Woopie!!

De overgang van wintertijd naar zomertijd was natuurlijk hét moment om een hele Bloggerstocht in de soep te laten draaien. Maar gelukkig waren de belangrijkste klokken, die van de deelnemende fietsers, allemaal vooruit gezet en druppelde de deelnemers 1 voor 1 binnen bij familie van Schuppen die met hun gastvrijheid duidelijk lieten zien dat je helemaal niet bang hoeft te zijn om naar Veenendaal te reizen!
De eerste actie was vooral veel handen schudden, namen en gezichten onthouden en dit dan ook nog te combineren met de adressen van de verschillende weblogs. Bijna onmogelijk met een hoofd dat met een uur minder slaap op een zondagochtend tot leven probeert te komen. Het duizelde dan ook onder mijn helm van zoveel informatie en het was dan ook niet verrassend dat ik alles na 5 minuten al weer was vergeten. Maar dat gaf allemaal niet want ik had 115km de tijd om al die namen weer in het geheugen te krijgen.
De koffie stond klaar en er was ook voor magische koeken (of waren het nou broodjes?) gezorgd. Volgens Marieke ging je van een "woopie" harder fietsen dus "niet eten" betekende waarschijnlijk "moeten lossen" dus iedereen liet het zich goed smaken.
Om even over 12 was het zover en ging, na een gezamenlijke foto, een groep van 13 op weg voor een mooie rit over de Utrechtse Heuvelrug.
Kosten noch moeite waren gespaard om er een succes van te maken en dus was er mooi weer besteld. En dat kregen we ook! Een heerlijk zonnetje had zelfs korte broeken tevoorschijn getoverd en met de wind in de rug ging het snel richting Doorwerth waar we de eerste klimmetjes zouden krijgen. Holleweg en Italiaanseweg werden kort achter elkaar afgevinkt (staan ze op de B.I.G.-list Martin?) waarna we wat wind gingen happen op de dijk richting Kesteren en Rhenen. En er stond veel wind! Dus de sterke mannen op kop en de rest schuilen en sparen voor de nog resterende heuveltjes. De eerste die volgde was het Paardenveld in Rhenen, altijd lastig, en daarna de Defensieweg die met de mooie gladde asfaltlaag tegenwoordig toch een heel stuk minder lastig is. We hielden hier even een korte rustpauze om even op de achterblijvers te wachten en ik begon aan mijn verstandelijke vermogens te twijfelen toen ik na het koppen tellen op 14 uit kwam! Was ik een paar uur eerder nog niet helemaal wakker geweest? Begon de vermoeidheid nu al toe te slaan? Maar na nog een hertelling (ik ben een geboren Rotterdammer dus het is niet zo gek) kwam ik op hetzelfde aantal uit en bleek dat we op de winderige dijk een gastfietser hadden opgevist!
Gelukkig was alles dus nog goed met me (ik voelde me ook nog prima) en konden we verder.
Dat het ongeluksgetal (ok, behalve voor Amber) was ingeruild voor een ander bekend nummer (iemand die geloof ik aardig kon voetballen) was misschien ook wel de reden dat we nog geen enkele lekke band hadden gehad, bedacht ik mij ineens. Het is natuurlijk de goden verzoeken (die kunnen blijkbaar gedachten lezen) en 5 minuten later stonden we aan de kant de kijken hoe Peter in de weer was met zijn achterwiel. Iets wat natuurlijk gelijk wereldwijd bekend werd gemaakt via druk twitterende medefietsers!
Op weg naar de Amerongeseberg was alles weer in orde en ging bij het naderen van de finale de snelheid aardig omhoog. Zenuwachtige benen draaiden steeds sneller rond en het was positie zoeken voor degenen die wilden strijden voor de "bergprijs" en de bijbehorende eer. Ik had vandaag hele goede klimbenen en ik kan dan ook melden dat mijn prijzenkast weer een trofee rijker is geworden. Een lege vitrinekast aan de muur is het bewijs dat ik al vele ereprijzen op mijn naam heb staan!
Na dit kleine stukje koersen in de koers was het niet ver meer naar de Schuppense garagebox waar we schuilend voor de eerste regendruppels van de dag na 115km en 4 uur en 20 minuten met cola en krentenbollen stonden na te praten.
Iedereen was het erover eens dat het een succes was geweest en hierbij dan ook gelijk alle credits naar Marieke en Johan voor de goede organisatie! Het was in 1 woord...........woopie!!!
Op weg naar huis probeerde ik de namen en gezichten nogmaals te combineren wat nog niet echt lukte maar met de groepsfoto erbij moet dat wel lukken. De andere foto's zullen nog toegevoegd worden dus kom hier gerust nog een keer terug. Allemaal tot ziens en tot een volgende keer!

Joop Zoetemelk Classic

Het weer werkte niet erg mee maar de afspraak stond. De Joop Zoetemelk Classic, een ronde door het Groene Hart van 150km. Dus stonden we op zaterdagochtend in de chaos van de inschrijftent, op zoek naar elkaar. Richard had ik gelukkig al snel gevonden, hij mij eigenlijk, en na een telefoontje vonden we ook Dave en Tom tussen de vele fietsers dus konden we even voor 9 uur vertrekken.
De illusie dat het nog redelijk weer zou worden had ik niet, maar na 5 minuten reden we al in de stromende regen en stevige wind en zakte het water samen met de moed al in de schoenen. Dit zou een lange moeilijke dag worden!
Ik had gelukkig een spatbordje op het achterwiel gemonteerd dus de fietsbroek bleef aardig droog, dat was dan weer een meevaller. Ik begreep ook later waarom er zoveel fietsers in mijn wiel gingen zitten. Die kregen daardoor geen straal bruin water in hun ogen!
Want modder was er genoeg. De route liep veel tussen weilanden en kale natte akkers en er lag dus aardig wat rotzooi op de weg die vermengd met het vele water door de ronddraaiende bandjes in het peloton werd gespoten.
Bij Boskoop hielden we de eerste korte eetstop. Pannenkoeken werden tevoorschijn gehaald en enthousiast naar binnen gewerkt. Met knarsende tanden want ook het zand had al de weg naar binnen gevonden.
Richting Woerden hadden we de wind mee dus ging het tempo lekker omhoog en kwamen we na zo'n 50km bij de eerste controlepost. Door de organisatie viel er niet veel bij ons te controleren en bleef het dus bij een sanitaire stop, een energiereepje, een slok energiedrank en controle (toch nog) van eventueel gemiste sms'jes en/of telefoontjes. Nadat iedereen weer geüpdate was, wat hooguit 3 minuten duurde, konden we weer verder.
Door de regen zagen we er inmiddels uit als een paar mountainbikers die net uit het bos kwamen, maar er kwamen langzamerhand ook al wat droge momenten en zelfs de zon probeerde er af en toe doorheen te komen. De wind bleef echter onveranderd stevig en we zochten dan ook regelmatig de beschutting van een groep renners op die we inhaalden. Die gebruikten we dan met wind op de kop mooi even om te herstellen. Even het bordje leegeten van de ander voordat je aan je eigen bordje begint, zou Hennie Kuiper zeggen.
Even onder Wilnis was er een "uitdeelpost" zoals er zo mooi op het bordje stond. Er werden dan ook blikjes dorstlesser uitgedeeld aan de fietsers. Het aantal fietsers oversteeg het aantal uitdelers op een gegeven moment dusdanig dat het een "ik-pak-ze-zelf-wel-post" werd!
We waren inmiddels al diverse malen zeiknat geregend, door elkaar gewaaid en weer opgedroogd maar het humeur was nog opperbest en het en plezier was nog steeds onveranderd. Fietsen is zelfs in dit weer prachtig, de strijd tegen de elementen geeft het nog maar eens een extra dimensie.
Via De Hoef ging het naar Vrouwenakker waar we aansloten bij een flinke groep renners net voordat we de weg opdraaiden richting Nieuwveen. Harde wind tegen en de regen kwam weer met bakken tegelijk naar beneden.
Dave vond het niet hard genoeg gaan en drong zich door de wind naar voren. In wielertermen ging het spel op de wagen en er werd dan ook gelijk hard gekoerst. Een mannetje of 10, de rest waaide eraf, ging kop over kop tegen de wind in richting de brug bij Nieuwveen waar weer voor de wind werd gedraaid.
Ook Dave was er even afgewaaid maar snel sloot hij weer aan en gingen we rustig verder langs de Drecht richting Leimuiden. Daar namen we onze laatste eetstop en gingen we aan de andere kant van het water terug richting Bilderdam waar we ons fotomomentje hadden.

Richard, Dave, Tom & Ton

Nog steeds in een lekker tempo en ook nog steeds zonder lekke banden (wat misschien nog wel onze grootste prestatie was gezien de onwaarschijnlijke hoeveelheid bandenplakkers die we onderweg tegenkwamen) ging het langs de Westeinderplassen weer terug naar Leimuiden en daarna door richting Rijpwetering. Na de ontmoeting met Joop in brons was het niet ver meer naar Leiden waar we als afsluiting nog de Col de Bourg de la Crême kregen voorgeschoteld. Een echte "piek" in het landschap wat voor de rest net zo plat was als de pannenkoeken die we bij ons hadden. Vlak voor de finish, in het plaatselijke parcours van Swift, lag deze kuitenbijter waarvan de top volgens het geplaatste bordje 78 meter boven zeeniveau uitsteeg.

Na 151km en ruim 5 en een half uur fietsen waren we terug bij het clubhuis, vuil en nat, maar met een voldaan gevoel. Een mooie rit en weer een flinke stap vooruit richting 3 juni!

In herinnering Marc Bierman

Donderdagmiddag 18 maart kregen we op De Viergang het afschuwelijke en ongeloofwaardige bericht dat Marc Bierman 27 jaar jong, is gestorven.

Hij was op Mallorca en tijdens een fietstocht, in de afdaling naar Valdemossa, reed hij over een kei, verloor de macht over het stuur en raakte van de weg. Hij was op slag dood.

Marc fietste bij het vriendenteam van De Guyter. In De Viergang was de maandagavond zijn spinningavond. Marc was één van de strijders die vorig jaar met zijn vrienden/collega's meedeed aan de Alpe d'Huzes. Met dit team is hij vanuit Pijnacker naar Frankrijk gefietst. Onderweg heeft hij veel geld opgehaald voor het KWF. In 2009 heeft hij Alpe d’Huez 6 maal beklommen.

Marc, jouw vrolijke aard en warme vriendschap zullen we missen.

Onze gedachten gaan uit naar zijn familie, vriendin, vrienden en dierbaren.

Wij wensen jullie heel veel sterkte toe.

In gedachten zal je op 3 juni bij ons zijn.

Marc, rust zacht, team De Viergang

Kater

Morgen begint de nieuwe werkweek weer en is de vakantieweek weer voorbij. Ik ben nooit zo van souvenirtjes meenemen van je vakantieadres maar nu heb ik er gratis een meegekregen en van wie? Ik heb geen idee.

Feit is dat ik vandaag met een flink verstopt hoofd zat, een neus zonder functie (ademen of ruiken onmogelijk) en ik voelde me als van Gogh. Zonder linkeroor (of was het bij hem rechts?) althans die zit ook dicht en ik hoor aan die kant weinig tot niks.

Een vakantiekater maar op zich voel ik me lichamelijk verder nog wel goed dus als het hierbij blijft valt het allemaal nog wel mee.

We zien wel wat het wordt en wanneer er weer gefietst kan worden, voorlopig weinig tempo of eigenlijk heel veel Tempo!

Op verzoek

Vrijdag op weg van het vliegveld Weeze naar huis zagen we een "wanhopige" oproep aan Amber en mij (respectievelijk @donccrady en @cab2wheels op Twitter) door David Earnshaw, een Alpe d'HuZes kanjer uit Castricum. Hij was op zoek naar fietsmaatjes voor een fietstochtje op de zaterdag.
De "secundaire arbeidsvoorwaarden" waren zeer verleidelijk : koffie met gebak, bananen plus energierepen en drank voor onderweg, een verfrissende douche na afloop en lunch werden in het vooruitzicht gesteld. "You had me at hello" is zo'n mooie zin uit de film "Jerry MacGuire" (te lang om uit te leggen dus ga maar lekker googelen!) maar alleen met de naam "David Earnshaw" waren we al over de streep getrokken.
Hoe kan je een oproep weigeren van een man die al ruim 7 jaar in gevecht is met kanker en keihard aan het trainen is om op 3 juni óók 6x de Alpe d'Huez op te fietsen. Lees zijn verhalen en zijn motivatie op zijn blog en je zal begrijpen dat wij niet lang over ons antwoord hoefden na te denken.
Gisteren dus op weg naar Castricum voor een rit van ongeveer 100 km in het mooi duingebied van Noord-Holland. Om 11.00 maakten we ook kennis met de rest van "Team Earnshaw", zijn steun en toeverlaat Ineke en zijn prachtige dochter Noa. Even lekker kletsen met een bakkie koffie erbij, daarna werden we getrakteerd op heerlijke bananen/chocola/kokos pannekoeken en gingen we op weg.
Dave had ons mooi weer beloofd en na de ochtendregen was het inderdaad droog geworden en ondanks een stevig en fris windje prima fietsomstandigheden. Door het prachtige Noordhollands Duingebied ging het richting Bergen en Schoorl met af en toe een paar leuke hoogteverschillen in het bos. Dave als gids voorop op zijn mooie nieuwe Cube Litening en soepel fietsend over "zijn" terrein. Hij liet duidelijk zien hoe het is om te genieten van elk moment dat je gegeven wordt en af en toe liet hij een luide kreet horen als hij z'n kop in de wind gooide, op de pedalen ging staan en een heuveltje op sprintte. Prachtig om te zien, diep respect en een voorbeeld voor velen!
Bij Camperduin aan de rechterkant van de dijk richting Petten, daar gekeerd en aan de zeekant van de dijk weer terug. Met een flinke noordwestenwind in de zij en een zee die flink tekeer ging reden we over het breedste "fietspad" van Nederland weer terug richting Camperduin. Af en toe moesten we de opgedroogde kwallen ontwijken die met vloed op het asfalt waren gesmeten en werd ons gevecht tegen het natuurgeweld even op film en foto vastgelegd.
Met een beetje ongeloof en verbazing keken Amber en ik elkaar aan. Hoe snel kan het gaan en hoe groot het verschil binnen 24 uur? Eerst in de zon op Mallorca en het volgende moment boks je tegen de wind aan de Hollandse Noordzee!
De terugweg ging lekker met de wind mee en in Schoorl stopten we nog even aan de voet van ik denk één van de hoogste zandduinen van NL om de laatste energierepen naar binnen te werken. Daarna terug richting Castricum waar we met 89km op de teller en na 3 uur en 20 minuten fietsen weer arriveerden.
Na een snelle douche en een korte lunch namen we afscheid en reden we weer terug richting Zoetermeer. Een mooie en gezellige fietsrit en een ontmoeting met fantastische mensen. En dat allemaal door Alpe d'HuZes! Zo zie je dat een vreselijke ziekte als kanker ook ontzettend veel mooie dingen kan opleveren.
Moet ik nog zeggen dat je ook kan bijdragen aan zoiets mooi als Alpe d'HuZes? Nee toch? Nou voor de zekerheid doe ik het toch maar wel! DONEER (klik hier of op het logo rechtsboven op mijn weblog)!

Mallorca VII The End

De laatste dag van een bijzondere week op Mallorca. Een week waarin het weer niet altijd mee zat, waarin we toch veel konden fietsen en die eindigde met een prima slotaccoord. Een mooie zonnige dag en we gingen nog een lekker rondje fietsen voordat we alle spullen weer gingen inleveren en verzamelen voor vertrek.
Na het iets vroegere ontbijt gingen we op weg voor een rondje van zo'n 75km, lekker langs de kustweg en door het binnenland weer terug. Lekker ontspannen en nog even heerlijk genieten van de omgeving en van het weer. De stemming zat er goed in want dit voelde aan als lente en er werden nog even flink wat foto's en filmpjes geschoten (zie onze team hyves).
Na bijna 3 uur fietsen over de mooie Mallorcaanse wegen reden we de boulevard op waar de toeristen inmiddels ook uit hun schuilplaatsen waren verschenen en de kust een heel wat gezelliger en warmere aanblik gaven. Even nog een teamfoto en daarna onze laatste stop bij Frankie waar we ons tegoed deden aan lekkere Hollandse pannekoeken met een Spaans tintje.
Van uitstel komt afstel en niet dat we dat niet wilden, maar we moesten echt gaan douchen en inpakken en nadat we laatste stroop en suiker van onze monden hadden geveegd vertrokken we naar ons hotel.
Schoon gewassen, bepakt en bezakt zaten we wat later in de lounge te wachten op ons busje die ons terug zou brengen naar het vliegveld. Nog even relaxen, afscheid nemen van oude en nieuwe bekenden en om half 4 was het tijd om te gaan.
"Partir c'est mourir un peu" en met toch wel een beetje pijn namen we afscheid van Rob, die nog een week langer bleef. Pijn omdat hij veel beter weer zou gaan krijgen, the lucky bastard! Maar ook natuurlijk omdat het vierde wiel van de wagen brak en dat rijdt een stuk minder.
Einde van 7 dagen sportieve gezelligheid en zeker voor herhaling vatbaar. De volgende wordt er eentje met korte-broeken-weer en zonnebrandcrême-dagen dat was de afspraak.
André, Rogier en JdR-cycling bedankt voor een mooie week en tot een volgende keer!

Amber, Ton, Rob en Johan

Mallorca VI

Na een vrij korte nacht, ik had er immers al een stukje van voorgeslapen, brak dag 6 van onze Mallorcaweek aan. Alweer de op een na laatste dag en het is echt zoals het spreekwoord zegt : "time flies when you're having fun!".
De vlag ging uit want het was droog! Er kon dus gefietst worden en om 10.00 uur stonden er weer zo'n 15 mannen en vrouwen klaar om de besneeuwde bergen in te trekken. Stijgijzers, touwen, haken en pikhouwelen gingen mee want sneeuw op Mallorca is niet normaal dus we moesten op al het abnormale voorbereid zijn!
We reden richting de Alpen.........tenminste daar leek het op. Besneeuwde bergtoppen en volgens mij zag ik een paar gedesoriënteerde piloten met hun vliegtuigen rondcirkelen. Paniek in de cockpit, dit kon toch nooit Mallorca zijn?

Op de grond wisten wij, of in ieder geval Rogier, wel de weg en reden we richting Bunyola waar we de Coll d'Honor zouden beklimmen, een klim van 6 km naar 550 meter hoogte.
In het dorp aan de voet van de klim kregen we de "koersinstructies" van Rogier en daarna was het ieder voor zich en God voor ons allen.
Samen met Mark van de Brabantse bende reed ik de besneeuwde hellingen omhoog in een straf tempo waar we weer veel fietsers opslokten gulzig als we waren. Ik ging weer lekker omhoog al zeg ik het zelf en had ik 's ochtends bij de start nog het gevoel van slappe saunabenen, tijdens de klim was het weer gewapend beton onder de broek en kraakten de pedalen van plezier.
Na een stukje afdaling in Orient even gestopt en een fotootje gemaakt met onze nieuwe vrienden en daarna snel doordalen naar Alaro waar we in de remmen knepen voor de traditionele koffie/lunchstop. Voor het zaakje waar we de orde plezierig gingen verstoren stonden heeeeele bekende fietsen! Het bleek dat de splintergroepering onder leiding van André al eerder was aangekomen en we konden gezellig aanschuiven. De gehele inrichting onderging daarbij qua meubilair een complete metamorfose en ook de obers en oberessen schoten in de stress. Dat ze in één klap de dagomzet of misschien wel de weekomzet draaiden verzachtte de pijn behoorlijk.
Het verzachten van de pijn van Robert's val (schade : een bebloede knie en lip en 1 afgebroken tand) zal waarschijnlijk iets langer dan een dag duren maar hopelijk korter dan een week.
De kleine groep van de kortere ronde vertrok even later met Amber op kop, die vandaag "soeper beine" had (zie haar blog) en daarna konden wij aan de polonaise beginnen. Details en foto's ontbreken maar ik kan wel vertellen dat het gezellig was!
Gezelligheid kent geen tijd behalve als je voor het fietsen naar Mallorca komt dus we ontkwamen er niet aan en moesten ook verder. Een enkeling had daarbij wat opstartproblemen en of dat kwam doordat ze (ik zal uit privacy overwegingen geen naam noemen) een bacootje had besteld kan daarbij van invloed zijn geweest!
Via Algaida weer terug richting hotel aan zee en volgens Bartjes betekent dat dan vooral lekker tempo draaien en afdalen. Een klein hikje in het parcours bij het dorpje Randa maar daarna was het toch echt met de handen onder in de beugels. We gingen nog net niet door de geluidsbarrière toen we het terras bij "Kees en Sjaan" opvlogen, maar het scheelde niet veel!
Na 125 km en 4,5 uur fietsen kwam er een einde aan fietsdag 6 waarbij de zon z'n best deed om onze koude sneeuwmomenten van de dag te laten vergeten. Eindelijk verscheen die koperen ploert aan een strakblauwe hemel en ik weet niet wie er hoog daarboven aan de knoppen van de verlichting zit maar tijdens de lessen planning heeft 'ie duidelijk niet op zitten letten.
Hopelijk doet hij wel de laatste dag zijn werk zodat wij onze fietsvakantie volgens Mallorcaanse normen kunnen afsluiten. Tot morgen!

Mallorca V

Vorige week las ik in de krant dat Ryanair een groep toeristen op het verkeerde eiland had achtergelaten. Ik moest er erg om lachen, dat zou ons toch niet gebeuren?

Vanochtend sneeuwde het op Mallorca................

De plannen om te fietsen werden dus even in de ijskast gezet want het was 2 graden buiten en de weg was spekglad. Witte sneeuwresten op de palmbomen en een koude wind zorgden ervoor dat we een rustdag inplanden en onze toevlucht zochten achter een warme bak koffie aan de uitgestorven boulevard. Op zee zag ik een ijsbreker uit de haven van Palma de zee op gaan. Of was het toch een cruiseschip?

Sneeuw op Mallorca! Het moet niet toch niet gekker worden! Eigenlijk best knap dat we onze fietsweek hebben gepland in de koudste maartweek sinds Mallorcaanse mensenheugenis en dat met de bedoeling om de sneeuw in Nederland te ontlopen! Het was meer de bedoeling om zwarte sneeuw te zien als teken dat we helemaal tot het gaatje gingen met de fietstraining. Die hebben we nog niet gezien maar we hebben nog 2 dagen voor de boeg waarin we zoals het er nu uitziet aardig weer krijgen en ons nog kunnen uitleven op verschillende zware klimmetjes.

Na de koffie bezochten we nog even een fietsenzaak om de herinnering aan onze missie op dit eiland levend te houden was het daarna tijd om wat te gaan eten. En dat "wat" groeide uit tot een pizza ter grote van een karrewiel en met zoveel koolhydraten dat ik waarschijnlijk nog even een weekje eraan vast had moet plakken om alles te verbranden als ik 'm helemaal had opgegeten. Ik liet dus maar een stuk liggen voor de hond van de zaak die eruit zag alsof meer klanten de grootte van hun pizza hadden overschat.

Om de middag verder te vullen werd er besloten om naar de sauna te gaan. De sauna van het eerste hotel zat vol met een groep van 30 Thaise wielrensters en de baliedames zeiden dat er geen personen meer bij mochten. Op mijn vraag of er niet toch nog eentje bij mocht werd negatief beantwoord en zelfs toen ik smekend op mijn knieën ging mocht ik er niet bij. Een Thaise massage kon ik dus mooi vergeten! Op naar Grupotel Taurus Park om te kijken of we daar nog werden toegelaten. Ik hoopte nog op een groep Zweedse fietsters maar die waren er niet en dus mochten wij voor 20 euri's relaxen. Ik wil er niet teveel worden aan vuil maken maar het komt er op neer dat ik na de hamman en een stukje zwemmen op een verwarmde bank in een diepe diepe slaap viel!

Toen ik wakker werd gemaakt zag ik de schoonmaakploeg al rondlopen, was het al donker buiten en knorde mijn maag als teken dat hij dreigde te laat te komen voor het avondeten in het hotel. Ik volgde Rob slaapdronken door de donkere straten tot aan "La Terrazza" waar hij wat ging eten. Met de interne Ton-Ton nog steeds in de slaapstand vervolgde ik mijn weg en probeerde de geur van de dagelijkse vreetschuur op te vangen als navigatiemiddel terug naar mijn hotelkamer. Mijn neus ving allerlei dubieuze hotelluchten op behalve iets wat op eten leek maar uiteindelijk bereikte ik toch mijn doel.

Een rustdag, sneeuwdag, pizzadag en saunadag en morgen dus maar weer een fietsdag!

Mallorca IV

Mooi zonnig weer in Nederland. Een grauwe grijze dag op Mallorca. Volgens mij klopt er iets niet in de eerste 2 korte zinnen!

Wij hebben dan wel ons eigen zonnetje in de groep, Amber Solaire, maar de (bijna) gelijknamige zonnebrandcrême zit al dagen in m'n toilettas. Een beetje ongelukkige week qua timing van het weer maar dat neemt niet weg dat ik het prima naar m'n zin heb hier op dat eiland in de Méditerranée waarvan ik gisteren in een glimp zonneschijn zag dat 'ie inderdaad nog steeds zo blauw, zo blauw is!

Wat later dan normaal vertrokken we, zonder Amber die een rustdag had, richting.....beter weer! We waren weer met een elftal en hadden zo tegen de plaatselijke FC kunnen spelen, maar dat loopt zo slecht met die fietssschoentjes aan! Fietsen dus en in een rustig tempo reden we de stad uit oostelijk richting Algaida.

Het was fris en eerst dacht ik dat het de kou was die de kaakspieren verlamde, of had ik een dominee gemist die ongemerkt voorbij was gekomen? Het was erg stil in de groep en ineens wist ik het : Jaap was er vandaag niet bij! De gesprekken kwamen uiteraard wel op gang want met de Brabanders in de groep is het altijd gezellig kletsen.

Rob had inmiddels zijn windjack uitgedaan omdat de 16 lagen kleding die hij aanhad toch iets te benauwd was. Ik vond het ook wat overdreven want 15 was met dit weer wel genoeg.

Op weg naar de voet van de Randa passeerden we een groot veld met honderden zonnepanelen. Ik keek naar de dikbewolkte grijze lucht en vreesde voor de stroomvoorziening van het hotel. Zouden de fietsers die in de relaxstand waren achtergebleven nu de dag wel doorkomen?

Via een paar smalle weggetjes arriveerden we bij de splitsing waar 1 nét gearriveerde fietser met André meeging via een kortere route terug naar het hotel. Ook Rob sloot zich aan die óf schrok van het verhaal van André en het bordje met het stijgingspercentage van de klim (gemiddeld 8,3%) óf had ook figúúrlijk in de afgelopen dagen een jasje uitgedaan. Ik ben benieuwd naar zijn blog van vandaag waar de oplossing van dit raadsel ongetwijfeld te vinden zal zijn.

De klim was pittig met hele steile stukjes van 17% en ik reed aardig op mijn limiet om het wiel van Brabantse Mike te kunnen houden. Maar het lukte en de klim van 2 km eindigde op een klein parkeerplaatsje waar ik gelijk door 2 waarschijnlijk uit ons hotel ontsnapte bejaarde Duitse toeristen (waar zitten ze niet!) werd aangesproken.

Het valt niet mee om met een hartslag van 180 in het Duits uit te leggen dat het nog 3 km naar het klooster is en dat het makkelijk kon met de auto. Ik maakte nog een soort van grapje over wisselen van voertuig maar dat kwam geloof ik niet helemaal over of wilde ze niet begrijpen!

Na de afdaling klonterde de groep weer samen tot.......(hebben jullie meegeteld?) 8 en reden we verder nu richting Llucmajor. Daar was het tijd voor de koffie/lunchstop!

Er was gelukkig nog net wat plek in een hoekje van de zaak waar we dicht tegen elkaar aan de bestelling aan de ober opgaven. Het Brabantse Spaans werd waarschijnlijk niet helemaal begrepen want ze bleven koffie neerzetten en waarschijnlijk waren we bij een dopingcontrole positief getest op cafeïne.
Van Rogier kregen we voor de terugweg een opdracht mee : we gingen ronddraaien. Telkens met 2 op kop en daarna ronddraaien, 500 meter de tijd om met elkaar te kletsen en daarna kreeg je een ander tijdelijk fietsmaatje. Het was dus belangrijk om snel je verhaal te doen met korte zinnen en turbotaal.

Een leuke oefening en mooi om de harde wind een beetje onder elkaar te verdelen.

Na 95 km waren we weer terug en waren we 3,5 uur onderweg geweest. Een koude dag en we waren blij dat we ons konden opwarmen in het al vertrouwde wielercafé.

Toch weer een mooie fietsdag en wonder boven wonder wéér zonder regen. Wat dat betreft hebben we niets te klagen, nu de zon nog! Terug naar het hotel verscheen 'ie samen met een blauwe hemel alsnog. Te laat voor vandaag maar vroeg genoeg voor morgen!

Mallorca III

Vandaag de eerste rit met de hele JdR-groep dus een mannetje of 15 plus 2 dames stonden even over tienen klaar om op weg te gaan richting Petra, een dorpje in het midden van het eiland.
Bakken met water waren in de nacht gevallen samen met de pijpestelen die het had geregend en het plenzen om een uur of 5 hadden er voor gezorgd dat het redelijk nat én glad was op de weg. Gelukkig was het wel op tijd weer droog geworden en zouden we de rest van de dag wel veel dreigende bewolking zien maar geen neerslag meer hebben. Een beetje machogedrag van de wolken eigenlijk. We hadden gewoon weer ontzettende mazzel (Amber in het team, dan krijg je dat!) en eindelijk beseffen ze daarboven dat we goed bezig zijn en dat we het ergens voor doen! Al die andere Ad6-ers in Nederland natuurlijk ook met die sneeuw maar een kniesoor die daar op let.
Net even voor Sineu splitste de groep zich voor een lange en een kortere ronde. Ik had weer erg goede benen en ik twijfel na 3 superdagen nu toch echt of ze wel van mij zijn. Als degene die stiekem in mijn slaap 2 bionische protheses heeft gemonteerd zich even wil melden. Ik wil ik ze graag kopen!

Ik koos samen met Johan de lange versie terwijl Amber en Rob na 2 pittige dagen de kortere variant kozen samen met nog 4 andere fietsers. Na een high-five, een toi toi en good luck scheidden onze wegen zich en reed ik met Roger, onze wegkapitein voor deze dag, richting Sineu om weer aan te sluiten bij de rest van de groep die al vooruit was gereden.

De wielerbaan in Sineu werd even met een bezoekje vereerd en na 47 jaar (precies zo oud als dat ik me voel en eruit zie......toch?) kon ik dan eindelijk pistier worden! Ik leefde mij even uit met een paar rondjes over het rode asfalt en werd voor het nageslacht vereeuwigd. We vervolgden onze weg naar Petra (nee zus, don't worry, we komen niet op de koffie met 11 bezwete fietsers) waar we zouden pauzeren voor K&K (koffie en koolhydraten). Roger gaf het teken "vrij rijden" tot aan de stop wat door de meeste werd begrepen als "rijden totdat de stoppen doorslaan" en dus stormden we met 45 per uur het dorp binnen! Ik voelde mij geroepen om met mijn gepimpte protheses deze losgeslagen bende voor te gaan en kwam met hete velgen precies bij het pleintje tot stilstand terwijl ik volgens opdracht toch al voor het plaatsnamenbordje in de remmen kneep (echt waar Roger!).

De koffiestop liep uit tot een halve lunch, maar was erg gezellig en resulteerde wonderbaarlijkerwijs niet tot stramme benen, waarmee de twijfel over het eerder genoemde eigendomsbewijs weer werd aangewakkerd. Samen met de eveneens wonderbaarlijk rijdende Johan nestelde ik mij op kop in de stevige wind die we op de terugweg tegen hadden. We lieten duidelijk even zien waar de Viergang voor staat : verantwoordelijkheid, karakter, doorzettingsvermogen en koersinzicht. Dat laatste werd vooral gedemonstreerd door onze spatloze gezichten terwijl de anderen bij elke plas die wij doorkliefden (gewoon rijden beschrijft hier niet de werkelijkheid) een straal modder tussen de brilleglazen kreeg gespoten.

Het is zeker waard nog even te vermelden dat Johan tot aan de eindstreep met een glimlach rondreed vanaf het moment dat hij hoorde dat hij rustiger op kop moest rijden!

Na een koud laatste uur in het wiel van een groep Duitse kamikazepiloten reden we weer de boulevard op waar we in het warme wielercafé, waar we door Amber en Rob met open armen werden ontvangen, nog op tijd waren om op tv de finish van Parijs-Nice te zien.

M'n telraampje begint vol te raken en is aan vervanging toe want ik kon er alweer 118 km bij optellen die we in 3 uur en 50 minuten onder onze wielen hadden door zien gaan.

Fietsdag nummer 3 was weer bijzonder geslaagd en op naar numero quatro!

Mallorca II

Vandaag had onze teamcaptain Johan weer wat moois voor ons bedacht. We gingen de "Randa" 3x beklimmen! Een aanloop er naartoe van ongeveer 25 km en daarna een klim van zo'n 5 km a 5,6% gemiddeld. We gingen met een groepje van 7 onderweg in een lekker ochtendzonnetje en we hadden er weer zin in. Na zo'n 3 km ging mijn fiets spontaan in de "lounge-stand", meestal mijn positie voor de avonduren maar nu had ik er nog geen zin in, en moest ik weer even mijn losgekomen zadel vastzetten.

Mijn gehuurde Ridley bevalt me verder trouwens prima, rijdt echt heerlijk en als ik nog eens aan een nieuwe fiets toe ben dan is het zeker een optie!

Het ging lekker en ik droomde al een beetje weg naar de klim die er in mijn gedachten stil en idyllisch bij lag onder een blauwe hemel, met af en toe een overstekende kip of misschien zelfs wel een geit. Gearriveerd bij de voet van de klim bleek het drukker dan de A2 op een regenachtige maandagmorgen! Veel fietsers en duidelijk een populair stekkie om te trainen. Had eigenlijk nog wel een fietsende monnik verwacht op weg naar zijn klooster op een fiets met misschien wel een mandje voorop. Niet gezien en waarschijnlijk gaan ze gewoon met de auto omhoog. Zo'n lange bruine pij elke keer tussen de spaken is ook wel erg lastig.

We sloten ons aan bij de stijgers en dalers, ieder in zijn eigen tempo en zoveel keer als hij of zij wilde. Gelukkig bleef er niemand onder in het dorp op het terras zitten. Amber ging 1x omhoog, Rob kwam tot 2x en Johan en ik gingen 3x naar boven.

Het klimmen ging echt perfect (een klimtijd van 14 minuten over 5 km maakt me toch wel erg blij in de maand maart!) en m'n benen gingen bijna vanzelf, ik en mijn fiets hoefde alleen maar te volgen. Na dit klimfestijn was het tijd voor en verdiende we ook zeker een koffiebreak!

Na de consumptie van de broodnodige koolhydraten en het achterlaten van de hoofdprijs voor de uitbaters van het overigens mooie etablissement konden we weer verder voor een mooi rondje terug naar het hotel. Het was allemaal perfect gepland en uitgedacht maar waarschijnlijk door atmosferische storingen of het sneller draaien van de aardbol als gevolg van een Chileense aardbeving kwamen we op een hele andere plek terecht dan we dachten. Nou ja, niet helemaal "we" want Amber en ik waren wederom slechts in de volgkaravaan en derhalve onschuldig. Wij werden uiteraard wel slachtoffer van de gevolgen en dat betekende een "extraatje" van zo'n 25 km.

Na de laatste lange afdaling stormden we "La Terrazza" weer binnen en kon ik 138 km bijtellen bij mijn Mallorcatotaal. 5 uur onderweg geweest in wederom prima weer en we hadden dan ook allemaal een warm bad verdiend!

Een mooie fietsdag en op naar nummer 3!

P.S.

De klimvideo zal later worden geplaatst i.v.m. met de nog lopende onderhandelingen met diverse profteams! :-)

Mallorca

Wakker worden op Mallorca is eigenlijk verder gaan met dromen. Een dag in maart die begint met palmbomen en zon is zo on-Nederlands dat je nog denkt dat je slaapt als je de gordijnen openschuift. Maar het is echt, ik zit middenin de lente terwijl in Nederland de zoveelste laag sneeuw langzaam wegsmelt.

Vandaag de eerste fietsdag met Johan als Mallorca-kenner en wegkapitein op kop. Rob als secondant en Amber en ik als gehoorzame volgers. Op de weg naar Cala Figuera werden we al snel ingehaald door een groep fietsers en konden we het eerste stuk lekker aanpikken. De flinke tegenwind konden we zo mooi verdelen over een man of 12 en 1 hele stoere vrouw die gewoon het tempo van 30 of meer in het uur tegen de wind in en met stukken vals plat wegtrapte.

Het was opvallend dat het tempo flink werd opgeschroefd met Rob en Johan aan kop. Was het hun snelle, lichte Litespeed fietsen of hadden ze gewoon hele goeie benen? Het leek in ieder geval wel of ze ontzettend haast hadden om in Cala Figuera te komen.

Het antwoord kwam 61km later toen we het dorp aan de baai binnenreden voor de tussenstop inclusief bijtanken. NOTENTAAAAAAART !!!!!!!
Het energiebommetje begeleidt door een Americano en een Ice Tea smaakte perfect en was een goede start voor de terugweg.

Richting Lucmajor was het vals plat ineens een heel stuk aardiger en met de wind mee en de zon ook nog eens qua temperatuur een stuk beter. Ik had de neiging om mijn beenstukken af te doen maar wilde mijn fietsmaatjes geen sneeuwblindheid bezorgen dus ik zag er maar van af.

De route terug richting Palma ging over prachtige landweggetjes en langs boomgaarden waar de bloesembomen al een paar weken voorsprong hadden genomen op hun Hollandse collega's. Haviken, zilverreigers, kippen op de weg, de natuur liet zich even van zijn beste kant zien en werd met volle teugen opgesnoven.

Na 110 km en 4 uur fietsen waren we weer terug op zeeniveau en zagen we weer de golven van de zee. Terugrijdend langs de grijze golf die op de boulevard liep maakten we nog even een stop bij het wielercafé van de sympathieke Frank en Carmen "La Terraza". Met meer dan 400 wielershirts aan muren en plafond ademt het gewoon fietsen uit en is het dé perfecte plek om een fietsdag af te sluiten. Een heerlijke eerste fietsdag op Mallorca en zo wil ik er nog wel een paar! Laten we maar beginnen met nummer 2 en dus........tot morgen!