Vandaag stond er weer een lange duurtraining op het programma en ik had een mooie route uitgezet door het Westland en het Groene Hart van Zuid-Holland. Ongeveer ter hoogte van vliegveld Zestienhoven, na zo'n kilometer of 15, kwam ik er achter dat ik geen pompje bij me had. Waar ik bij vertrek met m'n gedachten had gezeten weet ik niet maar m'n pomp ben ik echt nog nooit vergeten mee te nemen. Alhoewel, 1 keer eerder maar toen kwam ik er al na een paar honderd meter achter dus toen ben ik even naar huis teruggereden en met pomp opnieuw gestart.
Na het vloeken tegen mezelf volgde het schietgebedje om geen lekke band te krijgen en ik vertrouwde maar op het feit dat ik minimaal 10 jaar (ik denk zelfs nog wel een paar jaar langer) geleden voor het laatst een lekke band had op de racefiets.
U voelt de bui al hangen, dan treedt de Wet van Murphy in werking en zo'n 10km verder reed ik lek!
Een stukje glas in de zijkant van m'n voorband was de boosdoener en daar stond ik dan in de "middle of nowhere" met m'n reserve binnenband en geen lucht.
Het aardige weer had echter het gunstige effect dat er veel fietsers op pad waren gegaan en de eerste de beste stopte al met de vraag of ik hulp nodig had. Nou, het pompje op het frame van zijn mountainbike kon ik goed gebruiken! Geassisteerd door de uiterst vriendelijke collegafietser was het euvel in 5 minuten verholpen en kon ik weer verder. Ik bedankte de man hartelijk met de fantastische hulp en vervolgde mijn weg terug naar Capelle, want uiteraard nog steeds zonder pomp en nu met een lek reservebandje verder fietsen leek me geen goed idee.
De mooie route die ik had uitgezet moest tot later wachten en na een krappe 2 uur en 56 km was ik weer terug bij af, echter ik had te goede benen om er al mee te stoppen. Snel pakte ik een nieuw binnenbandje en pompte ik de voorband met de voetpomp een beetje bij tot 7 bar (met de hand was ik tot 5 gekomen). Na 5 minuten deed ik, nu wel compleet uitgerust, voor de 2e maal de deur achter mij dicht en vertrok voor deel 2 van de training. Ik moest nu snel improviseren en besloot een rondje Braasemermeer te rijden.
Het ging nog steeds lekker en al vlug was ik bij Hazerswoude waar de ijverige boeren hun land aan het bemesten waren en een scherpe geur de lucht in joegen. Niet echt lekker als je druk bezig bent met diep inademen! Gelukkig was het maar een tijdelijk ongemak en even later stak ik bij Koudekerk a/d Rijn het water over met weer frisse lucht in mijn neusgaten. Na de brug bij Woubrugge ging het linksaf richting het richting Braassemermeer waar boten in allerlei vormen en maten lagen te wachten op het eerste lentezonnetje.
Vervolgens ging het richting Rijnsaterwoude, Leimuiden en Bilderdam en daarna via Papenveer naar ter Aar waar ik linksaf het kanaal overstak richting de Nieuwkoopse Plassen. Bij het oversteken van de Nieuwkoopseweg bij Aarlanderveen haalde ik terecht de woede van enkele automobilisten op mijn nek toen ik rijkelijk laat (ik kon ze slecht aan zien komen door een heg die mijn uitzicht enigzins belemmerde) voor ze langsschoot en luid toeterend liet ik ze, ook enigzins geschrokken, achter. Soms laat je concentratie je even in de steek.
Ik vervolgde mijn weg richting Zwammerdam en was het "incident" al lang weer vergeten toen ik de drukke winkelstraat van Bodegraven binnenreed. Laverend over de steentjes tussen de shoppende mensen en ratelende winkelwagentjes bereikte ik weer veilig het asfalt en kon het weer wat sneller richting eerst Reeuwijk en daarna Waddinxveen. Daarna volgden alleen nog het trio Gouda, Moordrecht en Nieuwerkerk a/d IJssel en zag ik al snel in de verte het silhouet van het Capelse gemeentehuis, een herkenbaar baken voor een terugkerende fietser. Na totaal 152km en een fietstijd van 5 uur 12 min. stond ik recht voor hetzelfde gebouw en toen ik mij omdraaide zag ik mijn eigen huis. Kwam dat even mooi uit, daar moest ik net wezen! Een lange rit, zeker voor februari, maar met goede benen zonder een centje pijn.
Met de verwachting van een zonnige lentezondag in het vooruitzicht haaste ik mij de lift in, ik had goeie trek gekregen dus lekker aan de pasta, mangare, molto mangare!
zaterdag 28 februari 2009
woensdag 25 februari 2009
Tunnelvisie
Maandagavond, 20.40 uur België 1, Eeuwige Roem.Een leuk programma waar Belgische ex-topsporters (met o.a. Roger de Vlaeminck en Jo Planckaert) het tegen elkaar opnemen in diverse proeven. Afgelopen maandag werd het doorzettingsvermogen getest oftewel het meten van de pijngrens.
In de laatste van de 3 proeven verbinden de sporters zich aan een elektroshocktoestel, een apparaat dat elektrische impulsen geeft. De sporters kunnen zelf de sterkte van die schokken kiezen en laten zien hoeveel doorzettingsvermogen ze hebben en hoeveel pijn ze kunnen verdragen. Op één na halen ze allemaal het maximum wat wel aangeeft dat topsport gewoon pijn lijden (en verdragen) is.
Gisteren deed ik het anders op de fiets.
Met een mooie heldere avond en een schone, droge weg was het weer tijd voor een rit onder de sterren. De een zoekt een viaduct of brug, ik ging richting de Heinenoordtunnel voor een specifieke krachttraining.
Dat de dagen al weer langer worden is goed te merken want ik kon de lampen tot na half 7 uit laten precies tot aan de tunnel die er mooi verlicht bij lag. Ik dook naar beneden voor de eerste serie van 4 en schakelde voor naar het grote blad en achter een tandje kleiner. Daarna de tunnel uit op de grote plaat en de macht en zeker aan de zuidzijde loopt het laatste stuk toch naar 6,5% dus dan beginnen je bovenbenen zo lekker te branden en proberen je longen zich door je ribben heen te persen. Dan bovenaan keren voor de volgende herhaling van deze zelfkastijding.
Omdat het een stuk makkelijker is om tijdens zo'n sessie aan je pijn toe te geven is het de kunst om je te focussen op je traptechniek of je ademhaling om door die pijngrens heen te fietsen. Een soort tunnelvisie (dat lukt je niet op een brug!) die ervoor zorgt dat je door kunt gaan.
Pijn is fijn, ja, ja.
Nou, de laatste 2 (van 8) herhalingen waren echt niet meer zo fijn en de beentjes waren duidelijk leeg. Ik dook voor de laatste maal van het licht het donker in (een negatief van overdag) en toen ook m'n ademhaling weer tot rust was gekomen kon ik aan de terugweg richting Capelle beginnen.
Op sommige onverlichte stukken was het erg donker en was ik blij dat ik goede verlichting bij me had zodat de auto's mij tijdig in de gaten hadden. Het was dan ook voorzichtig rijden, gelukkig was het in de buurt van Rotterdam beter verlicht en kon ik wat meer tempo maken.
Na precies 2 uur fietsen was ik weer thuis en stapte ik na 58km van de fiets af. Een lekkere training en de beentjes zou ik de volgende dag wel gaan voelen.
In de volgende aflevering van "Eeuwige Roem" draait alles om concentratie, ook een onmisbare eigenschap in de topsport. Ik moet nog even nadenken welke training ik daar aan vast ga koppelen.
maandag 23 februari 2009
Computerproblemen
Zondagochtend begon het al goed. Computerproblemen. Na het installeren van wat software op zaterdagavond waar die prompt op vastliep, besloot m'n PC zondagochtend maar helemaal niet meer op te starten. Gelukkig heb ik wel vaker met dat bijltje gehakt en loop ik niet weg voor een computervraagstukje, maar dit keer kon ik de oplossing toch niet vinden en was ik helaas genoodzaakt om Windows XP opnieuw te installeren.
Terwijl de PC met z'n procedures bezig was kon ik mooi tegelijkertijd 2 nieuwe buitenbanden op de woon-werkfiets monteren. Ook die had ik de dag ervoor nog even aangeschaft want ik was tenslotte lekker bezig op de zaterdag. Tijdens het monteren van de eerste band, de achterband, maar dat is slechts een nietszeggend detail, had ik onverwacht veel moeite om de buitenband om de velg heen te krijgen. Het volgende malheur diende zich aan. Op onverklaarbare wijze had ik 26-inch banden gekocht i.p.v. 28-inch! Hoe dom kan je zijn en ik had gelijk al spijt dat ik niet gelijk, na de wasbeurt, de dag ervoor aan dit klusje was begonnen dan had ik nog snel naar de winkel kunnen rennen om ze om te ruilen (dat kost me nog geen 5 minuten, ik woon boven het winkelcentrum).
Ik keek naar buiten, er was maar 1 remedie : een lekker stukje fietsen, al het negativisme even met de noordwestenwind weg laten waaien.
Het was inmiddels vroeg in de middag, de PC deed weer wat 'ie moest doen en op de buienradar zag ik geen noemenswaardige regenbuien in de buurt van Rotterdam dus na de lunch (een overdreven benaming voor 4 witte broodjes met ham) sprong ik om 14.00 uur op de fiets voor een uurtje of 3 door het Groene Hart.
De vermoeidheid was volledig verdwenen uit de benen en het fietsen ging superlekker, dat betekende echter niet dat de tegenslagen nu voorbij waren. Al moet ik er wel bij vermelden dat je niet van een echte tegenslag kan spreken als je fietscomputer niet doet waarvoor die gemaakt is. Je kunt het hooguit knap irritant noemen.
Wat is het geval (en dit is niet de eerste keer dat dit gebeurde dus wellicht dat een slimme lezer mij de verklaring kan aanbieden).
Zo onderhand weet je wel ongeveer wat voor snelheid je fietst en voor mij ligt dat in deze periode zo grofweg tussen de 27 en de 30. Deze snelheid werd dan ook netjes aangegeven op het display van de computer. Maar het rare feit deed zich voor dat na een uur fietsen, op vrijwel constante snelheid, het display een afgelegde afstand weergaf die niet in de buurt kwam van de werkelijkheid. Van de computer kreeg ik een beledigend aantal van nog geen 24 km toebedeeld terwijl ik mij toch echt al een kilometerje of 4 verder bevond. Ik was zogezegd "de bocht al om"!
Ook het 2e uur vond 'ie het niet méér waard dan 24 km terwijl ik toch echt mijn stinkende best zat te doen. Het ding heeft een eigen wil want pas het 3e uur gaf 'ie het juiste aantal kilometers aan.
En het leukste komt nog : toen ik thuis de gegevens overzette op de PC verschenen wel de juist gereden kilometers in beeld : 88 km in precies 3 uur. Ik wordt gewoon door dat ding in de maling genomen, zo bezorgt 'ie me nog een minderwaardigheidscomplex.
Maar goed dat ik echt heerlijk had gereden anders was m'n humeur voor de zondag definitief verpest. Gelukkig was dit niet het geval, restte er nog 1 miniem obstakel. Op maandag naar het werk op 2 kale velgen was geen optie, dus bij hoge, erg hoge uitzondering zou dat met de auto gaan gebeuren.
Zat daar eigenlijk nog wel genoeg benzine in......?
Terwijl de PC met z'n procedures bezig was kon ik mooi tegelijkertijd 2 nieuwe buitenbanden op de woon-werkfiets monteren. Ook die had ik de dag ervoor nog even aangeschaft want ik was tenslotte lekker bezig op de zaterdag. Tijdens het monteren van de eerste band, de achterband, maar dat is slechts een nietszeggend detail, had ik onverwacht veel moeite om de buitenband om de velg heen te krijgen. Het volgende malheur diende zich aan. Op onverklaarbare wijze had ik 26-inch banden gekocht i.p.v. 28-inch! Hoe dom kan je zijn en ik had gelijk al spijt dat ik niet gelijk, na de wasbeurt, de dag ervoor aan dit klusje was begonnen dan had ik nog snel naar de winkel kunnen rennen om ze om te ruilen (dat kost me nog geen 5 minuten, ik woon boven het winkelcentrum).
Ik keek naar buiten, er was maar 1 remedie : een lekker stukje fietsen, al het negativisme even met de noordwestenwind weg laten waaien.
Het was inmiddels vroeg in de middag, de PC deed weer wat 'ie moest doen en op de buienradar zag ik geen noemenswaardige regenbuien in de buurt van Rotterdam dus na de lunch (een overdreven benaming voor 4 witte broodjes met ham) sprong ik om 14.00 uur op de fiets voor een uurtje of 3 door het Groene Hart.
De vermoeidheid was volledig verdwenen uit de benen en het fietsen ging superlekker, dat betekende echter niet dat de tegenslagen nu voorbij waren. Al moet ik er wel bij vermelden dat je niet van een echte tegenslag kan spreken als je fietscomputer niet doet waarvoor die gemaakt is. Je kunt het hooguit knap irritant noemen.
Wat is het geval (en dit is niet de eerste keer dat dit gebeurde dus wellicht dat een slimme lezer mij de verklaring kan aanbieden).
Zo onderhand weet je wel ongeveer wat voor snelheid je fietst en voor mij ligt dat in deze periode zo grofweg tussen de 27 en de 30. Deze snelheid werd dan ook netjes aangegeven op het display van de computer. Maar het rare feit deed zich voor dat na een uur fietsen, op vrijwel constante snelheid, het display een afgelegde afstand weergaf die niet in de buurt kwam van de werkelijkheid. Van de computer kreeg ik een beledigend aantal van nog geen 24 km toebedeeld terwijl ik mij toch echt al een kilometerje of 4 verder bevond. Ik was zogezegd "de bocht al om"!
Ook het 2e uur vond 'ie het niet méér waard dan 24 km terwijl ik toch echt mijn stinkende best zat te doen. Het ding heeft een eigen wil want pas het 3e uur gaf 'ie het juiste aantal kilometers aan.
En het leukste komt nog : toen ik thuis de gegevens overzette op de PC verschenen wel de juist gereden kilometers in beeld : 88 km in precies 3 uur. Ik wordt gewoon door dat ding in de maling genomen, zo bezorgt 'ie me nog een minderwaardigheidscomplex.
Maar goed dat ik echt heerlijk had gereden anders was m'n humeur voor de zondag definitief verpest. Gelukkig was dit niet het geval, restte er nog 1 miniem obstakel. Op maandag naar het werk op 2 kale velgen was geen optie, dus bij hoge, erg hoge uitzondering zou dat met de auto gaan gebeuren.
Zat daar eigenlijk nog wel genoeg benzine in......?
zondag 22 februari 2009
Lekker bezig op de zaterdag
Een goed weekend waarin veel gefietst kon worden door 2 voornamelijk droge dagen. Zeker zaterdagmiddag kwam de zon nog lekker door.
Zaterdag zat ik om half 10 op de fiets met bewolkt maar droog weer en weinig wind. Een lange duurtraining stond op het programma en de rit ging via Klaaswaal en de pont bij Nieuw Beijerland (dus geen geld vergeten mee te nemen) via de Bernisse naar de brug over het Brielse Meer en daarna met de wind schuin mee via achtereenvolgens Spijkenisse, Hoogvliet en de Rhoonse- en Carnisse grienden weer richting Capelle. De hele route in een zin samengevat.
Ik voelde de pittige trainingen van afgelopen woensdag en donderdag nog aardig in de bovenbenen en het kostte me dan ook meer moeite dan normaal om de bruggen en tunnels op en af te komen. Op het vlakke gedeelte, wat het overgrote deel in beslag nam, ging het echter best lekker en kon ik de pedalen goed rond draaien. Buiten een paar regendruppels die het vermelden eigenlijk niet waard zijn ging zogezegd tegen het einde van de rit nog even de zon schijnen die de weg toch nog een beetje deed opdrogen. Te laat om mijn fiets schoon te houden die bij thuiskomst dus gelijk het balkon werd opgesleept voor een grondige poetsbeurt. Het is even doorzetten en je hebt er niet altijd gelijk veel zin in maar het is broodnodig voor het behoud van je dierbare fiets.
Totaal 4 uur en 9 minuten was ik onderweg geweest en had ik toch een mooi aantal van precies 120km weggewerkt. Zo, dat telt lekker aan!
Nadat de racefiets weer schoon stond te glimmen in de kamer was het tijd om de woon-werkfiets onderhanden te nemen want daar zat zo onderhand een centimeter zand, pekel en andere vuiligheid op van de afgelopen weken. Zo blijf je toch lekker bezig op de zaterdag.
Zaterdag zat ik om half 10 op de fiets met bewolkt maar droog weer en weinig wind. Een lange duurtraining stond op het programma en de rit ging via Klaaswaal en de pont bij Nieuw Beijerland (dus geen geld vergeten mee te nemen) via de Bernisse naar de brug over het Brielse Meer en daarna met de wind schuin mee via achtereenvolgens Spijkenisse, Hoogvliet en de Rhoonse- en Carnisse grienden weer richting Capelle. De hele route in een zin samengevat.
Ik voelde de pittige trainingen van afgelopen woensdag en donderdag nog aardig in de bovenbenen en het kostte me dan ook meer moeite dan normaal om de bruggen en tunnels op en af te komen. Op het vlakke gedeelte, wat het overgrote deel in beslag nam, ging het echter best lekker en kon ik de pedalen goed rond draaien. Buiten een paar regendruppels die het vermelden eigenlijk niet waard zijn ging zogezegd tegen het einde van de rit nog even de zon schijnen die de weg toch nog een beetje deed opdrogen. Te laat om mijn fiets schoon te houden die bij thuiskomst dus gelijk het balkon werd opgesleept voor een grondige poetsbeurt. Het is even doorzetten en je hebt er niet altijd gelijk veel zin in maar het is broodnodig voor het behoud van je dierbare fiets.
Totaal 4 uur en 9 minuten was ik onderweg geweest en had ik toch een mooi aantal van precies 120km weggewerkt. Zo, dat telt lekker aan!
Nadat de racefiets weer schoon stond te glimmen in de kamer was het tijd om de woon-werkfiets onderhanden te nemen want daar zat zo onderhand een centimeter zand, pekel en andere vuiligheid op van de afgelopen weken. Zo blijf je toch lekker bezig op de zaterdag.
woensdag 18 februari 2009
Avontuur
Een mooie heldere avond met weinig wind en droge straten riepen heel uitnodigend om een avondritje onder een sterrenhemel. De lampen gingen dus op de racefiets en om 18.45 uur reed ik de frisse buitenlucht in.
Zo'n rit in de avonduren is 's winters een heel andere ervaring en daar moet je toch wel even aan wennen. In het donker is het inschatten van bochten toch net even anders dan bij daglicht en ook zie je de oneffenheden in de weg later of te laat. Dus is het van belang een route te kiezen die je kent en waar je zeker van weet dat het wegdek goed is.
De route ging vandaag richting de Van Brienenoordbrug voor wat "klimwerk" oftewel 2 series van 4 keer op en af (met groot verzet, hartslag in D3) met daartussen een rondje van 3 km rustig fietsen.
Het was lekker stil op het fietspad, de "gewone" fietser gaat uiteraard 's avonds niet voor z'n lol op pad, slechts af en toe werd ik gepasseerd door een brommer. Op de brug zelf was het wat drukker, vooral met hardlopers waarvan ik 2 groepen regelmatig en in beide richtingen passeerde.
Na de 2 series voelde ik de bovenbenen aardig en reed ik richting het Kralingse Bos om daar nog een ronde over het goed verlichte en goed geasfalteerde fietspad rondom de Kralingse Plas te rijden. Daarna weer langs de oevers van de Maas terug richting Capelle waar ik na net iets meer dan 2 uur en totaal bijna 58 km mijn donkere avontuur erop had zitten.
Een lekker ritje en prima te doen met goed weer.
Zo'n rit in de avonduren is 's winters een heel andere ervaring en daar moet je toch wel even aan wennen. In het donker is het inschatten van bochten toch net even anders dan bij daglicht en ook zie je de oneffenheden in de weg later of te laat. Dus is het van belang een route te kiezen die je kent en waar je zeker van weet dat het wegdek goed is.
De route ging vandaag richting de Van Brienenoordbrug voor wat "klimwerk" oftewel 2 series van 4 keer op en af (met groot verzet, hartslag in D3) met daartussen een rondje van 3 km rustig fietsen.
Het was lekker stil op het fietspad, de "gewone" fietser gaat uiteraard 's avonds niet voor z'n lol op pad, slechts af en toe werd ik gepasseerd door een brommer. Op de brug zelf was het wat drukker, vooral met hardlopers waarvan ik 2 groepen regelmatig en in beide richtingen passeerde.
Na de 2 series voelde ik de bovenbenen aardig en reed ik richting het Kralingse Bos om daar nog een ronde over het goed verlichte en goed geasfalteerde fietspad rondom de Kralingse Plas te rijden. Daarna weer langs de oevers van de Maas terug richting Capelle waar ik na net iets meer dan 2 uur en totaal bijna 58 km mijn donkere avontuur erop had zitten.
Een lekker ritje en prima te doen met goed weer.
maandag 16 februari 2009
Mr. Blue Sky
Zaterdag was het fantastisch fietsweer, wel fris maar met veel zon, weinig wind en een strakblauwe lucht en het bekende nummer van E.L.O. schoot direct door m'n hoofd toen ik naar buiten keek.
Ideaal om een lange duurtraining te doen. Om de gladheid van de nachtvorst te vermijden besloot ik niet al te vroeg te gaan fietsen zodat de zon zijn smeltende werk kon doen. Had ik mooi de tijd om die grote postzak door te worstelen. Ach ja, Valentijnsdag.
Om 11.00 uur deden m'n ogen pijn van het lezen en sprong ik op mijn fiets, de frisse buitenlucht in. Geen concreet plan om een bepaalde richting uit te fietsen, met dat kleine beetje wind maakte dat niet zoveel uit. Ik had alle opties gereduceerd tot 2 mogelijkheden, een ronde door het Westland of de route via Strijen en Papendrecht. Ik had precies 400 meter de tijd om te beslissen, dan was het bij de eerste kruising rechts of linksaf. Ik draaide de films van de routes versneld in mijn hoofd af om een beslissing te nemen, nog 100 meter....nog 50 meter....nog 10 meter...3, 2, 1 meter...ik gooide mijn stuur naar links! De strijd in mijn hoofd was gestreden nu moesten de benen het werk gaan doen.
Het ging lekker de eerste kilometers, wind in de rug en de benen voelden goed aan. En het was nog lekkerder dan dat het er achter het glas uit had gezien, wat een heerlijk weer, een voorbode van het voorjaar. Na de VBB en HT ging het richting Westmaas waar ik linksaf sloeg en langs de mooie Binnenmaas fietste. Links van mij lag het water met een dun laagje ijs en als ik mijn hoofd naar rechts draaide kon ik kilometers ver kijken over de kale weilanden waar de bruine aarde aan de horizon samensmolt met de heldere blauwe lucht. Ik passeerde enkele schapen die in hun warme bontjas op zoek waren naar de eerste nieuwe grassprietjes en even verderop kwam ik langs een groepje struisvogels die mij vreemd van achter het hek aankeken. De verbazing was wederzijds. Ik liet de Binnenmaas achter mij en sloeg rechtsaf richting Cillaarshoek en Strijen.
De weg was grotendeels opgedroogd door de zon maar op sommige plekken was 'ie nog nat en modderig en werd de handtekening van ijverige boeren op mijn fiets gekalkt in een onherkenbaar handschrift. Na Strijen ging het richting de Kiltunnel, tolvrij, althans voor fietsers. Dat kwam goed uit want ik was vergeten wat geld mee te nemen. En dat had ook consequenties voor het vervolg van de route die dus niet via de pont naar Krimpen a/d Lek kon gaan, daar moest ik dus nog even over nadenken. Na de tunnel ging het door het mooie natuurgebied langs de Nieuwe Merwede waar af en toe grote binnenvaartschepen langzaam voorbijgleden. Ik passeerde de pont bij de Kop van Het Land en sloeg linksaf richting de spoorbrug naar Papendrecht. Ik had inmiddels 70 km asfalt achter mij gelaten en het ging nog steeds erg lekker wat mij deed besluiten om na de brug over de Noord niet rechtsaf maar linksaf te gaan via Zwijndrecht richting Heerjansdam.
Ik kwam nu steeds meer fietsers tegen die ook genoten van het mooie weer, in allerlei combinaties. Enkelingen zoals ik, duo's, trio's, kleine groepjes in gelijke tenues en zelfs een flinke groep van een man of 30 in een bonte mengeling van kleuren. Ik had er geen last van, ze gingen niet mijn kant op en mijn bel had vandaag een rustdag.
Na 3 en een half uur kwam ik weer uit bij de Oude Maas en sloeg ik rechtsaf en volgde ik de route die ik ook op de heenweg had gevolgd maar nu uiteraard in tegengesteld richting. Zo'n 20 minuten later zat ik al weer hoog boven het water en doemde de skyline van Rotterdam voor mij op, scherp afgetekend tegen een blauwe achtergrond. Ik ging rechtsaf richting de veel minder imposante contouren van Capelle waar ik na 4 uur en 8 minuten en een afstand van 118 km tot stilstand kwam.
Prachtig weer, heerlijk gereden, mooi aantal kilometers en met een voldaan gevoel was dit een mooie start van het weekend.
Ideaal om een lange duurtraining te doen. Om de gladheid van de nachtvorst te vermijden besloot ik niet al te vroeg te gaan fietsen zodat de zon zijn smeltende werk kon doen. Had ik mooi de tijd om die grote postzak door te worstelen. Ach ja, Valentijnsdag.
Om 11.00 uur deden m'n ogen pijn van het lezen en sprong ik op mijn fiets, de frisse buitenlucht in. Geen concreet plan om een bepaalde richting uit te fietsen, met dat kleine beetje wind maakte dat niet zoveel uit. Ik had alle opties gereduceerd tot 2 mogelijkheden, een ronde door het Westland of de route via Strijen en Papendrecht. Ik had precies 400 meter de tijd om te beslissen, dan was het bij de eerste kruising rechts of linksaf. Ik draaide de films van de routes versneld in mijn hoofd af om een beslissing te nemen, nog 100 meter....nog 50 meter....nog 10 meter...3, 2, 1 meter...ik gooide mijn stuur naar links! De strijd in mijn hoofd was gestreden nu moesten de benen het werk gaan doen.
Het ging lekker de eerste kilometers, wind in de rug en de benen voelden goed aan. En het was nog lekkerder dan dat het er achter het glas uit had gezien, wat een heerlijk weer, een voorbode van het voorjaar. Na de VBB en HT ging het richting Westmaas waar ik linksaf sloeg en langs de mooie Binnenmaas fietste. Links van mij lag het water met een dun laagje ijs en als ik mijn hoofd naar rechts draaide kon ik kilometers ver kijken over de kale weilanden waar de bruine aarde aan de horizon samensmolt met de heldere blauwe lucht. Ik passeerde enkele schapen die in hun warme bontjas op zoek waren naar de eerste nieuwe grassprietjes en even verderop kwam ik langs een groepje struisvogels die mij vreemd van achter het hek aankeken. De verbazing was wederzijds. Ik liet de Binnenmaas achter mij en sloeg rechtsaf richting Cillaarshoek en Strijen.
De weg was grotendeels opgedroogd door de zon maar op sommige plekken was 'ie nog nat en modderig en werd de handtekening van ijverige boeren op mijn fiets gekalkt in een onherkenbaar handschrift. Na Strijen ging het richting de Kiltunnel, tolvrij, althans voor fietsers. Dat kwam goed uit want ik was vergeten wat geld mee te nemen. En dat had ook consequenties voor het vervolg van de route die dus niet via de pont naar Krimpen a/d Lek kon gaan, daar moest ik dus nog even over nadenken. Na de tunnel ging het door het mooie natuurgebied langs de Nieuwe Merwede waar af en toe grote binnenvaartschepen langzaam voorbijgleden. Ik passeerde de pont bij de Kop van Het Land en sloeg linksaf richting de spoorbrug naar Papendrecht. Ik had inmiddels 70 km asfalt achter mij gelaten en het ging nog steeds erg lekker wat mij deed besluiten om na de brug over de Noord niet rechtsaf maar linksaf te gaan via Zwijndrecht richting Heerjansdam.
Ik kwam nu steeds meer fietsers tegen die ook genoten van het mooie weer, in allerlei combinaties. Enkelingen zoals ik, duo's, trio's, kleine groepjes in gelijke tenues en zelfs een flinke groep van een man of 30 in een bonte mengeling van kleuren. Ik had er geen last van, ze gingen niet mijn kant op en mijn bel had vandaag een rustdag.
Na 3 en een half uur kwam ik weer uit bij de Oude Maas en sloeg ik rechtsaf en volgde ik de route die ik ook op de heenweg had gevolgd maar nu uiteraard in tegengesteld richting. Zo'n 20 minuten later zat ik al weer hoog boven het water en doemde de skyline van Rotterdam voor mij op, scherp afgetekend tegen een blauwe achtergrond. Ik ging rechtsaf richting de veel minder imposante contouren van Capelle waar ik na 4 uur en 8 minuten en een afstand van 118 km tot stilstand kwam.
Prachtig weer, heerlijk gereden, mooi aantal kilometers en met een voldaan gevoel was dit een mooie start van het weekend.
zondag 8 februari 2009
Wintertrio
Afgelopen vrijdag op weg naar het werk ging ik op de fiets hard onderuit. Ik had onder een viaduct m'n regenpak aangetrokken omdat het begon te regenen en was net weer gaan rijden toen een paar honderd meter verderop in een bocht mijn voorwiel zijn eigen weg koos. Met een temperatuur net boven het vriespunt was de regen op de nog koude ondergrond bevroren en eindigde ik plat op het asfalt.Ik schrok behoorlijk maar viel gelukkig erg gunstig, mijn fiets schoof onder me en ik landde op een of andere manier op mijn buik daar weer bovenop. Toen ik opstond was de enige schade mijn stuur wat 180 graden gedraaid was, wonder boven wonder mankeerde ik zelf niks.
Toen ik vanochtend om een uur of 9 naar buiten keek was de keuze dan ook snel gemaakt. Sneeuw, hagel en regen wisselde elkaar gestaag af en gedrieën maakten zij mij duidelijk dat het beter was om nu maar met de fiets binnen te blijven. Ik had niet weer zin in een glijpartij.
Ook aan de horizon gloorde zelfs geen sprankje hoop op zonniger en droger tijden en zonder zin om te wachten werd het vandaag een training op de Tacx.
Bovendien gaf mij dit de gelegenheid om te genieten van de mooiste onder de schaatsafstanden, de 1500 meter.
Nadat de Noren weer hoop hadden gekregen dook ik in de virtuele wereld voor een mooi ritje. Na een warming-up van zo'n 20 min. ging het achtereenvolgens door een stuk van Ardennen (in de buurt van Tellin en Ambly) en het 3e deel van de Argus Cycle Tour met mooie namen als Chapman's Peak, Noordhoek, Houtbay, Bakoven en de klim "Suikerbosse".Bij elkaar precies 60km en 2 uur en 10 min. "onderweg".
Lekker gereden en daarna nog lekkerder onderuit op de bank (nee, niet met cola en chips!) om de rest van het schaatsen te zien.
Het is nog even droog geweest buiten, maar wat later in de middag kletterde er alweer een fikse hagelbui tegen de ramen.
Het is inmiddels 22.00 uur en de oranje lichtstrepen van de strooiwagens weerkaatsen alweer tussen de huizen. De winter stribbelt hardnekkig tegen.
zaterdag 7 februari 2009
Fietsen en schaatsen
De ochtend begon vandaag met veel regen en bij het ontbijt zat ik in gedachte al op de Tacx. Gelukkig werd het al snel droog en zo rond een uur of 11 begon zelfs de zon door te breken, dus geen Tacx maar lekker naar buiten.
Om 12.15 uur ging ik van start, helaas net op het moment dat het WK schaatsen op tv begon. Maar het is een kwestie van prioriteiten stellen en bovendien bestaan er dingen zoals internet en video dus ik hoefde in principe niks te missen.
Door de zon en de wind begon de weg al snel op te drogen en de fiets bleef dan ook lekker schoon op een paar spetters na van enkele achtergebleven plassen. Dat scheelde weer een uitgebreide poetsbeurt.
Het ging, met een wind uit het noorden, vandaag richting de Vlietlanden en Boskoop, een mooie route met weinig last van verkeer en welgeteld één stoplicht (wat bovendien nog op groen stond) dus het was lekker doorfietsen. Na 3 uur en 32 min. had ik er 102 km op zitten en ondanks de wat vermoeid aanvoelende benen ging het best lekker.
Ik was precies op tijd terug om de belangrijke ritten op de 5 km nog live te kunnen zien met een fenomenale Sven Kramer! Die had pas echt goede benen.
Om 12.15 uur ging ik van start, helaas net op het moment dat het WK schaatsen op tv begon. Maar het is een kwestie van prioriteiten stellen en bovendien bestaan er dingen zoals internet en video dus ik hoefde in principe niks te missen.
Door de zon en de wind begon de weg al snel op te drogen en de fiets bleef dan ook lekker schoon op een paar spetters na van enkele achtergebleven plassen. Dat scheelde weer een uitgebreide poetsbeurt.
Het ging, met een wind uit het noorden, vandaag richting de Vlietlanden en Boskoop, een mooie route met weinig last van verkeer en welgeteld één stoplicht (wat bovendien nog op groen stond) dus het was lekker doorfietsen. Na 3 uur en 32 min. had ik er 102 km op zitten en ondanks de wat vermoeid aanvoelende benen ging het best lekker.
Ik was precies op tijd terug om de belangrijke ritten op de 5 km nog live te kunnen zien met een fenomenale Sven Kramer! Die had pas echt goede benen.
vrijdag 6 februari 2009
Geen woorden maar daden
Weinig inspiratie gehad de laatste tijd om hier wat interessants te schrijven en het was dus geen woorden maar daden. Gelukkig zo dan andersom, want al dat tikken op je toetsenbord doet weinig voor je conditie. Het fietsen is sinds m'n laatste bericht van 25/01 inmiddels dus weer opgepakt met 4 ritten op de Tacx van 1,5 uur en vorig weekend 2 duurtrainingen van respectievelijk 91 en 96 km. De teller begint dus eindelijk een beetje te lopen.
Op de Tacx heb ik o.a. een aantal stukken van Milaan - San Remo gereden met onder meer een beklimming van de Cipressa en de Poggio.
De Cipressa is een klim van ongeveer 5,7 km vanuit San Lorenzo A Mare met een gemiddeld stijgingspercentage van 4,1 % en een maximale stijging van 9%. Een makkelijke en gelijkmatige klim die in een lekker tempo omhoog ging net als de Poggio, die met zijn krappe 4 km wat korter is en zeker naar de top toe erg afvlakt. Zonder informatie over deze 2 klimmetjes had ik altijd in gedachten dat ze steiler waren maar nu begrijp ik waarom de profs er in het voorjaar zo hard tegenop vliegen.
Verder heb ik mij nog kunnen uitleven in de virtuele wereld van de i-Magic en de Real Life Videos van de Argus Cycle Tour in Zuid-Afrika en een MTB-rit in de Ardennen. Ik heb deze trainingen binnenshuis nog nooit zo makkelijk volbracht en ben dus nog steeds erg blij en tevreden met mijn aankoop.
Vorig weekend stond vooral in het teken van duurtrainingen met een harde snerpend koude oostenwind met de rood-wit-blauwe vlaggen trekkend aan de masten. Ertegenin viel dan ook niet mee en dat was hard werken maar met een flinke duw in de rug op de terugweg was het eind goed al goed. Onderstaand de route van de zaterdag via Gouda en Oudewater naar IJsselstein en via de Krimpenerwaard weer terug. De zondag ging via Zwijndrecht naar de Alblasserwaard en via de pont bij Krimpen a/d Lek (10 min. verplicht stilstaan, het koudste moment van de tocht!) weer terug naar Capelle.
Het weekend staat weer voor de deur en als het weer een beetje mee wil werken dan staat er voor morgen een duurtraining op het programma en voor zondag maar weer eens een ritje op de mountainbike. Waar en precies wanneer dat gaan we morgenochtendvroeg eens bekijken aan de hand van de verrassingen die de buienradar in petto heeft. Eén ding is zeker : er wordt gefietst!
Op de Tacx heb ik o.a. een aantal stukken van Milaan - San Remo gereden met onder meer een beklimming van de Cipressa en de Poggio.
De Cipressa is een klim van ongeveer 5,7 km vanuit San Lorenzo A Mare met een gemiddeld stijgingspercentage van 4,1 % en een maximale stijging van 9%. Een makkelijke en gelijkmatige klim die in een lekker tempo omhoog ging net als de Poggio, die met zijn krappe 4 km wat korter is en zeker naar de top toe erg afvlakt. Zonder informatie over deze 2 klimmetjes had ik altijd in gedachten dat ze steiler waren maar nu begrijp ik waarom de profs er in het voorjaar zo hard tegenop vliegen.Verder heb ik mij nog kunnen uitleven in de virtuele wereld van de i-Magic en de Real Life Videos van de Argus Cycle Tour in Zuid-Afrika en een MTB-rit in de Ardennen. Ik heb deze trainingen binnenshuis nog nooit zo makkelijk volbracht en ben dus nog steeds erg blij en tevreden met mijn aankoop.
Vorig weekend stond vooral in het teken van duurtrainingen met een harde snerpend koude oostenwind met de rood-wit-blauwe vlaggen trekkend aan de masten. Ertegenin viel dan ook niet mee en dat was hard werken maar met een flinke duw in de rug op de terugweg was het eind goed al goed. Onderstaand de route van de zaterdag via Gouda en Oudewater naar IJsselstein en via de Krimpenerwaard weer terug. De zondag ging via Zwijndrecht naar de Alblasserwaard en via de pont bij Krimpen a/d Lek (10 min. verplicht stilstaan, het koudste moment van de tocht!) weer terug naar Capelle.
Het weekend staat weer voor de deur en als het weer een beetje mee wil werken dan staat er voor morgen een duurtraining op het programma en voor zondag maar weer eens een ritje op de mountainbike. Waar en precies wanneer dat gaan we morgenochtendvroeg eens bekijken aan de hand van de verrassingen die de buienradar in petto heeft. Eén ding is zeker : er wordt gefietst!
Abonneren op:
Posts (Atom)
