11 Bergen deel 2

Het zat er al een beetje aan te komen maar vandaag heeft een extra deelnemer zich nog even ingeschreven voor de 11 Bergen Cyclo : Koning Winter! Het is dus een kwestie van op tijd vertrekken richting Apeldoorn om eventuele vertragingen door de gladheid op te kunnen vangen. En dat is maar goed ook want al bij Gouda zorgt een flinke hagelbui ervoor dat ik flink van het gas af moet. En hoe dichter ik bij Apeldoorn kom hoe witter de wereld wordt.
Om 10.00 uur precies rij ik het sportpark Orderbos binnen, gelukkig ruim op tijd voor de start die om 11.00 staat gepland. Na mijn stuurbord te hebben opgehaald (nr.14) is er nog tijd voor een bak koffie en kan ik op m'n gemak m'n tegenstanders bekijken die langzaam de kantine binnendruppelen. Ik probeer hun sterkte in te schatten want goede rennners schijnen kenmerkende koppen te hebben, maar dat geldt dan weer alleen voor de renners die je kent (volgens Tim Krabbé). Een onmogelijke opgave dus want ik ken niemand.
Na mijn laatste slok caffeïne geef ik deze poging dus maar op en loop terug naar mijn auto om mij voor te bereiden op de start. Terwijl ik mij van de broodnodige isolatie voorzie (bij voorkeur waterdicht) hoor ik via de speaker omroepen dat de start een kwartiertje is uitgesteld i.v.m. een ongeval op de snelweg die voor oponthoud heeft gezorgd voor enkele deelnemers. Dat komt eigenlijk wel goed uit en kan ik nog even een proefrondje rijden op het gedeelte van het parcours wat rond start en finish is gelegen. Na deze mini warming-up blijkt dat ik duidelijk te harde banden heb en er moet nodig nog wat lucht uit voor meer grip. Daarna ben ik er echt klaar voor en op weg naar de startstreep beginnen de wedstrijdkriebels (dat is lang geleden!) nu toch wel toe te nemen.
Ik mag mij opstellen in het derde startvak en dat betekent dat ik 2 minuten na de eersten kan beginnen aan mijn allereerste MTB-cyclo! Het eerste deel van het parcours loopt over 2 voetbalvelden, zachte ondergrond met veel sporen, hobbels en een flinke laag sneeuw. Het is gelijk al pittig maar het is allemaal slechts een voorproefje van wat ik nog voor de wielen zal gaan krijgen.
Het eerste stuk met veel korte bochten zorgt er in ieder geval voor dat het veld aardig uit elkaar wordt getrokken dus van opstoppingen is gelukkig geen sprake als we na het finishdoek het park afrijden via een smalle singletrack. Door een opening in het hek rijden we rechtsaf het bos in en gaat het tempo omhoog over het nog aardig te berijden zandpad. Af en toe komt er een renner voorbijflitsen en ook ikzelf passeer er een paar, maar daarna wordt het parcours al een stuk lastiger om elkaar in te halen. Ik ga te hard van start, ik voel het, mijn adem kan mijn benen amper bijhouden en mijn hartslag ligt al ver vooruit. Ik moet eigenlijk een beetje dimmen maar de adrenaline verdoofd mijn gedachten en ik ga mee met de rest. Jeugdige overmoed in het lichaam van een renner uit het 3e startvak (40-50)!
Ik concentreer mij op het parcours en na een lange afdaling gaan we linksaf en zie ik een enorme modderplas voor mij opdoemen. Diep? Ik heb geen idee en ik besluit om het smalle paadje rechts er omheen te nemen tussen 2 boompjes door. De snelheid is er gelijk uit, ik baal en besluit dan ook meteen om het volgende rondje de modderpoel vol gas te doorkruisen.
Ongeveer halverwege de 1e ronde passeer ik Johan Veninga, medewebfietser, maar tijd voor een kletspraatje is niet aan de orde. De af en toe diepe moddersporen vermengd met verse sneeuw eisen de volledige concentratie en bovendien is alle lucht in mijn longen al gereserveerd en niet meer beschikbaar voor de productie van verstaanbare taal.
Hoewel ik mijn hartslagmeter niet om heb weet ik dat mijn hartslag nu al in dikke rode cijfers geschreven kan worden. Ga ik het in dit tempo 6 rondjes volhouden? Uhhhhhhh, de zoemer gaat, de deelnemers drukken massaal op antwoord A. En inderdaad, NEE is het goede antwoord. Ze mogen allemaal door naar de volgende ronde. Net als ik, want na een stuk waar het in een aantal bochten na elkaar een aantal heuvels op en af gaat, draai ik even later de voormalige (en nu zeker niet meer te gebruiken) voetbalvelden op richting finishlijn voor de eerste doorkomst.
Door mijn geel/oranje brillenglazen (om de wereld een beetje zonniger te zien) ontdek ik tussen de supporters Marieke, wederhelft van eerdergenoemde Johan en ook (maar nu even niet fietsende) weblogger. Met fototoestel in de aanslag en warm ingepakt bestudeert ze aandachtig het deelnemersveld. Met een krampachtig geproduceerd "hé Marieke!" probeer ik haar aandacht te trekken (voor vrouwen maken mijn longen ALTIJD een uitzondering) wat wonderwel lukt. Ik hoor haar iets terugroepen, maar versta het niet. Niet erg, nog 5 pogingen te gaan.
Het eerste rondje zit erop!
8 km gereden en ik zit al aardig stuk. Mijn God, hoe kom ik de volgende 5 ronden door?
Ik besluit het verstand op 0 te zetten (voor zover je van verstand kunt spreken als je dit soort dingen op je vrije zaterdag doet) en de blik op oneindig (veel modder) en gewoon door te gaan. Uiteraard, onder de kritische blikken van medewebfietsers kan ik natuurlijk niet voortijdig afhaken. Leg dat maar eens uit op je weblog!
Ik draai het bos weer in en merk dat de hartslag nu toch met een wat regelmatiger maar nog steeds hoog tempo het ritme aangeeft. Dit is in ieder geval een stuk beter vol te houden.
Ik kom weer bij de grote modderplas aan en kies de linkerkant. Een flinke kuil en ik verdwijn tot zeker de naven van mijn wielen in de modder. Volgende rondje maar de rechterkant proberen, misschien is dat minder diep.
Hoewel het parcours steeds slechter berijdbaar wordt en dus steeds zwaarder heb ik nog niet hoeven afstappen, het lukt me allemaal nog fietsend hoewel er stukken zijn waarbij ik mijn kleinste versnelling nodig heb. Komende rondjes zal ik waarschijnlijk wel van de fiets moeten.
Het 2e rondje loopt op zijn eind als ik het heuveltje afduik en weer de voetbalvelden op ga die al zwaar hebben geleden onder het bezoek van 2 x ruim honderd deelnemers en er duidelijk niet beter op zijn geworden. Onder de aanmoedigingen van mijn supporter voor één dag ploeg ik mij door de diepe sporen en ga na bijna een uur fietsen voor de 3e maal onder het finishdoek door.
Het wordt nu echt een rit van cumulatieven, alle factoren krijgen elke ronde een update. De goede stukken worden minder, de wat mindere worden slecht, de slechte worden heel slecht en de hele slechte stukken worden onmogelijk. Ik hoop niet dat ik de boswachter tegenkom die met zijn jachtgeweer op zoek is naar de verantwoordelijken voor zijn aan gort gereden bos.
Ik probeer wat te drinken en mijn blik gaat naar beneden. Ik ontwaar een klont modder die op mijn onderbuis vastgekleefd zit. Ik veeg de bovenkant zo goed en kwaad als het kan schoon en herken mijn bidon. Ik neem snel een slok maar moet al snel weer beide handen aan het stuur houden. Echt een momentje van rust is ons vandaag niet gegund.
De gedachte aan opgeven komt steeds vaker onder mijn helm naar boven borrelen en er zijn zelfs momenten dat ik vurig hoop op een lekke band of ander materiaalpech. Een legitieme reden van opgeven. “Ach ja, het had nog wel gekund. Het was nog maar 3 rondjes, maar pech daar doe je niets tegen!”
Mijn gebeden worden niet verhoord, mijn fiets houdt zich prima en ik moet noodgedwongen door. Als ik het sportpark voor de 3e maal oprij staat Marieke bij het hek en roept me iets toe. Ik versta “…..rondje korter…” maar kan aan de 2 woorden nog niet echt een betekenis vastmaken.
Als ik wat dichter bij het geluid van de speaker kom hoor ik dat de race is ingekort met 1 rondje, dus in plaats van 6 worden het 5 rondjes.
Alle twijfel verdwijnt direct en ik weet dat ik nu de race zal uitrijden.
Het 4e rondje gaat in en witte vlokken spatten op mijn bril. Het begint te sneeuwen en niet zo’n beetje ook! Het bruingereden wit heeft ineens weer zijn originele kleur en de route lijkt langzaam te verdwijnen. Na ruim 3 rondjes staat echter het parcours op mijn netvlies geprint en voorlopig wint de modder het nog en blijven de sporen zichtbaar.
Het zware terrein dwingt me een steeds kleinere versnelling op en ik moet nu op 2 heuveltjes van de fiets af. Niet eens zo erg, want het lopen zorgt ervoor dat ik mijn stijf geworden rugspieren een beetje kan strekken.
Is dit leuk? vraag ik mij af (net als Carbonfire) en hoewel mijn spieren NEE! schreeuwen kom ik ondanks alles toch tot de conclusie dat dit soort afzien toch wel, op een beetje masochistische manier, leuk is.
De sneeuwbui is voorbij als ik het laatste rondje inga. Het laatste rondje! Nog zo’n 7,5 km te gaan en het idee dat het einde in zicht komt geeft me weer wat energie. En ondanks dat het later mijn langzaamste rondje zal blijken voelt het beter aan als de 2 vorige.
Op het laatste stuk zet ik nog even aan en passeer nog 2 man om uiteindelijk als 47e te finishen na 2 uur en 26 minuten.
Inmiddels in gezelschap van Marieke zie ik na zo’n 5 minuten ook Johan over de finish komen. Net als ik, afgeserveerd, uitgewoond en vooral blij dat het gedaan is. We praten even en begeven ons daarna naar de plek waar de fietsen worden schoongespoten door 3 ijverige mannen. Het lijkt wel een verfspuiterij, alle bruine fietsen krijgen een nieuw kleurtje, alleen mag je niet zelf kiezen welk.
Ik neem afscheid van Johan en Marieke (bedankt voor de aanmoedigingen!) en begeef mij met een schone fiets naar mijn auto. Na een onhandige verkleedpartij vertrek ik na een kwartiertje weer richting Capelle.
Het was zwaar, maar volgend jaar wil ik hier weer aan de start staan. Hopelijk in betere omstandigheden, zowel qua weer als qua conditie. Ik zet de verwarming hoog en geef gas, de stilte van het bos wordt ingeruild voor de muziek van Daughtry die hard uit de boxen komt terwijl ik het sportpark uitrij.