Snowbiking

Ik was er klaar voor, de racefiets was er klaar voor, fietsmaatjes waren er klaar voor, de beloofde zon was er klaar voor. De plannen waren mooi, een ritje met de racefiets door de duinen van Scheveningen naar.......? Ik viel vrijdagavond na een avondje hondenoppas dan ook met goede hoop en met volle maan en heldere hemel in slaap.
Vanochtend echter dreigde de in de nacht gevallen sneeuw roet in het eten te gooien en hield ons achter de buienradar gekluisterd. Viel er wel te fietsen op de dunne gladde bandjes? Kon er überhaupt vandaag buiten gefietst worden? Was het misschien met de MTB wel te doen? Teveel vragen en onduidelijkheid dus er werd dan ook een verkenner op pad gestuurd! Arend-Jan Meijer was het slachtoffer en bleek ook nog eens onheilsprofeet toen zijn bericht kwam dat het voor racefietsers een "mission impossible" was.
Geen racefiets dus maar het was te mooi weer om binnen te blijven dus de MTB werd uit de kast, de schuur of van stal gehaald (het is maar net waar je 'm verstopt) en om even voor 1 uur reden we de sneeuw in zonder AJ die inmiddels al zijn ouwe sokken aan het opsporen is zodat hij ook een MTB kan kopen.
En wat bleek? Het was no problemo met de dikke noppenbanden in de sneeuw! Het was genieten, de frisse buitenlucht, mooi winterlandschap, goed gezelschap. Kilometers met driedubbele woordwaarde! De beelden spreken voor zich zou ik zo zeggen :

Uiteraard werd er ook nog even serieus getraind en werd er bij het mountainbike-parcours nog even wat tempowerk heuvelop gedaan.Na een kilometer of 30 was het tijd voor een tussenstop en een beloning voor al dat beulswerk, onderaan de skiberg bij Bergschenhoek. We hebben het geprobeerd, al was ons verzet heel zwak, maar we konden uiteindelijk de verleiding niet weerstaan om even een glühwein met apfelstrudel naar binnen te werken. Wellicht dat we hier het hele trainingseffect finaal om zeep hebben geholpen maar de pseudo Tiroler gezelligheid was het waard! Dat we na de halve-literglazen überhaupt nog thuis zijn gekomen is een wonder. M'n helm zat achterstevoren, Amber dacht dat ze daarna op 2 lekke banden reed en het zou best kunnen dat we gejodeld hebben al kunnen we ons daar allebei niets van herinneren.
Na 47km zagen we de bordjes "Roezrtemee" staan en vonden het wel raar dat ze tijdens ons ritje de plaatsnamenbordjes hadden veranderd. Gelukkig bleken de adressen nog wel te kloppen en na ruim 2 uur en een kwartier waren we weer terug met gezonde Hollandse koppen die uit onze winterjassen staken. Heerlijk gereden en een prachtige fietsdag.

Voorsprong

De winter wil maar niet wijken, iets wat de fervente schaatsers niet erg vinden maar de fietsers in hart en nieren zien al die sneeuw en ijs liever gaan dan komen. Ik lees net de weersverwachtingen en de volgende sneeuwbuien en vorst komen er al weer aan. Kunnen we niet even dat magnetisch veld van de aarde een opdonder geven zodat we hier van een heerlijk tropisch temperatuurtje kunnen genieten?

Er zit niet veel anders op dan binnenfietsen maar als het dit weekend enigzins mogelijk is dan ga ik toch echt naar buiten. Lekker even een rondje Brielse Meer ofzo, dat is alweer zo'n tijd geleden en ik snak naar 100+ ritjes in de mooie natuur.

Kijk, met het aantal trainingen is niks mis. Wat dat betreft heb ik al een aardige voorsprong genomen op vorig jaar toen ik pas rond deze tijd m'n eerste training afwerkte. De kilometerteller begon toen pas op de 24e te pruttelen en de eerste 3 weken van dat jaar was ik nog bezig geweest met het verteren van de oliebollen en de kerstkalkoen die me al weer bijna richting de 80kg hadden teruggeslagen. Had ik toen een duidelijke wake-up call nodig, dit jaar heb ik in de eerste 4 weken 17 keer getraind en zit ik al op m'n zomergewicht van 73kg!

Ik voel me ook best in vorm, heb toch wat meer kracht opgedaan bij het spinnen en door af en toe een jongleeract met dumbbells op te voeren en ik ben eigenlijk best benieuwd hoe het zou gaan als ze me nu met een helicopter op zouden takelen en aan de voet van bijvoorbeeld de Alpe d'Huez zouden dumpen. Gewoon even die berg opstoempen om te kijken hoe de conditie ervoor staat en hoe het ook alweer was in de Alpen want de zomer lijkt wel 10 jaar geleden!

Gelukkig is het nog maar 5 weken en dan is het op naar Mallorca! Met een beetje mazzel is het een graadje of 20 en kunnen we een alvast wat van de lente proeven. Een week lang door de rietvelden langs lagunes, akkers en bossen, kliffen en door de ruige bergen met de geur van kamperfoelie, lavendel en cyclaam begeleid door met het ruisen van de wind, het geluid van ronddraaiend rubber op het asfalt en het knisperen van de ketting. Dat er veel gefietst gaat worden staat vast, ik ben van plan om de zeem uit m'n broek te gaan rijden en ze zullen mij van m'n zadel af moeten slaan en als het moet dan parkeren ze me maar in een garage en dan slaap ik wel op m'n fiets! Ik ga terug met m'n kont in de vorm van een racezadel, m'n vingers vergroeit met het stuurlint, de afdruk van m'n pedalen in mijn voetzolen en met permanente contactlenzen modelletje racebril! En mag je trouwens met een fietshelm het vliegtuig weer in? Die krijg ik ongetwijfeld na 7 dagen niet meer van m'n hoofd af.

Dat wordt dan weer afkicken in Nederland maar als daar dan ook ondertussen het voorjaar een beetje op gang is gekomen kunnen we in één ruk door richting zomer en Alpe d'HuZes met een mentale voorsprong die niet in kilometers is uit te drukken.

Voorlopig moet ik het even doen met een virtueel rondje over het eiland zonder prikkeling van de zintuigen, maar met de zweetklieren in overdrive, laminaat in plaats van asfalt en de achtergebleven geur van een nasischotel in plaats van de mediterrane lente. Het moet maar even nu de barometer voor de zoveelste keer steil achterover is geslagen.

Ik en de Tacx zijn geduldig en voorlopig nog steeds goede vrienden maar om dat te blijven is het goed dat je elkaar af en toe de vrijheid geeft.

Dit weekend mag 'ie uitrusten.

Een vreemd duo

De ochtend begon rustig, de wekker sloeg me niet al te hard in mijn gezicht en toen ik echt bij bewustzijn was realiseerde ik mij tot mijn verbazing dat ik eigenlijk best lekker geslapen had. Dat mocht ook wel eens een keertje. Nog wat nadoezelend smeedde ik langzaam plannen voor een indoorfietsochtend. Door de sneeuw die maar niet uit Nederland wil verdwijnen was ik wederom gedoemd tot de Tacx-trainer. De ochtendplannen werden wreed verstoord door een sms-bericht wat ergens uit een besneeuwd en modderig weiland tussen een roedel honden werd verstuurd. Of ik buiten kilometers op de fiets wilde maken als het 's middags droog zou worden? Ik verslikte me nog net niet in een hap havermout die richting keelgat ging want ik had net mijn fiets schoongemaakt en de strooiers waren ook al weer actief geweest. Ik wist de beslissing uit te stellen en we zouden het weer nog even aankijken. Het voordeel van het bericht was wel dat ik de benen in plaats van in de pedalen nu gewoon lekker op de bank kon gooien en nog wat extra rust kon meepakken. Rust is ook training dus in theorie was ik al met de warming-up bezig (ja, denk daar maar eens even over na!).
Om 1 uur kwam het verlossende bericht dat Amber plaatselijke bevriezingsverschijnselen vertoonde na haar hondentraining en niet in staat was om buiten op een zadel te gaan zitten.
Het werd dus toch binnen op de Tacx (m'n racefiets ook blij) en geeneens solo maar duotacxen!
Een kleine 2 uur later zaten we náást elkaar, ieder een fiets in de Tacx, 2 laptops op een strijkplank (soms moet je improviseren), onderweg naar nergens met een gezamenlijke bidon en ruiten die langzaam aan het beslaan waren. Ik hoor u denken : een vreemd duo.
Als trainer van het ongeleide projectiel dat naar de naam Amber luistert was het een bijzondere ervaring om live mee te maken wat pupil zoal uitspookt op de fiets op een druilerige zondagmiddag.
Ik wil niet al teveel op de details ingaan maar het avontuur wat Alpe d'HuZes heet wordt een mentale martelgang. Voor de trainer wel te verstaan. Hoe ga ik haar in hemelsnaam in 5 maanden klaarstomen voor het "grote werk"? En dan hebben we het alleen nog maar over het onderdeel "fietsen". De overige zaken die een belangrijke rol in de voorbereiding spelen zijn op z'n zachtst ook niet "optimaal" maar gelukkig durft zij dit publiekelijk te bekennen op haar blog.
Na 2 uur op de Tacx was ik 2 liter water lichter en 5 jaar ouder, had er weer nieuwe grijze haren bij en geestelijk redelijk in de war. Amber had nergens last van.
Er was maar 1 middel om deze tijdelijke persoonlijkheidscrisis op te lossen en die zonder huishoudelijke vaardigheden van Amber gerealiseerd kon worden : PIZZA!

Nieuw thuis

Na het spinnen en het vergaderen met het hele team van gisteren stuurde ik mijn auto vanavond weer richting Pijnacker. Ik rij de route tegenwoordig geblinddoekt want het moet wel een uitdaging blijven natuurlijk. Eén van de peilers onder het gedachtengoed van Alpe d'HuZes : als iets niet onmogelijk is, dan is het geen uitdaging meer om het te doen.
Pijnacker, het lijkt me een gezellig dorp, misschien moet ik maar verhuizen want het lijkt wel of ik het tegenwoordig meer zie dan mijn woonplaats Capelle! Tijdens het spinnen had ik even het idee dat ik niet weg was geweest en dat de spinningles van zondag nog steeds aan de gang was.
Een blik in de spiegel en de aanblik van een andere outfit bracht me weer terug in de werkelijkheid.
Geen zondag meer maar alweer maandag. "Blue monday" scheen het vandaag te zijn, de meest deprimerende dag van het jaar. Laten we daar gelijk maar even een streep doorheen halen want er was wat mij betreft alleen maar goed nieuws te melden vandaag.
Allereerst lukte het ons allemaal om ons in te schrijven voor de Amstel Gold Race wat al een prestatie op zich is! En ook vandaag kwamen er weer diverse bedragen en toezeggingen binnen van sponsors en kreeg onze sponsormagneet Amber het weer voor elkaar om in de media te verschijnen. In de Postiljon van Zoetermeer e.o. bijvoorbeeld en je moet er niet vreemd van opkijken als er binnenkort in de bijlage van een landelijk dagblad een bekend gezicht verschijnt.
Maar ook alle andere teamleden zijn ontzettend actief in het werven van sponsors en tijdens de vergadering van afgelopen zondag bleek dan ook wel dat we als team met de neuzen duidelijk allemaal de juiste kant op staan. We gaan er voor de volle 100% voor om van deze actie een groot succes te maken!
Hoe het alle teamleden vergaat in hun voorbereiding kunt u uiteraard lezen op de actiepagina's van het team die u via de foto's onderaan kunt bereiken. Ga eens kijken en lees het verhaal achter de fietser en de motivatie om deze uitdaging tot een succesvol einde te brengen!
Helaas heb ik zelf geen actiepagina waarop u een bedrag kunt doneren. Zelfs de 6-voudige beklimming van de Alpe d'Huez zal ik niet officieel kunnen volbrengen. Toch zet ik mij volledig in voor deze actie en sta voor 100% achter de 8 fantastische teamleden, een groep die mij een gevoel van een "nieuw thuis" geeft, die mij en hopelijk ook u inspireren. Dit zijn de kanjers en ik ben ongelofelijk trots en blij dat ik ze mag begeleiden in het volbrengen van een fantastische prestatie. Lees hun verhaal en DONEER! Klik op de foto om naar de persoonlijke actiepagina te gaan.



Johan en Amber







Hans en Irene







Richard en Inge







Rob en Ilona

Buiten

"Buiten huilt de wind om het huis en de kachel staat te snorren op 4" is een liedje van Gerard Cox wat om onverklaarbare redenen ineens in mijn hoofd schiet. Als ik met dit soort titels op de proppen kom, betekent dat dan echt dat ik een ouwe lul aan het worden ben?
Volgens mij valt het wel mee want ik heb net nog mee zitten bleren met de Black Eyed Peas.
De kachel staat trouwens helemaal niet zo hoog bij mij want ik heb het niet gauw koud. Ook de kou van de afgelopen weken weerhoud me er in principe niet van om buiten te gaan fietsen alleen de toestand van de wegen was dermate slecht dat ik de afgelopen 2 weken óf op de Tacx heb gezeten óf aan het spinnen ben geweest. Als ik een jaargrafiek zou moeten maken van mijn zweetproductie zouden de eerste 2 weken van januari "off the charts" gaan! Zet mij op een spinningfiets in de Sahara en het hele voedselprobleem van Afrika is in no time opgelost!
Vandaag echter was het zomaar ineens goed genoeg om de straat weer op te gaan, om mijn liefdesverhouding met het asfalt weer nieuw leven in te blazen. Om 10.30 uur stapte ik op racefiets en hoorde ik weer het vertrouwde ruisen van het rubber over 's Hollands wegen.
Een fris windje stond er wel, maar het ongemak ervan woog niet op tegen het plezier van de frisse buitenlucht, het moeiteloos ronddraaien van de pedalen, de warme tinteling van m'n spieren, de geluiden van een Hollands winterlandschap en de geur van de aankomende lente (al moet je het reukvermogen van een hond hebben om die nu al te kunnen ruiken).
Een rondje via Bodegraven, Woerden, Montfoort, Oudewater, Haastrecht en Gouda betekende een optelsom van 82 kilometers en ik weet op dit moment eigenlijk niet eens hoe lang ik er over heb gedaan. Zal straks nog eens even op mijn computertje kijken.
Na afloop in ieder geval een heerlijk voldaan gevoel, er gaat toch niks boven het buitenfietsen!
En nu ga ik iets zeggen wat gezien de geschiedenis van dit weblog misschien raar klinkt maar wel waar is : ik miste m'n fietsmaatje! Was het altijd SOLO met hele grote hoofdletters, sinds het Alpe d'HuZes avontuur wil ik het plezier van het fietsen niet meer voor mezelf houden maar met anderen delen. Fietsen voor anderen heeft ineens een extra dimensie aan mijn geliefde hobby toegevoegd en geeft op die manier nog meer voldoening! Wie had dat kunnen denken!
Inmiddels heeft het al weer flink gesneeuwd en ben ik blij dat we morgen met het hele Team de Viergang lekker gaan spinnen.
Een dagje teambuilding, let's do it!

Lance

Het is en blijft een fenomeen!

Een perfecte score

We zitten alweer 3 dagen in 2010 maar ik kan nog steeds zeggen dat ik qua fietsen op een score van 100% zit! Dat ik dat niet het hele jaar ga volhouden mag duidelijk zijn maar het is toch leuk dat ik nu gewoon kan zeggen dat ik alweer elke dag van het jaar op een fietszadel heb gezeten.
Op nieuwjaarsdag was het ineens, voor mij althans, heel onverwacht mooi weer. De zon scheen uitbundig en ik kon dan ook niet wachten om zo snel mogelijk de 0 van mijn tellertje af te fietsen.
Een mooi rondje via Oudewater en Linschoten leverde me de eerste kilometers van het nieuwe jaar op, 71 stuks wel te verstaan.
Ik dacht, dat doe ik op zaterdag nog een keer! De vooruitzichten waren goed en sloeg dan ook 's ochtends hoopvol de gordijnen open. Fout!
Terwijl ik de afspraak om een lange duurtraining te gaan maken met Amber al typend op mijn iPhone aan het fabriceren was (nee, ik kan het niet met 10 vingers en blind) vielen de eerste sneeuwvlokken naar beneden en nog voor het einde van het sms-bericht was de straat al wit. Had ik maar sneller moeten typen zou je denken! Een fietsloze zaterdag dus? Weer fout!
Het werd gewoon 2 uur spinnen in de Viergang, zweten met een lekkere beat op de achtergrond en daarna lekker nakletsen met een bakkie koffie erbij. Geen slecht alternatief dacht ik zo!
Wat nu te doen op de zondag? 3 days in a row? Het mooie nummer van Anouk klonk uit de luidsprekers toen ik nog lui in m'n bed wat lag te sluimeren na een onrustige nacht. Ach ja, waarom niet? De zon scheen weer op volle kracht en zo te zien was de weg berijdbaar. Omdat mijn luiheid het nog won van mijn fietskriebels passeerde het plan de ochtend maar 's middags moest ik er toch aan geloven. Op naar Zoetermeer en van daaruit weer met mijn charmante fietsmaatje op weg voor 2 uurtjes in de zon.
Op sommige plekken was het nog erg glad en moesten we voorzichtig in de remmen om niet onderuit te gaan. Ik bleef overeind maar Amber ging toch en keer naar het asfalt met gelukkig niet al te ernstige gevolgen. Een pijnlijke knie en schouder weerhield haar echter niet om verder te fietsen. Er zitten namelijk geen watjes in Team de Viergang, alleen maar bikkels!
Dat al dat glibberen en glijen niet goed was voor het gemiddelde mag duidelijk zijn (en het kwam zeker niet door mijn fietspartner wiens fietstempo mij positief verraste!).
Na een rondje van 50km (wat overigens verder prima verliep, de fietspaden werden namelijk door ons geboycot) stonden we na 2 uur en een kwartiertje weer voor de deur. Toch maar weer mooi gedaan en die koude kilometers worden straks in juni dubbel en dwars uitbetaald!
De maandag komt eraan en we gaan gewoon lekker door. Morgenavond lekker weer een uurtje spinnen, 4 op een rij! Een leuk spelletje voor de zondagavond maar die had ik al gereserveerd om mijn blog bij te werken. Bij deze!