De eerste rit

Twee dagen na dato en ik weet nog steeds niet hoe ik het onder woorden moet brengen. Ik stotter en hakkel al 35 uur op m'n toetsenbord en alle letters komen er uit alsof ik zwaar dyslectisch ben geworden!
Wat een ritje op een fiets al niet teweeg kan brengen!
Afgelopen vrijdagavond m'n nieuwe Ridley opgehaald in Haastrecht bij Slingerland Fietsen. Hele fijne zaak trouwens, veel keus, goede service en ze hebben gewoon verstand van zaken! Een aanrader!
Daarna snel naar huis en de rest van de avond met opengevallen bek zitten staren. Allemaal natte plekken op het tapijt van het kwijlen zag ik later. Apathisch, flabbergasted, in totale verwarring daarna naar m'n bed gestrompeld en in slaap gevallen. Totaal gehypnotiseerd door een fiets! Daar kan Rasti Rostelli nog een puntje aan zuigen!
Zaterdag enigzins weer bij m'n positieven wakker geworden. Eerste reflex was het gordijn opentrekken. Bewolkt weer maar wel droog. Geen sneeuw zoals in de rest van Nederland. Toch sprake van een microklimaat in Capelle? De wijnboeren komen in lange rijen straks de (stads)grenzen over!
Maar goed, we hadden het over fietsen. Of nee, eigenlijk nog niet maar dat stond wel in de planning voor de zaterdag. Twijfel borrelde een beetje op (of ik had nog niet ontbeten, dat kan ook) en daar is maar 1 remedie voor : de Buienradar! Snel de laptop aan, surfplank uit de kelder gehaald en surfen maar op het web! (de verwarring van de avond daarvoor was nog niet geheel verdwenen)
Op het beeld cirkelden de sneeuwwolken een beetje om de Randstad heen maar na een kritische blik naar buiten en de geconstateerde pekel op de fietspaden besloot ik toch maar een ritje te gaan maken op de Wilier. M'n ouwe trouwe makker. Zoals ze ouwe paarden een mooie laatste oude dag geven zo is mijn Wilier ook gepensioneerd en dient nu als winterfiets voor nog een paar mooie laatste ritjes door mooi Nederlandsch winterlandschap.
Het duurde wel tot (te) laat in de middag om de beslissing te nemen. Een Ridley die me smekend aankeek en een Wilier met een blik van : hé gaan we nou nog? Het was een moeilijke keuze. En er was een ongelofelijke hoeveelheid zelfbeheersing nodig maar om kwart voor 3 stond ik dan uiteindelijk met de AOW'er buiten. Nog net niet als een rollade maar wel goed ingepakt tegen de koude wind en klaar voor een rondje.

Ik zal geen uitgebreide routebeschrijving geven want ik zit hier in de nachtelijke uren te bloggen en anders kan ik morgenochtend gelijk door naar m'n werk. Ik kwam in ieder geval op 61km uit na ruim 2 uur rijden.
Had me een beetje verkeken op de wintertijd en dat het snel donker wordt. De laatste 20 minuten het noodlot ietwat getart of beter gezegd oom agent een beetje uitgedaagd door zonder licht over 's heren wegen te fietsen. Gelukkig ben ik boetevrij thuisgekomen. Ridley kwaad en beledigd thuis aangetroffen. Veel sussende en liefkozende woorden nodig gehad die avond.
Gelukkig duurde het weekend ook deze keer weer 2 dagen en zondag was het bovendien stralend helder blauw en zonnig weer dus er stond een blij fietsje al vroeg naast m'n bed. Wanneer gaan we? Wanneer gaan we? Opstaan! Huphuphup!
Uiteraard niet aan toegegeven en eerst een bakkie en een ontbijtje. Nog een beetje pesten door nóg een bakkie te nemen en wat te mailen e.d. maar om even over 12-en was het dan zover. De "maiden trip" van misschien wel de 1e Ridley Noah RS op het Hollandse asfalt ging van start!
Ja, en nu ik er over moet gaan vertellen val ik weer stil........................m'n vingers haperen bij de gedachte aan het moment dat de eerste pedaalslagen werden gemaakt. Wat een waanzinnig gevoel! Elke trap was raak en werd omgezet in voorwaartse snelheid. Flitspalen langs de weg schoten volledig in de stress. Wat kwam daar in Godsnaam voorbij? Het schakelen ging zo soepel dat iemand met Parkinson er absoluut gek van zou worden op deze fiets! Klein tikkie, kort klikkie en RAM daar vloog 'ie weer een dijk op!
Later las ik op weeronline.nl dat het buiten -2 graden was geweest. Niks van gemerkt! Ik had net zo goed in korte broek en korte mouwtjes kunnen gaan rijden zo'n warm gevoel kreeg ik. This bike is hotter than HOT!
Het werd bijna 1 lange intervaltraining want ik kon het niet laten om steeds effen een sprintje te trekken. Even op de pedalen staan en zoefff daar ging 'ie al weer! Alles wat je doet op deze fiets wordt omgezet in snelheid. Ik moest zelfs niet teveel m'n tenen bewegen want dan ging het te hard!
In één woord geweldig! Wat een geweldige fiets en wat een genot om hier de komende tijd op te mogen rijden. Hoezo twijfelen of ik die Bianchi moest nemen. Bianchi wie??? Nooit van gehoord!
Superlatieven te kort dus maar wel 1 nadeel. Ja, toch moet dat ook wel even genoemd worden. Er is 1 nadeel en dat is dat je er spierpijn van in je nek krijgt. Maar ik weet hoe het komt. Ik zal het uitleggen.
De route die ik reed ging langs de IJssel naar Gouda en dan via Krimpen weer terug. En daar heb je allemaal van die leuke dijkhuisjes die net iets lager liggen dan het asfalt, waar ik dus reed. De ramen van de huizen komen zo precies op rijhoogte te liggen. En jullie voelen hem al aankomen..........bij elk huis dat ik passeerde was 't constant naar links kijken en de weerspiegeling van mijzelf en de fiets bewonderen. Ik werd gek van mezelf! Maar kon me niet beheersen. Oooh wat mooi.........oooh wat mooi..........oooh wat mooi..enz.enz. Ik kwam langs een autoshowroom met zo'n hele lange van glas voorziene gevel. Ik ben geloof ik 4 keer heen en weer gereden. Hééééérlijk. Narcisme in ultima forma!
Maar aan elk rondje komt uiteindelijk een einde en hoewel ik eigenlijk nooit meer wilde afstappen en direct wou doorfietsen tot aan de poolcirkel, moesten de remmen uiteindelijk ook nu weer ingeknepen worden.
Na 60km en weer ruim 2 uur fietsen was ik klaar. Wow, wow, wow. Meer woorden heb ik niet voor nodig. Wat een gevoel. Beter dan sex? Ik begin (bijna) te twijfelen! :-)

Het is nu bijna 36 uur later en eindelijk is het me dan gelukt om het op papier te zetten. Een blog met de meeste uitroeptekens ooit geloof ik en misschien denken jullie wel : die is gek! Ik neem het jullie niet kwalijk en misschien is het wel wat overdreven neergezet maar het benaderd beangstigend dicht de werkelijkheid! Ik hou nou eenmaal van fietsen en als je dan op zo'n mooie dag op zo'n mooi stukje techniek mag rijden dan is dat bijna kunst en daar kan ik mateloos en eindeloos van genieten. Geluk zit in hele kleine dingen en op zo'n zonnige zondagmiddag voel ik me dan even heel gelukkig!
Het is dan uiteindelijk ook hier gaan sneeuwen en de wijnboeren hebben Capelle inmiddels met de eerste TGV weer rap verlaten. De Ridley staat ontspannen tegen een muurtje in m'n woonkamer. Wachtend op het volgende ritje. Dat dát met dit weer nog even kan duren zal ik 'm maar niet vertellen.

Bijna zover

De donkere dagen voor Kerst. Hoeveel zijn dat er eigenlijk? Ik rij nu al 's ochtends in het donker op de fiets naar het werk en 's avonds in het donker weer terug naar huis. En het is nog november!
Ik heb ook helemaal geen zin in de winter. Tenminste niet zo'n winter zoals de afgelopen keer met sneeuw tot eind maart. Koud is niet erg, maar al die rotzooi op de weg daar zit ik deze keer echt niet op te wachten!
Ik ben natuurlijk lichtelijk bevooroordeeld met de nieuwe Ridley bijna in m'n bezit. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik daar 4 maanden lang alleen maar naar moet staren met kwijl in de mondhoeken en onrustige benen! Ik wil vliegen, ik wil dansen op de pedalen in een koude ochtendzon met het rijp op de bomen en een stille droge weg voor me. Witte wolken die bij elke ademstoot ontsnappen en ver achter mij langzaam oplossen.
Vrijdagavond is het dan zover. Ik mag mijn nieuwe "dreammachine" gaan ophalen. Dat zal een onrustig dagje worden op het werk. Op hete kolen zoals ze dat noemen.
Er komen trouwens nog een paar strakke wielen in. De standaard wielen die er nu in zitten zijn helemaal niet slecht maar die gaan op de reservebank en mogen alleen invallen bij een blessure van het vaste duo. Het zou zomaar kunnen dat er een paar mooie Reynolds-wielen in de basis komen te staan, maar er zijn nog meer opties. Het heeft nog geen haast, ik kijk rustig verder.
Het is dus aftellen geblazen, eerst in dagen maar nu gaan het langzaam aan uren worden en daarna minuten en dan............
Geld uitgeven. En dan denk ik ook ineens aan m'n Alpe d'HuZes actiepagina die sinds zaterdag in de lucht is. Rechts boven de link er naartoe. "Steun mij" staat er. Ja, duidelijker kan het niet worden. Ik heb de steun nodig om straks minimaal 6x de Alpe d'Huez te beklimmen maar nog meer is die steun van levensbelang voor alle kankerpatiënten en daarom moet er veel geld binnenkomen voor het onderzoek naar kanker. En of die geldstroom nu binnenkomt via mijn blog, via mijn actiepagina, via een ander teamlid van Team Telstar. Het maakt allemaal niet uit. Geef op de manier zoals jij wilt en geef met je hart, een klein of groot bedrag. Allemaal bijzaak, maar GEEF en laat iedereen die zich met hart en ziel voor dit goede doel inzet niet in de kou staan. Zeker nu de weersverwachtingen aangeven dat het gaat vriezen.......
Ik reken op jullie steun en dan zal ik vliegen, dansen op de pedalen van mijn nieuwe Ridley. Tot op het bot gemotiveerd zal ik dan mijn droomfiets de flanken van de Alpe d'Huez opjagen en doorgaan tot het allerlaatste einde want OPGEVEN IS GEEN OPTIE!

Carpe Diem 2

Nog steeds dezelfde doordeweekse dinsdag in november en ik ben op weg naar Haastrecht, in de auto. Op weg naar mijn volgende doel : een nieuwe fiets!
Na wekenlang wikken en wegen, zoektochten op internet en een urenlange beursgang is het tijd om knopen door te hakken. Na een felle strijd is het gevecht op punten gewonnen door een Belg en het moet wel erg gek lopen wil ik nog van gedachten veranderen.
Het is stil bij Slingerland Fietsen. Ik ben de enige klant in de winkel en de verkoper bij de kassa realiseert zich nog niet dat hij een hele makkelijke middag tegemoet gaat. Ik zie er als een standaard “kijken, kijken, niet kopen” klant uit maar hij kan mijn gedachten niet lezen.
Ik loop langs rijen om aandacht schreeuwende fietsen. Cervelo, Trek, Colnago, Cube, Cannondale, ik passeer ze allemaal en zonder enige aarzeling loop ik door, helemaal naar achter waar de Ridleys staan. Daar staat ‘ie, op ooghoogte : de Ridley Noah RS !!

Op de Bike Motion Benelux was ik al 6x langs de stand van Ridley gelopen en had ik ‘m al evenveel keer bewonderd maar nu lijkt ‘ie nog mooier. Het technische verhaal zit al in m’n hoofd. Daar hoeft niets meer aan toegevoegd te worden, eigenlijk weet ik alles al. Een testrit is het enige wat nog ontbreekt. Ik heb ‘m al gedag gezegd maar hij moet nog kennis maken met m’n benen!
Pedalen worden erop geschroefd en even later loop ik vol verwachting de winkel uit. Ik klim op het zadel en rij het smalle straatje in, het is alsof ik een warme jas tegen de kou aantrek. Wat een fantastisch gevoel! Wat een wereldfiets! Zelfs zonder wieleroutfit voel ik dat dit geen moeilijke beslissing gaat worden. Op Twitter meld ik dat samensmelting een goed woord is. En zo voelt het ook, ik ben gelijk 1 met de fiets. Ik schakel wat en ga even op de pedalen staan en elke beweging wordt gelijk omgezet in voorwaartse snelheid. De twijfel, als 'ie er al geweest is, verdwijnt definitief. 10 minuten later zet ik een handtekening op een stuk papier waarvan de meeste tekst me ontgaat. De accessoires zoals zadel, pedalen, bandjes, e.d. zijn besproken en de koop is gesloten. Een weekje in spanning afwachten en dan mag ik een nieuwe wielerperiode inluiden met deze "dreammachine"! Dat worden 6 of 7 lange onrustige dagen en nachten. Lichtelijk in extase rij ik even later terug naar Capelle.
René Froger zong het ooit al : ja alles, alles, kan een mens gelukkig maken. Zelfs een fiets.

Carpe Diem

Een doordeweekse dinsdag in november en met de voorspelde zon in het vooruitzicht leek me dat een uitgelezen moment om eens een dagje vrij te nemen. Zomaar, omdat je soms niet moet nadenken en gewoon op je gevoel af moet gaan. Pluk de dag!
Bij het ontbijt wordt de dagindeling snel gemaakt en als eerste moet er natuurlijk gefietst worden! Om 10.00 uur sta ik buiten, blauwe lucht, weinig wind, verpakt in winterkleding, stuur gedraaid naar het zuiden en klaar voor een overdosis fietsgenot.
Na een stief kwartiertje fietsen kom ik aan in Krimpen a/d Lek waar ik het pontje net voor mijn neus zie wegvaren. Heb ik onbewust te vroeg het tempo laten zakken en “per ongeluk” in m’n remmen geknepen? In de stralende zon geniet ik in ieder geval van de 10 minuten bonus met uitzicht op een glinsterende rivier. Ik voel het broeikaseffect onder mijn Cervelo-jack en vraag me af of ik mij niet te winters heb aangekleed. Straks als ik weer in beweging ben zal het kleffe gevoel wel verdwijnen.
Na een korte overtocht die me slechts € 0,70 kost (maar daarmee toch veruit de duurste vorm van openbaar vervoer is!) rij ik de Alblasserwaard in met zijn wereldberoemde verzameling wieken die tegen een felblauwe achtergrond weer fotogeniek op een rij staan te wachten op repeterend flitslicht.

November is echter een slechte tijd voor touringcars vol met Japanners en het is dan ook lekker rustig op het lange fietspad. Om te voorkomen dat de molens ontwenningsverschijnselen krijgen neem ik er, bij gebrek aan de gebruikelijke stroom toeristen, dan maar even een foto van. Is het een zucht van verlichting die ik aan de overkant van het water hoor? Of is het de wind die langs de rietkragen strijkt?
Het fotomoment is de 2e en voorlopig laatste stop want nu moet er maar eens serieus doorgefietst worden! Ik ben weer onderweg, langs dobberende bootjes en eindeloze weilanden met af en toe een verdwaalde koe. Nederland is vol, behalve hier. Ik zuig de rust en ruimte op als een droge spons en duik 10 kilometer verder de dikke mist in.

Ik had het op het nieuws gehoord maar hoopte dat het verder zuidelijk was blijven steken. De grijze deken heeft zich echter al tot Papendrecht weten op te werken en drukt zwaar op de horizon die ineens tot op 100 meter is genaderd. Bij elke pedaalslag schuift hij wat op en terwijl ik door mijn gekrompen wereld fiets vormen zich kleine waterdruppeltjes op mijn fiets en kleding. Zonder navigatie en beperkt zicht is het makkelijk verdwalen, maar ik ken hier elke meter asfalt, elk putdekseltje en kilometerpaaltje dus maak ik me geen zorgen en ga weer op zoek naar de zon. Bij Strijen heb ik het zuidelijkste puntje van mijn route bereikt en stop ik even om wat gecomprimeerde carbo's naar binnen te werken. Dit is geen dag voor een hongerklop, dit is een dag voor ongelimiteerde energie en levenslust!
Richting Oud-Beijerland wordt de mist langzaam steeds wat dunner en prikken de zonnestralen steeds vaker en in toenemende aantallen door het grijze gordijn heen. Er verschijnt weer een schaduw naast mij en even later kan ik mijn zonnebril weer uit mijn achterzak vissen. Ik droog op, druppels verdwijnen en de temperatuur klimt weer naar een comfortabele waarde. Er staat inmiddels 100 kilometer op de teller, nog zo’n 15 te gaan.
Bovenop de Van Brienenoordbrug zie ik de wazige skyline van werkend Rotterdam en geniet met die gedachte dubbel van de korte snelle afdaling. Nog zo’n 5 kilometer naar Capelle en dan moet ik stoppen. Ik wil eigenlijk verder maar ik moet. Er staan nog meer mooie dingen te gebeuren en na 114 km knijp ik dan ook definitief in de remmen. Ik geniet nog even na van de heerlijke fietsrit maar daarna is het snel douchen en eten. De start van de volgende etappe is al snel.......

Nieuwe start

De verkoudheid eindelijk uit het wiel gereden, het spinnen weer opgepakt en ook het buitenfietsen was vandaag weer eens aan de beurt. Klaar voor een nieuwe start!
Eerst maar eens op zoek naar wat warmere fietskleding want zomer gaat het in ieder geval niet meer worden! De zon die scheen wel maar buien lagen op de loer. Verraderlijk twijfelweer. Regenjack mee?
Met een schone fiets ging ik op weg. Een gepensioneerde fiets eigenlijk want hij heeft al in gedachten plaatsgemaakt voor een andere. In mijn hoofd rijden 2 kandidaten rond waar bij een Belg een lichte voorsprong heeft op een Italiaan. Maar de race is nog niet gereden. "Parijs is nog ver" zou Joop zeggen.
M'n ouwe trouwe Wilier moet dus op zijn ouwe dag nog even zijn diensten verlenen. En dat doet 'ie nog steeds goed.
Het ging richting het Westland want daar zag de lucht er toch het meest veelbelovend uit. En ook de wind kwam uit die richting dus dat kwam goed uit.

Ik heb ooit op m'n blog geschreven dat het aantal lekke banden wat ik in al die fietsjaren heb gehad op 1 hand te tellen waren. Nou, dat gaat sinds vorig jaar niet helemaal meer op. Ik heb nu toch beide handen nodig, misschien zelfs een voet erbij. Vandaag was het al na 10 minuten raak. Jullie hebben het misschien wel gemerkt, ineens meer zuurstof in de lucht. Graag gedaan, want die kwam uit mijn lekke voorband! Op de Bike Motion Benelux was het Open Nederlands Kampioenschap bandje verwisselen afgelast, maar ik had volgens mij toch kans gemaakt op een podiumplek. Supersnel verdween het reservebandje onder het Continentale rubber en was ik na 15 minuten weer op weg. Snel??? Ja, want je moet de 10 minuten voor het beantwoorden van een sms'je er even afhalen. Dat doe ik minder snel.

Zaterdagmiddag is trouwens een slecht fietsmoment. Tenminste als je door stedelijk gebied gaat. Veel mensen op weg, druk bezig om de boodschappen of weet ik veel wat in huis te halen. Met de auto natuurlijk. Druk, druk, druk, en dan letten we maar even niet op fietsers.

Een stukje van een kilometer of 2 door Hillegersberg leverde dus 2 keer een bijna volledig geblokkeerd fietspad op. Zich verontschuldigende bestuurders achter autoglas. Ik kon er nog net omheen dus kon er mee leven. Niet met het feit dat ik op een rotonde door een bejaard echtpaar in een gemotoriseerd koekblik op een haar na omver werd gereden. Kijk, dat zij levensmoe zijn moeten zij weten, maar ik wil graag nog even door als ze het niet erg vinden! Het is soms een wonder dat je zonder kleerscheuren weer thuiskomt. Gevaarlijke hobby hoor dat fietsen!

Gelukkig scheen ondertussen lekker het zonnetje op weg naar het mooie Westland richting Schipluiden. De stad uit, de stilte in, fietsen wordt dan ineens weer genieten, wat het ook is en behoort te zijn. Rust in de Randstad, daar tussen de weilanden kan je het gewoon opsnuiven. Zelfs m'n goed gesmeerde ketting was geruisloos en gunde mij m'n momentje van ontstressen.

Langs de golfbaan scheen de zon nog op de wuivende rietkragen maar even verder begonnen toch de eerste druppels te vallen. Een horizon vol dreigend zwarte wolken beloofde niet veel goeds en even later werd het dreigement dan ook omgezet in daden. Het begon flink te regenen.

Ook daar kon ik mee leven, het is tenslotte herfst. Een buitje moet je dan incalculeren. Gewoon lekker doorfietsen, in beweging blijven.

Via Delft reed ik het Westland (of eigenlijk Delfland) weer uit richting Nootdorp. Daarna Zoetermeer en langs de Rotte om Capelle weer in zicht te krijgen. Daar scheen de zon weer en waren de wegen droog. Over plaatselijke buitjes gesproken! Achter mij nog steeds die dreigende zwarte deken (zie foto) maar ik was binnen. Na 72 kilometer zat het herfstritje er weer op.

Na die lange 'snotperiode' toch weer heerlijk om buiten op de fiets te zitten. Zondag de mountainbike maar eens van stal halen om te kijken of ik dat niet verleerd ben. En even kijken of ik nog wat fietsmaatjes kan regelen om samen mee te modderhappen.

Om met de woorden van Youp van 't Hek te spreken : WE ZIJN BEGONNEN!

DoncCradySter

Gisteravond was een bijzondere avond. Ik mocht live aanwezig zijn bij een heus DoncCradySter-etentje wat door Arend-Jan en Nicolien in hun nieuwe paleisje in Den Haag werd gepresenteerd. Bijzonder want er worden normaal geen buitenstaanders uitgenodigd om mee te genieten van zo'n copieuse maaltijd! De regels zijn streng wat dat betreft.
Maar goed, ik was ook uitgenodigd en dus ging ik op weg naar Den Haag. Even de avond ervoor het adres in Navigon zetten....even....dacht ik. Was ook even vergeten dat het zo'n hopeloos traag programma is en na 3 pogingen sloeg m'n iPhone op tilt en heb ik het opgegeven. Heb het in de auto onderweg tevergeefs nogmaals geprobeerd maar Truus kon geen GPS signaal vinden en bleef sprakeloos. Dan maar op het ouderwetse Ton-Ton richtinggevoel en die bleek maar weer eens feilloos te werken (helaas nog niet beschikbaar voor de iPhone) dus reed ik mooi op tijd de straat van bestemming in.

Amber was er ook net. Ze stond al aan te bellen terwijl ze wat snoep aan een paar schoolkinderen gaf. Ze had een wijnfles in haar hand en ik zag dat ze de schroefdop erop draaide en 'm weer in de verpakking liet zakken. Met haar hand veegde ze haar mond af en stapte door de inmiddels geopende deur naar binnen.

Vreemd, dacht ik, terwijl ik even verderop de auto parkeerde.

Ook voor mij ging de deur na een korte zoem en een klik open en stapte ik naar binnen. Trapreden gingen omhoog en op de 4e ervan zat een muis mij aan te kijken. Ik was blij dat AJ hem nog niet had gevangen toen ik zag dat hij een klein koksmutsje op had. Ik dacht Ratatouille! Met het eten zou het helemaal goed komen!

Uiteraard kregen we gelijk een rondleiding door het huis (AJ liet me later de geheime Heineken-inloopkast nog even zien) en vooral het zien van de racefietsen in de keuken deed m'n fietshart goed. Daar waar ze horen. Bij de primaire levensbehoeften. Eten en fietsen. :-)
Toen ook de dame des huizes, aka Nicolien, aka Nico, was gearriveerd barstte de gezelligheid helemaal los! Toastjes werden er bijgesleept, de drank vloeide rijkelijk en er werd vooral veel gekletst en gelachen. Ook de pastamaaltijd die daarna op tafel (in de ruimste zin van het woord) werd getoverd was "tutto bene" en verdiende zeker bonuspunten voor het DoncCradySter-klassement. Als niet-jurylid mag ik helaas geen punten toekennen maar mag uiteraard de jury wel beïnvloeden!

Uiteraard werd er ook veel over fietsen gepraat en Alpe d'HuZes. Logisch als je elkaar via die 2 dingen hebt leren kennen en natuurlijk gingen de plannen voor de komende editie over tafel tussen de thee, koffie en kruidnoten door. Een mooie avond met mooie mensen en dat soort gezellige avonden kunnen mij niet lang genoeg duren. Alleen kan je dat een chirurg in opleiding met werkdagen van tig uur niet aandoen!
Om een uur of 11 was het dus mooi geweest, zeker weten, en ik zeg : op naar het volgende DoncCradySter-etentje! Ik vond zo'n extra onpartijdig jurylid wel een goed idee! :-)) Ja toch? Niet dan?

P.S.
Door mijn aanhoudende verkoudheid kan het zijn dat ik bepaalde dingen niet helemaal goed heb gezien of gehoord en misschien is het dan ook verstandig om voor een "second opinion" even naar het blog van Amber te surfen.

Metamorfose

Eindelijk weer eens een blogberichtje hoor ik jullie denken. En terecht! Het is alweer veel te lang geleden dat er hier wat nieuws te lezen viel. Heb het ook heel druk gehad met vooral verkouden zijn. Mijn God wat een "martelgang", er is de laatste 3 weken (!) meer vocht uit m'n neus gekomen dan uit de waterkraan (nee, geen grapjes over smurfen, laten we het zereneus houden, haha).
Over het algemeen weinig tot niet gefietst (op een uurtje spinning na die 3 uur leek te duren!) maar gelukkig in een periode waar het niet zo moet maar meer mag. En van mezelf mocht ik dus even niet. Eerst uitzieken, herstellen wat nu eindelijk lijkt te gebeuren. Het zal tijd worden!
Binnenkort dus tijd om op de MTB te gaan kruipen. Mooie toertochten door de Brabantse bossen (mijn favoriete crossgebied) en hopelijk met redelijk herfstweer. Ik heb er zin in!
Ook op korte termijn een complete metamorfose van mijn weblog maar eerst even het teamblog van Team Telstar op de rails zetten. Een nieuw team van 6 supergemotiveerde fietsers die de uitdaging weer aangaan om 6x de Alpe d'Huez te beklimmen om daarmee het KWF te steunen en fondsen te werven voor het onderzoek naar kanker. De actiepagina's van alle teamleden zullen ook binnenkort online staan en dan kan het doneren beginnen! Begin maar vast met sparen! :-)
Alpe d'HuZes 2011 gaat dus op volle kracht van start en volg alles via onderstaande links:

www.opgevenisgeenoptie.nl
www.teamtelstarad6.blogspot.com

Meer info volgt zo snel mogelijk dus kijk regelmatig op mijn weblog. Als je dat al niet deed dan is DIT het moment om er mee te beginnen!

Solo en een duet

Na het NK is het even stil geweest en dat vooral omdat ik even een vervelend virusje op bezoek heb gehad die me een paar dagen van de fiets en in bed gehouden heeft. Afgelopen maandag was ik gelukkig net op tijd "hersteld" om de tijdrit van de Nootdorpse Kippen te rijden. Op uitnodiging konden we meedoen met deze gezellige club die jaarlijks een mooi parcours uitzet om je eens lekker helemaal kapot op te rijden! Ingeklemd tussen Nootdorp en Pijnacker was het dus afgelopen maandag een individueel gevecht tegen de klok en de elementen (windkracht 5!) en vandaag mochten de koppels hetzelfde rondje rijden (zie kaart).

Fiets route 706696 - powered by Bikemap 

Eerst dus in m'n uppie. Een afstand van 12,4 km en dat is normaal gesproken een klein rotstukkie, zeker voor zo'n kilometervreter als ik, maar als tijdrit lijkt er geen eind aan te komen! Geen moment van herstel, constant vrijwel voluit en met een hartslag in de rode, diep donkerrode zone is dit ineens een hele andere vorm van fietsen dan je gewend bent. Verschrikkelijk zwaar maar wel ontzettend gaaf en wielrennen in zijn puurste vorm!
Het waren wel de 19 zwaarste minuten uit mijn fietsleven denk ik en met m'n bloed op een pH waarde van ongeveer 3 was de finishlijn een echte verlossing. Toch herstel je ook wel weer vrij snel zodat je na afloop toch kan zeggen dat het klopt : pijn is fijn! :-) Uiteindelijk als 4e in mijn categorie geëindigd en daar was ik best tevreden mee gezien de voorbereiding en eigenlijk zat ik qua tijd niet eens zover achter de eerste 3. Had ik bovendien geweten wie later de rondemiss zou zijn dan had ik ongetwijfeld nog een tandje harder kunnen rijden! :-)
Vandaag werd er in 2-tallen gestart. Een koppeltijdrit zogezegd. Het was bij het inschrijven een beetje onduidelijk hoe de koppels nu eigenlijk werden samengesteld en omdat ik toch wel erg graag met mijn vaste trainingsmaatje, fietsvriendin Amber wilde starten nam ik het zekere voor het onzekere. Op miraculeuze wijze kwam uit de "loting" tevoorschijn dat wij inderdaad samen en ook als eerste mochten starten. Toeval? Ik kan alleen vertellen dat ik morgen even aan m'n baas een voorschot op m'n salaris moet vragen. :-)
Als eerste gingen we dus op weg met de afgesproken tactiek en commando's in ons hoofd. Ik voorop en Amber in het wiel geplakt. Af en toe best lastig om de juiste snelheid te kiezen want samen fietsen is 1 maar in dit tempo is het toch wel anders. Maar voor zo'n eerste keer ging het eigenlijk hartstikke goed. Met een gemiddelde van 35,9 km/uur werden de 12,4 km afgeraffeld en eindigden we op een mooie 13e plaats (dit getal achtervolgd mij al weken,haha) in een veld van 26 koppels. In 1 week 2 zware tijdritten rijden valt niet mee maar was een hele leuke ervaring en zeker voor herhaling vatbaar.
De verbruikte calorieën konden na afloop nog even worden aangevuld op de prima barbecue die op ons stond te wachten. Nee, het is goed georganiseerd daar bij die Nootdorpse Kippen, dat kan je wel aan ze overlaten en het is vooral ook heel gezellig. Een mooie afsluiting van het wegseizoen dat toch al bol stond van prachtige momenten.
Volgend weekend gezellig nog even los gaan in Limburg en daarna mag de mountainbike weer van stal. Even het stof eraf blazen, beetje poetsen en smeren en dan de blubber in. Ook leuk!
Kan het nu al zeggen : 2010 was een topjaar! En volgend jaar doen we er gewoon nog eentje achteraan. Met al die plannen die we hebben en al die leuke mensen bij elkaar moet dat zeker lukken!
Voor foto's en de andere kant van het verhaal surf je natuurlijk even naar het blog van Amber!
Irene en Art bedankt voor de aanmoedigingen, Ruud bedankt dat ik even je tweelingbroer mocht zijn en de rondemiss bedankt voor het thuisbrengen (en dat moeten al die profs nog maar eens voor elkaar zien te krijgen, haha).  

NK Someren

Someren-Heide. Het regent. Ik zit in de achterbak van mijn auto en kijk tussen de vastgeplakte regendruppels door naar buiten. Er lopen mensen rond met parapluies of hangen over een hek langs het parcours met hun hoofd diep onder een capuchon. Het zijn er zowiezo weinig die de nattigheid trotseren. Dit is niet echt het uitgelezen weer om naar een wielerkoers te gaan kijken, zelfs niet als het een Nederlands Kampioenschap is.
In Brabant verwacht je toch minstens het halve dorp langs de zijlijn maar nu zit iedereen achter de geraniums, tv aan en bij een enkeling misschien zelfs wel de kachel.
Mijn fiets staat naast me. Schoon, glimmend, ketting gesmeerd. Klaar voor zijn 1e en tevens laatste NK. Na 8 jaar trouwe dienst is het tijd voor een nieuwe en gun ik hem een mooie afscheidskoers. Nog één keer zal hij de kracht van mijn benen op de pedalen voelen, mijn handen die trekken aan het stuur, het schuiven op het zadel. Nog één keer de wind die langs het frame suist, regen die opspuit van de wielen en uiteen spat op het rood dat langzaam verdwijnt onder een dun laagje modder. Zijn laatste kunstje.
Terwijl ik mijn spullen bij elkaar zoek zie ik renners voorbijkomen, lopend met de fiets aan de hand, tas over de schouder. Ik zie alleen maar onbekende gezichten, niemand kent mij. De 1e schooldag op een nieuwe school. Of het een voordeel of een nadeel is moet nog blijken straks in de wedstrijd die over een uurtje gaat beginnen.
De Masters 50-59 en 60+ zijn nog bezig met hun koers. Grijs haar komt onder de nieuwe helmen uit. Gerimpelde gezichten, door de tijd en de wedstrijd getekend. Taaie mannen die mij met een verbazingwekkende snelheid passeren, de bocht in gaan en weer uit het zicht verdwijnen.
Ik steek over op weg naar de permanence (een prachtig woord voor een tafeltje met 2 personen in een achterafzaaltje van een plaatselijk horecabedrijf) om mijn startnummers op te halen. Renners vóór mij hebben hun licentie achtergelaten en die staan verzameld in een grote bak met nummers. Als fietstoerist, recreatiefietser of cyclosportieveling (geef de niet-wedstrijdrijder maar een naampje) mag ik op een daglicentie starten. Ik sta al ingeschreven maar moet nog even een gele kaart met mijn persoonlijke gegevens invullen om definitief voor een paar uur toe te treden tot het "echte" wielerpeloton. Ik krijg startnummer 112 toegewezen, betaal de borg voor de 2 stukken bedrukt textiel inclusief 2 (?) spelden en wandel na een hoognodig toiletbezoek weer onder mijn Saxo Bank parapluie (je moet toch ergens indruk mee maken) naar de auto terug.
Ik ben m'n sokken vergeten! Verdomme, ik ben m'n sokken vergeten! Ik haal alles uit m'n tas maar er zitten geen wielersokken bij. Ik draai even de film in m'n hoofd terug naar de ochtend waar ik het beeld voor me zie dat ik met een paar zwarte sokken in m'n hand sta. Hoe ik ook zoek op het stuk gedachte-celluloid, het beeld van de sokken IN de tas komt er niet op voor. Blote voeten in m'n raceschoenen is geen optie, zeker niet met dit weer, en ik besluit mijn gewone sportsokken dan maar aan te houden. Witte. Nu nog wel.
Alle andere benodigde kledingstukken zijn gelukkig wel aanwezig en een half uurtje later begeef ik mij dan ook in een complete wieleroutfit naar de start. De benen goed in het vet.
Het infietsen stelt niet veel voor, een beetje heen en weer rijden en daarna snel schuilen onder het afdak bij een benzinestation vlakbij de start. Met z'n allen dichtbij elkaar staan we te wachten tot we naar de streep worden geroepen. Het is opgehouden met zachtjes regenen en het komt nu met bakken naar beneden. Het wachten duurt allemaal te lang, ongeduldig gemompel in de groep, een bel klinkt en we zijn onderweg! 12 ronden van 5,7 km, het aftellen is begonnen.
Er is weinig tijd om na te denken want binnen 10 seconden lig ik in volle sprint om de groep bij te benen op weg naar de eerste bocht. Na 100 meter zit m'n hartslag al in de rode zone. In de bocht zakt het tempo bijna naar 0 als we er 3-dik doorheen sturen. Dan gelijk weer vol op de pedalen, sprint nummer 2! Mijn God, als dit zo heel de tijd doorgaat, pfffff.
Een lange weg voor ons, zo'n 2,5 km denk ik, smal en af en toe met veel troep op het wegdek afkomstig van de omliggende weilanden. Een straal water vermengd met zand en modder, opgeworpen door het achterwiel van mijn afwisselende voorgangers, spuit tussen mijn ogen en vertroebeld de blik door mijn gele brillenglazen. Na een halve ronde zie ik al bijna niks meer en besluit 'm af en te doen. De lichte kunststof bril, die precies 2 seconden schoon is gebleven, verdwijnt met een redelijk vloeiende beweging in mijn achterzak. Met helder zicht zie ik dat de meeste renners geen bril ophebben. Ervaring.
Er wordt gedemarreerd dat het een lieve lust is maar ik hou me voorlopig nog rustig. Ik heb al moeite genoeg om het tempo bij te houden en hoewel mijn benen reeds op bedrijfstemperatuur zijn moeten mijn hart en ademhaling nog in elkaars ritme komen, dus van onbezonnen acties is nog geen sprake.
Ondanks alle vluchtpogingen vloeit de groep toch steeds weer samen en het peloton voltooit dan ook compleet de eerste ronde al weet ik natuurlijk niet wat er achter mij al afgewapperd is. Ik hoef het ook niet te weten, wat er voor mij gebeurt is belangrijker. En dat wordt al gelijk bij het ingaan van de tweede ronde benadrukt als er zo'n 10 meter voor mij een valpartij is. 4 of 5 renners klappen op het natte asfalt en ik moet vol in de remmen. Ik blijf overeind en kom tussen de brokkenpiloten tot stilstand. Er wordt gescholden, verwijten vliegen heen en weer en haastig worden de schoenen weer in de pedaaltjes geklikt en de achtervolging ingezet op de groep die ongeschonden door heeft kunnen rijden. Ik moet ook weer vol in de sprint om me bij het groepje aan te sluiten wat in achtervolging gaat. Het duurt bijna een ronde en heel veel moeite en kracht voordat we weer aan kunnen sluiten. Nadat ik een beetje van de extra inspanning ben bijgekomen besluit ik om me wat naar voren te werken om dit soort overbodige energieverspilling te vermijden.
Het tempo is ondanks het slechte weer en de moeilijke omstandigheden moordend in de eerste paar ronden en ik zie de snelheid op mijn tellertje constant tussen de 45 en 50 km per uur schommelen. De benen zijn nog steeds prima en doen hun werk uitstekend maar ik twijfel of ik dit tot het einde vol ga houden want de overige essentiële onderdelen voelen aan alsof ze op ontploffen staan. De ademhaling giert door m'n keel en geselt m'n longen terwijl mijn hart in overdrive is en bijna door mijn borstkas naar buiten komt. Dit is geen rustig toerritje of een regelmatige klim op een Alpentop. Zelfs een stevige cyclo benadert niet de inspanning die ik aan het leveren ben. De Ronde van Nootdorp was brugklas MAVO en ik heb misschien wat teveel klassen overgeslagen want dit is eindexamen VWO. Ik moet nog 8 ronden, het zand knarst tussen mijn tanden, ik heb geen droge draad meer aan mijn lichaam en toch geniet ik op een of andere manier! Wielrennen is een vorm van masochisme.
In ronde 6 of zoiets stabiliseert het tempo zich enigzins en kan ik snel even een energiedrankje naar binnen werken. Even een kort momentje van herstel voordat het tempo weer omhoog wordt geschroefd.
Zonder het bewust te hebben gepland kom ik ineens in een groepje van 5 voorop te zitten. Als ik omkijk zie ik dat we een gaatje van zo'n 50 meter hebben en we proberen een soort van samenwerking tot stand te brengen. Het lukt niet echt en het gaatje wordt dan ook snel weer dicht gereden door het peloton die nog steeds geen vluchters toelaat. De wil van de massa wordt aan ons opgedrongen en ik laat me dan ook weer wat terugzakken naar het midden van de groep.
Nog 5 ronden te gaan en ik constateer al 7 ronden lang dat er heel voorzichtig en langzaam door de bochten gereden wordt. Te langzaam voor mijn gevoel en ik besluit dan ook eens te testen of ik dat sneller kan en of dit eventueel een voordeeltje op kan gaan leveren. Ik werk mij naar voren en nestel mij aan kop als we 1 van de 4 bochten naderen (het is een mooi rechthoekig parcours). Ik hou snelheid, rem niet teveel af en draai de bocht in, armen onder in de beugel, rechter been gestrekt en druk op het pedaal. Halverwege de bocht aanzetten, overeind komen, op de pedalen staan en hard doortrekken. De discipline die ik al heel de tijd volg maar deze keer in mijn tempo! Ik kijk achter mij om het resultaat te zien en merk dat ik zomaar een meter of 6 a 7 los ben van de rest. Ik rij niet door want dat staat gelijk aan een zelfmoordactie maar het is goed om te onthouden!
Het lijkt wel of ik met mijn actie de groep een beetje heb wakker geschud want er wordt de rest van de ronde aan alle kanten gedemarreerd. Ik ga een keer mee maar weer in een groep zonder lang bestaansrecht.
Aan het eind van ronde 8 knijpen er een aantal mannen tussenuit. Over de hoofden van mijn voorgangers in het peloton zie ik dat ze snel een aardig gaatje hebben. Er wordt getwijfeld en de afstand wordt groter. Ik blijf zitten zoals er zoveel blijven zitten. Teveel, want het blijkt uiteindelijk de juiste ontsnapping te zijn.
De voorsprong wordt niet groot maar de grote groep heeft niet meer de kracht of de wil en de saamhorigheid om het gat dicht te rijden. Na een bocht kan ik de groep voor ons goed zien en tel dat het er totaal 11 zijn. Voor mij en de rest wordt plaats 12 dus het hoogst haalbare.
De laatste ronde gaat in en het tempo zakt wat en het lijkt dat iedereen zich aan het voorbereiden is voor de laatste sprint. Ik probeer me wat naar voren te werken wat aardig lukt. De laatste bocht is nog zo'n 100 meter voor ons en ik zet rechts van de weg aan als ik een gaatje zie en schiet naar voren. Ik ga als eerste de bocht in en kom er net als een paar rondes eerder met zeker 5 meter voorsprong op de rest weer uit. Ik schakel en zet voluit aan. Alle laatste restjes kracht die ik nog in mijn benen heb zitten worden opgeroepen en ik vlieg langs de eerste paar vluchtheuvels. Ik zie in mijn ooghoeken nog steeds niemand verschijnen als de laatste 100 meter ingaat. Ik hoor de stem van de speaker al klinken en krijg de pedalen steeds moeilijker rond. Toch gaat het nog hard genoeg maar als ik nog 50 meter te gaan heb zie ik rechts van mij een voorwiel in beeld komen. Eéntje maar, dat valt mee. Ik heb geen kracht meer om te versnellen en zie langzaam ook de rest van een fiets verschijnen. De finish is nog 20 meter van mij verwijderd en m'n benen branden ongeveer uit m'n broek. De energievoorraad is nu definitief opgesoupeerd en ik verwacht in de laatste meters niet alleen de man naast mij maar ook de rest van het peloton over mij heen te krijgen. Net vóór de witte lijn op het wegdek schiet er een renner (de eigenaar en bestuurder van de eerder genoemde fiets) langs mij maar tot mijn opluchting blijft het daarbij. Als ik mijn rekenwerk goed heb gedaan finish ik dus als 13e.
Someren-Heide. Het is inmiddels droog geworden en ik zit weer in de achterbak van mijn auto. Nat, vuil, vermoeid maar met een voldaan en tevreden gevoel. Ik zoek mijn droge, warme kleren en besef me tegelijkertijd dat ik een mooie klassering heb behaald in een moeilijke wedstrijd.
Mijn fiets staat tegen de auto. Met een doek wrijf ik het zand en het meeste andere vuil van het frame en de wielen voordat ik hem naar binnen til. Ik klop hem even op het zadel als ware het een bedankje voor het geleverde werk.
Nadat ik mijn rugnummers weer heb ingeleverd en mijn prijs in ontvangst heb genomen (ja, ja, de 13e plek heeft mij 5 hele euris opgeleverd!) is het tijd om weer naar huis te gaan. Een mooie, zware wedstrijd achter de rug en weer een ervaring rijker. Op mijn 47e zit mijn 1e Nederlands Kampioenschap erop. Beter laat dan nooit. Net als de zon, die als ik op de snelweg richting Capelle rijd eindelijk tussen de wolken door verschijnt.

Ereronde

Vanmiddag heeft Bas Mulder zijn lange en heldhaftige strijd tegen kanker definitief verloren. Hij was een van de boegbeelden van Alpe d'HuZes, iemand die het leven omarmde, een begenadigd fietser en met zijn niet aflatende vechtlust, optimisme, moed en doorzettingsvermogen een voorbeeld voor velen.
Ik kende hem niet persoonlijk maar zijn levensverhaal en zijn gevecht heeft diepe indruk op mij gemaakt en zijn liefde voor het leven is een onuitputtelijke inspiratiebron.
Met Bas in mijn gedachten stapte ik vanavond op de racefiets om samen met Harm een rondje door het Groene Hart te fietsen. Na een paar regenachtige dagen was het weer lekker om in het zonnetje te rijden. Ik voelde al snel dat dat de benen goed waren en het tempo ging dan ook snel omhoog. Via Moerkapelle naar Hazerswoude en daarna tegen de wind in richting Zoeterwoude. Wind die ik niet voelde, niet wílde voelen net als het opgestookte vuurtje in mijn bovenbenen. Pijn is een emotie die je met genoeg wilskracht uit kan schakelen en in dit geval was het niet eens pijn maar een gevoel van macht. De energie stroomde door m'n aderen en overmoeibaar stampte ik op de pedalen. Het kan haast geen toeval zijn dat juist op deze dag, op deze avond het fietsen zo makkelijk ging. Je voelt je machteloos als je berichten leest zoals vandaag maar het omzetten van die machteloosheid in kracht is één van de peilers waarop de Alpe d'HuZes gedachte steunt.
Via Benthuizen en de Rottemeren ging het weer naar huis terwijl een mooie zonsondergang de laatste kilometers van een gouden randje voorzag. Na ruim 2 uur en een kwartier door het mooie nazomerlandschap en na een ronde van 72 km kwamen de benen tot stilstand.
Een ereronde voor Bas Mulder, Alpe d'HuZes kanjer en een mooi mens.

100 keer

Ik hou zo'n beetje alles bij wat ik op fietsgebied doe en daaruit bleek dat ik gisteravond alweer mijn 100e fietsrit van het jaar heb gemaakt. 100 keer nadenken over wat je gaat aantrekken, 100 keer de bidon(s) vullen, 100 keer bedenken waar je naartoe gaat fietsen (ja zelfs op de Tacx).
Het kan bijna geen toeval zijn dat ik gister onbewust exact hetzelfde rondje en afstand heb gereden als vorig jaar tijdens mijn "jubileumrit". Het was nu wel 11 dagen eerder en precies 1 minuut sneller! Ook alweer een bevestiging dat ik dit jaar aardig vooruit ben gegaan, haha. Alleen het weer was nu wel wat minder, een frisse dinsdagavond tegen een zonnige nazomer-vrijdagavond vorig jaar.
Het was dus weer een mooi rondje langs de Vlist en de beentjes (in het kort gestoken maar ook in de olie) draaiden lekker rond. Een goed gevoel wat ik graag nog even tot zondag wil vasthouden wanneer ik mijn laatste kunstje wil opvoeren van dit wegseizoen. Zeg nog even niet wat en laat de spanning er nog even in maar uiteraard zal ik er weer een aardig verhaal over te vertellen hebben, ongeacht de uitkomst!
Een lekker windje kwam gisteravond ook goed van pas om alle negatieve gedachten uit m'n hoofd te blazen en plaats te maken voor mooie nieuwe dingen zoals Alpe d'HuZes 2011. Maandagavond na een uurtje spinnen (was ook wel weer eens lekker) de kick-off gehad van het nieuwe team wat nog niet compleet is maar nu al enthousiast en vol goeie ideeën. Lees het blog van Amber over deze eerste bijeenkomst.
De avonden worden alweer een stuk korter en het zal niet lang meer duren of de lampjes moeten weer uit de kast gehaald worden. Nu ging het nog en even voor 8-en stapte ik na 57 mooie kilometers weer naar binnen.
Donderdag (bij goed weer) nog een ritje en dan zondag alles uit de kast. Nog 1x de Wilier op volle snelheid brengen (zijn definitief laatste kunstje) en het hart op hol. Heerlijk. Kannie wachten!

Henk Lubberding Classic 2010

's Heerenberg. Ik kom er niet vaak. Hooguit 1x per jaar voor de Henk Lubberding Classic en ook dit jaar stond ik weer aan de start. Met snode plannen.

Zat ik vorig jaar nog te slapen halverwege het peloton en was ik nog druk bezig met het verorberen van een energiedrankje, dit jaar zou ik het kaas niet van mijn brood laten eten en attent voorin gaan rijden. Makkelijker gezegd dan gedaan zou later blijken.

Na het vaste praatje voor de start door Henk Lubberding gaan we met een heerlijk zonnetje maar mét armstukken van start. Het is nog een b.b..b..b..b.b..beetje fris!

Een peloton van minstens 600 man trekt zich achter de wagen langzaam op gang. Minimaal 20 man politie op de motor voor en achter de massa en ook nog diverse auto's en een ambulance. Al het verkeer wordt aan de kant gezet en het lijkt warempel wel of ik in het tourpeloton zit.

De eerste 90 km zijn geneutraliseerd en dus wordt er meer gepraat dan getrapt. Een uit de kluiten gewassen theekransje maar wel eentje waarbij je goed moet opletten dan je niet met je hete kopje thee van je stoel dondert! Met zoveel zo dicht bij elkaar is het concentreren geblazen.

Henk Lubberding spreekt!

Ik heb mijn goede voornemen gestalte gegeven en rij 2 meter achter de wagen. Hier blijf ik voorlopig lekker zitten.

Langs de weg staan veel mensen te kijken. Klappen als we voorbij komen en nemen foto's. Ik verbaas me dat er zoveel hun bed uit zijn gestapt of achter de koffie vandaan zijn gekomen om een peloton te bekijken wat toch voor 90% uit voornamelijk nobody's bestaat. Misschien wat goede amateurs (op de startnummers staan de namen en ik denk er wat te herkennen) maar toch heel veel onbekenden en ook genoeg fietstoeristen. Wel een bontgekleurd gezelschap en misschien verklaart dat de aantrekkingskracht.

Voor we de Posbank gaan beklimmen besluit ik een sanitaire stop te houden. Toch een vrij gevoel om 1x per jaar legaal te kunnen wildplassen! Het gedoogbeleid van de politie is voor 1 dag aangepast. Ik zoek een mooie boom uit en geef de wortels een warme douche. Het duurt al met al een minuut of 2 en ik mag even later achteraan beginnen met mijn inhaalrace.

Met de 2 klimmetjes op de Posbank is het wat makkelijker om weer vooraan te komen en het kost me dan ook weinig moeite om mij weer op de eerste rijen te melden. Ik eet en drink wat en concentreer me weer op de rijders voor me. Er is 60km gereden en de spanning stijgt.

Na 85 km zal de wedstrijd worden vrijgegeven en het wordt langzaam een nerveuze bedoening. Renners proberen op allerlei manieren naar voren te komen en niet altijd op een even vriendelijke of nette manier. Het is lastig om vooraan te blijven maar met wat kunst en vliegwerk lukt het voorlopig mijn plek te verdedigen. Wel een verschil met vorig jaar want toen had ik daar helemaal geen last van. In de buik van het peloton heerste er toen relatieve rust. Nu lijkt het meer op buikkramp.

Over het fietspad proberen er wat renners naar voren te komen. Het fietspad buigt af en verdwijnt achter de struiken. Het peloton lacht als er piepende remmen en gevloek achter het groen vandaan klinken. Gegokt en verloren. Terug naar af en u ontvangt geen 200 euro.

En dan is het ineens zover. De auto geeft gas en 5 seconden later lig ik in volle sprint om in de voorste groep terecht te komen en te blijven. We draaien een dijk op en richting de Eltenberg gaat het hard, hééél hard. Dit herken ik dan weer wel van vorig jaar en het gaat weer ruim boven de 50 over de dijk bij Lobith.

Ik begin als 10e of 15e met klimmen als we de Eltenberg bereiken, het gaat makkelijk, het hooggebergte zit nog in m'n benen en ik ga als 2e de afdaling in. Op de steentjes is het even stuiteren en oppassen maar na 100 meter is het gladde asfalt weer terug. Er vormt zich een vrij grote groep in achtervolging op 1 ontsnapte dappere dodo.

't Peeske is het volgende klimmetje, zo'n 1300 meter lang en niet al te steil. Er wordt dan ook aan alle kanten gedemarreerd maar de hobbel in het landschap is niet lastig genoeg om de groep uit elkaar te scheuren. In de afdaling en net voordat we voor de 1e keer 's Heerenberg en de finish passeren vloeit alles weer samen. Het tempo zakt even en geeft me tijd om wat te drinken want m'n keel voelt aan als de Sahara tijdens een zandstorm. We dalen weer wat af en het tempo gaat weer omhoog. Het is gaatjes en achterwielen zoeken om vooraan te blijven maar wonder boven wonder lukt het me aardig tussen alle ervaren wedstrijdrijders.

Onderaan een afdaling duiken we een bocht in naar links. In het midden van de weg licht een vluchtheuvel en de groep moet zich gedwongen splitsen. Ik ga voorlangs en zie in mijn ooghoeken dat een renner vol op het obstakel klapt. Een fiets vliegt 2 meter door de lucht, een schreeuw.

Er is geen tijd om er over na te denken, zelfs niet eens om even om te kijken. Wielersport is keihard.

In Zeddam (tenminste ik denk dat we daar zijn) gaat het even kort en steil omhoog over kasseien. Lastig, klimmen en klappertanden tegelijk, maar ook dit duurt gelukkig maar kort. Op weg naar de 2e beklimming van 't Peeske zit ik nog steeds voorin de groep. Met de hartslag al ruim 3/4 uur in het rood, dat wel. Kan ik nog mee als het straks weer omhoog gaat?

Ik weet het niet helemaal zeker maar als we weer omhoog gaan is alles weer bijeen. Geen eenzame koploper meer maar een grote groep op kop. Ik zit nog steeds in die groep.

We dalen voor de laatste keer af, de laatste paar kilometer en we schieten het bos weer uit. De eerste huizen van 's Heerenberg komen al snel dichtbij. Ik ben ongemerkt wat achter in de groep geraakt en het lukt me niet meer om me naar voren te werken mede omdat de straat voor de laatste bocht is volgebouwd met chicanes! Het lijkt de formule 1 wel. Ook qua snelheid voelt het zo aan. Ik ga de laatste bocht door met zeker 20 man voor me. Sprinten voor de overwinning zit er niet in maar ik verdedig mijn plek tot op de finishlijn. Onder het oog van het vele publiek gooi ik nog even alles uit de kast en daarna mag ik mijn benen stil houden.

Geen idee wat m'n uiteindelijke klassering is maar ik ben supertevreden. Dit was echt koersen en ik heb me goed staande gehouden tussen al het licentiegeweld!

Op de weg terug naar de sporthal zie ik even later 2 renners wandelen met een gekreukeld wiel in hun handen. Ik realiseer me dat het niet meevalt om te rijden in een grote groep op hoge snelheid en ik kijk na deze rit dan ook met hele andere ogen naar een peloton.

Conclusie :

-de Henk Lubberding Classic is een gekke maar leuke koers

-wielrennen is fantastisch maar gevaarlijk

-ik mis 20 jaar wedstrijdervaring

-er zijn dames die vreselijk hard kunnen fietsen (zeker 1 in de kopgroep!)

-wedstrijdrijders zijn gestresst of gestoord of allebei (nou ja, niet allemaal natuurlijk)

-nog steeds goeie benen, hoe lang nog?

-het laatste uur met 42 gemiddeld inclusief 3 klimmetjes. Verbaas me dat ik dat kan!

-de HLC is top georganiseerd, dikke pluim voor alle betrokken mensen/instanties.

-volgend jaar weer? Dacht het wel!

Poldermodel

Nu het Franse hooggebergte voor dit jaar definitief achter mij ligt moeten de klimmersbenen weer plaatsmaken voor een paar die tegen de wind in kunnen stoepen. Er moet zogezegd weer een poldermodelletje ingeslepen worden. Na 2 dagen rust om de restanten van het belgische bier te verwerken kroop ik dus gisteravond maar weer in het zadel voor een rondje Puttershoek. M'n vaste rondje door de Hoekse Waard waar het land vol staat met producten die rijp zijn om in de potjes van HAK te worden verwerkt en waar het maïs al bijna op knappen staat. Een prima omgeving dus om die polderbenen gestalte te geven.
Ook het warme vakantieweer lijkt op z'n einde dus het was ook even zoeken naar de juiste kleding. Er scheen wel een zonnetje maar de temperatuur was niet om naar huis te schrijven. Dat kon ik de afgelopen 2 weken nog wel en dan kon ik aan het thuisfront melden dat het bloody hot was! Nu was het ronduit fris en dus gingen de armstukken in ieder geval mee.
Het valt zowiezo niet mee om weer in het dagelijkse ritme te komen. Eigenlijk zeg ik het verkeerd want je zit juist wel gelijk weer in dat ritme (ik wil het nou niet direct een sleur noemen) en je hebt de draad zonder dat je het echt wil zo weer opgepakt. Maar het valt absoluut niet mee om het te accepteren en ik heb de neiging om steeds uit de pas te lopen! Die zomerse cadans beviel me wat dat betreft veel beter. Ontbijtje in de zon, bakkie koffie in de zon, lekker stukkie fietsen in de zon, aan het zwembad in de zon, avondeten in de zon, met de krekeltjes op de achtergrond kijken naar de ondergaande zon en daarna slapen en wachten op weer een dag met zon. Dat is een ritme wat ik veel langer volhou! :-)
Maar dat vakantiegevoel is moeilijk vast te houden en lijkt alweer zover weg als je staat te kiezen tussen een lange of korte broek aantrekken. Het werd toch maar de korte versie want dat bruin wil je ook niet 1, 2, 3 kwijtraken.
Ik had eerst hele andere plannen maar het werd toch maar een rustige duurtraining. Gewoon lekker 2 uurtjes fietsen langs al die bekende plekjes die ik dit jaar al regelmatig gezien had maar toch gek genoeg niet gaan vervelen. Komt ook omdat het gewoon een mooie route is. Afwisselend qua omgeving en, door de Van Brienenoordbrug en de Heinenoordtunnel, zelfs in hoogte dus wat wil je nog meer als je in die drukke Randstad woont?! Gewoon een mooi rondje en eentje die zeker geen sleur wordt.
Kijk, dat er niet zoveel nieuws te melden is over m'n vaste trainingsrondje staat daar natuurlijk buiten. Er gebeurden geen rare of onverwachte dingen onderweg en het enige vermeldenswaardige feit is misschien dat m'n Polar volledig van slag was. Althans het hartslaggedeelte. Constant waarden van boven de 200 alsof ik iemand op m'n bagagedrager had zitten waarvan de slagen ook meegeteld werden! Heb er wel eens vaker last van, heel irritant en onduidelijk waar het aan ligt.
Na 61km en net even iets meer dan 2 uur was ik weer terug. Lekker gereden al waren de benen nog niet echt helemaal top maar die zullen ook nog wel even aan het Hollandse klimaat moeten wennen. Ook nog in de zomerstand en aan dat poldermodel moet dus nog even gewerkt worden.
Daarna een schandalig groot bord pasta naar binnen gewerkt want ik heb sinds de CC honger als een paard en moet mij ontzettend bedwingen om niet ongeremd te gaan vreten. Het lukte gisteren maar gedeeltelijk en bracht de avond door met m'n 2 vrienden die ik al een tijdje niet had gezien. Ben en Jerry. Gezellig.

Velomédiane Claude Criquielion

Na een nachtje op de doorreiscamping bij Nancy vertrok ik vrijdagochtend naar La-Roche-En-Ardenne. Buiten was het 18 graden en ik was dus niet alleen halverwege de terugreis maar de temperatuur was ook gelijk gehalveerd! Even wennen maar voor een cyclo van 170km misschien helemaal niet verkeerd. Nu maar hopen dat het ook een beetje droog wilde blijven.
Om ongeveer 2 uur kwam ik in het pittoreske maar zwaar toeristische stadje aan en ging op zoek naar een geschikte parkeerplek voor de camper. Vlakbij de sporthal, waar ook de volgende dag de finish zou zijn, vond ik een perfecte plek en dus niet meer verder gezocht. Handrem erop en klaar!
Dat het een mooi plekkie was bleek wel uit het feit dat ik links en rechts van mij een paar uur later ook camperburen had gekregen. Ook fietsers en ook Nederlanders. Het lijkt wel of ze elkaar opzoeken!
Diezelfde middag nog even m'n startnummer in de sporthal opgehaald waar ik heel toevallig Richard, m'n Ad6-teammaatje tegenkwam. Alhoewel....niet echt toevallig natuurlijk want hij deed ook mee! Daarna even samen met de bijna hele groep uit Pijnacker/Nootdorp een bakkie in het dorp gedronken en een beetje bijgepraat. Daar hadden we trouwens alle tijd voor want de "ober" (een jochie van misschien 16) had verbazend veel problemen met het vinden van onze tafel.
De avond buiten was koud en nat maar binnen in de camper gelukkig een stuk aangenamer. De weersvoorspellingen waren gelukkig redelijk positief en met dat vooruitzicht gingen de luiken om 23.00 uur dicht.

De wekker rukte mij om 7.00 ruw uit mijn dromen weg maar echt wakker worden duurde nog even. Het vreemde feit deed zich namelijk voor dat ik totaal geen fietszin had en mij liever nog een keer had omgedraaid. Tussen m'n oren zat het dus nog even niet goed maar de benen voelden in ieder geval soepeltjes aan toen ik toch maar uit bed stapte. De start was om 9.00 dus ik had gelukkig alle tijd om de motivatie ergens vandaan te halen. En met honderdduizend opbergkastjes en hoekjes in zo'n camper duurt dat even!
Om 10 voor half 9 stapte ik vanuit de camper met m'n fiets de frisse ochtend in. De lucht was bewolkt maar het was droog en er kwamen zelfs al wat plukjes blauw tevoorschijn. In zomerkleding (zoals ik gewend was de afgelopen weken) ging ik even een stukje inrijden, even een stukje klimmen om de spieren op te warmen. Terug afdalend merkte ik dat de armstukken toch wel nodig waren en reed dus terug naar de camper waar ik ze in de redelijke chaos toch aardig snel gevonden had. Vandaar ging ik naar de start en sloot aan bij het lange lint gekleurde fietsers wat op de smalle kade langs de Ourthe stond opgesteld.
Ik probeerde me wat over de stoep naar voren te werken maar al gauw liep het vast en kon ik niet verder. Veel te veel fietsers voor me en dat zou dus een hele inhaalrace worden voor een goed klassement. Het startschot naderde en het bloed begon nu toch wel lekker te stromen en ik kreeg er wel zin in om weer een paar uur volle bak te gaan! De motivatie was er dus toch. Goeie timing!
Na de start was het gelijk klimmen geblazen en daar had ik dan een voordeeltje. Met m'n franse klimmersbenen zat ik eigenlijk gelijk al in een lekker tempo en kon me goed naar voren werken.
Ook op het "vlakke" gedeelte (volgens mij was er geen meter vlak die dag) en de afdaling kon ik van groepje naar groepje rijden totdat ik na zo'n kilometer of 30 in een mooie groep met bijna allemaal gele nummers zat. Bevoorrechte renners die in de eerste startgroep waren vertrokken. Een mooi gezelschap om voorlopig even in te blijven rijden. Zonder dat het misschien tot ze doordrong had ik zo'n 3 minuten reëele tijd voorsprong op ze!
Het ging dus zogezegd constant op en neer en het heeft weinig zin om van alle 21 heuveltjes een beschrijving te geven maar de volgende 3 wil ik toch wel even noemen.
De "Mur de la Velomédiane", de eerste echte steile van het stel die een beetje onverwacht kwam en er aardig inhakte en een stuk langer was dan ik had gedacht.
De "Col de Haussire", de 3-traps raket vanuit La-Roche. Elke keer als je dacht dat je er was dan kwam er weer een volgend steil stuk. Was zwaar maar ging wel erg goed. Werd bovendien getimed en een klassement van gemaakt.
De "Côte de Beffe", de laatste zware op zo'n 20km voor de finish (had bij de naam hele andere gedachten, dat krijg je als je zo lang op een zadel zit, maar bleek veel minder plezierig haha), volgens het kaartje was ze 16% maar volgens mij was dat een tikfoutje. Zij viel me uiteindelijk mee maar dat kwam misschien ook omdat het einde in zicht was.
Ondertussen waren er wel een paar flinke buien naar beneden gekomen en even was ik bang om kramp te krijgen. Gelukkig kwam de zon ook steeds weer tevoorschijn en uiteindelijk kwam ik zelfs droog aan de finish. Na een lange afdaling naar La-Roche, waar we met 4 man en kop over kop loeihard naar beneden gingen, was het nog even afsprinten en ging ik na 5 uur en 22 min. over de piepende eindstreep.

Het resultaat mocht er weer zijn : 132e in het totaalklassement en 31e in mijn leeftijdscategorie volgens de bruto tijd (= vanaf het startschot tot aan moment van finish) en zelfs 107e totaal en 19e in mijn categorie volgens de netto tijd (=werkelijk moment over start en finish).

bij gebrek aan foto's maar even m'n Polar uitgelezen, ook interessant !

Het voordeel van de camper zo dichtbij de finish kon gelijk worden uitgebuit en een kwartiertje later stond ik al weer fris en fruitig bij de après-fiets. Een grote tent waar het bier rijkelijk vloeide, maar ja, we waren dan ook wel in het gebied waar dat geestrijke vocht volgens mij gewoon uit de kraan komt! Ook de broodjes warme worst waren erg populair en ook ik kon de verleiding niet weerstaan en zette mijn tanden in de niet zo gezonde maar o zo lekkere hap. Na al die zoete rommel die er op de fiets was ingegooid verdiende het hartige broodje qua smaak een Michelin-ster en misschien zelfs een DoncCradySter al zijn de eisen daarvoor wel erg streng ! :-)

Alle mannen waren intussen binnen en even later stonden we gezellig tegen de schuimkraag aan te kijken van 1 of meer Chimay's. Die gaan lekker in je benen zitten en Richard en ik besloten op een gegeven moment dan ook maar om op de grond te gaan zitten. Nog even onze ervaringen uitgewisseld over de mooie cyclo en daarna was het tijd om te gaan. Richting Nederland, richting huis en het einde van een prachtige vakantie die een mooi slot kreeg. Na iets meer dan 2 weken zon en warmte, ± 1000 fietskilometers en ongelofelijk veel gezelligheid en plezier zal het niet meevallen om maandag weer gewoon aan het werk te gaan. Gelukkig hebben we de foto's nog.......

En route

Met pijn in het hart liet ik het warme, warme zuiden vanochtend achter me en vertrok met de camper richting de noordelijke helft van dit heerlijke land. Geen nachtelijke vertrektijden hoor zoals op de heenreis maar gewoon eerst relaxt opstaan, naar de boulangerie slenteren, lekker ontbijtje in het ochtendzonnetje en daarna op het gemak de luifel indraaien, tafel en stoel erin en wegrijden. Kijk dat is nou het voordeel van een camper!
Om even voor 10-en reed ik weg op zoek naar de snelweg die ik "old school" zo had gevonden. Het plan was om ergens tussen Dijon en Nancy neer te strijken voor een overnachting. Door het gebrek aan www-mogelijkheden had ik uiteraard niet kunnen zoeken naar een geschikte plaats. Maar daar kwam het backup-team van Ton om de hoek kijken! In Bousquet stonden minimaal 4 computers c.q. laptops en evenveel personen warm te draaien om aan de zoekopdracht te beginnen. Met het ontbijt nog amper doorgeslikt zaten zij achter het toetsenbord in opperste concentratie. De voorwaarden (o.a. Wifi!) werden door mij doorgegeven en het team ging aan de slag!
Ondertussen zette ik de camper op de cruise control en stopte een heerlijk muziekje in de cd-speler. Een lekker koel drankje binnen handbereik en ondertussen rustig het mooie landschap bestuderend wat aan mij voorbijtrok.
In Bousquet liet iedereen zijn koffie onderhand bijna koud worden in de race om als eerste een geschikte camping voor Ton te vinden. Die race werd uiteindelijk gewonnen door Amber's moeder die dan ook binnenkort een mooie prijs tegemoet kan zien! Dat er een prijs aan vast zat had ik vantevoren verteld toch? Oh, vergeten. :-)
Een uurtje in de file voor Lyon zorgde ondertussen voor wat oponthoud maar uiteindelijk kwam ik toch op de plaats van bestemming : Camping le Barbois in Villers-les-Nancy.
Ik weet niet of ook de rest van de Nederlandse vakantiegangers contact hebben gehad met het team in Bousquet maar er stond in ieder geval een rij van hier tot Saint Juttemis te wachten voor de receptie. En ja hoor, allemaal voor 1 nachie! Het duurde ruim een uur (!) voordat ik mijn plaats kreeg toegewezen maar dan heb je ook wat. Wifi in en om de camper dus ik kon mij eindelijk weer digitaal uitleven. Heeerrrrrrlijk!
Morgenochtend vroeg hier even een een klein rondje fietsen en daarna richting La Roche in België. De Claude Criquielion ligt op me te wachten. Le Grand Finale de vacance!

De kale berg

September 2007. Net weer een paar maanden serieus aan het fietsen sta ik onder aan de Mt.Ventoux. 88 kilo schoon aan de haak (ik heb er inmiddels al 4 afgetraind!), een Michelin-mannetje in een geel fietsshirt. Ik kom uiteindelijk boven na 1 uur en 52 min. en ben daar op dat moment erg blij mee.
Augustus 2010. De haak of weegschaal ontbreekt maar ik denk dat ik op dit moment zo'n 71kg onder mijn fietskleren heb zitten en ik mag denk ik zeggen dat ik in de vorm van mijn leven steek.

Het is 7.50 uur als ik de camping verlaat. Vroeg voor een fietsritje maar er staat nog geen wind en de temperatuur is ongeveer 20 graden. Perfect om nogmaals die kale berg te gaan beklimmen.

Eerst even wat losfietsen, een kilometer of 10. Een beetje heen en weer en op en neer en ik passeer de vroege dorpelingen meerdere keren. Geen mens die er raar van opkijkt want dat zijn ze hier wel gewend. Malloten, cinglés, die 'm bijvoorbeeld 3x op een dag beklimmen. Zonder doel (zoals de Alpe d'HuZes) in mijn ogen een nutteloze actie maar wel een die respect verdiend. Anderen zullen dat weer van mijn enige poging zeggen. Zo snel mogelijk. Waarom zou je? Zo beleeft iedereen zijn sport weer anders en dat is maar goed ook.

Om 10 voor half 9 rij ik over de permanente startstreep die in het asfalt is gelegd. Ik druk mijn stopwatch en mijn Polar in en ben begonnen.

De zon is nog helemaal niet zo lang boven de gegolfde horizon en schijnt de eerste kilometers recht in mijn gezicht. Een beetje lastig maar ik stoor me er verder niet aan. De groenblauwe vlek die even later voor mijn netvlies danst neem ik maar op de koop toe. Die gaat vanzelf weer weg.

Het eerste stuk tot St.Esteve is niet al te moeilijk en nodigt uit tot (te) hard rijden maar ik weet wel beter. Opblazen vóórdat het echte werk gaat beginnen is heeeeel onverstandig!

Dé bocht naar links komt na 5,5km en dan is het terugschakelen geblazen en het bos in. Ik concentreer mij op mijn hartslag op het schermpje van mijn fietscomputer. Van de omgeving neem ik weinig in mij op en zie slechts in mijn ooghoeken wat bomen komen en verdwijnen. Misschien zijn er hele kuddes olifanten en rondrennende struisvogels gepasseerd. Ik heb het niet gezien.

Recht voor mijn netvlies liggen mijn handen op het stuur met op de achtergrond het gestaag ronddraaiende voorwiel en het verschuivende asfalt. De zuigers van mijn motor gaan regelmatig en ritmisch op een neer en zorgen voor een mooi tempo van 13-14 per uur. Wonderbaarlijk eigenlijk hoeveel kracht er uit wat botten, pezen en spieren kan komen.

Er staan kilometerpaaltjes langs de kant. Dat weet ik, maar ik kijk er niet naar. Er staat veel info op wat vooral heel handig is als je jezelf nog meer wil pijnigen. Lezen hoe lang het nog is of hoe steil het wel niet is. Die kilometerinfo staat ongetwijfeld op een mooie website en die lees ik thuis wel. Ik weet dat het in het bos constant 9 of 10% is en dat het 16km klimmen is naar Chalet Reynard maar daar hoef ik niet heel de tijd aan herinnerd te worden al kan ik ook wel weer begrijpen dat al die info voor anderen weer een steuntje is.

Voor mij is op dit moment alleen info over mijn lichaam interessant en in het bijzonder mijn rikketik. Die probeer ik rond de 165 te laten kloppen en dat lukt me prima. Af en toe een uitschiertje naar boven is niet zo erg maar niet teveel.
Chalet Reynard komt in zicht. De weg begint langzaam wat af te vlakken. Ik drink snel wat en kijk links omhoog waar het ogenschijnlijk kale maar met witgele stenen bedekte gedeelte van de berg ligt. De roodwitte piek op de top steekt fel af tegen het knalharde blauw van de wolkenloze ochtendlucht. Ik draai met een ruime bocht voor het Chalet langs en passeer de eerste zo kenmerkende zwartgeel gestreepte paaltjes die mij de laatste 6km zullen vergezellen. Het moeilijkste gedeelte heeft precies 59min. geduurd. Ik verbaas me. Ging het zo goed? Ik had me voorgenomen om in ieder geval binnen de 1 uur 40 boven te komen, maar als ik snel reken (en wonderbaarlijk genoeg lukt me dat ook nog) merk ik dat het nog veel sneller gaat!
Er staat gelukkig hier boven niet veel wind. Een licht briesje duwt me afwisselend na elke bocht vooruit of probeert me in een vruchteloze poging tegen te werken. Het is een ongelijke strijd die ik op dit moment van de dag makkelijk win.
Ik schiet langs de fotograaf die echt zijn best moet doen om mij weer in te halen zodat hij zijn kaartje kan aangeven. Bijna glijdt hij uit over het gruis en de losse steentjes aan de kant van de weg maar het lukt hem. Bravo!

Nog 3km te gaan en ik weet al dat ik binnen 1.30 uur ga finishen en daar kan de laatste kilometer van 11% niets meer aan veranderen. Ik zit al te genieten voordat het zover is en kan zelfs even het magnifieke uitzicht bewonderen. Ik passeer het monument van Tom Simpson en in gedachten groet ik hem. Nog 1,5 kilometer.

Ik begin mijn benen nu toch wel een beetje te voelen maar ik heb m'n krachten goed verdeeld want de top is binnen handbereik en de laatste kilometer is al geen 1000 meter meer. Ik ga op de pedalen staan en zie de laatste korte steile bocht voor mij opdoemen. Ik draai mijn stuur naar rechts en met een laatste krachtsinspanning ga ik over de streep. Ik druk eerst de Polar in en daarna stop ik gelijk mijn stopwatch. Ik rij rustig wat rondjes voor de kraampjes met zoetigheden en souvenirs langs om de benen en ademhaling wat tot rust te laten komen. Op m'n horloge staan de cijfers, de resultaten van de inspanning die ik heb geleverd om op 1912 meter boven zeeniveau te eindigen.

Bijna 3 jaar later en bijna 20kg lichter heb ik mijn beste tijd verpulverd, fijngestampt en weggeblazen! Ik heb de Mt.Ventoux vanuit Bedoin beklommen in 1 uur 26 min. en 13 sec. Een tijd waar ik niet van had durven dromen maar de realiteit knippert mij vanaf mijn horloge tegemoet! Echt super en ik verbaas mezelf wederom.

Het is even voor 10 uur en er zijn nog niet zoveel fietsers boven maar een Fransman die samen met zijn zoon naar boven is gefietst wil wel even een foto van mij nemen. Zelf neem ik daarna ook nog wat foto's van het grandioze panorama voor me en sta nog zeker 15 minuten na te genieten.
Ik stuur even een sms'je naar Amber die met spanning aan het ontbijt op mijn berichtje blijkt te zitten wachten. Ze krijgt geen brok (stokbrood) door haal keel en ik verlos haar dan ook met het nieuws wat zij uiteraard gelijk op Twitter gooit. De wereld zal het weten, haha!
Ik stuur nog wat meer berichtjes en daarna begin ik aan de afdaling. Niet gelijk terug naar Bedoin maar een terugweg via Sault en de Gorges de la Nesque.
Terug naar de camping is het al een stuk warmer, de wind steekt op en ik rij door prachtig natuurschoon en gezellige met marktkramen volgepropte dorpjes. Ontspannen, want de prestatie is geleverd en nu mag ik weer genieten. Na totaal 102km ben ik weer terug.
Wat een mooi begin van de dag. Zo lust ik er nog wel een paar. De rest van de dag ontstijgt amper het niveau van de gemiddelde vakantiedag. Ook lekker, maar kan niet opboksen tegen het verhaal van de ochtend. Dat hoeft ook niet. Het kan niet altijd feest zijn.