Een mooi scrabblewoord "vakantie-inpakstress", al zal die door het streepje wel worden afgekeurd. Toch lullig met 2 of 3 x woordwaarde.
Nog 2 dagen en dan gaat het richting Frankrijk en het mooie weer (volgens alle meteo-sites)!
Dat betekent dus vakantiespullen bij elkaar zoeken en dat is toch wel een beetje stressen. Wat neem ik mee, wat neem ik niet mee? Ben ik niks vergeten? Moet ik nog wat kopen? Vragen die heel de dag rondstuiteren in mijn hersenpan, ik wordt er eerlijk gezegd een beetje crazy van.
Het is nu 18.00 uur, het lijkt wel of er een bom ontploft is in mijn woonkamer, overal spullen, ingepakt, nog niet ingepakt. Ik geloof dat ik het nu allemaal wel zo'n beetje klaar heb liggen, nu eerst even eten.
Morgen de Jan Janssen Classic nog even rijden dus de energievoorraad moet op peil gebracht worden en dat betekent : PASTA!
(mijn favoriet: met gesneden biefstuk, gegrilde paprika, gedroogde tomaatjes en een beetje boel ketchup!)
Het is nu aftellen geblazen richting de Marmotte die over 2 weken op het programma staat, de spanning stijgt, en ik heb zo ontzettend veel zin om weer in de bergen te rijden. Mijn geduld wordt vreselijk op de proef gesteld de laatste dagen. Mentale training.
Hopelijk morgenavond nog even een berichtje en dat wordt het 2 weken stil op mijn weblog, ik verwacht niet in de vakantie iets te kunnen plaatsen. Hou vol, op 7 juli ben ik weer terug met een volledig verslag.
Au revoir et à bientôt!
vrijdag 20 juni 2008
dinsdag 17 juni 2008
Vliegensvlug
Je ziet ze wel eens rijden, de Solex club.
Sommige helemaal in tenue, met lange leren jassen op zo'n fiets met hulpmotor want meer kan je het niet noemen. Vroeger hadden we er ook een en dan moest je met zo'n hendel de motor op je voorwiel zetten (kan ook een ander merk dan Solex zijn geweest hoor, het is om het even) en dan schoot 'ie al sputterend aan. Zo'n typisch geluid, tegensputteren zou je bijna zeggen, alsof 'ie geen zin had en wou zeggen : ga lekker fietsen.
Over lekker fietsen gesproken. Vanavond leek het ook wel of ik een hulpmotortje erop had zitten. Het ging wel heel erg lekker. Ik vloog over de Van Brienoordbrug. Ik vloog door de Heinenoordtunnel. En ik vloog nog steeds toen ik ze in omgekeerde volgorde weer tegenkwam.
Heerlijk, dat soort avonden of dagen dat jij en je fiets de hele wereld aan kunnen. Het was ook nog heerlijk weer, zon en weinig wind, dus wat een verwennerij zo op een doordeweekse dinsdag.
Het rondje van 64km, op een alsmaar stiller wordende weg en de klok die richting kwart voor negen ging, werd dan ook net binnen de 2 uur afgeraffeld en snel uitgerekend dus een gemiddelde van iets boven de 32 (wat een rekenwonder!).
Daarna vliegensvlug eten en douchen en ontspannen op de bank kijken naar een Nederlands elftal tegen een clubje armetierige Roemeense voetballers (die er niks van bakten).
Kampioenen, olé, olé.
Sommige helemaal in tenue, met lange leren jassen op zo'n fiets met hulpmotor want meer kan je het niet noemen. Vroeger hadden we er ook een en dan moest je met zo'n hendel de motor op je voorwiel zetten (kan ook een ander merk dan Solex zijn geweest hoor, het is om het even) en dan schoot 'ie al sputterend aan. Zo'n typisch geluid, tegensputteren zou je bijna zeggen, alsof 'ie geen zin had en wou zeggen : ga lekker fietsen.
Over lekker fietsen gesproken. Vanavond leek het ook wel of ik een hulpmotortje erop had zitten. Het ging wel heel erg lekker. Ik vloog over de Van Brienoordbrug. Ik vloog door de Heinenoordtunnel. En ik vloog nog steeds toen ik ze in omgekeerde volgorde weer tegenkwam.
Heerlijk, dat soort avonden of dagen dat jij en je fiets de hele wereld aan kunnen. Het was ook nog heerlijk weer, zon en weinig wind, dus wat een verwennerij zo op een doordeweekse dinsdag.
Het rondje van 64km, op een alsmaar stiller wordende weg en de klok die richting kwart voor negen ging, werd dan ook net binnen de 2 uur afgeraffeld en snel uitgerekend dus een gemiddelde van iets boven de 32 (wat een rekenwonder!).
Daarna vliegensvlug eten en douchen en ontspannen op de bank kijken naar een Nederlands elftal tegen een clubje armetierige Roemeense voetballers (die er niks van bakten).
Kampioenen, olé, olé.
zondag 15 juni 2008
Buitenspel
Zondag 15 juni 2008.
Buitenspel.
Een term die de laatste dagen veelvuldig uit de speakers van menig tv-toestel klinkt. De EK-koorts woedt in alle hevigheid, er is sprake van een heuse epidemie en er is nog geen medicijn voorhanden.
De symptomen:
-vreemde gelaatskleur die kan variëren van oranje tot rood, wit en blauw.
-ongecontroleerde bewegingen van het lichaam die vaak in een tijdsbestek van 1,5 uur plaatsvinden.
-spontane aanvallen van het syndroom van Gilles de la Tourette welke in het merendeel gericht zijn tegen in het zwart geklede personen
-slapeloosheid en chronisch verlies van stemgeluid
Laatste nieuws:
Volgens deskundigen zal het hoogtepunt van de epidemie liggen op de 29e juni.
Buitenspel.
Ook mijn internetprovider vond het nodig om mij buitenspel te zetten. Het gehele weekend lag mijn internetverbinding eruit en pas om 19.00 uur vanavond kon ik weer over de wereld zwerven.
Hoog tijd om mijn weblog weer van verse informatie te voorzien.
De laatste week voor vertrek naar Frankrijk is begonnen. De afgelopen dagen 2 korte intensieve trainingen gedaan van zo'n 65-70km met veel tempo's.
Mijn knie is nog steeds gevoelig (op de rand van de knieschijf) maar voorlopig wordt het niet erger en is er goed mee te rijden. Veel insmeren met SRL-gel van Spiroflor en dat helpt best goed.
Vandaag een duurtraining gedaan naar Voorne-Putten en rondom het Brielse Meer. Het was een komen en gaan van grote wolkenpartijen die af en toe dreigende zwarte vormen aannamen. Toch viel de regen de eerste 3 uur ergens anders dan op mijn weg. Het geluk leek lang aan mijn zijde maar zo'n 5 km vóór de Spijkenisserbrug was ook ik de klos. Het begon zachtjes, maar ter hoogte van de Rhoonse- en Carnissegrienden werden de hemelsluizen volledig opengezet en kwam het met bakken naar beneden. Het had wel een voordeel.
De weg was vrijwel verlaten en ik had het (natte) rijk voor mij alleen. Fietsers en wandelaars zochten bibberend beschutting onder een boom of een incidenteel aanwezig bushokje. Verbaasde blikken gingen mijn kant op als ik voorbijflitste terwijl ik van alle kanten werd aangevallen door het kletterende water.
Schuilen had geen zin meer, het was nu een kwestie van in beweging blijven en in rap tempo richting huis. Het was nog zo'n 35km te gaan.
Geleidelijk werd het minder en hoe sterk kunnen de tegenstellingen zijn en kun je spreken van een plaatselijke regenbui. Aangekomen bij de Van Brienenoordbrug was de weg droog, scheen de zon uitbundig en was het alsof ik, zonder er erg in te hebben, een andere wereld in was gefietst! De mensen liepen lekker te wandelen in korte mouwtjes, de vogeltjes floten en het gras leek groener dan in de ochtend. Het was slechts een momentopname, het natuurgeweld met stortregens, hagelstenen en windvlagen was hier een uur eerder al langs gekomen!
Neemt niet weg dat ik de laatste 20 minuten mooi droog kon waaien en toen ik na 4 uur en 24 min. en na 136km weer voor de deur stond was de opgedroogde modder op mijn benen de enige getuige van het natte uurtje.
Nog 7 dagen tot mijn vertrek naar Frankrijk. Eerst nog de Jan Janssen Classic a.s. zaterdag, 200km over de klimmetjes van de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe.
Ik ben er klaar voor.
Buitenspel.
Een term die de laatste dagen veelvuldig uit de speakers van menig tv-toestel klinkt. De EK-koorts woedt in alle hevigheid, er is sprake van een heuse epidemie en er is nog geen medicijn voorhanden.
De symptomen:
-vreemde gelaatskleur die kan variëren van oranje tot rood, wit en blauw.
-ongecontroleerde bewegingen van het lichaam die vaak in een tijdsbestek van 1,5 uur plaatsvinden.
-spontane aanvallen van het syndroom van Gilles de la Tourette welke in het merendeel gericht zijn tegen in het zwart geklede personen
-slapeloosheid en chronisch verlies van stemgeluid
Laatste nieuws:
Volgens deskundigen zal het hoogtepunt van de epidemie liggen op de 29e juni.
Buitenspel.
Ook mijn internetprovider vond het nodig om mij buitenspel te zetten. Het gehele weekend lag mijn internetverbinding eruit en pas om 19.00 uur vanavond kon ik weer over de wereld zwerven.
Hoog tijd om mijn weblog weer van verse informatie te voorzien.
De laatste week voor vertrek naar Frankrijk is begonnen. De afgelopen dagen 2 korte intensieve trainingen gedaan van zo'n 65-70km met veel tempo's.
Mijn knie is nog steeds gevoelig (op de rand van de knieschijf) maar voorlopig wordt het niet erger en is er goed mee te rijden. Veel insmeren met SRL-gel van Spiroflor en dat helpt best goed.
Vandaag een duurtraining gedaan naar Voorne-Putten en rondom het Brielse Meer. Het was een komen en gaan van grote wolkenpartijen die af en toe dreigende zwarte vormen aannamen. Toch viel de regen de eerste 3 uur ergens anders dan op mijn weg. Het geluk leek lang aan mijn zijde maar zo'n 5 km vóór de Spijkenisserbrug was ook ik de klos. Het begon zachtjes, maar ter hoogte van de Rhoonse- en Carnissegrienden werden de hemelsluizen volledig opengezet en kwam het met bakken naar beneden. Het had wel een voordeel.
De weg was vrijwel verlaten en ik had het (natte) rijk voor mij alleen. Fietsers en wandelaars zochten bibberend beschutting onder een boom of een incidenteel aanwezig bushokje. Verbaasde blikken gingen mijn kant op als ik voorbijflitste terwijl ik van alle kanten werd aangevallen door het kletterende water.
Schuilen had geen zin meer, het was nu een kwestie van in beweging blijven en in rap tempo richting huis. Het was nog zo'n 35km te gaan.
Geleidelijk werd het minder en hoe sterk kunnen de tegenstellingen zijn en kun je spreken van een plaatselijke regenbui. Aangekomen bij de Van Brienenoordbrug was de weg droog, scheen de zon uitbundig en was het alsof ik, zonder er erg in te hebben, een andere wereld in was gefietst! De mensen liepen lekker te wandelen in korte mouwtjes, de vogeltjes floten en het gras leek groener dan in de ochtend. Het was slechts een momentopname, het natuurgeweld met stortregens, hagelstenen en windvlagen was hier een uur eerder al langs gekomen!
Neemt niet weg dat ik de laatste 20 minuten mooi droog kon waaien en toen ik na 4 uur en 24 min. en na 136km weer voor de deur stond was de opgedroogde modder op mijn benen de enige getuige van het natte uurtje.
Nog 7 dagen tot mijn vertrek naar Frankrijk. Eerst nog de Jan Janssen Classic a.s. zaterdag, 200km over de klimmetjes van de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe.
Ik ben er klaar voor.
zondag 8 juni 2008
Bellen, bellen
Nederland. Zondagmiddag. Warm en zonnig weer.
Accessoire nr.1 voor de racefiets : de bel.
Voor 4 euro voorkom je een hoop irritatie, scheld- en valpartijen. En zelfs op een racefiets kan je zo'n klein belletje vrijwel uit het zicht monteren, zodat je niet door de rest van de groep waarin je rijdt de hele dag wordt uitgelachen. De rest van de groep behoort waarschijnlijk toch tot de categorie onverantwoordelijke fietsers (ik wil hier het woord "domme" niet gebruiken) want er zullen er ook verschillende geen helm op hebben met dit warme weer. Jij draagt die helm natuurlijk wel, verstandig als je bent, want alle argumenten tegen het dragen van een helm zijn onzin.
In dit verband las ik pas een prachtige uitspraak van ene John Perry:
"Hoe noem je een fietser die geen helm draagt? Een orgaandonor."
Maar ik begon dus met de bel.
Vanmiddag was ik dus blij dat ik 'm gemonteerd heb. Ontzettend veel fietsers onderweg, terecht met dit prachtige weer, en in alle soorten en maten. Ik denk dat ik van mijn leven nog nooit in 1 rit zoveel gebeld heb als
vandaag, en dan bedoel ik niet mobiel! Die kwam ik ook al slingerend (1 hand aan het stuur) genoeg tegen.
Voor de rest kan ik alleen maar trots zijn op de mensen die ik onderweg tegen ben gekomen. Eindelijk eens wat fietsers die zich een beetje normaal gedroegen en dat is het helemaal geen probleem op een druk fietspad. Racefietsers en overig verkeer gaan prima samen!
Het werd een rondje van 82km door het mooie Westland, iets langer dan gepland maar het ging heerlijk. Op het gemak gereden, een tandje kleiner dan normaal gezien het "knieprobleempje" van gisteren en tijd genomen om onderweg nog een fotootje te maken. Je komt best leuke dingen tegen!
Na 2 uur en 46 min. in het zonnetje te hebben gereden (het scheelde 10 graden met gisteren!) was ik weer terug. Lekker ritje.
Accessoire nr.1 voor de racefiets : de bel.
Voor 4 euro voorkom je een hoop irritatie, scheld- en valpartijen. En zelfs op een racefiets kan je zo'n klein belletje vrijwel uit het zicht monteren, zodat je niet door de rest van de groep waarin je rijdt de hele dag wordt uitgelachen. De rest van de groep behoort waarschijnlijk toch tot de categorie onverantwoordelijke fietsers (ik wil hier het woord "domme" niet gebruiken) want er zullen er ook verschillende geen helm op hebben met dit warme weer. Jij draagt die helm natuurlijk wel, verstandig als je bent, want alle argumenten tegen het dragen van een helm zijn onzin.
In dit verband las ik pas een prachtige uitspraak van ene John Perry:
"Hoe noem je een fietser die geen helm draagt? Een orgaandonor."
Maar ik begon dus met de bel.
Vanmiddag was ik dus blij dat ik 'm gemonteerd heb. Ontzettend veel fietsers onderweg, terecht met dit prachtige weer, en in alle soorten en maten. Ik denk dat ik van mijn leven nog nooit in 1 rit zoveel gebeld heb als
vandaag, en dan bedoel ik niet mobiel! Die kwam ik ook al slingerend (1 hand aan het stuur) genoeg tegen.Voor de rest kan ik alleen maar trots zijn op de mensen die ik onderweg tegen ben gekomen. Eindelijk eens wat fietsers die zich een beetje normaal gedroegen en dat is het helemaal geen probleem op een druk fietspad. Racefietsers en overig verkeer gaan prima samen!
Het werd een rondje van 82km door het mooie Westland, iets langer dan gepland maar het ging heerlijk. Op het gemak gereden, een tandje kleiner dan normaal gezien het "knieprobleempje" van gisteren en tijd genomen om onderweg nog een fotootje te maken. Je komt best leuke dingen tegen!
Na 2 uur en 46 min. in het zonnetje te hebben gereden (het scheelde 10 graden met gisteren!) was ik weer terug. Lekker ritje.
Lek
Ook gisteren zag ik ze weer staan. Een groepje renners druk pratend (trouwens niet het groepje van de foto, maar het is wel representatief voor de beschreven situatie), waarbij één voorovergebogen druk bezig met het voor- of achterwiel. Lek gereden!Ik vind het verbazingwekkend hoeveel er wordt lek gereden, bij verschillende toertochten die ik heb gereden zag ik vaak al na enkele kilometers verschillende fietsers langs de kant staan met het bekende malheur. Ik vraag me toch af hoe dat nou komt. Domme pech, slecht materiaal?
Het is gevaarlijk om te zeggen en ik moet het gelijk heel hard afkloppen, maar ik rij nooit lek! Na zoveel jaren fietsen en vele, vele kilometers heb ik zeggen en schrijven 2 x een lekke band gehad.
Eén keer, een jaar of 3 geleden, met de mountainbike in Limburg, waar ik in een afdaling met veel stenen een lekke voorband kreeg toen ik met volle snelheid op een waarschijnlijk puntige steen knalde die de binnenband volledig doorboorde (gek genoeg niet de buitenband!).
Voor een lekke band met de racefiets moet ik echt diep in mijn geheugen graven en zeker 15 jaar teruggaan! Toen reed ik ook mijn voorband lek op de rand van een bruggetje waar ik iets te wild overheen ging.
Daarna dus nooit meer!
Dat betekent natuurlijk niet dat ik geen plakspullen of reservebandje mee neem onderweg. Je moet de goden niet verzoeken, dus dat gaat wel altijd mee, maar is dus al jaren nutteloze ballast.
Hebben anderen dan zoveel pech, lees bijvoorbeeld dit stukje eens, en ik dan zoveel geluk of is het iets anders.
Ik controleer in ieder geval wel na elke rit of er steentjes of andere scherpe dingen in de band zijn achtergebleven en die worden dan altijd meteen verwijderd. Bovendien rij ik met de banden goed hard opgepompt en worden ze op tijd vernieuwd (dus niet tot op de brekerlaag oprijden!). Al met al heb ik er in al die jaren geen oponthoud door ondervonden, ik ben al bijna vergeten hoe je ook al weer een band moet plakken!
Nou ja, dan kan ik altijd nog even iemand onderweg aanschieten die het voor me doet..........................
Bloggers Block
De afgelopen week heb ik geen inspiratie gehad om een stukje te schrijven voor m'n weblog. Zo goed als dat er een "writers block" bestaat is er ook een "bloggers block", er kwam geen letter op papier. Het waren dan ook 2 standaardtrainingen die ik dinsdag en woensdag heb uitgevoerd, 2 rondjes van zo'n kilometer of 70 en met wat verschillende tempo's, over bekend terrein en met redelijk fietsweer. Het ging lekker en daarmee is alles zo'n beetje gezegd, geen bijzonderheden die het vermelden waard zijn.
Bovendien ben ik de afgelopen week druk bezig geweest om een EK Pool voor m'n werk op te zetten. Dus lekker gestoeid met formules in Excel en een mooie EK Pool in elkaar gezet, bij elk toernooi altijd weer leuk om te doen. En nu maar hopen dat het Nederlands Elftal het goed gaat doen. Zoals altijd kleurt Nederland dan weer oranje en tijdens het fietsen kom je dan vaak door dorpjes heen met zoveel oranjeversieringen, daar kan Koninginnedag niet aan tippen!
Gisteren, zaterdag 7 juni, was het weer tijd voor een lange duurtraining. Om 7.30 uur zat ik op de fiets en hoewel het buiten erg nevelig was viel de temperatuur wel mee. Een graadje of 15 en weinig wind. Toch maar de lange mouwen aangetrokken want het zag er niet naar uit dat de zon de eerstvolgende uren zou gaan schijnen.
De route liep in mijn hoofd naar het Brielse Meer, maar zover zou het niet komen. Toen ik de brug bij Spijkenisse overstak begon het zacht te regenen en waren de straten al kletsnat. Daar had ik mij mentaal niet op ingesteld en ik had helemaal geen zin om in de regen te rijden! Normaal gesproken vind ik een beetje regen geen probleem maar deze keer gaf ik toe aan mijn zwakheden, keerde om en ging op zoek naar een droge route. Ik reed dezelfde weg terug en besloot de Alblasserwaard in te rijden. Na 66km "warming-up" ging het voor de Van Brienenoordbrug rechtsaf richting Ridderkerk en Alblasserdam en vervolgens langs de Graafstroom richting de brug bij Vianen wat mijn keerpunt zou worden.
Na de brug ging het aan de andere kant van het water richting Schoonhoven over de Lekdijk die was voorzien van een nieuwe, gladde asfaltlaag. Eindelijk was de dijk weer fietsbaar, daar zijn ze echt vele, vele maanden mee bezig geweest! Voor mijn gevoel een eeuwigheid geleden dat ik daar heb gereden, dus tijd voor een inspectie! Alle afsluitingsborden stonden nog langs de kant en dus was het lekker stil op de dijk. Geen automobilist waagde zich er nog op, bang om een doodlopende weg op te gaan. Ik had echter "inside information" dat de weg volledig vrij was en had dus het mooie snelle asfalt voor mij alleen en met de wind mee zat het tempo er lekker in.
In Schoonhoven was het, zoals altijd, druk met toeristen en dagjesmensen. Het was dus even een beetje slalommen , onder de poort door, over de hobbelige steentjes het centrum door en snel de dijk weer op voor het vervolg richting Capelle.
Weer op de dijk voelde ik om onverklaarbare reden ineens een stekende pijn in mijn rechterknie. En het was zelfs even zo erg dat ik niet verder kon en van de fiets moest. De bovenste rand van mijn knieschijf deed flink zeer en ik probeerde met wat masseren de pijn een beetje te verlichten. Echter weer op de fiets kwamen de pijnscheuten snel terug, alleen als ik staande fietste voelde ik het wat minder. Dus al staande op de pedalen probeerde ik zo goed en kwaad als het kon de snelheid er een beetje in te houden en na een tijdje werd het ongemak gelukkig wat minder en kon ik weer op het zadel gaan zitten. De pijn verdween daarna net zo snel en overwacht als dat hij was verschenen en kon ik weer normaal doorfietsen. Misschien is de kniepees wat overbelast en geïrriteerd bij de aanhechting op de knieschijf, toch iets om in de gaten te houden de komende dagen.
Affijn, na dit onverwachte ongemak reed ik het laatste stuk richting Capelle in een rustig tempo en na 172km en 5 uur en 20 min. was ik weer thuis.
Het was nog steeds bewolkt en nevelig net als bij vertrek maar volgens de berichten zou zondag in het hele land de zon gaan schijnen. Eerst zien en dan geloven!
Bovendien ben ik de afgelopen week druk bezig geweest om een EK Pool voor m'n werk op te zetten. Dus lekker gestoeid met formules in Excel en een mooie EK Pool in elkaar gezet, bij elk toernooi altijd weer leuk om te doen. En nu maar hopen dat het Nederlands Elftal het goed gaat doen. Zoals altijd kleurt Nederland dan weer oranje en tijdens het fietsen kom je dan vaak door dorpjes heen met zoveel oranjeversieringen, daar kan Koninginnedag niet aan tippen!
Gisteren, zaterdag 7 juni, was het weer tijd voor een lange duurtraining. Om 7.30 uur zat ik op de fiets en hoewel het buiten erg nevelig was viel de temperatuur wel mee. Een graadje of 15 en weinig wind. Toch maar de lange mouwen aangetrokken want het zag er niet naar uit dat de zon de eerstvolgende uren zou gaan schijnen.
De route liep in mijn hoofd naar het Brielse Meer, maar zover zou het niet komen. Toen ik de brug bij Spijkenisse overstak begon het zacht te regenen en waren de straten al kletsnat. Daar had ik mij mentaal niet op ingesteld en ik had helemaal geen zin om in de regen te rijden! Normaal gesproken vind ik een beetje regen geen probleem maar deze keer gaf ik toe aan mijn zwakheden, keerde om en ging op zoek naar een droge route. Ik reed dezelfde weg terug en besloot de Alblasserwaard in te rijden. Na 66km "warming-up" ging het voor de Van Brienenoordbrug rechtsaf richting Ridderkerk en Alblasserdam en vervolgens langs de Graafstroom richting de brug bij Vianen wat mijn keerpunt zou worden.
Na de brug ging het aan de andere kant van het water richting Schoonhoven over de Lekdijk die was voorzien van een nieuwe, gladde asfaltlaag. Eindelijk was de dijk weer fietsbaar, daar zijn ze echt vele, vele maanden mee bezig geweest! Voor mijn gevoel een eeuwigheid geleden dat ik daar heb gereden, dus tijd voor een inspectie! Alle afsluitingsborden stonden nog langs de kant en dus was het lekker stil op de dijk. Geen automobilist waagde zich er nog op, bang om een doodlopende weg op te gaan. Ik had echter "inside information" dat de weg volledig vrij was en had dus het mooie snelle asfalt voor mij alleen en met de wind mee zat het tempo er lekker in.
In Schoonhoven was het, zoals altijd, druk met toeristen en dagjesmensen. Het was dus even een beetje slalommen , onder de poort door, over de hobbelige steentjes het centrum door en snel de dijk weer op voor het vervolg richting Capelle.
Weer op de dijk voelde ik om onverklaarbare reden ineens een stekende pijn in mijn rechterknie. En het was zelfs even zo erg dat ik niet verder kon en van de fiets moest. De bovenste rand van mijn knieschijf deed flink zeer en ik probeerde met wat masseren de pijn een beetje te verlichten. Echter weer op de fiets kwamen de pijnscheuten snel terug, alleen als ik staande fietste voelde ik het wat minder. Dus al staande op de pedalen probeerde ik zo goed en kwaad als het kon de snelheid er een beetje in te houden en na een tijdje werd het ongemak gelukkig wat minder en kon ik weer op het zadel gaan zitten. De pijn verdween daarna net zo snel en overwacht als dat hij was verschenen en kon ik weer normaal doorfietsen. Misschien is de kniepees wat overbelast en geïrriteerd bij de aanhechting op de knieschijf, toch iets om in de gaten te houden de komende dagen.
Affijn, na dit onverwachte ongemak reed ik het laatste stuk richting Capelle in een rustig tempo en na 172km en 5 uur en 20 min. was ik weer thuis.
Het was nog steeds bewolkt en nevelig net als bij vertrek maar volgens de berichten zou zondag in het hele land de zon gaan schijnen. Eerst zien en dan geloven!
zondag 1 juni 2008
Als de bliksem!
Als je dit bericht meteen na plaatsing lees, zal de buienradar flink in het rood staan. Ik typ dit bericht terwijl buiten de bliksemschichten de donkere hemel doorklieven. De wind is ook ineens flink gaan waaien en de eerste regendruppels verschijnen al op het raam. Nog even en dan barst het los!
Dus snel nog even het verslag van het afgelopen weekend online zetten.
Zaterdag 31 mei 2008.
De laatste dag van mei had ik in principe gereserveerd voor de Bilzen Classic zoals ik al eerder liet weten. Door het noodweer in België durfde ik het echter niet aan om naar het zuiden af te reizen om daar vervolgens te constateren dat er niet gereden kon worden. De plannen werden dus gewijzigd.
Het werd een intensief rondje Nieuwkoopse Plassen, zo'n 90km met een aantal lange tempo's erin. Om 11.30 uur ging ik met mooi weer van start en na eerst een half uurtje te hebben losgereden kon het intensieve deel beginnen. En gelukkig, daar waren ze weer! Goeie benen!
Ik had ze even een tijdje moeten missen, maar ze draaiden weer als vanouds in het rond. Het tempo zat er dan ook goed in en zelfs de af en toe flinke tegenwind kon ze niet deren. Terwijl de zon uitbundig op m'n armen en benen scheen (niet ingesmeerd en dat was later duidelijk te zien) fietste ik weer met veel plezier door de mooie natuur van Zuid-Holland (die er in overvloed is, alleen je moet het wel WILLEN zien!).
Het rondje werd uiteindelijk 91km en ik had er totaal 2 uur en 49 min. over gedaan wat dus een mooi gemiddelde betekende van 32,3 km/uur. Kijk, dat zet tenminste zoden aan de dijk! De zondag was geboekt voor een wat rustiger en langere duurtraining.
Zondag 1 juni 2008.
Nog iets meer dan een maandje te gaan en dan is het zover, het grote werk, "La Marmotte" en het begint al aardig te kriebelen! Allerlei scenario's schieten door m'n hoofd, m'n hoofd loopt over van plannen en routes om ter plekke te gaan rijden in de laatste 2 weken. Ook ben ik alvast begonnen met het lijstje met alle spullen die er mee moeten, je zal toch wat vergeten!
Met zo'n lange duurtraining als vandaag in ieder geval tijd genoeg om over van alles en nog wat na te denken.
Het is een sombere zondagochtend, veel bewolking en nevelig, de zon is nog in geen velden of wegen te bekennen. De goeie benen van zaterdag hebben mij gestimuleerd om vroeg op te staan, dus om 6.15 uur gaat de wekker en om 7.10 uur doe ik de deur achter me dicht en spring op mijn trouwe bondgenoot. Beter nog dan een bondgenoot, beter nog dan een echtgenote, staat altijd klaar, zeurt niet, doet alles wat ik zeg, ideaal! (kom maar op met die reacties!)
Ook het feit dat het Nederlands Elftal z'n laatste oefenwedstrijd om 15.00 uur zal spelen heeft me bijtijds uit bed doen springen, ik geef het toe, dat was ook een reden.
Affijn, op dit vroege zondaguur is er uiteraard nog geen hond op straat, ik neem het niemand kwalijk, dus lekker rustig. Ook staat er geen zuchtje wind en ik geniet van de stilte en de vogels die natuurlijk wel wakker zijn (gereïncarneerde wielrenners?).
Het wordt dus een lange duurtraining, richting de Utrechtse Heuvelrug, even de Amerongese Berg pakken, en dan weer terug. De goeie benen zijn ook vandaag weer present en met een lekker tempo gaat het richting de in nevel gehulde horizon die, naarmate ik dichter bij het keerpunt kom, steeds meer lijkt te verdwijnen. Het tot dan toe droge weer gaat dan ook, tussen Cothen en Leersum, over in een stevige miezelregen. Het doet me echter niets, ik voel me goed, het draait lekker en ook de Amerongese Berg laat ik zonder veel moeite achter me. Ik ben over de helft en de terugweg dient zich aan als één groot déja vu. Toch ziet het er in omgekeerde richting altijd net weer even iets anders uit, dus dezelfde weg terug vind ik eigenlijk, gemeten op de schaal van saaiheid, nooit een probleem. Ook de miezelregen laat ik na verloop van tijd weer achter me en kan ik gelukkig weer wat droogwaaien. Het is nog steeds erg rustig op de weg dus heb ik meer tijd en oog voor de natuur om mij heen : vinken, sijzen, putters, groene specht, grote bonte specht, patrijs, fazanten, vlaamse gaaien, ooievaars. Allemaal gezien tussen Capelle en Amerongen in een krappe 6 uur tijd, wie zegt dat fietsen saai is ?!
Bij Schoonhoven besluit ik het laatste stukje toch wat anders te rijden, langs de Vlist, Haastrecht en Gouda, bij elkaar een kilometertje of 5 meer. Weer terug in Capelle staat de teller op 176km, gereden in een lekker constant tempo en hartslag (op de klim halverwege na dan) en in 5 uur en 37 min.
Op het einde toch wel wat moeie benen (de tempo's van de zaterdag werden voelbaar) maar zeer tevreden over het weekend dat anders werd dan gepland, maar zeker niet minder mooi.
Dus snel nog even het verslag van het afgelopen weekend online zetten.
Zaterdag 31 mei 2008.
De laatste dag van mei had ik in principe gereserveerd voor de Bilzen Classic zoals ik al eerder liet weten. Door het noodweer in België durfde ik het echter niet aan om naar het zuiden af te reizen om daar vervolgens te constateren dat er niet gereden kon worden. De plannen werden dus gewijzigd.
Het werd een intensief rondje Nieuwkoopse Plassen, zo'n 90km met een aantal lange tempo's erin. Om 11.30 uur ging ik met mooi weer van start en na eerst een half uurtje te hebben losgereden kon het intensieve deel beginnen. En gelukkig, daar waren ze weer! Goeie benen!
Ik had ze even een tijdje moeten missen, maar ze draaiden weer als vanouds in het rond. Het tempo zat er dan ook goed in en zelfs de af en toe flinke tegenwind kon ze niet deren. Terwijl de zon uitbundig op m'n armen en benen scheen (niet ingesmeerd en dat was later duidelijk te zien) fietste ik weer met veel plezier door de mooie natuur van Zuid-Holland (die er in overvloed is, alleen je moet het wel WILLEN zien!).
Het rondje werd uiteindelijk 91km en ik had er totaal 2 uur en 49 min. over gedaan wat dus een mooi gemiddelde betekende van 32,3 km/uur. Kijk, dat zet tenminste zoden aan de dijk! De zondag was geboekt voor een wat rustiger en langere duurtraining.
Zondag 1 juni 2008.
Nog iets meer dan een maandje te gaan en dan is het zover, het grote werk, "La Marmotte" en het begint al aardig te kriebelen! Allerlei scenario's schieten door m'n hoofd, m'n hoofd loopt over van plannen en routes om ter plekke te gaan rijden in de laatste 2 weken. Ook ben ik alvast begonnen met het lijstje met alle spullen die er mee moeten, je zal toch wat vergeten!
Met zo'n lange duurtraining als vandaag in ieder geval tijd genoeg om over van alles en nog wat na te denken.
Het is een sombere zondagochtend, veel bewolking en nevelig, de zon is nog in geen velden of wegen te bekennen. De goeie benen van zaterdag hebben mij gestimuleerd om vroeg op te staan, dus om 6.15 uur gaat de wekker en om 7.10 uur doe ik de deur achter me dicht en spring op mijn trouwe bondgenoot. Beter nog dan een bondgenoot, beter nog dan een echtgenote, staat altijd klaar, zeurt niet, doet alles wat ik zeg, ideaal! (kom maar op met die reacties!)
Ook het feit dat het Nederlands Elftal z'n laatste oefenwedstrijd om 15.00 uur zal spelen heeft me bijtijds uit bed doen springen, ik geef het toe, dat was ook een reden.
Affijn, op dit vroege zondaguur is er uiteraard nog geen hond op straat, ik neem het niemand kwalijk, dus lekker rustig. Ook staat er geen zuchtje wind en ik geniet van de stilte en de vogels die natuurlijk wel wakker zijn (gereïncarneerde wielrenners?).
Het wordt dus een lange duurtraining, richting de Utrechtse Heuvelrug, even de Amerongese Berg pakken, en dan weer terug. De goeie benen zijn ook vandaag weer present en met een lekker tempo gaat het richting de in nevel gehulde horizon die, naarmate ik dichter bij het keerpunt kom, steeds meer lijkt te verdwijnen. Het tot dan toe droge weer gaat dan ook, tussen Cothen en Leersum, over in een stevige miezelregen. Het doet me echter niets, ik voel me goed, het draait lekker en ook de Amerongese Berg laat ik zonder veel moeite achter me. Ik ben over de helft en de terugweg dient zich aan als één groot déja vu. Toch ziet het er in omgekeerde richting altijd net weer even iets anders uit, dus dezelfde weg terug vind ik eigenlijk, gemeten op de schaal van saaiheid, nooit een probleem. Ook de miezelregen laat ik na verloop van tijd weer achter me en kan ik gelukkig weer wat droogwaaien. Het is nog steeds erg rustig op de weg dus heb ik meer tijd en oog voor de natuur om mij heen : vinken, sijzen, putters, groene specht, grote bonte specht, patrijs, fazanten, vlaamse gaaien, ooievaars. Allemaal gezien tussen Capelle en Amerongen in een krappe 6 uur tijd, wie zegt dat fietsen saai is ?!
Bij Schoonhoven besluit ik het laatste stukje toch wat anders te rijden, langs de Vlist, Haastrecht en Gouda, bij elkaar een kilometertje of 5 meer. Weer terug in Capelle staat de teller op 176km, gereden in een lekker constant tempo en hartslag (op de klim halverwege na dan) en in 5 uur en 37 min.
Op het einde toch wel wat moeie benen (de tempo's van de zaterdag werden voelbaar) maar zeer tevreden over het weekend dat anders werd dan gepland, maar zeker niet minder mooi.
Abonneren op:
Posts (Atom)
