Na zo'n Alpe d'HuZes-weekje met 17 mensen in een chalet en minimaal het dubbele aantal aan koffers, tassen en dozen verwacht je natuurlijk dat er spullen in verkeerde verpakking weer terug naar Nederland gaan. Ik had dan ook al lang berichtjes, mailtjes en telefoontjes verwacht van teamleden over vermiste eigendommen maar het is wat dat betreft verbazingwekkend stil gebleven. Ook in m'n eigen tassen heb ik niks vreemds kunnen ontdekken. Ik had ook geen hoge hakken of krultang van een van de dames verwacht maar een verkeerd shirtje of vreemde maat sokken had toch gekund! Dat ik 's ochtends naast de pot pindakaas greep is een detail.
Als je dan ook op de website van Alpe d'HuZes leest dat ook de afdeling gevonden voorwerpen erg minimaal was, en dat met 2700 deelnemers en een dubbel aantal supporters, dan lijken we toch wel een erg opgeruimd volkje.
Dat ik helemáál niks kwijt ben is trouwens niet waar. Ik loop al wel sinds 3 juni naar 2 dingen te zoeken die ik 100% zeker weten bij me heb gehad. Ik heb ze ook in die week verschillende keren gebruikt en weet zeker dat ze ook in de camper mee terug zijn gegaan. Het was me trouwens thuis nog niet direct opgevallen dat ik ze miste omdat ik ze verder nog niet nodig had gehad. Maar nu ik ze wel weer kan gebruiken blijken ze toch spoorloos verdwenen. Misschien moet ik er eens een teammailtje uitgooien om te zien of een van de anderen ze toevallig heeft.
Gisteren trouwens weer mijn eerste korte fietsritje gemaakt sinds 03/06, een rondje van ongeveer 40km tussen de buien door. Echt lekker ging het helemaal niet. Het was harken tegen de wind in, zwoegend de brug over en zelfs met de wind mee was het behelpen.
Dat het mijn eerste rondje sinds Ad6 was is ook weer niet helemáál waar. Ik kan me vaag een ritje herinneren op de dinsdag erna. Eten en een vrouwenhand zijn de woorden die me te binnen schieten maar verder heb ik er niet zoveel van onthouden. Ik zal het wel om een of andere reden verdrongen hebben........
Maar goed, ik had dus gisteren onderweg genoeg tijd om te verzinnen waar ik die dingen had gelaten. Heb de hele week nog even laten passeren om te kijken of dat iets zou helpen maar na verloop van tijd heb ik het opgegeven. Ze zijn gewoon pleite en ik moet maar gewoon een paar nieuwe zien te kweken in de komende weken want een paar goeie benen fietst toch veel beter.
zondag 20 juni 2010
vrijdag 11 juni 2010
Alpe d'HuZes - de afterparty
Geen irritant wekkergeluidje wat me wakker maakt maar de vogels buiten halen me uit m'n slaap. Het is de day-after en ik heb geen idee hoe laat het is. 7 uur? 8 uur? misschien wel 9 uur? Ik heb de nacht als in coma doorgebracht en lig waarschijnlijk nog steeds in dezelfde houding als op het moment dat ik de avond ervoor mijn kussen raakte. In het bed naast me is nog geen beweging te zien maar ik hoor wel dat er al enkelen echt aan de vrijdagochtend zijn begonnen. Badkamer- en ontbijtgeluiden zoeken hun weg door het chalet en worstelen zich in gedempte vorm door de dunne slaapkamermuren heen.
Buiten schijnt de zon al uitbundig en door het openstaande raam zie ik weer de heldere wolkenloze lucht en de nog besneeuwde bergtoppen die scherp tegen het blauw afsteken. Het doet bijna zeer aan m'n ogen. Het wordt weer een mooie warme dag zo te zien en dat komt goed uit want er staat vanavond een feestelijke barbecue op het programma!
Ik zwaai mijn benen over de rand van het bed, sta op en merk dat er geen kans op instortingsgevaar is. De benen voelen goed, geen spierpijn, en zelfs de plank in mijn rug is verdwenen. Even douchen en een stevige ochtendmaaltijd en ik ben weer als nieuw! Toch opmerkelijk hoe snel je hersteld van een zware lichamelijke inspanning zoals het 6x beklimmen van de Alpe d'Huez. M'n gedachten dwalen nog even terug naar de dag ervoor. Wat een ongelofelijke dag is het geweest en het zal ook vandaag ongetwijfeld onderwerp van gesprek blijven! De tijd heeft een nieuw referentiepunt gekregen. Het is vandaag 1 dag na Alpe d'HuZes en straks praten en denken we in termen als 1 week of 1 maand ná Alpe d'HuZes.
Als ik beneden kom lijkt het wel of er een bom ontploft is. De chaos van kleding, mandjes, fietsen en andere spullen is compleet en het wordt voor iedereen nog een hele toer om z'n eigen dingen eruit te vissen. Maar vandaag zijn we vrij van verplichtingen en dat komt dus goed uit.
Een aantal van ons heeft besloten om vandaag al te vertrekken ondanks verwoede pogingen van de rest om ze te overtuigen dat vertrekken op zaterdag veel leuker is! Ze weigeren en er wordt even overwogen om ze aan stoelen en bedden vast te binden maar we willen het thuisfront, waar kids en familie ongeduldig wachten, niet tegen de haren in strijken. We laten Irene & Art, Jolanda & Johan en Carla & Richard dan ook met pijn in onze harten vertrekken. "Partir c'est mourir un peu" en zo voelt het ook.
Die middag doet iedereen zijn ding. Er wordt gewandeld, geshopt en boodschappen gedaan voor de barbecue. 's Avonds zijn we nog met 11 over, vlees wordt met kilo's tegelijk verwerkt en zorgt met de overheerlijke tiramisu ervoor dat mijn 7373 volgens mijn Polar verbruikte Ad6-kcal weer wat worden aangevuld. De alcohol doet de rest en zorgt ervoor dat de meligheid hoogtij viert. Denk trouwens niet dat hier kratten en flessen vol voor nodig zijn, want al die afgetrainde fietsers staan al op hun benen te wankelen als ze het etiket op de fles lezen! Er wordt zoveel gelachen dat sommigen moeite hebben om te stoppen en het is tot in de late uurtjes nog beregezellig. De volgende dag is alweer een uur onderweg als de laatste lachsalvo's verstommen en iedereen zijn bed weer opzoekt.
In tegenstelling tot de nacht ervoor heb ik nu voor geen meter geslapen! Onrustig en misschien wel omdat de zaterdag dan toch de dag is dat iedereen volgens plan weer richting Nederland afreist. Uiteindelijk verdwijnt dit plan ook weer gedeeltelijk van tafel, want Petra & Rob hebben besloten om er nog 24 uur aan vast te plakken. Tijdens de koffie wordt het voorstel om nog langer te blijven in de afgeslankte groep gegooid en Amber heeft er ook wel zin in. Ik twijfel, want ik vind het altijd wel lekker om de dag voordat ik weer aan het werk moet thuis te zijn om een beetje bij te komen. Het is echter zulk fantastisch weer dat ik het ook wel zonde vind om bij deze temperaturen een hele dag in de camper te zitten. Er is zoals gewoonlijk niet veel voor nodig om mij te overtuigen. Eén onweerstaanbare glimlach is genoeg en trekt me, niet erg verrassend, definitief over de streep (het vlees is na een 6-voudige afstraffing ontzettend zwak, haha). We sluiten aan bij de polonaise die dus nog een dag langer doorgaat.
We nemen afscheid van Inge & Ilona, Edwin, Hans H. en zijn zoon Vincent die in de warme auto's stappen voor de lange rit terug naar huis.
Domenica en Hans zullen wat later vertrekken. We gunnen de honden ook een mooie afsluiting van de week en gaan eerst nog naar de bergmeren boven Alpe d'Huez waar ze zich nog een keertje kunnen uitleven.
Via Villard-Reculas rijden we deze keer en slaan zo 15 bochten en nummerborden over. Tellen hebben we inmiddels genoeg gedaan! De hobbelige Route des Lacs is niet de meest comfortabele maar je krijgt er wel wat voor terug! Een prachtig uitzicht, ruige rotspartijen met af en toe nog sneeuw en met het vele water een mooie plek voor de honden om te zwemmen. Er worden veel foto's gemaakt en na een uurtje klimmen en klauteren hebben we toch wel trek gekregen, keren we terug en strijken neer op een terras. De eerste van de dag, en we beginnen toch weer te tellen!
Met de auto's dalen we wat later af en nadat we onze zwarte polsbandjes in bocht 10 aan het metalen gaas hebben gehangen nemen we afscheid van Do en Hans die naar hun F1-hotel in de buurt van Metz vertrekken. Een goede benaming voor een plek waar je niet veel langer dan de duur van een snelle F1 pitsstop wil verblijven! Wij gaan door naar terras nummer 2 in Mizoen (of Mizoën, zelfs de inwoners van het dorp kunnen aan de borden te zien niet beslissen). Het wordt een dagje genieten van de zon en de mooie omgeving, toch een stuk beter dan het ruim 1000 km volgen van een witte stippellijn! Terras nummer 3 volgt in Bourg d'Oisans en het kwartet wordt voltooid bij het hotel terug in Oz.
's Avonds tovert Petra uit de restjes nog een lekkere pastamaaltijd, worden er alvast wat spullen in de camper geladen en nog wat geblogt en gesurft. Daarna is het extraatje definitief voorbij en wordt het aftellen in dagen verruild voor het aftellen in uren. Met nog maar 4 bewoners is het stil in het chalet, onwerkelijk stil en het afkicken begint.
Van uitstel komt afstel. Een aantrekkelijk idee. En hoe graag we dat ook zouden willen, we moeten vandaag toch echt vertrekken. Het liefst een beetje vroeg maar onbewust lopen we te treuzelen en de zondagochtend komt maar traag op gang.
Het is al vroeg warm en als ik voor de 15e keer de 86 treden tussen de camper en het chalet overbrug met de eindeloze stroom bagage begint het zweet me aardig uit te breken. Op wonderbaarlijke wijze krijgen we alle spullen in de auto en camper. Vooral van Rob een aardige prestatie die na een uitzichtloos begin aan het eind opmerkelijk veel ruimte ter grootte van een zitplaats overhoudt! We zijn toch niemand vergeten?
Om half 11 vertrekken we en dalen we voor de laatste keer af. Eerst naar Oz-en-Oisans Village en nog verder naar Allemont. Uiteraard pakken we hier nog even een terras en de eerste koffiestop is al na 10km! Komen we ooit nog thuis op deze manier? :-)
Als de cappuccino uit de kopjes is verdwenen komt niet alleen de bodem maar ook het afscheid in zicht. Een kwartet wordt 2 duo's, het vertrek is onomkeerbaar en de laatste restanten van Team de Viergang laten Oz en omgeving om half 12 definitief achter zich.
De Alpe d'HuZes-week is afgesloten, we trappen het gaspedaal in voor de lange terugweg. Mooie herinneringen nemen we mee terug richting Nederland met de zon in de rug en regen en onweersbuien in het vooruitzicht. Back to business en op zoek naar een nieuwe uitdaging. Het boek mag dicht, het is mooi geweest.
Buiten schijnt de zon al uitbundig en door het openstaande raam zie ik weer de heldere wolkenloze lucht en de nog besneeuwde bergtoppen die scherp tegen het blauw afsteken. Het doet bijna zeer aan m'n ogen. Het wordt weer een mooie warme dag zo te zien en dat komt goed uit want er staat vanavond een feestelijke barbecue op het programma!
Ik zwaai mijn benen over de rand van het bed, sta op en merk dat er geen kans op instortingsgevaar is. De benen voelen goed, geen spierpijn, en zelfs de plank in mijn rug is verdwenen. Even douchen en een stevige ochtendmaaltijd en ik ben weer als nieuw! Toch opmerkelijk hoe snel je hersteld van een zware lichamelijke inspanning zoals het 6x beklimmen van de Alpe d'Huez. M'n gedachten dwalen nog even terug naar de dag ervoor. Wat een ongelofelijke dag is het geweest en het zal ook vandaag ongetwijfeld onderwerp van gesprek blijven! De tijd heeft een nieuw referentiepunt gekregen. Het is vandaag 1 dag na Alpe d'HuZes en straks praten en denken we in termen als 1 week of 1 maand ná Alpe d'HuZes.
Als ik beneden kom lijkt het wel of er een bom ontploft is. De chaos van kleding, mandjes, fietsen en andere spullen is compleet en het wordt voor iedereen nog een hele toer om z'n eigen dingen eruit te vissen. Maar vandaag zijn we vrij van verplichtingen en dat komt dus goed uit.
Een aantal van ons heeft besloten om vandaag al te vertrekken ondanks verwoede pogingen van de rest om ze te overtuigen dat vertrekken op zaterdag veel leuker is! Ze weigeren en er wordt even overwogen om ze aan stoelen en bedden vast te binden maar we willen het thuisfront, waar kids en familie ongeduldig wachten, niet tegen de haren in strijken. We laten Irene & Art, Jolanda & Johan en Carla & Richard dan ook met pijn in onze harten vertrekken. "Partir c'est mourir un peu" en zo voelt het ook.
Die middag doet iedereen zijn ding. Er wordt gewandeld, geshopt en boodschappen gedaan voor de barbecue. 's Avonds zijn we nog met 11 over, vlees wordt met kilo's tegelijk verwerkt en zorgt met de overheerlijke tiramisu ervoor dat mijn 7373 volgens mijn Polar verbruikte Ad6-kcal weer wat worden aangevuld. De alcohol doet de rest en zorgt ervoor dat de meligheid hoogtij viert. Denk trouwens niet dat hier kratten en flessen vol voor nodig zijn, want al die afgetrainde fietsers staan al op hun benen te wankelen als ze het etiket op de fles lezen! Er wordt zoveel gelachen dat sommigen moeite hebben om te stoppen en het is tot in de late uurtjes nog beregezellig. De volgende dag is alweer een uur onderweg als de laatste lachsalvo's verstommen en iedereen zijn bed weer opzoekt.
In tegenstelling tot de nacht ervoor heb ik nu voor geen meter geslapen! Onrustig en misschien wel omdat de zaterdag dan toch de dag is dat iedereen volgens plan weer richting Nederland afreist. Uiteindelijk verdwijnt dit plan ook weer gedeeltelijk van tafel, want Petra & Rob hebben besloten om er nog 24 uur aan vast te plakken. Tijdens de koffie wordt het voorstel om nog langer te blijven in de afgeslankte groep gegooid en Amber heeft er ook wel zin in. Ik twijfel, want ik vind het altijd wel lekker om de dag voordat ik weer aan het werk moet thuis te zijn om een beetje bij te komen. Het is echter zulk fantastisch weer dat ik het ook wel zonde vind om bij deze temperaturen een hele dag in de camper te zitten. Er is zoals gewoonlijk niet veel voor nodig om mij te overtuigen. Eén onweerstaanbare glimlach is genoeg en trekt me, niet erg verrassend, definitief over de streep (het vlees is na een 6-voudige afstraffing ontzettend zwak, haha). We sluiten aan bij de polonaise die dus nog een dag langer doorgaat.
We nemen afscheid van Inge & Ilona, Edwin, Hans H. en zijn zoon Vincent die in de warme auto's stappen voor de lange rit terug naar huis.
Domenica en Hans zullen wat later vertrekken. We gunnen de honden ook een mooie afsluiting van de week en gaan eerst nog naar de bergmeren boven Alpe d'Huez waar ze zich nog een keertje kunnen uitleven.
Via Villard-Reculas rijden we deze keer en slaan zo 15 bochten en nummerborden over. Tellen hebben we inmiddels genoeg gedaan! De hobbelige Route des Lacs is niet de meest comfortabele maar je krijgt er wel wat voor terug! Een prachtig uitzicht, ruige rotspartijen met af en toe nog sneeuw en met het vele water een mooie plek voor de honden om te zwemmen. Er worden veel foto's gemaakt en na een uurtje klimmen en klauteren hebben we toch wel trek gekregen, keren we terug en strijken neer op een terras. De eerste van de dag, en we beginnen toch weer te tellen!
Met de auto's dalen we wat later af en nadat we onze zwarte polsbandjes in bocht 10 aan het metalen gaas hebben gehangen nemen we afscheid van Do en Hans die naar hun F1-hotel in de buurt van Metz vertrekken. Een goede benaming voor een plek waar je niet veel langer dan de duur van een snelle F1 pitsstop wil verblijven! Wij gaan door naar terras nummer 2 in Mizoen (of Mizoën, zelfs de inwoners van het dorp kunnen aan de borden te zien niet beslissen). Het wordt een dagje genieten van de zon en de mooie omgeving, toch een stuk beter dan het ruim 1000 km volgen van een witte stippellijn! Terras nummer 3 volgt in Bourg d'Oisans en het kwartet wordt voltooid bij het hotel terug in Oz.
's Avonds tovert Petra uit de restjes nog een lekkere pastamaaltijd, worden er alvast wat spullen in de camper geladen en nog wat geblogt en gesurft. Daarna is het extraatje definitief voorbij en wordt het aftellen in dagen verruild voor het aftellen in uren. Met nog maar 4 bewoners is het stil in het chalet, onwerkelijk stil en het afkicken begint.
Van uitstel komt afstel. Een aantrekkelijk idee. En hoe graag we dat ook zouden willen, we moeten vandaag toch echt vertrekken. Het liefst een beetje vroeg maar onbewust lopen we te treuzelen en de zondagochtend komt maar traag op gang.
Het is al vroeg warm en als ik voor de 15e keer de 86 treden tussen de camper en het chalet overbrug met de eindeloze stroom bagage begint het zweet me aardig uit te breken. Op wonderbaarlijke wijze krijgen we alle spullen in de auto en camper. Vooral van Rob een aardige prestatie die na een uitzichtloos begin aan het eind opmerkelijk veel ruimte ter grootte van een zitplaats overhoudt! We zijn toch niemand vergeten?
Om half 11 vertrekken we en dalen we voor de laatste keer af. Eerst naar Oz-en-Oisans Village en nog verder naar Allemont. Uiteraard pakken we hier nog even een terras en de eerste koffiestop is al na 10km! Komen we ooit nog thuis op deze manier? :-)
Als de cappuccino uit de kopjes is verdwenen komt niet alleen de bodem maar ook het afscheid in zicht. Een kwartet wordt 2 duo's, het vertrek is onomkeerbaar en de laatste restanten van Team de Viergang laten Oz en omgeving om half 12 definitief achter zich.
De Alpe d'HuZes-week is afgesloten, we trappen het gaspedaal in voor de lange terugweg. Mooie herinneringen nemen we mee terug richting Nederland met de zon in de rug en regen en onweersbuien in het vooruitzicht. Back to business en op zoek naar een nieuwe uitdaging. Het boek mag dicht, het is mooi geweest.
donderdag 10 juni 2010
Alpe d'HuZes - de apotheose
Donderdag 3 juni 2010
De grote dag! Om even voor 3 uur gaat de wekker. Het wakker worden is een kunst op zich en niet voor iedereen even makkelijk maar al gauw volgen de krakende voetstappen elkaar steeds sneller op. Het chalet komt langzaam tot leven. Zenuwachtig heen en weer geloop. Heb ik alle spullen bij me? Nog even naar de WC?
Ontbijten in het holst van de nacht is een aardige opgave en geen dagelijkse bezigheid maar toch wordt het nodige naar binnen gewerkt. De havermoutpap is altijd goed te verteren en dat tezamen met een banaantje, een pannenkoek en wat plakken ontbijtkoek vormt de bodem voor alle zoete zooi die er gedurende de dag nog ingekieperd zal worden.
Mooi op tijd vertrekken we met z'n allen naar beneden waar de fietsen uit de bus en auto's worden geladen. De 8 officiële deelnemers gaan fietsend richting de start om zo een beetje de spieren los te rijden. Ook wel "warm rijden" genoemd maar dit is in dit geval niet echt de goede uitdrukking met temperaturen niet ver boven het vriespunt. Onder een heldere hemel vertrekken de 8 helden op hun als kerstbomen verlichte fietsen richting Bourg d'Oisans. Met een lege bus ga ik snel richting Alpe d'Huez en naar de camper die al de avond ervoor op een mooie plek achter de finish is geparkeerd. Om kwart over 4 sluit ik aan bij de colonne auto's die langs de nog in duisternis gehulde berg omhoog kruipt. Veel brandende kaarsen in de bochten bezorgen me zelfs in de verwarmde cabine koude rillingen. Dat het een bijzondere fietsdag zal gaan worden staat al vast en ik kan niet wachten om er aan te beginnen.
Bovenop de Alpe is het nog kouder en er zit zelfs ijs op de ruiten van de auto's! Dat wordt goed aankleden in de afdaling en de rugzak van Edwin gaat mee om alle dikke kleding van m'n teammaatjes weer mee omhoog te nemen. Fietsend wel te verstaan, want ondanks het feit dat ik geen geregistreerde deelnemer ben zal ik ook proberen om de berg 6x te bedwingen!
De verdeling van de taken is in ieder geval goed geregeld : Carla en Edwin zorgen voor de verzorging bij de camper, Jolanda en Petra staan beneden om daar de nodige hulp te bieden.
Om 5.20 uur is het zover. In gedachten hoor ik het startschot onderaan de berg. It giet oan!!!
Michael Boogerd komt uiteraard als 1e fietser boven. Richard zit goed vooraan en als ook Johan boven is stap ik op mijn fiets. Even later suis ik met 60 km/uur langs de lange rij verlichte fietsers naar beneden. Ruim 2700 mannen en vrouwen zijn begonnen met een klim, ik begin met een afdaling. Verschil moet er wezen.
Het is vreselijk koud en ik kom ondanks de 4 lagen kleding verkleumd beneden. Met mijn half bevroren vingers kan ik nog net een sms'je naar Carla sturen en melden dat iedereen zich boven dik moet aankleden. Nadat iedereen beneden is en alle overbodige kleding in de rugzak op mijn rug is gestopt ga ik om 8.00 uur ook aan de eerste klim beginnen.
klim 1 : Enthousiast ga ik van start en rol met een klein verzetje en met een hoog tempo, om een beetje op temperatuur te komen, richting de "bocht van de ratelende kettingen". Iedereen schakelt hier naar een passend verzet om het eerste stuk van ruim 10% goed te doorstaan. Mijn kleinste versnelling is 38x27. Misschien wat overmoedig met m'n "double" richting Frankrijk afgereisd maar ik weet niet beter. Het is me met dit verzet altijd gelukt dus waarom vandaag niet?
Met een aantal extra kilo's die op m'n rug drukken gaat het eerste stuk nog niet echt makkelijk en moet ik duidelijk in m'n ritme komen. Koude spieren of moet ik er gewoon door het extra gewicht een procentje bijtellen? Na zo'n 10 minuten begint het te lopen (geen paniek, ik ben niet van de fiets gestapt!) en kan ik het tempo wat opvoeren. De ergste kou is uit de lucht en de zon komt al bijna boven de bergtoppen uit. Het zal best warm worden en in mijn herinneringen zie ik weer de groepjes fietsers samengeklonterd rond de bergstroompjes die langs de wanden naar beneden komen. Verzamelplaatsen voor verhitte zielen bij temperaturen die hier met al dat asfalt makkelijk zomaar de 35 graden kunnen bereiken. Hoe warm en ongemakkelijk het nog zal worden is van later zorg. Voorlopig let ik op mijn hartslag die netjes rond de 145 schommelt. Ontspanning.
Ondanks de extra ballast passeer ik veel fietsers en wordt ook ík flink aangemoedigd door de vele enthousiaste supporters langs de kant. Vooral in de genummerde bochten is het druk en een gezellige boel met veel muziek. Het stimuleert enorm, zelfs iets teveel en af en toe betrap ik mijzelf erop dat ik versnel zodra er veel mensen in beeld verschijnen. Het levert bewonderende blikken en opmerkingen op die ik 100 meter verder moet bekopen met een ademhaling die even op hol slaat. Ik laat me opnaaien en mijn gestreelde ego brengt me uit m'n ritme. Ik roep mezelf tot de orde en keer weer terug in het ritme dat me 6x omhoog moet brengen.
Een door mij gepasseerde Ad6-er doet een trapje bij en komt naast me rijden. Hij is toch wel erg benieuwd wat er in de rugzak zit. Er fietsen wel meer deelnemers met een rugzakje op maar het formaat wat op mijn rug ritmisch heen en weer beweegt roept toch vragen op. Begrijpelijk want hij steekt zelfs boven m'n helm uit als ik in Huez mijzelf in een ruit weerspiegeld zie. Ik vertel hem dat ik de kleding van mijn teammaatjes weer omhoog breng. De vergelijking met een sherpa op een zware bergexpeditie, die Arend-Jan later maakt, is niet eens zo ver naast de waarheid. Hij knikt en wenst me succes, ik doe hetzelfde en zie hem langzaam in mijn ooghoeken uit het beeld wegzakken.
Leuke opmerkingen worden vanachter de vangrail mijn kant op geslingerd. "Ga je kamperen?" of "Heb je al je eten meegenomen?". Ik doe ze met een glimlach af en concentreer mij op de volgende bocht. De nummers lopen snel terug, het gaat lekker.
Onderweg haal ik mijn teammaatjes 1 voor 1 in (niet allemaal want Richard en Johan zijn al te ver vooruit) en geef ze in het voorbijgaan een bemoedigend schouderklopje of een paar opbeurende woorden. Voor hen fiets ik deze eerste klim. Ik ben nog lang niet aan het afzien dus mag ik van mijzelf deze eerste beproeving opdragen aan een groep fantastische, gemotiveerde, gezonde mensen die zich inzetten voor het goede doel. Stuk voor stuk kanjers en ik ben nu al trots op "mijn" team! Op m'n bagagedrager is het krap en misschien wat oncomfortabel met z'n achten. Het is maar tijdelijk want straks als ik boven ben mogen ze plaatsmaken voor Theo die dan alle ruimte krijgt inclusief een luxe ligstoel boven mijn achterwiel.
Het laatste stuk zet ik nog even aan en ik passeer Dave, onze kanjer uit Castricum, vlak voor de laatste rotonde naar de finish. We roepen elkaar even wat bemoedigende woorden toe en gaan in eigen tempo door. De sfeer op het finishplein is fantastisch, een groot feest is zich aan het ontwikkelen en hier wil ik nog wel 5 x bovenkomen! Kippenvel! Ik flits langs roze en blauw over de matten die voor mij echter niet piepen. Het valt niemand op want ik ben net als alle anderen in Alpe d'HuZes kleding gehuld en ondanks dat ik mijn missie in anonimiteit probeer te volbrengen wordt ik net zo hard toegejuicht. Mijn eerste klim gaat in 1 uur en 5 minuten. Net zo hard of rustig als de maandag ervoor dus ik ben tevreden. Bij de camper doe ik snel de rugzak af, neem wat te eten, vul mijn bidon en ga rap weer naar beneden. De temperatuur is inmiddels een stuk aangenamer en onder een strak blauwe hemel suist de wind om m'n oren.
klim 2 : Afdalen heeft altijd een risico en gelukkig ben ik altijd nog zonder kleerscheuren beneden gekomen iets wat helaas vandaag niet iedereen lukt. In bocht 10 passeer ik een fietser die in de berm ligt met zo te zien flinke verwondingen en veel bloed. We worden door politie en omstanders gemaand om rustig af te dalen. Ik knijp toch ook wel een beetje geschrokken in m'n remmen en ga voorzichtig de bocht door. Beneden even een kort praatje met Jolanda en Petra en daarna weer omkeren voor een herhaling van zetten. Bij het schaken zouden ze uitgespeeld naar huis gaan maar ik ben net begonnen! Nu zonder rugzak gaat het al een stuk beter en de bochten komen snel. Ik denk aan Theo die vermoeid thuis zit na een stamceltransplantatie en die een paar dagen eerder uit het ziekenhuis is ontslagen. Ook hij staat onderaan zijn berg die hij weer moet beklimmen op weg naar een gezonde toekomst. Hij gaat deze 2e klim mee op de bagagedrager en hij mag even uitrusten. Ik ga door en zal voor hem door de pijn heen fietsen die ongetwijfeld langzaam in mijn benen zal kruipen. Ook denk ik aan zijn vrouw Elly en moeder van Amber die er graag bij was geweest om ons te steunen en aan te moedigen. Ook haar gezondheid laat haar momenteel in de steek en ik doe voor haar ook een trapje extra om haar te steunen. Geen webcam, bikechip of twitteraar die het registreert en ik ben onzichtbaar op de website. Ik heb wel eens wat gelezen over een collectief bewustzijn en ik hoop dan ook dat mijn inspanningen en gedachten op die manier hun weg vinden. Ik ben op zich vrij nuchter en misschien wel wat sceptisch maar vandaag weet ik zeker dat de "gedachtenkracht" helpt! In bocht 6 of 7 zie ik bekende gezichten langs de route. M'n oom en tante zijn op weg naar hun meer zuidelijke vakantie speciaal langsgekomen om het team aan te moedigen. Ik heb geen naambordje aan mijn stuur hangen maar eindelijk wordt ik bij naam aangemoedigd! Nu weet ik wat de overige fietsers ervaren, het stimuleert enorm en ik vlieg de laatste bochten door richting top. Na iets minder dan 1 uur en 4 minuten ga ik weer over de matten en kom iets verderop voor de 2e keer tot stilstand voor onze camper waar het inmiddels een stuk drukker is geworden met supporters en aanhang.
klim 3 : Ik probeer de stops niet te lang te maken omdat ik daar in principe slecht tegen kan. De benen lopen vol en het duurt altijd weer wat langer voordat het ritme er weer in zit. Alle voorraden worden dus weer aangevuld en ik vertrek weer naar het beginpunt. Een repeterend déjà-vu en telkens begint het tellen weer opnieuw. Het lijkt wel of ik Monopoly aan het spelen ben, telkens weer terug naar Start en als ik dan ook nog eens steeds 200 euro zou ontvangen voor het goede doel zou dat helemaal top zijn. Maar helaas wil niemand dit spelletje met me meespelen. In de afdaling zie ik weer wat teamleden voorbijkomen maar de herkenning is soms te kort of te laat om wat te roepen. In een van de laatste bochten zie ik Amber die al geconcentreerd met haar 3e klim bezig is. Ik daal verder en laat het gas het laatste stuk even helemaal los als ik zie dat er relatief weinig verkeer en fietsers zijn. Met ruim 60 in het uur neem ik de laatste bocht en trap de benen even los op het stuk naar de rotonde. Ik eet wat en keer weer snel in de richting van de berg om de 3e klim te beginnen.
Het is inmiddels al 11.00 uur geweest en het begint al een stuk warmer te worden. Korte broeken en korte mouwtjes verschijnen steeds meer en de grote familie met de rood/wit/blauwe Ad6-kleding komt steeds meer tevoorschijn. Een lang lint van bewegende ruggen in dezelfde kleur slingert zich langzaam omhoog. Een mooi gezicht en de eensgezindheid en motivatie straalt er vanaf!
Ik denk even aan het thuisfront en zelfs aan m'n werk. Iets wat me normaal nooit overkomt in een vakantie. Meestal ben ik alles vergeten als ik een meter over de drempel ben gestapt maar nu is het net even anders. Vlak voor mijn vertrek hoorde ik dat bij de vrouw van 1 van mijn collega's voor de 2e maal borstkanker was geconstateerd. Net weer terug in het normale dagelijkse ritme van het gezinsleven na een borstamputatie komt de klap hard aan. Hoewel ik haar niet goed ken fiets ik toch deze 3e keer voor haar, mijn collega en alle andere voor mij onbekende kankerpatiënten en hun naasten omhoog.
Na zo'n 25 minuten klimmen, bij bocht 14, haal ik Amber in die ik al in mijn afdaling had gespot. Mijn beenritme gaat omlaag als ik mij aanpas aan haar tempo. Ik kan moeilijk van haar verwachten dat zij aanpikt in mijn wiel en ik moet dus even zoeken naar de juiste cadans en balans. Haar helm bungelt onhandig aan haar stuur voor haar naambordje. Dat scheelt een berg aanmoedigingen (in negatieve zin) en ik neem dan ook de helm van haar over en besluit de rest van de klim met haar mee te fietsen. En het scheelt echt, ze wordt gelijk weer van alle kanten aangemoedigd en we moeten er om lachen. De muziek en de enthousiaste aanmoedigingen geven ons een denkbeeldig duwtje in de rug en hoewel de inspanningen al duidelijk te voelen zijn gaan we goed omhoog en verdwijnen de bochten gestaag in de diepte. Het uitzicht is trouwens fantastisch en het is opvallend hoe je in vrij korte tijd al zo ver boven de daken van Bourg d'Oisans uitstijgt.
In de laatste bochten tussen de weilanden met koeien door worden we lastig gevallen door vliegen. Herinneringen aan het bos op de Mont Ventoux schieten door mijn hoofd en voordat ik mijn gedachten langs mijn stembanden kan leiden heeft Amber het al kort maar krachtig samengevat : "Kutvliegen!" hoor ik schuin achter me. En daar zit geen woord Frans bij!
Het laatse stuk door het dorp, het tunneltje en de laatste lus naar de finish gaan bijna als vanzelf. Het langzaam aanzwellende geluid van het volgestroomde plein rond de eindstreep slaat in de benen die automatisch sneller gaan trappen. De laatste hobbel over, langs de rotonde en we schieten het laatste stuk op. Met onze handen in de lucht gaan we onder de blauwe boog door. Op mijn tellertje staat dat ik er 1 uur en 31 min. over heb gedaan. Wat een kick krijg je iedere keer weer als je boven bent! Kouwe rillingen lopen over mijn rug. Heerlijk!
Amber besluit om een wat langere pauze te nemen maar ik ga na wat te hebben gegeten weer gelijk door voor de volgende episode. Carla heeft alles onder controle bij de camper en heeft zelfs wat macaroni en bouillon voor me. Het smaakt fantastisch na al het zoete spul wat er de eerste uren al in is gegaan. De verzorging is in ieder geval helemaal top en ook Edwin draagt zijn steentje bij met het masseren van iedereen (supporters en publiek uitgesloten!).
klim 4 : Door het velen trekken aan mijn stuur (met mijn verzet moet ik toch wat meer op kracht omhoog dan op souplesse) heb ik mijn stuurlint helemaal losgewerkt en ik besluit toch maar om even snel mijn stuurlint te laten vervangen. De mecanicien bij de finish neemt er echter de tijd voor en ik sta op hete kolen te wachten tot hij klaar is. Ik begin mijn bovenbenen nu toch ook wel te voelen en ik wil verder voordat ze helemaal vollopen! De 20 minuten lijken wel een uur te duren maar eindelijk kan ik weer naar beneden. De anonimiteit wordt nog wat opgeschroefd met een zwart stuurlint i.p.v. het felle geel en met mijn handen stevig om de remmen laat ik de wind in mijn oren weer langzaam toenemen tot stormkracht. Het dalen gaat steeds in ongeveer 18 minuten maar ik kijk er steeds meer tegenop. De handen beginnen te verkrampen en het constante versnellen en weer afremmen gaat me steeds meer tegenstaan. Omgekeerde wereld.
De warmte is nu echt drukkend als ik weer bergopwaarts fiets. Ik kan er goed tegen en vind het eigenlijk wel lekker zo. Ik haal Ilona in die er duidelijk anders over denkt. Ze heeft het zwaar met een pijnlijke rug en de gestegen temperatuur. Ik moedig haar aan en weet dat ze het gaat redden. Klein maar dapper! Even verder haal ik Michael Boogerd in, en ja, u leest dat goed! Voordat iedereen denkt dat ik stiekem epo heb getankt moet ik er wel bij vertellen dat hij druk bezig is om de zieke Teun van Vliet omhoog te duwen. Prachtig om te zien hoe ook zelfs oudprofs zich met hart en ziel inzetten voor het goede doel. Ik moedig ze dan ook aan in het passeren, kijk even in de vermoeide ogen van Teun en krijg een groet terug. Een mooi moment en het geeft me weer wat kracht om verder te gaan. Ik voel de vermoeidheid van m'n spieren maar het is nog geen belemmering en ik kan nog steeds een mooi tempo aanhouden. Ik bereik dan ook weer sneller dan gedacht het plein waar het feest steeds groter lijkt te worden. Wederom ga ik na 1 uur en 5 minuten langs de in het roze rondspringende dames. Ook zij leveren een topprestatie en zijn onvermoeibaar in hun aanmoedigingen die zij heel de dag volhouden. Respect.
klim 5 : Het eten en drinken is prima gegaan maar in de afdaling voel ik dat de darmen nu toch nodig even geleegd moeten worden. Het is inmiddels kwart voor 4 als ik de toiletten opzoek bij de start. Ik zal jullie de details besparen maar opgelucht kom ik weer naar buiten. Dat scheelt weer wat gewicht wat ik naar boven moet brengen! Samen met Inge halen we ons telraampje weer te voorschijn en beginnen we weer met het aftellen. Om 5 voor 4 beginnen we allebei aan onze 5e klim. Geweldig hoe ook zij omhoog fietst op haar kanariegele Giant! In gemiddeld iets meer dan 1.30 uur is zij al 4x boven gekomen. Ik moedig haar nog een keer aan en fiets weer verder in mijn eigen tempo dat langzaam wat begint in te zakken. De benen zijn hun kracht aan het verliezen en het wordt zwaar. Ik denk aan de kanjers die het ongetwijfeld ook zwaar hebben. Dave die ook al met zijn 5e beklimming bezig is en misschien zelfs al weer boven is. Wat een ongelofelijke inspanning wordt er door hem geleverd. Hij is een voorbeeld voor velen en bewijst dat je na 3 x kanker te hebben gehad nog tot heel veel in staat bent. Ik zou eigenlijk moeten afstappen om een diepe buiging voor hem te maken, maar weet dat ook hij zal vinden dat ik gewoon door moet fietsen. Ik rij door en neem hem mee in gedachten. Het helpt me verder de berg op en zorgt ervoor dat andere gedachten even worden verdrongen.
Het is de zwaarste beklimming tot nu toe en af en toe flitsen er momenten voorbij dat ik het fietsen niet leuk meer vind. Zeldzame gedachten in het brein van een fervent fietsliefhebber! Ik probeer er niet aan toe te geven en concentreer mij op de enthousiaste mensen langs de kant en de muziek in de verschillende bochten. Het helpt en het laatste stuk gaat weer wat beter en als ik weer op de top arriveer is het tijdsverschil met de vorige beklimmingen niet eens zo groot. De 5e klim is in 1 uur en 11 minuten voltooid en even na 5 uur sta ik weer bij de camper. Ik laat me snel door Johan masseren die er al 6x op heeft zitten. Ik hoor dat Hans, Ilona en Amber in hun 5e beklimming zitten, dat Rob met zijn 6e beklimming bezig is en dat Richard voor zijn 7e beklimming onderweg is! Het doorzettingsvermogen van mijn teammaatjes motiveert me om ook de 6e klim te gaan doen. Om 10 voor half 6 ga ik weer op weg. De benen voelen na de massage weer goed aan en ik maak snelheid om voor de laatste keer met de fiets af te dalen. Het eerste stuk is nog niet steil maar de snelheid gaat al aardig omhoog. Een paar meter voor me rijdt een fietser en ik haal hem langzaam aan de linkerkant in. Zonder aan te geven gaat hij plotseling naar links en remt af. Ik schreeuw maar het onvermijdelijke is al in gang gezet. Ik rem nog hard maar knal met ruim 40 in het uur bovenop hem en val daarna met een klap op het harde asfalt! Half op mijn zij en mijn rug en ik voel in een flits ook mijn achterhoofd (gelukkig beschermd door m'n helm) op de grond stuiteren. De tijd lijkt even stil te staan en ik voel een scherpe pijn in mijn rechterheup en elleboog. Mensen staan al snel om mij heen en onbekende gezichten verschijnen boven mij. Ik durf me niet te bewegen, bang om het niet te kunnen. Ik zie de 6e klim in rook opgaan en even berust ik in de gedachte dat dit het einde van mijn missie is.
Als mijn windjack wordt uitgetrokken zie ik dat de schade aan mijn elleboog meevalt, een schaafwond en het gewricht is pijnlijk maar ik kan 'm gewoon buigen. Ik vraag snel of mijn fiets nog in orde is en iemand controleert of alles nog functioneert. Mijn fiets blijkt het helemaal te doen en als ik ook gewoon mijn been nog blijk te kunnen bewegen komt de hoop en de spirit weer naar boven. Ik wil verder! Ik wordt omhoog geholpen en na 10 minuten sta ik weer op mijn benen. "Opgeven is geen optie" schiet door mijn hoofd en ik kruip weer op mijn zadel. Mensen applaudisseren en roepen woorden als "bikkel" of "held". Ze dringen niet tot me door en hebben geen betekenis voor me. Ik moet door om mijn opdracht af te maken. Het is inmiddels half 6 en ik realiseer me dat ik moet opschieten om nog vóór 18.00 uur aan de laatste klim te kunnen beginnen.
In de afdaling dringt het langzaam maar duidelijk tot me door dat ik geluk heb gehad. De klap dendert nog even door en even komen de tranen naar boven. Emoties komen langzaam los nu het einde in zicht komt.
Ik ben toch nog redelijk snel beneden en kijk op mijn horloge als ik weer ga klimmen. 17.53 uur staat er op het scherm, precies op tijd.
klim 6 : De inspanning van het klimmen zorgt ervoor dat de pijn van de val naar de achtergrond wordt verschoven. Mijn bovenbenen voelen nog steeds goed aan maar ik merk wel dat ik niet de kracht en het vermogen kan produceren van eerder op de dag. Na de eerste bocht haal ik Arend-Jan in die nog voor een 7e keer omhoog gaat. Wat een topper! Gewoon nog een keer gaan omdat je na 6 keer nog niet echt stuk zit. Logica van de koude grond maar een instelling die respect en bewondering verdient. Super!
Daarna zie ik dat Tom Oosterwegel ook met zijn laatste klim bezig is. Ik passeer hem en ondanks de vermoeidheid herkennen we elkaar nog wel en we roepen elkaar nog wat toe al ben ik vergeten wat.
De laatste klim doe ik voor Amber en Crady. Zonder Amber had ik hier niet eens gefietst en was ik waarschijnlijk op dit moment ergens in de Alpen op een andere berg hard bezig om de pedalen rond te krijgen. Als spil van het team heeft ze veel werk verricht en heel veel dingen geregeld en dat terwijl ze elke keer met het verdriet rond haar stiefvader, haar moeder en haar zieke hond werd geconfronteerd. Ze fietst een aantal bochten hoger op de berg en misschien haal ik haar nog in. En fietsen voor een hond met botkanker? Jazeker! Ze hebben de steun hard nodig als je weet dat de band en de onvoorwaardelijke liefde tussen de hond en zijn baasje op een gegeven moment door die meedogenloze ziekte verbroken zal worden. Ik heb ze beiden in mijn hart gesloten en als ik aan ze denk komen de tranen weer naar boven. Ze vertroebelen mijn uitzicht op de genummerde borden.
Ik welke bocht ben ik inmiddels? Ik heb even geen idee maar voel dat het met de benen nog best goed gaat. Zelfs een stuk beter dan de 5e klim en het geeft me de moed om door te gaan. Mensen komen al weer wandelend de berg af, de bochten zijn een stuk stiller maar ook de auto's zijn verdwenen. De rust keert langzaam terug op de berg nu de laatsten naar boven gaan. Net voor bocht 2 zie ik Amber omhoog gaan die met het laatste stuk bezig is. Ze heeft het zwaar maar ik weet dat ze het gaat redden. Aan karakter ontbreekt het haar niet, mentaal is ze misschien wel het sterkste van het hele stel en bovendien rijdt Edwin naast haar om haar af en toe met een duwtje te steunen. Ik twijfel of ik de laatste deel met haar naar boven zal fietsen maar m'n benen doen zeer en ik moet door en ben bang om helemaal stil te vallen als ik mijn tempo onderbreek. 100 meter later heb ik al spijt maar ik ga verder.
Op het laatste stuk pik ik aan bij 2 mannen die mij langzaam inhalen. Dat zal me toch zeker niet gebeuren in de laatste kilometer? Ik blijk nog wat reserves over te hebben en kan nog wat versnellen. Het laatste stuk voelt aan als een zegetocht en het lijkt wel of er nog meer mensen langs de kant staan. Ik ben trots als ik voor de laatste keer over de streep ga. Trots op het team, trots op alle Ad6-ers, trots op de onvermoeibare supporters en hun aanmoedigingen, trots op iedereen die deze dag tot een succes heeft gemaakt. Ook trots op mezelf, ik het het 6x gehaald en ik zie dat ik de laatste klim in 1 uur en 15 minuten heb voltooid. Voor m'n gevoel leek het veel langer maar klaarblijkelijk heb ik toch nog ergens wat extra's vandaan getoverd. Bij de camper aangekomen komen de emoties pas echt los en over m'n stuur gebogen komen de tranen voor de 3e keer en ik laat het gaan. Normaal ben ik niet zo emotioneel maar vandaag is alles anders.
Eén voor één komen de laatste fietsers van ons team binnen. We feliciteren elkaar, er worden foto's genomen. Met een rug als een houten plank stap ik van mijn fiets en ik strompel naar de massagetafel waar ik met enige moeite op klim. Bont en blauw maar met een voldaan gevoel bekijk ik het enthousiasme van de mensen om me heen. Wat een superdag en wat is er door iedereen een geweldige prestatie neergezet! De missie van Team de Viergang is meer dan geslaagd.
De chaos van kleding, voeding en afval rond en in de camper is gedurende de dag steeds groter geworden maar met vereende krachten is alles in no-time weer aardig opgeruimd en we laten onze parkeerplek weer schoon achter als we een uurtje later allemaal vertrekken richting ons chalet. Moe maar voldaan arriveren we in Oz en we laten de pizza goed smaken die later op tafel komt. Geen strenge diëten en regels meer. We hebben het verdiend!
De dag waar we zo lang naar uit hebben gekeken is ineens voorbij. Nu de mooie herinneringen zo lang mogelijk proberen vast te houden. Maar eerst slapen, laaannnnggg slapen.
De grote dag! Om even voor 3 uur gaat de wekker. Het wakker worden is een kunst op zich en niet voor iedereen even makkelijk maar al gauw volgen de krakende voetstappen elkaar steeds sneller op. Het chalet komt langzaam tot leven. Zenuwachtig heen en weer geloop. Heb ik alle spullen bij me? Nog even naar de WC?
Ontbijten in het holst van de nacht is een aardige opgave en geen dagelijkse bezigheid maar toch wordt het nodige naar binnen gewerkt. De havermoutpap is altijd goed te verteren en dat tezamen met een banaantje, een pannenkoek en wat plakken ontbijtkoek vormt de bodem voor alle zoete zooi die er gedurende de dag nog ingekieperd zal worden.
Mooi op tijd vertrekken we met z'n allen naar beneden waar de fietsen uit de bus en auto's worden geladen. De 8 officiële deelnemers gaan fietsend richting de start om zo een beetje de spieren los te rijden. Ook wel "warm rijden" genoemd maar dit is in dit geval niet echt de goede uitdrukking met temperaturen niet ver boven het vriespunt. Onder een heldere hemel vertrekken de 8 helden op hun als kerstbomen verlichte fietsen richting Bourg d'Oisans. Met een lege bus ga ik snel richting Alpe d'Huez en naar de camper die al de avond ervoor op een mooie plek achter de finish is geparkeerd. Om kwart over 4 sluit ik aan bij de colonne auto's die langs de nog in duisternis gehulde berg omhoog kruipt. Veel brandende kaarsen in de bochten bezorgen me zelfs in de verwarmde cabine koude rillingen. Dat het een bijzondere fietsdag zal gaan worden staat al vast en ik kan niet wachten om er aan te beginnen.
Bovenop de Alpe is het nog kouder en er zit zelfs ijs op de ruiten van de auto's! Dat wordt goed aankleden in de afdaling en de rugzak van Edwin gaat mee om alle dikke kleding van m'n teammaatjes weer mee omhoog te nemen. Fietsend wel te verstaan, want ondanks het feit dat ik geen geregistreerde deelnemer ben zal ik ook proberen om de berg 6x te bedwingen!
De verdeling van de taken is in ieder geval goed geregeld : Carla en Edwin zorgen voor de verzorging bij de camper, Jolanda en Petra staan beneden om daar de nodige hulp te bieden.
Om 5.20 uur is het zover. In gedachten hoor ik het startschot onderaan de berg. It giet oan!!!
Michael Boogerd komt uiteraard als 1e fietser boven. Richard zit goed vooraan en als ook Johan boven is stap ik op mijn fiets. Even later suis ik met 60 km/uur langs de lange rij verlichte fietsers naar beneden. Ruim 2700 mannen en vrouwen zijn begonnen met een klim, ik begin met een afdaling. Verschil moet er wezen.
Het is vreselijk koud en ik kom ondanks de 4 lagen kleding verkleumd beneden. Met mijn half bevroren vingers kan ik nog net een sms'je naar Carla sturen en melden dat iedereen zich boven dik moet aankleden. Nadat iedereen beneden is en alle overbodige kleding in de rugzak op mijn rug is gestopt ga ik om 8.00 uur ook aan de eerste klim beginnen.
klim 1 : Enthousiast ga ik van start en rol met een klein verzetje en met een hoog tempo, om een beetje op temperatuur te komen, richting de "bocht van de ratelende kettingen". Iedereen schakelt hier naar een passend verzet om het eerste stuk van ruim 10% goed te doorstaan. Mijn kleinste versnelling is 38x27. Misschien wat overmoedig met m'n "double" richting Frankrijk afgereisd maar ik weet niet beter. Het is me met dit verzet altijd gelukt dus waarom vandaag niet?
Met een aantal extra kilo's die op m'n rug drukken gaat het eerste stuk nog niet echt makkelijk en moet ik duidelijk in m'n ritme komen. Koude spieren of moet ik er gewoon door het extra gewicht een procentje bijtellen? Na zo'n 10 minuten begint het te lopen (geen paniek, ik ben niet van de fiets gestapt!) en kan ik het tempo wat opvoeren. De ergste kou is uit de lucht en de zon komt al bijna boven de bergtoppen uit. Het zal best warm worden en in mijn herinneringen zie ik weer de groepjes fietsers samengeklonterd rond de bergstroompjes die langs de wanden naar beneden komen. Verzamelplaatsen voor verhitte zielen bij temperaturen die hier met al dat asfalt makkelijk zomaar de 35 graden kunnen bereiken. Hoe warm en ongemakkelijk het nog zal worden is van later zorg. Voorlopig let ik op mijn hartslag die netjes rond de 145 schommelt. Ontspanning.
Ondanks de extra ballast passeer ik veel fietsers en wordt ook ík flink aangemoedigd door de vele enthousiaste supporters langs de kant. Vooral in de genummerde bochten is het druk en een gezellige boel met veel muziek. Het stimuleert enorm, zelfs iets teveel en af en toe betrap ik mijzelf erop dat ik versnel zodra er veel mensen in beeld verschijnen. Het levert bewonderende blikken en opmerkingen op die ik 100 meter verder moet bekopen met een ademhaling die even op hol slaat. Ik laat me opnaaien en mijn gestreelde ego brengt me uit m'n ritme. Ik roep mezelf tot de orde en keer weer terug in het ritme dat me 6x omhoog moet brengen.
Een door mij gepasseerde Ad6-er doet een trapje bij en komt naast me rijden. Hij is toch wel erg benieuwd wat er in de rugzak zit. Er fietsen wel meer deelnemers met een rugzakje op maar het formaat wat op mijn rug ritmisch heen en weer beweegt roept toch vragen op. Begrijpelijk want hij steekt zelfs boven m'n helm uit als ik in Huez mijzelf in een ruit weerspiegeld zie. Ik vertel hem dat ik de kleding van mijn teammaatjes weer omhoog breng. De vergelijking met een sherpa op een zware bergexpeditie, die Arend-Jan later maakt, is niet eens zo ver naast de waarheid. Hij knikt en wenst me succes, ik doe hetzelfde en zie hem langzaam in mijn ooghoeken uit het beeld wegzakken.
Leuke opmerkingen worden vanachter de vangrail mijn kant op geslingerd. "Ga je kamperen?" of "Heb je al je eten meegenomen?". Ik doe ze met een glimlach af en concentreer mij op de volgende bocht. De nummers lopen snel terug, het gaat lekker.
Onderweg haal ik mijn teammaatjes 1 voor 1 in (niet allemaal want Richard en Johan zijn al te ver vooruit) en geef ze in het voorbijgaan een bemoedigend schouderklopje of een paar opbeurende woorden. Voor hen fiets ik deze eerste klim. Ik ben nog lang niet aan het afzien dus mag ik van mijzelf deze eerste beproeving opdragen aan een groep fantastische, gemotiveerde, gezonde mensen die zich inzetten voor het goede doel. Stuk voor stuk kanjers en ik ben nu al trots op "mijn" team! Op m'n bagagedrager is het krap en misschien wat oncomfortabel met z'n achten. Het is maar tijdelijk want straks als ik boven ben mogen ze plaatsmaken voor Theo die dan alle ruimte krijgt inclusief een luxe ligstoel boven mijn achterwiel.
Het laatste stuk zet ik nog even aan en ik passeer Dave, onze kanjer uit Castricum, vlak voor de laatste rotonde naar de finish. We roepen elkaar even wat bemoedigende woorden toe en gaan in eigen tempo door. De sfeer op het finishplein is fantastisch, een groot feest is zich aan het ontwikkelen en hier wil ik nog wel 5 x bovenkomen! Kippenvel! Ik flits langs roze en blauw over de matten die voor mij echter niet piepen. Het valt niemand op want ik ben net als alle anderen in Alpe d'HuZes kleding gehuld en ondanks dat ik mijn missie in anonimiteit probeer te volbrengen wordt ik net zo hard toegejuicht. Mijn eerste klim gaat in 1 uur en 5 minuten. Net zo hard of rustig als de maandag ervoor dus ik ben tevreden. Bij de camper doe ik snel de rugzak af, neem wat te eten, vul mijn bidon en ga rap weer naar beneden. De temperatuur is inmiddels een stuk aangenamer en onder een strak blauwe hemel suist de wind om m'n oren.
klim 2 : Afdalen heeft altijd een risico en gelukkig ben ik altijd nog zonder kleerscheuren beneden gekomen iets wat helaas vandaag niet iedereen lukt. In bocht 10 passeer ik een fietser die in de berm ligt met zo te zien flinke verwondingen en veel bloed. We worden door politie en omstanders gemaand om rustig af te dalen. Ik knijp toch ook wel een beetje geschrokken in m'n remmen en ga voorzichtig de bocht door. Beneden even een kort praatje met Jolanda en Petra en daarna weer omkeren voor een herhaling van zetten. Bij het schaken zouden ze uitgespeeld naar huis gaan maar ik ben net begonnen! Nu zonder rugzak gaat het al een stuk beter en de bochten komen snel. Ik denk aan Theo die vermoeid thuis zit na een stamceltransplantatie en die een paar dagen eerder uit het ziekenhuis is ontslagen. Ook hij staat onderaan zijn berg die hij weer moet beklimmen op weg naar een gezonde toekomst. Hij gaat deze 2e klim mee op de bagagedrager en hij mag even uitrusten. Ik ga door en zal voor hem door de pijn heen fietsen die ongetwijfeld langzaam in mijn benen zal kruipen. Ook denk ik aan zijn vrouw Elly en moeder van Amber die er graag bij was geweest om ons te steunen en aan te moedigen. Ook haar gezondheid laat haar momenteel in de steek en ik doe voor haar ook een trapje extra om haar te steunen. Geen webcam, bikechip of twitteraar die het registreert en ik ben onzichtbaar op de website. Ik heb wel eens wat gelezen over een collectief bewustzijn en ik hoop dan ook dat mijn inspanningen en gedachten op die manier hun weg vinden. Ik ben op zich vrij nuchter en misschien wel wat sceptisch maar vandaag weet ik zeker dat de "gedachtenkracht" helpt! In bocht 6 of 7 zie ik bekende gezichten langs de route. M'n oom en tante zijn op weg naar hun meer zuidelijke vakantie speciaal langsgekomen om het team aan te moedigen. Ik heb geen naambordje aan mijn stuur hangen maar eindelijk wordt ik bij naam aangemoedigd! Nu weet ik wat de overige fietsers ervaren, het stimuleert enorm en ik vlieg de laatste bochten door richting top. Na iets minder dan 1 uur en 4 minuten ga ik weer over de matten en kom iets verderop voor de 2e keer tot stilstand voor onze camper waar het inmiddels een stuk drukker is geworden met supporters en aanhang.
klim 3 : Ik probeer de stops niet te lang te maken omdat ik daar in principe slecht tegen kan. De benen lopen vol en het duurt altijd weer wat langer voordat het ritme er weer in zit. Alle voorraden worden dus weer aangevuld en ik vertrek weer naar het beginpunt. Een repeterend déjà-vu en telkens begint het tellen weer opnieuw. Het lijkt wel of ik Monopoly aan het spelen ben, telkens weer terug naar Start en als ik dan ook nog eens steeds 200 euro zou ontvangen voor het goede doel zou dat helemaal top zijn. Maar helaas wil niemand dit spelletje met me meespelen. In de afdaling zie ik weer wat teamleden voorbijkomen maar de herkenning is soms te kort of te laat om wat te roepen. In een van de laatste bochten zie ik Amber die al geconcentreerd met haar 3e klim bezig is. Ik daal verder en laat het gas het laatste stuk even helemaal los als ik zie dat er relatief weinig verkeer en fietsers zijn. Met ruim 60 in het uur neem ik de laatste bocht en trap de benen even los op het stuk naar de rotonde. Ik eet wat en keer weer snel in de richting van de berg om de 3e klim te beginnen.
Het is inmiddels al 11.00 uur geweest en het begint al een stuk warmer te worden. Korte broeken en korte mouwtjes verschijnen steeds meer en de grote familie met de rood/wit/blauwe Ad6-kleding komt steeds meer tevoorschijn. Een lang lint van bewegende ruggen in dezelfde kleur slingert zich langzaam omhoog. Een mooi gezicht en de eensgezindheid en motivatie straalt er vanaf!
Ik denk even aan het thuisfront en zelfs aan m'n werk. Iets wat me normaal nooit overkomt in een vakantie. Meestal ben ik alles vergeten als ik een meter over de drempel ben gestapt maar nu is het net even anders. Vlak voor mijn vertrek hoorde ik dat bij de vrouw van 1 van mijn collega's voor de 2e maal borstkanker was geconstateerd. Net weer terug in het normale dagelijkse ritme van het gezinsleven na een borstamputatie komt de klap hard aan. Hoewel ik haar niet goed ken fiets ik toch deze 3e keer voor haar, mijn collega en alle andere voor mij onbekende kankerpatiënten en hun naasten omhoog.
Na zo'n 25 minuten klimmen, bij bocht 14, haal ik Amber in die ik al in mijn afdaling had gespot. Mijn beenritme gaat omlaag als ik mij aanpas aan haar tempo. Ik kan moeilijk van haar verwachten dat zij aanpikt in mijn wiel en ik moet dus even zoeken naar de juiste cadans en balans. Haar helm bungelt onhandig aan haar stuur voor haar naambordje. Dat scheelt een berg aanmoedigingen (in negatieve zin) en ik neem dan ook de helm van haar over en besluit de rest van de klim met haar mee te fietsen. En het scheelt echt, ze wordt gelijk weer van alle kanten aangemoedigd en we moeten er om lachen. De muziek en de enthousiaste aanmoedigingen geven ons een denkbeeldig duwtje in de rug en hoewel de inspanningen al duidelijk te voelen zijn gaan we goed omhoog en verdwijnen de bochten gestaag in de diepte. Het uitzicht is trouwens fantastisch en het is opvallend hoe je in vrij korte tijd al zo ver boven de daken van Bourg d'Oisans uitstijgt.
In de laatste bochten tussen de weilanden met koeien door worden we lastig gevallen door vliegen. Herinneringen aan het bos op de Mont Ventoux schieten door mijn hoofd en voordat ik mijn gedachten langs mijn stembanden kan leiden heeft Amber het al kort maar krachtig samengevat : "Kutvliegen!" hoor ik schuin achter me. En daar zit geen woord Frans bij!
Het laatse stuk door het dorp, het tunneltje en de laatste lus naar de finish gaan bijna als vanzelf. Het langzaam aanzwellende geluid van het volgestroomde plein rond de eindstreep slaat in de benen die automatisch sneller gaan trappen. De laatste hobbel over, langs de rotonde en we schieten het laatste stuk op. Met onze handen in de lucht gaan we onder de blauwe boog door. Op mijn tellertje staat dat ik er 1 uur en 31 min. over heb gedaan. Wat een kick krijg je iedere keer weer als je boven bent! Kouwe rillingen lopen over mijn rug. Heerlijk!
Amber besluit om een wat langere pauze te nemen maar ik ga na wat te hebben gegeten weer gelijk door voor de volgende episode. Carla heeft alles onder controle bij de camper en heeft zelfs wat macaroni en bouillon voor me. Het smaakt fantastisch na al het zoete spul wat er de eerste uren al in is gegaan. De verzorging is in ieder geval helemaal top en ook Edwin draagt zijn steentje bij met het masseren van iedereen (supporters en publiek uitgesloten!).
klim 4 : Door het velen trekken aan mijn stuur (met mijn verzet moet ik toch wat meer op kracht omhoog dan op souplesse) heb ik mijn stuurlint helemaal losgewerkt en ik besluit toch maar om even snel mijn stuurlint te laten vervangen. De mecanicien bij de finish neemt er echter de tijd voor en ik sta op hete kolen te wachten tot hij klaar is. Ik begin mijn bovenbenen nu toch ook wel te voelen en ik wil verder voordat ze helemaal vollopen! De 20 minuten lijken wel een uur te duren maar eindelijk kan ik weer naar beneden. De anonimiteit wordt nog wat opgeschroefd met een zwart stuurlint i.p.v. het felle geel en met mijn handen stevig om de remmen laat ik de wind in mijn oren weer langzaam toenemen tot stormkracht. Het dalen gaat steeds in ongeveer 18 minuten maar ik kijk er steeds meer tegenop. De handen beginnen te verkrampen en het constante versnellen en weer afremmen gaat me steeds meer tegenstaan. Omgekeerde wereld.
De warmte is nu echt drukkend als ik weer bergopwaarts fiets. Ik kan er goed tegen en vind het eigenlijk wel lekker zo. Ik haal Ilona in die er duidelijk anders over denkt. Ze heeft het zwaar met een pijnlijke rug en de gestegen temperatuur. Ik moedig haar aan en weet dat ze het gaat redden. Klein maar dapper! Even verder haal ik Michael Boogerd in, en ja, u leest dat goed! Voordat iedereen denkt dat ik stiekem epo heb getankt moet ik er wel bij vertellen dat hij druk bezig is om de zieke Teun van Vliet omhoog te duwen. Prachtig om te zien hoe ook zelfs oudprofs zich met hart en ziel inzetten voor het goede doel. Ik moedig ze dan ook aan in het passeren, kijk even in de vermoeide ogen van Teun en krijg een groet terug. Een mooi moment en het geeft me weer wat kracht om verder te gaan. Ik voel de vermoeidheid van m'n spieren maar het is nog geen belemmering en ik kan nog steeds een mooi tempo aanhouden. Ik bereik dan ook weer sneller dan gedacht het plein waar het feest steeds groter lijkt te worden. Wederom ga ik na 1 uur en 5 minuten langs de in het roze rondspringende dames. Ook zij leveren een topprestatie en zijn onvermoeibaar in hun aanmoedigingen die zij heel de dag volhouden. Respect.
klim 5 : Het eten en drinken is prima gegaan maar in de afdaling voel ik dat de darmen nu toch nodig even geleegd moeten worden. Het is inmiddels kwart voor 4 als ik de toiletten opzoek bij de start. Ik zal jullie de details besparen maar opgelucht kom ik weer naar buiten. Dat scheelt weer wat gewicht wat ik naar boven moet brengen! Samen met Inge halen we ons telraampje weer te voorschijn en beginnen we weer met het aftellen. Om 5 voor 4 beginnen we allebei aan onze 5e klim. Geweldig hoe ook zij omhoog fietst op haar kanariegele Giant! In gemiddeld iets meer dan 1.30 uur is zij al 4x boven gekomen. Ik moedig haar nog een keer aan en fiets weer verder in mijn eigen tempo dat langzaam wat begint in te zakken. De benen zijn hun kracht aan het verliezen en het wordt zwaar. Ik denk aan de kanjers die het ongetwijfeld ook zwaar hebben. Dave die ook al met zijn 5e beklimming bezig is en misschien zelfs al weer boven is. Wat een ongelofelijke inspanning wordt er door hem geleverd. Hij is een voorbeeld voor velen en bewijst dat je na 3 x kanker te hebben gehad nog tot heel veel in staat bent. Ik zou eigenlijk moeten afstappen om een diepe buiging voor hem te maken, maar weet dat ook hij zal vinden dat ik gewoon door moet fietsen. Ik rij door en neem hem mee in gedachten. Het helpt me verder de berg op en zorgt ervoor dat andere gedachten even worden verdrongen.
Het is de zwaarste beklimming tot nu toe en af en toe flitsen er momenten voorbij dat ik het fietsen niet leuk meer vind. Zeldzame gedachten in het brein van een fervent fietsliefhebber! Ik probeer er niet aan toe te geven en concentreer mij op de enthousiaste mensen langs de kant en de muziek in de verschillende bochten. Het helpt en het laatste stuk gaat weer wat beter en als ik weer op de top arriveer is het tijdsverschil met de vorige beklimmingen niet eens zo groot. De 5e klim is in 1 uur en 11 minuten voltooid en even na 5 uur sta ik weer bij de camper. Ik laat me snel door Johan masseren die er al 6x op heeft zitten. Ik hoor dat Hans, Ilona en Amber in hun 5e beklimming zitten, dat Rob met zijn 6e beklimming bezig is en dat Richard voor zijn 7e beklimming onderweg is! Het doorzettingsvermogen van mijn teammaatjes motiveert me om ook de 6e klim te gaan doen. Om 10 voor half 6 ga ik weer op weg. De benen voelen na de massage weer goed aan en ik maak snelheid om voor de laatste keer met de fiets af te dalen. Het eerste stuk is nog niet steil maar de snelheid gaat al aardig omhoog. Een paar meter voor me rijdt een fietser en ik haal hem langzaam aan de linkerkant in. Zonder aan te geven gaat hij plotseling naar links en remt af. Ik schreeuw maar het onvermijdelijke is al in gang gezet. Ik rem nog hard maar knal met ruim 40 in het uur bovenop hem en val daarna met een klap op het harde asfalt! Half op mijn zij en mijn rug en ik voel in een flits ook mijn achterhoofd (gelukkig beschermd door m'n helm) op de grond stuiteren. De tijd lijkt even stil te staan en ik voel een scherpe pijn in mijn rechterheup en elleboog. Mensen staan al snel om mij heen en onbekende gezichten verschijnen boven mij. Ik durf me niet te bewegen, bang om het niet te kunnen. Ik zie de 6e klim in rook opgaan en even berust ik in de gedachte dat dit het einde van mijn missie is.
Als mijn windjack wordt uitgetrokken zie ik dat de schade aan mijn elleboog meevalt, een schaafwond en het gewricht is pijnlijk maar ik kan 'm gewoon buigen. Ik vraag snel of mijn fiets nog in orde is en iemand controleert of alles nog functioneert. Mijn fiets blijkt het helemaal te doen en als ik ook gewoon mijn been nog blijk te kunnen bewegen komt de hoop en de spirit weer naar boven. Ik wil verder! Ik wordt omhoog geholpen en na 10 minuten sta ik weer op mijn benen. "Opgeven is geen optie" schiet door mijn hoofd en ik kruip weer op mijn zadel. Mensen applaudisseren en roepen woorden als "bikkel" of "held". Ze dringen niet tot me door en hebben geen betekenis voor me. Ik moet door om mijn opdracht af te maken. Het is inmiddels half 6 en ik realiseer me dat ik moet opschieten om nog vóór 18.00 uur aan de laatste klim te kunnen beginnen.
In de afdaling dringt het langzaam maar duidelijk tot me door dat ik geluk heb gehad. De klap dendert nog even door en even komen de tranen naar boven. Emoties komen langzaam los nu het einde in zicht komt.
Ik ben toch nog redelijk snel beneden en kijk op mijn horloge als ik weer ga klimmen. 17.53 uur staat er op het scherm, precies op tijd.
klim 6 : De inspanning van het klimmen zorgt ervoor dat de pijn van de val naar de achtergrond wordt verschoven. Mijn bovenbenen voelen nog steeds goed aan maar ik merk wel dat ik niet de kracht en het vermogen kan produceren van eerder op de dag. Na de eerste bocht haal ik Arend-Jan in die nog voor een 7e keer omhoog gaat. Wat een topper! Gewoon nog een keer gaan omdat je na 6 keer nog niet echt stuk zit. Logica van de koude grond maar een instelling die respect en bewondering verdient. Super!
Daarna zie ik dat Tom Oosterwegel ook met zijn laatste klim bezig is. Ik passeer hem en ondanks de vermoeidheid herkennen we elkaar nog wel en we roepen elkaar nog wat toe al ben ik vergeten wat.
De laatste klim doe ik voor Amber en Crady. Zonder Amber had ik hier niet eens gefietst en was ik waarschijnlijk op dit moment ergens in de Alpen op een andere berg hard bezig om de pedalen rond te krijgen. Als spil van het team heeft ze veel werk verricht en heel veel dingen geregeld en dat terwijl ze elke keer met het verdriet rond haar stiefvader, haar moeder en haar zieke hond werd geconfronteerd. Ze fietst een aantal bochten hoger op de berg en misschien haal ik haar nog in. En fietsen voor een hond met botkanker? Jazeker! Ze hebben de steun hard nodig als je weet dat de band en de onvoorwaardelijke liefde tussen de hond en zijn baasje op een gegeven moment door die meedogenloze ziekte verbroken zal worden. Ik heb ze beiden in mijn hart gesloten en als ik aan ze denk komen de tranen weer naar boven. Ze vertroebelen mijn uitzicht op de genummerde borden.
Ik welke bocht ben ik inmiddels? Ik heb even geen idee maar voel dat het met de benen nog best goed gaat. Zelfs een stuk beter dan de 5e klim en het geeft me de moed om door te gaan. Mensen komen al weer wandelend de berg af, de bochten zijn een stuk stiller maar ook de auto's zijn verdwenen. De rust keert langzaam terug op de berg nu de laatsten naar boven gaan. Net voor bocht 2 zie ik Amber omhoog gaan die met het laatste stuk bezig is. Ze heeft het zwaar maar ik weet dat ze het gaat redden. Aan karakter ontbreekt het haar niet, mentaal is ze misschien wel het sterkste van het hele stel en bovendien rijdt Edwin naast haar om haar af en toe met een duwtje te steunen. Ik twijfel of ik de laatste deel met haar naar boven zal fietsen maar m'n benen doen zeer en ik moet door en ben bang om helemaal stil te vallen als ik mijn tempo onderbreek. 100 meter later heb ik al spijt maar ik ga verder.
Op het laatste stuk pik ik aan bij 2 mannen die mij langzaam inhalen. Dat zal me toch zeker niet gebeuren in de laatste kilometer? Ik blijk nog wat reserves over te hebben en kan nog wat versnellen. Het laatste stuk voelt aan als een zegetocht en het lijkt wel of er nog meer mensen langs de kant staan. Ik ben trots als ik voor de laatste keer over de streep ga. Trots op het team, trots op alle Ad6-ers, trots op de onvermoeibare supporters en hun aanmoedigingen, trots op iedereen die deze dag tot een succes heeft gemaakt. Ook trots op mezelf, ik het het 6x gehaald en ik zie dat ik de laatste klim in 1 uur en 15 minuten heb voltooid. Voor m'n gevoel leek het veel langer maar klaarblijkelijk heb ik toch nog ergens wat extra's vandaan getoverd. Bij de camper aangekomen komen de emoties pas echt los en over m'n stuur gebogen komen de tranen voor de 3e keer en ik laat het gaan. Normaal ben ik niet zo emotioneel maar vandaag is alles anders.
Eén voor één komen de laatste fietsers van ons team binnen. We feliciteren elkaar, er worden foto's genomen. Met een rug als een houten plank stap ik van mijn fiets en ik strompel naar de massagetafel waar ik met enige moeite op klim. Bont en blauw maar met een voldaan gevoel bekijk ik het enthousiasme van de mensen om me heen. Wat een superdag en wat is er door iedereen een geweldige prestatie neergezet! De missie van Team de Viergang is meer dan geslaagd.
De chaos van kleding, voeding en afval rond en in de camper is gedurende de dag steeds groter geworden maar met vereende krachten is alles in no-time weer aardig opgeruimd en we laten onze parkeerplek weer schoon achter als we een uurtje later allemaal vertrekken richting ons chalet. Moe maar voldaan arriveren we in Oz en we laten de pizza goed smaken die later op tafel komt. Geen strenge diëten en regels meer. We hebben het verdiend!
De dag waar we zo lang naar uit hebben gekeken is ineens voorbij. Nu de mooie herinneringen zo lang mogelijk proberen vast te houden. Maar eerst slapen, laaannnnggg slapen.
Alpe d'HuZes - de aanloop
Tsja, daar zit je dan als lezer van mijn weblog te wachten op alle berichten uit Frankrijk. Mijn voornemen om dagelijks te bloggen tijdens de Alpe d'HuZes-week is er echter bij ingeschoten. Ik heb heel lang lopen verzinnen maar kan ook geen slap excuus bedenken voor mijn blogstilte. We gaan de hele week dus maar eens samenvatten in 2 blogs. Ga er maar eens even lekker voor zitten, pak wat te drinken, zak chips erbij, voetjes op de bank, kussentje in de rug en laptop op schoot (voor de desktopbezitters een goede reden om nu over te stappen).
Mosterd na de maaltijd? Uiteraard hebben jullie al het een en ander kunnen lezen op bijvoorbeeld Amber's weblog maar er zijn zoveel verschillende soorten (Franse, Engelse, Beierse, Zaanse) Hier is dus mijn mosterd.
Het verhaal begint op vrijdag 28 mei 2010 om 4 uur 's nachts als we met een overvolle camper wegrijden richting het zuiden. Eigenlijk begint het al een paar uur eerder met een stressende Amber die als ik bij haar aanbel een wake-up call krijgt en nog moet inpakken.
Na een paar uurtjes minder slaap dan gepland is verhuisbedrijf Cabaret & Co. echter onderweg naar Le Bousquet d'Orb met aan boord een 2-tal megagrote flatscreen tv's tezamen met een giga-hoeveelheid spullen voor het weekje in het chalet in Oz-en-Oisans.
Wel een verhuisbedrijf met een mobiele catering! Dat is dan wel weer een voordeel en onderweg kunnen we elkaar dus heel makkelijk van de nodige hapjes en drankjes voorzien. Alleen voor het laden (tanken) en het lossen (plassen) wordt nog gestopt en het is dan ook een heel relaxte rit van zo'n 1200 km en na 14 uur rijden zijn we nog steeds zo fris als een hoentje! We arriveren in het zonnige zuiden waar het met de warmte al een heerlijke zomerdag lijkt. Een mooie eerste dag die onverwacht nog een gouden randje krijgt als Amber's moeder en Theo later die avond onverwachts ook in Le Bousquet arriveren. Een mooie ontmoeting en zo wordt de eerste dag met een gezellige avond afgesloten.
Het zijn de Zuid-Franse vogeltjes die mij zaterdagmorgen uit mijn slaap zingen. Net als in Nederland onverstaanbaar mooi en begeleid door de achtergrondgeluiden van een ontwakend mediterraan dorp. Geen verkeerd begin van de ochtend en bovendien met het vooruitzicht op vers stokbrood en croissants, een zonnig terras, koffie en goed gezelschap. Alpe d'HuZes en verschrikkelijk afzien op een berg vol fietsers lijkt nog heel ver weg.
Hoewel het in deze omgeving soms wel zo lijkt te zijn staat ook hier echter de tijd niet stil en na een wandeling met Amber en Crady naar de bakker en het aansluitende ontbijt staat het vertrek naar Oz-en-Oisans toch echt voor de deur. Om een uur of 11.00 wordt er met een warm "tot gauw" afscheid genomen en gaan we op weg richting de Franse Alpen. Een grappig idee dat we waarschijnlijk de enige Ad6-ers zijn die op dat moment in noordelijke richting rijden. Via een stortvloed van sms-jes (uiteraard voor 99% via Amber) worden we op de hoogte gehouden van de vorderingen van onze overige teamleden die ook bijna allemaal onderweg zijn. Waarschijnlijk moe en slaperig, iets waar wij totaal geen last van hebben. Je moet er een stukkie voor om rijden, maar je ziet dat elk nadeel een voordeel heeft!
In Echirolles, een klein voorstadje van Grenoble (het Franse equivalent van Capelle en Rotterdam) wordt het nodige geregeld voor mobiel internet, want de gedachte aan een chalet zonder mogelijkheden om online te gaan bezorgt zelfs op een heel warme zaterdag koude rillingen bij enkelen (ik noem geen namen). Daarna is het nog een krap uurtje richting onze thuisbasis voor een week en de camper kruipt de laatste 7,5 km, ondanks dat hij/zij verlost is van zijn digitale vracht, al kreunend en steunend naar boven. Met verhitte motor komen we om 17.00 uur en op 1300 meter hoogte tot stilstand. Het is even slikken als we zien dat het pad naar ons chalet bestaat uit een trap met 86 treden waar de 3000 kg camperinhoud over naar boven moet. Heb ik toch per ongeluk 4 weken eerder de goede foto genomen! Een koud kunstje voor de afdeling fitness/spierbundels van Sportcentrum de Viergang. Deze is echter niet afgevaardigd en door de groep fietsers uit Pijnacker en omgeving (die je ruim moet denken!) is elke kilo teveel er afgetraind dus is de eerste zware klimtraining een feit en begint het zweten al vroeg. Met een surplus aan motivatie en met vereende krachten valt het uiteindelijk mee en zitten we even later met z'n allen op een zonnig balkon aan een welverdiende opfrisser. Het grootste deel van Team de Viergang druppelt die avond binnen met een overdosis aan zin om er een fantastische week van te maken.
Carla levert al gelijk een topprestatie en tovert een overheerlijke pastamaaltijd op tafel, ze ontpopt zich al gelijk als de "wizard of Oz" en de trend is gelijk gezet! De eerste avond is al gelijk supergezellig en dat belooft wat voor de komende dagen. Hoe laat het is geworden ben ik vergeten maar zoals een goed Frans spreekwoord luidt : "le temps passe vite quand on s'amuse" dus denk ik dat de zondag al was begonnen!
Na een krakende nacht (hoe lichtvoetig je ook bent, het is onvermijdelijk in een houten chalet) valt de zondagochtend met bakken uit de hemel. Figuurlijk dus geen reden om in de wolken te zijn, gek genoeg zijn we het letterlijk wel! Het geplande eerste fietsritje wordt dus even uitgesteld en vervangen door allerlei andere activiteiten. Een deel gaat wandelen, een ander groepje met de auto naar Bourg. De vacature "assistent boodschappenhaler" staat nog open dus even later ben ik met Ilona en Inge, onze fietsende violistes, op weg naar de supermarkt in Bourg d'Oisans. Een goed moment om mijn Frans te oefenen bedenk ik mij, maar ik waan mij in de Albert Heijn en het is alleen maar Nederlands wat de klok slaat. Omdat de Franse francen al lang zijn vervangen door de multinationale euro's kan ik mij alleen nog "uitleven" met de Franse kassameisjes die zich op de Franse moederdag hebben opgeofferd om de Nederlandse invasie in goede banen te leiden. Merci beaucoup mes chéris!
Met een volle wagen rijden we richting DE berg want de dames hebben zin in een prelude met 21 opmaten als mentale voorbereiding voor het echte werk op donderdag. In mist en regen komen we boven en wordt gelijk even de camperplek geïnspecteerd die aan het team is toegewezen. Na 3 goedkeurende blikken en knikken en een korte pauze rijden we weer naar beneden en snel richting chalet voordat de nu nog bevroren vis in de boodschappentas echt zwemles krijgt.
Gelukkig blijkt de zon sterker dan de donkere wolken die langzaam worden verdreven en de middag kan worden gereserveerd voor ons eerste fietsritje. Eerst nog even wat pannenkoeken bakken voor de nodige koolhydraten. Populair fietseten en samen met de restjes pasta is iedereen goed volgetankt en kan eindelijk de fietskleding uit de propvolle tassen bevrijd worden. Met je fiets op je nek en met ongemakkelijke fietsschoentjes is het slecht afdalen langs een trap met zoveel treden en de warming-up lijkt meer op een balanceeract uit Cirque du Soleil. Met het geluid van klikkende pedaaltjes nog nagalmend in het dal duiken we 1 voor 1 de eerste afdaling in. De geplande route bestaat uit een rondje rond het stuwmeer met als apotheose de klim naar Oz. Een rondje van ongeveer 25 km maar wel met een pittige klim van 7,5 km aan het einde, een beetje onregelmatig met steile en minder steile stukken maar zeker een goeie opwarmer voor de Alpe die de volgende dag beklommen zal worden. Ik rij net als alle anderen m'n eigen tempo en heb gelukkig mijn goeie Hollandse benen ondergeschroeft en ben in een krap half uurtje boven. Ik daal nog even een stukje af en klim met de anderen weer een stukje omhoog. Het ziet er goed uit en iedereen komt goed boven. Uiteraard zou je bijna zeggen want het zijn allemaal kanjers en de ontgroening (voor de meesten dan) op de Alpe zie ik dan ook met vertrouwen tegemoet.
Tegen de avond groeit het aantal bewoners naar het definitieve aantal van 17 mensen plus 3 honden en dat met ook nog eens met bijna even zoveel fietsen maakt het een drukke boel. Maar om nog maar eens een spreekwoord uit de mouw te schudden "hoe meer zielen, hoe meer vreugd" dus het wordt er alleen maar beter op!
De Marokkaanse maaltijd met couscous e.d. is wederom een schot in de roos en Inge en Ilona laten zien dat zij behalve met de viool ook virtuozen met de pannen zijn en ook het koken onder de knie hebben. Hoeveel tovenaars komen er in het verhaal eigenlijk uit Oz?
De aansluitende verkleedpartij en fotosessie voor een krantenartikel is hilarisch en we moeten bijna dweilen voordat we aan de koffie kunnen. De avond wordt verder gevuld met nog meer lachsalvo's en slap geouwehoer en de buikspieren winnen het glansrijk van die van de benen als het gaat om spierpijn.
Maandag is bedoeld als Alpe d'Huez-dag maar de ochtend wordt alweer gevuld met bakken hemelwater. In de nacht zijn de kranen vol opengezet en ons geduld wordt danig op de proef gesteld. Het wachten wordt ingeruild voor nog maar eens een fotosessie met iedereen eindelijk in de zo felbegeerde en beloofde Viergang-shirtjes. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen en iedereen is er heel blij mee. Art heeft het relatief makkelijk met zijn XXXXXXXXXXL (die zelfs nog wat te klein is voor al zijn spierbundels!), voor de rest is het vechten voor een S, M of L maar iedereen heeft uiteindelijk een nagenoeg passend shirt.
De zon gaat schijnen en om een uur of 1 gaan we op weg naar de berg die ons zoveel pijn zal gaan bezorgen. De start is een valse! 3 man tegelijk met materiaalpech, dat is voor mecanicien Ton zelfs even teveel van het goede. Gebroken spaak, schakelproblemen en verkeerde remblokken zijn niet ter plekke te verhelpen dus de fietsenwinkel in Bourg wordt noodgedwongen bezocht. Het merendeel van het team gaat alvast van start, gespannen maar met goede zin. Het lijkt wel de ontgroening van een groepje 1e jaars studenten.
Om 15.30 rij ik samen met Richard en Hans richting de voet van de ruim 13km lange klim. De 21 bochten kan ik al geruime tijd dromen, ik krijg er zelfs al geen nachtmerries meer van, maar de opdracht is deze keer net even anders. Mijn vorige beklimmingen (ik denk een stuk of 15?) stonden altijd in het teken van een aanval op mijn beste tijd of kwamen aan het eind van een vermoeiende cyclo (La Marmotte). In mijn herinneringen heb ik 'm nog nooit fris en in een relaxt tempo omhooggereden. Die opdracht heb ik mij vandaag zelf wel gegeven en ik moet zeggen dat het mij prima bevalt! Lekker tempo omhoog, handjes ontspannen boven op het stuur, beetje kletsen met Richard (Hans volgde prima en op kleine afstand maar te groot om niet te moeten schreeuwen), beetje van het uitzicht genieten, lekker in het zonnetje met het geluid van fluitende vogeltjes langs de bergwand. Echt genieten! Op deze manier wordt een zware klim (en dat is de Alpe d'Huez!, laat dat duidelijk zijn) toch een heel stuk aangenamer.
Ergens bij bocht 4 zien we felgekleurde shirts, al dan niet bedekt door een transparant windjack, naar beneden komen. Team de Viergang in formatie en op volle kracht in de afdaling! De kanjers hebben de top al bereikt en zijn, zo te zien met een lach op hun gezichten, alweer op de terugweg. Wij moeten nog even. Tussen de weilanden met de koeien nog even aftellen van 3 naar 1, het dorp door met de extra lus en voor het Palais du Sports komen we tot stilstand. Een heerlijke klim met de hartslag heel mooi tussen de 145 en 155. We verbazen ons dan ook over de tijd die we nodig hebben gehad. 1 uur en 5 minuten! Dat geeft goede moed voor de belangrijke donderdag en geeft vooral voor Richard wat speelruimte in zijn strakke schema om 8x (!) de Alpe te bedwingen. We rijden even een klein stukje terug om Hans in zijn laatste kilometer te begeleiden en nog geen 10 minuten later staat er nu een trio voor het sportpaleis. Missie nr.1 geslaagd, opdracht voltooid! Ook voor ons kan de afdaling beginnen.
Zo'n 20 minuten later rijden we het gezellige straatje in Bourg d'Oisans binnen waar de rest van het team al in het zonnetje op een terras zit te genieten van een welverdiende cappuccino, cola en andere dorstlessers. Het lijkt wel een Babylonische spraakverwarring met het heen en weer vliegen van ervaringen en indrukken. Een onverstaanbare waterval van woorden voor de plaatselijke bevolking die echter vriendelijk blijft glimlachen naar de fietsende exponent van het toerisme waar de locale economie op draait.
Team de Viergang heeft de Alpe d'Huez bedwongen en alleen Edwin is nog onderweg. Met een volledig nieuwe schakelgroep op de fiets en 300 euro lichter (die hoeft hij in ieder geval niet omhoog te brengen en dat scheelt weer!) is hij nog aan het klimmen. Het bewijs van zijn geslaagde poging krijg ik even later per mms binnen. Hij wordt door ons als pechvogel van de dag uitgeroepen als blijkt dat hij tijdens de afdaling in bocht 11 een klapband heeft gekregen. Gelukkig blijft hijzelf onbeschadigd (alleen zijn portemonnee doet nog wat zeer) en wordt door Art later met de auto opgehaald.
Door al het oponthoud wordt het avondeten een latertje. Dat weerhoudt "team Irene" er niet van om weer een heerlijke pastamaaltijd op tafel neer te zetten! Dat het natafelen wat korter is dan normaal kan de pret niet drukken. Het is weer een mooie dag geworden en de generale repetitie is in ieder geval een succes.
Het opdoen van zoveel indrukken en ervaringen en het niet-bloggen tijdens de Ad6-week heeft het nadeel dat er ook momenten spoorloos verdwijnen. Een aantal bestanden zijn op raadselachtige wijze van mijn cerebrale harde schijf gewist. Zo kan ik de inhoud van de dinsdagochtend niet meer vinden! Dus maar even het bandje doorspoelen naar de middag en de klim van de Col d'Ornon. Niet iedereen heeft zin in een klim van 11km zo kort voor de belangrijke donderdag en sommigen kiezen dan ook voor een rustig ritje rond het stuwmeer en een terrasbezoekje in Bourg.
Het is weer prachtig weer en de vooruitzichten zijn goed voor de komende dagen. De stemming zit er dus goed in als we met een groepje van een stuk of 8 richting de populaire trainingscol rijden. Veel Ad6-ers zijn bezig met hun laatste klimtraining.
We rijden allemaal weer in ons eigen tempo omhoog en "genieten" bovenop van iets wat de naam cappuccino heeft. We vergeven het de eigenaar die, ondanks dat hij zwaar in de stress schiet van zoveel fietsers op zijn terras, toch vriendelijk blijft.
Na een fotoshoot rond het bord van de col gaan we gezamenlijk naar beneden. Ik probeer nog even mijn snelheidsrecord op het eerste rechte stuk van zo'n 2 km te verbeteren maar blijf steken in de flinke wind die hier net even tegen staat. Te weinig kilo's rond mijn botten om er doorheen te beuken dus ik hou mijn benen stil en geef mijn poging lachend op. Lekker belangrijk bedenk ik me ineens en knijp hard in mijn remmen als de eerste bocht ineens snel op mij afkomt.
De rest van de afdaling doen we het rustig aan en we rijden weer terug richting Oz voor nu echt de laatste klim. Even later gaat de weg alweer omhoog en wordt de groep weer als een harmonika uit elkaar getrokken. Ik rij met Richard omhoog en nog iets later alleen als hij in het groen verdwijnt voor een sanitaire stop. Ik rij rustig door en ga op de pedalen staan. Het gekke idee komt ineens boven om de hele klim staand af te maken. Slaat eigenlijk nergens op maar ik voel me goed en ik probeer me te ontspannen terwijl ik in een regelmatig ritme omhoog ga. Eigenlijk ook wel een goede oefening en ik merk dat mijn hartslag aardig constant blijft. Het lukt me en met een tijdelijk nutteloos zadel ben ik na ruim een half uur boven waar ik voor de eerste hotels in de remmen knijp. Deze keer voel ik mijn handen meer dan mijn benen. Dooie vingers van het steunen. Oefening volbracht maar niet geschikt bevonden voor verdere toepassing.
Het is later geworden dan gedacht en we moeten ons allemaal haasten om op tijd te vertrekken richting de Alpe waar we met z'n allen gaan eten.
Het wordt een avond met paella, een drukke eetzaal, indrukwekkende toespraken en een aansluitende corveedienst. Om 22.00 uur zit ons werk erop, met z'n 4-en rijden we in het donker terug. Nog 1 dag te gaan. De spanning stijgt.
De woensdag is een rustdag, een eetdag, een Zus-dag. Nadat we de verjaardag van Jolanda tijdens het ontbijt hebben gevierd waaiert de groep uit en na de ochtendkoffie is het ineens stil in het chalet. Ik besluit de handen maar eens te laten wapperen en begin aan de grote schoonmaak. Als alles is opgeruimd worden de pannenkoekenpannen tevoorschijn gehaald. Net als ik aardig op weg ben om een leuk stapeltje te creëren komt een hongerige meute in delen weer binnenwandelen en zie ik mijn inspanningen, met stroop of suiker, in de keelgaten verdwijnen. In no-time is de stapel veranderd in een leeg bord. Het opvreten van een berg blijkt dus geen probleem te zijn! Als ze dat donderdag ook zo doen wordt het een eitje! Ik blijf koppig doorbakken en mijn duurvermogen komt goed van pas. Als de honger eindelijk gestild is ligt mijn baktempo weer hoger dan die van het eten en groeit de stapel weer. Met een lamme arm van het beslag kloppen til ik een in alufolie verpakte koolhydratenbom in de koelbox. Energie voor de volgende dag.
Ik maak nog wat fietsen schoon en installeer nog wat stuurbordjes en bikechips voordat ik aanschuif bij het avondeten wat deze keer door Domenica en Edwin is verzorgd. Pasta, pasta, pasta zijn de toverwoorden. Stapelen, bunkeren, volgooien, todat het je neus en oren weer uitkomt. Het smaakt weer super maar wat wil je dan ook met een Italiaanse chef-kok!
Na het eten worden alle spullen verzameld en wordt de camper volgeladen met de blauwe mandjes vol kleding en sportvoeding. Ik vertrek even later met Hans, Edwin en Vincent richting de Alpe waar we de camper op onze gereserveerde plek parkeren. Edwin en Vincent blijven op de berg achter en ik rij met Hans terug naar het chalet. Om 22.30 zijn we terug en bijna iedereen slaapt al. Ik zoek ook snel m'n mandje op (niet van Albert Heijn), klets nog even wat met Amber, die om deze tijd eigenlijk nooit en dus ook nu nog niet in dromenland is, en val daarna toch redelijk snel in slaap. Morgen gaat het gebeuren!
Mosterd na de maaltijd? Uiteraard hebben jullie al het een en ander kunnen lezen op bijvoorbeeld Amber's weblog maar er zijn zoveel verschillende soorten (Franse, Engelse, Beierse, Zaanse) Hier is dus mijn mosterd.
Het verhaal begint op vrijdag 28 mei 2010 om 4 uur 's nachts als we met een overvolle camper wegrijden richting het zuiden. Eigenlijk begint het al een paar uur eerder met een stressende Amber die als ik bij haar aanbel een wake-up call krijgt en nog moet inpakken.
Na een paar uurtjes minder slaap dan gepland is verhuisbedrijf Cabaret & Co. echter onderweg naar Le Bousquet d'Orb met aan boord een 2-tal megagrote flatscreen tv's tezamen met een giga-hoeveelheid spullen voor het weekje in het chalet in Oz-en-Oisans.
Wel een verhuisbedrijf met een mobiele catering! Dat is dan wel weer een voordeel en onderweg kunnen we elkaar dus heel makkelijk van de nodige hapjes en drankjes voorzien. Alleen voor het laden (tanken) en het lossen (plassen) wordt nog gestopt en het is dan ook een heel relaxte rit van zo'n 1200 km en na 14 uur rijden zijn we nog steeds zo fris als een hoentje! We arriveren in het zonnige zuiden waar het met de warmte al een heerlijke zomerdag lijkt. Een mooie eerste dag die onverwacht nog een gouden randje krijgt als Amber's moeder en Theo later die avond onverwachts ook in Le Bousquet arriveren. Een mooie ontmoeting en zo wordt de eerste dag met een gezellige avond afgesloten.
Het zijn de Zuid-Franse vogeltjes die mij zaterdagmorgen uit mijn slaap zingen. Net als in Nederland onverstaanbaar mooi en begeleid door de achtergrondgeluiden van een ontwakend mediterraan dorp. Geen verkeerd begin van de ochtend en bovendien met het vooruitzicht op vers stokbrood en croissants, een zonnig terras, koffie en goed gezelschap. Alpe d'HuZes en verschrikkelijk afzien op een berg vol fietsers lijkt nog heel ver weg.
Hoewel het in deze omgeving soms wel zo lijkt te zijn staat ook hier echter de tijd niet stil en na een wandeling met Amber en Crady naar de bakker en het aansluitende ontbijt staat het vertrek naar Oz-en-Oisans toch echt voor de deur. Om een uur of 11.00 wordt er met een warm "tot gauw" afscheid genomen en gaan we op weg richting de Franse Alpen. Een grappig idee dat we waarschijnlijk de enige Ad6-ers zijn die op dat moment in noordelijke richting rijden. Via een stortvloed van sms-jes (uiteraard voor 99% via Amber) worden we op de hoogte gehouden van de vorderingen van onze overige teamleden die ook bijna allemaal onderweg zijn. Waarschijnlijk moe en slaperig, iets waar wij totaal geen last van hebben. Je moet er een stukkie voor om rijden, maar je ziet dat elk nadeel een voordeel heeft!
In Echirolles, een klein voorstadje van Grenoble (het Franse equivalent van Capelle en Rotterdam) wordt het nodige geregeld voor mobiel internet, want de gedachte aan een chalet zonder mogelijkheden om online te gaan bezorgt zelfs op een heel warme zaterdag koude rillingen bij enkelen (ik noem geen namen). Daarna is het nog een krap uurtje richting onze thuisbasis voor een week en de camper kruipt de laatste 7,5 km, ondanks dat hij/zij verlost is van zijn digitale vracht, al kreunend en steunend naar boven. Met verhitte motor komen we om 17.00 uur en op 1300 meter hoogte tot stilstand. Het is even slikken als we zien dat het pad naar ons chalet bestaat uit een trap met 86 treden waar de 3000 kg camperinhoud over naar boven moet. Heb ik toch per ongeluk 4 weken eerder de goede foto genomen! Een koud kunstje voor de afdeling fitness/spierbundels van Sportcentrum de Viergang. Deze is echter niet afgevaardigd en door de groep fietsers uit Pijnacker en omgeving (die je ruim moet denken!) is elke kilo teveel er afgetraind dus is de eerste zware klimtraining een feit en begint het zweten al vroeg. Met een surplus aan motivatie en met vereende krachten valt het uiteindelijk mee en zitten we even later met z'n allen op een zonnig balkon aan een welverdiende opfrisser. Het grootste deel van Team de Viergang druppelt die avond binnen met een overdosis aan zin om er een fantastische week van te maken.
Carla levert al gelijk een topprestatie en tovert een overheerlijke pastamaaltijd op tafel, ze ontpopt zich al gelijk als de "wizard of Oz" en de trend is gelijk gezet! De eerste avond is al gelijk supergezellig en dat belooft wat voor de komende dagen. Hoe laat het is geworden ben ik vergeten maar zoals een goed Frans spreekwoord luidt : "le temps passe vite quand on s'amuse" dus denk ik dat de zondag al was begonnen!
Na een krakende nacht (hoe lichtvoetig je ook bent, het is onvermijdelijk in een houten chalet) valt de zondagochtend met bakken uit de hemel. Figuurlijk dus geen reden om in de wolken te zijn, gek genoeg zijn we het letterlijk wel! Het geplande eerste fietsritje wordt dus even uitgesteld en vervangen door allerlei andere activiteiten. Een deel gaat wandelen, een ander groepje met de auto naar Bourg. De vacature "assistent boodschappenhaler" staat nog open dus even later ben ik met Ilona en Inge, onze fietsende violistes, op weg naar de supermarkt in Bourg d'Oisans. Een goed moment om mijn Frans te oefenen bedenk ik mij, maar ik waan mij in de Albert Heijn en het is alleen maar Nederlands wat de klok slaat. Omdat de Franse francen al lang zijn vervangen door de multinationale euro's kan ik mij alleen nog "uitleven" met de Franse kassameisjes die zich op de Franse moederdag hebben opgeofferd om de Nederlandse invasie in goede banen te leiden. Merci beaucoup mes chéris!
Met een volle wagen rijden we richting DE berg want de dames hebben zin in een prelude met 21 opmaten als mentale voorbereiding voor het echte werk op donderdag. In mist en regen komen we boven en wordt gelijk even de camperplek geïnspecteerd die aan het team is toegewezen. Na 3 goedkeurende blikken en knikken en een korte pauze rijden we weer naar beneden en snel richting chalet voordat de nu nog bevroren vis in de boodschappentas echt zwemles krijgt.
Gelukkig blijkt de zon sterker dan de donkere wolken die langzaam worden verdreven en de middag kan worden gereserveerd voor ons eerste fietsritje. Eerst nog even wat pannenkoeken bakken voor de nodige koolhydraten. Populair fietseten en samen met de restjes pasta is iedereen goed volgetankt en kan eindelijk de fietskleding uit de propvolle tassen bevrijd worden. Met je fiets op je nek en met ongemakkelijke fietsschoentjes is het slecht afdalen langs een trap met zoveel treden en de warming-up lijkt meer op een balanceeract uit Cirque du Soleil. Met het geluid van klikkende pedaaltjes nog nagalmend in het dal duiken we 1 voor 1 de eerste afdaling in. De geplande route bestaat uit een rondje rond het stuwmeer met als apotheose de klim naar Oz. Een rondje van ongeveer 25 km maar wel met een pittige klim van 7,5 km aan het einde, een beetje onregelmatig met steile en minder steile stukken maar zeker een goeie opwarmer voor de Alpe die de volgende dag beklommen zal worden. Ik rij net als alle anderen m'n eigen tempo en heb gelukkig mijn goeie Hollandse benen ondergeschroeft en ben in een krap half uurtje boven. Ik daal nog even een stukje af en klim met de anderen weer een stukje omhoog. Het ziet er goed uit en iedereen komt goed boven. Uiteraard zou je bijna zeggen want het zijn allemaal kanjers en de ontgroening (voor de meesten dan) op de Alpe zie ik dan ook met vertrouwen tegemoet.
Tegen de avond groeit het aantal bewoners naar het definitieve aantal van 17 mensen plus 3 honden en dat met ook nog eens met bijna even zoveel fietsen maakt het een drukke boel. Maar om nog maar eens een spreekwoord uit de mouw te schudden "hoe meer zielen, hoe meer vreugd" dus het wordt er alleen maar beter op!
De Marokkaanse maaltijd met couscous e.d. is wederom een schot in de roos en Inge en Ilona laten zien dat zij behalve met de viool ook virtuozen met de pannen zijn en ook het koken onder de knie hebben. Hoeveel tovenaars komen er in het verhaal eigenlijk uit Oz?
De aansluitende verkleedpartij en fotosessie voor een krantenartikel is hilarisch en we moeten bijna dweilen voordat we aan de koffie kunnen. De avond wordt verder gevuld met nog meer lachsalvo's en slap geouwehoer en de buikspieren winnen het glansrijk van die van de benen als het gaat om spierpijn.
Maandag is bedoeld als Alpe d'Huez-dag maar de ochtend wordt alweer gevuld met bakken hemelwater. In de nacht zijn de kranen vol opengezet en ons geduld wordt danig op de proef gesteld. Het wachten wordt ingeruild voor nog maar eens een fotosessie met iedereen eindelijk in de zo felbegeerde en beloofde Viergang-shirtjes. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen en iedereen is er heel blij mee. Art heeft het relatief makkelijk met zijn XXXXXXXXXXL (die zelfs nog wat te klein is voor al zijn spierbundels!), voor de rest is het vechten voor een S, M of L maar iedereen heeft uiteindelijk een nagenoeg passend shirt.
De zon gaat schijnen en om een uur of 1 gaan we op weg naar de berg die ons zoveel pijn zal gaan bezorgen. De start is een valse! 3 man tegelijk met materiaalpech, dat is voor mecanicien Ton zelfs even teveel van het goede. Gebroken spaak, schakelproblemen en verkeerde remblokken zijn niet ter plekke te verhelpen dus de fietsenwinkel in Bourg wordt noodgedwongen bezocht. Het merendeel van het team gaat alvast van start, gespannen maar met goede zin. Het lijkt wel de ontgroening van een groepje 1e jaars studenten.
Om 15.30 rij ik samen met Richard en Hans richting de voet van de ruim 13km lange klim. De 21 bochten kan ik al geruime tijd dromen, ik krijg er zelfs al geen nachtmerries meer van, maar de opdracht is deze keer net even anders. Mijn vorige beklimmingen (ik denk een stuk of 15?) stonden altijd in het teken van een aanval op mijn beste tijd of kwamen aan het eind van een vermoeiende cyclo (La Marmotte). In mijn herinneringen heb ik 'm nog nooit fris en in een relaxt tempo omhooggereden. Die opdracht heb ik mij vandaag zelf wel gegeven en ik moet zeggen dat het mij prima bevalt! Lekker tempo omhoog, handjes ontspannen boven op het stuur, beetje kletsen met Richard (Hans volgde prima en op kleine afstand maar te groot om niet te moeten schreeuwen), beetje van het uitzicht genieten, lekker in het zonnetje met het geluid van fluitende vogeltjes langs de bergwand. Echt genieten! Op deze manier wordt een zware klim (en dat is de Alpe d'Huez!, laat dat duidelijk zijn) toch een heel stuk aangenamer.
Ergens bij bocht 4 zien we felgekleurde shirts, al dan niet bedekt door een transparant windjack, naar beneden komen. Team de Viergang in formatie en op volle kracht in de afdaling! De kanjers hebben de top al bereikt en zijn, zo te zien met een lach op hun gezichten, alweer op de terugweg. Wij moeten nog even. Tussen de weilanden met de koeien nog even aftellen van 3 naar 1, het dorp door met de extra lus en voor het Palais du Sports komen we tot stilstand. Een heerlijke klim met de hartslag heel mooi tussen de 145 en 155. We verbazen ons dan ook over de tijd die we nodig hebben gehad. 1 uur en 5 minuten! Dat geeft goede moed voor de belangrijke donderdag en geeft vooral voor Richard wat speelruimte in zijn strakke schema om 8x (!) de Alpe te bedwingen. We rijden even een klein stukje terug om Hans in zijn laatste kilometer te begeleiden en nog geen 10 minuten later staat er nu een trio voor het sportpaleis. Missie nr.1 geslaagd, opdracht voltooid! Ook voor ons kan de afdaling beginnen.
Zo'n 20 minuten later rijden we het gezellige straatje in Bourg d'Oisans binnen waar de rest van het team al in het zonnetje op een terras zit te genieten van een welverdiende cappuccino, cola en andere dorstlessers. Het lijkt wel een Babylonische spraakverwarring met het heen en weer vliegen van ervaringen en indrukken. Een onverstaanbare waterval van woorden voor de plaatselijke bevolking die echter vriendelijk blijft glimlachen naar de fietsende exponent van het toerisme waar de locale economie op draait.
Team de Viergang heeft de Alpe d'Huez bedwongen en alleen Edwin is nog onderweg. Met een volledig nieuwe schakelgroep op de fiets en 300 euro lichter (die hoeft hij in ieder geval niet omhoog te brengen en dat scheelt weer!) is hij nog aan het klimmen. Het bewijs van zijn geslaagde poging krijg ik even later per mms binnen. Hij wordt door ons als pechvogel van de dag uitgeroepen als blijkt dat hij tijdens de afdaling in bocht 11 een klapband heeft gekregen. Gelukkig blijft hijzelf onbeschadigd (alleen zijn portemonnee doet nog wat zeer) en wordt door Art later met de auto opgehaald.
Door al het oponthoud wordt het avondeten een latertje. Dat weerhoudt "team Irene" er niet van om weer een heerlijke pastamaaltijd op tafel neer te zetten! Dat het natafelen wat korter is dan normaal kan de pret niet drukken. Het is weer een mooie dag geworden en de generale repetitie is in ieder geval een succes.
Het opdoen van zoveel indrukken en ervaringen en het niet-bloggen tijdens de Ad6-week heeft het nadeel dat er ook momenten spoorloos verdwijnen. Een aantal bestanden zijn op raadselachtige wijze van mijn cerebrale harde schijf gewist. Zo kan ik de inhoud van de dinsdagochtend niet meer vinden! Dus maar even het bandje doorspoelen naar de middag en de klim van de Col d'Ornon. Niet iedereen heeft zin in een klim van 11km zo kort voor de belangrijke donderdag en sommigen kiezen dan ook voor een rustig ritje rond het stuwmeer en een terrasbezoekje in Bourg.
Het is weer prachtig weer en de vooruitzichten zijn goed voor de komende dagen. De stemming zit er dus goed in als we met een groepje van een stuk of 8 richting de populaire trainingscol rijden. Veel Ad6-ers zijn bezig met hun laatste klimtraining.
We rijden allemaal weer in ons eigen tempo omhoog en "genieten" bovenop van iets wat de naam cappuccino heeft. We vergeven het de eigenaar die, ondanks dat hij zwaar in de stress schiet van zoveel fietsers op zijn terras, toch vriendelijk blijft.
Na een fotoshoot rond het bord van de col gaan we gezamenlijk naar beneden. Ik probeer nog even mijn snelheidsrecord op het eerste rechte stuk van zo'n 2 km te verbeteren maar blijf steken in de flinke wind die hier net even tegen staat. Te weinig kilo's rond mijn botten om er doorheen te beuken dus ik hou mijn benen stil en geef mijn poging lachend op. Lekker belangrijk bedenk ik me ineens en knijp hard in mijn remmen als de eerste bocht ineens snel op mij afkomt.
De rest van de afdaling doen we het rustig aan en we rijden weer terug richting Oz voor nu echt de laatste klim. Even later gaat de weg alweer omhoog en wordt de groep weer als een harmonika uit elkaar getrokken. Ik rij met Richard omhoog en nog iets later alleen als hij in het groen verdwijnt voor een sanitaire stop. Ik rij rustig door en ga op de pedalen staan. Het gekke idee komt ineens boven om de hele klim staand af te maken. Slaat eigenlijk nergens op maar ik voel me goed en ik probeer me te ontspannen terwijl ik in een regelmatig ritme omhoog ga. Eigenlijk ook wel een goede oefening en ik merk dat mijn hartslag aardig constant blijft. Het lukt me en met een tijdelijk nutteloos zadel ben ik na ruim een half uur boven waar ik voor de eerste hotels in de remmen knijp. Deze keer voel ik mijn handen meer dan mijn benen. Dooie vingers van het steunen. Oefening volbracht maar niet geschikt bevonden voor verdere toepassing.
Het is later geworden dan gedacht en we moeten ons allemaal haasten om op tijd te vertrekken richting de Alpe waar we met z'n allen gaan eten.
Het wordt een avond met paella, een drukke eetzaal, indrukwekkende toespraken en een aansluitende corveedienst. Om 22.00 uur zit ons werk erop, met z'n 4-en rijden we in het donker terug. Nog 1 dag te gaan. De spanning stijgt.
De woensdag is een rustdag, een eetdag, een Zus-dag. Nadat we de verjaardag van Jolanda tijdens het ontbijt hebben gevierd waaiert de groep uit en na de ochtendkoffie is het ineens stil in het chalet. Ik besluit de handen maar eens te laten wapperen en begin aan de grote schoonmaak. Als alles is opgeruimd worden de pannenkoekenpannen tevoorschijn gehaald. Net als ik aardig op weg ben om een leuk stapeltje te creëren komt een hongerige meute in delen weer binnenwandelen en zie ik mijn inspanningen, met stroop of suiker, in de keelgaten verdwijnen. In no-time is de stapel veranderd in een leeg bord. Het opvreten van een berg blijkt dus geen probleem te zijn! Als ze dat donderdag ook zo doen wordt het een eitje! Ik blijf koppig doorbakken en mijn duurvermogen komt goed van pas. Als de honger eindelijk gestild is ligt mijn baktempo weer hoger dan die van het eten en groeit de stapel weer. Met een lamme arm van het beslag kloppen til ik een in alufolie verpakte koolhydratenbom in de koelbox. Energie voor de volgende dag.
Ik maak nog wat fietsen schoon en installeer nog wat stuurbordjes en bikechips voordat ik aanschuif bij het avondeten wat deze keer door Domenica en Edwin is verzorgd. Pasta, pasta, pasta zijn de toverwoorden. Stapelen, bunkeren, volgooien, todat het je neus en oren weer uitkomt. Het smaakt weer super maar wat wil je dan ook met een Italiaanse chef-kok!
Na het eten worden alle spullen verzameld en wordt de camper volgeladen met de blauwe mandjes vol kleding en sportvoeding. Ik vertrek even later met Hans, Edwin en Vincent richting de Alpe waar we de camper op onze gereserveerde plek parkeren. Edwin en Vincent blijven op de berg achter en ik rij met Hans terug naar het chalet. Om 22.30 zijn we terug en bijna iedereen slaapt al. Ik zoek ook snel m'n mandje op (niet van Albert Heijn), klets nog even wat met Amber, die om deze tijd eigenlijk nooit en dus ook nu nog niet in dromenland is, en val daarna toch redelijk snel in slaap. Morgen gaat het gebeuren!
vrijdag 4 juni 2010
Nog ff wachten
Voor iedereen die denkt waar blijven die updates van Ton z'n blog kan ik vast melden dat er aan wordt gewerkt. Het wordt een compleet verhaal en ondertussen kan je natuurlijk hier het een en ander lezen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
