Bodypaint

Je ziet het toch nog te weinig bij de verschillende toertochten in den lande. Zeker met deze temperaturen zou je het meer verwachten maar je komt ze maar zelden tegen : de gebodypainte dames op de fiets.
Is ontzettend motiverend (de mannen op de foto hebben toch duidelijk zin om een stukje te gaan.....fietsen) en bovendien leuk om te zien zo'n gebodypaint fietsshirtje. Heeft ook vele voordelen voor de dames : lekker luchtig in de zomer en na afloop geen vuile was. Eén nadeel echter : je kan niks meenemen in de achterzakken!

Ook vanavond weer zomerse temperaturen na een mooi droog weekend, al zullen er veel noordelijke landgenoten dat niet met mij eens zijn. Een weekend met 2 wat langere duurtrainingen dus vanavond stond er weer een intensieve duurtraining op het programma.
De route ging weer in zuidelijke richting naar Puttershoek, toch wel een van mijn favoriete rondjes, vooral omdat het een ronde is zonder één enkel stoplicht. En dat midden in de regio Rotterdam!
Na de Van Brienenoordbrug kwam ik na zo'n 3 kwartier aan bij de Heinenoordtunnel die een leuke verrassing voor mij in petto had. Ik dook van de warmte de koude vochtige lucht van de tunnel in die het asfalt kletsnat had gemaakt. In combinatie met het opgewaaide stof van de in de buurt liggende weilanden werd ik getrakteerd op een bruine spray die van mijn voor- en achterwiel omhoog spoot.
Na 2 minuten leverde dat mij een gratis bodypaint op in de vorm van een paar beenstukken zodat het leek alsof ik een lange broek had aangetrokken met schoenen en sokken ook in passende kleuren gespoten. Weer terug in het warme zonlicht nog even de sneldroger er overheen en klaar was het kunstwerkje!
Ik was er erg blij mee (niet dus) en verheugde mij al op een tweede schilderbeurt op de terugweg.
Het weerhield mij echter niet om het tempo strak rond de 35 per uur te houden met de hartslag zo tussen de 135 en 140 (midden in de D1) want het fietsen ging verder prima. Bij de suikerfabriek in Puttershoek lag het keerpunt en ging het terug richting Capelle.
Nadat de grondverf nog even was voorzien van een dekkende tweede laag was ik na 68km en 2 uur en 3 minuten weer terug in Capelle met een mooi gemiddelde van net 33 per uur.
Hééééél even twijfelde ik of ik wel moest gaan douchen vanavond (dat zou toch zonde zijn?) maar even later zag ik toch het resultaat van een avondje fietsen in het afvoerputje verdwijnen. Het staat de dames ook veel beter!

Mijlpaal

Het heeft even geduurd maar ik heb weer de inspiratie gevonden om wat op mijn weblog te plaatsen.
De Marmotte inspanningen hebben nog wat nagegalmd, zowel in negatieve als in positieve zin. Meegeholpen door het slechte zomerweer was de zin om te fietsen de afgelopen week ver te zoeken en ook de zin om wat te schrijven was in geen velden of wegen te bekennen. Een algehele lusteloosheid, het lichaam en geest hadden samen een afspraak gemaakt : "hij kan de pot op, nu gaan wij even met vakantie!"
Gelukkig zijn er ook leuke dingen te melden zoals de foto's die deze week arriveerden vanuit Frankrijk. Prachtige actiefoto's van de Marmotte in een mooie map met afbeeldingen en info van de bedwongen bergen. Erg goed verzorgd door Photobreton.com (maar dat mag ook wel voor die prijs!).
Ik heb nog nooit zo vaak en zo lang naar mezelf zitten kijken als de afgelopen dagen, ik krijg er wat narcistische trekjes van!
Ook positief was het gevoel in de benen dat ik vanavond weer had. Kracht, souplesse en het ging dan ook erg lekker. Een rondje Puttershoek van 61 km in 1 uur en 53 min. betekent toch een leuk gemiddelde na 2 weken bijna niet actief te zijn geweest. Even leek het nog flink te gaan regenen maar het bleef bij een paar druppels en nu kan de zomer echt gaan beginnen in Nederland!
De 61 km van vanavond betekende ook dat er vandaag een mijlpaal werd bereikt. Meer dan 10000 km zijn er dit jaar al onder de verschillende wielen door gegaan!
2008 wordt en is eigenlijk al een jaar met vele records!

Nieuwe doelen

Ik kijk naar de blanco pagina's van mijn trainingsschema. Daar waar het vóór de Marmotte gevuld was met plannen, resultaten en statistieken, staren de lege regels mij nu aan. Vragende blikken. Wat nu?
Het is na een weekje rust tijd om nieuwe doelen te bepalen, nieuwe uitdagingen voor de komende maanden. Het jaar is pas op de helft en hoewel er al een schitterend hoofdgerecht is genuttigd zal een lekker toetje ook nog best smaken!
Na een weekje niksen vandaag weer het eerste ritje op de racefiets. Een toertje door het Westland, ontspannen, ondanks de flinke wind.
Lekker gereden (72km in 2 uur 19) na een week waarin het gezonde regime totaal overboord werd gegooid. Het lichaam heeft gelukkig niet geprotesteerd tegen het patatje oorlog, de pizza en de halve liter Ben & Jerry's. Eén week heb ik mij gedragen als de gemiddelde Nederlander. Moet kunnen.
Nieuwe doelen. Gezien het beperkte aantal vrije werkdagen helaas geen tripjes meer buiten de Benelux, maar de kalender leverde me toch nog een aantal leuke ritten op.
De planning ziet er als volgt uit :

- 02/08/2008 De "Sean Kelly", toertocht van 190km vanuit Vielsalm.
- 30/08/2008 La Velomediane "Claude Criquielion", cyclo van 175km in La Roche
- 14/09/2008 Boogie's Extreme, toertocht van 150km vanuit Valkenburg

Morgen nog een ontspannen ritje van een paar uurtjes en dan wordt het tijd om de draad weer op te pakken. Vanaf komende week gaan we weer serieus te werk, het speelkwartiertje is over. Dat sluiten we af met het walhalla voor de mannelijke fietser (en toeschouwer) : Leontien's Ladies Ride.
7000 dames tegelijk op de fiets...............ik denk dat ik maar even ga kijken.

Marmotte 2008

Zaterdag 5 juli 2008.
De dag van de Marmotte, de rit waar ik de afgelopen 10 maanden naar toe heb geleefd, veel voor heb gedaan en misschien nog meer voor heb gelaten. Dit is DE dag waarop het allemaal moet gebeuren. Het verhaal:

6.00 uur
Ik ben al minimaal een half uur wakker als mijn reiswekkertje irritant en arrogant afgaat. Alsof ik me zou verslapen op deze dag!
Met een met pasta volgepropt lichaam (vrijdag=vreetdag) bestaat mijn eerste lichamelijke inspanning uit een gang naar de WC (een exercitie die nog 6 maal wordt herhaald). Even wat ruimte scheppen voor een ontbijt bestaande uit 2 pannenkoeken met jam en een kom yoghurt met muesli.
Ik krijg het maar moeilijk weg, de batterijen zijn al volledig opgeladen, er kan amper nog wat bij! Om 7.20 uur rijden we naar de start in Bourg d'O. (zo'n 2,5km) en sluiten 10 minuten later "losgereden" aan in de rij wachtenden. De eerste groep is dan al onderweg en ook de tweede startgroep wordt net losgelaten. Na zo'n 30 frisse en zenuwachtige minuten mogen we dan eindelijk beginnen, startnummer 4555 is op weg!
7.58 uur
Onder begeleiding van een vrolijk alpenorkestje ga ik over de startmat en druk ik mijn stopwatch in. Het dorp uit gaat de snelheid lekker omhoog en ik kan gelijk al aansluiten bij een stuk of vier mannen in oranje. Nederlanders uiteraard.
Over het versgelegde asfalt gaat het met een gangetje tussen de 35 en 40 richting Allemond. De benen voelen goed aan en de adrenaline suist door mijn lichaam.
8.13 uur
Na 15 minuten en 28 sec. arriveer ik onder aan de stuwdam in Allemont waar de eerste 3 bochten omhoog gaan, een opwarmertje voor de "klimspieren". Boven op de stuwdam geef ik mijn fietsshirt met lange mouwen en mijn camera af aan onze "ploegleider" (korte uitleg: mijn oom is gelijk met mij van start gegaan, de begeleiding wordt verzorgt door mijn tante) en langs het stuwmeer rij ik naar de voet van de eerste klim, naar de top van de Col du Glandon.
In de eerste meters schuift de grote groep renners als een harmonika in elkaar en het is zoeken naar de gaatjes om te passeren. Een harmonika met veel klanken, Spaans, Frans, Italiaans, Engels, Nederlands en af en toe een zachte Belgische g. Amerikanen, Australiërs, Duitsers, Scandinaviërs en zelfs een Japanner kom ik tegen!
En hoe roep je dan dat je er langs wil, ik hou het maar op Allez! Allez!
Het gaat heerlijk omhoog, ik voel mijn benen amper en ga al snel heel veel renners voorbij. In de euforie van de eerste kilometers moet ik mij bewust afremmen om niet te hard van stapel te lopen. Na Le Rivier d'Allemond gaat het even naar beneden, "de put" in en kan er snel wat gedronken worden. Snel, want voor het weet sta je geparkeerd op het steile stuk (12 tot 14%) weer omhoog. Een aardig schakelmoment wat niet bij iedereen even goed lukt, gezien het aantal dat langs de kant in gevecht is met de ketting.
Ik blijf in een heerlijk ritme langs het grote stuwmeer en al snel komt de top van de Glandon in beeld. Na 1 uur 51 min. ben ik boven en sluit ik aan in de rij ongeduldige renners die over de matten geleid worden.
9.50 uur
Op 1 uur 52 min. 29 sec. wordt ik afgeklokt op de Col du Glandon. Snel vul ik 1 bidon met water, pak een kop thee aan die ik zo snel als mijn keel toelaat (iets te warme thee!) naar binnen giet en duik de afdaling in (die ik 7 dagen eerder al heb geoefend en dat blijkt duidelijk een voordeel).
De eerste meters gaan steil en hard naar beneden. Mijn vertrouwen is zo groot dat ik mij als een steen laat vallen en ik duik de bochten in (eerst snel kijken of er geen tegenliggers zijn en dan kort door de binnenbocht) waarbij ik af en toe 5 of 6 renners tegelijk passeer! Ik heb alles onder controle en geniet van de snelheid. Na 28 minuten en 30 seconden ben ik al beneden in St. Etienne-de-Cuines en kan het bijna niet geloven als ik op mijn horloge kijk. Het is snel gegaan, probleemloos en zelfs nog bijna 5 minuten rapper dan een week eerder!
10.19 uur
In het dorp worden we rechtsaf gestuurd en gaat het richting St.Michel-de-Maurienne en de Col du Telegraphe. Tijd om te eten.
Echt trek heb ik nog niet maar werk toch een pannenkoek met ham (voor de maagvulling) en een gelletje naar binnen. Ondertussen kijk ik voor en achter me, op zoek naar een mooi groepje om bij aan te sluiten. Er passeren een stuk of 5 renners en ik sluit aan in het laatste wiel.
Met z’n zessen lopen we langzaam in op een wat grotere groep voor ons waarbij we aansluiten op het moment dat we het viaduct over de snelweg oversteken. Met een lekker tempo van zo’n 30-32 km/uur gaat het verder en is het goed herstellen tot aan de volgende klim.
11.03 uur
In St.Michel-de-M. rij ik voorbij de waterpost (ik heb nog genoeg) en sla bij de stoplichten rechtsaf, daarna door het tunneltje waar de klim naar de Col du Telegraphe begint. Ik zit gelijk weer in een goed ritme en ga soepel naar boven. Ook deze klim heb ik een paar dagen eerder verkend en ik weet dat er halverwege een wat vlakker stuk zit waar ik een tandje zwaarder kan rijden.
Het eerste stuk rij ik bewust met een wat lagere hartslag (± 155) zodat ik halverwege het tempo wat kan opvoeren. Ondanks de schaduwstukken is het nu toch vrij warm geworden en de watervoorraad slinkt zienderogen. Na zo’n 4 km klimmen worden er grote flessen water uitgedeeld, zo te zien niet door de organisatie, maar ik grijp net naast de laatste exemplaren. De rechterkant van de weg ligt bezaaid met lege en ook nog halfvolle flessen. Sommigen stappen af om een fles te pakken, ik twijfel maar rij door. Op de top van de Telegraphe is een waterpost en besluit daar bij te tanken.
11.55 uur
Na 52 minuten en 15 sec. en een klim van ongeveer 12km kom ik boven op de top van de Telegraphe. De 2 bidons worden snel gevuld en na een paar minuten daal ik af in de richting van Valloire. Ik werk nog een mueslireep naar binnen en schiet na een afdaling van bijna 5 km langs de auto’s het dorp binnen.
12.07 uur
Ik wordt over de matten geleid waar de tussentijd weer wordt geregistreerd. Ik ben nu 4 uur en 9 minuten onderweg en zie dat mijn gemiddelde snelheid zo rond de 23 km/uur ligt. Het gaat super en ik begin me al te verheugen op een mooie eindtijd. Maar niet te vroeg juichen, het zwaarste gedeelte moet nog beginnen. De Galibier met een nog witte kruin is een monster en daar kan je zo maar vele minuten verliezen.
Net voor de ravitaillering zie ik schuin voor me een renster in het blauw en de tekst “meindertfiets.nl” op de fietsbroek. Dat komt me bekend voor en als ik naast haar fiets herken ik weblogger Marieke van Zitvlees.nl. Het verbaast me dat ik haar hier tegenkom. Met bijna een uur startverschil en op de hoogte van haar klimcapaciteiten heb ik al gelijk een vermoeden dat het met haar niet zo goed gaat. Als ik daar naar informeer blijkt inderdaad dat ze niet in goede doen is, misselijk al vanaf de Glandon. Ik stel me voor en heb het idee dat ze me wel herkend maar dat het niet helemaal tot haar doordringt, ze is begrijpelijk niet in de stemming voor een gezellig kletspraatje. Ik heb met haar te doen maar ik moet door en vul snel een bidon bij een van de waterkranen. Ik wens haar nog succes en klik me weer vast in de pedalen.
Het stuk tot Plan Lanchat is gemeen, “vals plat”, lang en warm en ik zie veel renners die het moeilijk hebben. En dat terwijl het steile stuk met de besneeuwde haarspeldbochten nog moet beginnen.
Ik hou het tempo er goed in, de Marmotte is nu in een belissende fase. Als ik goed door dit stuk heen kom, ligt er een echt goeie tijd op me te wachten. Tijdens de laatste 2 km van de klim heb ik een klein dipje, ik heb het zwaar maar weet het tempo toch nog boven de 10 km/uur te houden iets wat me eerder die week hier niet lukte. Op het laatste stuk langs de sneeuwwanden staan veel aanmoedigende Nederlanders en dat helpt me de laatste meters naar boven.
13.34 uur
Na 1 uur en 26 minuten klimmen vanuit Valloire sta ik op 2642 meter boven de zeespiegel, het hoogste punt van de Marmotte en met een schitterend uitzicht over de witte toppen van de omringende bergen. Op deze hoogte is het ondanks het schitterende weer pittig fris en ik trek m’n windjack aan voordat ik weer naar beneden ga. Nog even snel een bidon vullen en ik daal af richting de Col de Lautaret.
Er staat een harde wind en af en toe brengt een windvlaag me wat uit balans terwijl de snelheid oploopt tot soms wel 70 km/uur. Zonder risico maar wel zo snel mogelijk bereik ik de Col de Lautaret waar ook weer veel vrienden, kennissen en familieleden (ik herken niemand) langs de kant staan. Onvolledige zinnen en woorden suizen langs mijn oren als ik door de wind heen langs hen flits verder richting Bourg d’Oisans waar de laatste klim van de dag ligt te wachten.
Ik sluit aan achter wat renners die mij passeren wat een stuk scheelt met de wind. De snelheid ligt steeds zo rond de 50 per uur ook als we af en toe een donkere tunnel passeren. De groep groeit tot zo’n 30 mannen en vrouwen en in de laatste lange tunnel gaat zelfs een motoragent met een duidelijk blauw zwaailicht voorop zodat volgen onze enige zorg is.
Ik werk nog wat laatste snel opneembare koolhydraten naar binnen en vlak voor Bourg passeer ik nog even de camping, een mooi moment om te capituleren voor een uitgeputte renner.
Ik voel me echter nog steeds super en even later rij ik dan ook de rotonde op waar het een drukte van belang is met veel supporters en muziek. De drinkvoorraad is minimaal en ik probeer tussen de mensen mijn tante te herkennen die volgens afspraak klaar staat met een volle bidon.
14.41 uur
Ik arriveer bij de voet van de Alpe d’Huez.
Ik ben nu 6 uur en 43 minuten onderweg, het is niet te geloven maar als het zo doorgaat ga ik onder de 8 uur rijden!
Mijn tante zit aan het begin van de klim lekker in het zonnetje en verwacht mij nog helemaal niet op dit tijdstip. Ze springt dan ook verrast op en geeft me snel een volle bidon aan. Ik geef alle overtollige ballast aan haar af en onder enthousiaste aanmoediging begin ik vol goede moed aan de laatste 13 km.
De eerste bochten zijn steil maar ik voel dat er nog genoeg kracht in de benen zit en al snel komt La Garde in zicht. Bij de waterpost pak ik een bekertje sportdrank aan. Hier wordt het even wat minder steil maar ik besluit niet zwaarder te schakelen maar rij met een wat hogere trapfrequentie verder en hou de snelheid tussen de 12 en 13 km/uur. Ik heb nog steeds energie over en fiets met mijn hartslag ruim onder mijn omslagpunt (170) maar durf het niet aan om harder te gaan. Nog steeds geloof ik niet dat het zo goed kan blijven gaan en dat die geniepige vent met die hamer ergens achter een boom in bocht nr. 3 of 4 zich staat te verschuilen.
Ik passeer veel renners, het is warm op de Alp en veel zoeken verkoeling in de schaduw of proberen zichzelf af te koelen in de waterstroompjes die van de rotsen af komen. Ik fiets door een slagveld, met zelfs wandelende renners en voel me de enige soldaat met een goed paard.
Met nog 2 kilometer te gaan kijk ik op mijn horloge en zie dat ik nog 20 minuten heb om binnen de 8 uur te rijden. Mijn hart slaat 3x over van vreugde met de wetenschap dat ik dit makkelijk ga halen. De laatste kilometers beleef ik in een roes van blijdschap, ik suis langs de hekken om de laatste rotonde en ga na 7 uur 50 min. en 34 sec. over de finish!
15.48 uur
De Marmotte zit erop, wat een superdag! Ik heb uiteindelijk de Alpe d’Huez in 1 uur 7 min. omhoog gereden.
Ik zou het liefst een rondedansje willen maken maar het is te druk na de finish en zonder bewegingsruimte hou ik het maar bij een ingehouden schreeuw.
Terwijl ik mij met mijn fiets richting pasta beweeg vraag ik mij af of ik dit ooit kan verbeteren na een dag waar alles zo mee heeft gezeten.
Met de beide benen weer op aarde geniet ik nog zo'n 1,5 uur van de sfeer op de finishplaats en besluit daarna rustig naar beneden te rijden. In de afdaling komen de emoties even los en rollen er wat tranen van geluk onder de brillenglazen door. Als ik denk aan alle energie die ik er in de afgelopen maanden in heb gestoken wordt het me gewoon even teveel. Even maar en daarna verman ik mijzelf en rij trots (maar dat ziet niemand) verder naar beneden.
Het slagveld is uitgegroeid tot een waar kerkhof van ambities en hoop. Voor velen is het zwoegen naar boven, maar ik heb bewondering voor iedereen die volhardt in het volbrengen van deze zware tocht.
Allemaal zijn we een winnaar vandaag.

Voorbereiding Marmotte week 2

Zondag 29 juni 2008. Rustdag 2.
Na 2 mooie klimdagen nu weer even een dagje rustig aan. Lekker relaxed ontbeten en daarna even naar Bourg om wat laatste spulletjes te kopen bij de fietsenzaak die gewoon op zondag open is en ook duidelijk klaar is om in 1 week de omzet van het jaar veilig te stellen. Afgeladen vol hangt de winkel waar trouwens op dit moment nog weinig klanten zijn. Op de terugweg naar de camping komen de eerste 2 renners voorbij van “Le Vaujany” die deze dag verreden wordt. De één is duidelijk te herkennen als Bert Dekker, de andere is mij onbekend. ’s Middags eindelijk wat gelezen (de meegebrachte boeken waren nog niet uit de tas geweest) en wat muziek geluisterd. Een ontspannen dagje met even echt een vakantiegevoel!

Maandag 30 juni 2008. Alpe d’Huez (en meer) Vandaag staat m’n eerste getimede beklimming van de Alpe d’Huez op het programma. Eerst even wat inrijden, heen en weer naar Allemond ± 18km, en daarna aan de voet van de Alpe de stopwatch ingedrukt. Met 38x24 ga ik het eerste steile gedeelte omhoog naar bocht nr.21 maar ik besluit in de bocht om toch maar wat kleiner te schakelen om niet gelijk in het begin te forceren. De eerste 5 bochten (tegen de 11%) vallen niet tegen maar het is wel lekker als het bij La Garde wat minder steil wordt. Op de weg staat gekalkt “het ergste is voorbij” maar ik twijfel of dat zo is want ik weet dat er toch nog wat moeilijke stukken komen. Ik kan de snelheid vrij gemakkelijk rond de 12 à 13 km/uur houden dus in principe is een tijd van rond het uur mogelijk. Maar dan moet ik dit wel tot het einde volhouden. Ik ben na 38 minuten bij het bord van het dorpje Huez en krijg Hens in zicht die een kwartiertje eerder aan de klim begonnen is. Na precies 45 min. ga ik hem voorbij met nog zo’n 2 km voor de boeg. Met weer 2 kaartjes in de achterzak van de altijd aanwezige fotografen arriveer ik in bocht nummer 1 (de Marco Pantani-bocht, uiteraard) en draai het laatste brede stuk asfalt op. Nog even aanzetten tot de streep die vlak voor het Office du Tourisme is getrokken en net voor het bekende tunneltje. Ik ga na 56 min. en 46 sec. onder het doek “Arrivee” door. Supertevreden met deze tijd, toch nog een stuk sneller dan verwacht. Even later komt ook Hens boven die zijn eerder gereden tijd van 1 uur 25 met 7 minuten verbeterd! Die komt ook duidelijk in vorm voor de Marmotte. Ik vul mijn bidon en ga verder in de richting van de Col de Sarenne. Een mooi, wat ruiger deel, met een helaas wat mindere kwaliteit weg, maar het natuurschoon vergoedt veel. Op de top, die op precies 2000m ligt even wat foto’s gemaakt en daarna de lastige afdaling in (hobbelig en vrij smal) richting Mizoën. Vervolgens naar Le Freney d’Oisans waar ik afsla richting Auris, een lastige klim van zo’n 8km. Het is erg warm geworden en het gaat erg zwaar, de reserves zijn duidelijk al verbruikt en het wordt dus tijd om wat energie in te slaan. Dat helpt, want bij de afslag naar La Balme gaat het weer wat beter en is het nog een paar kilometer klimmen voordat het afdalen richting La Garde kan beginnen over de mooie weg langs de rotsen en met een prachtig uitzicht over het dal van de Romanche. Het verschil tussen een rit over de weg en een duik in de afgrond bestaat uit een muurtje van slechts zo’n 40 cm dus het is wel even oppassen, ik wil graag de Marmotte nog rijden! Bij La Garde sla ik rechtsaf de Alpe d’Huez weer op tot aan de afslag naar Villard- Reculas. Een stuk van 6 km, terwijl ik had gedacht dat het korter was, een klein tegenvallertje maar geen onoverkomelijk probleem. Het eerste stuk naar V-R is ook smal en langs de bergwand, na het dorp wordt de weg echter heel breed en mooi geasfalteerd. Een lekkere snelle afdaling met mooie brede bochten naar Allemond, lekker om te rijden. Daarna is het nog een kilometer of 10 uitrijden naar de camping, waar de teller blijft stilstaan op 105 km in 4 uur en 45 min. Aardig wat klimwerk op weer een warme dag. De 1,5 liter ijsthee is dan ook snel in het keelgat verdwenen. Ik ben bezweet en moe, het zwembad lonkt. Wederom kan ik de verleiding niet weerstaan.

Dinsdag 1 juli 2008. Pap in de benen.
Toto vlak vóór het fietsen was ik besluiteloos over de te rijden route. Na de kaart nog maar eens bestudeerd te hebben was ik eruit en ging op weg. Een route van alles wat met een klim naar Vaujany en 1 naar Villard-Reymond.
Het was weer een prachtige dag en tijdens de klim naar Vaujany had ik het al erg warm en ging het heel moeizaam. Niet omdat het te steil was ofzo maar er zat totaal geen kracht in de benen. Pap zogezegd. Wat ik ook probeerde, het lukte me niet eens om mijn hartslag boven de 150 te krijgen. De voorgaande week had er toch aardig ingehakt.
Met pijn en moeite kwam ik boven bij het kerkje, sloeg een kruisje en maakte maar gelijk even een foto. De afdaling ging een stuk beter, wat uiteraard niet zo gek is. De zwaartekracht is dan je beste vriend.
Beneden aangekomen sloeg ik rechtsaf richting de Col du Glandon. Die was ik echt niet van plan te gaan bereiken vandaag, na 400m klimmen sloeg ik linksaf de weg op naar Allemond Eglise. Een mooi weggetjemet uitzicht op het stuwmeer en wat uitkwam bij het mooie kerkje van Allemond. Na oneerbiedig een banaan naar binnen te hebben gepropt reed ik weer verder en sloeg buiten Allemond rechtsaf een onbekende weg in wat door een leuk stuk bos bleek te gaan. Het asfalt was niet optimaal en al hobbelend kwam ik na een kilometer of 3 uit op de D1091 richting Vizille. Ik ging linksaf richting Bourg d'Oisans en sloeg na 7km rechtsaf naar de Col d'Ornon. Het ging nog steeds niet gemakkelijk maar besloot toch om de klim op te gaan naar Villard-Reymond, 10 km omhoog over een mooie nieuwe asfaltlaag en met een stijgingspercentage van rond de 6%. Niet al te moeilijk zou je zo zeggen. Normaal gesproken niet maar vandaag fietste ik als een nat washandje en na 4 km ploeteren besloot ik om terug te gaan, de benen waren collectief in staking gegaan.
Terug op de camping bleek dat Hens ook een off-day had beleefd op de beklimming van de Glandon. De terugslag van de erg warme week en de pittige trainingen was duidelijk merkbaar. Tijd om te rusten en om de enrgievoorraden weer aan te vullen.
Uiteindelijk had ik toch nog 65 km afgelegd in 2 uur en 45 min. met 1100 hoogtemeters. Maar dit was geen dag om nog meer woorden aan te besteden en dat zal ik dan ook niet doen.

Woensdag 2 juli 2008. Rustdag 3.
Wat te doen op een rustdag. Rusten? Ja, uiteraard, anders moet je de dag anders noemen. Op het gemak ontbeten en daarna de fiets in orde gemaakt voor zaterdag, de GROTE dag.
Nieuwe binnen- en buitenbanden, verse remblokjes, en een nieuw schoon stuurlintje voor de moraal. Wat een plaatje!
Na nog een bezoekje aan Bourg en de fietsenboer, was het 's middags weer goed vertoeven aan de rand van het zwembad. Al 10 dagen prachtig weer met 30 graden of meer, de vrees voor een weersomslag was dan ook voelbaar op de camping. Er werden al dagen onweersbuien voorspeld maar voorlopig waren ze nog aan ons voorbij gegaan. De weerberichten werden dan ook aandachig gevolgd. De Marmotte zou toch niet weer gaan verregenen? Een déja-vu-gevoel (2002) begon mij langzaam te bekruipen. Duimen draaien.

Donderdag 3 juli 2008. Verregende testdag.
De plannen waren zo mooi. Een laatste test op de Col d'Ornon om te kijken of al het klimwerk vruchten had afgeworpen. Niet dus. Het enige wat naar beneden werd "geworpen" waren bakken met water, onder begeleiding van donder en bliksem!
Het begon al om 6.30 uur en eindigde zo'n beetje 's avonds om 10.00 uur. Daar tussenin was het tent in, tent uit, tent in, tent uit, in het ritme van natte en droge momenten. Weinig gefietst, veel gelezen.
De lucht klaarde enigzins op rond het uur waarop de luiken dicht gingen. Dan maar dromen over een supersnelle beklimming van de Col d'Ornon, is ook leuk!

Vrijdag 4 juli 2008. Testen en (vr)eten.
Om 6.45 uur werd ik wakker en snel werd een blik buiten de tent omhoog geworpen. Blauw! Mijn favoriete kleur!
Snel omgekleed en op de fiets. Kon er toch nog een klein testje uitgeperst worden.
Om 7.30 uur reed ik de camping af, alle andere campinggasten (op 1 na, Hens was uiteraard ook snel op de fiets gesprongen) lagen nog op één oor, onwetend van het vroege enthousiasme.
Na zo'n 20 minuten losfietsen sloeg ik af de Col d'Ornon op. Het ging best lekker, de benen voelden goed aan. Na 8 km klimmen (een minuut of 25) keerde ik om, ik vond het genoeg. Tevreden reed ik nog 20 minuutjes uit.
Alles bij elkaar een uurtje gefietst en terug op de camping was het nog steeds stil, allemaal op het andere oor.
Na een verfrissende douche werd er om 10.30 uur vertrokken naar Alpe d'Huez en in het bijzonder naar het Palais des Sports waar de startnummers klaar lagen.
Het was een gezellige drukte in het zonnetje dat lekker scheen, de verregende donderdag was al weer vergeten. Alle info voor nummer 4555 had ik opgehaald en na nog wat te hebben rondgekeken ging het weer van 1 naar 21 want de maag begon aardig te knorren.
Het was "The Day Before" en dat betekende dat het vreetfestijn kon losbarsten! Pasta, pasta, totdat het door de neusgaten weer naar buiten zou komen. Heerlijk!
Uiteraard was het iets genuanceerder dan dat, maar het staat vast dat er aardig wat caloriën of kilojoules naar binnen werden gewerkt.
Alle spullen werden in de loop van de avond bij elkaar gezocht en zorgvuldig klaargelegd voor de volgende dag. Alles werd nog even gechecked, dubbelgechecked en daarna nog even nagekeken. Zou het slapen gaan lukken?
De Marmotte stond voor de deur en ik was er helemaal, maar dan ook helemaal klaar voor!

Voorbereiding Marmotte week 1

Zondag 22 juni 2008. De heenreis.
Ik vertrek om 6.00 uur richting Frankrijk met de Jan Janssen Classic in de benen (200 km) en het verlies van het Nederlands Elftal in het hoofd (1-3). Onderweg uiteraard getankt in Luxemburg (dat scheelt 30 cent per liter!) en daarna nog een keer in de buurt van Macon. Een klein stukje verkeerd gereden maar verder prima, rustig op de weg, lekker doorgereden. Om 16.40 arriveer ik op de warme camping Le Vernis waar ik door Hens en Jannie (oom en tante) wordt opgewacht. Zij waren al een uurtje eerder vertrokken en hadden de campingbaas al ingeseind (niet in het Frans maar meer met handen en voeten) dat ik er aan kwam. De tent opzetten was het bekende "hoe was het ook al weer?" maar al met al stond 'ie toch redelijk snel overeind. Daarna wat gegeten, wat nagebabbeld en vroeg m'n mandje in gegaan. Na 2 lange duurprestaties was ik aardig moe. Bij aanraking van het kussen was ik al vertrokken naar dromenland.

Maandag 23 juni 2008. Rust- en poetsdag.
Na een goede nachtrust om 8.30 uur opgestaan, op het gemak een ontbijtje klaargemaakt en koffie gedronken waarna Hens al vertrok om "een tijd neer te zetten" op de Col d'Ornon. Vandaag voor mij nog geen fiets onder de kont, maar een wandeling naar Bourg d'Oisans. Gelijk even wat kaarten gekocht om naar het thuisfront te sturen en gelijk wat boodschappen gedaan bij de geheel vernieuwde Casino. Supergroot en compleet! Terug op de camping meldt Hens (66) dat hij de 11 kilometer (vanaf het bruggetje) in 53 min. en 40 sec. heeft gereden. Helemaal niet slecht voor zo'n eerste dag! 's Middags wordt de fiets onder handen genomen, eerst het stof van de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe eraf gewassen en daarna een nieuwe cassette (12-27) en ketting gemonteerd. Dat was hard nodig maar ik had het expres uitgesteld tot deze vakantie. Hierna zag 'ie er weer uit als nieuw en klaar voor het gevecht met de bergen! Van het harde werken bij 30 gr. in de schaduw had ik het flink warm gekregen en een duik in het zwembad was dan ook wel verdiend. De volgende dag moest de Col d'Ornon er ook voor mij aan geloven dus de maaltijdkeuze was snel gemaakt: pasta! De avond was heerlijk, een aangenaam temperatuurtje, windstil, alleen de muggen deden hun best om de pret te bederven wat ze aardig lukte. Om 22.30 uur was ik het gezoem zat en dook m'n slaapzak in. Dromen over de eerste echte bergen van dit jaar.

Dinsdag 24 juni 2008. Col d'Ornon (2x).
Na een stevig ontbijt op de fiets gestapt. Eerst even wat losgereden (± 10km) want koud de beklimming in zag ik niet zo zitten. Daarna aan de noordkant de Col d'Ornon op, bij het bruggetje de stopwatch ingedrukt. Benieuwd wat het zou gaan worden!
Het eerste deel ging voortvarend, met 38x21 ging het soepel omhoog en na 18 min. kwam ik al bij het plaatsje Ornon (na 6 km klimmen). Daarna over het bruggetje naar de andere kant van het water waar de weg iets steiler omhoog ging. Ik moest weer even wat terugschakelen maar ook het 2e deel ging goed ondanks dat ik het laatste stuk de wind van voren kreeg (letterlijk). Begeleid door een 10-tal nerveuze vliegen was ik na 38 min. en 25 sec. op de top. Een mooie tijd voor zo'n 1e klim en het was me niet tegengevallen. Daarna afdalen naar Entraigues en gekeerd voor de klim vanaf de zuidkant. Deze is wat makkelijker en vanaf Le Perier ook wat korter (10km). Zonder te schakelen reed ik 'm rustig naar boven (hartslag ± 155) en kon ik gelijk beginnen aan de afdaling terug naar Bourg d'Oisans en de camping. In het eerste stuk zit een lang recht eind en kwam ik tot een max. snelheid van 73,7 km/uur, ook iets om de komende dagen te verbeteren. Na 65 km en in totaal 2 uur en 33 min. fietstijd was ik weer terug bij m'n tent die in de volle zon meer weg had van een sauna. Het was dan ook al weer boven de 30 gr. buiten.
Na een verfrissende douche was de middag gevuld met wat huishoudelijke zaken (boodschappen) en na de gebruikelijke campingrituelen was de avond van de eerste fietsdag weer snel voorbij. Morgen een grotere ronde van zo'n 100km voor de boeg.

Woensdag 25 juni 2008. Ronde Alpe du Grand Serre.
Om 9.00 uur vertrokken via Bourg d'Oisans naar Séchilienne (een lange geleidelijke afdaling van zo'n 25km) van waaruit de klim naar de Alpe du Grand Serre begint. Een mooie klim van 12 km, vrij regelmatig qua stijgingspercentage en zo vroeg lag 'ie nog lekker in de schaduw. Na 51 minuten was ik boven, lekker soepel gereden, en een prachtig uitzicht schreeuwde om het maken van wat foto's.








Daarna afdalen richting La Mure met tussendoor nog even wat klimwerk naar de Col de Malissol, een niemendalletje van ongeveer 4 km. Daarna echt alleen maar afdalen naar La Mure waar ik in het park even wat in de schaduw rustte om wat te eten. Hooguit 10 min. en daarna ging het richting Valbonnais en de Col d'Ornon. Vanuit Le Perier getimed voor de klim van 10 km. Het was erg warm en halverwege de klim moest ik zelfs even stoppen in de schaduw om de hitte wat te laten zakken. Dit was even wennen in vergelijking met het koele Nederland!
In 35 min. was ik boven, even een fotootje gemaakt en daarna afdalen en proberen om het snelheidsrecord van de vorige dag te verbeteren. Met wat meer aanvangssnelheid lukte dit makkelijk. Deze keer kwam ik tot 79 km/uur voordat ik in de remmen moest knijpen! Heerlijk die snelheid, ook dat ervaar je thuis niet.
Daarna wat rustiger naar beneden en de bochtentechniek wat geoefend. Na een rit van 113 km en 4 uur en 24 min. en 2214 hoogtemeters was ik weer terug op de camping waar de thermometer inmiddels 32 gr. aanwees! Na wat te hebben gegeten werd het zwembad snel opgezocht om wat af te koelen.
Later in de middag was mijn knie toch wat gevoelig. Die was na al dat klimwerk duidelijk even aan wat rust toe. Laat ik nou net voor de volgende dag een rustdag gepland hebben. Wat een mazzelaar!

Donderdag 26 juni 2008. Vakantiedag.
Vandaag de Alpe d'Huez op! Nee, niet met de fiets, met de auto!
Ik heb een rustdag gepland en tijd om een mooie wandeling te maken boven Alpe d'Huez op de "Route du Lacs".
De 21 bochten gingen erg makkelijk ( ja, hè hè) en na zo'n 25 min. parkeerde ik mijn auto op de parkeerplaats bij het Chalet du Lac Besson.
De zon scheen, een strak blauwe lucht en een schitterend uitzicht over de bergen en de wolken die in het dal hingen. Ik kon niet stoppen met foto's maken, het ene natuurtafereel was nog mooier dan het andere! Na een wandeling van 2 uur door het natuurschoon was ik weer terug bij de auto. Nog even in Alpe d'Huez zelf rondgekeken, wat gegeten en daarna weer terug naar de camping. Onderweg veel fietsers op de Alp die er zeer warm bij lag, wat ook wel aan de verhitte gezichten te zien was. Over een paar dagen zou ik hier mijn eerste officieel getimede beklimming neer gaan zetten, maar eerst nog wat anders....

Vrijdag 27 juni 2008. Telegraph/Galibier.
Vandaag een stevige fietstocht op het programma: de Col du Telegraph en de Col du Galibier. Om 8.45 uur weggereden met de auto, na 5 min. minuten weer teruggereden (mobieltje vergeten!), daarna de 2e poging op weg. Via de Glandon, waar ik nog werd omsingeld door een kudde schapen, naar St. Julien-Mont-Denis waar de auto werd geparkeerd voor een overnachting. Ja, inderdaad, een overnachting! Om 10.30 uur stapte ik op de fiets en met een vlakke aanloop van 8 km begon ik aan de lange beklimming. Net voor het tunneltje werd de stopwatch ingedrukt en ging de weg gelijk aardig omhoog. Het begin was even zoeken naar het goede ritme maar na zo'n 5 km zat het tempo er lekker in. Het laatste stukje nog even aangezet om onder de 50 min. te komen en na 12 km precies was ik in 49.01 boven op de Col du Telegraph waar Jannie al zat te wachten om een paar foto's van mij te maken. De bidon werd bijgevuld en daarna afdalen naar Valloire. Het was erg druk in het dorp in verband met een Quad Festival, de vierwielers kwamen met veel machtsvertoon en met veel lawaai voorbijstuiven.
Via Les Verneys ging het richting de Col du Galibier, nog 17 km klimmen!
Onderweg kwam Jannie regelmatig voorbij met de auto en gaf dan door hoever ik achter Hens zat, die al eerder aan de klim was begonnen. Even na Plan Lanchat en met nog 7 km voor de boeg haalde ik hem in. Tussen de sneeuwwanden en in een betoverend landschap gingen de laatste 4 km erg moeizaam en ik moest zelfs 2x de voeten even aan de grond zetten. Dit viel tegen en het was zwaarder dan ik me kon herinneren! Met veel pijn en moeite kwam ik boven, de klim had vanaf Valloire 1 uur en 25 minuten geduurd.
Daarna werden er uiteraard veel foto's geschoten in afwachting van Hens die 17 minuten later ook op de top van de Galibier arriveerde.
Het windjack werd aangetrokken en de afdaling werd ingezet. Eerst naar de Col de Lautaret en dan door naar La Grave waar ik nog even een foto maakte van La Meije die zoals altijd met zijn witte gletsjer in het felle zonlicht lag te pronken.
Na een lange afdaling en totaal 88 km fietsen reed ik weer de camping op, vermoeid maar voldaan na 3 uur en 41 min. fietsen (gemiddeld 23,9 km/uur).
Na 1,5 liter ijsthee en wat eten was ik al snel weer de oude. De nog steeds gevoelige knie werd snel verzorgd want de volgende dag was de Glandon aan de beurt. Een noodzakelijk "kwaad", ik moest immers mijn auto weer gaan ophalen.

Zaterdag 28 juni 2008. Col du Glandon.
Om 9.00 uur vertrokken voor de beklimming van de Col du Glandon. Een goede training en natuurlijk ook bedoeld om mijn auto weer op te halen die ik de vorige dag in St.Julien-Mont-Denis op een parkeerplaats voor het plaatselijke postkantoor had achtergelaten. Een rit van ± 75 km. De start was fris (11 gr.C) maar de temperatuur liep al gauw op. Eerst zo'n 10 km inrijden naar Allemond waar na het stuwmeer de klim echt ging beginnen.
Het eerste deel was vrij steil en ik had mijn kleinste verzet (38x27) echt nodig om in het ritme te komen.
Bij het dorp Le Rivier d’Allemond werd het een stuk minder steil en kwam ik langs de Auberge du Rivier, waar ik in de Marmotte 2002 nog met wat bibberende Fransen voor de open haard heb staan opwarmen na een ijskoude afdaling (na sneeuw op de Croix de Fer teruggegaan).
De spieren konden even ontspannen toen de weg kort na het dorp, bij Defile de Maupas, naar beneden ging, het gat in wat door een aardverschuiving een aantal jaren geleden hier is ontstaan. De weg is daarna in de vorm van een aantal haarspeldbochten opnieuw aangelegd zodat het dieper geworden dal toch overbrugd kon worden. Beneden was het gelijk weer steil omhoog en was het de kunst om hier op tijd te schakelen om te voorkomen gelijk geparkeerd te staan. Het was even op de tanden bijten maar uiteindelijk kwam ik goed door dit moeilijke stuk en ging het verder naar het tweede stuwmeer, het Lac de Grand Maison. Hier werd de klim een stuk eenvoudiger, kon het tempo omhoog en schakelde ik wat zwaarder (38x21). Bij een kleine parkeerinham langs het meer passeerde ik een look-a-like van Lance Armstrong, inclusief Discovery-shirt, ik twijfelde of hij het echt was, keek nog even om, maar reed toch maar door. Het zal toch wel niet?
Een stukje verder zat een fotograaf al klaar in de aanslag om mij te fotograferen. Ik kreeg na het passeren een kaartje in mijn hand gedrukt en hij moedigde mij nog even aan voor het laatste deel. Na nog een kilometertje draaide ik om het restaurantje heen bij de splitsing kort voor de top. Nog 200 meter en ik stond boven. Vanaf Bourg d’Oisans had ik er 1 uur en 56 minuten over gedaan.
Tevreden, vooral omdat ik tijdens het klimmen geen last van mijn knie had gehad. Het euvel leek toch langzaam te verdwijnen, dat kwam goed uit zo kort voor de Marmotte.
Na een kleine rustpauze daalde ik af in de richting van St.Etienne-de-Cuines. De eerste bochten waren steil en scherp maar toch minder moeilijk dan gedacht (in de auto had ik er meer problemen mee) en ik kon ze toch met een aardige snelheid nemen. Het was handig om deze afdaling al een keertje doen zodat ik met de Marmotte wist waar de moeilijke gedeeltes zaten. Na ruim een half uur afdalen reed ik het dorp aan de voet van de Col binnen en sloeg ik even verder rechtsaf de D1006 op richting St.Julien-Mont-Denis waar ik een half uurtje later mijn auto gelukkig nog steeds op dezelfde plek zag staan.
Een mooie rit van 75 km die ik in 3 uur en 5 minuten had gereden (met 1800 hoogtemeters) met een gemiddelde van 24,3 km/uur. Na getankt te hebben (zowel ikzelf als de auto) reed ik dezelfde route terug. Met de auto alle bochten weer in omgekeerde volgorde. Ik doe het liever op de fiets!

Missie geslaagd!

Missie geslaagd, het goud is binnen!
Na een prachtige 2 weken in Frankrijk ben ik weer terug in Nederland. De Marmotte 2008 is voorbij en wat een heerlijke beloning voor al de trainingsarbeid van de afgelopen maanden. Goud in een tijd waarvan ik alleen maar kon dromen!
Verslagen en foto's volgen de komende dagen.