Velomédiane Claude Criquielion

Na een nachtje op de doorreiscamping bij Nancy vertrok ik vrijdagochtend naar La-Roche-En-Ardenne. Buiten was het 18 graden en ik was dus niet alleen halverwege de terugreis maar de temperatuur was ook gelijk gehalveerd! Even wennen maar voor een cyclo van 170km misschien helemaal niet verkeerd. Nu maar hopen dat het ook een beetje droog wilde blijven.
Om ongeveer 2 uur kwam ik in het pittoreske maar zwaar toeristische stadje aan en ging op zoek naar een geschikte parkeerplek voor de camper. Vlakbij de sporthal, waar ook de volgende dag de finish zou zijn, vond ik een perfecte plek en dus niet meer verder gezocht. Handrem erop en klaar!
Dat het een mooi plekkie was bleek wel uit het feit dat ik links en rechts van mij een paar uur later ook camperburen had gekregen. Ook fietsers en ook Nederlanders. Het lijkt wel of ze elkaar opzoeken!
Diezelfde middag nog even m'n startnummer in de sporthal opgehaald waar ik heel toevallig Richard, m'n Ad6-teammaatje tegenkwam. Alhoewel....niet echt toevallig natuurlijk want hij deed ook mee! Daarna even samen met de bijna hele groep uit Pijnacker/Nootdorp een bakkie in het dorp gedronken en een beetje bijgepraat. Daar hadden we trouwens alle tijd voor want de "ober" (een jochie van misschien 16) had verbazend veel problemen met het vinden van onze tafel.
De avond buiten was koud en nat maar binnen in de camper gelukkig een stuk aangenamer. De weersvoorspellingen waren gelukkig redelijk positief en met dat vooruitzicht gingen de luiken om 23.00 uur dicht.

De wekker rukte mij om 7.00 ruw uit mijn dromen weg maar echt wakker worden duurde nog even. Het vreemde feit deed zich namelijk voor dat ik totaal geen fietszin had en mij liever nog een keer had omgedraaid. Tussen m'n oren zat het dus nog even niet goed maar de benen voelden in ieder geval soepeltjes aan toen ik toch maar uit bed stapte. De start was om 9.00 dus ik had gelukkig alle tijd om de motivatie ergens vandaan te halen. En met honderdduizend opbergkastjes en hoekjes in zo'n camper duurt dat even!
Om 10 voor half 9 stapte ik vanuit de camper met m'n fiets de frisse ochtend in. De lucht was bewolkt maar het was droog en er kwamen zelfs al wat plukjes blauw tevoorschijn. In zomerkleding (zoals ik gewend was de afgelopen weken) ging ik even een stukje inrijden, even een stukje klimmen om de spieren op te warmen. Terug afdalend merkte ik dat de armstukken toch wel nodig waren en reed dus terug naar de camper waar ik ze in de redelijke chaos toch aardig snel gevonden had. Vandaar ging ik naar de start en sloot aan bij het lange lint gekleurde fietsers wat op de smalle kade langs de Ourthe stond opgesteld.
Ik probeerde me wat over de stoep naar voren te werken maar al gauw liep het vast en kon ik niet verder. Veel te veel fietsers voor me en dat zou dus een hele inhaalrace worden voor een goed klassement. Het startschot naderde en het bloed begon nu toch wel lekker te stromen en ik kreeg er wel zin in om weer een paar uur volle bak te gaan! De motivatie was er dus toch. Goeie timing!
Na de start was het gelijk klimmen geblazen en daar had ik dan een voordeeltje. Met m'n franse klimmersbenen zat ik eigenlijk gelijk al in een lekker tempo en kon me goed naar voren werken.
Ook op het "vlakke" gedeelte (volgens mij was er geen meter vlak die dag) en de afdaling kon ik van groepje naar groepje rijden totdat ik na zo'n kilometer of 30 in een mooie groep met bijna allemaal gele nummers zat. Bevoorrechte renners die in de eerste startgroep waren vertrokken. Een mooi gezelschap om voorlopig even in te blijven rijden. Zonder dat het misschien tot ze doordrong had ik zo'n 3 minuten reëele tijd voorsprong op ze!
Het ging dus zogezegd constant op en neer en het heeft weinig zin om van alle 21 heuveltjes een beschrijving te geven maar de volgende 3 wil ik toch wel even noemen.
De "Mur de la Velomédiane", de eerste echte steile van het stel die een beetje onverwacht kwam en er aardig inhakte en een stuk langer was dan ik had gedacht.
De "Col de Haussire", de 3-traps raket vanuit La-Roche. Elke keer als je dacht dat je er was dan kwam er weer een volgend steil stuk. Was zwaar maar ging wel erg goed. Werd bovendien getimed en een klassement van gemaakt.
De "Côte de Beffe", de laatste zware op zo'n 20km voor de finish (had bij de naam hele andere gedachten, dat krijg je als je zo lang op een zadel zit, maar bleek veel minder plezierig haha), volgens het kaartje was ze 16% maar volgens mij was dat een tikfoutje. Zij viel me uiteindelijk mee maar dat kwam misschien ook omdat het einde in zicht was.
Ondertussen waren er wel een paar flinke buien naar beneden gekomen en even was ik bang om kramp te krijgen. Gelukkig kwam de zon ook steeds weer tevoorschijn en uiteindelijk kwam ik zelfs droog aan de finish. Na een lange afdaling naar La-Roche, waar we met 4 man en kop over kop loeihard naar beneden gingen, was het nog even afsprinten en ging ik na 5 uur en 22 min. over de piepende eindstreep.

Het resultaat mocht er weer zijn : 132e in het totaalklassement en 31e in mijn leeftijdscategorie volgens de bruto tijd (= vanaf het startschot tot aan moment van finish) en zelfs 107e totaal en 19e in mijn categorie volgens de netto tijd (=werkelijk moment over start en finish).

bij gebrek aan foto's maar even m'n Polar uitgelezen, ook interessant !

Het voordeel van de camper zo dichtbij de finish kon gelijk worden uitgebuit en een kwartiertje later stond ik al weer fris en fruitig bij de après-fiets. Een grote tent waar het bier rijkelijk vloeide, maar ja, we waren dan ook wel in het gebied waar dat geestrijke vocht volgens mij gewoon uit de kraan komt! Ook de broodjes warme worst waren erg populair en ook ik kon de verleiding niet weerstaan en zette mijn tanden in de niet zo gezonde maar o zo lekkere hap. Na al die zoete rommel die er op de fiets was ingegooid verdiende het hartige broodje qua smaak een Michelin-ster en misschien zelfs een DoncCradySter al zijn de eisen daarvoor wel erg streng ! :-)

Alle mannen waren intussen binnen en even later stonden we gezellig tegen de schuimkraag aan te kijken van 1 of meer Chimay's. Die gaan lekker in je benen zitten en Richard en ik besloten op een gegeven moment dan ook maar om op de grond te gaan zitten. Nog even onze ervaringen uitgewisseld over de mooie cyclo en daarna was het tijd om te gaan. Richting Nederland, richting huis en het einde van een prachtige vakantie die een mooi slot kreeg. Na iets meer dan 2 weken zon en warmte, ± 1000 fietskilometers en ongelofelijk veel gezelligheid en plezier zal het niet meevallen om maandag weer gewoon aan het werk te gaan. Gelukkig hebben we de foto's nog.......

En route

Met pijn in het hart liet ik het warme, warme zuiden vanochtend achter me en vertrok met de camper richting de noordelijke helft van dit heerlijke land. Geen nachtelijke vertrektijden hoor zoals op de heenreis maar gewoon eerst relaxt opstaan, naar de boulangerie slenteren, lekker ontbijtje in het ochtendzonnetje en daarna op het gemak de luifel indraaien, tafel en stoel erin en wegrijden. Kijk dat is nou het voordeel van een camper!
Om even voor 10-en reed ik weg op zoek naar de snelweg die ik "old school" zo had gevonden. Het plan was om ergens tussen Dijon en Nancy neer te strijken voor een overnachting. Door het gebrek aan www-mogelijkheden had ik uiteraard niet kunnen zoeken naar een geschikte plaats. Maar daar kwam het backup-team van Ton om de hoek kijken! In Bousquet stonden minimaal 4 computers c.q. laptops en evenveel personen warm te draaien om aan de zoekopdracht te beginnen. Met het ontbijt nog amper doorgeslikt zaten zij achter het toetsenbord in opperste concentratie. De voorwaarden (o.a. Wifi!) werden door mij doorgegeven en het team ging aan de slag!
Ondertussen zette ik de camper op de cruise control en stopte een heerlijk muziekje in de cd-speler. Een lekker koel drankje binnen handbereik en ondertussen rustig het mooie landschap bestuderend wat aan mij voorbijtrok.
In Bousquet liet iedereen zijn koffie onderhand bijna koud worden in de race om als eerste een geschikte camping voor Ton te vinden. Die race werd uiteindelijk gewonnen door Amber's moeder die dan ook binnenkort een mooie prijs tegemoet kan zien! Dat er een prijs aan vast zat had ik vantevoren verteld toch? Oh, vergeten. :-)
Een uurtje in de file voor Lyon zorgde ondertussen voor wat oponthoud maar uiteindelijk kwam ik toch op de plaats van bestemming : Camping le Barbois in Villers-les-Nancy.
Ik weet niet of ook de rest van de Nederlandse vakantiegangers contact hebben gehad met het team in Bousquet maar er stond in ieder geval een rij van hier tot Saint Juttemis te wachten voor de receptie. En ja hoor, allemaal voor 1 nachie! Het duurde ruim een uur (!) voordat ik mijn plaats kreeg toegewezen maar dan heb je ook wat. Wifi in en om de camper dus ik kon mij eindelijk weer digitaal uitleven. Heeerrrrrrlijk!
Morgenochtend vroeg hier even een een klein rondje fietsen en daarna richting La Roche in België. De Claude Criquielion ligt op me te wachten. Le Grand Finale de vacance!

De kale berg

September 2007. Net weer een paar maanden serieus aan het fietsen sta ik onder aan de Mt.Ventoux. 88 kilo schoon aan de haak (ik heb er inmiddels al 4 afgetraind!), een Michelin-mannetje in een geel fietsshirt. Ik kom uiteindelijk boven na 1 uur en 52 min. en ben daar op dat moment erg blij mee.
Augustus 2010. De haak of weegschaal ontbreekt maar ik denk dat ik op dit moment zo'n 71kg onder mijn fietskleren heb zitten en ik mag denk ik zeggen dat ik in de vorm van mijn leven steek.

Het is 7.50 uur als ik de camping verlaat. Vroeg voor een fietsritje maar er staat nog geen wind en de temperatuur is ongeveer 20 graden. Perfect om nogmaals die kale berg te gaan beklimmen.

Eerst even wat losfietsen, een kilometer of 10. Een beetje heen en weer en op en neer en ik passeer de vroege dorpelingen meerdere keren. Geen mens die er raar van opkijkt want dat zijn ze hier wel gewend. Malloten, cinglés, die 'm bijvoorbeeld 3x op een dag beklimmen. Zonder doel (zoals de Alpe d'HuZes) in mijn ogen een nutteloze actie maar wel een die respect verdiend. Anderen zullen dat weer van mijn enige poging zeggen. Zo snel mogelijk. Waarom zou je? Zo beleeft iedereen zijn sport weer anders en dat is maar goed ook.

Om 10 voor half 9 rij ik over de permanente startstreep die in het asfalt is gelegd. Ik druk mijn stopwatch en mijn Polar in en ben begonnen.

De zon is nog helemaal niet zo lang boven de gegolfde horizon en schijnt de eerste kilometers recht in mijn gezicht. Een beetje lastig maar ik stoor me er verder niet aan. De groenblauwe vlek die even later voor mijn netvlies danst neem ik maar op de koop toe. Die gaat vanzelf weer weg.

Het eerste stuk tot St.Esteve is niet al te moeilijk en nodigt uit tot (te) hard rijden maar ik weet wel beter. Opblazen vóórdat het echte werk gaat beginnen is heeeeel onverstandig!

Dé bocht naar links komt na 5,5km en dan is het terugschakelen geblazen en het bos in. Ik concentreer mij op mijn hartslag op het schermpje van mijn fietscomputer. Van de omgeving neem ik weinig in mij op en zie slechts in mijn ooghoeken wat bomen komen en verdwijnen. Misschien zijn er hele kuddes olifanten en rondrennende struisvogels gepasseerd. Ik heb het niet gezien.

Recht voor mijn netvlies liggen mijn handen op het stuur met op de achtergrond het gestaag ronddraaiende voorwiel en het verschuivende asfalt. De zuigers van mijn motor gaan regelmatig en ritmisch op een neer en zorgen voor een mooi tempo van 13-14 per uur. Wonderbaarlijk eigenlijk hoeveel kracht er uit wat botten, pezen en spieren kan komen.

Er staan kilometerpaaltjes langs de kant. Dat weet ik, maar ik kijk er niet naar. Er staat veel info op wat vooral heel handig is als je jezelf nog meer wil pijnigen. Lezen hoe lang het nog is of hoe steil het wel niet is. Die kilometerinfo staat ongetwijfeld op een mooie website en die lees ik thuis wel. Ik weet dat het in het bos constant 9 of 10% is en dat het 16km klimmen is naar Chalet Reynard maar daar hoef ik niet heel de tijd aan herinnerd te worden al kan ik ook wel weer begrijpen dat al die info voor anderen weer een steuntje is.

Voor mij is op dit moment alleen info over mijn lichaam interessant en in het bijzonder mijn rikketik. Die probeer ik rond de 165 te laten kloppen en dat lukt me prima. Af en toe een uitschiertje naar boven is niet zo erg maar niet teveel.
Chalet Reynard komt in zicht. De weg begint langzaam wat af te vlakken. Ik drink snel wat en kijk links omhoog waar het ogenschijnlijk kale maar met witgele stenen bedekte gedeelte van de berg ligt. De roodwitte piek op de top steekt fel af tegen het knalharde blauw van de wolkenloze ochtendlucht. Ik draai met een ruime bocht voor het Chalet langs en passeer de eerste zo kenmerkende zwartgeel gestreepte paaltjes die mij de laatste 6km zullen vergezellen. Het moeilijkste gedeelte heeft precies 59min. geduurd. Ik verbaas me. Ging het zo goed? Ik had me voorgenomen om in ieder geval binnen de 1 uur 40 boven te komen, maar als ik snel reken (en wonderbaarlijk genoeg lukt me dat ook nog) merk ik dat het nog veel sneller gaat!
Er staat gelukkig hier boven niet veel wind. Een licht briesje duwt me afwisselend na elke bocht vooruit of probeert me in een vruchteloze poging tegen te werken. Het is een ongelijke strijd die ik op dit moment van de dag makkelijk win.
Ik schiet langs de fotograaf die echt zijn best moet doen om mij weer in te halen zodat hij zijn kaartje kan aangeven. Bijna glijdt hij uit over het gruis en de losse steentjes aan de kant van de weg maar het lukt hem. Bravo!

Nog 3km te gaan en ik weet al dat ik binnen 1.30 uur ga finishen en daar kan de laatste kilometer van 11% niets meer aan veranderen. Ik zit al te genieten voordat het zover is en kan zelfs even het magnifieke uitzicht bewonderen. Ik passeer het monument van Tom Simpson en in gedachten groet ik hem. Nog 1,5 kilometer.

Ik begin mijn benen nu toch wel een beetje te voelen maar ik heb m'n krachten goed verdeeld want de top is binnen handbereik en de laatste kilometer is al geen 1000 meter meer. Ik ga op de pedalen staan en zie de laatste korte steile bocht voor mij opdoemen. Ik draai mijn stuur naar rechts en met een laatste krachtsinspanning ga ik over de streep. Ik druk eerst de Polar in en daarna stop ik gelijk mijn stopwatch. Ik rij rustig wat rondjes voor de kraampjes met zoetigheden en souvenirs langs om de benen en ademhaling wat tot rust te laten komen. Op m'n horloge staan de cijfers, de resultaten van de inspanning die ik heb geleverd om op 1912 meter boven zeeniveau te eindigen.

Bijna 3 jaar later en bijna 20kg lichter heb ik mijn beste tijd verpulverd, fijngestampt en weggeblazen! Ik heb de Mt.Ventoux vanuit Bedoin beklommen in 1 uur 26 min. en 13 sec. Een tijd waar ik niet van had durven dromen maar de realiteit knippert mij vanaf mijn horloge tegemoet! Echt super en ik verbaas mezelf wederom.

Het is even voor 10 uur en er zijn nog niet zoveel fietsers boven maar een Fransman die samen met zijn zoon naar boven is gefietst wil wel even een foto van mij nemen. Zelf neem ik daarna ook nog wat foto's van het grandioze panorama voor me en sta nog zeker 15 minuten na te genieten.
Ik stuur even een sms'je naar Amber die met spanning aan het ontbijt op mijn berichtje blijkt te zitten wachten. Ze krijgt geen brok (stokbrood) door haal keel en ik verlos haar dan ook met het nieuws wat zij uiteraard gelijk op Twitter gooit. De wereld zal het weten, haha!
Ik stuur nog wat meer berichtjes en daarna begin ik aan de afdaling. Niet gelijk terug naar Bedoin maar een terugweg via Sault en de Gorges de la Nesque.
Terug naar de camping is het al een stuk warmer, de wind steekt op en ik rij door prachtig natuurschoon en gezellige met marktkramen volgepropte dorpjes. Ontspannen, want de prestatie is geleverd en nu mag ik weer genieten. Na totaal 102km ben ik weer terug.
Wat een mooi begin van de dag. Zo lust ik er nog wel een paar. De rest van de dag ontstijgt amper het niveau van de gemiddelde vakantiedag. Ook lekker, maar kan niet opboksen tegen het verhaal van de ochtend. Dat hoeft ook niet. Het kan niet altijd feest zijn.

Partir c'est mourir un peu

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan dus liet ik gisterochtend de meisjes in vertwijfeling achter. Weg fietsvriendje, weg mecanicien, weg kookhulpje, weg vlakschuurder. Tranen met tuiten werden er natuurlijk gehuild en ik had echt allebei m'n schouders nodig om ze te troosten. Na innig afscheid te hebben genomen gingen ze om hun verdriet te verwerken maar samen een rondje om het Lac de Salagou fietsen. Van fietsen is waarschijnlijk weinig gekomen, vooral veel praten en emoties verwerken want hoe moest dat nou verder met de vakantie?
Gelukkig hebben ze nog steun aan elkaar, de schatten. :-)

Ik ging na afscheid te hebben genomen van de voortreffelijke gastvrouw en gastheer in de camper op weg naar Bedoin. De Mont Ventoux moest er maar weer eens een keertje aan geloven.

Ik moet gelijk even melden dat dit echt de laatste keer is geweest dat ik het navigatieprogramma Navigon heb gebruikt in mijn vakantie. Ik ga de volgende keer gewoon weer ouderwets met de wegenkaart naast me in de auto zitten met eventueel nog een printje van de route. De dame in mijn iPhone schotelde mij een onvervalste franse stedentrip voor terwijl ik haar toch duidelijk had laten weten de snelste route te kiezen. Ik heb half Montpellier, Avignon en Carpentras gezien. Mooi hoor, als je daar voor naar Frankrijk komt maar ik had andere prioriteiten en ik heb haar dan ook onderweg flink uitgescholden. Alweer tranen met tuiten waarschijnlijk. Andere tranen, dat wel.

Nadat ik haar het zwijgen had opgelegd was ik er uiteraard in een vloek en een scheet en reed ik het gezellige Bedoin binnen op zoek naar de camping. Het was er druk maar er werd gewoon even een plaats voor mij vrij gemaakt! Even een caravannetje verplaatsen en het was geregeld. Goeie service. Het was dan ook maar voor 3 dagen.
Het was warm. Dik boven de 30 graden maar wel met een lekker windje dus goed uit te houden. Even in het dorp rondgewandeld waar de terrasjes gezellig bezet waren. Wat boodschappen gehaald en daarna wat gelezen voor de camper. Een paar bladzijden maar want hoe goed ik ook mijn best deed, ik kon mijn ogen niet openhouden. Ik gaf er dan ook maar aan toe en deed een heerlijk middagdutje buiten in de campingstoel.
's Avonds een flinke pastamaaltijd naar binnen gewerkt en de fiets klaargemaakt voor de aanval. Die ging vanochtend al vroeg plaatsvinden en ik hoopte in ieder geval op weinig wind. De avond was dan ook niet zo lang en het was al snel bedtijd.
De beklimming van de Mont Ventoux. Hoe zou dat zijn afgelopen..........

Dode hoek

Het is helaas even wachten op mijn volgende blogverhaal. Geen internetmogelijkheden hier op de camping in Bedoin waar ik inmiddels zit met de constante dreigende blik van de Mt.Ventoux in m'n rug. Het is een beetje net als de dode hoek van je autospiegel. Je ziet effe niks maar je moet blijven opletten! Zodra de mogelijkheden er weer zijn zal ik uiteraard weer wat van mij laten horen. Wens jullie alle sterkte met het in spanning afwachten. Tot gauw!

Cyclo La Laurent Jalabert

De wekker gaat om 6.20 uur. Ik spring uit m'n bed. Klaarwakker. In the mood voor een mooie cyclodag!
2 meter verder klinkt een zwak goeiemorgen. Er wordt nog een keer omgedraaid. Nog half in dromenland. Moet nog niet aan fietsen denken.
Ontbijtje klaarmaken, wassen, nog even naar de wc, fietsen controleren, eten en drinken mee voor onderweg. Het gaat allemaal in een ritme wat ik wel gewend ben en ik neem dan ook de meeste taken op me. Cycloritme.
Om 7.25 uur zijn we onderweg naar Mazamet. Een kilometertje of 15 inrijden om de spieren wakker laten worden. Noodzakelijk en zeker voor de diesel die in mijn wiel zit. :-)
Het gaat licht bergafwaarts en we arriveren ruim op tijd bij de start. Het départ zal om 8.20 uur plaatsvinden.

Met nog 5 minuten voor de start begint de spanning toe te nemen. Ik voel me alsof ik klaar zit voor een examen. Amber kijkt opzij naar de nerveuze fietser. Verbaasd. Voor haar is het de eerste schooldag. Ook wel een heel klein beetje spannend maar vooral een leuke dag in het vooruitzicht.

Na het startschot van de burgemeester, wat geen startschot is maar klinkt als trois, deux, un, allez!, wensen we elkaar succes en ik probeer me gelijk langs de meute naar voren te werken. De eerste kilometers zijn geneutraliseerd en voor we de stad uit zijn wil ik wel een beetje vooraan zitten. Het lukt me met snelheden die af en toe dik boven de 50 stijgen. En dan gebeurt er zo maar iets wat ik altijd al heb willen doen. Ik rij vooraan, doe een trap extra en mijn voorwiel is het eerste in de "wedstrijd"! Ze zeggen dat je op je hoogtepunt in de sport moet stoppen. Is dit het dan? Ik twijfel een nanoseconde maar rij uiteraard door. Haha, ze zien me al thuiskomen!

We gaan de eerste klim op naar het monument van Fontbruno. Een klim van 11km, maar niet al te steil.

M'n benen voelen super aan en misschien ga ik wel te hard maar het is een heerlijk gevoel om in de eerste groep, met de "echte" mannen/klimmers mee omhoog te fietsen. Halverwege de klim na totaal zo'n 17km beginnen ze echter vooraan te demarreren en moet ik ze uiteraard laten gaan. Een illusie armer maar een ervaring rijker zie ik een man of 30 van me wegrijden. Ik blijf bij de achtervolgers om mijzelf niet al na 20km op te blazen.

In de afdaling naar de eerste verversingspost gaat het hard. Soms héééél hard en het is concentreren geblazen. Onder de bomen, die de ergste warmte voorlopig prima tegenhouden, kan ik al die kamikazefransozen echter prima bijhouden en ik handhaaf mij makkelijk voorin de groep.

Na de eerste verversingspost brokkelt de groep een beetje uiteen. Sommigen krijgen van familie/vrienden een bidon aangereikt en kunnen doorrijden maar de rest, en ik dus ook, moet gewoon stoppen en bijtanken. Echter na een nóg snellere afdaling kom ik er weer bij en voor het volgende klimmetje is vrijwel de hele groep (van een man of 20) weer compleet.

Ik leid (met e i want van lijden is geen sprake) de groep in de beklimming die ongeveer 5km lang is. 20 door de klimwol geverfde franse bergmannen in het wiel geplakt van een hollandse plattepolderjongen! Het moet niet gekker worden! Dat ik ze zo rond de 75km na een onverwachte megadip uit m'n beeld zie verdwijnen doet echter aan de mooie inspanning niets af!

De kracht is ineens weg uit m'n bovenbenen. Ik baal want het is nog geen 200 meter voordat we weer gaan afdalen. Ik zie mijn windscherm langzaam steeds verder weg fietsen en ik kom helemaal alleen te zitten precies op het punt waar de meeste wind tegen staat. Gelukkig gaat de weg wel naar beneden dus ik kan de snelheid nog redelijk hoog houden. Ik eet snel en gooi de nodige koolhydraten in de tank.

Zo'n 10km lang fiets ik moederziel alleen in niemandsland. Glooiende boomloze heuvels met wat gras en hei. Het laatste dorp voordat we aan de finale klim beginnen doemt op. Ik baal weer en misschien nog een beetje harder dan de eerste keer als ik de groep amper 500 meter voor mij zie rijden. Zoveel harder zijn ze dus niet gegaan! Ik gooi het van mij af, ik accepteer de plek waar ik rij en ga ik in mijn eigen tempo door.

Bij de verversingspost vul ik de bidons weer tot het randje en begin aan de laatste 22km. De klim van de Pic de Nore waar ik op de top en op 1200 meter hoogte zal finishen. Al snel zie ik in de verte de herkenbare rood/witte piek staan die ik al eerder in de week van dichtbij heb gezien. Toen samen met Amber van de andere kant, nu moet ik het van deze kant alleen opknappen.

Het gaat gelukkig weer prima en de benen voelen weer goed. Ik voel me ondanks de warmte nog fris en het gaat makkelijk omhoog in de eerste kilometers. Ik rij met een versnelling van 38x21. Hoeveel keer moet ik dan trappen om de 22km naar boven vol te maken? Een onmogelijke rekensom met een hartslag tegen de 160 en een koperen ploert die de inhoud van je helm geselt. Ik concentreer me dus maar even op m'n voeten die nogal irritant beginnen te branden. Pijnscheuten schieten door m'n voeten als ik staande probeer te fietsen en het wordt met de kilometer erger. Met nog zo'n 10km voor de boeg moet ik gewoon even stoppen, de pijn is niet meer uit te houden. Ik doe snel mijn schoenen even uit, masseer mijn voeten en doe ze daarna snel weer aan. Waarom haasten zou je zeggen? Nou om het simpele feit dat er ondertussen 10 man passeren!

Ik doe de schoenen nu een stuk strakker en dat blijkt perfect te helpen. De pijn is sneller weg dan dat 'ie gekomen is en in no time zit ik weer in een lekker tempo. Ik begin ook weer mensen in te halen en elke keer vind ik weer een nieuw richtpunt.

Nog 3km tot de top, het wordt wat zwaarder en ook voel ik de warmte nu wel een beetje. Het tempo zakt iets maar niet noemenswaardig. Ik drink nog wat (de voorraad is nog OK) en richt mijn blik schuin naar boven waar de Pic steeds groter wordt. Nog 1km en ik zie dat mijn plaats vast staat. Voor en achter mij grote wielergaten en het laatste stuk rij ik dan ook ontspannen omhoog. Na 4 uur en 11 minuten ga ik over de finishstreep en de speaker heeft opmerkelijk weinig moeite met het uitspreken van mijn hollandse achternaam.

De cyclo is volbracht en ik ben dik, dik tevreden als ik even later zie dat ik 55e ben geworden in het totaalklassement en 13e in mijn leeftijdscategorie.

Op de lijst zie ik dat ik een paar plaatsen vóór Nicolas Jalabert (de broer van en ook ex-prof) ben geëindigd. Het kleine blauwe uitgebluste dwergje wat ik zo'n 3 km voor de top passeerde komt zo'n 4 min. later binnen.

Toch een leuk idee om voor een toch gerenommeerde ex-prof te eindigen (vorig jaar was hij nog 2e in deze cyclo!).

Na een half uurtje ben ik bijgekomen en stuur een sms'je naar Amber en vraag waar ze zit. Ze gaat net aan de laatste klim beginnen. Ik daal weer af want had afgesproken dat ik de laatse klim met haar mee zou rijden. Halverwege vul ik nog 2 bidons zodat ze niet zonder water komt te zitten. Ongeveer de laatste 11km rij ik met haar mee tot aan de finish. Haar verhaal is uiteraard hier te vinden.

De Laurent Jalabert is een mooie cyclo met een mooi parcours met niet al te zware beklimmingen (op het weer heb je uiteraard geen invloed) en door een mooie streek. Goed georganiseerd met onderweg veel motoren die alles in de gaten houden en veel ambulances standby (deze keer uiteraard ook vanwege de hitte). Kortom een aanrader!

Nu op naar de volgende uitdaging van deze vakantie. De Mont Ventoux. Maar nog even niet. Eerst herstellen, relaxen en lekker slapen. Tot morgen!

Smeltkaas

Poe, poe, wat was het warm vandaag. Het kwik liep vanmiddag toch wel naar de 36 graden en ik kreeg zelfs berichten uit de bakoven van Le Bousquet van 38,4! Lekker weer ok, maar dit vind ik toch wel iets teveel van het goede. Prima voor de gemiddelde Sahara-bewoner maar niet voor een Hollandse jongen uit de polder. Het was dus een kwestie van pappen en nathouden. Wat dat pappen betekent weet ik eigenlijk niet maar dat nathouden hoefde ze me geen 2x te vertellen! Zowel de binnen- als de buitenkant van zoveel mogelijk vocht voorzien. Als een soort SpongeBob moest ik de dag zien door te komen.

Er zat een kleine kink in de kabel want ik moest nog wel even de startnummers gaan ophalen in Mazamet. En ook nog op zo'n beetje het heetst van de dag want het kon van 13.00 tot 18.00 uur! Maar als het moet dan moet het dus Ton zat onder de brandende zon op zijn fiets terwijl om hem heen de reigers dood van het dak vielen en de drieteendiksnavelmezen (ja, ze bestaan echt) spontaan al vliegend in brand vlogen.

In het Palais des Congres waar de startnummers moesten worden afgehaald was het een stuk koeler. Op de lijst zag ik dat wij nrs.82 en 86 hadden en ik begaf mij naar het tafeltje met het bordje nummers 1 t/m 150 waar 2 halfingedutte dames wakker schrokken toen ik met mijn vuist op tafel sloeg en riep : les dossards s'il vous plait! Ze vlogen uit hun stoel en grepen zenuwachtig 2 tasjes met de betreffende cijfers erop geschreven. In elk tasje verdween tevens een fles wijn waarbij 1 van de dames lachend vertelde dat dat voor ná de fietstocht was. Een dijenkletser van jewelste en lachsalvo's galmde door de grote zaal. Hier had zij waarschijnlijk heel de ochtend op geoefend om dit bij elke deelnemer te vertellen. Het hoogtepunt van het jaar! Ik lachte uit beleefdheid mee en deed net of ik het daaropvolgende gebrabbel verstond. Opgelucht stond ik even later weer buiten waarbij het leek alsof ik in een heteluchtover was gestapt. Nog even wachten op "ping!" en ik was gaar.

Eenmaal op de fiets ging het wel weer en het kleine vleugje wind wat er stond bracht zelfs iets van verkoeling voor zover je dat met deze temperaturen zo kan noemen.
Na een 2e ritje van 15 km kwam ik als een pakje smeltkaas aan op de camping en was geneigd om met racefiets en al het zwembad in te rijden. Dat was echter gevuld met kinderen waarvan ik de moeders in gedachten al met messen en hakbijlen zag klaar staan!
M'n fiets dus maar netjes bij de camper geparkeerd, snel wat gegeten en op een beschaafde manier het water in gegaan waar ik de rest van de middag ben gebleven.
Nu heb ik net gegeten en wat pannenkoeken gebakken voor morgen, Amber is onderweg hierheen en morgen staan we vroeg op om naar Mazamet te fietsen waar we om 8.20 uur starten. Het wordt een warme rit dat zeker.
Morgen het verslag van de cyclo, hopelijk met een mooi verhaal. Tot dan!

Vakantiegedachten

Vandaag weer onder de luifel van de camper. Wel even gezwommen maar niet teveel in de zon gezeten om de spieren niet de indruk te geven dat ze op vakantie zijn. M'n hoofd weet dat wel maar ik moet mijn lichaam en dan specifiek mijn benen minimaal t/m zondag voor de domme houden. De cyclo "Laurent Jalabert" is namelijk geen vakantieritje waar ik alle bezienswaardigheden en mooie natuur in me op ga nemen of in het ergste geval onderweg gepicknickt wordt. Uiteraard ga ik zeker veel plezier beleven aan het hele evenement maar er moet wel gepresteerd worden! Van de afgelopen dagen heb ik genoten en waren in meerdere opzichten helemaal geslaagd maar straks is het even verstand op (bijna) nul en blik op oneindig!

Vandaag veel gelezen. M'n boek van Dean Koontz "De gave" uitgelezen (standaard thriller maar met een mooi einde) maar de ochtend begonnen met de indrukwekkende weblog van Niek van de Adel die alleen door het lezen ervan al heel veel inspiratie oplevert. Het intrigeerde en raakte me zo dat ik geloof ik pas om een uur of 11 eens dacht aan wassen, ontbijten en koffiezetten!

Het zet je ook aan het denken, tot introspectie en zelfreflectie. Misschien wat zware termen voor deze weblog maar het heeft me wel beziggehouden vandaag. Bij een temperatuurtje van boven de 30 graden heb ik de laatste maanden nog eens aan me voorbij laten gaan en nagedacht wat de toekomst gaat brengen en hoe ik die zelf kan maken. Eén vakantiedag is uiteraard niet genoeg en misschien ook niet helemaal geschikt om daar al helemaal uit te komen maar het is een begin.

Betekent natuurlijk niet dat ik de hele middag als een zwaarmoedige vleesgeworden denker van Rodin in mijn vakantiestoel heb gezeten. Daar is het zoete leven in Frankrijk veels te mooi voor! Nog even een rondje rond het meer gewandeld en aan veel leuke dingen gedacht die er aan komen. Het LEF-etentje, het mountainbikeweekend in Limburg, concert van Simply Red, Alpe d'HuZes 2011. Genoeg om met veel plezier naar uit te kijken dus.

Nu wordt het nog even tijd om een duik te nemen want ik zie dat de gemiddelde leeftijd bij het zwembad sterk is gestegen. Niet omdat er een hele oude-van-dagen club in het water dobbert (een grijze golf die tegen de badrand klotst) maar vooral omdat het percentage luierdragend dwergvolk sterk is afgenomen. En hiermee bedoel ik dan dat hele jonge grut terwijl ik me tegelijkertijd realiseer dat er ook wellicht een aantal grijsaards in deze categorie vallen!
Daarna ga ik me nog even culinair uitleven in mijn 5-sterren restaurant (eerder de kwalificatie van de camper dan van mijn kookkunsten) en ga ik eten voordat het muggenleger vanaf het meer de aanval op de onschuldige campinggasten inzet. De hele afgelopen week geen last van gehad maar sinds gisteravond zijn ze in aardige getallen aanwezig. Het heeft me tot nu toe slechts 1 eenzame muggenbult opgeleverd en ik mag en kan nog niet in de schaduw staan van het aantal wat Amber inmiddels heeft verzameld, maar het is wel een waarschuwing om mij te wapenen tegen verdere uitbreiding van mijn collectie.
Verder vanavond gewoon lekker doorgaan met relaxen en wat intelligent of slap ouwehoeren via de daarvoor bestemde digitale middelen. Dat is vakantie anno 2010 and I love it!!! Wooeehhhoooeee!!

Klein maar fijn

Gisteravond geen zin om naar huis=camper te gaan dus het werd een ouderwets logeerpartijtje in Le Bousquet en dat scheelde weer ruim 2 uur heen en weer rijden. Vandaag zouden we namelijk nog een kort ritje maken, als laatste voorbereiding op de cyclo, en een 2e poging wagen om de Pic de Tantajo te vinden én te beklimmen. Zeg maar de kers op de trainingstaart. Of de slagroom, dat mag ook.
Als 1e was ik uit bed dus ik nam weer de taak van bezorgbakker (deze keer lopend) op me. Lekker ontbijten in het Franse ochtendzonnetje is zeker geen straf maar het maakt het er ook niet makkelijker op om fietszin op te wekken.

De enige remedie is gewoon omkleden en gaan! Dat deden we dan ook en met in ons hoofd het vooruitzicht op een lekker ontspannen ritje gingen we op weg richting Bedarieux.

Amber uitgeteld

Deze keer vonden we het weggetje wél wat naar de Pic zou leiden en net even vóór het tunneltje, wat we al een keer aan de binnenkant hadden bekeken, sloegen we linksaf. Het ontspannen ritje was meteen geschiedenis want het ging steil omhoog. Dit hadden we niet verwacht en behalve de tandwielen moesten we ook even mentaal omschakelen! Korte steile bochtjes, lossen steentjes en percentages van 14, 15% verschenen in beeld. Ik probeerde nog even al rijdend wat foto's te maken maar moest die pogingen al snel staken want ik had het al knap moeilijk genoeg met fietsen alleen! Ruim 1,5 km duurde deze marteling en met een hartslag ook duidelijk in een "pic" kwamen we boven.

Daar lukte het een stuk beter om de camera stil te houden en er stond ook weer zo'n handig tableau waar je op kunt gaan liggen of op kunt gaan staan met je fiets. En als het kan wie houdt je dan tegen om het ook te doen. Juist! Niemand. Dat zeg ik.

De Pic de Tantajo was zogezegd een klein ettertje. Heel vervelend, zo een waar ik er hier bij het zwembad genoeg van rond zie rennen. Zelfs de afdaling was heel irritant en lastig en we waren dan ook weer blij dat we de prachtige brede gladde zwierende asfaltbochten van de D909 in mochten duiken terug naar beneden. Hoe blij kan je zijn met een mooie asfaltweg!

Terug naar Le Bousquet waar het zwembad al verleidelijk lag te lonken was nog maar een peuleschilletje en het was voorbij voor we er erg in hadden. 33km en anderhalf uur onderweg geweest, kort maar krachtig, klein maar fijn!

Over de rest van de middag kan ik kort zijn. Die bestond voornamelijk uit dobberen, dobberen op de azuurblauwe golfjes van het zwembad. Beetje wegdromen in de zon met een koel drankje binnen handbereik. Vakantie. Zooooo lekker!

Bigger than BIG

Vandaag stond er weer een BIG-tocht op het programma. De Mont St.Baudille moest er aan gaan geloven. Startplaats : Le Bousquet. Inschrijfgeld : 1 baguette en 4 pains au raisins.
Op weg naar het vertrekpunt dus even een stop bij de boulangerie en met nog warm brood onder m'n arm had ik na ruim een uur rijden mijn 1e taak van de dag, als bezorgbakker, volbracht.
Na de gebruikelijke en noodzakelijke bak koffie was het tijd om op de fiets te stappen. Met toch wel ietwat stramme benen want de restanten van de kilo- en hoogtemeters van de afgelopen dagen waren duidelijk nog aanwezig in de spieren. En als je dan al na een kilometer of 5 de Col de Baraque de Bral om je oren krijgt geslagen dan valt dat niet echt mee. Dat de zon al niet gelijk meedogenloos door de gaten in onze helmen probeerde te branden was dan weer een meevalller. Een restantje bewolking filterde de ergste hitte en zorgde ervoor dat het asfalt niet gelijk een bakplaat werd.
Op het hoogste punt bij het bord even wat foto's gemaakt voor het nageslacht al zullen de woorden : "Kijk hier stond opa met zijn fiets bovenop een berg van 600 meter" waarschijnlijk nooit door mij uitgesproken worden. De 1e beklimming van de dag zat erop al was deze om onverklaarbare redenen niet groot genoeg om "BIG" genoemd te mogen worden.
De inspanningen werden zoals gewoonlijk beloond met een mooie afdaling over een brede asfaltweg en met de neus op het stuur vlogen we Lodève binnen. Het enige jammere van afdalen is dat het altijd veeeeels te snel voorbij is!
Bij Soubes, een klein plaatsje verderop, ging het dan echt beginnen. Op naar de Mont St.Baudille, een puist van ruim 800 meter hoog aan het eind van een doodlopende weg. Wederom geen echt moeilijke klim maar wel weer lang, ruim 22km, en mooi. Als je zo naar de route kijkt en je gaat van tevoren een beetje rekenen dan kom je op een gemiddeld stijgingspercentage uit van nog geen 4% geloof ik. Een eitje denk je dan. Alleen als niemand je vertelt of je nergens kunt lezen dat de laatste kilometer constant met 13-14% omhoog gaat dan blijkt het in werkelijkheid een struisvogelei te zijn! Het was dus zwoegen het laatste stuk maar we werden beloond met een magnifiek uitzicht wat werd toegelicht met een heus "table d'orientation". Een soort van uitleg wat je nou eigenlijk in de verte allemaal ziet.
Een paar verdwaalde toeristen werden voorzichtig maar overduidelijk weggekeken want Amber had de ruimte nodig. Bovenop het plateau geklommen wilde ze nog beter uitzicht! Zonder fiets, met fiets, in allerlei standjes werden er foto's gemaakt om duidelijk te maken dat de BIG weer geclaimd was!
Hoe ik me heb laten overhalen om óók op dat plateau te klimmen en notabene met een damesfiets voor me op de foto te gaan is me een raadsel.
Uitgefotografeerd gingen we weer terug richting Lodève, eindpunt van een lange afdaling en beginpunt van de laatste klim van de dag.
De Col de Baraque de Bral was eerder die dag nog aardig voor ons geweest maar nu leek hij uit te zijn  op wraak. De hitte dwarrelde omhoog van het zwarte asfalt en maakte het nog extra zwaar bovenop de 8 of 9% die ons werden voorgeschoteld. Nee hoor, volgens het lijstje geen BIG maar voor mijn gevoel was hij bigger than BIG! Hij viel me in ieder geval zwaar tegen en ik was blij dat ik, nog net niet gesmolten, boven was! Nog even teruggereden naar Amber om te checken of ze niet was opgeslokt door het smeltende teer maar dat bleek gelukkig mee te vallen. Samen het laatste stukje omhoog gereden waar we gaar gekookt en klaar om opgediend te worden arriveerden.
Er restte ons nog 1 laatste afdaling waar we op de heenweg grote plannen mee hadden. Snelheidsrecords e.d. zouden gaan sneuvelen, de weg scheen er geschikt voor te zijn. Vermoeidheid, gebrek aan steilte en tegenwind stonden het in de weg dus toch maar ontspannen naar beneden. Ook lekker!
Na 90km waren we weer terug. Redelijk afgeserveerd na een paar inspannende fietsdagen en nu dus tijd om wat rustiger aan te doen richting zondag. Dan mag het weer, alles uit de kast, volle bak. Vlammen bij de Laurent Jalabert. Nu was het voornamelijk brandje blussen en een duik in het zwembad deed z'n werk. Een echte cooling down na toch weer een mooie fietsdag!

Tante Jo en Mamaloe

De plaatselijke bezorgbakker is sinds zondag op vakantie dus bestond gisteren het ontbijt uit een oerhollands bordje havermout en een banaan. Ook niet verkeerd hoor en kon m'n verhemelte gelijk een beetje herstellen van de eerste dagen (overigens heerlijk) vers Frans stokbrood.

Het zag er onzomers bewolkt en donker uit toen ik om 8.40 uur vertrok op de fiets richting Le Bousquet. Een ritje van 75km voornamelijk licht afdalen en met het windje in de rug. Een eitje dus en om 11.00 uur precies stond ik dan ook op de plaats van bestemming voor............een gesloten poort!

Niet erg gastvrij zou je zeggen maar Amber was nog op de terugweg na 14 bakkers (al dan niet gesloten) te hebben bezocht op zoek naar lekkere croissantjes voor Ton. Kijk, dat maakt het natuurlijk weer héééél anders. :-)

De croissantjes werden trouwens niet gevonden, maar dat is slechts een detail. De koffie en vers stokbrood met kaas smaakten heerlijk!

Inmiddels was het donkere, sombere weer verdwenen en had plaats gemaakt voor een heldere, blije zon die tussen de wolken doorscheen. Blijven liggen aan de rand van het mooie zwembad was dan ook aantrekkelijk maar er moest nog meer gefietst worden. Onze BIG verzameling moest uitgebreid worden met de Col de l'Espinouse en als "opwarmertje" zouden we de Pic de Tantajo even doen!

De route er naartoe leek zo makkelijk maar hoe we ook zochten en hoe mijn interne navigatie ook zijn best deed. We zagen tante Jo (zo had ik haar maar even omgedoopt) wel liggen met haar 2 zendmasten bovenop maar de weg ernaar toe was niet te vinden. Iets wat mij nogal irriteerde want dat ben ik niet gewend!

We gaven het uiteindelijk op en gingen op weg naar ons eigenlijke doel van vandaag : de Col de l'Espinouse.

Een klim van 22km naar 1124 meter hoogte die begon in Le Poujol sur Orb. Een mooie klim, in het begin lastig maar daarna toch goed te doen en we gingen dan ook gestaag omhoog waarbij de natuur om ons heen steeds ruiger en mooier werd. Prachtige vergezichten en indrukwekkende rotspartijen. Het was dan ook logisch dat er met zo'n achtergrond even flink geposeerd moest worden voor de camera. Iets wat de 1 duidelijker beter afgaat dan de ander (kies zelf uw favoriete fotomodel)! :-)

Na precies 2 uur klimmen konden wij beiden een nieuwe BIG claimen en na de verplichte foto's kon de afdaling ingezet worden. Het afdaalbeest in Amber kwam gelijk los en ik moest af en toe echt m'n best doen om haar bij te houden. In haar enthousiasme vloog ze 1x bijna en 1x echt de bocht uit het gras in maar we kwamen heelhuids beneden. Zelf had ik ook bijna een intiem momentje met een witte Jeep die om de bocht kwam zeilen maar kon gelukkig met enige moeite corrigeren en mezelf op de weg houden. Zo blijkt maar weer dat afdalen altijd opletten is en 100% concentratie vereist!

Na de afdaling reden we Lamalou-les-Bains binnen (na tante Jo noemde ik deze maar Mamaloe) en gingen op zoek naar een terrasje. Daar verbaasden we ons over het publiek wat er door de straten strompelde, rolde of hinkte. Het leek wel of we in een aflevering van M.A.S.H. terecht waren gekomen. De plaatselijke thermale (zwavel)baden bleken een aardige aantrekkingskracht te hebben op de min of meer gehandicapte fransoos. Alsof het plaatselijke ziekenhuis bij een brandoefening het hele patiëntenbestand de straat op had gestuurd. Dit klinkt overdreven maar ik zou zeggen : ga er zelf een keer heen en overtuig jezelf!

Na een cola en een cappuccino, waarbij Amber's moeder en Theo ook nog gezellig aanschoven, was het tijd voor het laatste stuk terug. En dat valt nog niet mee als je even hebt stilgezeten. We kwamen aardig leeggereden (een bijna hongerklopje) in Bousquet aan en de pasta vond dan ook z'n weg wel later op de avond! Het was erg gezellig maar aan alles komt een eind en ik moest nog terug naar de camping. Fietsend zou lastig en ook een beetje overdreven zijn geweest na zo'n dag en ik mocht dan ook de auto van Amber lenen om terug te rijden. Over gastvrijheid gesproken!

Met de fiets achterop de drager ging het door het stikkedonker en met veel lastig bochtenwerk terug naar Albine. Ik vond het moeilijker dan de heenweg op de fiets!
Op de camping aangekomen (de dinsdag was inmiddels 5 minuten oud) bleek iedereen al aan de nacht(rust) te zijn begonnen. Het baldadige idee om even te toeteren en hard te roepen : "Hallo allemaal, ik ben er weer!!!" liet ik maar varen en parkeerde de auto op de bezoekersparkeerplaats. Het was aardedonker en een blindegeleidehond om de camper terug te vinden was handig geweest maar het lukte me uiteindelijk.
Een mooie fietsvakantiedag was er weer voorbij en zo lust ik er nog wel een paar. Morgen weer terug naar Bousquet en klaar voor de volgende beklimming samen met die Zoetermeerse klimgeit. Dit hou ik nog wel even vol!

Oh ja, nog even wat cijfers:
totaal 168km (76 + 92) en 1675 hoogtemeters (375 + 1300)

Pic de Nore

Een frisse ochtend met veel bewolking. Waar zijn de zon en de zomer gebleven? Natuurlijk snel even de weersverwachtingen bekeken en het is gelukkig maar een klein dipje. Vanaf maandag gaat het richting de 30 graden dus geen reden voor paniek. En gefietst wordt er toch wel, reken maar.
Vandaag werd Amber door haar moeder bij me op de camping gedumpt. Waren ze haar nu al zat en moest ik haar vandaag dan maar bezig houden? Maar ik herinnerde me ineens de afspraak dat we samen een rondje Mazamet inclusief de Pic de Nore zouden gaan fietsen. Bibberend vluchtte ze de camper in en er was duidelijk eerst behoefte aan een warm bakkie koffie. Dat ze daarbij ook nog één van mijn heerlijke pains au raisins inpikte is haar vergeven, haha!
Geen idee hoe laat we zijn gaan fietsen maar op een gegeven moment, het zal om een uur of 11 geweest zijn, waren we dus onderweg naar Mazamet. Op een drukke D612 was het ongeveer 15km opletten, maar met Amber in m'n wiel (what's new? :-)) was het goed te doen ondanks de voorbijrazende auto's en vrachtwagens.

Na een korte tussenstop gingen we eerst richting het Lac de Montagnès, een kilometer of 6 klimmen. Onderweg even wat actiefoto's / filmpje gemaakt en daarna even bij het mooie meer van het uitzicht genoten. Trouwens een prima plek om ook te mountainbiken. Heel veel routes en Amber opperde al gelijk het idee om er met een groep in het najaar of winter eens naar toe te gaan.
Ik zeg : DOEN! Mogelijkheden genoeg om je uit te leven en helemaal kapot te gaan. Heerlijk! :-)
Een stukje afdalen en de weg naar de Pic de Nore gezocht. Maar waar was het ook alweer? Amber had er 5 of 6 jaar over gedaan om de goeie route te vinden zei ze en dat moest Ton nu dus in 1 middag opknappen?
De weg ging op een gegeven moment weer omhoog, dat was in ieder geval al goed. Na een kilometer of 5 linksaf geslagen bij een bord met een vaag "Pic de Nore" erop. Dat kon niet missen, toch? Het viel me nog mee dat we op asfalt bleven rijden want het was duidelijk niet de meest voor de hand liggende route die we hadden genomen. Wel mooi, veel groen en een kabbelend beekje en doodstil. Ik verwachte elk moment dat het zou overgaan in een smal geitepaadje maar er is waarschijnlijk toch een wethouder geweest die een paar miljoen over had en dacht : laat ik eens gek doen, ik asfalteer gewoon het hele stuk! Het weggetje kwam gelukkig uit op de meer gebruikelijke route omhoog en op een gegeven moment kwam de Pic dan ook in zicht!

Het was koud bovenop en op 1200 meter hoogte stond er een koude wind die ons bij het vereeuwigen van onze prestatie bijna van het muurtje blies! Snel foto's nemen dus, armstukken weer aan en nog sneller weer naar beneden. Het afdalen viel trouwens niet mee want de weg zat vol gaten en slechte stukken asfalt. Best vermoeiend en je krijgt er kramp van in je handen, schouders, nek en alle andere lichaamsdelen waar je normaal met fietsen toch weinig last van hebt. Om van het feit dat m'n ballen ongeveer achter m'n oren zaten van het stuiteren nog maar te zwijgen!
Het laatste stuk van 3 km tot aan Mazamet was gelukkig een stuk beter en Amber liet even een stukje daalkunst zien waar veel mannen nog wat van kunnen leren. Soepel en snel en vooral onverschrokken! En het scheelt al een heel stuk als je echt dúrft te dalen!
Van al dat klimmen en spoorzoeken hadden we wel ontzettende trek gekregen en als 2 hongerige wolven (die er volgens zeggen ook echt blijken te zitten in de bossen rond de Pic!) vielen we aan op de gesmeerde boterhammen. Met enige haast werden ze naar binnen gewerkt want de nieuwe huurders van de door Amber's moeder en Theo verhuurde supermooie vakantiewoning in Mazamet stonden al bijna op de stoep.
Het was weer een mooi fietstochtje geweest en als toetje mocht ik er solo nog 15km naar de camping bij doen. Totaal 82 km en de zon was uiteindelijk toch nog begonnen met schijnen. Scheelde zomaar even een graadje of 10! Cooling down werd dus eigenlijk warming-up.
Morgen maar eens even een rustdagje en dan maandag op herhaling. Gezellig!

Terug na 18 jaar

Vannacht geslapen als een baby en de vallende sterren heb ik even overgeslagen (misschien vanavond). Daarna lekker ontbijten in het ochtendzonnetje met zeldzaam lekkere pain au raisins. Weet niet wat de plaatselijke bakker ermee heeft gedaan maar ze waren super!

De rest van de ochtend een beetje rond en in de camper gerommeld en lekker in het zonnetje gezeten. Een beetje de witte gedeelten (niet allemaal, haha) een kleurtje geven. Ik sta hier al bekend als "Duo Penotti", de mensen zijn waarschijnlijk geen wielrenners gewend! :-)

Om even voor half 1 stapte ik op de fiets voor de eerste rit. De route zat in mijn hoofd en alle D-wegen en plaatsnamen waren opgeslagen in de grijze massa. Na 2 km "warming-up" oftewel afdalen vanaf de camping naar het dorp kon ik al gelijk beginnen met klimmen. Niet steil hoor, een procentje of 5, dus het was toch een soort van warm trappen. Na 10km was ik boven na een stuk door het bos met een prachtige asfaltweg en zo stil dat je een speld (als die er was geweest) kon horen vallen. Veel roofvogels onderweg gezien en op een gegeven moment ben ik maar gestopt met tellen. Met het tellen van de hagedisjes die voor m'n wielen wegschoten was ik al veel eerder gestopt, zoveel waren het er!

 

                                           Dit is MIJN col!!                     Nou ja, BIJNA dan toch??

De eerste klim eindigde op de Col de Serière en in de afdaling was daar al de volgende de Col de St.Colombe. Die kreeg ik zomaar even gratis en voor niks! In St.Pons de Thomiéres was de afdaling afgelopen en stopte ik even voor het naar binnen werken van 2 broodjes. Even wat energie voor de beklimming van de Col de Cabarétou. Geen lullig ding merkte ik al gauw en de harde wind zorgde voor een paar extra procentjes. Na 11km klimmen draaide ik de laatste bocht door voor het laatste stuk van ongeveer 100 meter en stond gelijk geparkeerd. Niet dat m'n benen niet meer wilden maar op de top blies een stormwindje recht in m'n gezicht. Snel even wat foto's gemaakt en daarna rap weer verder want de wind was niet alleen hard maar ook dubbelfrisss!

Ook precies 11km was het afdalen naar Salvetat-sur-Agout. Daar had ik al eens eerder gestaan op de camping. Kan me niet zoveel meer van die vakantie herinneren maar wel dat het in september was, met koud regenachtig weer en dat we als enige met auto en klein tentje op de camping stonden. Ook kan ik me nog herinneren dat ik daar een kleine donatie heb gedaan. Na het bezoek aan Carcassonne en het eten van een zeer stevige cassoulet protesteerden mijn maag en darmen zo hevig dat ik die avond (of nacht) het grasveld gratis heb bemest! Maar goed, die "misdaad" is al lang verjaard want dat is al weer heeeeel lang geleden (zo'n 18 jaar schat ik).

Terug richting Albine ging het vooral door minder goede binnenwegen, waar de plaatselijke bewoners het asfalteren als hobby beoefenen. Slechte stukken met veel grind en af en toe nog plakkende teer. Het was slalommen geblazen om de slechtste stukken heen. Ondanks dat toch een prachtige route en na ruim 4 uur en 112km fietsen (met 2065 hoogtemeters) was ik weer terug.

Ik voelde de beentjes wel want het eerste ritje na zo'n lange reis was eigenlijk iets langer en zwaarder dan gepland maar dat mag de pret niet drukken. Het was de moeite waard geweest.
Op naar de volgende!

Op reis

Om 3 uur de wekker af laten lopen en om kwart voor 4 in een camper op een stille Nederlandse snelweg rijden. Geen beschrijving van een normale doordeweekse dag maar wel als je 1200km in het vooruitzicht hebt over voornamelijk Franse tolwegen! Maar ik zit blij achter het stuur want het is vakantie!!
Het is natuurlijk een ongelijke strijd tegen een snelle C4 en Amber, die een half uur later is vertrokken en nog zo'n 25km meer heeft af te leggen, haalt me dan ook een stukje voor Parijs in. Zij is ook op weg naar Zuid-Frankrijk en we drinken gezellig even een een bakkie. Gezelligheid die trouwens niet wordt bepaald door het interieur of de lelijke koppen van buitenlandse vrachtwagenchauffeurs in de koffiehoek van een Frans Shell-station.
Effe kletsen en daarna weer op weg. Ieder z'n eigen kant op en in zijn eigen tempo. De "race" wordt uiteraard later op de dag op z'n sloffen (zonder spijkers) gewonnen door de C4.

Het stuk door Parijs gaat eindelijk een keertje vlot en daarna is het gewoon lekker doorkachelen want het is rustig op de A20 en een stuk eerder dan verwacht passeer ik Limoges en daarna Toulouse. Om kwart voor 6 arriveer ik in de "wereldstad" Albine (een klein ingeslapen Frans dorp waar absoluut verder niets te doen is) en op de mooie Camping l'Estap. De gastvrouw en gastheer zijn uiterst vriendelijk en behulpzaam en even later sta ik dan ook op een mooie plek waar ik de komende 10 dagen zal blijven.
Ik maak even een rondje door het dorp en over de camping maar na wat eten en een bakkie koffie met uitzicht stap ik moe de camper in. Slapen zal vannacht wel lukken, nog snel een kort blogje schrijven en daarna gaan de luiken dicht! Morgen lekker fietsen!

Zwemles

Vandaag maar weer eens richting de Utrechtse Heuvelrug getrokken om weer wat hoogtemeters te maken ter voorbereiding op....(zie eerdere blogs, ik word een beetje lui!).
De Hel van de Heuvelrug had ik in 2008 al een keer gereden en ik was dus benieuwd welke ontberingen ons nu weer te wachten stond. Met fietsmaat en vriend Harm begonnen we om even voor half 10 aan onze helletocht. Klaar om ons te laten verrassen.
Nou is het wel zo dat de aanlooproute van DTC zo'n beetje altijd hetzelfde is dus weinig verrassing wat dat betreft en de pijlen waren eigenlijk een beetje overbodig. Misschien was het zelfs geblinddoekt gelukt maar het risico dat ik onder de ruitenwissers van een auto terecht zou komen was geen prettig vooruitzicht. Gewoon dus maar de vele, vele, pijlen volgen. Even snel rekenen : 6 afstanden x 34 kruisingen x 55 bochten x 5 splitsingen is......eh.......een boel pijlen!
Het weer zat in ieder geval mee. Mooie Hollandse luchten met veel indrukwekkende stapelwolken geschilderd op een blauw doek en een felle zon er tussendoor. Gaf ook mooie lichteffecten in het bos met de nevel tussen de bomen. Ik miste eigenlijk de schildersezels en de bijbehorende kunstenaars. Gemiste kansen.
Ik zei al, ik ben een beetje bloglui vanavond dus ga niet alle heuveltjes opnoemen die we zijn gepasseerd. Ik zou zeggen lees m'n blog vanaf dec.2007 en je komt ze allemaal tegen. Er is toch niks op tv op zondagavond (wanneer wel eigenlijk?) dus wat let je?
Het waren er in ieder geval veel en volgens mij hebben ze er geen eentje overgeslagen. Het was echter net als 2 jaar geleden toen ik 'm reed niet echt genoeg om het een "hel" te noemen. Tenzij de grootste ellende natuurlijk in het niet door ons gereden deel van de 170km-route heeft gezeten. Wij deden namelijk de 145km want ik was.................inderdaad lui vandaag! :-)
Volgens de info vooraf was de route 135km maar we kregen er bij de start al gelijk gratis 10km bij. Geweldige service van DTC en het is nog niet eens Sinterklaas! Ik werd er gewoon ontroerd van zoveel liefdadigheid!
Maar goed, ik dwaal af. Geen 170km dus voor ons maar 145km en je zou dus kunnen zeggen dat we voor de poorten van de hel zijn gekeerd. Bij Heelsum ongeveer geloof ik. Of bij Heveadorp, het is me om 't even. Even off the record : elke keer als ik daar langs rij en het plaatsnamenbord snel passeer denk ik dat er "Niveadorp" staat. Op de fiets maken je hersens soms rare kronkels!
Inmiddels waren we dus weer richting Driebergen aan het fietsen en waren de stapelwolken veranderd in donkergrijze regenwolken klaar om aan te vallen met hun munitie. Het duurde dan ook niet lang of we werden gebombardeerd met een regenbui waar de tropen een puntje aan kunnen zuigen.
De kikkers, vissen en eenden verplaatsten zich naar het asfalt want daar was het natter dan in de sloot! Bij de controleposten werd gecontroleerd of we een zwemdiploma hadden en mijn achterwiel was veranderd in een hogedrukspuit waarmee ik Harm bijna van de weg blaasde (of is het nou blies?). In het wiel zitten blijkt ook z'n nadelen te hebben! Ik hoef verder niet uit te leggen dat het behoorlijk hard regende, toch?
Het was gelukkig een tijdelijke afstraffing van Moeder Natuur en even later scheen de zon weer, werden we drooggeblazen door de wind in afwachting van de volgende hoosbui.
Als je het zo leest lijkt het inderdaad toch een beetje een hel maar dat is natuurlijk niet waar want het fietsen ging heerlijk en de temperatuur was goed genoeg om niet te verkleumen.
De regen en de fietspaden door het bos zorgden er wel voor dat we tijdens die 145 fietskilometers onze fietskleding een makeover hadden gegeven. We fietsten ineens in hetzelfde team "De gespikkelde beren" en hoe verder we kwamen hoe meer leden zich aansloten bij onze club. Gezellig!
Hoosbui nummer 2, die er uiteraard kwam, was minstens zo heftig als de 1e maar je gaat er aan wennen hè! Net als bij de heuveltjes die we op de terugweg van achteren namen (dit stukje is even voor boven de 18) was de tweede lading water geen verrassing meer.
Na precies 5 uur fietsen waren we weer terug bij de auto. Verrassend of niet, het blijft toch steeds een mooie route zo over die Utrechtse heuvels. Een hel? Nou nee, dat niet, tenzij je het ongetraind op de fiets van je oma, met een pak sigaretten achter je kiezen en een fles whisky in je kraag doet.
Nee, geen hel dus. De naam van de tocht had voor mij ook mogen zijn :
"Zwemles op de Utrechtse Heuvelrug"
Maar had de DTC dat in zijn programmaboekje vooraf gezet dan waren er waarschijnlijk weinig fietsers op af gekomen. Tot de volgende hel!

Droomdebuut

Overwinningsbloemen, bekers, ronde miss, winstpremies. Allemaal dingen die wel eens in mijn zeldzame wielerdromen zijn voorgekomen maar weer verdwenen als ik, eenmaal wakker, op de fiets stapte voor een leuk rondje door de Hollandse polders. Ik was tenslotte, en ben nog steeds, een toerfietser.

Met de start in mijn allereerste echte wielerkoers, de Ronde van Nootdorp, kwam het gisteravond ineens een heel klein stukje dichterbij. De spanning lag dan ook al heel de dag als een blok op m'n maag. Als een verjaardagstaart. Hij was zogezegd om te snijden.

Een uur voor de start stond ik ingeschreven en kon ik mijn startnummer opspelden. Een nummer wat heel de dag al in mijn hoofd zat. Op 5 augustus, 5-8, was het onvermijdelijk dat ik dit nummer zou krijgen want fietsen en getallen zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Vergezocht zullen sommigen zeggen maar ook nu bleek het weer zo te zijn. Ik stond aan de start met......nummer 13!

Tijdens het infietsen vertelde teammaatje Irene dat haar zoon Lars met dat nummer ooit gelijk de hekken in was gereden, maar Amber vertelde dan weer dat het haar geluksgetal was. Of het dus ongeluk of juist geluk zou brengen moest nog blijken.
Eerst waren de "jonge honden" (categorie 45-) aan de beurt met teammaat Richard aan de start. Eén minuut later mochten wij, de 45-plussers, van start. Samen met teammaat Rob en nog zo'n 20 andere blauwbenummerde renners. De dames, met teammaatjes Amber en Irene, mochten daar dan weer zo'n zelfde minuut later achteraan. Ad6-team de Viergang was goed vertegenwoordigd!

Al direct na het startschot gaan er een paar vandoor en eigenlijk zonder na te denken spring ik er achteraan. Onbezonnen? Ik zit vol energie en zie wel hoe lang ik het ga volhouden.

Met z'n 5-en wat later met z'n 3-en kunnen we een aantal rondes voorop blijven totdat we worden ingehaald door de eerste groep met witte nummers. Ik voel dat de benen erg goed zijn en neem me voor achter elke renner aan te gaan met een blauw nummer. Het gaat makkelijk en ik kan het hoge tempo moeiteloos volgen en zelfs af en toe bepalen. Het zelfvertrouwen groeit dan ook na elke bocht en niet in de laatste plaats door de vele enthousiaste aanmoedigingen die ik onderweg en verspreid over het hele parcours krijg. Echt supermotiverend!

Zo'n 5 of 6 rondjes voor het einde gaat, op het stuk van het parcours met klinkers, nummer 10 er hard en op de grote plaat vandoor. Al stuiterend kan ik met enige moeite in zijn wiel komen en als ik even later omkijk zie ik dat we met z'n 2-en los zijn van de rest. Een paar rondes goed samenwerken heeft tot resultaat dat ik bij het luiden van de bel voor de laatste ronde zie dat we vooruit zullen blijven en begint het aardig te kriebelen en vliegen de vragen als bliksemflitsen in een razend tempo door m'n hoofd. Ik voel me nog steeds sterk maar kan ik dit winnen en hoe moet ik dat dan aan gaan pakken? Wachten tot een sprint met 2 of demarreren?

Ik heb weinig tijd om te beslissen (een echt rationele keuze maken is volgens mij toch niet echt mogelijk als het bloed op racesnelheid door je aderen spuit) dus sta ik als door een wesp gestoken ineens voluit op de pedalen en probeer op de ongelijke steentjes en 2 bochten voor de finish een gat te slaan. Ik duik de voorlaatste en kort daarna de laatste bocht in en vlieg het laatste rechte stuk op. Omkijken heeft geen zin en zal alleen maar vertragen. Het is alles of niks. Zal ik nog worden gepasseerd of is het gaatje groot genoeg? Heb ik überhaupt wel afstand genomen of zit hij gewoon in mijn wiel?  Het finishdoek komt steeds dichterbij. Mensen schreeuwen langs de kant. Nog 50 meter. Ik pers alles uit m'n benen wat er nog in zit en trek m'n stuur zowat krom. Dan toch maar een keer omkijken? Onder mijn linkerarm door zie ik het geel/blauw van mijn medevluchter ver genoeg achter me. Nog 20 meter. Ik kom overeind, duw me van het stuur af en steek m'n handen in de lucht als ik de finishlijn passeer. GEWONNEN!

Ik wil niet beweren dat m'n hele sportieve carrière aan me voorbijflitst maar een soort van gelukzalig gevoel daalt over me neer. Wat is dit gaaf! Wie had dat kunnen denken. In m'n eerste wedstrijd gelijk op de hoogste tree van het podium! Ik rij een rondje rustig door om een beetje bij te komen terwijl de witte nummers in een waas langs me heen schieten. Zij moeten nog knokken voor de bloemen.

Terug bij de finish wordt ik van alle kanten gefeliciteerd en ondergedompeld in complimentjes. Temeer daar blijkt dat ik de plaatselijke held, Hans Post, heb verslagen. Het dringt langzaam tot me door dat ik best trots mag zijn op deze prestatie en dat ben ik ook!

Even later sta ik wat onwennig op het podium. Overwinningsbloemen, bekers, kussen van de ronde miss. Droom ik? Nee, het is echt. Net als de winstpremie die ik inderdaad ook later mag ophalen als ik mijn geluks(!)nummer inlever (Amber bedankt!).

Nog even napraten, een biertje, handen schudden en daarna rij ik terug. Eerst naar de Viergang om het zweet eraf te spoelen en daarna naar huis. In gedachten verzonken achter het stuur. Overwinningsroes.

Wat een mooie fietsavond was het gisteren! En ons Ad6-team de Viergang (speciaal samengesteld maar voor altijd aan elkaar verbonden) ging er met een boel ereplaatsen vandoor. Richard werd 2e in zijn groep, Irene werd 3e bij de dames en kwam dus ook in haar eerste koers op het podium en Amber werd uiteindelijk 5e. (kijk hier naar de huldiging).
Allemaal super gepresteerd en wat ben ik onwijs trots op mijn teamleden! Ook op Rob, die in het peloton eindigt, al was het alleen maar om het feit dat zijn vrouw Petra ons zo hard heeft aangemoedigd! :-)
Iedereen trouwens bedankt voor de support. En dan vooral m'n trotse moeder, m'n zus Petra en m'n zwager (maar dat is niet Rob.......) die de longen uit hun lijf hebben geschreeuwd. Super!

Ik ben en blijf een toerfietser en volgende week donderdag vertrek ik naar Zuid-Frankrijk om me daar in de bergen uit te leven op de fiets. Toch gaat de gedachte naar het aanvragen van een wedstrijdlicentie door m'n hoofd want dit succes smaakt naar meer! 
Ik hoop zo snel mogelijk foto's en videobeelden te kunnen plaatsen dus hou m'n blog in de gaten. Lees ondertussen de blogs van Irene en Amber voor hun verslag. Tot later!