De eerste rit

Twee dagen na dato en ik weet nog steeds niet hoe ik het onder woorden moet brengen. Ik stotter en hakkel al 35 uur op m'n toetsenbord en alle letters komen er uit alsof ik zwaar dyslectisch ben geworden!
Wat een ritje op een fiets al niet teweeg kan brengen!
Afgelopen vrijdagavond m'n nieuwe Ridley opgehaald in Haastrecht bij Slingerland Fietsen. Hele fijne zaak trouwens, veel keus, goede service en ze hebben gewoon verstand van zaken! Een aanrader!
Daarna snel naar huis en de rest van de avond met opengevallen bek zitten staren. Allemaal natte plekken op het tapijt van het kwijlen zag ik later. Apathisch, flabbergasted, in totale verwarring daarna naar m'n bed gestrompeld en in slaap gevallen. Totaal gehypnotiseerd door een fiets! Daar kan Rasti Rostelli nog een puntje aan zuigen!
Zaterdag enigzins weer bij m'n positieven wakker geworden. Eerste reflex was het gordijn opentrekken. Bewolkt weer maar wel droog. Geen sneeuw zoals in de rest van Nederland. Toch sprake van een microklimaat in Capelle? De wijnboeren komen in lange rijen straks de (stads)grenzen over!
Maar goed, we hadden het over fietsen. Of nee, eigenlijk nog niet maar dat stond wel in de planning voor de zaterdag. Twijfel borrelde een beetje op (of ik had nog niet ontbeten, dat kan ook) en daar is maar 1 remedie voor : de Buienradar! Snel de laptop aan, surfplank uit de kelder gehaald en surfen maar op het web! (de verwarring van de avond daarvoor was nog niet geheel verdwenen)
Op het beeld cirkelden de sneeuwwolken een beetje om de Randstad heen maar na een kritische blik naar buiten en de geconstateerde pekel op de fietspaden besloot ik toch maar een ritje te gaan maken op de Wilier. M'n ouwe trouwe makker. Zoals ze ouwe paarden een mooie laatste oude dag geven zo is mijn Wilier ook gepensioneerd en dient nu als winterfiets voor nog een paar mooie laatste ritjes door mooi Nederlandsch winterlandschap.
Het duurde wel tot (te) laat in de middag om de beslissing te nemen. Een Ridley die me smekend aankeek en een Wilier met een blik van : hé gaan we nou nog? Het was een moeilijke keuze. En er was een ongelofelijke hoeveelheid zelfbeheersing nodig maar om kwart voor 3 stond ik dan uiteindelijk met de AOW'er buiten. Nog net niet als een rollade maar wel goed ingepakt tegen de koude wind en klaar voor een rondje.

Ik zal geen uitgebreide routebeschrijving geven want ik zit hier in de nachtelijke uren te bloggen en anders kan ik morgenochtend gelijk door naar m'n werk. Ik kwam in ieder geval op 61km uit na ruim 2 uur rijden.
Had me een beetje verkeken op de wintertijd en dat het snel donker wordt. De laatste 20 minuten het noodlot ietwat getart of beter gezegd oom agent een beetje uitgedaagd door zonder licht over 's heren wegen te fietsen. Gelukkig ben ik boetevrij thuisgekomen. Ridley kwaad en beledigd thuis aangetroffen. Veel sussende en liefkozende woorden nodig gehad die avond.
Gelukkig duurde het weekend ook deze keer weer 2 dagen en zondag was het bovendien stralend helder blauw en zonnig weer dus er stond een blij fietsje al vroeg naast m'n bed. Wanneer gaan we? Wanneer gaan we? Opstaan! Huphuphup!
Uiteraard niet aan toegegeven en eerst een bakkie en een ontbijtje. Nog een beetje pesten door nóg een bakkie te nemen en wat te mailen e.d. maar om even over 12-en was het dan zover. De "maiden trip" van misschien wel de 1e Ridley Noah RS op het Hollandse asfalt ging van start!
Ja, en nu ik er over moet gaan vertellen val ik weer stil........................m'n vingers haperen bij de gedachte aan het moment dat de eerste pedaalslagen werden gemaakt. Wat een waanzinnig gevoel! Elke trap was raak en werd omgezet in voorwaartse snelheid. Flitspalen langs de weg schoten volledig in de stress. Wat kwam daar in Godsnaam voorbij? Het schakelen ging zo soepel dat iemand met Parkinson er absoluut gek van zou worden op deze fiets! Klein tikkie, kort klikkie en RAM daar vloog 'ie weer een dijk op!
Later las ik op weeronline.nl dat het buiten -2 graden was geweest. Niks van gemerkt! Ik had net zo goed in korte broek en korte mouwtjes kunnen gaan rijden zo'n warm gevoel kreeg ik. This bike is hotter than HOT!
Het werd bijna 1 lange intervaltraining want ik kon het niet laten om steeds effen een sprintje te trekken. Even op de pedalen staan en zoefff daar ging 'ie al weer! Alles wat je doet op deze fiets wordt omgezet in snelheid. Ik moest zelfs niet teveel m'n tenen bewegen want dan ging het te hard!
In één woord geweldig! Wat een geweldige fiets en wat een genot om hier de komende tijd op te mogen rijden. Hoezo twijfelen of ik die Bianchi moest nemen. Bianchi wie??? Nooit van gehoord!
Superlatieven te kort dus maar wel 1 nadeel. Ja, toch moet dat ook wel even genoemd worden. Er is 1 nadeel en dat is dat je er spierpijn van in je nek krijgt. Maar ik weet hoe het komt. Ik zal het uitleggen.
De route die ik reed ging langs de IJssel naar Gouda en dan via Krimpen weer terug. En daar heb je allemaal van die leuke dijkhuisjes die net iets lager liggen dan het asfalt, waar ik dus reed. De ramen van de huizen komen zo precies op rijhoogte te liggen. En jullie voelen hem al aankomen..........bij elk huis dat ik passeerde was 't constant naar links kijken en de weerspiegeling van mijzelf en de fiets bewonderen. Ik werd gek van mezelf! Maar kon me niet beheersen. Oooh wat mooi.........oooh wat mooi..........oooh wat mooi..enz.enz. Ik kwam langs een autoshowroom met zo'n hele lange van glas voorziene gevel. Ik ben geloof ik 4 keer heen en weer gereden. Hééééérlijk. Narcisme in ultima forma!
Maar aan elk rondje komt uiteindelijk een einde en hoewel ik eigenlijk nooit meer wilde afstappen en direct wou doorfietsen tot aan de poolcirkel, moesten de remmen uiteindelijk ook nu weer ingeknepen worden.
Na 60km en weer ruim 2 uur fietsen was ik klaar. Wow, wow, wow. Meer woorden heb ik niet voor nodig. Wat een gevoel. Beter dan sex? Ik begin (bijna) te twijfelen! :-)

Het is nu bijna 36 uur later en eindelijk is het me dan gelukt om het op papier te zetten. Een blog met de meeste uitroeptekens ooit geloof ik en misschien denken jullie wel : die is gek! Ik neem het jullie niet kwalijk en misschien is het wel wat overdreven neergezet maar het benaderd beangstigend dicht de werkelijkheid! Ik hou nou eenmaal van fietsen en als je dan op zo'n mooie dag op zo'n mooi stukje techniek mag rijden dan is dat bijna kunst en daar kan ik mateloos en eindeloos van genieten. Geluk zit in hele kleine dingen en op zo'n zonnige zondagmiddag voel ik me dan even heel gelukkig!
Het is dan uiteindelijk ook hier gaan sneeuwen en de wijnboeren hebben Capelle inmiddels met de eerste TGV weer rap verlaten. De Ridley staat ontspannen tegen een muurtje in m'n woonkamer. Wachtend op het volgende ritje. Dat dát met dit weer nog even kan duren zal ik 'm maar niet vertellen.

Bijna zover

De donkere dagen voor Kerst. Hoeveel zijn dat er eigenlijk? Ik rij nu al 's ochtends in het donker op de fiets naar het werk en 's avonds in het donker weer terug naar huis. En het is nog november!
Ik heb ook helemaal geen zin in de winter. Tenminste niet zo'n winter zoals de afgelopen keer met sneeuw tot eind maart. Koud is niet erg, maar al die rotzooi op de weg daar zit ik deze keer echt niet op te wachten!
Ik ben natuurlijk lichtelijk bevooroordeeld met de nieuwe Ridley bijna in m'n bezit. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik daar 4 maanden lang alleen maar naar moet staren met kwijl in de mondhoeken en onrustige benen! Ik wil vliegen, ik wil dansen op de pedalen in een koude ochtendzon met het rijp op de bomen en een stille droge weg voor me. Witte wolken die bij elke ademstoot ontsnappen en ver achter mij langzaam oplossen.
Vrijdagavond is het dan zover. Ik mag mijn nieuwe "dreammachine" gaan ophalen. Dat zal een onrustig dagje worden op het werk. Op hete kolen zoals ze dat noemen.
Er komen trouwens nog een paar strakke wielen in. De standaard wielen die er nu in zitten zijn helemaal niet slecht maar die gaan op de reservebank en mogen alleen invallen bij een blessure van het vaste duo. Het zou zomaar kunnen dat er een paar mooie Reynolds-wielen in de basis komen te staan, maar er zijn nog meer opties. Het heeft nog geen haast, ik kijk rustig verder.
Het is dus aftellen geblazen, eerst in dagen maar nu gaan het langzaam aan uren worden en daarna minuten en dan............
Geld uitgeven. En dan denk ik ook ineens aan m'n Alpe d'HuZes actiepagina die sinds zaterdag in de lucht is. Rechts boven de link er naartoe. "Steun mij" staat er. Ja, duidelijker kan het niet worden. Ik heb de steun nodig om straks minimaal 6x de Alpe d'Huez te beklimmen maar nog meer is die steun van levensbelang voor alle kankerpatiënten en daarom moet er veel geld binnenkomen voor het onderzoek naar kanker. En of die geldstroom nu binnenkomt via mijn blog, via mijn actiepagina, via een ander teamlid van Team Telstar. Het maakt allemaal niet uit. Geef op de manier zoals jij wilt en geef met je hart, een klein of groot bedrag. Allemaal bijzaak, maar GEEF en laat iedereen die zich met hart en ziel voor dit goede doel inzet niet in de kou staan. Zeker nu de weersverwachtingen aangeven dat het gaat vriezen.......
Ik reken op jullie steun en dan zal ik vliegen, dansen op de pedalen van mijn nieuwe Ridley. Tot op het bot gemotiveerd zal ik dan mijn droomfiets de flanken van de Alpe d'Huez opjagen en doorgaan tot het allerlaatste einde want OPGEVEN IS GEEN OPTIE!

Carpe Diem 2

Nog steeds dezelfde doordeweekse dinsdag in november en ik ben op weg naar Haastrecht, in de auto. Op weg naar mijn volgende doel : een nieuwe fiets!
Na wekenlang wikken en wegen, zoektochten op internet en een urenlange beursgang is het tijd om knopen door te hakken. Na een felle strijd is het gevecht op punten gewonnen door een Belg en het moet wel erg gek lopen wil ik nog van gedachten veranderen.
Het is stil bij Slingerland Fietsen. Ik ben de enige klant in de winkel en de verkoper bij de kassa realiseert zich nog niet dat hij een hele makkelijke middag tegemoet gaat. Ik zie er als een standaard “kijken, kijken, niet kopen” klant uit maar hij kan mijn gedachten niet lezen.
Ik loop langs rijen om aandacht schreeuwende fietsen. Cervelo, Trek, Colnago, Cube, Cannondale, ik passeer ze allemaal en zonder enige aarzeling loop ik door, helemaal naar achter waar de Ridleys staan. Daar staat ‘ie, op ooghoogte : de Ridley Noah RS !!

Op de Bike Motion Benelux was ik al 6x langs de stand van Ridley gelopen en had ik ‘m al evenveel keer bewonderd maar nu lijkt ‘ie nog mooier. Het technische verhaal zit al in m’n hoofd. Daar hoeft niets meer aan toegevoegd te worden, eigenlijk weet ik alles al. Een testrit is het enige wat nog ontbreekt. Ik heb ‘m al gedag gezegd maar hij moet nog kennis maken met m’n benen!
Pedalen worden erop geschroefd en even later loop ik vol verwachting de winkel uit. Ik klim op het zadel en rij het smalle straatje in, het is alsof ik een warme jas tegen de kou aantrek. Wat een fantastisch gevoel! Wat een wereldfiets! Zelfs zonder wieleroutfit voel ik dat dit geen moeilijke beslissing gaat worden. Op Twitter meld ik dat samensmelting een goed woord is. En zo voelt het ook, ik ben gelijk 1 met de fiets. Ik schakel wat en ga even op de pedalen staan en elke beweging wordt gelijk omgezet in voorwaartse snelheid. De twijfel, als 'ie er al geweest is, verdwijnt definitief. 10 minuten later zet ik een handtekening op een stuk papier waarvan de meeste tekst me ontgaat. De accessoires zoals zadel, pedalen, bandjes, e.d. zijn besproken en de koop is gesloten. Een weekje in spanning afwachten en dan mag ik een nieuwe wielerperiode inluiden met deze "dreammachine"! Dat worden 6 of 7 lange onrustige dagen en nachten. Lichtelijk in extase rij ik even later terug naar Capelle.
René Froger zong het ooit al : ja alles, alles, kan een mens gelukkig maken. Zelfs een fiets.

Carpe Diem

Een doordeweekse dinsdag in november en met de voorspelde zon in het vooruitzicht leek me dat een uitgelezen moment om eens een dagje vrij te nemen. Zomaar, omdat je soms niet moet nadenken en gewoon op je gevoel af moet gaan. Pluk de dag!
Bij het ontbijt wordt de dagindeling snel gemaakt en als eerste moet er natuurlijk gefietst worden! Om 10.00 uur sta ik buiten, blauwe lucht, weinig wind, verpakt in winterkleding, stuur gedraaid naar het zuiden en klaar voor een overdosis fietsgenot.
Na een stief kwartiertje fietsen kom ik aan in Krimpen a/d Lek waar ik het pontje net voor mijn neus zie wegvaren. Heb ik onbewust te vroeg het tempo laten zakken en “per ongeluk” in m’n remmen geknepen? In de stralende zon geniet ik in ieder geval van de 10 minuten bonus met uitzicht op een glinsterende rivier. Ik voel het broeikaseffect onder mijn Cervelo-jack en vraag me af of ik mij niet te winters heb aangekleed. Straks als ik weer in beweging ben zal het kleffe gevoel wel verdwijnen.
Na een korte overtocht die me slechts € 0,70 kost (maar daarmee toch veruit de duurste vorm van openbaar vervoer is!) rij ik de Alblasserwaard in met zijn wereldberoemde verzameling wieken die tegen een felblauwe achtergrond weer fotogeniek op een rij staan te wachten op repeterend flitslicht.

November is echter een slechte tijd voor touringcars vol met Japanners en het is dan ook lekker rustig op het lange fietspad. Om te voorkomen dat de molens ontwenningsverschijnselen krijgen neem ik er, bij gebrek aan de gebruikelijke stroom toeristen, dan maar even een foto van. Is het een zucht van verlichting die ik aan de overkant van het water hoor? Of is het de wind die langs de rietkragen strijkt?
Het fotomoment is de 2e en voorlopig laatste stop want nu moet er maar eens serieus doorgefietst worden! Ik ben weer onderweg, langs dobberende bootjes en eindeloze weilanden met af en toe een verdwaalde koe. Nederland is vol, behalve hier. Ik zuig de rust en ruimte op als een droge spons en duik 10 kilometer verder de dikke mist in.

Ik had het op het nieuws gehoord maar hoopte dat het verder zuidelijk was blijven steken. De grijze deken heeft zich echter al tot Papendrecht weten op te werken en drukt zwaar op de horizon die ineens tot op 100 meter is genaderd. Bij elke pedaalslag schuift hij wat op en terwijl ik door mijn gekrompen wereld fiets vormen zich kleine waterdruppeltjes op mijn fiets en kleding. Zonder navigatie en beperkt zicht is het makkelijk verdwalen, maar ik ken hier elke meter asfalt, elk putdekseltje en kilometerpaaltje dus maak ik me geen zorgen en ga weer op zoek naar de zon. Bij Strijen heb ik het zuidelijkste puntje van mijn route bereikt en stop ik even om wat gecomprimeerde carbo's naar binnen te werken. Dit is geen dag voor een hongerklop, dit is een dag voor ongelimiteerde energie en levenslust!
Richting Oud-Beijerland wordt de mist langzaam steeds wat dunner en prikken de zonnestralen steeds vaker en in toenemende aantallen door het grijze gordijn heen. Er verschijnt weer een schaduw naast mij en even later kan ik mijn zonnebril weer uit mijn achterzak vissen. Ik droog op, druppels verdwijnen en de temperatuur klimt weer naar een comfortabele waarde. Er staat inmiddels 100 kilometer op de teller, nog zo’n 15 te gaan.
Bovenop de Van Brienenoordbrug zie ik de wazige skyline van werkend Rotterdam en geniet met die gedachte dubbel van de korte snelle afdaling. Nog zo’n 5 kilometer naar Capelle en dan moet ik stoppen. Ik wil eigenlijk verder maar ik moet. Er staan nog meer mooie dingen te gebeuren en na 114 km knijp ik dan ook definitief in de remmen. Ik geniet nog even na van de heerlijke fietsrit maar daarna is het snel douchen en eten. De start van de volgende etappe is al snel.......

Nieuwe start

De verkoudheid eindelijk uit het wiel gereden, het spinnen weer opgepakt en ook het buitenfietsen was vandaag weer eens aan de beurt. Klaar voor een nieuwe start!
Eerst maar eens op zoek naar wat warmere fietskleding want zomer gaat het in ieder geval niet meer worden! De zon die scheen wel maar buien lagen op de loer. Verraderlijk twijfelweer. Regenjack mee?
Met een schone fiets ging ik op weg. Een gepensioneerde fiets eigenlijk want hij heeft al in gedachten plaatsgemaakt voor een andere. In mijn hoofd rijden 2 kandidaten rond waar bij een Belg een lichte voorsprong heeft op een Italiaan. Maar de race is nog niet gereden. "Parijs is nog ver" zou Joop zeggen.
M'n ouwe trouwe Wilier moet dus op zijn ouwe dag nog even zijn diensten verlenen. En dat doet 'ie nog steeds goed.
Het ging richting het Westland want daar zag de lucht er toch het meest veelbelovend uit. En ook de wind kwam uit die richting dus dat kwam goed uit.

Ik heb ooit op m'n blog geschreven dat het aantal lekke banden wat ik in al die fietsjaren heb gehad op 1 hand te tellen waren. Nou, dat gaat sinds vorig jaar niet helemaal meer op. Ik heb nu toch beide handen nodig, misschien zelfs een voet erbij. Vandaag was het al na 10 minuten raak. Jullie hebben het misschien wel gemerkt, ineens meer zuurstof in de lucht. Graag gedaan, want die kwam uit mijn lekke voorband! Op de Bike Motion Benelux was het Open Nederlands Kampioenschap bandje verwisselen afgelast, maar ik had volgens mij toch kans gemaakt op een podiumplek. Supersnel verdween het reservebandje onder het Continentale rubber en was ik na 15 minuten weer op weg. Snel??? Ja, want je moet de 10 minuten voor het beantwoorden van een sms'je er even afhalen. Dat doe ik minder snel.

Zaterdagmiddag is trouwens een slecht fietsmoment. Tenminste als je door stedelijk gebied gaat. Veel mensen op weg, druk bezig om de boodschappen of weet ik veel wat in huis te halen. Met de auto natuurlijk. Druk, druk, druk, en dan letten we maar even niet op fietsers.

Een stukje van een kilometer of 2 door Hillegersberg leverde dus 2 keer een bijna volledig geblokkeerd fietspad op. Zich verontschuldigende bestuurders achter autoglas. Ik kon er nog net omheen dus kon er mee leven. Niet met het feit dat ik op een rotonde door een bejaard echtpaar in een gemotoriseerd koekblik op een haar na omver werd gereden. Kijk, dat zij levensmoe zijn moeten zij weten, maar ik wil graag nog even door als ze het niet erg vinden! Het is soms een wonder dat je zonder kleerscheuren weer thuiskomt. Gevaarlijke hobby hoor dat fietsen!

Gelukkig scheen ondertussen lekker het zonnetje op weg naar het mooie Westland richting Schipluiden. De stad uit, de stilte in, fietsen wordt dan ineens weer genieten, wat het ook is en behoort te zijn. Rust in de Randstad, daar tussen de weilanden kan je het gewoon opsnuiven. Zelfs m'n goed gesmeerde ketting was geruisloos en gunde mij m'n momentje van ontstressen.

Langs de golfbaan scheen de zon nog op de wuivende rietkragen maar even verder begonnen toch de eerste druppels te vallen. Een horizon vol dreigend zwarte wolken beloofde niet veel goeds en even later werd het dreigement dan ook omgezet in daden. Het begon flink te regenen.

Ook daar kon ik mee leven, het is tenslotte herfst. Een buitje moet je dan incalculeren. Gewoon lekker doorfietsen, in beweging blijven.

Via Delft reed ik het Westland (of eigenlijk Delfland) weer uit richting Nootdorp. Daarna Zoetermeer en langs de Rotte om Capelle weer in zicht te krijgen. Daar scheen de zon weer en waren de wegen droog. Over plaatselijke buitjes gesproken! Achter mij nog steeds die dreigende zwarte deken (zie foto) maar ik was binnen. Na 72 kilometer zat het herfstritje er weer op.

Na die lange 'snotperiode' toch weer heerlijk om buiten op de fiets te zitten. Zondag de mountainbike maar eens van stal halen om te kijken of ik dat niet verleerd ben. En even kijken of ik nog wat fietsmaatjes kan regelen om samen mee te modderhappen.

Om met de woorden van Youp van 't Hek te spreken : WE ZIJN BEGONNEN!