Aftellen

Nog 7 dagen te gaan, het aftellen is begonnen en dan vertrek ik naar Frankrijk voor misschien wel de meest bijzondere week in m'n leven. Een boute uitspraak maar ik denk dat het een hele mooie periode wordt die veel indruk zal maken.

Ten eerste vanwege de groep mensen waarmee ik een week lang in een groot chalet in Oz-en-Oisans zal verblijven. Fantastische sportvrienden die ik de laatste 7 maanden heb leren kennen, stuk voor stuk geweldige mensen waarmee ik me verbonden voel en waarvan enkelen me heel dierbaar zijn geworden. Een band die niet alleen zo sterk is geworden vanwege Alpe d'HuZes, de actie waar we ons gezamenlijk voor inzetten, maar nog meer door hun persoonlijkheden, karakter, spontaniteit, sociaal gevoel, humor en sportiviteit.

Ten tweede door het evenement wat op 3 juni zal plaatsvinden wat veel méér is dan alleen een sportieve uitdaging. De Alpe d'Huez beklimmen is op zich een grote prestatie maar 6 x achter elkaar is gekkenwerk, een bijna onmogelijke opdracht waarvan zelfs ik met mijn klimervaring moeilijk kan inschatten hoe zwaar het werkelijk zal worden.
Wat ik wel weet is dat het niet in verhouding staat tot het gevecht wat kankerpatiënten leveren om die vreselijke ziekte te overwinnen. En voor al die mensen die momenteel die strijd leveren en ook voor diegenen die de strijd reeds verloren gaan we ons voor de volle 100% inzetten om deze sportieve uitdaging te volbrengen. Dat het een emotionele, succesvolle en onvergetelijke dag wordt staat vast!

De laatste trainingen voordat we vertrekken zijn inmiddels bijna voltooid. Eergisteren een intensieve duurtraining van 93km gedaan in hoog tempo en gisteravond samen met Amber iets minder hard een rondje van bijna 60km gereden. Komend weekend staan er nog 1 of 2 wat langere duurtrainingen op het programma en dan waarschijnlijk volgende week nog 1 x op de fiets.

A.s. maandag, op 2e Pinksterdag, gaan we nog naar Papendal waar de kledinguitreiking zal plaatsvinden, waar we veel andere Ad6-ers zullen treffen en waar we de laatste info kunnen verzamelen.

Ik ben er voor 99,9% klaar voor, ik heb er voor 100% zin in maar moet dus nog heel even geduld hebben en doorgaan met aftellen. Dat valt niet mee maar opgeven is geen optie!

Double date en vliegverkeer

Even een vrijdagje rust genomen om de inspanningen van de SRC te verteren maar met nog een heel weekend te gaan konden er natuurlijk nog heel wat kilometers gemaakt worden.
Zaterdag is natuurlijk boodschappendag dus dat maar eerst even gedaan voordat de rest van Capelle wakker werd. Ik kon me dus op een normale manier tussen de schappen door bewegen en ook het kassameisje was nog niet gestresst. Ik was dus snel weer terug en met de koelkast weer gevuld kon ik gaan fietsen.
Was wel benieuwd hoe de benen zouden zijn na al die Belgische heuvels maar al na 10 minuten voelde ik dat het daar wel goed mee zat. Ze voelde zelfs zo goed aan dat al fietsend het idee naar boven kwam borrelen om mijzelf maar eens flink op mijn donder te geven. Volle bak en we zouden wel zien waar het schip zou stranden. Via Bodegraven en Woerden ging het naar de Nieuwkoopse Plassen en ging het zonder problemen volle kracht vooruit. Over bakboord naar Meije en Zwammerdam laverend tegen de wind in maar bij Alphen a/d Rijn kreeg ik lekker de wind in de zeilen zodat ik Boskoop al snel binnen stoomde. De brug stond open, niet voor mij maar voor een paar grote luxe jachten waarvan 1 naam bleef hangen, de "Aeolus". Moest later even googelen voor de betekenis en het bleek in de Griekse mythologie de door Zeus aangestelde bewaker van de winden en baas van de windgoden te zijn. Ook op mij had de wind geen vat, slechts de slagbomen voor de brug hadden mij weten te vertragen. Tijdelijk en na zo'n 5 minuten gedwongen stilstand kon ik weer verder richting Benthuizen en Zoetermeer. Nog steeds maalde m'n benen onvermoeibaar en met kracht de pedalen rond alsof het uitstapje naar het zuiden geen 2 dagen maar 2 weken geleden was. Ik wachtte tevergeefs op de vermoeidheid die niet kwam. Een machtig gevoel en na 121km was het rondje compleet en fietste ik Capelle weer binnen.
Einde van een mooie fietsdag zou je denken. Normaal gesproken wel maar na een paar uurtjes stond de 2e fietsafspraak al weer vast. Een avondritje met het Posbank-trio. Nee geen 1 of ander door een bank gesponsord muziekgezelschap, maar m'n supergezellige fietsmaatjes!
Een paar uur later zat ik dus weer op hetzelfde zadel en leek het net of ik niet afgestapt was. Een rondje Rottemeren, lekker rustig aan, iets meer dan een uurtje lekker trappen. Uit de wind achter de mannenruggen werd door de kaakspieren van de dames eigenlijk het meeste werk verricht. Kon je met praten maar een berg opfietsen dan waren ze niet bij te houden! :-)
Het werden uiteindelijk 36 kilometers, 6 x 6, eigenlijk wel toepasselijk met Alpe d'HuZes in het vooruitzicht. Dan toch nog een einde aan de fietsdag en van zo'n dubbele afspraak krijg je ontzettende hongerrrrrrrrr!
Na het beulswerk van gisteren stond er voor vandaag een rustige duurtraining op de rol. Zelfbeheersing was vandaag het thema en gewoon genieten van het fietsen en de natuur om me heen.
Om 12.00 uur ging ik naar buiten waar net de zon een beetje aan het doorkomen was. Nog wel aardig wat wind en aan de stand van de wapperende vlaggen kon ik bepalen dat het een rondje door het Westland zou worden. Dat was al weer even geleden dus dat kwam mooi uit.
Eerst dus maar eens via Zestienhoven richting Schiedam en Vlaardingen. Geen lumineus idee want meerdere mensen waren daar opgekomen. Toch nog veel thuisblijvers in dit lange Hemelvaartweekend en dus aardig wat fietsers en wandelaars onderweg. Ook veel irritant vliegverkeer en dat op zondag. Logisch, zou je denken, je fietst toch langs een vliegveld! Maar het grote spul viel wel mee, een enkele 737 kon ik ontdekken. Het was meer het kleine grut wat me dwars zat. Vliegen, muggen en witte pluizen (even had ik een déjà-vu van een winterse sneeuwbui!) deden een aanval op mijn ogen die gelukkig vandaag wel door een bril bescherm werden. Het leek wel of er een afspraak was gemaakt door de gehele Zuid-Hollandse flora en fauna om vandaag definitief uit de winterslaap te ontwaken, want de kikkers hoorde ik ook voor het eerst dit jaar in de sloten kwaken (nee, dit wordt geen sinterklaasgedicht!)
Veel fietsers zei ik dus en ook nog wat Ad6-ers gezien! Herkenbare shirts en geconcentreerde blikken in de laatste 3 weken naar de Grote Dag.
Op de Schie tussen Delft en Schiedam zag ik de enige file van vandaag. Een hele aparte. Heel studerend Nederland leek wel in een roeiboot te zitten begeleid door kleinere gemotoriseerde versies. Rugnummers, knetterende megafoons. Schreeuwende commando's en een strak ritme. Ik reed snel door, de Kandelaarbrug over en was 5 minuten verder weer terug in mijn stille fietswereld zonder bevelen en opdrachten.
Via de Rottemeren, waar het voor de verandering op een zonnige zondagmiddag eens een keertje niet druk was, ging het laatste stuk letterlijk en figuurlijk voor de wind en na precies 110km was ik weer terug op het thuishonk. Een mooie, ontspannen rit en genoten van de mooie natuur om me heen. Dit kost helemaal geen moeite maar levert juist een heleboel energie op! Altijd lekker als er weer een gewone werkweek voor de deur staat. Laat maar komen zou ik zeggen.

Steven Rooks Classic

Na de Amstel Gold Race en KBK gingen we afgelopen woensdag voor de 3e keer op weg naar Limburg, dit maal om de Steven Rooks Classic te rijden traditioneel op Hemelvaartsdag.

Met z'n viertjes (Amber, Irene, Hans en ik) van Team de Viergang (toepasselijker kan haast niet) arriveerden we 's avonds bij het Townhouse Design Hotel in Maastricht. Een erg leuk, nieuw hotel en anders dan anders, want een pan soep bij de incheckbalie was nieuw voor mij, maar wel grappig! Ook de kamers waren prima al had ik met mijn hoogtevrees wel wat moeite met het grote hoge bed.

Nog even in de gezellige lobby gekletst met een bakkie koffie erbij en daarna slapen want er moest de volgende dag serieus gefietst worden.

Het ontbijt was vroeg en uitgebreid en en werden heel wat koolhydraten naar binnen gewerkt. Het kwam bij een enkeling letterlijk de neusgaten uit maar het was even nodig als basis voor 160 energieslurpende kilometers die we voor de boeg hadden. Limburgse en Belgische heuvels met de Redoute en de Bois d'Olne als ultieme kwelgeesten doe je niet op één beschuitje met jam!

Nadat we lekker even een beetje hadden ingefietst naar de start bij het MECC, een kilometer of 2 verderop, sloot Dave zich aan bij onze groep, werden de startnummers op de fiets gedaan en konden we onder aanmoediging van Steven Rooks himself, gekleed in uiteraard de bolletjestrui, op weg!

En hoe moet je dan zo'n tocht van zo'n 7 uur fietsen samenvatten? Je zou denken dat als je zo'n tijd met honderden fietsers om je heen rijdt, dat je dan allerlei anekdotes, leuke verhalen, spannende gebeurtenissen zou kunnen vertellen. Misschien zijn die er ook wel geweest maar op een of andere manier kan je ze moeilijk opslaan. Je bloed stroomt waarschijnlijk bij dit soort inspanningen zo snel dat je gedachten gewoon gelijk weer wegspoelen. Als zeepsop door een gootsteenputje. En probeer dat dan maar eens een dag later terug te halen!

Het ging natuurlijk vooral om het klimmen en daarvan kregen we in ieder geval genoeg voor onze kiezen. Na wat "opwarmertjes" aan Nederlandse kant werden op Belgisch grondgebied alle registers opengetrokken in de vorm van vooral de Redoute, de Transenster (oeps, die was ik vantevoren even vergeten te vermelden dames!), de Bois d'Olne en Les Waides.

Steile puisten maar iedereen kwam goed boven en er werd geen voet aan de grond gezet! Chapeau voor Amber en Irene die al die wandelende mannen toch maar even lieten zien hoe het wel moet. Klasse van Dave en Hans die als echte "grimpeurs" omhoog gingen.

Amber, Dave, Irene, Hans en Ton op de Redoute

Uiteraard blijven er behalve de onuitwisbare ervaringen van de klimkilometers ook wel andere dingen in die grijze massa achter, zoals die koeievlaai op de achterrem van Irene (hoe kwam die daar nou terecht?), of de lekke achterband van Amber (expres? als straf voor mijn vergeetachtigheid?) of de gemiste kans van de Belgische horeca om een paar duizend fietsers van eten te voorzien (1 slimme ondernemer draaide in ieder geval een wereldomzet) of dat het parcours af en toe meer op Parijs-Roubaix leek (mensen met een kunstgebit blijf lekker in Nederland fietsen!).

De 7e editie van de SRC bleek al met al weer eens een prachtige tocht te zijn, door een mooi landschap met indrukwekkende uitzichten en prima georganiseerd. Jammer dat het weer niet echt meewerkte maar de douche achteraf in het hotel bij de finish was top geregeld en een weldaad voor onze verkleumde botten.

De laatste grote test voordat we naar Frankrijk afreizen was meer dan geslaagd en we kunnen de grote uitdaging op 3 juni met vertrouwen tegemoet zien. Nu in de laatste 2 weken voor vertrek nog de conditie goed bijhouden, goed uitrusten en dan zijn we er klaar voor. Laat die Alpe d'Huez maar komen!

Effe testen

Het is natuurlijk af en toe handig en leuk om te weten hoe je er voor staat qua conditie. Dus ik was wel benieuwd wat de inspanningstest ging opleveren die ik gisteren aflegde, net zoals vorig jaar, bij Contest in Amsterdam. Vooral het gevoel tijdens de afgelopen Amstel Gold Race en m'n beklimming van de Alpe d'Huez was zo goed dat ik wel een verbetering verwachtte t.o.v. vorig jaar toen het eerlijk gezegd een beetje tegenviel. En deze keer net vóór de Steven Rooks Classic en niet net erná, zoals vorige keer en waar ik toen nog een beetje vermoeid van was.
Om even over half 5 zat ik op de fiets met links naast mij, ter inspiratie of demotivatie (het is maar net hoe je je er op instelt) de ranglijsten met testwaardes van de Rabo profs en andere toppers. Mijn oog viel natuurlijk op de lijst 40+-ers (mijn categorie), met ook wat bekende namen, en mijn doel was gezet. Ik moest op die lijst!
Omringd door computers en kabels en ook daarmee verbonden en gemuilkorfd als een pitbull (met een masker voor de ademanalyse) was ik klaar om aan te vallen!
Over de test op zich is weinig te vertellen, simpel gezegd wordt het per 3 minuten wat zwaarder en ze "pesten" je net zo lang totdat je half dood van de fiets afvalt en echt niet meer verder kunt.
De computers registreren en analyseren dan alle gegevens die uit dat uitgeperste lichaam zijn gekomen en produceren daarna dus een boel getallen en grafieken.
Het werd ook duidelijk een maximaaltest want ik kon deze keer echt tot het gaatje gaan, de benen waren prima en m'n lichaam liet me niet in de steek. En als ik niet zo'n droge mond had gehad (nadeel 1) en niet zo'n pijn in m'n reet (excusez le mot) van het zadel (nadeel 2) dan had ik het misschien nog wel een fractie langer volgehouden.
Ik mocht echter tevreden zijn, méér dan tevreden en uit de resultaten bleek dat mijn vorm en mijn tijd op de Alpe niet uit de lucht was gegrepen. Op alle fronten een dikke verbetering van vorig jaar en zonder al teveel details te willen vermelden toch enkele waardes uit de test :

Maximaal vermogen : 411 Watt
Max.vermogen per kg lichaamsgewicht : 5,62 Watt
Maximale hartslag : 187
Omslagpunt : 170 bpm (91%) bij een vermogen van 347 Watt (4,75 W per kg lich.gew.)
VO2max : 68,0

M'n beste testresultaten ooit en ik ging dan ook heel tevreden en best wel een beetje trots naar huis! Alle trainingen waren duidelijk niet voor niets geweest.
En oh ja, het lijstje aan de muur moest gelijk alweer even aangepast worden.........

Mijn moment

Door de altijd aanwezige fotografen vereeuwigd tijdens mijn momentje op de Alpe d'Huez op 01/05/2010. Ook mijn laatste rit in mijn Saeco shirt wat hierna werd geschonken aan een verzamelaar in ruil voor een mooie donatie aan de Stichting Alpe d'HuZes. Het was in alle opzichten dus een mooie dag!

Bevrijdingsrondje

Afgelopen woensdag een eigen bevrijdingsfeestje gevierd met een mooie fietstocht over de Veluwe en rond de Posbank. Ik had weer een mooie route in mijn hoofd opgeslagen en het was wel even afwachten of ik 'm al fietsend kon reproduceren. Ik had er best vertrouwen in maar er komt volgens mij een dag dat ik ongelofelijk verdwaal omdat al die routes in mijn hoofd in de knoop zijn geraakt!

We stonden om 10.45 uur klaar op de carpoolstrook langs de A50 bij Arnhem-Noord om te vertrekken. Met z'n vieren, en bijna werd dat aantal nog gehalveerd door een aanslag van de slagboom van de plaatselijke golfclub. Bijna onthoofd bij een sanitaire stop!

Maar gelukkig zonder schade gingen we op weg richting Posbank waar we na 5km al aan het eerste klimmetje mochten beginnen. Misschien een beetje te vroeg voor de koude spieren maar de Beekhuizerweg is niet al te moeilijk dus we kwamen zonder problemen boven.

Veel wielrenners bovenop de Posbank en veel Ad6ers die net als wij van het schitterende uitzicht genoten waarbij sommigen bijna de struiken in reden bij het uitzicht op Amber die een stripact opvoerde bij gebrek aan kleedhokjes. Het is ook lastig al die wielerkleding met een hartslagmeter die niet lekker zit!

Daarna nog even een wandelaar bij z'n kraag gegrepen om een foto van ons te maken (na een korte cursus "fotograferen met een iPhone") en gauw weer verder want we wilden wel voor donker thuis zijn!

Na zo'n 65km en een klein foutje in de navigatie waardoor we "ineens" weer bij de auto's stonden, was het tijd voor de 2e sanitaire stop. De golfclub was erg "blij" met de raar geklede gasten!

Nadat we allemaal weer verlost waren van wat ons dwars zat en ruimte hadden gemaakt voor andere dingen konden we op weg voor het 2e deel en dus richting Hoenderlo. Even met z'n 4-en ronddraaien tegen de wind in op de lange rechte weg er naartoe waarbij het af en toe windstil leek als Art weer op kop kwam! De Beer uit Berkel fungeerde als windscherm waar vooral de dames mooi van konden profiteren.

Bij het Pannenkoekenhuis in Hoenderlo werd even energie bijgetankt met een pannenkoek waar we volgens mij nog 2 dagen op door hadden kunnen rijden. De repen en gelletjes in mijn achterzak waren in 1 keer nutteloos geworden, althans voor de rest van de dag.

Na deze pauze deden we er gewoon nog even 50km bovenop en met als toetje nog 2x de Posbank op waarbij we alle mogelijke klimvarianten hadden gehad. Terug bij de auto's hadden we er precies 120km op zitten. Een lekkere training en ook gewoon een heel gezellige rit. En dat is nou net een combinatie die het fietsen juist zo leuk maakt! Ik zeg : dat moeten we vaker doen!

De Cervelo mannen

Zomaar even een foto genomen op de Ubachsberg in de extra Alpe d'HuZes lus tijdens Klimmen-Banneux-Klimmen. De fotograaf wilde al in gaan pakken maar had nog 1 foto op z'n rolletje staan (een digitaal "rolletje") dus wij wilden ons daarvoor wel even opofferen. De echte bikkels rijden in Cervelo-shirts!

Ton, Hans en Arend-Jan

Race tegen de klok

Als afsluiting van de 5 dagen in Frankrijk stond er vandaag een tijdritje gepland op de Alpe d'Huez. Een test van de vorm en van de benen. Die leken de laatste weken in goede doen maar het gevoel kan nog wel eens anders zijn dan de werkelijkheid. De harde feiten en cijfers zouden het gaan uitwijzen!

Het was even puzzelen welke kleding aan te trekken want de lucht was grijs, het was nog wel droog maar de regen hing in de lucht. Nog niet zwaar genoeg om te vallen.

Wel in korte broek maar met armstukken ging ik op weg richting Bourg d'Oisans, zo'n 10 kilometer vanaf het hotel, lekker infietsen en mentaal voorbereiden. Dave ging met de auto vooruit en zou gaan zorgen voor opzwepende aanmoedigingen en flitsende foto's!

Ik arriveerde aan de voet van de Alpe en was er klaar voor. De benen voelden goed, de stopwatch werd ingedrukt en ik was op weg! Aftellen van 21 naar 1, het liefst zo snel mogelijk.

Het tempo zat er al gelijk goed in en de eerste bocht kwam verrassend snel. Voor mijn gevoel was dat eerste stuk langer maar zoals ik al eerder memoreerde wijkt het soms af van de realiteit. Een goed teken in ieder geval en ook de volgende zware stukken gingen eigenlijk opvallend makkelijk. Zou de Alpe door al die jaarlijkse fietsers wat zijn afgesleten of had ik de vorm van de dag te pakken?

Ik zag mijn hartslag langzaam stijgen op mijn computertje en probeerde 'm stabiel iets onder of op de 170 te houden. Teveel boven die grens zou me vroeg of laat een probleempje op kunnen leveren in de vorm van een vervelende man met nog vervelender gereedschap.

Ik zat in een ritme, een heel lekker ritme! De benen maalden gestaag en krachtig door en de bochten vlogen voorbij. Ik was al snel onder de 10 met tellen en zag de appartementen en hotels van het skidorp rap dichterbij komen. In Huez durfde ik pas op mijn stopwatch te kijken maar ik zag dat het goed ging, heel goed! De altijd aanwezige fotografen (volgens mij slapen ze op die berg) haalden mij onbedoeld en onbewust uit m'n ritme en ongemerkt, om het er maar zo soepel mogelijk uit te laten zien op de foto's, ging het beentempo omhoog. Het leverde me een bocht later een klein dipje op maar gelukkig vond ik mijn cadans in de laatste 3 bochten terug.

Onder de enthousiaste aanmoedigingen van Dave, mijn enige en trouwe supporter, schakelde ik voor het laatste rechte stuk nog even spreekwoordelijk een tandje bij (wat in de werkelijkheid trouwens dus een tandje minder is!) en perste er nog een eindsprintje uit. Voor de 2e maal werd de stopwatch ingedrukt en mochten de benen tot rust komen.

Mijn eerdere gevoel van vorm en goede benen was niet alleen goed geweest, het bleek zelfs een understatement toen in mijn tijd zag staan in het knipperende display op mijn stuur. Ik had mijn persoonlijk beste tijd compleet aan gruzelementen gereden! Ik had de Alpe bedwongen in 52 min. en 19 sec. een tijd die ik zeker niet had verwacht en ik moest dan ook een vreugdekreet onderdrukken. Dit uiteraard in verband met de nog overvloedig aanwezige sneeuw en het bijbehorende lawinegevaar.

Na nog even een rondje te hebben gereden om de hartslag weer op het niveau terug te brengen waarbij praten goed mogelijk was kon ik aan Dave mijn windjack vragen en aanpakken en was het afdalen geblazen. Zo'n 20 minuten later schoot ik weer tussen de campings van Bourg door en was de tijdrit officieel beëindigd want volgens Dave telde 'ie pas als ik weer beneden was!

Met een voldaan gevoel reed ik de laatste 10km terug naar het hotel. Tevreden, méér dan tevreden na 4 mooie fietsdagen met veel nuttige hoogtemeters.
Morgen weer een lange rit naar huis en terug naar de vlakke Hollandse polder en m'n teammaatjes. Ik hoop dat ik ze niet te jaloers heb gemaakt........
Alpe d'Huez merci et à bientôt !