Kermis

Gisteravond even passief de wielersport beoefend en wezen kijken bij de wielerronde van Wateringen. Renners die zich een weg banen over klinkers en door een walm van bier en patat. Grote namen die eindeloos rondjes om de kerk en door de achtertuinen van samengeklonterde dorpsgenoten rijden. Na 3 weken Tour de France nog onvermoeibaar en sprintend voor een premie van de plaatselijke horeca. De gevulde kalkoen van slager Gerritsen en het verrassingspakket van drogisterij De Jong in de achterbak van Petacchi mee naar Italië. Samen met de dikke envelop in de binnenzak van zijn Armani maatpak.
Met topsport heeft het weinig te maken maar toch is het leuk om over het hek te hangen met de camera in je hand. Renners flitsen voorbij. Foto mislukt. Nog 51 kansen.
De draaimolen draait op volle toeren zijn rondjes mee, de harde housebeats klinken uit manshoge boxen en Koos Moerenhout wint. Kermiskoers.
Na de finish loopt het parcours leeg als een omgevallen flesje Heineken. Fietsliefhebbers zoeken hun auto's op, tuinstoelen verdwijnen weer naar binnen, de kermisgangers feesten eindeloos door.

Dit weekend zelf weer op de fiets en volgende week donderdag aan de start in de Ronde van Nootdorp. Meedoen met de trimmers in mijn eigen eerste serieuze kermiskoers. Ik heb er zin in, spannend, maar optimistisch als altijd en misschien tegen beter weten in heb ik de achterbank in mijn auto vast neergeklapt......:-)

Trofeo Baracchi Revisited

De Trofeo Baracchi was een wielerwedstrijd die van 1941 tot 1991 werd georganiseerd in Italië, in de buurt van Bergamo. De wedstrijd was een initiatief van Mino Baracchi, een zakenman uit Bergamo, als eerbetoon aan zijn vader die een groot wielerliefhebber was. Vanaf 1949 was het een koppeltijdrit voor beroepsrenners; tot 1958 bestond het uit twee delen, een op de weg en een op de wielerbaan. De laatste editie van de koppeltijdrit was in 1990 (bron : Wikipedia).
Vandaag was het tijd om deze beroemde koppeltijdrit nieuw leven in te blazen en wel in de uitvoering "mixed teams". Het deelnemersveld was klein maar van goede kwaliteit : het koppel Van Driel - Cabaret was het enige deelnemende team voor de rit van 63 km. Een misschien wat teleurstellende opkomst maar er was in de media dan ook maar weinig aandacht aan besteed (het was tenslotte ook de slotdag van de Tour de France). Niet getreurd want elke grote koers is ooit klein begonnen.
De start was in Zoetermeer en het parcours liep verder via Hazerswoude, Koudekerk a/d Rijn, Woubrugge, Ter Aar, Alphen a/d Rijn, Boskoop en Benthuizen weer terug naar Zoetermeer.
De iets te hard achter ons dichtgeslagen deur was het startschot en we waren op weg!
Een lastig parcours lag voor ons uitgevouwen en dat begon al gelijk met een beklimming van de "Col de Baly". Een kuitenbijter waarvan de beklimming met nog koude spieren geen sinecure is!
Na de net zo lastige afdaling, met verraderlijke haarspeldbochten die er na de regen gevaarlijk glad bijlagen, draaiden we het fietspad op langs de A12 en werd het tempo flink opgeschroefd. De eerste kilometers werd er nog veel gepraat en fietsten we (te) veel naast elkaar. Misschien niet goed voor de snelheid, maar omdat de einduitslag toch al vaststond namen we de tijd om de tactiek even door te nemen. Dat er tussendoor ook nog wat over koetjes en kalfjes werd gepraat is een detail wat er eigenlijk niet toe doet en is ook niet van invloed geweest op het eindresultaat. Het was in ieder geval sfeerbevorderend en dus een soort mentale doping zullen we maar zeggen.
Het wegdek was dus zogezegd nat en Amber moest dan ook haar best doen om de waterstraal die van mijn achterwiel omhoog spoot te ontwijken. Zo hadden we ieder onze handicap, ik de wind en Amber het water. We hadden gelukkig 4 goeie benen en het tempo zat er goed in.
Na Woubrugge en op een mooi en lang recht stuk richting Ter Aar riep Amber dat het best wat harder mocht en dat ze een stukje 40 per uur wel zag zitten. Ik schakelde een paar tandjes bij (=af) en voerde het tempo nog verder op terwijl ik, onder mijn linkerarm door, af en toe naar achter keek of het blauw/zwarte voorwiel nog in beeld was. We draaiden tegen de wind in en m'n benen begonnen onderhand aardig te branden (daar was na de wind en het water ook het vuur) maar m'n partner in crime wist van geen wijken en hield het vol totdat we verplicht in de remmen moesten knijpen om een voorrangsweg over te steken. Het devies voor een tijdrit is vooral doorrijden maar in dit geval was het beter voor onze gezondheid om niet onze voorwielen in een voorbijrazende vrachtwagen te parkeren!
Richting Boskoop konden we een mooi tempo blijven draaien en pas op weg naar Benthuizen, met de stevige wind vol op de kop, hadden we enige haperingen. De communicatie viel even weg (waarschijnlijk zaten onze oortjes niet op dezelfde frequentie) en er ontstonden af en toe wat gaatjes. Richting Zoetermeer draaiden we weer van de wind af en was het ritme terug wat we volhielden tot aan de finish.
In Parijs stond het rijen dik met toeschouwers en was het na de eindstreep een chaos met opdringerige journalisten. Wij hadden daar geen last van en konden na 2 uur en 6 minuten buffelen gewoon relaxed aan de thee met sandwiches (eigen fabrikaat).
Een mooie rit en goed samengewerkt en dus een verdiende 1e plaats, dat is logisch, ja toch?

Uitslag "Trofeo Baracchi Revisited" afstand 63,5 km :

1. Van Driel-Cabaret              2 uur en 6 min. (gem. 30,24 km/uur)

In een Tour zonder Nederlandse overwinning is er gelukkig nog hoop voor het vaderlandse wielrennen met deze 1e plaats in een koers die naar onze mening weer een plaats verdiend op de kalender van het professionele cyclisme. Volgend jaar misschien?

Fiets route 611968 - powered by Bikemap 

Elk nadeel heeft z'n voordeel

Zaterdag 24 juli 2010. Vandaag een ritje alleen en dat is niet zo verwonderlijk want welke andere gek stapt er nou om half 7 op z'n vrije zaterdagochtend op een racefiets. Niet veel, want zeker het eerste uur en ook nog het tweede is er geen kip op straat te bekennen.
Geen kippen maar wel fazanten, patrijzen, eenden, konijnen en hazen kom ik in het Loetbos op dit vroege tijdstip tegen en hele kerstdiners springen op het laatste moment voor mijn wiel weg.
Een lange duurtraining van 150km staat op het programma en ondanks het vroege uur voelen de benen direct al goed aan. Ik bestempel mezelf niet echt als een ochtendmens maar ik heb wel gemerkt dat presteren in de eerste uurtjes van de dag mij altijd goed afgaat. Ook de Alpe d'HuZes-kleding die ik heb aangetrokken zal wel van invloed zijn op het goeie ochtendgevoel want die kleding is tenslotte gemaakt om heel vroeg en lang goed te presteren! :-)
De zon is nog maar net boven de horizon tevoorschijn gekomen en schijnt recht in m'n gezicht als ik richting Schoonhoven fiets. Ik dans op de pedalen, ik voel de trappers amper en de snelheid gaat lekker omhoog, geholpen door een heel zacht briesje wat in mijn rug blaast. Ook de duizenden muggen dansen op en neer boven de rietkragen links en rechts in de sloten langs de weg. Gelukkig niet boven het asfalt, ik heb al een stevig ontbijt achter de rug, en ze vormen een soort erehaag als ik tussen het vliegend gezelschap doorfiets. De natuur is mooi zo op een zonnige zaterdagmorgen.
Na 45 km ga ik de brug over bij Vianen. Een enkele auto raast voorbij aan de andere kant van de vangrail. Zelfs op de snelweg is het nog rustig.
Op de lange weg richting Leerdam voer ik het tempo nog wat op. De wind waait nog wat rechter in mijn achterwiel en 10km lang kan ik de 40 op de teller houden. Ik kijk tussen mijn armen door naar beneden en bekijk de benen die vrijwel onvermoeibaar op en neer blijven gaan. Ongelofelijk eigenlijk hoeveel kracht en uithoudingsvermogen in de dunne spiervezels zit opgeslagen. De zon heeft na weken mooi weer eindelijk kleur op de benen gebracht en het gladde bruin steekt mooi af tegen het wit van de fietsbroek. Een vleugje narcisme waait in mijn hoofd en een kort moment bewonder ik mijn benen. Het waait er ook net zo snel weer uit als ik mij op de weg moet concentreren als ik de winkelstraat van Leerdam binnenrij. Een lege winkelstraat want ik passeer gelukkig nog net vóór 9 uur en dus vóór het winkelende publiek. Langs de wereldbekende glasfabriek rij ik de dijk op langs de Linge richting Arkel.
Ik ben halverwege en prop even een Powerbar naar binnen. Stopverf met kokossmaak. Het is weer eens wat anders en met veel water spoel ik het mijn slokdarm in. Geen culinair hoogstandje maar wel goed voor veel koolhydraten die ik met een terugweg vol tegenwind wel kan gebruiken.
In de Alblasserwaard begint het toch flink te waaien en ik moet alle zeilen bijzetten om het tempo erin te houden. Een grappige uitdrukking die in werkelijkheid op dit moment alleen maar averechts zou werken!
De benen blijven hun werk doen en langs de mooie Graafstroom rij ik Alblasserdam binnen. Even tijd voor nog wat meer tempowerk en ik ga voluit en staand op de pedalen de brug op over de Noord. Linksaf richting Zwijndrecht draai ik de dijk op en krijg de wind weer schuin in de rug en kan ik mooi bijkomen van de extra inspanning.
Richting Heerjansdam wordt het nu toch al flink wat drukker op het fietspad met trimmers en fietsers. Sportend Nederland is ontwaakt en naar buiten gegaan om ook van de zon te genieten.
De laatste 20km krijg ik de wind weer van voren en moet ik nog flink mijn best doen. De Van Brienenoordbrug is de laatste hindernis die ik moet verwerken maar daarna mag ik het de laatste 5km rustig aan doen richting Capelle. Na 151km en iets meer dan 4,5 uur ben ik weer terug. Een mooie rit en ik heb de heeeeeele zaterdag nog voor me. Elk nadeel heeft z'n voordeel.

Oververhit

Het is allemaal leuk dat warme weer maar mijn hersenpan raakt er dusdanig van oververhit dat er haast geen blog meer uitkomt. En ik zie dat ik alweer zo'n 10 dagen in te halen heb dus ik ben ernstig aan het verzaken als ik zo naar de titel van mijn weblog kijk.
En er is inmiddels al weer genoeg gebeurt, daar ligt het niet aan, maar ik heb het tot vandaag niet voor elkaar gekregen om het vanuit de wirwar van mijn hersenspinsels via mijn armen en vingers op het toetsenbord te krijgen. De kans is dan natuurlijk groot dat het er ineens weer als een stortvloed uitkomt en voor je het weet zitten al je bloglezers zich weer tot diep in de nacht met slaperige ogen door een eindeloos stuk heen te bijten. En dat leidt dan weer voor velen tot een slechte nachtrust, lusteloosheid en weinig productiviteit op het werk de dag erna dus je zou kunnen zeggen dat de economie gebaat is bij regelmatige kortere blogjes van mijn kant.
Om maar met de fietsdeur in huis te vallen : met het fietsen gaat het prima en de benen beginnen langzaam maar gestaag weer naar de oude vorm te groeien. Dat moet ook wel want voor eind augustus / begin september heb ik nog snode plannen! Allereerst een vakantie in de Pyreneëen en de Montagnes Noir waar ik toch weer wat beklimmingen en bergen aan mijn lijstje wil toevoegen. Op 22/08 rij ik dan de "Laurent Jalabert" een cyclo vanuit Mazamet met finish op de Pic de Nore, waar ik ouderwets wil knallen! Daarna op 28/08 de "Vélomédiane Claudy Criquielion" en dan nog op 05/09 de "Henk Lubberding Classic". Ruim 3 weken presteren op (persoonlijk) topniveau dus Ton is weer serieus aan het trainen geslagen.

Afgelopen zondag een lekker rondje rond de Posbank gereden van 77 km met een stuk of 5 klimmetjes die buiten verwachting goed gingen. Er is nog aardig wat klimvermogen in de spieren blijven hangen na het voorjaar en het kunststukje in de Alpen. Ik had eigenlijk nog wel wat meer willen rijden maar ik was 's ochtends zo aan het treuzelen dat ik pas om even voor 11-en het tropisch regenwoud binnenreed. Ik waande mij rond de evenaar met een nat bos, natte weg en een brandende zon die door het bladerdak heen prikte. De stoom steeg van het asfalt op en bleef twijfelend zweven tussen de tot enorme proporties uitgegroeide varens die langs de weg stonden. De restanten van de onweersbuien zorgden dus voor een broeierige sfeer rond de Posbank maar dat nam niet weg dat de natuur er voor het overige er weer allemachtig prachtig bij lag.
Ik had daar dus nog best wel wat langer rond willen rijden maar ik had nog een afspraak staan in Giesbeek om 14.00 dus moest ik echt met tegenzin na bijna 2,5 uur verplicht in mijn remmen knijpen. Gelukkig dat ik op dat moment bij m'n auto stond en niet ergens in the middle of nowhere. Nou ja, auto......hij stond lekker in de volle zon en was dus tijdelijk omgebouwd tot privé-sauna en een golf hete lucht van minstens een graadje of 50 spoelde over mij heen toen ik de portieren opendeed. Ik heb 'm maar even laten luchten voordat ik er in ging zitten. Ik had 's avonds nog een BBQ in de planning staan en wilde niet alvast voorgebraden aankomen. Voor je het weet schuiven ze je op een stokkie en gooien ze je op het rooster. Voor sommigen ben ik misschien om op te vreten (willen die zich trouwens dan gelijk even melden) maar dit vond ik net iets te ver gaan. Bovendien had ik mooi de tijd om me even op te frissen.

Op weg naar Giesbeek begon ik in mijn rijdende hete-lucht-oven al weer aardig peentjes te zweten. Zeg maar gerust winterwortelen want ik voelde het aan alle kanten naar beneden stromen. Een beetje onnodig als je bedenkt dat ik gewoon airco in de auto heb (ja, ja, ik heb dan wel een pausmobiel maar wel een hele "coole") maar dan moet je natuurlijk niet vergeten dat je 'm hebt! Ik zat dan ook op de bank bij mijn afspraak nog flink na te stromen en ik hoop dat ik geen natte plek heb achtergelaten. Zo ja, dan hierbij alsnog excuses en ik hoop niet dat de hond ervoor op z'n lazer heeft gekregen.

Wat euri lichter maar een stuk blijer met mijn Easton EA90SL's (want daar was ik voor gekomen!) was ik een half uurtje later weer op weg (nu wel airco-gekoeld en al) richting Capelle.
Nu nog even een nieuwe groep op mijn fiets laten zetten en dan is 'ie met zo'n mooi wielsetje weer helemaal klaar voor de rest van het jaar. Ik kannie wachtuhh!

Réunion incomplet

Het is even stil geweest op mijn weblog. Na het lange Ad6-verhaal was de koek even op. Ik zat waarschijnlijk aan m'n tax wat het aantal woorden betrof en ik kreeg niks leesbaars meer uit m'n toetsenbord. Er is inmiddels al weer flink gefietst en ook de goeie benen zijn weer teruggevonden dus wat dat betreft geen reden tot klagen. En dat geldt ook voor het afgelopen Tour de France weekend waar ik als gast van Team Saxo Bank het echte werk van heel dichtbij heb kunnen meemaken. Wat wil je nog meer als fietsliefhebber? Een mooi weekend dat werd afgesloten met de 1e Team de Viergang BBQ!

Het was gisteren een mooie avond voor de 1e Alpe d'HuZes reunie en bijna iedereen was aanwezig. Het "chaletgevoel" was weer terug al ontbrak de krakende vloer. De 4 weken duurden lang maar leken voorbijgevlogen met alle teammaatjes zo weer bij elkaar. Het was net alsof we weer op de Alpe waren.

Prachtig weer om te barbecuen al stond er aardig wat wind op het terras waardoor we bijna het water in waaiden. Gelukkig was er een reddingsboot aanwezig die dan ook even door Irene en mij werd getest. Zogezegd was de reunie niet helemaal compleet omdat Domenica en de 2 honden er niet bij waren. Dave, onze mede Ad6-er uit Castricum, en zijn vrouw Ineke en dochter Noa waren gelukkig bereid gevonden om dit gat op te vullen. Eén plek op het terras bleef echter leeg, een plek naast een stoel of een plekje onder een tafel, de plek waar Crady had moeten zitten. Omhoog kijkend naar haar baasje en wachtend op iets lekkers wat op een bord was achtergebleven. Helaas heeft Crady de strijd tegen haar ziekte niet gewonnen en is zij afgelopen vrijdag ingeslapen met de herinnering aan een prachtige week in Frankrijk en een mooi leven samen met haar baasje Amber.

In de 9 maanden sinds het begin van het Ad6-avontuur heeft ze mijn hart gestolen en een lievere hond kan je je bijna niet voorstellen. Nooit zal ik echter meer het geblaf horen achter de deur na het aanbellen, enthousiast begroet worden en zal ik geen "wasbeurt" meer van haar krijgen. Het zal vreemd zijn en ik ga haar heel erg missen, zoals iedereen haar zal missen. Maar de mooie herinneringen blijven achter en met plezier zal ik aan haar terugdenken (lees hier het verhaal van Crady).

Crady

Crady zal trouwens van boven ook goedkeurend naar beneden hebben gekeken en tevreden hebben geblaft omdat zij haar baasje heeft zien lachen. Het verdriet werd op deze avond even naar de achtergrond verschoven en er werd veel gelachen en de onderwerpen waren weer van het gebruikelijke niveau. Het bleef dan ook nog lang gezellig en nieuwe fietsdoelen werden in de groep gegooid. Want al is het Ad6-verhaal bijna voorbij, het team blijft uiteraard bestaan en zal ook volgend jaar ongetwijfeld ergens op een berg fietsend in actie zijn.

Nu is het voor mezelf tijd om plannen te maken voor de rest van de zomer en het najaar. Een cyclo in Zuid-Frankrijk en de Henk Lubberding Classic staan zeker op het programma en voor de rest zien we wel wat er voorbij komt. Dat het een mooie zomer wordt is zeker!