skip to main |
skip to sidebar
Koninginnedag zou een mooie dag gaan worden. Prachtig weer, veel festiviteiten, wat kon er nog mis gaan?Er ging een heleboel mis in Apeldoorn waar het voor 5 mensen de laatste Koninginnedag in hun leven werd. Schokkende beelden op tv en internet gaven mijn net geconsumeerde kopje koffie een hele vieze nasmaak. Vóór mij op het Capelse stadsplein kwam de muziek nog hard uit de boxen en huppelden de mensen nog vrolijk over de vrijmarkt. Voor mij en vele andere tv-kijkers was inmiddels de lol er vanaf.
Met de beelden van de tragische gebeurtenis nog op mijn netvlies sprong ik om 14.00 uur op de fiets om mijn gedachten een beetje te verzetten. Een oranjerit die ik toch al had gepland maar die nu met een beetje vreemd gevoel werd begonnen.
De laatste training vóór de Shimano Fiets Challenge die a.s. zondag op het programma staat. Een ontspannen D1-rit over mijn favoriete parcours met een stukje extra erbij. Ik was blij om het drukke Capelle even achter mij te laten en de stille Hoekse Waard in te kunnen fietsen. Onderweg bij de Oude Maas nog wel aardig wat wandelaars en wat fietsers maar na de 
Heinenoordtunnel was het lekker rustig.
De benen draaiden makkelijk rond en de hartslag bleef mooi in de zone ondanks dat er toch een flink tempo in zat. De spieren hadden duidelijk geen last en geen weet van de eerdere gebeurtenissen.
Met een kleine afwijking in de route, nu via Rijsoord, was ik na 74km weer terug in het nog steeds drukke Capelle waar de festiviteiten inmiddels op hun eind liepen. Ik stopte mijn Polar CS400 na 2 uur en 17 minuten (gemiddelde 32,4 km/uur en gemiddelde hartslag van 130) en had eindelijk weer eens een rit achter de rug zonder enige haperingen in de registratie van de gegevens.
Ik had deze keer de sensor van de borstband naar de rug toe gedraaid en dit lijkt de oplossing te zijn voor de eerdere problemen (zie de Nalini broek met in de stof ingebouwde bevestiging voor de sensor) . Maar nog niet te vroeg juichen, eerst nog een keer proberen.
In ieder geval lekker gereden, het lichaam lijkt klaar voor de SFC 2009 en nu is het inpakken geblazen voor een weekend Zuid-Limburg.
Een geslaagde oranjerit, helaas eentje met een zwarte rand. Een Koninginnedag om niet snel te vergeten.
De Mergellandroute van zaterdag was goed verteerd, mede geholpen door het avondbezoekje aan Jin Poo Wok (niet mokken, lekker wokken!). Ook de nacht was prima verlopen, hoewel ik me er niets van kan herinneren. Een goed teken want ik had dus prima geslapen.
Vandaag stond de 27e editie van Klimmen-Banneux-Klimmen op het programma. Mijn 3e nog maar, ik ben zogezegd nog een KBK-groentje. Neemt niet weg dat de route en de heuvels mij bekend zijn en dus stond er weer veel moois te wachten (alleen voor degenen met het motto: pijn is fijn).
KBK is niet alleen een mooie maar ook (en waarschijnlijk daarom) een hele populaire tocht. Dus heel veel fietsers bij de start en onderweg. Een gezellige drukke boel.
Om 9.00 uur, met een bemoedigende glimlach van de dame achter de inschrijftafel op zak, ging ik op weg. Er stond weinig wind, de wolken waren aan het wegtrekken en de temperatuur zou zo'n 19 a 20 graden worden. Perfect fietsweer.
Veel hellingen dus onderweg en de eerste die we mochten bedwingen was de Sibbergrubbe. Lekker op het gemak, niets forceren, even door de kuil heen en hup, we waren boven. Piece of cake (ik vraag me af waar die uitdrukking vandaan komt).
Nog steeds in de opwarmingsfase en nog te vroeg om een "tempogroepje" te zoeken ging het, nog net niet hemelsbreed maar volgens mij wel via de kortste weg, richting België naar de voet van de klim Warsage / La Heydt. Een heel lint van kleurige fietsers slingerde naar boven, wat mooi te zien was in de aanloop naar de klim en even later sloot ik achteraan en was deel van het lint. Halverwege passeerde ik een Pelfort-man op een prachtige wit/blauwe Pinarello Prince. Onmiskenbaar Fred Pellenaars. Een gesprek zat er echter niet in op deze "adembenemende" klim die al met al tot de top van La Heydt zo'n 4km lang is.
Inmiddels zat het tempo er lekker in en kon ik af en toe bij een groepje aanpikken op weg naar Dalhem. Net als vorig jaar weer langs de kerk steil omhoog over de grote mij zo geliefde keien! Lekker stuiteren op je zadel, alsof je het al niet druk genoeg hebt met het stijgingspercentage!
Gelukkig duurde het niet lang en al snel gleed het heerlijke gladde asfalt weer onder mij door.
Bij Blegny werd het peloton wat uitgedund, het keerpunt voor de korte route, en ging de groep afgeslankt verder richting Nessonvaux en Trasenster waar de klim begon naar Banneux. Mijn favoriete klim van heel de route! Om een of andere reden ga ik hier altijd als een speer omhoog en deze keer ging het nog beter dan de vorige editie. Ik vloog. Ik passeerde verbaasde blikken en kreten als "toe maar!" prikten in mijn rug. Echt een supergevoel dat ongeveer 4,5km duurde en dat had best nog wat langer gemogen.
Ik was nu ongeveer op de helft en een massa fietsen en mensen duiden de plaats van de verversingspost aan. Het energiepakket werd met dank aangenomen en ik telde : 1 banaan, 1 krentenbol, 1 flesje AA-drink, 1 Evergreen en 1 Lion. De Evergreen liet ik achter, de rest werd genuttigd of meegenomen en hiermee zou ik de terugweg wel volbrengen. Na een pauze van een paar minuten (ik hou er niet zo van, stilstand=achteruitgang) stond ik weer op de pedalen.
Pepinster was het volgende dorp met de o zo steile klim naar Cornesse. En nog vrij lang ook. Niet de mooiste, wel de zwaarste van de route naar mijn mening. Voornamelijk staand werd 'ie bedwongen.
Het zwaarste deel van de route was nu wel voorbij hoewel het nog regelmatig flink omhoog en omlaag ging voordat we wederom in Blegny aankwamen, o.a. via het dorpje Bolland. Ik had eigenlijk kort daarna nog een dorpje Bolland verwacht maar dat kwam niet.
Na de controlepost bij Val Dieu stonden de 2 laatste Belgische klimmen te wachten, de St.Jean-Sart en de Planck. Het ging nog steeds prima maar ik voelde alle inspanningen toch wel langzamerhand in de bovenbenen kruipen.
Bij Slenaken, en nog steeds in prachtig fietsweer, reed ik Nederland weer binnen voor de laatste 25km. Relatief makkelijke kilometers waarin alleen de klim naar Elkenrade, waar een schildpad (!) mijn weg kruiste, de spieren nog even deden sidderen. Na Colmont en Winthagen was het echt gedaan met de procenten en kon er rustig uitgefietst worden naar Klimmen.
Hulde aan WTC Klimmen voor weer een prachtige route en organisatie en ook de 28e editie ben ik er weer bij!
Vanuit Klimmen was het nog even 4 kilometer afdalen naar m'n hotel en na 143km en 4 uur en 51 minuten kneep ik voor de laatste keer deze dag in de remmen.
Snel douchen en omkleden en nog sneller was ik op weg naar huis. Met wederom een zeer geslaagd weekend Limburg en zeer tevreden gevoel ging het gas er weer op. Misschien kon ik de finish van Luik-Bastenaken-Luik nog halen!
Weer terug uit het mooie Zuid-Limburg. 265km, 3200 hoogtemeters en veel zelfvertrouwen rijker en een goede generale repetitie voor het volgend weekend.
De zaterdag:
Onder een strakblauwe hemel de auto geparkeerd in Hulsberg, net boven Valkenburg. Eerst even langs de plaatselijke bakker. Letterlijk langs en niet naar binnen, want er stonden geloof ik wel 30 man te wachten op al dat Limburgse lekkers. Dan maar gelijk fietsen, vlaailoos.
De Mergellandroute zogezegd in Hulsberg opgepikt en eerst afdalen richting Valkenburg. Niet dus, na 1500 meter moest ik al improviseren, weg opgebroken. Bij Arensgenhout rechtsaf en bij Schimmert de route weer opgepakt.
In het eerste gedeelte zitten vrijwel geen heuvels, tenminste als je op deze manier begint, en dus prima om lekker warm te fietsen. De zon hielp lekker mee om de temperatuur omhoog te krijgen en pas bij Bemelen verscheen de eerste serieuze klim, al blijft de Kuilenbergweg richting Berg en Terblijt om een of andere reden een heel vervelend ding.
De Bemelerberg daarentegen gaat altijd vlotjes omhoog en zo heeft elke beklimming zijn karakteristiek die ervoor zorgt of die makkelijk of moeilijk gaat. En dit is vaak onafhankelijk van de lengte of stijgingspercentage.
Daarna werd het weer rustig op het klimfront en ging de route via Maastricht en langs de Maas naar Eijsden. Even door de frustratie van de grote keien heen bijten (ik zeg: asfalteren die hap!) al is het maar 100 meter.
Bij Moerslag naar beneden en de Bukel omhoog naar Sint Geertruid, nog zo'n lekker klimmetje en zeker met de wind in de rug ging 'ie heel makkelijk.
In Sint Geertruid de 2e wegopbreking die een omweg noodzakelijk maakte. De Julianastraat was voor heel veel dingen geschikt (speeltuin, zandbak, crossterrein, graafmachinetentoonstelling) behalve om doorheen te fietsen dus rechtsaf via Libeek naar Mheer, waar ik de bekende ANWB-bordjes weer verder kon volgen.
Na Noordbeek volgde de Wolfsberg, een korte redelijke steile klim met heel slecht asfalt, waardoor het lijkt alsof je met 2 lekke banden rijdt, sporten met een handicap (en dan bedoel ik net als bij golf). Daarna bij Hoogcruts hard maar safe naar beneden (en niet met de acrobatiek zoals je sommige profs ziet dalen) en via Slenaken naar de volgende beklimming, de Loorberg. Persoonlijk vind ik dit een fijne klim, regelmatig en met een redelijke lengte en een leuk "alpenbochtje" op het einde. Nog steeds in de zon, maar wel met steeds meer bewolking aan de hemel ging het vervolgens naar Camerig. Ook het aantal fietsers nam sterk toe in de richting van deze pittige klim.
Volgens de Cotacol-ranking is dit de zwaarste, met het grootste hoogteverschil en langste helling van Nederland. Deze hoge score is vooral te danken aan de lengte van de klim die 3,6 km is tot aan de kruising met de Zevenwegenweg.
Hij ging deze keer niet echt super, vooral het tweede deel niet, en ik hem 'm wel eens beter gereden. Maar mij hoor je niet klagen, er waren er zat die het nog veel slechter naar hun zin hadden op deze kuitenbijter!
Na dit (hele) kleine dipje ging het even zonder heuvels via Vijlen en Mechelen richting Eys met zijn of haar Eyserbosweg. En zoals ik al zei heeft elke helling zijn eigen karakter en de Eyserbosweg ging dit keer supergoed. Geen moment dat het ritme stokte en ook het laatste steile deel ging makkelijker dan ooit, in ieder geval zover het in mijn herinneringen is opgeslagen.
De Fromberg stelt eigenlijk niet zoveel voor na dat stukje 16% van de Eyserbosweg en is vooral een klim die je aardig op de macht kan doen. Dus op de grote plaat en 1200 meter rammen!
Nadat het brandje van mijn bovenbenen in de afdaling naar Schoonbron geblust was zag ik het bordje "linksaf Keutenberg" hangen. Ik ging rechtdoor, niet per ongeluk maar expres, er is niets mis met mijn ogen. Ik reed door om de Cauberg op te gaan, procenten ingeruild voor sfeer. Motivatie in plaats van een klap in je gezicht (22% wie heeft dat verzonnen?).
Vanuit een altijd druk Valkenburg (365, 24/7) dus omhoog en aan het (bijna) einde van de M-route voelde ik hem wel! Geen klap, maar wel een flinke aai!
Bovenaan deed het uitzicht op hele donkere wolken mij omkeren en zag ik ineens een denkbeeldig bordje "Hulsberg rechtdoor" staan. De Cauberg dus weer naar beneden en proberen voor de regen de auto weer te bereiken. Na precies 120km kwam ik daar droog aan na totaal 4 uur en 7 minuten onderweg te zijn geweest.
Even later was ik gemotoriseerd op weg naar m'n hotel voor één nacht, er waren precies 3 druppels regen gevallen en de zon scheen alweer. Heisa om niks.
Zie verder voor deel 2 van dit weekend: Klimmen-Banneux-Klimmen.
Na een week met prachtig weer en een paar pittige trainingen is het tijd voor een weekendje Limburg. Morgenvroeg richting Hulsberg, auto parkeren en de Mergellandroute rijden. Uiteraard even de plaatselijke bakker bezoeken voor wat heerlijke Limburgse vlaai(en)!
Dan naar Hotel De Oude Molen in Schin op Geul om wat Limburgse nachtrust op te doen die nodig is om zondag op een goede manier Klimmen-Banneux-Klimmen te kunnen rijden.
Eens kijken hoe de benen er voor staan op de Eyserbosweg, Cauberg, e.d. nu de rust daar na de Amstel Gold Race weer is teruggekeerd.
Hopelijk houdt het mooie weer nog even aan al zijn de vooruitzichten wel dat het iets minder wordt, maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb er zin in!
Met de Amstel Gold Race, de Peter van Petegem Classic en de Tour de Haute Veluwe voor vandaag op de agenda leek het me een goed idee om de massa deze keer te ontwijken en mijn eigen rit te rijden. Mijn eigen toertocht, op geen kalender te vinden, mijn Tour de Fleur oftewel mijn Bloesemtocht.
Ik ging vroeg op pad (om 8.00 uur in korte broek, brrrr) en na de training van woensdag (een snelle maar toch ontspannen rit) en die van donderdag (extensieve intervaltraining 2 x 3 x 8 min. D3) voelden de benen prima aan en leken klaar voor een lange duurtraining. De route zat in m'n hoofd, het eten in mijn achterzak en het verder prachtige weer zorgde voor de moraal.
De route ging eerst richting de Utrechtse Heuvelrug, daarna bij Rhenen de brug over en dan langs de andere kant van de Waal via Culemborg en Vianen weer terug richting Capelle. Een mooi vlakke route langs heel veel bloesem en rivierlandschap.
Ik kon het echter toch niet laten om halverwege nog even wat klimmetjes mee te pikken dus dat betekende de Scherpenzeelseweg, Amerongense berg, Defensieweg, Autoweg en Grebbeberg. Toch mooi 325 hoogtemeters meegepikt!
Na het keerpunt bij Rhenen kreeg ik de inmiddels aardig aangewakkerde wind schuin mee dus de terugweg was een eitje. Na ruim 6 en een half uur en 202 km was ik weer thuis, een prachtige lentetocht, helaas zonder foto's want ik was zo stom om mijn camera te vergeten. Volgende keer beter! (en ook een uitgebreider verslag want de inspiratie was deze keer ver te zoeken)
De juiste naam voor een mooie tocht. Want laten we eerlijk wezen. Het zijn niet meer dan lastige bulten, vervelende (maar aan de andere kant ook wel lekkere) onderbrekingen van het ritme. Ontnemen je de adem als je net in een goed gesprek bent. En al willen we in Nederland iets al gauw een berg noemen, het blijven slechts bulten.
Vandaag had DTC in Driebergen de naam voor hun tocht gereserveerd. Met een wat nevelige start en een zon die hard z'n best deed het van de mist te winnen kroop ik om 9.00 uur precies in het zadel voor 160km. Na de relaxte rit van gisteren (55km, 2 uurtjes van de natuur genieten) was ik benieuwd of deze hersteltraining zijn uitwerking had gehad.
Bij de tochten van DTC weet je eigenlijk altijd precies waar je heen gaat, bij wijze van spreken met de handen voor je ogen kan je de route volgen en gaat het begin van alle tochten op een vrijwel identieke wijze. Dus eerst het fietspad door het bos langs de snelweg en bij de zandafgraving omhoog, daarna de Amersfoortseweg omhoog richting Doorn, na Doorn de Maarsbergseweg en gelijk weer terug via de Wykerweg. Dan in Leersum de Scherpenzeelseweg en vervolgens naar de Amerongense Berg (bult). Ik haalde de hand voor m'n ogen weg en inderdaad, ik was goed gereden.
Niks mis mee trouwens deze route, lekker op en af door de bossen, goed om alles op temperatuur te krijgen. Ik begon de klim van de Amerongense B...erg in een groepje van een man of 10 en het is altijd leuk om te zien hoe de hardrijders van het vlakke het doen zodra de weg omhoog loopt. Ik zeg dan altijd maar: hoe dikker de kuiten, hoe minder ze fluiten.
Ik ging fluitend omhoog in het spoor van de renner in het zwart waarmee ik ongeveer een half uurtje eerder achter in het groepje aan de praat was geraakt. Op een mooie zwarte Isaac ging hij makkelijk omhoog en tot aan Wageningen reden we met elkaar op, hij kwam uit Heemskerk, ik uit de buurt van Rotterdam, en dat was wel te horen zei 'ie. Hij keerde voor de 100km route de Grebbedijk op, ik ging door richting Renkum.
Het volgende deel van de route laat zich het best beschrijven als één groot déjà vu. Na de tocht van vorige week vanuit Ochten en V-V van eergisteren kwam ik wederom veel oude bekenden tegen. Echter net toen ik mij al mentaal had voorbereid op de Posbank werden we vreemd genoeg rechtsaf Arnhem in gestuurd om via de Bosweg weer richting het westen te koersen.
Wat verderop, nou ja ondertussen al een aardig stuk verderop, nog zo'n vreemde ervaring: de Italiaanse weg als afdaling! Dat was even nieuw maar daar kwam ook gelijk een einde aan alle premières. De Boersberg, Grebbeberg, Paardenveld en Defensieweg kwamen langs in de vertrouwde volgorde, de kopieermachine stond aan.
Na Elst was het klimmen gedaan en was het alleen nog de kunst om ongeschonden door het inmiddels massaal verschenen 2e paasdagverkeer te manoevreren richting Driebergen. Met een belletje hier en af en toe een schreeuw daar, ging het toch vrij soepel en werd na 158km de parkeerplaats bij de sporthal na 5 uur en 13 minuten bereikt. Prima tocht, heerlijk gereden en zeker de laatste 2 uur in wederom prachtig lenteweer.
Over 3 weken de Shimano Fiets Challenge, we gaan ons vizier nu maar eens richten op de Limburgse heuvels.
Om 6.00 uur precies ging de wekker vandaag. Ja, dat is vroeg. Maar uitslapen is voor watjes, ik moest vandaag aan de bak en wel voor de "klassieker" Veenendaal-Veenendaal.
Na een voedzaam ontbijt reed ik om 7.10 de straat uit, lekker op tijd dus kon ik alle rust ter plekke een mooie parkeerplaats uitzoeken.
Fout.
Ik kwam om 8.00 uur terecht in een pandemonium van auto's, mensen en fietsen en volgens mij had ik het laatste (lucky) plekkie dichtbij het clubhuis van de AXA's. Er waren er duidelijk meer met hetzelfde idee om bijtijds van start te gaan! Na wat ellebogenwerk bij het inschrijven ging ik om 8.15 uur van start voor 135 waarschijnlijk weer erg mooie en pittige kilometers.
Voor degenen die momenteel wat kwakkelen met de conditie, niet in vorm zijn of andere lichamelijke ongemakken moeten doorstaan is dit het juiste moment om te stoppen met lezen en/of naar een andere weblog te verkassen. Wat nu volgt neigt naar narcisme.
Amai, wat een benen had ik vandaag! Op de Amerongense Berg, na 3 of 4km, en nog in bevroren toestand, voelde ik al dat er vandaag heel wat paardenkrachten aanwezig waren in de bovenbenen. Nog geen 10 minuten in beweging en het ging al soepel omhoog en ik besloot dan ook dat iedereen deze dag alleen mijn rug zou zien.Op weg naar de Defensieweg sloot ik aan bij een hele grote groep renners, waarbij alle nadelen van het rijden in zo'n peloton nog maar eens duidelijk werden. Ik vind het maar niks en ik zal daar in een later stukje nog wel eens op terugkomen.Affijn, aangekomen bij de Defensieweg dacht ik, hier klopt iets niet. Dit is niet zoals ik het me herinner van vorig jaar. Een spiegelgladde, glanzende zwarte golf strekte zich uit tussen de bomen. Het slechte, hobbelige, grove asfalt was van een kakelverse laag voorzien! Hier was in de winter goed werk verricht, hulde voor de Gemeente Rhenen!Mooi, snel asfalt, een goede gelegenheid om de (te) grote groep maar eens te passeren en even later reed ik weer solo, 
op weg naar het volgende groepje dat ik in de verte al zag verschijnen.
Nu ze op temperatuur waren leek het alsof de benen nog sterker aanvoelden. Kracht, die mooi van pas kwam om op het Paardenveld (of de Koerheuvel, het is me om het even) nog net vóórdat de fotograaf ging klikken een groepje op de pikken. Ik ging ze nog net voorbij, reed mij in de eerste zonnestralen en voilá, een herinnering voor het nageslacht. Oh nee, die komt er niet, dus een herinnering voor een ieder die het interesseert.Nadat de hartslag weer wat was gezakt (want ook met goeie benen gaat die flink omhoog op zo'n klimmetje) ging het richting Wageningen en Doorwerth. Langs het kasteel linksaf de Italiaanse weg op. Steentjes, stuiteren, voor de meeste wielrenners is dit klimmetje wel bekend.
Via Oosterbeek ging het naar Arnhem waar na 55km de eerste controlepost was. Ik stopte even om de borstband van de hartslagmeter goed te doen, want die gaf de meest gekke waardes aan (ruim boven de 200) en piepte constant ...check wearlink.....check wearlink. Heel irritant. Hij zat te hoog en iets te los dus dat was snel verholpen en het kwellende gepiep bleef de rest van de rit achterwege.
Na de pitsstop bij Arnhem ging het richting de Posbank, die 2 keer kort achter elkaar werd beklommen, waarna het over het mij "bejubelde" fietspad richting Schaarsbergen ging. Al was het nu met de wind in de rug wel snel voorbij, in het spoor van een renner in de regenboogkleuren ging het met 37, 38 over de hobbels! Aan het eind van het fietspad en weer op het gladde asfalt richting Schaarsbergen sloot er nog een renner in het blauw aan die het tempo nog iets meer opvoerde. 2 stoempers die ik uiteraard op het eerstvolgende klimmetje al weer kwijt was, want hard omhoog fietsen is toch een heel andere discipline.
Na Schaarsbergen ging het weer richting Oosterbeek en Doorwerth, waar ook de Holleweg nog beklommen moest worden. Terwijl er nog grote groepen passeerden die nog op de heenweg waren sloeg ik rechtsaf en ging de weg flink 
omhoog tussen de bomen door. Nog steeds met goeie benen passeerde ik verschillende renners die hier echt geparkeerd stonden en waarvoor deze afstand al de limit leek. Bovenaan was er namelijk precies 100km gereden.
Dus nog zo'n 35 te gaan en in Heelsum kon voor dit laatste stuk nog even bijgetankt worden bij de verversingspost. Na een bekertje sportdrank ging het weer snel verder richting Wageningen en Rhenen. Liet vorig jaar iedereen mij het vuile werk doen met de harde wind tegen op de Grebbedijk, dit jaar profiteerde ik van de snelheid van de groep, verzuimde ik mijn taak bewust en liet ik mij in het zog van de rest naar de voet van de Grebbeberg sleuren. Toen de weg omhoog ging gaf ik nog een trap na door ze ogenschijnlijk met speels gemak te passeren en achter te laten. Hoewel niet persoonlijk bedoeld was de wraak zoet.
Het einde kwam in zicht en er werden nog wat hoogtemeters gesprokkeld op de Spoorbaanweg, Autoweg en voor de 2e maal de Defensieweg. Ik sloot nog even aan bij een groepje van een man of 15 voor de laatste 10 rustige kilometers en na 134km waren we weer terug bij het clubhuis.
Ik reed in de volle zon de parkeerplaats op waar mijn auto stond en constateerde dat deze volledig uitgestorven was. Nog vol met auto's maar geen uitgefietste mensen te bekennen, ik had ze inderdaad allemaal mijn rug laten zien.
Conclusie: mooie rit, goed weer en fantastische benen die een gemiddelde hadden geproduceerd van 31,1 km/uur. Ik genoot nog even een kwartiertje van de warme zonnestralen en reed daarna uiterst tevreden naar huis. Tot volgend jaar!
Na het werk snel weer op de fiets en ik was benieuwd hoe de benen zouden aanvoelen na de pittige krachttraining van afgelopen dinsdag. Een intensieve duurtraining stond op het programma en ik wilde eens even kijken hoe snel ik mijn favoriete rondje Puttershoek zou kunnen rijden.
Het weer was in ieder geval gunstig om er een flink tempo tegenaan te gooien, 16 graden en een zwakke wind uit het zuiden.
Het eerste stuk tot aan de van Brienenoordbrug rustig aan maar daarna kon het gas en het "grote mes" erop. Nou ja, 48 x 15 is een redelijk mes zogezegd.
Met de hartslag zo rond de 140-145 en op de grens van D1 en D2 ging het zo 2 uur door met een snelheid schommelend tussen de 35 en 36. Op de terugweg nog een keer voluit de brug op en daarna de laatste 7km rustig uitrijden.
Alles bij elkaar (warming-up, cooling-down, bruggen en tunnels op en af, scherpe bochten, afremmen en optrekken) kwam ik uit op een mooi gemiddelde van 33,1 km/uur en reed ik de 68km in 2 uur en 3 minuten. Tevreden en de benen voelden super.
Terugbladerend in de trainingsresultaten van vorig jaar kwam ik uit op 29 juli 2008 toen ik precies hetzelfde rondje in precies dezelfde tijd reed. Maar dat was in juli en niet begin april! Nog meer redenen om tevreden te zijn ook gezien het relatieve gemak waar het mee ging.
Ik voel me dan ook ontzettend fit op het ogenblik en ik hoop dat ik dit zo vol kan houden want de Shimano Fiets Challenge is al over 3 weken.
Een hele goede donderdag en met morgen een goede vrijdag er achteraan betekent in ieder geval een goed begin van het lange paasweekend.
Het zou vandaag een drukke dag worden met veel sportieve bezigheden. De Rotterdam Marathon, zo dichtbij huis wilde ik daar wel even live en "en route" wat van zien. De Ronde van Vlaanderen, volgens velen de mooiste klassieker, moest natuurlijk ook op tv gevolgd worden. En dan wilde ik graag ook zelf nog even wat gaan fietsen om de spieren een beetje los te rijden. Deze sportzondag moest ik dus even in een mooi tijdschema vouwen.
Om 11.00 uur naar de start van de RM gekeken en de eerste 20km ongeveer, daarna snel verkleed en op de racefiets richting het Kralingse Bos. Toen de eerste 2 langs kwamen net na het 36km punt heb ik even een stukje meegefietst en ervaren wat een ongelofelijk tempo die gasten lopen. Tot aan de 38km heb ik mij in de livebeelden van Studio Sport proberen te persen, geen idee of het gelukt is. Ben ik door iemand gespot?
Daarna nog even naar de andere kant van het bos gefietst en mij daar door de mensenmassa heen gewurmd, want ik wilde nu toch nog even echt wat fietsen. Lekker rustig aan, de benen een beetje losfietsen, even de Posbank eruit rijden. Met ideaal weer (niet alleen voor de marathon), vrijwel geen wind en een lekker zonnetje, werd het een rondje via Berkel en Rodenrijs, Zevenhuizen en de Rotte en had ik bij thuiskomst totaal 63km erop zitten. Heerlijk gereden en mentaal helemaal klaar voor de apotheose van de Ronde van Vlaanderen!
Helaas geen Nederlanders in de prijzen, al reden Maaskant en de mij onbekende Johnny Hoogerland erg sterk in de finale. Er stond echter weer geen maat op Stijn Devolder en net als vorig jaar de terechte winnaar. Mooie finale al had ik wel iets meer verwacht van Pozzato.
Al met al een mooie sportzondag met 2 mooie winnaars :
Wat een verschil! Was de vrijdag nog op en top lente met temperaturen boven de 20 graden en een overvloed aan zon, zaterdag begon de dag bewolkt en mistig en een heel stuk frisser.
Ik had de plannen om de Rabo Bergtoer te gaan rijden vanuit Ochten maar omdat er tot 10.00 uur gestart kon worden besloot ik nog even te wachten. Na het afgaan van de wekker (om 7.00 uur) kon ik mij zogezegd dus nog een keertje omdraaien.
Om te voorkomen dat van uitstel afstel kwam ging ik om even voor 9 toch maar met de auto op pad, de mist in, hopende dat het weer wat op zou knappen. En hoe dichter ik bij Ochten kwam hoe beter het eigenlijk werd, nog wel bewolkt maar het zicht was al een heel stuk beter. Ik arriveerde net even voor 10.00 en het was even zoeken naar een parkeerplek want aan het aantal auto's was te zien dat er aardig wat volk al fietsend onderweg was. Op het parkeerterrein naast de begraafplaats was nog genoeg ruimte (en lekker rustig) en 10 minuten later was ik onderweg.
Lekker wat heuveltjes pakken, ik had er zin in, en het eerste klimmetje was de Holleweg bij Doorwerth. Ik liet 2 zwartgeklede Nefit mannen makkelijk achter me en bovenaan hoorde ik ze al niet meer. Gelukkig, ik reed al een tijdje achter ze en was het luidruchtige en slappe geouwehoer van ze meer dan zat. Daarna ging het via wat kleine klimmetjes richting de Posbank, die vanuit Rozendaal via de Beekhuizenseweg werd beklommen. Een wat langere klim met echt superglad nieuw asfalt. Ging als een trein naar boven. Wat? Als een TGV! Niks lekkerder dan klimmen met goeie benen.
Daarna naar beneden en gelijk via de Schietbergseweg (met het laatste steile stukje) nog een keer omhoog. Jammie! Hoe we daarna zijn gereden (ik reed inmiddels in een klein groepje van TCW) weet ik niet meer, wel dat we op een gegeven moment voor de 3e keer bovenop de Posbank waren. Het groepje besloot bovenop op wat maten te wachten en ik ging daarna alleen door de Schaapsallee op richting Laag Soeren. Zo bleven we dus een beetje rond de Posbank toeren waarbij we ook over het door mij verafschuwde fietspad, wat uitkomt bij Schaarsbergen, werden gestuurd. Hier had ik vorig jaar ook al een paar keer gereden en gevloekt op de kuilen en hobbels, wat een k...fietspad!
Na Schaarsbergen ging het via Wolfheze richting Bennekom en na Wageningen kwam de Grebbeberg al snel in zicht, de laatste klim van vandaag. Nog even er tegenop knallen en daarna in Rhenen de brug over richting Kesteren. Inmiddels was ik al 127km onderweg maar werden we toch nog even via een omweggetje naar Ochten gestuurd zodat er uiteindelijk 134 km op de teller stond toen ik weer bij de auto arriveerde na 4 uur en 27 min. fietsen.
Een lekkere tocht en de 820 hoogtemeters waren heel makkelijk verteerd. Volgende week weer deze kant op voor de Toerklassieker Veenendaal-Veenendaal! Ben benieuwd of er weer net zo'n massale deelname zal zijn als vorig jaar.
Ja, ja, een lekker nerveus grafiekje van hartslag en hoogteprofiel.
Om extra van de lente en het fietsen genieten had ik vandaag een vrije dag genomen. Even het werk verschoven ten gunste van het voorjaar. En vandaag werd er door het mooie weer dus voor het eerst in korte broek gereden. Dat was even schrikken voor iedereen toen ik net even na 10.00 uur de deur uitstapte! Gelukkig was ik al snel uit het zicht verdwenen richting het noordoosten, daar waar de wind vandaan blies.
Korte mouwtjes durfde ik nog niet aan zeker gezien de toch wel stevige wind en die armen worden toch wel bruin, in ieder geval 10x zo snel als mijn benen. Dat halen ze wel in.
Ik had de route de vorige avond al op bikemap.net uitgezet en in mijn geheugen geprint dus al fietsend liet ik het filmpje in mijn hoofd afdraaien en ging het dus eerst richting de Reeuwijkse Plassen. Een prachtig stukje Zuid-Holland waar ik eigenlijk te snel al weer voorbij was in de richting van Bodegraven en de Meije, nog zo'n mooi groen deel van de Randstad. Het was lekker rustig op de weg dus ondanks de flinke tegenwind kon ik toch nog wel van de natuur genieten.
Daarna ging het verder langs de Kromme Mijdrecht naar de Hoef en bij Uithoorn stak ik de brug over om verder de Amstel richting Amstelveen te volgen. Hier stond de wind echt recht op de kop en liep mijn hartslag toch aardig op en was het flink werken geblazen. Na ruim 2 en een half uur tegen de wind in beuken kwam bij Ouderkerk a/d Amstel het keerpunt en kreeg ik de wind in de rug. Nu voelde ik pas echt dat het lekker warm was geworden.
Net voor Vinkeveen hoorde ik in een hobbelige bocht het typische geluid van een brekende spaak en toen ik daarna een tikkend geluid hoorde en een klein slagje in mijn achterwiel zag werd mijn vermoeden bevestigd. Ik stopte even om de gebroken spaak tussen 2 andere te buigen zodat het tikkende geluid weg was en daarna kon ik verder. De slag in mijn wiel viel erg mee en met fietsen merkte ik er verder weinig van dus kon het vrolijk verder richting kasteel Haarzuilens.
De snelheid zat er zo voor de wind lekker in en ik had er inmiddels precies 107 km op zitten toen ik Harmelen binnenreed. Even het centrum door en daarna over de snelweg heen richting Montfoort en Oudewater.
Bij Haastrecht stak ik het water over en vervolgde mijn weg richting Gouda en Krimpen a/d IJssel, daarna nog een keer via de Algerabrug terug het water over om weer in Capelle te arriveren.
Een mooie tocht zo voor een doordeweekse donderdag en het was een hele goede beslissing geweest om even het werk achter mij te laten, want wat is er nou mooier dan met zulk prachtig lenteweer te gaan fietsen! Niks toch?
Het totaal van deze dag was 157km in 5 uur en 4 minuten. Een mooi gemiddelde van exact 31 km/uur. Het was alleen nog even een vrijdagje uitblazen op kantoor en dan stond er alweer een sportief weekend voor de deur, met.........de Ronde van Vlaanderen (vóór de tv)!
Heinenoordtunnel was het lekker rustig.
