Tour du Monde

In de Kunsthal in Rotterdam is momenteel een interessante expositie te zien van Chris de Bode voor de liefhebbers van de wielersport en fotografie.











Chris de Bode Chris de Bode (1965) is als fotograaf autodidact. Hij maakte zijn eerste foto’s als bergklim-instructeur. Ontwikkelde zich daarna met name door reizen naar het buitenland als een journalistiek-documentaire fotograaf. Hij publiceerde ondermeer in Nederlandse, Duitse, Franse, Engelse en Amerikaanse bladen en won diverse prijzen bij Zilveren Camera, World Press Photo en Association of Photographers.

Tour du Monde
Eerst Parijs zien en dan sterven. Deelnemen aan de Tour de France is de ultieme droom van iedere wielrenner. Overal ter wereld koersen renners met dat doel voor ogen. Met ‘Tour du Monde´ presenteert de Kunsthal een overzicht van veel minder bekende wielerrondes die fotograaf Chris de Bode in Colombia, Cuba, Senegal, Eritrea, Qatar en China maakte. De Bode portretteert de landen waar de wielerrondes verreden worden, de bezwete lijven, de valpartijen en de ontlading bij de finish. Beelden die, waar ook ter wereld hetzelfde zijn en bij de wielersport horen, maar gemaakt op onbekende locaties en met anonieme hoofdrolspelers.

Bijzondere wielerfotografie
Chris de Bode beoefent geen standaard wielerfotografie. Zijn camera richt zich doorgaans niet op de finish, de kopgroep of het peloton, maar op de toeschouwers langs de kant van de weg en de omgeving van het parcours. In Colombia passeren de renners streng kijkende agenten en een gereed staande tank. In Cuba staan turnsters in een volgepakt stadion opgesteld in een geometrische figuur en zwaaien ze met vlaggen om de sporters te verwelkomen. In Senegal koersen de deelnemers langs wonderschone natuur. In Qatar stuiven de fietsers door het stof van de woestijn, nagekeken door een groepje vrouwen in boerka. Een enkele keer zijn de sporters zelf onderwerp van De Bode´s foto´s. Hij fotografeert ze voor of na hun race, geknield in de kerk of gutsend van het zweet neergeploft naast de fiets.

De expositie duurt van 17 mei 2008 t/m 7 september 2008.
Een aantal van de foto's kan je bekijken op de website van Chris de Bode (klik op de site linksonder op "features" en daarna linksboven op "2008 Tour du Monde").
Ben je in de buurt van Rotterdam ga dan eens naar de Kunsthal!

Slappe hap

Er zijn wel eens van die dagen dat de motivatie ver te zoeken is. Vandaag was zo'n dag. Op weg naar huis van werk was ik in een vermoeiende tweestrijd verwikkeld met mijzelf. Wel gaan fietsen, niet gaan fietsen. Thuisgekomen was de strijd gewonnen door de fietser. Gelukkig.
Snel de fietskleding opgezocht, omgekleed, een Bullit Energydrink achterovergeslagen en de deur uit.
Het hield echter niet over, het was slappe hap en dan vooral tussen de oren. Ik was van plan om wat krachttraining te doen in de Heinenoordtunnel. Maar daar aangekomen hing er een koude, benauwende mist onder het oppervlak en klom ik omhoog als een kleuter! Weer boven de grond reed ik een sauna binnen, althans zo voelde het aan. De broeierige warmte zorgde ervoor dat m'n brillenglazen besloegen. Nadat ik weer zicht had sloeg ik na de tunnel linksaf in plaats van om te keren voor de tweede poging. Ik draaide een rondje door het dorp Heinenoord en besloot weer richting Capelle te gaan, dit had niet veel zin. Ik maakte er tussendoor maar een soort fartlek-training van. Een tempootje hier, een sprintje daar, een klimmetje zus en een afdalinkje zo. Na verloop van tijd begon ik het zelfs leuk te vinden.
Na nog een keer de tunnel (ik moest toch weer terug naar de andere kant) ging het weer richting Van Brienenoordbrug die ik nog even voluit opsprintte.
Na 55 km en 1 uur 45 min. was ik weer thuis, geen training om over naar huis te schrijven, maar altijd nog beter dan op de bank hangen zullen we maar zeggen. Hopelijk gaat het de volgende keer weer wat lekkerder.

Een zaterdag tussendoor

Geen boeiende toertocht gepland voor dit weekend, maar gewoon een zaterdag tussendoor. De besluiteloosheid over de te fietsen route overleefde de nacht van vrijdag op zaterdag, maar vanochtend besloot ik uiteindelijk richting Ouderkerk a/d Amstel te fietsen en dus o.a. door de mooie Polder van de Ronde Hoep (what's in a name?). Later dan gepland ging ik om 9.30 uur van start met niet al teveel motivatie en benen van vanillepudding. Ik voelde me en fietste als een natte dweil, een gevoel wat pas wegging na ruim een uur worstelen, zo'n beetje in de buurt van Harmelen. Daarna ging het gelukkig steeds beter en kon ik toch nog een beetje genieten van de rit. Mijn intuïtie had me in ieder geval de goeie kant opgestuurd, eerst met de wind tegen of schuin tegen en na het "keerpunt" bij Ouderkerk a/d Amstel en de gehele terugweg wind mee of schuin mee. En de wind wakkerde nog aardig aan van 3 naar 5 dus dat was in ieder geval een goede belissing.
Via Leimuiden en de Braassemermeer kwam ik bij Hazerswoude-Dorp waar een brommer mij langzaam passeerde. En achter de brommer een wielrenster die moederlief of ander familielid c.q. kennis bereid had gevonden het tempo te maken. Uiteraard pikte ik even een graantje mee van deze liefdadigheid en sloot aan in het wiel van de renster. Op het mooie kaarsrechte fietspad van ongeveer 1,5 km met nieuw glad asfalt lag de snelheid zo rond de 40 en zo'n 200 meter voor de onvermijdelijke T-splitsing kwam de renster uit het zog van de brommer vandaan en ging in volle sprint. Bij het stoplicht eerder in het dorp had ik de aankondiging van de plaatselijke wielerronde al gelezen en terwijl ik meesprong in het wiel realiseerde ik me dat dit de training was voor de eindsprint, die ongetwijfeld al dagen in haar gedachten rondspookte. Terwijl ik haar in het laatste stukje nog even voorbijsprintte keek ik even opzij en lachtte haar goedbedoeld toe. Zag ik teleurstelling achter de donkere brillenglazen? De angst dat ik haar gelijk de uitkomst van de komende woensdag had laten zien? Ik sloeg linksaf, zij sloeg rechtsaf terwijl de brommer weer voor haar kroop. De volgende sprint zou ze in ieder geval winnend afsluiten.
Terwijl ik de snelheid weer terugbracht op het normale niveau constateerde ik dat het puddinggevoel van eerder definitief verdwenen was. De laatste 20km fietste ik dus weer vrij opgewekt richting Capelle en na 155 km en nog net binnen de 5 uur fietsen was het weer gedaan voor zomaar een zaterdag tussendoor.
Volgende week de Bilzen Classic, onbekend maar desalniettemin interessant genoeg om naar toe te gaan. Een verslag volgt uiteraard.

Ontstressen in Friesland/Drenthe

Donderdag 22 mei 2008.
Nogmaals de 2 mountainbikeroutes gereden onder een stralende ochtendzon en een lekker temperatuurtje. Ditmaal bleef ik overeind in het losse zand en reed ik de volledige route zonder een bordje te missen. Dat was lekker doorfietsen dus en het ging ook een stukje sneller dan op maandag. Vanwege de vroege start had ik het bos voor mijzelf en in 2 en een half uur fietsen kwam ik deze keer echt niemand tegen, heerlijk. Daarna nog een stukje over het fietspad er aan vastgeplakt en kwam ik totaal op 58km. Terug bij het huisje een lekker bakkie koffie in de tuinstoel in het zonnetje. Een mooie afsluiting van een lekker fietsweekje.

Woensdag 21 mei 2008.
Vandaag was het weer een graadje warmer dus kon het windjackje thuisblijven. Dezelfde route gereden op de weg als zondag slechts met een kleine aanpassing. Na het Dwingelderveld (en de Sterrenwacht) ging het nu via Geeuwenbrug en Hoogersmilde richting Appelscha en Elsloo weer terug naar Wateren waar de wielen na 103 km en 3 uur en 28 minuten weer tot stilstand kwamen. Onderstaand de volledige route.

Drents-Friese Wold

Share your bike routes @ Bikely.com

Maandag 19 mei 2008.
Het was weer even wennen op de mountainbike waar ik een tijdje niet meer mee had gereden. Naar het parcours was het niet ver, ongeveer 1,5 km dus kon ik gelijk een beetje losfietsen voordat het ruige werk kon beginnen. En dat het wennen was bleek wel na een kilometer of 6, bij het Aekinger Zand ging ik ongelofelijk op mijn plaat! In een bocht met los zand blokkeerde mijn voorwiel en werd ik gelanceerd, ik vloog over het stuur, kwam half in de hei en half in het zand terecht en kreeg vervolgens de fiets bovenop me. Met een paar pijnlijke plekken op de benen en elleboog (gelukkig geen serieuze verwondingen) en na controle van de fiets kon ik gelukkig weer verder. Het was wel even flink schrikken dus het vervolg ging even iets rustiger. Het parcours bleek echter niet al te moeilijk en lag er door het mooie weer goed en droog bij dus na verloop van tijd kon de beuk er weer in. De 2 routes gecombineerd zouden volgens de informatie die ik vooraf had opgezocht 54 km moeten zijn (25 + 29km), ik kwam echter maar tot 53 km inclusief het zoeken naar een gemiste pijl, een extra stukje route van ± 2 km en de route er naar toe en weer terug. Dus waar ze die andere kilometers vandaan halen, geen idee! Al met al een lekkere rit, op een afwisselend en niet al te moeilijk parcours.

Zondag 18 mei 2008.
Na een verregende zaterdag was het zondag een stuk mooier, tijd voor een leuk rondje door het mooie grensgebied tussen Friesland en Drenthe. Startplaats Wateren, aan de rand van het Drents-Friese Wold, een prachtig natuurgebied waar ook 2 mooie mountainbikeroutes op mij lagen te wachten. Via Noordwolde, Steggerda en Steenwijk ging het richting Giethoorn, waar het fietspad op deze mooie zondag bezet was door de vele toeristen. Even eromheen dus, via Wanneperveen richting Meppel. Na Meppel ging het via Ruinerwold en Ruinen en vandaar dwars door het Dwingelderveld naar Dwingelo. Het was genieten van de mooie omgeving die zo vaak is beschreven van medewebloggers Johan Veninga (Zitvlees.nl) en Siep Luinenburg, nu mocht ik het ook eens met eigen ogen aanschouwen. Via Dieverbrug en Diever ging het vervolgens langs het Doldersumseveld weer terug naar Wateren waar de teller stopte op 97 km en 3 uur en 27 minuten. Lekker gereden, morgen de mountainbikeroutes eens proberen.

Er tussen uit

Morgen even een lekker weekje er tussen uit. Niet naar de bergen in het zuiden maar richting het noorden : het Drents-Friese Wold.
Even de batterijen weer opladen voor de laatste 6 weken richting Marmotte. Een beetje mountainbiken, goed uitrusten, dan kunnen we er daarna weer vol tegenaan voor de laatste eindsprint!
Dat betekent dus een dag of 8 geen activiteit op deze weblog. Maar er is genoeg te lezen op het web. Dus tot later....en blijven fietsen!

Giro di Colnago

Terwijl de Giro d’Italia dit weekend van start is gegaan reed ik vandaag mijn eigen Giro, de Giro di Colnago vanuit Eindhoven wel te verstaan.
De wekker ging weer vroeg vanochtend, 5.30 uur en dat op een (vrije) 2e Pinksterdag (op m’n werk denken ze dat ik gek ben, maar ja, die begrijpen sowieso niks van sport). Op naar Eindhoven voor de Giro di Colnago, prima georganiseerd door de TC Wilhelmina, een rit over 175km door de Brabantse en Belgische Kempen. Een nieuw gebied voor mij, dus ik was van plan om eens goed van de omgeving te gaan genieten.
Ik parkeerde mijn auto bij Sporthal Gemsterbeemd, waar het opvallend rustig was en dat vond ik helemaal niet erg want nu had ik een mooi plekje voor de deur! Om 7.50 uur zat ik op de fiets en dat er veel te genieten viel werd al snel duidelijk. Buiten Eindhoven en Waalre zit je al snel in bosrijk gebied waar het op dit vroege uur nog heerlijk rustig was en ik had het zo naar m’n zin dat ik de neiging had om mee te gaan fluiten met de vogels die ook al weer vroeg uit de veren waren (daar zal dat spreekwoord toch wel vandaan komen?).
Ik ging al snel de grens met België over en verbaasde me eigenlijk over de mooie fietspaden (de kwaliteit van de Belgische wegen is over het algemeen “niet ideaal”) die, vooral in de buurt van Beringen, door prachtig natuurgebied gingen. Het ook vandaag weer fantastische weer hielp natuurlijk enorm mee en ik kon dubbelop genieten van de route. Een route waarvan ik geen exact beschrijving kan geven maar die door en langs de volgende plaatsen ging:

Eindhoven-Waalre-Dommelen-Westerhoven-Lommel-Kolonie-Neerpelt
Lommel Zand-Leopolsburg-Koersel-Beringen-Tervant-Meldert-Zelem
Schaffen-Diest-“Poggio”-Schaffen-Paal-Tervant-Beringen-Oostham-Balen
Wezel-Stevensvennen-Blauwe Kei-Pielis-Luyksgestel-Walik-Veldhoven-Eindhoven.

Ik had eigenlijk een geheel vlakke rit verwacht vandaag, maar dat viel vies tegen toen ik net na Diest de spoorweg overstak. Hij kwam onverwacht maar wel als een leuke verrassing : de “Poggio”.
Ik denk zo’n 600m lang en een procentje of 15, moest ik potverdorie toch nog op het binnenblad vandaag! Het was echter niet al te lang dus even lekker wat kracht zetten en ik was boven. Niet dat ik gelijk in zeer heuvelachtig terrein terecht kwam hoor, het bleef bij deze ene krachtinspanning, de rest ging gewoon weer in een lekker tempo langs bossen en meren.
De terugweg richting Eindhoven was eigenlijk, om in Italiaanse termen te blijven, een groot crescendo. De wind nam toe, de temperatuur, het aantal fietsers, de vermoeidheid, de dorst, gelukkig was er ook iets wat steeds minder werd: het aantal kilometers tot aan de finish.
Na 177km draaide ik door de laatste bocht en kwam de sporthal weer in zicht, 5 uur en 48 minuten waren er inmiddels verstreken en ik snakte naar een koel drankje.
Een prachtige rit met veel natuurschoon, Nederland (en België) is echt heel mooi en vandaag had ik dat weer eens met eigen ogen kunnen zien.
Na een weekend met totaal 413 km (!) zat ik een half uurtje later nu toch wel een beetje vermoeid maar zeker voldaan in de auto weer naar huis.

De "Poggio":

Lang en warm

Zaterdag 10 mei 2008
Terugkijkend naar mijn lijstje stond er morgen Tilff-Bastogne-Tilff op het programma. Ik heb besloten er niet aan deel te nemen. Na 2 weekenden Limburg achter elkaar had ik geen zin om weer ruim 2 uur heen en 2 uur terug in de auto te zitten. Bovendien worden het dure toertochten als je buiten het inschrijfgeld ook de benzineprijzen even mee gaat tellen. Geen T-B-T dus morgen maar andere plannen voor dit Pinksterweekend.
Vanochtend ging ik voor de verandering weer eens vanuit Capelle voor een lange fietstocht. Om 7.05 uur precies deed ik de deur achter me dicht en ging het eerst richting Gouda. Geen heuvels vandaag…..of toch? Jawel, lees gewoon verder.
Het was nog heerlijk rustig op dit tijdstip en ook de temperatuur was nog aangenaam, zo’n 15 graden. Die zou snel op gaan lopen, het zou warm worden vandaag. Ook de oostenwind zou gedurende de dag harder gaan waaien maar zo vroeg in de ochtend viel het reuze mee. Op het gemak was ik Gouda snel voorbij en kwam Oudewater in zicht, altijd leuk om doorheen te rijden, zeker als het grootste deel van de inwoners nog wakker moet worden (vorige keer was erg druk met allerlei verkeer). Ook daarna duurde het niet lang meer voordat ik de indrukwekkende zendmast bij Lopik in het vizier kreeg. Een goed richtpunt omdat mijn route er vlak langs ging. Ik was blij met mijn vroege vertrek want in IJsselstein waren ze al druk bezig om allerlei wegen met hekken af te zetten in verband met de IJsselsteinloop. Een warme dag om hard te lopen.
Na IJsselstein over de Prinses Beatrixsluizen richting Houten en vervolgens na Cothen richting Leersum. Kijk de heuvels komen al dichterbij!
Na 90km precies fietste ik Leersum binnen en sloeg af naar de Scherpenzeelseweg waar het al wat omhoog ging langs het Leersumse Bosbad waarvan ik me herinnerde dat ik daar, heel heel heel lang geleden, als kind tijdens de zomervakantie weleens had gezwommen. In de afdaling werd het tijd om eens wat te eten, er was nog een lange weg te gaan, dus wat energie erbij kon geen kwaad. Het was inmiddels 10.00 uur en de zon brandde er al lekker op los. De Amerongense Berg kwam in zicht. Met nog steeds weinig mensen op de weg ging het lekker omhoog en kon ik de spieren even goed hun werk laten doen wat een welkome afwisseling was op al het vlakke werk van vandaag. Na de Amerongse Berg ging het beneden linksaf richting Elst waar ik ook weer linksaf sloeg de Bosweg op die zoals de naam al zegt het bos in ging. Ook hier was het nog steeds erg rustig en kon ik volop genieten van de natuur en vogels die een enthousiast fluitconcert gaven (fluitconcert heeft hier dus een heel andere, positieve betekenis). Na dit mooie stuk door het nieuwe groen kwam ik op de Cuneraweg terecht aan de rand van Veenendaal en sloeg ik gelijk weer rechtsaf de Veenendaalsestraatweg op en even verderop weer linksaf de Defensieweg op, een pittige heuvelachtige weg die in veel toertochten in deze omgeving wordt opgenomen. Na de Autoweg die van deze kant altijd weer steiler en moeilijker is dan ‘ie lijkt ging het over de Bergweg verder richting de voet van de Grebbeberg. Dit was het laatste klimmetje van vandaag en nadat ik de brug bij Rhenen (zie foto) was overgestoken fietste ik Utrecht uit en Gelderland binnen en was het gelijk weer zo plat als een dubbeltje! Op naar het Drutense Veer waar ik de Waal zou oversteken. Al wachtende op mijn vervoer over het water zag ik op mijn computertje dat het inmiddels 26 graden was en ook was de stilte verdwenen en kwam fietsend Nederland in beweging. Het bootje stroomde aardig vol met Gazelles en Batavussen waar grote fietskaarten op het stuur waren bevestigd. Hopelijk gingen ze met de wind mee. Ik in ieder geval wel, en helemaal tot aan huis toe dus dat werd een makkie, tandje groter en al snel kon de cruisecontrol aan op zo’n 35km/uur. De route ging vervolgens over de dijk langs de Waal richting Zaltbommel waar de markante brug al van ver te herkennen is. Het was inmiddels, na zo’n 160km, tijd geworden om bij te tanken, de bidons waren zo goed als leeg en dus werd het uitkijken naar een tankstation of iets dergelijks waar ik wat drank kon inslaan. Die was snel gevonden en al gauw stroomde de heerlijk koele Aquarius door het opgedroogde keelgat. Met een paar flesjes water werden de bidons gevuld en konden we weer verder, richting de pont van Brakel. Ook hier was de oversteek over het water snel gemaakt en fietste ik weer op bekend terrein. Al diverse fietstrainingen waren hier dit jaar al gepasseerd, dus kon het behalve op de cruisecontrol nu ook op de automatische piloot. Nog even en ik hoefde zelf bijna niks meer te doen (behalve trappen dan). De mooie Alblasserwaard was snel onder de wielen door en de thuishaven kwam nu snel in zicht. Nog even de pont bij Kinderdijk, je zou er zeebenen van krijgen van al dat varen, en dan de laatste 7 km naar Capelle. Het was een lange rit geworden, 237km en 7 uur en 29 minuten op het zadel. Warm, maar niet te warm, het was goed te doen geweest. Thuisgekomen verlangde ik echter wel naar een lekkere koele douche, een beloning die ik dan ook gelijk aan mijzelf uitdeelde. Morgen rustdag, 1e Pinksterdag, Moederdag, alle 3 tegelijk. Maandag een mooie rit door de Brabantse en Belgische Kempen. Tot later!

Capelle-Rhenen-Capelle

Share your bike routes @ Bikely.com

Barbecue en bloesem

Het valt niet mee om met dit weer achter je computer te gaan zitten om een stukje te schrijven. Maar ja, met zoveel trouwe lezers mag ik mijn verantwoordelijkheden natuurlijk niet uit de weg gaan. Even kort over de afgelopen week.

Ik hoef niet te vertellen dat het afgelopen week lekker fietsweer was! Wat een verwennerij voor mijn bleke armen en benen! Alle warme ondershirts, wintertruien en -broeken, overschoenen en dikke handschoenen gaan in een grote doos de zolder op (bij wijze van spreken dan, ik woon in een flat….) en wil ik voorlopig niet meer terug zien!
Nu is het tijd om na te denken wat voor factor er gesmeerd gaat worden, twijfelen over een shirtje met korte of helemaal zonder mouwen en al die andere zomerbezigheden die het fietsen allemaal nog leuker maken.
Ook de bidons moeten weer maximaal aanwezig zijn, kon ik het in de winter nog af doen met een kleintje (die af en toe zelfs nog half vol bleef), nu moeten er weer 2 grote tot de rand toe gevuld mee, want dit is errrrug dorstig weer.

Dinsdag 6 mei 2008, een lekker rondje Puttershoek gereden, 70km, via de VB-brug (geen zin meer om voluit te typen) en recreatiegebied de Oude Maas waar ik al van ver de rookkringels tussen de bomen op zag stijgen. Ook de lucht van gebraden vlees werd al snel door de neusvleugels opgevangen en toen ik bij het pannenkoekenhuis de bocht om kwam was het al geen verrassing meer. De eerste barbecue’s stonden al weer in het gras langs het water met een groepje “medelanders” druk discussiërend er omheen. Elk jaar winnen zij deze wedstrijd weer van ons. Als wij nog aan de aardappels zitten, staan zij al lekker buiten in het zonnetje. Zij wij nou zo dom, of zijn zij nou zo slim? (citaat bekende voetbaltrainer)
Ik kreeg er in ieder geval honger van en dat spoorde mij aan om een trapje harder te doen. Op zich is er verder over de route niet zoveel te melden, buiten het feit dat ‘ie in Puttershoek langs de fabriek van de Suiker Unie ging (waar ook een raar, apart luchtje hing) en dat je het rijden door de Heinenoordtunnel kon vergelijken met een duik in de koelkast. Jeetje, wat was dat koud, had z’n klokje nog op wintertijd staan!
Zogezegd een afstand van 70km en na 2 uur en 12 minuten was ik weer thuis. Mag je raden wat ik als eerste deed. Juist, ETEN!

Woensdag 7 mei 2008 wilde ik eigenlijk hetzelfde rondje fietsen, maar ik besloot een tochtje door de Alblasserwaard te maken via Ridderkerk en Alblasserdam dus niet eerst met het vertrouwde pontje.
Wederom prachtig weer, een lekker oostenwindje en veel kilometers door het mooie polderlandschap voor de boeg. Nu niet meer kaal en koud, maar groen, met bloemen en bloesem in overvloed. Vooral langs de Graafstroom is altijd weer een feest om te fietsen. Mooie dorpjes, landelijke sfeer en goed asfalt. Dat laatste past misschien niet in het rijtje, zegt u? Nou voor een fietser wel hoor!
Bij de 3 molens die langs het kanaal naar Groot Ammers staan ging het linksaf en stond de wind schuin in de rug. Ik besloot om op dit lange rechte stuk tot aan Nieuw Lekkerland wat tempo’s te doen: 2 x 8 minuten in D2-zone (hartslag tussen 143 en 157) en met 10 minuten rust ertussen.
Met de handen onderin de beugels moest ik de snelheid flink opvoeren om in de benodigde zone terecht te komen. Het volledige stuk ging boven de 40 km/uur en nog makkelijk ook. Mijn racefiets, die voor snelheid gebouwd is, moet ook hebben genoten, dat kan niet anders!
Ook de 2e maal ging het weer van hetzelfde en als ik een mp3-speler bij me had gehad, zou “Ride like the wind” een goed nummer zijn geweest als begeleiding.
U begrijpt, het ging lekker.
Met een al beetje blozende zon die zich steeds dichter richting horizon bewoog ging het na de pont naar Krimpen a/d Lek ontspannen richting Capelle waar ik na 72km en 2 uur en 19 min. inspanning mijn fiets weer over de drempel tilde. Een heerlijke lenteavond en met nog veel meer mooi weer in het vooruitzicht kon het plannen maken voor het weekend beginnen!

Shimano Fiets Challenge

Zondag 4 mei 2008.
De Shimano Fiets Challenge, de eerste cyclo van het jaar voor mij.
Na een niet zo optimale nachtrust (spanning?) zocht ik om ± 7.30 uur een parkeerplekje dichtbij de start, wat prima lukte. Net op tijd, want even later werden alle voertuigen door de organisatie bij de start geweerd en naar een nabijgelegen grasveld gedirigeerd wat voor deze dag als parkeerplaats gold.
Daarna goed gegeten, rugnummer opgespeld, zonnebrandcrème op armen, neus en benen gesmeerd en op het gemak richting de start gefietst.
Onder begeleiding van opzwepende muziek, onder een stralende zon en strakblauwe hemel klonk om 9.00 uur precies het startschot.
We fietsten al snel Vaals uit en gingen gelijk de Vaalserberg op, dus van een rustige warming-up was geen sprake. De hartslag ging evenredig met de berg omhoog en het was even zoeken naar een goed ritme. Gelukkig was het stijgingspercentage bescheiden en ging het op een gegeven moment in een lekkere cadans tot aan het drielandenpunt bovenop. Daar kon het gas erop en werd het tijd om de goede groep met het beste tempo te vinden.
Al snel werd duidelijk dat dit geen gewone toertocht was, dit was gewoon keihard koersen! Vlot vormde zich een groep van zo'n 30 man waarin ik gelijk een spoedcursus pelotonrijden voor de wielen kreeg. Met alles erop en eraan, vertragen, versnellen, waaier rijden, kop-over-kop, valpartijen (ja dat helaas ook, gelukkig bleef het mij bespaard), het was even wennen maar al gauw was het genieten want ik kon het tempo makkelijk volgen en werd er hard aan getrokken!
Door het hoge tempo kwam de eerste verzorgingspost, na 45km rijden, wel wat snel (de bidons waren nog amper aangesproken) en die werd dan ook zoals verwacht door iedereen hard voorbijgereden. Daar zijn heel wat bananen en krentenbollen blijven liggen.
De concentratie werd volledig in beslag genomen door het rijden in de groep, de weg en het recreatieverkeer (heeft iedereen tegenwoordig een motor?) dus de mooie omgeving werd amper in mij opgenomen, alleen rugnummers zijn me bijgebleven. Toch herkende ik wel hele stukken van het gebied wat we doorkruisten, waarvan ik verschillende beklimmingen al een week eerder tijdens Klimmen-Banneux-Klimmen was tegengekomen al dan niet in de tegenovergestelde richting. Heuvels waarbij de groep regelmatig uiteen viel in kleinere stukken en in de afdaling weer samenklonterde tot een geheel waarna de gashendel weer werd opengedraaid.
Ik klom goed, mijn benen hielden mij steeds in het voorste gelid als de weg omhoog ging, af en toe moest ik mij zelfs beheersen om niet te hard omhoog te gaan. Het laatste stuk van de tocht moest er echter nog flink geklommen worden, dus ik kon mezelf gelukkig dwingen om de krachten wat te sparen.
In de groep ging het nog steeds fantastisch, de snelheid bleef er goed op en daardoor ontstond er vanzelf een dilemma bij het naderen van de tweede verzorgingspost (na ongeveer 105km). Stoppen of doorrijden? Iedereen zat natuurlijk met een goede tijd en klassering in het achterhoofd. Na een snelle inspectie van een aantal fietsen zag ik al snel dat, net als bij mezelf, bij de bidons de bodems aardig in zicht kwamen dus er moest toch echt nodig getankt worden! Het laat zich al raden, de helft van de groep reed door, de andere helft veroorzaakte een lichtelijke chaos rondom de watertank. Gelukkig werd het geen ordinair duwen en trekken en kon iedereen weer snel in het zadel. Snel werden er weer kleine groepjes gevormd en werd de achtervolging ingezet.
Voor Reijmerstok was het grootste deel weer bij elkaar en ging het wat rustiger richting de Loorberg, iedereen zat zich duidelijk te sparen. Omdat ik me nog sterk voelde en liever de 30 man achter me dan voor me zag finishen nam ik mij voor de Loorberg relatief rustig omhoog te fietsen en op de Camerig, kort daarna, de gaskraan volledig open te draaien. Zogezegd, zo gedaan. In Slenaken werd nog even behendig door het massatoerisme gelaveerd en kon de laatste 20 km beginnen. De groep viel uiteraard weer uit elkaar en verschillende liet ik wegrijden, in de afdaling naar Schweiberg en op de weg naar Epen kwam alles zoals verwacht weer bij elkaar.
Daarna de Camerig, ik voerde het tempo steeds verder op en op 2 of 3 na liet ik de rest van de groep al snel achter me. De lengte van de klim gaf mij een aardig gaatje wat ik makkelijk tot aan de laatste klim, wederom de Vaalserberg nu vanaf de Belgische kant, kon vasthouden. Het laatste stuk ging wat minder soepel, maar ik had nog kracht over om ook deze laatste bult tot een goed einde te brengen. Een fantastische rit kwam na 150km en 4 uur en 43 minuten onder geweldige omstandigheden tot een einde. Met een blij gevoel ging ik over de laatste piepende mat, heerlijk gereden en veel sneller dan ik vooraf had gedacht.
Na de finish werkte ik snel 4 bekertjes sportdrank en een banaan naar binnen en genoot ik nog even van de hele entourage rondom de eindstreep. Na een 10 minuten daalde ik weer af naar Vaals en werd de auto opgezocht. Een ervaring en een mooi sportboek over de geschiedenis van de Rotterdamse Zesdaagse rijker (presentje voor elke deelnemer) reed ik om 14.45 uur Vaals uit richting de Randstad.
Wat een dag, wat een weer, wat een rit! Super! Volgend jaar weer!

De mooiste momenten (eerlijk gezegd de enige bewegende beelden die van mij op video zijn vastgelegd) zitten nog in de videomontage. Ik zal deze zo snel mogelijk hier plaatsen. Onderstaand al wel vast wat sfeerbeelden van het evenement om wat inspiratie op te doen voor volgend jaar. Doe ook mee!

Piekmoment

Dit weekend (zondag) staat de Shimano Fiets Challenge op het programma. Een cyclo (dus met individuele tijdregistratie) van 150 km door Zuid-Limburg en de Belgische Voerstreek. "Holland's toughest race"volgens de website!
Naast de Marmotte (wat natuurlijk het hoofddoel van deze zomer is) heb ik de SFC uitgekozen als "piekmoment".
Zondag wil ik vlammen, dus!
Wat te doen in de week voorafgaand aan zo'n piekmoment? Gewoon doortrainen? Volledige rust? In de vakliteratuur hebben ze het over "taperen", maar wat moet ik me daar bij voorstellen?
Afgelopen weekend ging het supergoed met 2 ritten van rond de 130km door de Limburgse/Belgische heuvels. Omdat ik na dit weekend toch wel wat vermoeid was, met wat pijntjes hier en daar, heb ik eerst 3 dagen niets gedaan om goed te herstellen. Maar een hele week rust zag ik niet zitten dus heb ik gisteren nog een pittige rit gereden (veel wind) van 68 km in een lekker tempo met wat "klimmetjes" (van Brienenoordbrug en Heinenoordtunnel, allebei 2x) en tempo's tegen de wind in.
Vandaag wordt de fiets in orde gebracht voor het weekend (controle bandjes, poetsen, smeren) zodat alles soepel loopt. Morgen gaat het richting Vaals waar zondagochtend de start om 9.00 uur plaatsvindt.
Met al bijna 6000km vanaf 1 januari in de benen is het zelfvertrouwen in ieder geval goed en nu maar kijken of deze voorbereiding bevalt, het resultaat zal het uitwijzen! Ik heb er zin in, laat het startschot voor nummer 454 maar klinken!