Niet te stoppen

Onverwacht mooi weer vanochtend en dus zaten we snel op de fiets om maar zo lang mogelijk te profiteren van de zon. Hoewel de borden langs de weg overduidelijk en meerdere keren aangaven dat de Glandon en de Croix de Fer "fermée" waren besloten we toch die kant op te gaan en te kijken waar het schip zou stranden. Koppige Hollanders hè (1x import doch volledig ingeburgerd) en eigenwijs.
Eerst even een warm-up rondje gereden door Allemont om de spieren op bedrijfstemperatuur te brengen en daarna langs het stuwmeer op weg naar de voet van de klim die bij elkaar ruim 28km zou gaan duren. Tenminste....als de sneeuw geen roet in het eten zou gaan gooien. De sneeuw die het hele jaar al een kwelgeest en dwarsligger is. Eerst de winter in Nederland waar geen einde aan kwam, daarna was de sneeuw ons gevolgd richting Mallorca en nu lag het allemaal hier weer in de weg, of beter...op de weg!
Tot aan Le Rivier d'Allemont, het eerste en enige dorpje wat we na ongeveer 7km tegenkwamen, was de weg gelukkig schoon en droog. Herinneringen borrelde omhoog bij het passeren van het plaatselijke café waar ik in 2002 met een stuk of 10 magere, afgetrainde Fransen bij de open haard stond op te warmen. Sneeuw tijdens de Marmotte dwong mij toen om te keren, iets wat ik vandaag eigenlijk niet van plan was.

We passeerden na het dorp demotiverende waarschuwingsborden die averechts werkten want we werden gewoon steeds nieuwsgieriger hoever we konden komen. Ook een dwars op de weg geplaatste vrachtwagen hield ons niet tegen, zeker niet als je 50cm ruimte laat om er langs te glippen. Wat wij vervolgens natuurlijk ook deden!

Het bleek uiteindelijk allemaal mee te vallen en we konden doorrijden tot aan de top van de Glandon. Waren we de eerste fietsers dit jaar? Vanaf de andere kant was het in ieder geval geblokkeerd dus van die kant verwachtten we geen concurrenten. Even snel een paar foto's en daarna snel richting Croix de Fer want daar wilden we natuurlijk ook de primeur hebben en voor je het weet wordt je tijdens zo'n korte pauze ongemerkt voorbijgereden.

Ook de tweede col werd zonder problemen bereikt en we konden genieten van een magnifiek uitzicht over de Alpen. Een uitzicht wat we deelden met een aantal bergmarmotten die ons verbaasd (althans dat stel ik me dan zo voor) stonden aan te kijken.

Ons doel van vandaag was bereikt en we konden tevreden gaan afdalen, voorzichtig want er lag dan wel geen sneeuw maar wel veel andere rotzooi in de vorm van steentjes en soms grotere keien op het asfalt.

Achter het wit gekleurde bergmassief was het blauw van de lucht inmiddels verdwenen en gevuld met wolken die steeds grijzer leken te worden. Regen in aantocht? We deden een trapje bij en kwamen na een lange snelle afdaling terug bij ons hotel waar een enkele regendruppel de komst van een heleboel meer aankondigde.

Een mooie klimrit van 66km met totaal 1750 hoogtemeters was het resultaat van vandaag. Genoeg om de benen klaar te stomen voor de aanval van de Alpe d'Huez die voor morgen op het programma staat. Hopen dat het droog is zodat ik een scherpe tijd kan neerzetten in het klassement van ons hotel. Het te winnen kerstarrangement is natuurlijk een flinke stimulans dus regen of geen regen morgen, ik ga vlammen! Wordt vervolgd.

Wit voetje halen

Weer een prachtige dag toen we vanochtend opstonden. Een staalblauwe lucht en de zon die langzaam omhoog kroop wierp zijn stralen over de bergrand het dal in. Na een stevig ontbijt vertrokken we om ongeveer kwart voor 10 naar Bourg d'Oisans en verder richting de Col de Lautaret. De besneeuwde bergtoppen lagen er machtig bij en we kregen bijna nekkramp van het omhoog kijken. De ooooo's en aaaaa's weerkaatsten tussen de rotswanden.

Bij het Lac du Chambon even een verplichte stop toen Dave zijn ketting eraf liep en klem zat tussen het binnenblad en het frame. Na een korte worsteling kon hij weer verder, getooid met zwarte handen. Toch jammer als je wit stuurlint hebt.....

We reden ieder ons eigen tempo richting La Grave waar wat foto's van de spectaculaire omgeving werden genomen. Ook veel contrastfoto's. Mensen in dikke skipakken en fietsers in luchtige mouwloze zomerkleding.

Even de bidons bijgevuld in het dorp met helder bergwater (uit de kraan) en toen weer verder. Het was warm op de hellingen en koud in de donkere ingewanden van de berg. De tunnels volgden hier elkaar snel op en het was af en toe lastig fietsen met de karige verlichting.

De sneeuw verscheen langs de weg, eerst een beetje en hoe dichter we de top naderden hoe dikker de sneeuwwallen werden. Na precies 50km werd de Col de Lautaret bereikt en genoten we op het terras van de bosbessentaart en het adembenemende uitzicht. We realiseerden ons dat we waarschijnlijk op dat moment even de hoogst zittende Ad6-ers ter wereld waren!

We hadden het idee om nog een stukje de Galibier op te fietsen en hadden ons goed voorbereid. Uit de achterzak van mijn wielershirt staken sneeuwkettingen, pikhouwelen, touwen, stijgijzers en zelfs een tent om eventueel te overnachten was ik niet vergeten. Er was echter geen weg te bekennen. We zouden de top op ruim 2600 meter vandaag niet gaan bereiken. Al die spullen voor niks meegenomen........

Dan maar weer terug maar niet zonder eerst even een wit voetje te hebben gehaald. Een foto met fiets in de sneeuw, het lijkt wel een wintersportvakantie. Een aparte ervaring.

Al ons klimwerk werd beloond met een snelle afdaling richting het eerder genoemde stuwmeer waar we afsloegen voor de 2e klim van de dag, naar Les Deux Alpes.

Een mooie klim en af en toe bochten met een tweelingbroer (of zus) op Alpe d'Huez. Na 9km stoempen waren we boven in een stil dorp, verlaten door duizenden wintersportgasten.

In de afdaling nog even de remmen met rust gelaten en een 74km per uur op de fietscomputer getoverd. Leuk voor de statistieken.

Op de terugweg richting hotel vertelden onze knorrende magen dat we even moesten stoppen in Bourg om een stokbroodje naar binnen te werken. Gehoorzaam knepen we in onze remmen en namen even de tijd om bij te tanken.

Het laatste stukje richting hotel ging makkelijk met de aangevulde reserves en na 120 km fietsen met 2140 hoogtemeters waren we weer terug bij het hotel. Op het warme terras (27 graden!) smaakte het verdiende biertje prima en konden we weer terugkijken op een geslaagde dag. Morgen schijnt het iets minder te worden, maar in de bergen weet je het nooit. Wordt vervolgd........

Op verkenning

Dag 1 van de verkenningstocht annex oriëntatieweekend rond de Alpe d'Huez. In de oorspronkelijke bezetting zou ik samen met Amber hier de boel op stelten zetten maar helaas moest zij in Nederland achterblijven bij haar zieke Crady. Fietsen is leuk, vaak zelfs geweldig, maar de liefde van en voor je "allesie" is onvoorwaardelijk en overwint alles.

Alleen met Dave, een prima stand-in, vertrok ik dus vannacht voor een lange rit naar Frankrijk, naar Allemont wel te verstaan. Ruim 1000km verder, na een voorspoedige autorit met onverwachte kerstliedjes (het is de bedoeling dat je die na december van je iPhone haalt Dave!), streken wij neer bij Auberge La Douce montagne waar we meer dan hartelijk werden ontvangen.

Na de inspectie van de kamers was het snel omkleden en op de fiets om de stramme autobenen los te trappen. Het was prachtig weer en het voelde aan als een warme zomerdag.

Een kilometer of 10 naar Bourg d'Oisans gereden en even aan de voet van de Alpe d'Huez gestaan waar Dave na 8 jaar zijn grote uitdaging weer terug zag en even een emotioneel momentje opleverde. Op een terrasje in Bourg even een sappie gedronken en daarna de Col d'Ornon opgereden om te testen hoe de benen ervoor stonden na afgelopen pittige weekend. Lekker in eigen tempo omhoog en met de handjes op het stuur ging het erg makkelijk en was ik na 39 minuten op de top. Maar iets meer dan 2 minuten langzamer dan mijn snelste klim en ik moest, licht verbaasd, dan ook even kijken of mijn horloge niet kapot was. De vorm is er dus nog steeds en ik kijk nu al uit naar mijn testklim op de Alpe!

De afdaling deden we rustig aan (Dave reed zonder helm, dat betekent 1 strafpunt!) en om een uur of 5 waren we weer terug in het hotel waar het biertje goed smaakte op het terras en we de laatste zonnestralen nog even meepikten totdat ook die achter de bergen verdwenen.

Een hele lange maar mooie eerste dag die werd beëindigd als gespleten persoonlijkheid. M'n linkeroog volgde Barcelona-Inter op grootscherm en rechts was gereserveerd voor het bijwerken van m'n blog.
Best een vermoeiende bezigheid en lichtelijk scheel zocht ik wat later m'n bed op. Slapen en op naar dag 2!

KBK 2010

Zaterdag

Het laatste stukje vlaai van na de Amstel Gold Race was nog maar amper verteerd of daar stonden we alweer voor Hotel Alberts in Heijenrath! Weer een Limburgs fietsweekend met op zondag de toertocht, annex Alpe d'Huzesfeestje, Klimmen-Banneux-Klimmen.
Snel omkleden en daarna op de fiets voor een voorbereidend rondje door de heuvels die onder een stralende zon en vol met bloesem lagen te pronken. In Klimmen even bij het Köppelke een terrasje met een colaatje gepakt waar het al druk was met fietsers die zich kwamen inschrijven voor KBK. Carla, die de laatste dagen veelvuldig de tegeltjes van het toilet had geteld, reed hierna haar eigen rondje terug naar het hotel terwijl de mannen doorreden voor een wat langere versie :

Fiets route 459510 - powered by Bikemap

Op de Geulhemmerberg werden de klimbenen nog even getest (en goedgekeurd!) en na ruim 68km waren we weer terug bij het hotel. Een mooi ritje en de superlekkere rijstevlaai die Carla ondertussen had gehaald was heerlijk! Met een lekkere capuccino erbij op het terras in het zonnetje en het viel dan ook niet mee om op te staan om het zweet eraf te gaan spoelen. Maar toen de mensen langs liepen met dichtgeknepen neus en 10 meter verder gingen zitten was het tijd om te gaan douchen.

Met de rest van de groep die zich in de loop van de avond aansloot was het nog lang gezellig, werd er zelfs nog een echte Alpe d'Huez cake aangesneden maar was het daarna toch echt bedtijd. Om een uur of half 12 werden de lichten gedoofd en de wekkers gezet.

Zondag
Na het vroege ontbijt vertrokken Hans, Rob, Arend-Jan en ik met de fiets naar de start in Klimmen. Een stukje extra van 15km en lekker om warm te worden. Dat was ook wel nodig want zonder arm- en beenstukken bleek het veel kouder dan gedacht. In de afdaling naar Gulpen voelden m'n armen aan als mega-ijspegels en klapperden m'n tanden als een paar castagnetten. Een beetje m'n eigen schuld natuurlijk met zo'n afgetraind lichaam! :-)
Het stukje klimmen naar Klimmen (!) kwam dan ook als geroepen om de boel een beetje te ontdooien. Het smeltwater, ook wel bekend als zweet, stond dan ook op m'n rug toen we de startplaats bereikten.
Met een stuk Alpe d'HuZes-vlaai in de spreekwoordelijke kraag gingen we op weg nadat de rest van de groep, het luie gedeelte ging met de auto, was aangesloten. 135 mooie Limbo/Belgische kilometers lagen te wachten om bereden te worden.

Een mooie route trok aan ons voorbij met prachtige vergezichten, oude dorpjes met in Neufchateau een heuse beklimming over grote kasseien die om veel stuurmanskunst vroegen en dat met een hartslag in overdrive. Niet makkelijk maar gelukkig duurde de kwelling niet lang. Echter lang genoeg om maar weer eens te bevestigen dat ze mij nooit zullen zien op de klinkerchaos in Vlaanderen!

Ook de Belgische asfaltwegen die eruit zagen als Zwitserse gatenkaas zorgden voor een onvrijwillige massage van de botten en ook mijn voorwiel had eronder te lijden en had last van een chronische spaakverslapping. De spakenspanner had ik gelukkig bij me en ik kon mijn rol als Ad6-mecanicien verschillende malen uitoefenen.
Op de terugweg werd onze groep gesplitst in groep A(fstappers) die de lus niet zouden rijden en groep B(ikkels) zie wel de extra 50km zouden doen. Deze kwalificatie doet niets af aan de kwaliteiten van de individuele rijders, want die bleken in een enkel geval zelfs omgekeerd evenredig met de groepsindeling (misschien dat deze regel nogmaals gelezen moet worden).
De 2 kwartetjes vervolgden hun weg en vonden als laatste van de vele puisten de Eyserbosweg op hun pad. Vele afstappers op deze kuitenbijter echter Team de Viergang gloreerde als nooit tevoren en bleef vastgeklikt in de pedalen! Helaas werd het niet op foto vastgelegd want de fotograaf van de organisatie bleek al in het zonnetje op het terras te zitten. Een mediablunder van de eerste orde natuurlijk!
Na 135km was de eindstreep getrokken echter Hans, Arend-Jan en ik besloten de denkbeeldige lijn nog een stukje te verleggen en vertrokken na een korte pauze voor de Ad6-lus. Een bonus van 50km. Een toetje. De uitsmijter van de dag.
Halverwege, in het Ad6-café, bleek dat de lus meer een knoop om onze nekken was geworden. We zaten er redelijk doorheen en besloten dan ook stiekem af te snijden naar ons hotel maar kwamen toch nog op een mooi totaal van 186km gefietste kilometers. Mijn verzoek aan alle lezers is echter om deze fraude niet door te vertellen.
Rob (overgeplaatst naar groep A) was al eerder in het hotel aangekomen en wij hoopten eigenlijk dat hij voor ons een tijdelijke kamer+douche had geregeld. Het was tenslotte eigenbelang, 2 stinkende fietsers in de auto richting huis was immers geen leuk vooruitzicht. Het mocht helaas niet zo zijn en na een goddelijk oud-bruintje was het handen schudden en omkleden (of in omgekeerde volgorde maar dat is mij ontschoten) voordat we westwaarts reden.
Onderweg werd er nog een chicken "sensation" geconsumeerd bij de bekende M. Geen fietsvoer ik geef het toe maar bij gebrek aan beter en met overvloed aan haast de meest snelle optie. Er zat trouwens meer sensatie in het weekend dan in het broodje kip maar dat doet verder niet ter zake.
Om 23.00 was ik weer thuis, moe maar voldaan en met mooie herinneringen aan een dito KBK-weekend. Mede Viergang-teamleden en aanhang, bedankt voor jullie gezelligheid en op naar 3 juni!

AGR weekend

Om een lang verhaal kort te maken : het was een weekend met prachtig weer, weinig slaap, leuke mensen, lekker eten en genieten op de fiets! Maarrrr......zo makkelijk kom ik er natuurlijk niet van af dus onderstaand het verslag van 3 fantastische dagen.

Vrijdag

Een dag met een wekker die al om 6.00 uur in m'n oren stond te blazen, met de heenreis die al in het teken stond van veel lachen en de ontmoeting met de mannen van het geelblauwe Kippenteam die de dagen in Limburg letterlijk en figuurlijk kleur gaven. Hotel Alberts in Heijenrath werd voor 2 dagen geannexeerd door luidruchtige westerlingen en dat hebben ze geweten!

's Middags stond er een Amstel gold Race "warming-up" gepland en gingen we op weg voor een rondje door de heuvels onder leiding van navigator Johan en onder af en toe hilarische begeleiding van de eerder genoemde nieuwe fietsvrienden.

In Valkenburg werden gelijk even de startnummers e.d. opgehaald zodat we van die zorg alvast waren verlost. De zaterdagochtend kon dan net wat minder chaotisch en vroeg beginnen.

Onder aan de Keutenberg hielden we een koffiestop. Misschien niet voor iedereen een tactisch goed gekozen plek want Irene verslikte zich bijna in haar apfelstrudl bij de aanblik van het stuk asfalt wat loodrecht de hemel in leek te gaan.

Na een rit van 67km waren we weer terug bij ons tijdelijke thuishonk en kon de "bonte avond" beginnen. Zonder in details te treden kan ik zeggen dat het een luidruchtige maar supergezellige boel was die misschien wat teveel was voor de andere hotelgasten, maar misschien ook niet........

Met de komst van Ilona en Hans later op de avond was het team compleet en konden we allemaal "rustig" gaan slapen en dromen over wat ging komen.

Zaterdag

Na een stevig ontbijt en een groepsfoto gingen we fietsend op weg naar de start in Valkenburg. Iedereen was min of meer klaar voor de 150km en gemotiveerd tot op het bot om er wat moois van te maken. Na 5min. trouwens ook verkleumd tot op hetzelfde bot want het was in de vroege ochtend nog rond het vriespunt! Amber daarentegen gaf de kreet "opgeven is geen optie" een geheel nieuwe dimensie door zonder handschoenen te vertrekken en probeerde daarmee, al dan niet bewust, alle vooroordelen over het wel of geen koukleum zijn de wereld uit te helpen.

In Valkenburg was het gezellig druk en verdwenen we om 10.00 in de massa en waren we met nog 11.988 nummers op weg! Johan had het er gelijk al erg druk mee en heeft op een paar mensen na geloof ik iedereen gedag gezegd.

Er stonden 13 beklimmingen op het menu, de een wat beter verteerbaar dan de ander, maar in ieder geval een stevige klus waar we gelukkig de nodige tijd voor hadden.

Voor elke beklimming is wel een verhaal te verzinnen maar het kwam er op neer dat we op de heuvels als een soort harmonica uit elkaar werden getrokken en dat ieder in zijn eigen tempo omhoog ging waarna ik samen met Johan en Richard alle puzzelstukjes weer bij elkaar verzamelde. Als één team gingen we op deze manier over o.a. de Bemelerberg, Camerig, Vaalserberg, Kruisberg, Eyserbosweg, Fromberg en Keutenberg.

Persoonlijk leek het wel of de erosie zwaar had toegeslagen in Zuid-Nederland. Met een verzet van 42x25 op de fiets was ik licht overmoedig uit Capelle vertrokken, maar ik vloog in gezelschap van Richard werkelijk omhoog en het ging makkelijker dan ooit. Een tweede jeugd? Of gewoon goed in vorm? Het laatste zal wel het geval zijn, want een verhaal zoals in de film "The Curious Case of Benjamin Button" komt natuurlijk alleen in de fantasie van filmmakers voor. Toch?

In prachtig lenteweer draaiden we uiteindelijk het altijd drukke en gezellige Valkenburg in waar de Cauberg als laatste obstakel lag te wachten. Onder begeleiding van veel applaus en aanmoedigingen van al dan niet bierdrinkende supporters en toeristen gingen de laatste meters en procenten onder de wielen door. Na 154km piepte ik voor de laatste keer toen ik over de finishmatten reed. Het zat erop! Een prachtige tocht die uiteindelijk door iedereen met succes werd volbracht. Wat een supergave dag!

We hebben het einde van 2 dagen Limburg dan ook zo lang mogelijk uitgesteld en kwamen pas in de nacht naar zondag weer thuis. Wegafsluitingen dwongen ons tot een alternatieve of noem het een toeristische route terug naar Pijnacker en om kwart voor 2 lag ik uiteindelijk met een karrevracht aan mooie herinneringen in m'n bed. Echt lekker lang slapen was er niet bij want de wekker.......die zou wederom om 6 uur voor appél klinken.

Zondag

Om 7 uur zat ik alweer op de racefiets op weg naar Pijnacker voor de toertocht. Een kilometer of 17 naar het Baken, vertrekpunt van de toertocht waarvan de opbrengst voor Team de Viergang en Stichting Alpe d'HuZes was bedoeld. En hoewel je dan net een aardig vermoeiende 2 dagen achter de rug hebt kan je natuurlijk niet wegblijven als zoveel mensen zich inzetten voor het goede doel! Johan, Richard en ik waren dan ook present en ook Carla reed mee. Amber en Irene zouden wat later komen en een eigen rondje rijden.

De benen voelde prima aan en na zo'n 40 minuten in de mistige vrieskou (alweer!) was ik aardig wakker geworden. Het beloofde weer een prachtige dag te worden en om even over 8 gingen de verschillende groepen, de een wat sneller dan de ander, op weg.

Een mooi rondje richting Lisse en de bloeiende bollenvelden die nog mooier leken in de volle zon en onder een strakblauwe hemel. Na een tussenstop met een geweldig lekker stuk appeltaart ging het weer terug naar Pijnacker en werd er in de groep lekker gedraaid waardoor het tempo zonder moeite rond de 40 kon worden gehouden. Een mooi rondje van uiteindelijk 95km en terug in het Baken werden we enthousiast ontvangen en sloten we 3 dagen fietsen met een lekker oud-bruintje af! De opbrengst van de zondag bleef nog even een verrassing.

Volgend weekend weer naar Limburg en een ontmoeting met veel, heel veel Alpe d'HuZessers. Ik heb er zin in!

En dan nog even wat andere feiten over de Amstel Gold Race:

Het Kippenteam bewees dat echte kerels helemaal niet zoveel hoeven te trainen om zo'n tocht tot een goed einde te brengen.

Het was onmogelijk te verdwalen want Johan's stemgeluid was tot op kilometers hoorbaar tussen de heuvels.

Amber reed minimaal de helft van de afstand met 1 hand aan het stuur omdat ze met de andere moest zwaaien naar alle Alpe d'HuZessers die haar herkenden en eindigde van alle deelnemers als eerste in de wedstrijd "fietsen met zo weinig mogelijk brandstof".

Irene was het op een gegeven moment zo zat dat ze weigerde de rode pijlen te volgen en gewoon de andere kant opfietste, probeerde zich te verstoppen op een toilet maar kwam uiteindelijk toch gewoon die Keutenberg op.

De organisatie had de pijlen ook net zo goed niet hoeven ophangen want wij konden Richard in zijn lichtblauwe outfit al van ver zien en hoefden alleen maar te volgen.

Ilona heeft meer daaltraining dan klimtraining nodig en laat zich nu als oefening met een helicopter op een berg afzetten om dan vervolgens zonder remmen naar beneden te gaan.

Hans wilde het liefst als laatste starten en dan iedereen proberen in te halen maar kwam er toch achter dat dat niet helemaal een haalbare zaak was.

Rob kon er echt geen genoeg van krijgen en bleef nóg een dag om bij de profs te kijken hoe het écht moet.

Ga voor al mijn AGR-foto's hier naartoe en wil je de videobeelden zien klik dan hier.

Kort maar krachtig

Nog even op de valreep een kort blogje waar eigenlijk helemaal geen tijd voor is want ik moet gewoon nu gaan slapen. Morgen vertrekken we naar Limburg om zaterdag de Amstel Gold Race te gaan rijden.
Gisteren nog even een generale repetitie gehad met een rondje rond de Nieuwkoopse Plassen en ik moet zeggen dat de benen er in ieder geval klaar voor zijn. Het ging weer als een speer. Een ronde van 92 km in 2 uur en 42 minuten. Nou, daar hoef je geen hogere wiskunde voor gestudeerd te hebben om te zien dat de straatstenen er redelijk zijn uitgereden!
Vanavond nog even op en neer naar Alkmaar geweest om een lezing bij te wonen over sport en voeding welke werd gegeven door Ineke Earnshaw. Toch weer wat opgestoken in belang van het team en mijzelf met het oog op de Grote Dag die op 3 juni plaats gaat vinden.
Een beetje aan de late kant terug en dus weinig tijd om mijn spullen nog te pakken. Even wat tips gevraagt aan Amber, de expert op het gebied van time-management in crisissituaties. Haar advies : met de linkerhand de tas inpakken, met de rechterhand alvast tandenpoetsen en op de iPhone inspreken wat je nog meer mee moet nemen.
Nou dat multitasking werkt misschien voor een vrouw maar voor mij dus niet. Op een gegeven moment stond ik iets met mijn tandenborstel op m'n iPhone in te toetsen, was m'n rechterhand al weer aan het uitpakken en stond ik met een mond vol schuim tegen m'n tas te praten. Ik heb het dus allemaal maar 1 voor 1 gedaan, het duurde al met al wat langer maar het zit er allemaal in.
Morgen gaat de wekker om een uur of 6, ontbijten en dan zorgen dat ik om half 8 in Pijnacker sta en hopen dat ik niks ben vergeten. M'n fiets bijvoorbeeld.............het zou wat zijn!
Limburg here we come!

Inhaalrace

Zo goed als het fietsen de laatste tijd gaat, zo slecht gaat het bloggen. De laatste week kreeg ik het niet voor elkaar om al mijn hersenspinsels op een rijtje te krijgen en tot een geheel te breien. Dus nu maar even een inhaalrace en een overzichtje van de afgelopen week.
Na het paasweekend was het dinsdag tijd voor een hersteltraining. Het was prachtig weer dus voor het eerst in korte broek! Benen gladgeschoren en alles was klaar om Capelle en omstreken in shocktoestand te brengen. De eerste de beste jongen-op-brommer bleef bij de aanblik van de 2 verblindend witte benen van schrik dwars op het fietspad stilstaan en ik moest 100 meter na de start dus al vol in de remmen. Het bleef gelukkig bij deze ene schrikreactie en de rest van de rit via Boskoop ging zonder incidenten. Voordeel was natuurlijk dat het rond etenstijd was en het merendeel van de mensen veilig aan het avondeten zat. Met het eerste nano-laagje bruin op de benen was ik na 54km en bijna 2 uur weer terug in Capelle. Lekker ritje en genoten van het mooie lenteweer.
Donderdag stond er een fikse tempotraining op het programma. Het rondje Puttershoek was het decor en na een aanloopje van 7km kon de turbo erop! Het eerste stuk was voor de wind en de snelheid ging makkelijk naar en voorbij de 40. Ik had ongemerkt een plakker in mijn wiel gekregen, een profiteur, een parasiet, zo eentje die nooit kop overneemt. Het kon me niks schelen, hij mocht zelfs niet op kop. Dit was mijn rit! Ik draaide bij Rijsoord en kreeg de wind schuin tegen. Ik hield stug de 4 als eerste cijfer in beeld op mijn computertje en na een bocht die ik voluit nam wapperde de wieltjeszuiger eraf. Ik heb 'm niet meer teruggezien. Door de Hoekse Waard bleef het tempo er goed op, ik had superbenen, spieren van puur goud en ook met vol de wind op kop kon ik de snelheid boven de 35 houden. Een heerlijk gevoel zoveel kracht!
Terug bij de bekende brug over de Maas zat de tempotraining erop en was het nog een kwartiertje uitfietsen naar huis. Toen ik de Polar had uitgelezen kon de vlag in top, kon de fanfare gaan spelen en de taart op tafel. Met een gemiddelde van 35,7 km/uur over een afstand van 50km kon ik een nieuw record in de boeken schrijven! Hoe ouder, hoe gekker!
Met de hoge goudprijs van tegenwoordig was het lucratief om mijn benen in te wisselen, maar deze sieraden hou ik toch graag nog even bij me. Het totaal van de donderdagavondrit was trouwens 64km.
Vrijdag was het hersteldag, showdag, pronkdag, kwijldag. 's Avonds een rondje met Amber gereden die haar prachtige nieuwe Cube Axial GTC WLS aan alle vrienden en bekenden in Zoetermeer en omstreken wilde laten zien. Het is inderdaad een schitterende fiets en ik kon mijn ogen de hele weg niet van haar afhouden, van de fiets wel te verstaan! Carbon all over the place, mooie ronde vormen, oversized op de juiste plekken en slank en strak waar nodig. Je zou er gewoon opgewonden van raken! Maar het was een hersteltraining dus de hartslag moest laag blijven en daarom reden we nog een lekker rondje via de Ackerdijkse Plassen, een tussenstop bij de Viergang en daarna terug naar Zoetermeer waar het ook weer smullen was van de pappardelle die op tafel kwam. Totaal 55km gereden en heerlijk gegeten.
Zaterdag werd de Hoekse Waard wederom met een bezoekje vereerd, ditmaal samen met Amber die op haar nieuwe racemonster de kneepjes van het wielervak langzaam begint door te krijgen. Op tijd schakelen, bochtenwerk, op de goeie plek in het wiel gaan zitten, allemaal dingen die het fietsen makkelijker en leuker maken!
Het was lekker weer, tenminste zo zag het er wel uit, en halverwege, net na de Heinenoordtunnel konden de beenstukken uit. Dat de zon even later weer was verdwenen en mijn benen eerder blauw van de kou dan bruin van de zon werden is een detail!
Lekker gereden en na 61km waren we weer terug in Capelle waar het trouwens de rest van de middag prachtig zonnig weer was.
Zondag stond, na een familiebezoekje in de ochtend, 's middags een klimtraining rond de Posbank op de planning. Samen met Dave, de kanjer uit Castricum, ging het op en af en hebben we zo ongeveer elke weg naar de top van de bekende puist op de Veluwe wel een keer beklommen en afgedaald! Bij elkaar 92 km gereden en een totaal van 1000 hoogtemeters werden overwonnen. Het klimmen ging weer erg makkelijk en ik moet toch echt binnenkort eens even een maximaaltestje gaan doen of even genetisch onderzoek laten plegen of deze benen echt wel van mij zijn! Ze lijken dit jaar beter dan ooit en dan moet het echte klimmen nog beginnen. Dat record op de Alpe d'Huez gaat aan flarden!
Maandag, gisteren maar toch maar een paar uur geleden (!) was het weer eens goed om wat te gaan spinnen. Lekker zweten, goeie muziek en knallen! Twee uur de benen op hun donder gegeven, heerlijk!
Na 6 trainingen deze week mogen de benen eindelijk ontspannen en morgen dus een wel verdiende rustdag. Herstellen want ze moeten weer top zijn voor de Amstel Gold Race van a.s. zaterdag. Lekker 2 dagen naar Limboland met team de Viergang. Ik heb er zin in!

Drieluik

In plaats van de Bultentocht over de Veluwe werd het vandaag een eerste kennismaking met het Pijnackerse wielergilde. Een rit van zo'n 90km met de Toerclub Pijnacker.
Van Capelle naar Pijnacker is slechts 17km fietsen, dus een lekker ritje om rustig warm te worden. Tenminste.....als je op tijd weggaat. Het paasontbijt liep echter nogal uit dus het werd alsnog een tijdrit die over (gelukkig) verlaten en rood belichte kruispunten leidde. Als een pseudo-Cancellara vloog ik langs Bergschenhoek en Berkel en kwam met rokende banden tot stilstand voor Het Baken in Pijnacker. Hartslag ging tekeer als een machinegeweer maar ik was wel op tijd!
Na 2 euro betaald te hebben aan Koos, die over een fotografisch geheugen bleek te beschikken merkte ik later, sloot ik aan bij de "rustige" groep. Althans dat werd mij verteld.
Het is goed dat ik oplette want met het tempo van een brommerclub ging de groep er vandoor en begon deel 2 van de dag met een achtervolging. Nu nog een koppelkoers en dan kon ik weer 3 nieuwe fietsdisciplines op mijn palmares schrijven. Amber bood zich hiervoor aan en als dank voor deze geste nam ik het merendeel van het werk voor mijn rekening.
Het tempo bleef onverminderd hoog tot aan de koffiestop in Bodegraven. OK, de koffie was inderdaad lekker maar om je daar nou zo voor te haasten vond ik lichtelijk overdreven.
De terugweg via de Reeuwijkse Plassen en Boskoop ging gelukkig wat rustiger en leek wat meer op een toertocht in vergelijking met de wedstrijd van de vroege ochtend.
Na 87 km waren we weer terug bij Het Baken waar de eerder gemelde Koos zonder aarzeling en zonder dat ik het hem hoefde te vertellen, mijn naam afstreepte op de lijst. Was dit de lijst "Fietsers-die-ondanks-het-tempo-niet-zijn-gelost-en-die-we-dus-niet-hoeven-te-gaan-zoeken"?
Na een colaatje en wat napraten was het tijd voor het laatste deel van het fiets-drieluik en ging het via Zoetermeer en de Rottemeren weer terug naar Capelle.
Na 4 uur en 38 minuten kon ik alles wat ik op de lagere school geleerd had in praktijk brengen en kon ik de optelsom maken : 17 + 87 + 36 = 140 km
Een welbestede 2e Paasdag met prachtig fietsweer en heel veel nieuwe fietsmaatjes. Voor herhaling vatbaar zou ik zo zeggen. Volgende keer mee met de "snelle" groep? Ik twijfel want ik krijg de laatste tijd al veel te veel bekeuringen voor snelheidsovertredingen..................

Fiets route 435628 - powered by Bikemap

Oude bekenden

Het was exact een half jaar geleden, op 3 oktober 2009, dat ik een rondje Brielse Meer reed. Het werd dus vandaag het weerzien met oude bekenden net als gisteren tijdens een avondje uit met oud collega´s. Om 1 uur lag ik in m´n bedje en 6 uur slaap was hopelijk genoeg voor het goed volbrengen van een lange duurrit.
Om 8.00 uur stond ik met m´n fiets buiten in het zonnetje en de buienradar was voorlopig alleen een radar! Geen regen te zien dus ik besloot m'n regenjack thuis te laten. Wel in winterkleding want echt warm was het niet.
Energiereep mee, gelletjes mee om uit te proberen (de Windose Energy Gel Lemon en de Multi Carbo Gel Red Orange) en een flink ontbijt als basis moest genoeg zijn.
Het was trouwens wel weer eens tijd voor een soloritje. Gewoon heel de tijd het kopwerk doen en niet verschuilen achter brede of minder brede ruggen. Ik had alleen de neiging om steeds te praten en om te kijken naar m'n niet aanwezige fietsmaatjes. Ik was helemaal alleen met mezelf, een beetje stil duo, dus dan maar in gedachten die trouwens sneller je hoofd weer uitwaaien dan dat ze er in komen.
De gezelligheid van de groep maakte plaats voor de natuur om me heen en dan zie je ook gelijk weer hoe mooi Nederland is. Zeker in het vroege ochtendzonnetje en aan het begin van de lente. Al mag die nou wel eens een beetje op gaan schieten, het heet niet voor niks zomertijd!
Het ging trouwens buitengewoon lekker en voor ik het wist zat ik al weer bij het keerpunt ter hoogte van het Brielse Meer. Een stukje verder, na zo'n 100km gereden te hebben, was het geluk opgesoupeerd en voelde ik de eerste druppel in m'n gezicht waaien. Al snel gevolgd door een heeeeeeeleboel van zijn vrienden. Het werd zogezegd zeikweer, beestenweer, pokkenweer, takkenweer, oftewel ik begon langzaam maar zeker drijfnat te worden. Zou ik het naar huis redden met 2 zwemdiploma's?
Het laatste uur hield het eindelijk op met zachtjes regenen.........en kwam het met bakken naar beneden!!! M'n voeten voelden inmiddels aan als 2 waterijsjes en ik telde nog maar 5 levende vingers. Verdeeld over 2 handen wel te verstaan! Het was dus zaak om flink door te fietsen naar huis en er was geen tijd voor een cooling-down. Vond mezelf al "cool" genoeg dacht ik zo.
Ik kreeg al visioenen van een dampende douche toen ik Capelle weer binnenreed. Het is maar goed dat ik op de 5e etage woon, want bij een eengezinswoning was ik zo dwars door de voorgevel de badkamer in gereden!
Al die haast om weer op temperatuur te komen was wel goed voor het gemiddelde (al interesseerde mij dat in bijna onderkoelde toestand eigenlijk weinig!) en ik kwam dan ook tot 31,6 km/uur op een afstand van 151km. Had niet het idee dat het zo snel was gegaan, maar mij hoor je niet klagen! Het zal wel geen D1-training zijn geweest maar ik had ondanks alles toch lekker gereden en had weer genoten van een mooie route.
Hopelijk wordt de rest van het paasweekend wat beter, want eieren zoeken in dit weer lijkt me ook geen pretje. Morgen in ieder geval lekker de Ronde van Vlaanderen kijken en misschien nog even een uurtje de benen losfietsen als er een gaatje in de buienradar voorbij komt al is die de laatste tijd niet zo betrouwbaar heb ik gehoord. We zien het wel. Fijne Pasen!

P.S.
Oh ja, die Windose Energy Gel ging wel, maar die Multi Carbo Gel is echt verschrikkelijk goor. Lekker laten liggen in de winkel!