude had ik immers vorige week deze route al gevolgd. Zo fiets je er nooit en zo fiets je er 2x binnen 7 dagen.
Na Edam had ik mijn route uitgestippeld langs de haven van Volendam, misschien niet zo'n goed idee op een zonnige zaterdagmiddag. "Mierenhoop" was nog zwak uitgedrukt en op veel toeristische foto's stond die avond die ene wielrenner tussen de wandelende en ijsjes etende dagjesmensen.
Na 10 minuten had ik mij door de mensenmassa heen geworsteld en kon ik mij eindelijk weer fietsend voortbewegen. Eerst naar Katwoude en daarna Monnickendam. Even verder op de Zeedijk sloeg ik rechtsaf en verliet het uitzicht op het water voor een mooie route via Zuiderwoude
in de richting van Amsterdam over een mooi fietspad met een even mooie naam : Poppendammergouw.
Even later stak ik de brug over het IJ over en kwam het einde nu echt in zicht in de vorm van de fietsbordjes die de richting naar Muiden vermelden. Via het Diemerpark kwam ik uit bij de elektriciteitscentrale van NUON waar ik 3km voor het einde door een klein foutje in mijn routebeschrijving (RA i.p.v. LA) nog even de weg kwijt raakte. Ik kwam onbedoeld terecht in de nieuwe wijk IJburg maar na wat zoekwerk en een extra rondje van ± 5km kwam ik weer op de goede weg naar Muiden terecht waar ik om precies 17.30 uur bij mijn auto arriveerde.
Een prachtige fietsdag onder ideale omstandigheden en een 14 jaar oud record aan diggelen. Mijn tellertje gaf een afstand van 296 km aan en een netto fietstijd van 9 uur en 56 min. Snel even een sms'je richting Capelle dat de finish was bereikt. Nog niet eens zo moe en zeker voldaan zat ik even later in de auto. De zon was al aan het zakken en zou de volgende ochtend weer net zo mooi opkomen. Onvermoeibaar.
De omstandigheden kunnen je nog wel eens laten besluiten om onverwachte dingen te doen. Dacht ik vorig weekend nog de laatste lange toertocht te rijden, de vooruitzichten van een weekend met mooi fietsweer deden de afgelopen week een raar idee naar boven borrelen. Met nu echt het laatste mooie weekend (?) mocht er nog wel een recordje sneuvelen, nog eentje dan.
In 1994 reed ik mijn langste rit op één dag : 253 km. Een oud record en na 14 jaar tijd om nodig af te stoffen. Het besluit viel afgelopen donderdag, een rit rond het IJsselmeer.
Op de kaart had ik een mooie route uitgestippeld die zo rond de 290 km uit zo komen. Na wat oooohs en aaaahs van collega's en familie de afgelopen dagen (de wijsvingers gingen van de niet-sporters waarschijnlijk achter mijn rug om naar het voorhoofd) vertrok ik zaterdagochtend vroeg naar Muiden, waar ik nog in het donker om precies 6.30 uur aan mijn "monsterrit" begon.
Nog koud en mistig ging het richting Almere en langs de Oostvaardersplassen waar ik getuige was van een schilderachtige zonsopkomst. Ook verschillende vroege
fotografen hadden het fotogenieke moment voorzien en ik passeerde diverse kanjers van lenzen.Na lang rechtdoor eindelijk in Lelystad wat bochtenwerk en prompt was ik even de route kwijt. Het bracht me wel langs de Batavia en na een foto vond ik gelukkig weer snel de juiste weg richting Urk. Langs het IJsselmeer leek de mist op te lossen en even reed ik al in het zonnetje, echter over de brug naar Urk kwam ik in een dichte mistbank terecht die de zon compleet deed verdwijnen. Nadat ik door het dorp en de lucht van de visafslag heen was zorgde de mist er ook voor dat ik 10 minuten later niet op maar náást mijn fiets zat. De boosdoener was een nat wildrooster waarop ik, zonder enkele grip, hard onderuit ging. Het resultaat een pijnlijke geschaafde heup en een kapotte knie.
Gelukkig geen schade aan de fiets en door het dragen van een lange fietsbroek gelukkig ook geen vuil in de wonden dus ik kon verder.
Lemmer, na precies 100km was de eerste stopplaats. Het zonnetje had inmiddels het gevecht met de mist gewonnen en na het verorberen van 2 broodjes, een banaan en een Mars, ging het in korte broek en zonder regenjack verder.
Via Sondel, Oudemirdum en Mirns ging het richting Stavoren waar het prachtige weer de eerste vroege toeristen al op de been had gebracht. Ook wat later in Hindeloopen begonnen de terrasjes al aardig vol te lopen.
Via Workum en Makkum kwam ik na ruim 160km aan bij het begin van de Afsluitdijk. Na een sms'je naar het thuisfront (ter geruststelling) begon ik aan het lange rechte stuk van ruim 30km. Saai, zou je zeggen. Op een koude regenachtige dag zou ik je gelijk geven, maar nu niet. Schitterend weer, vrijwel geen wind, de vele zeilboten op het IJsselmeer, tegemoetkomende en groetende wandelaars. Allemaal factoren voor een allesbehalve saai overtochtje.
Na een uurtje reed ik dan ook Noord-Holland binnen en had me geen minuut verveeld. Nog even wachten voor de sluis en de boten die het Wad op vaarden en daarna was het linksaf richting Medemblik.
Om 14.30 uur en na 210km reed ik het dorp binnen en bij de eerste de beste benzinepomp werd de drankvoorraad weer op peil gebracht. De 2e stopplaats van de dag. De broodjes smaakten goed terwijl ik genoot van het warme zonnetje. Tot nu toe ging het van het zogezegde leien dakje. Met nog ongeveer 80km voor de boeg waren de benen nog steeds goed en was er nog geen vermoeidheid te bespeuren.
Na zo'n 20 minuten rust ging het vervolgens via Oostwoud, Hauwert en Nibbixwouw richting Hoorn. De enige plek waar ik mij langs wat stoplichten moest werken om weer op de weg langs het IJsselmeer te komen. Even later zag ik echter het uitgestrekte water weer voor me en ging het weer in een lekker tempo over de dijk richting Scharwoude. Daar kwam ik op bekend terrein, vanaf Scharwoude had ik immers vorige week deze route al gevolgd. Zo fiets je er nooit en zo fiets je er 2x binnen 7 dagen.
Na Edam had ik mijn route uitgestippeld langs de haven van Volendam, misschien niet zo'n goed idee op een zonnige zaterdagmiddag. "Mierenhoop" was nog zwak uitgedrukt en op veel toeristische foto's stond die avond die ene wielrenner tussen de wandelende en ijsjes etende dagjesmensen.
Na 10 minuten had ik mij door de mensenmassa heen geworsteld en kon ik mij eindelijk weer fietsend voortbewegen. Eerst naar Katwoude en daarna Monnickendam. Even verder op de Zeedijk sloeg ik rechtsaf en verliet het uitzicht op het water voor een mooie route via Zuiderwoude
in de richting van Amsterdam over een mooi fietspad met een even mooie naam : Poppendammergouw.Even later stak ik de brug over het IJ over en kwam het einde nu echt in zicht in de vorm van de fietsbordjes die de richting naar Muiden vermelden. Via het Diemerpark kwam ik uit bij de elektriciteitscentrale van NUON waar ik 3km voor het einde door een klein foutje in mijn routebeschrijving (RA i.p.v. LA) nog even de weg kwijt raakte. Ik kwam onbedoeld terecht in de nieuwe wijk IJburg maar na wat zoekwerk en een extra rondje van ± 5km kwam ik weer op de goede weg naar Muiden terecht waar ik om precies 17.30 uur bij mijn auto arriveerde.
Een prachtige fietsdag onder ideale omstandigheden en een 14 jaar oud record aan diggelen. Mijn tellertje gaf een afstand van 296 km aan en een netto fietstijd van 9 uur en 56 min. Snel even een sms'je richting Capelle dat de finish was bereikt. Nog niet eens zo moe en zeker voldaan zat ik even later in de auto. De zon was al aan het zakken en zou de volgende ochtend weer net zo mooi opkomen. Onvermoeibaar.
vrijdag 26 september 2008
Sleuren
Zoals beloofd : de foto genomen door Sportplaat.nl tijdens de Dam tot Dam Fietsclassic op 21/09/2008. Sleuren op kop, maar kijk hoe ontspannen!
donderdag 25 september 2008
Race met het licht
Met oktober binnen handbereik worden de dagen korter en korter en dat betekent dus haasten, haasten, zo snel mogelijk uit het werk naar huis. Zal je net zien dat je een telefoontje krijgt als je al half met je jas aan staat!
10 minuten verloren maar bij hoge uitzondering ben ik met de auto naar het werk dus ik ben al met al nog redelijk snel thuis en zit om 17.45 uur precies op de fiets.
Benieuwd of ik nog 2 uurtjes kan fietsen voordat het donker is, het wordt een race met het licht.
We gaan van start, de zon en ik, om te kijken wie wint en de horizon is onze finishlijn.
Ideaal fietsweer eigenlijk, zonnetje, weinig wind, nu nog hopen op goede benen.
Ik heb de exacte afstanden van mijn vaste trainingsrondjes niet paraat en besluit, om bij voorbaat niet al kansloos te zijn door het kiezen van een te lange ronde, precies 31,5 km te rijden, daarna om te keren en exact dezelfde route terug te fietsen.
Het gaat eerst richting Zevenhuizen, langs de Rotte, Waddinxveen en vervolgens richting Hazerswoude. Af en toe kijk ik opzij en zie dat mijn tegenstander mij geruisloos volgt en geen centimeter ruimte toegeeft. Voorbij Hazerswoude-Dorp keer ik om en krijg ik de wind in de rug, het tempo gaat omhoog.
Met nu de zon aan mijn rechterkant bemerk ik dat hij al aardig richting zijn doel aan het zakken is en ik gooi het tempo nog iets verder omhoog. De race is nu echt begonnen!
Net na Waddinxveen, weer richting Zevenhuizen en met nog zo'n 17km te gaan, valt mij op dat de zon een wat rossige kleur aan het krijgen is. Van inspanning, net als ik?
Nog zo'n 5 km verder, ik ben net door de winkelstraat van Zevenhuizen heen en heb even het zicht op mijn tegenstander verloren, gaat mijn blik zoekend naar rechts en zie dat hij onverwacht al aan zijn eindsprint is begonnen.
Deze strijd ga ik verliezen en even later zie ik hem dan ook met een rood hoofd achter de horizon verdwijnen. Ik heb nog zeker 20 minuten te gaan, geef nog wat gas bij en stop mijn bril in mijn achterzak. Het is nog licht maar gaat het lukken voor het donker?
Om 19.44 uur fiets ik het Stadsplein in Capelle op, het wordt al schemerig maar ik ga het net redden. Dit was zogezegd op het randje.
Een 2e plek, maar toch lekker gereden, 63 km in precies 2 uur.
Ik heb er honger van gekregen en bedenk me dat het eigenlijk een oneerlijke strijd was tegen een tegenstander met oneindig veel brandstof.
10 minuten verloren maar bij hoge uitzondering ben ik met de auto naar het werk dus ik ben al met al nog redelijk snel thuis en zit om 17.45 uur precies op de fiets.
Benieuwd of ik nog 2 uurtjes kan fietsen voordat het donker is, het wordt een race met het licht.
We gaan van start, de zon en ik, om te kijken wie wint en de horizon is onze finishlijn.
Ideaal fietsweer eigenlijk, zonnetje, weinig wind, nu nog hopen op goede benen.
Ik heb de exacte afstanden van mijn vaste trainingsrondjes niet paraat en besluit, om bij voorbaat niet al kansloos te zijn door het kiezen van een te lange ronde, precies 31,5 km te rijden, daarna om te keren en exact dezelfde route terug te fietsen.
Het gaat eerst richting Zevenhuizen, langs de Rotte, Waddinxveen en vervolgens richting Hazerswoude. Af en toe kijk ik opzij en zie dat mijn tegenstander mij geruisloos volgt en geen centimeter ruimte toegeeft. Voorbij Hazerswoude-Dorp keer ik om en krijg ik de wind in de rug, het tempo gaat omhoog.
Met nu de zon aan mijn rechterkant bemerk ik dat hij al aardig richting zijn doel aan het zakken is en ik gooi het tempo nog iets verder omhoog. De race is nu echt begonnen!
Net na Waddinxveen, weer richting Zevenhuizen en met nog zo'n 17km te gaan, valt mij op dat de zon een wat rossige kleur aan het krijgen is. Van inspanning, net als ik?
Nog zo'n 5 km verder, ik ben net door de winkelstraat van Zevenhuizen heen en heb even het zicht op mijn tegenstander verloren, gaat mijn blik zoekend naar rechts en zie dat hij onverwacht al aan zijn eindsprint is begonnen.
Deze strijd ga ik verliezen en even later zie ik hem dan ook met een rood hoofd achter de horizon verdwijnen. Ik heb nog zeker 20 minuten te gaan, geef nog wat gas bij en stop mijn bril in mijn achterzak. Het is nog licht maar gaat het lukken voor het donker?
Om 19.44 uur fiets ik het Stadsplein in Capelle op, het wordt al schemerig maar ik ga het net redden. Dit was zogezegd op het randje.
Een 2e plek, maar toch lekker gereden, 63 km in precies 2 uur.
Ik heb er honger van gekregen en bedenk me dat het eigenlijk een oneerlijke strijd was tegen een tegenstander met oneindig veel brandstof.
Abonneren op:
Posts (Atom)
