De tourversie van deze wielerklassieker werd vandaag voor de 2e keer door DTC vanuit Utrecht georganiseerd. Een mooie folder, die bij de inschrijving werd overhandigd, geeft de ambitie weer die er is om van deze tocht het grootste jaarlijkse wielerspektakel van Utrecht te maken.
Helaas was de belangstelling voor deze rit vandaag zeer matig en had nogal wat concurrentie te duchten van andere wielerevenementen. Mijn voorstudie (op Google Earth) van allerlei alternatieve parkeerplaatsen in de buurt van de start bleek overbodig. Nog geen 20 auto's stonden er geparkeerd op het terrein bij sportcentrum Olympos.
Geen vetpot voor de organisatie en als het aan de dame achter de inschrijftafel had gelegen zou dit gelijk de laatste editie zijn geweest. Ik gaf haar 10 euro, zij gaf er 11 terug! Ach, het was 7.45 uur en dus nog erg vroeg en uiteraard heb ik haar op haar onverwachte gulheid gewezen.
Om 8.00 precies zat ik op de fiets, de wegen nog nat maar de zon scheen al lekker, dus dat zou de boel wel snel opdrogen. Eerst op voor mij onbekend terrein richting Bilthoven en Soest, daarna kwamen al snel de bekende plekken van de Utrechtse Heuvelrug voorbij. Voormalig vliegbasis en kamp Soesterberg, Pyramide van Austerlitz, Amerongseberg, Grebbeberg en Paardenveld. Heuvels die al talloze malen zijn beklommen maar toch altijd leuk blijven om op te rijden zeker als je goeie benen hebt, en die had ik vandaag!
Nadat bij Amerongen linksaf werd geslagen richting Lekdijk, namen donkere wolken de plek in van de zon en blies in het open terrein langs het water een flinke wind in het gezicht. In het begin alleen, later in een trio was het hard werken (D2'tje van een uur) en waren we blij met het einde van de Lekdijk en draaiden we naar rechts, met de wind in de rug, richting Nieuwegein.
Even rond het fort bij Jutphaas en na een korte stop bij de laatste ravitaillering reed ik inmiddels weer solo richting de binnenstad van Utrecht en de finish op de Maliebaan. Uit de donkere wolken daalde inmiddels een miezelregen die echter te bescheiden was om zelfs de opgedroogde straten weer nat te maken. Bij de finish, die naast de start van de profkoers lag, ontving ik mijn laatste controlestempel en was het gezellig druk en ook aardig wat toeschouwers genoten van het wielersfeertje. De teller stopte op 145km terwijl er in de folder totaal 7 keer een afstand van 155 stond vermeld. Een flinke foutmarge en heeft de drukker hier zitten slapen? Raar maar waar.
De route terug naar de auto was ook met de bekende gele DTC-pijlen aangegeven en kwam ik uiteindelijk precies op 150 km uit gereden in 4 uur en 46 minuten.
Een mooie tocht die meer deelnemers verdient en zeker kan uitgroeien tot een mooi evenement. De oplage van de folder (1500 stuks) kon dit jaar grotendeels bij het oud papier. Heel mooi oud papier, dat wel.
zondag 30 augustus 2009
vrijdag 28 augustus 2009
Fietsen en het nieuws
Gisteren nog maar eens mijn favoriete trainingsrondje gereden. Mooie avond met lekker fietsweertje, wat meer wind dan begin van de week maar een kniesoor die daar op let.
Door een kleine variatie op de route kwam ik deze keer uit op 66km
en was ik 2 uur en 6 minuten onderweg, en weer thuis voordat de zon onderging. Het is trouwens goed te merken dat de avonden snel flink korter worden.
Begon het nu toch wel een beetje te voelen dat ik sinds 2 weken op een gebroken zadel rij, er komt steeds meer beweging in en dus heb ik maar snel een nieuw zadel besteld (de aparte gele kleur Selle Italia Flight Gel Flow ligt helaas niet klant en klaar in de winkel).
Fietsen op een gebroken zadel. Daar heb ik hier ook al eens mee te maken gehad.
Ik las trouwens in de Telegraaf en ook hier dat het denken aan een botbreuk helpt bij herstel. Werkte dit ook maar bij een zadelbreuk, dat scheelde weer een bom duiten.
Er zijn trouwens nog meer bijzondere dingen te lezen in de krant. Het tv-kijken achter het stuur schijnt steeds populairder te worden (cruise control aan en dan lekker languit op de stoel in ligstand ????). Ik mag toch hopen dat ze stilstaand op de parkeerplaats bedoelen? Anders zijn we als fietsers helemaal vogelvrij.
En meisjes van 13 willen in hun eentje de wereld rondzeilen. Ja, ja, mijn nichtje van 10 kan echt fietsen als de beste en wil nu ook alleen de wereld rond en mijn andere neefje van 9 staat al klaar om naar de Mount Everest te vertrekken nadat hij de klimmuur op de hoek helemaal zelfstandig had beklommen. Nou, daar zijn we lekker mee, met dit soort acties. Gelukkig zijn er nog verstandige mensen die hier een stokje voor willen steken.
En terwijl iedereen dit weekend blijkbaar in Drenthe zit om de Vuelta Toertocht te rijden, ga ik voor de toerversie van de Ronde van Midden-Nederland, zondag vanuit Utrecht.
155 kilometer over o.a. de Utrechtse Heuvelrug…..op een gebroken zadel.
Door een kleine variatie op de route kwam ik deze keer uit op 66km
en was ik 2 uur en 6 minuten onderweg, en weer thuis voordat de zon onderging. Het is trouwens goed te merken dat de avonden snel flink korter worden.Begon het nu toch wel een beetje te voelen dat ik sinds 2 weken op een gebroken zadel rij, er komt steeds meer beweging in en dus heb ik maar snel een nieuw zadel besteld (de aparte gele kleur Selle Italia Flight Gel Flow ligt helaas niet klant en klaar in de winkel).
Fietsen op een gebroken zadel. Daar heb ik hier ook al eens mee te maken gehad.
Ik las trouwens in de Telegraaf en ook hier dat het denken aan een botbreuk helpt bij herstel. Werkte dit ook maar bij een zadelbreuk, dat scheelde weer een bom duiten.
Er zijn trouwens nog meer bijzondere dingen te lezen in de krant. Het tv-kijken achter het stuur schijnt steeds populairder te worden (cruise control aan en dan lekker languit op de stoel in ligstand ????). Ik mag toch hopen dat ze stilstaand op de parkeerplaats bedoelen? Anders zijn we als fietsers helemaal vogelvrij.
En meisjes van 13 willen in hun eentje de wereld rondzeilen. Ja, ja, mijn nichtje van 10 kan echt fietsen als de beste en wil nu ook alleen de wereld rond en mijn andere neefje van 9 staat al klaar om naar de Mount Everest te vertrekken nadat hij de klimmuur op de hoek helemaal zelfstandig had beklommen. Nou, daar zijn we lekker mee, met dit soort acties. Gelukkig zijn er nog verstandige mensen die hier een stokje voor willen steken.
En terwijl iedereen dit weekend blijkbaar in Drenthe zit om de Vuelta Toertocht te rijden, ga ik voor de toerversie van de Ronde van Midden-Nederland, zondag vanuit Utrecht.
155 kilometer over o.a. de Utrechtse Heuvelrug…..op een gebroken zadel.
dinsdag 25 augustus 2009
Velo
Naarmate het einde van de werktijd (17.00 uur) in zicht kwam verdwenen de donkere wolken boven Rotterdam en omgeving en begon het mooi op te klaren. Uiteindelijk toch nog korte mouwtjes weer dus snel naar huis en op de racefiets voor een rondje Puttershoek.
Even voor zessen vertrok ik richting de Hoekse Waard.
Langs de Oude Maas stopte ik even om nu eindelijk eens even een foto te maken van de oude fabriekstoren waar ik al zo vele malen langsgereden was. Had hier een fietsfabriek gestaan of wat? Ik moest thuis maar eens even googelen.
In verband met asfaltwerkzaamheden op het fietspad moest ik even een alternatieve route kiezen naar de Heinenoordtunnel maar daarna was het oponthoud dan ook definitef voorbij en was het voor de rest van de rit lekker doorfietsen.
Goed hersteld van de rit van afgelopen zondag, de benen voelden prima en de 65 km werden dan ook vlot afgewerkt. Precies 2 uur en 7 minuten na de start kon ik op zoek gaan naar de waarheid achter de mysterieuze toren.
Eerst even douchen en eten (prioriteiten stellen) en daarna op zoek op het web.
Het was eigenlijk zo gevonden, "een kind kan de wasch doen", en dat was dan ook gelijk het antwoord. De toren is het laatste overblijfsel van de in 2005 failliet verklaarde Velo wasmachine fabriek. De geschiedenis :
"De NV Velo Waschmachine Maatschappij was bij de oprichting in 1901 de eerste wasmachinefabriek van Nederland. Het bedrijf begon in Schiedam, verhuisde later naar Rotterdam en daarna naar Barendrecht. Aanvankelijk importeerde men Amerikaanse wasmachines, maar vanaf 1904 maakte men eigen apparaten. De fabriek gebruikte hiervoor fietsonderdelen en introduceerde daarom de naam Velo. In 1928 introduceerde de fabriek de eerste elektrisch aangedreven wasmachine. De verkoop gebeurde door eigen winkels in drukke winkelstraten met verlichte etalages. Velo had een grote reputatie als fabrikant van kwalitatief goede wasmachines die jarenlang mee gingen. Voor de Tweede Wereldoorlog maakte men ook andere huishoudelijke apparaten. In de hoogtijdagen werkten er circa 500 mensen in de fabriek."
Je ziet waar fietsen allemaal al niet goed voor zijn!
Even voor zessen vertrok ik richting de Hoekse Waard.
Langs de Oude Maas stopte ik even om nu eindelijk eens even een foto te maken van de oude fabriekstoren waar ik al zo vele malen langsgereden was. Had hier een fietsfabriek gestaan of wat? Ik moest thuis maar eens even googelen.
In verband met asfaltwerkzaamheden op het fietspad moest ik even een alternatieve route kiezen naar de Heinenoordtunnel maar daarna was het oponthoud dan ook definitef voorbij en was het voor de rest van de rit lekker doorfietsen.
Goed hersteld van de rit van afgelopen zondag, de benen voelden prima en de 65 km werden dan ook vlot afgewerkt. Precies 2 uur en 7 minuten na de start kon ik op zoek gaan naar de waarheid achter de mysterieuze toren.
Eerst even douchen en eten (prioriteiten stellen) en daarna op zoek op het web.
Het was eigenlijk zo gevonden, "een kind kan de wasch doen", en dat was dan ook gelijk het antwoord. De toren is het laatste overblijfsel van de in 2005 failliet verklaarde Velo wasmachine fabriek. De geschiedenis :
"De NV Velo Waschmachine Maatschappij was bij de oprichting in 1901 de eerste wasmachinefabriek van Nederland. Het bedrijf begon in Schiedam, verhuisde later naar Rotterdam en daarna naar Barendrecht. Aanvankelijk importeerde men Amerikaanse wasmachines, maar vanaf 1904 maakte men eigen apparaten. De fabriek gebruikte hiervoor fietsonderdelen en introduceerde daarom de naam Velo. In 1928 introduceerde de fabriek de eerste elektrisch aangedreven wasmachine. De verkoop gebeurde door eigen winkels in drukke winkelstraten met verlichte etalages. Velo had een grote reputatie als fabrikant van kwalitatief goede wasmachines die jarenlang mee gingen. Voor de Tweede Wereldoorlog maakte men ook andere huishoudelijke apparaten. In de hoogtijdagen werkten er circa 500 mensen in de fabriek."
Je ziet waar fietsen allemaal al niet goed voor zijn!
maandag 24 augustus 2009
Prestige
Gisteren eindelijk weer eens een tochtje buiten de deur, dat betekent buiten mijn normale trainingsgebied. Alleen de agorafobische fietsers zitten met dit prachtige weer nog binnen op de Tacx (ja, ja, zoek dat maar eens even op in het woordenboek!).
De Rabobank Prestige Tocht vanuit Amersfoort leek me een mooie reden om mijn fietsspullen bij elkaar te zoeken en om 7.00 uur in de auto te stappen voor een mooie fietstocht.
Het parkeren op het sportpark was geen probleem, het was nog niet druk op de vroege zondagochtend en de auto kon op een mooi plekje in de schaduw een uurtje of 5 uitrusten. Om 8.15 uur draaiden de pedalen voor het eerst rond, Amersfoort uit richting Zwartebroek en Terschuur. De zon was nog bezig met opkomen en probeerde door de sluierbewolking heen de vroege fietsers op te warmen wat maar langzaam lukte. Ik had koude vingers en m'n armstukken had ik ook liever nog even aangehad. Dan maar wat harder trappen om het kacheltje op te stoken.
De route ging naar en door Barneveld. Zoveel kippen en toch was het nog stil. Alleen enkele uitgeslapen kerkgangers brachten "leven" in het verder nog uitgestorven dorp.
De vroege ochtend toonde de natuur op z'n best. In het zachte ochtendlicht trokken paarse golven hei voorbij en vluchtte een vos voor mijn dreigende voorwiel langs de beschutting van een maïsveld in.
De route ging vervolgens via Kootwijk, Assel en Hoog Buurloo richting Ugchelen waar de splitsing van de routes was. Er was een kort moment van twijfel. Rechtsaf voor de 110km of rechtdoor voor 150km. De snelheid was te hoog om lang na te denken, de benen voelden prima aan, voldoende proviand voor de lange afstand en in een flits deed ik niets.....en ging dus rechtdoor.
Na Engeland kwam Beekbergen (een topografisch wonder) en ging het vervolgens richting Hoenderloo waar de eerste verversingspost was.
Druk was het woord dat de situatie ter plekke goed beschreef. Te druk vond ik zelf een nog betere omschrijving dus ik fietste door. Er was inmiddels 65 km voorbijgegaan en een rustpauze was nog niet aan de orde. Met een grote boog ging het vervolgens via de Woeste Hoeve, Loenen en Oud Heemst naar Otterlo waar de hereniging plaatsvond met de 110 rijders. Lange rechte stukken met de wind in de rug en dat betekende een lekkere opkikker voor het gemiddelde.
Een gemiddelde dat na Wekerom op het smalle fietsbad in het bos weer even een deukje opliep want ook de overige recreatiefietsers hadden inmiddels het bos en het mooie weer ontdekt.
Na Lunteren waren de wegen weer breed en rustig en ging de route richting Achterveld. Het bordje De Glind wat ik passeerde past dan ook niet echt in het verhaal maar was het gevolg van het missen van een of meerdere pijlen. Ik had niet echt veel zin om terug te rijden op zoek naar mijn fout en besloot Leusden aan te houden. Dan zou het wel goed komen.
Ik kwam uiteindelijk op de Randweg in Leusden uit en met de route in mijn hoofd wist ik dat ik via de Horsterweg weer op de goede route moest komen. Ik gaf mijzelf 10 minuten later een denkbeeldig schouderklopje voor mijn goede thuisstudie van de route toen ik de wit met rode pijlen weer zag. Daarna was het nog slechts een klein stukje stedelijk Amersfoort voordat ik weer bij mijn auto arriveerde. Inclusief wat improvisatie kwam ik uiteindelijk op 164km in 5 uur en 18 minuten.
Een mooie tocht over de Veluwe en heerlijk gereden. Ik voelde me weer fietser en deze tocht had inderdaad bijgedragen aan mijn prestige. Op naar de volgende.
De Rabobank Prestige Tocht vanuit Amersfoort leek me een mooie reden om mijn fietsspullen bij elkaar te zoeken en om 7.00 uur in de auto te stappen voor een mooie fietstocht.
Het parkeren op het sportpark was geen probleem, het was nog niet druk op de vroege zondagochtend en de auto kon op een mooi plekje in de schaduw een uurtje of 5 uitrusten. Om 8.15 uur draaiden de pedalen voor het eerst rond, Amersfoort uit richting Zwartebroek en Terschuur. De zon was nog bezig met opkomen en probeerde door de sluierbewolking heen de vroege fietsers op te warmen wat maar langzaam lukte. Ik had koude vingers en m'n armstukken had ik ook liever nog even aangehad. Dan maar wat harder trappen om het kacheltje op te stoken.
De route ging naar en door Barneveld. Zoveel kippen en toch was het nog stil. Alleen enkele uitgeslapen kerkgangers brachten "leven" in het verder nog uitgestorven dorp.
De vroege ochtend toonde de natuur op z'n best. In het zachte ochtendlicht trokken paarse golven hei voorbij en vluchtte een vos voor mijn dreigende voorwiel langs de beschutting van een maïsveld in.
De route ging vervolgens via Kootwijk, Assel en Hoog Buurloo richting Ugchelen waar de splitsing van de routes was. Er was een kort moment van twijfel. Rechtsaf voor de 110km of rechtdoor voor 150km. De snelheid was te hoog om lang na te denken, de benen voelden prima aan, voldoende proviand voor de lange afstand en in een flits deed ik niets.....en ging dus rechtdoor.
Na Engeland kwam Beekbergen (een topografisch wonder) en ging het vervolgens richting Hoenderloo waar de eerste verversingspost was.
Druk was het woord dat de situatie ter plekke goed beschreef. Te druk vond ik zelf een nog betere omschrijving dus ik fietste door. Er was inmiddels 65 km voorbijgegaan en een rustpauze was nog niet aan de orde. Met een grote boog ging het vervolgens via de Woeste Hoeve, Loenen en Oud Heemst naar Otterlo waar de hereniging plaatsvond met de 110 rijders. Lange rechte stukken met de wind in de rug en dat betekende een lekkere opkikker voor het gemiddelde.
Een gemiddelde dat na Wekerom op het smalle fietsbad in het bos weer even een deukje opliep want ook de overige recreatiefietsers hadden inmiddels het bos en het mooie weer ontdekt.
Na Lunteren waren de wegen weer breed en rustig en ging de route richting Achterveld. Het bordje De Glind wat ik passeerde past dan ook niet echt in het verhaal maar was het gevolg van het missen van een of meerdere pijlen. Ik had niet echt veel zin om terug te rijden op zoek naar mijn fout en besloot Leusden aan te houden. Dan zou het wel goed komen.
Ik kwam uiteindelijk op de Randweg in Leusden uit en met de route in mijn hoofd wist ik dat ik via de Horsterweg weer op de goede route moest komen. Ik gaf mijzelf 10 minuten later een denkbeeldig schouderklopje voor mijn goede thuisstudie van de route toen ik de wit met rode pijlen weer zag. Daarna was het nog slechts een klein stukje stedelijk Amersfoort voordat ik weer bij mijn auto arriveerde. Inclusief wat improvisatie kwam ik uiteindelijk op 164km in 5 uur en 18 minuten.
Een mooie tocht over de Veluwe en heerlijk gereden. Ik voelde me weer fietser en deze tocht had inderdaad bijgedragen aan mijn prestige. Op naar de volgende.
dinsdag 18 augustus 2009
Zomeravond
Soms valt er bar weinig te vertellen over een trainingsavond. Gewoon lekker fietsen. Ideale fietsomstandigheden, lekker temperatuurtje, zon, weinig wind, wat wil je nog meer?
Het favoriete trainingsrondje Puttershoek was al weer een tijdje geleden, dus de keus was snel gemaakt. Om 18.00 uur gestart, lekker rustig in het begin, daarna wat meer fietsers gezien (voornamelijk op de racefiets, de rest zat aan de barbecue).
Het ging lekker, weer iets meer tempo kunnen rijden dus dat was positief, verder lekker ontspannen. En wat doe je dan zo onderweg, behalve naar de mooie omgeving kijken? Je gedachten zijn kort en verdampen snel (toch ruim 2 uur gefietst maar er is niets blijven hangen) dus gaf ik mijzelf een opdracht : tellen. De uitslag was 43 tegen 11 in het voordeel van de helmdragende fietsers en dat viel mij niet tegen gezien de warme avond.
Het rondje duurde deze keer 2 uur en 6 minuten en was 65 km lang en de cijferfreaks mogen zelf het gemiddelde uitrekenen (er zijn helaas geen prijzen aan verbonden).
Op naar 2 tropische dagen!
Het favoriete trainingsrondje Puttershoek was al weer een tijdje geleden, dus de keus was snel gemaakt. Om 18.00 uur gestart, lekker rustig in het begin, daarna wat meer fietsers gezien (voornamelijk op de racefiets, de rest zat aan de barbecue).
Het ging lekker, weer iets meer tempo kunnen rijden dus dat was positief, verder lekker ontspannen. En wat doe je dan zo onderweg, behalve naar de mooie omgeving kijken? Je gedachten zijn kort en verdampen snel (toch ruim 2 uur gefietst maar er is niets blijven hangen) dus gaf ik mijzelf een opdracht : tellen. De uitslag was 43 tegen 11 in het voordeel van de helmdragende fietsers en dat viel mij niet tegen gezien de warme avond.
Het rondje duurde deze keer 2 uur en 6 minuten en was 65 km lang en de cijferfreaks mogen zelf het gemiddelde uitrekenen (er zijn helaas geen prijzen aan verbonden).
Op naar 2 tropische dagen!
zondag 16 augustus 2009
Reputatie
De zondag stond gepland voor een wat langere duurtraining. Een uurtje of 4 op het zadel was de planning en dat betekende een rondje Brielse Meer.
Iets over half 10 ging ik op weg. Iets te laat naar m'n zin want met zo'n mooie dag kon het wel eens druk worden met de recreatiefietsers. En sinds de uitzending van Eén Vandaag van 9 juli, te zien op Siep's Fiets weblog, heeft de reputatie van de racefietser nog maar weer eens een deuk opgelopen, en ik wilde de confrontatie toch graag vermijden.
Maar het was nog rustig de eerste uren, dus geen problemen. Via de Heinenoordtunnel en Klaaswaal ging het richting de pont bij Nieuw-Beijerland waar ik het water over stak. Aan de overkant ging het langs de mooie Bernisse richting Heenvliet en Zwartewaal waar ik de brug over ging die de scheiding vormt tussen het Brielse Meer en het Blankenburgse Rak. Veel boten op het water die ik met de wind in de rug toch snel achter me liet. De knopen verloren het van de kilometers per uur.
Terug bij Spijkenisse zorgde een zeilschip met een wel erg lange mast ervoor dat ik even voor de geopende brug moest wachten. Een mooi moment om nog even een energiereepje en een drankje weg te werken. Via Hoogvliet ging het daarna langs de Rhoonse- en Carnisse grienden, nog zo'n mooi natuurgebied in de Randstad die veel wandelende en fietsende dagjesmensen aantrekt.
Aan het einde van het Oude Maaspad, vlak voordat ik weer terug was bij de Heinenoordtunnel ging het dan toch nog mis.
Zo'n 50 meter voor me reden man en vrouw naast elkaar op, zag ik later, 2 mooie Gazelle fietsen. Nadat ik had gebeld gingen ze achter elkaar rijden en was ik al weer blij met zoveel medewerking. Een paaltje in het midden gaf het einde van het fietspad aan.
Zij passeerden rechts en ik had links alle ruimte om voorbij te gaan. Na het paaltje boog de weg iets naar links en op het moment dat ik wilde passeren ging de mannelijke helft van het duo ineens helemaal links van de weg rijden. Ik moest vol in de remmen maar met slippend achterwiel knalde ik, gelukkig met niet al teveel snelheid meer, boven op hem. Mijn linkervoet kreeg ik te laat uit het pedaal om daarna nog de val ik het gras te voorkomen. Ik kroop weer overeind, alles was gelukkig nog heel en ik kon na ontvangst van vele sorry's en een hand weer onderweg.
Ik was niet boos maar teleurgesteld dat slechts het gedrag van de wielrenner ter discussie wordt gesteld. De reputatie van de recreatiefietsers, die vaak met andere dingen bezig zijn dan met het verkeer, is minstens even dubieus en mag ook wel eens aan de kaak gesteld worden.
Gelukkig was het allemaal weer goed afgelopen en voor de koppige helmloze wielrenner zeg ik het nog maar eens : een ongeluk zit in een klein hoekje!
Het kon de pret van een mooie rit uiteraard niet bederven en na 117 km en krap 4 uurtjes (30,2 gemiddeld) was ik weer thuis. Lekker gereden en een goed bestede zondag.
Iets over half 10 ging ik op weg. Iets te laat naar m'n zin want met zo'n mooie dag kon het wel eens druk worden met de recreatiefietsers. En sinds de uitzending van Eén Vandaag van 9 juli, te zien op Siep's Fiets weblog, heeft de reputatie van de racefietser nog maar weer eens een deuk opgelopen, en ik wilde de confrontatie toch graag vermijden.
Maar het was nog rustig de eerste uren, dus geen problemen. Via de Heinenoordtunnel en Klaaswaal ging het richting de pont bij Nieuw-Beijerland waar ik het water over stak. Aan de overkant ging het langs de mooie Bernisse richting Heenvliet en Zwartewaal waar ik de brug over ging die de scheiding vormt tussen het Brielse Meer en het Blankenburgse Rak. Veel boten op het water die ik met de wind in de rug toch snel achter me liet. De knopen verloren het van de kilometers per uur.
Terug bij Spijkenisse zorgde een zeilschip met een wel erg lange mast ervoor dat ik even voor de geopende brug moest wachten. Een mooi moment om nog even een energiereepje en een drankje weg te werken. Via Hoogvliet ging het daarna langs de Rhoonse- en Carnisse grienden, nog zo'n mooi natuurgebied in de Randstad die veel wandelende en fietsende dagjesmensen aantrekt.
Aan het einde van het Oude Maaspad, vlak voordat ik weer terug was bij de Heinenoordtunnel ging het dan toch nog mis.
Zo'n 50 meter voor me reden man en vrouw naast elkaar op, zag ik later, 2 mooie Gazelle fietsen. Nadat ik had gebeld gingen ze achter elkaar rijden en was ik al weer blij met zoveel medewerking. Een paaltje in het midden gaf het einde van het fietspad aan.
Zij passeerden rechts en ik had links alle ruimte om voorbij te gaan. Na het paaltje boog de weg iets naar links en op het moment dat ik wilde passeren ging de mannelijke helft van het duo ineens helemaal links van de weg rijden. Ik moest vol in de remmen maar met slippend achterwiel knalde ik, gelukkig met niet al teveel snelheid meer, boven op hem. Mijn linkervoet kreeg ik te laat uit het pedaal om daarna nog de val ik het gras te voorkomen. Ik kroop weer overeind, alles was gelukkig nog heel en ik kon na ontvangst van vele sorry's en een hand weer onderweg.Ik was niet boos maar teleurgesteld dat slechts het gedrag van de wielrenner ter discussie wordt gesteld. De reputatie van de recreatiefietsers, die vaak met andere dingen bezig zijn dan met het verkeer, is minstens even dubieus en mag ook wel eens aan de kaak gesteld worden.
Gelukkig was het allemaal weer goed afgelopen en voor de koppige helmloze wielrenner zeg ik het nog maar eens : een ongeluk zit in een klein hoekje!
Het kon de pret van een mooie rit uiteraard niet bederven en na 117 km en krap 4 uurtjes (30,2 gemiddeld) was ik weer thuis. Lekker gereden en een goed bestede zondag.
zaterdag 15 augustus 2009
Oude liefde
Hoewel ik al vroeg op mijn kinderfietsjes de buurt onveilig maakte is het toch een andere sportcarrière geweest die vooraf ging aan het serieuze fietsen van de laatste jaren.
Na een paar jaartjes voetbal (welke kleine jongen doet dat niet?) volgde 20 jaar baanatletiek. Zonder echt talent voor één bepaald nummer werd het al gauw de meerkamp wat ik met veel plezier op regionaal niveau heb gedaan. Snel op elkaar volgende blessures maakte hier een eind aan en koos ik voor wat minder belastende sporten.
Via de triathlon en het lopen van langere afstanden inclusief wat halve marathons werd het uiteindelijk definitief het fietsen waar ik mijn hart aan verloor. Een nieuwe liefde, maar oude liefde roest niet dus volg ik deze week het WK Atletiek uit Berlijn met veel plezier. En vooral voor de sprintnummers ga ik even zitten. Spektakel!
Na een paar jaartjes voetbal (welke kleine jongen doet dat niet?) volgde 20 jaar baanatletiek. Zonder echt talent voor één bepaald nummer werd het al gauw de meerkamp wat ik met veel plezier op regionaal niveau heb gedaan. Snel op elkaar volgende blessures maakte hier een eind aan en koos ik voor wat minder belastende sporten.
Via de triathlon en het lopen van langere afstanden inclusief wat halve marathons werd het uiteindelijk definitief het fietsen waar ik mijn hart aan verloor. Een nieuwe liefde, maar oude liefde roest niet dus volg ik deze week het WK Atletiek uit Berlijn met veel plezier. En vooral voor de sprintnummers ga ik even zitten. Spektakel!
donderdag 13 augustus 2009
20 minuten
Meer heb ik niet nodig om na thuiskomst van het werk een gedaanteverwisseling te ondergaan en als sportieve fietser weer buiten te staan.
17.36 uur thuis, vervolgens fietskleding pakken, omkleden, naar het toilet, hartslagmeter omdoen, broekenvet waar nodig aanbrengen, 2 bidons vullen, fietscomputertje op het stuur doen, bandjes op spanning brengen, banaantje+energiereep+sportdrank nuttigen, camera pakken en met mobieltje, plakspullen en energiereepje in de achterzak, fietsschoenen aandoen, helm en bril op, fiets pakken, sleutels mee en deur afdraaien, met de lift naar beneden, start van de rit om 17.56 uur.
En dat allemaal in 20 minuten. Meer heb ik echt niet nodig. En als ik echt haast zou maken zou het denk ik ook nog wel in 15 minuten lukken. Piece of cake.
Vanavond ging de rit weer in noordelijk richting via Bergschenhoek en Berkel en Rodenrijs naar Zoetermeer. Daarna via Benthuizen, Moerkapelle en Zevenhuizen weer terug. Wederom prima fietsweer en met de camera heb ik onderweg nog wat video geschoten. Eens kijken of we daar een leuke montage van kunnen maken (kan even duren!).
Het ging eigenlijk erg lekker vanavond. Geen tintelende vingers, geen brandende voeten, geen hongerklop (!) of andere ongemakken. Gewoon weer een prima fietsavondje met 69 kilometers door het mooie Zuid-Holland dat nog genoeg stille, groene plekken heeft.
Kwam weer hele mooie plekjes tegen waar ik best een huisje neer zou willen zetten. En dan hoef ik niet eens die hele jackpot van de Staatsloterij te hebben.
Eén vijfde deel is ook goed, meer heb ik niet nodig.
17.36 uur thuis, vervolgens fietskleding pakken, omkleden, naar het toilet, hartslagmeter omdoen, broekenvet waar nodig aanbrengen, 2 bidons vullen, fietscomputertje op het stuur doen, bandjes op spanning brengen, banaantje+energiereep+sportdrank nuttigen, camera pakken en met mobieltje, plakspullen en energiereepje in de achterzak, fietsschoenen aandoen, helm en bril op, fiets pakken, sleutels mee en deur afdraaien, met de lift naar beneden, start van de rit om 17.56 uur.
En dat allemaal in 20 minuten. Meer heb ik echt niet nodig. En als ik echt haast zou maken zou het denk ik ook nog wel in 15 minuten lukken. Piece of cake.
Vanavond ging de rit weer in noordelijk richting via Bergschenhoek en Berkel en Rodenrijs naar Zoetermeer. Daarna via Benthuizen, Moerkapelle en Zevenhuizen weer terug. Wederom prima fietsweer en met de camera heb ik onderweg nog wat video geschoten. Eens kijken of we daar een leuke montage van kunnen maken (kan even duren!).
Het ging eigenlijk erg lekker vanavond. Geen tintelende vingers, geen brandende voeten, geen hongerklop (!) of andere ongemakken. Gewoon weer een prima fietsavondje met 69 kilometers door het mooie Zuid-Holland dat nog genoeg stille, groene plekken heeft.
Kwam weer hele mooie plekjes tegen waar ik best een huisje neer zou willen zetten. En dan hoef ik niet eens die hele jackpot van de Staatsloterij te hebben.
Eén vijfde deel is ook goed, meer heb ik niet nodig.
dinsdag 11 augustus 2009
Bellissima!
Na een ontspannen rondje Boskoop afgelopen zondagmiddag werd het vanavond wederom een (iets groter) rondje Boskoop. Een lekker avondzonnetje, een graadje of 20 en niet teveel wind. Goede fietsomstandigheden.
Om precies 18.00 uur ging ik onderweg. Blikje Red Bull erin. Vleugels (hoopte ik).
Bij gebrek aan betere denkstof vroeg ik mij onderweg af hoe vaak ik al niet het stuk Capelle, Nieuwerkerk, Zevenhuizen, Moerkapelle, Benthuizen/Boskoop had gereden. Ontelbare keren heen of terug. Een basisroute en pas na het fietserstunneltje bij de Hogeveenseweg kan het alle kanten op.
Ook altijd het moment om voor het eerst wat te drinken. Nooit eerder.
Op mooi glad, breed en spiksplinternieuw asfalt ging het richting Benthuizen deze keer. Met de klok mee het rondje via Rijnwoude naar Boskoop.
Na 40 km (en nog 25 te gaan) begon er een klein hongerklopje naar boven te borrelen. Ondanks dat ik op het werk nog 2 broodjes extra had gegeten plus 2 banaantjes (ok, ze waren wat klein) begon de brandstoftank langzaam leeg te raken. Gelukkig had ik het grootste gedeelte van de terugweg wind mee dus ik kon nog redelijk tempo houden.
Tussen de boomkwekerijen kreeg ik ineens ontzettende trek in pizza. De associatie ontging me maar dat maakte de trek niet minder. De strategie bij thuiskomst werd al trappend bepaald. Eerst een paar plakken ontbijtkoek om niet gelijk door m'n hoeven te zakken en daarna direct op zoek naar het telefoonnummer van Don Pizza.
Ik probeerde zo ontspannen mogelijk en energiezuinig door te rijden en de Margherita's en de Quattro Stagione's uit m'n hoofd te bannen. Ik kwam weer tussen de huizen en even dacht ik dat ik kaas rook. Gesmolten.
Over ontspannen gesproken. Even daarvoor kwam een fietser mij tegemoet. Hybride. Triathlonstuur. Armen vrijwel gestrekt naar voren.
In het passeren zag ik dat hij voor zich uit iets in zijn handen hield. Ik moest even 3 keer knipperen met m'n ogen maar zag dat het inderdaad een boek was. Een boek! De man zat een boek te lezen. Geen fietskaart of een rijtje op papier gekladderde knooppunten. Nee, een boek. Hoe ontspannen kan een fietsritje zijn.
Als ik een dagboek zou hebben (dit weblog telt niet) zou ik kort vermelden: "Dinsdag 11 augustus 2009. Korte ontmoeting met lezende fietser......fietsende lezer?"
Door een wegafsluiting was de pizza nog 5 km verder weg maar gelukkig werd de hongerklop geen aanlopende remblokjes. Na 70 km kon het dagdromen werkelijkheid worden.
De strategie werd tot in de puntjes uitgevoerd en zelfs de pizzaboer werkte mee. Nog nooit heb ik binnen 15 minuten een bestelde pizza bij mijn voordeur gehad!
"Dat is snel!" zei ik tegen de brommerjongen.
"Dat is ook de bedoeling" klonk er vanonder een te kleine helm.
"Doe dat dan vaker" dacht ik.
Nog geen 5 minuten later dwarrelde de stoom van mijn pizza omhoog (nog een primeur, de pizza was heet!). De hongerklop was snel verleden tijd.
Een mooie fietsavond. Bellissima!
Om precies 18.00 uur ging ik onderweg. Blikje Red Bull erin. Vleugels (hoopte ik).
Bij gebrek aan betere denkstof vroeg ik mij onderweg af hoe vaak ik al niet het stuk Capelle, Nieuwerkerk, Zevenhuizen, Moerkapelle, Benthuizen/Boskoop had gereden. Ontelbare keren heen of terug. Een basisroute en pas na het fietserstunneltje bij de Hogeveenseweg kan het alle kanten op.
Ook altijd het moment om voor het eerst wat te drinken. Nooit eerder.
Op mooi glad, breed en spiksplinternieuw asfalt ging het richting Benthuizen deze keer. Met de klok mee het rondje via Rijnwoude naar Boskoop.
Na 40 km (en nog 25 te gaan) begon er een klein hongerklopje naar boven te borrelen. Ondanks dat ik op het werk nog 2 broodjes extra had gegeten plus 2 banaantjes (ok, ze waren wat klein) begon de brandstoftank langzaam leeg te raken. Gelukkig had ik het grootste gedeelte van de terugweg wind mee dus ik kon nog redelijk tempo houden.
Tussen de boomkwekerijen kreeg ik ineens ontzettende trek in pizza. De associatie ontging me maar dat maakte de trek niet minder. De strategie bij thuiskomst werd al trappend bepaald. Eerst een paar plakken ontbijtkoek om niet gelijk door m'n hoeven te zakken en daarna direct op zoek naar het telefoonnummer van Don Pizza.
Ik probeerde zo ontspannen mogelijk en energiezuinig door te rijden en de Margherita's en de Quattro Stagione's uit m'n hoofd te bannen. Ik kwam weer tussen de huizen en even dacht ik dat ik kaas rook. Gesmolten.
Over ontspannen gesproken. Even daarvoor kwam een fietser mij tegemoet. Hybride. Triathlonstuur. Armen vrijwel gestrekt naar voren.
In het passeren zag ik dat hij voor zich uit iets in zijn handen hield. Ik moest even 3 keer knipperen met m'n ogen maar zag dat het inderdaad een boek was. Een boek! De man zat een boek te lezen. Geen fietskaart of een rijtje op papier gekladderde knooppunten. Nee, een boek. Hoe ontspannen kan een fietsritje zijn.
Als ik een dagboek zou hebben (dit weblog telt niet) zou ik kort vermelden: "Dinsdag 11 augustus 2009. Korte ontmoeting met lezende fietser......fietsende lezer?"
Door een wegafsluiting was de pizza nog 5 km verder weg maar gelukkig werd de hongerklop geen aanlopende remblokjes. Na 70 km kon het dagdromen werkelijkheid worden.
De strategie werd tot in de puntjes uitgevoerd en zelfs de pizzaboer werkte mee. Nog nooit heb ik binnen 15 minuten een bestelde pizza bij mijn voordeur gehad!
"Dat is snel!" zei ik tegen de brommerjongen.
"Dat is ook de bedoeling" klonk er vanonder een te kleine helm.
"Doe dat dan vaker" dacht ik.
Nog geen 5 minuten later dwarrelde de stoom van mijn pizza omhoog (nog een primeur, de pizza was heet!). De hongerklop was snel verleden tijd.
Een mooie fietsavond. Bellissima!
zondag 9 augustus 2009
Gorges du Trou Noir
Klimmen.
Of het nou op de Van Brienenoordbrug, de Limburgse heuvels of de Franse Alpen is, het blijft ontegenzeggelijk voor mij één van de meest aantrekkelijke elementen van de wielersport.
Waarom die aantrekkingskracht er is blijft een moeilijk te beantwoorden vraag als je bekijkt dat het voornamelijk afzien is en een constante strijd tussen geest en lichaam. Misschien is het de zoektocht naar je eigen grenzen of heel simpel het feit dat je afdalen nog leuker vindt. En als je wil afdalen moet je eerst omhoog!
De afdaling na het rijden van de Marmotte was lang en eindigde gek genoeg niet in Bourg d'Oisans. Ik bleef maar dalen, dieper en dieper, de zon verdween en het werd steeds donkerder. Ik was op bekend terrein maar had toch ergens een verkeerde afslag genomen en hoewel ik niet wist waar ik zou eindigen kwam het me op een of andere manier toch bekend voor. Uiteindelijk werd de snelheid minder en toen ik niet meer daalde stopte ik om op de kaart te kijken waar ik was. Op het bord langs de weg stond duidelijk te lezen "Bienvenue dans le Gorges du Trou Noir" maar hoe goed ik ook zocht, het was nergens op de kaart te vinden.
Het was een duister oord waar nog meer fietsers rondreden, verward en niet wetend wat te doen. Dagen reed ik rond op zoek naar de weg uit dit donkere dal waar ik zelfs nog door een hardnekkig griepvirus van mijn fiets werd getrokken. Uiteindelijk zag ik heel in de verte weer wat licht en volgde de borden naar de voet van de Col de la Lumière, een klim van ruim 10km met een gemiddelde stijgingspercentage van 7%. Het was een rotklim met ontelbare haarspeldbochten en een grillig verloop. Steile stukken van zeker 15% werden afgewisseld met vlakkere stukken en af en toe zat er zelfs een korte afdaling in. De tijd vloog voorbij en de klim duurde dagen en de kilometerpaaltjes brachten mij constant in verwarring. Dan was het nog 6km tot de top, dan weer 7, vervolgens ineens nog maar 4 om verderop weer een bordje van 6km te passeren. Ik werd er gek van, begon dat mooie klimmen te haten en snakte naar het einde. Na dagen van zwoegen werd het uiteindelijk wat gelijkmatiger en kwamen ook de eerste zonnestralen door de donkere bewolking heen. Ondertussen was ik al 5 weken onderweg toen ik eindelijk het bordje van de laatste kilometer zag. De laatste paar honderd meter zette ik nog even een eindsprintje in en kwam boven. De klim uit het zwarte gat zat erop.
Klimmen.
De Vogezen, de Mont Ventoux of Pyreneeën, ik kan ze een ieder aanbevelen. Neem na deze zware beklimmingen echter de goede afslag en vermijdt de "Gorges du Trou Noir". Voor je het weet ben je verdwaald en weken onderweg om weer thuis te komen.
U bent gewaarschuwd!
Of het nou op de Van Brienenoordbrug, de Limburgse heuvels of de Franse Alpen is, het blijft ontegenzeggelijk voor mij één van de meest aantrekkelijke elementen van de wielersport.
Waarom die aantrekkingskracht er is blijft een moeilijk te beantwoorden vraag als je bekijkt dat het voornamelijk afzien is en een constante strijd tussen geest en lichaam. Misschien is het de zoektocht naar je eigen grenzen of heel simpel het feit dat je afdalen nog leuker vindt. En als je wil afdalen moet je eerst omhoog!
De afdaling na het rijden van de Marmotte was lang en eindigde gek genoeg niet in Bourg d'Oisans. Ik bleef maar dalen, dieper en dieper, de zon verdween en het werd steeds donkerder. Ik was op bekend terrein maar had toch ergens een verkeerde afslag genomen en hoewel ik niet wist waar ik zou eindigen kwam het me op een of andere manier toch bekend voor. Uiteindelijk werd de snelheid minder en toen ik niet meer daalde stopte ik om op de kaart te kijken waar ik was. Op het bord langs de weg stond duidelijk te lezen "Bienvenue dans le Gorges du Trou Noir" maar hoe goed ik ook zocht, het was nergens op de kaart te vinden.
Het was een duister oord waar nog meer fietsers rondreden, verward en niet wetend wat te doen. Dagen reed ik rond op zoek naar de weg uit dit donkere dal waar ik zelfs nog door een hardnekkig griepvirus van mijn fiets werd getrokken. Uiteindelijk zag ik heel in de verte weer wat licht en volgde de borden naar de voet van de Col de la Lumière, een klim van ruim 10km met een gemiddelde stijgingspercentage van 7%. Het was een rotklim met ontelbare haarspeldbochten en een grillig verloop. Steile stukken van zeker 15% werden afgewisseld met vlakkere stukken en af en toe zat er zelfs een korte afdaling in. De tijd vloog voorbij en de klim duurde dagen en de kilometerpaaltjes brachten mij constant in verwarring. Dan was het nog 6km tot de top, dan weer 7, vervolgens ineens nog maar 4 om verderop weer een bordje van 6km te passeren. Ik werd er gek van, begon dat mooie klimmen te haten en snakte naar het einde. Na dagen van zwoegen werd het uiteindelijk wat gelijkmatiger en kwamen ook de eerste zonnestralen door de donkere bewolking heen. Ondertussen was ik al 5 weken onderweg toen ik eindelijk het bordje van de laatste kilometer zag. De laatste paar honderd meter zette ik nog even een eindsprintje in en kwam boven. De klim uit het zwarte gat zat erop.
Klimmen.
De Vogezen, de Mont Ventoux of Pyreneeën, ik kan ze een ieder aanbevelen. Neem na deze zware beklimmingen echter de goede afslag en vermijdt de "Gorges du Trou Noir". Voor je het weet ben je verdwaald en weken onderweg om weer thuis te komen.
U bent gewaarschuwd!
Abonneren op:
Posts (Atom)
