Na het NK is het even stil geweest en dat vooral omdat ik even een vervelend virusje op bezoek heb gehad die me een paar dagen van de fiets en in bed gehouden heeft. Afgelopen maandag was ik gelukkig net op tijd "hersteld" om de tijdrit van de Nootdorpse Kippen te rijden. Op uitnodiging konden we meedoen met deze gezellige club die jaarlijks een mooi parcours uitzet om je eens lekker helemaal kapot op te rijden! Ingeklemd tussen Nootdorp en Pijnacker was het dus afgelopen maandag een individueel gevecht tegen de klok en de elementen (windkracht 5!) en vandaag mochten de koppels hetzelfde rondje rijden (zie kaart).
Eerst dus in m'n uppie. Een afstand van 12,4 km en dat is normaal gesproken een klein rotstukkie, zeker voor zo'n kilometervreter als ik, maar als tijdrit lijkt er geen eind aan te komen! Geen moment van herstel, constant vrijwel voluit en met een hartslag in de rode, diep donkerrode zone is dit ineens een hele andere vorm van fietsen dan je gewend bent. Verschrikkelijk zwaar maar wel ontzettend gaaf en wielrennen in zijn puurste vorm!
Het waren wel de 19 zwaarste minuten uit mijn fietsleven denk ik en met m'n bloed op een pH waarde van ongeveer 3 was de finishlijn een echte verlossing. Toch herstel je ook wel weer vrij snel zodat je na afloop toch kan zeggen dat het klopt : pijn is fijn! :-) Uiteindelijk als 4e in mijn categorie geëindigd en daar was ik best tevreden mee gezien de voorbereiding en eigenlijk zat ik qua tijd niet eens zover achter de eerste 3. Had ik bovendien geweten wie later de rondemiss zou zijn dan had ik ongetwijfeld nog een tandje harder kunnen rijden! :-)
Vandaag werd er in 2-tallen gestart. Een koppeltijdrit zogezegd. Het was bij het inschrijven een beetje onduidelijk hoe de koppels nu eigenlijk werden samengesteld en omdat ik toch wel erg graag met mijn vaste trainingsmaatje, fietsvriendin Amber wilde starten nam ik het zekere voor het onzekere. Op miraculeuze wijze kwam uit de "loting" tevoorschijn dat wij inderdaad samen en ook als eerste mochten starten. Toeval? Ik kan alleen vertellen dat ik morgen even aan m'n baas een voorschot op m'n salaris moet vragen. :-)
Als eerste gingen we dus op weg met de afgesproken tactiek en commando's in ons hoofd. Ik voorop en Amber in het wiel geplakt. Af en toe best lastig om de juiste snelheid te kiezen want samen fietsen is 1 maar in dit tempo is het toch wel anders. Maar voor zo'n eerste keer ging het eigenlijk hartstikke goed. Met een gemiddelde van 35,9 km/uur werden de 12,4 km afgeraffeld en eindigden we op een mooie 13e plaats (dit getal achtervolgd mij al weken,haha) in een veld van 26 koppels. In 1 week 2 zware tijdritten rijden valt niet mee maar was een hele leuke ervaring en zeker voor herhaling vatbaar.
De verbruikte calorieën konden na afloop nog even worden aangevuld op de prima barbecue die op ons stond te wachten. Nee, het is goed georganiseerd daar bij die Nootdorpse Kippen, dat kan je wel aan ze overlaten en het is vooral ook heel gezellig. Een mooie afsluiting van het wegseizoen dat toch al bol stond van prachtige momenten.
Volgend weekend gezellig nog even los gaan in Limburg en daarna mag de mountainbike weer van stal. Even het stof eraf blazen, beetje poetsen en smeren en dan de blubber in. Ook leuk!
Kan het nu al zeggen : 2010 was een topjaar! En volgend jaar doen we er gewoon nog eentje achteraan. Met al die plannen die we hebben en al die leuke mensen bij elkaar moet dat zeker lukken!
Voor foto's en de andere kant van het verhaal surf je natuurlijk even naar het blog van Amber!
Irene en Art bedankt voor de aanmoedigingen, Ruud bedankt dat ik even je tweelingbroer mocht zijn en de rondemiss bedankt voor het thuisbrengen (en dat moeten al die profs nog maar eens voor elkaar zien te krijgen, haha).
zondag 26 september 2010
zondag 12 september 2010
NK Someren
Someren-Heide. Het regent. Ik zit in de achterbak van mijn auto en kijk tussen de vastgeplakte regendruppels door naar buiten. Er lopen mensen rond met parapluies of hangen over een hek langs het parcours met hun hoofd diep onder een capuchon. Het zijn er zowiezo weinig die de nattigheid trotseren. Dit is niet echt het uitgelezen weer om naar een wielerkoers te gaan kijken, zelfs niet als het een Nederlands Kampioenschap is.
In Brabant verwacht je toch minstens het halve dorp langs de zijlijn maar nu zit iedereen achter de geraniums, tv aan en bij een enkeling misschien zelfs wel de kachel.
Mijn fiets staat naast me. Schoon, glimmend, ketting gesmeerd. Klaar voor zijn 1e en tevens laatste NK. Na 8 jaar trouwe dienst is het tijd voor een nieuwe en gun ik hem een mooie afscheidskoers. Nog één keer zal hij de kracht van mijn benen op de pedalen voelen, mijn handen die trekken aan het stuur, het schuiven op het zadel. Nog één keer de wind die langs het frame suist, regen die opspuit van de wielen en uiteen spat op het rood dat langzaam verdwijnt onder een dun laagje modder. Zijn laatste kunstje.
Terwijl ik mijn spullen bij elkaar zoek zie ik renners voorbijkomen, lopend met de fiets aan de hand, tas over de schouder. Ik zie alleen maar onbekende gezichten, niemand kent mij. De 1e schooldag op een nieuwe school. Of het een voordeel of een nadeel is moet nog blijken straks in de wedstrijd die over een uurtje gaat beginnen.
De Masters 50-59 en 60+ zijn nog bezig met hun koers. Grijs haar komt onder de nieuwe helmen uit. Gerimpelde gezichten, door de tijd en de wedstrijd getekend. Taaie mannen die mij met een verbazingwekkende snelheid passeren, de bocht in gaan en weer uit het zicht verdwijnen.
Ik steek over op weg naar de permanence (een prachtig woord voor een tafeltje met 2 personen in een achterafzaaltje van een plaatselijk horecabedrijf) om mijn startnummers op te halen. Renners vóór mij hebben hun licentie achtergelaten en die staan verzameld in een grote bak met nummers. Als fietstoerist, recreatiefietser of cyclosportieveling (geef de niet-wedstrijdrijder maar een naampje) mag ik op een daglicentie starten. Ik sta al ingeschreven maar moet nog even een gele kaart met mijn persoonlijke gegevens invullen om definitief voor een paar uur toe te treden tot het "echte" wielerpeloton. Ik krijg startnummer 112 toegewezen, betaal de borg voor de 2 stukken bedrukt textiel inclusief 2 (?) spelden en wandel na een hoognodig toiletbezoek weer onder mijn Saxo Bank parapluie (je moet toch ergens indruk mee maken) naar de auto terug.
Ik ben m'n sokken vergeten! Verdomme, ik ben m'n sokken vergeten! Ik haal alles uit m'n tas maar er zitten geen wielersokken bij. Ik draai even de film in m'n hoofd terug naar de ochtend waar ik het beeld voor me zie dat ik met een paar zwarte sokken in m'n hand sta. Hoe ik ook zoek op het stuk gedachte-celluloid, het beeld van de sokken IN de tas komt er niet op voor. Blote voeten in m'n raceschoenen is geen optie, zeker niet met dit weer, en ik besluit mijn gewone sportsokken dan maar aan te houden. Witte. Nu nog wel.
Alle andere benodigde kledingstukken zijn gelukkig wel aanwezig en een half uurtje later begeef ik mij dan ook in een complete wieleroutfit naar de start. De benen goed in het vet.
Het infietsen stelt niet veel voor, een beetje heen en weer rijden en daarna snel schuilen onder het afdak bij een benzinestation vlakbij de start. Met z'n allen dichtbij elkaar staan we te wachten tot we naar de streep worden geroepen. Het is opgehouden met zachtjes regenen en het komt nu met bakken naar beneden. Het wachten duurt allemaal te lang, ongeduldig gemompel in de groep, een bel klinkt en we zijn onderweg! 12 ronden van 5,7 km, het aftellen is begonnen.
Er is weinig tijd om na te denken want binnen 10 seconden lig ik in volle sprint om de groep bij te benen op weg naar de eerste bocht. Na 100 meter zit m'n hartslag al in de rode zone. In de bocht zakt het tempo bijna naar 0 als we er 3-dik doorheen sturen. Dan gelijk weer vol op de pedalen, sprint nummer 2! Mijn God, als dit zo heel de tijd doorgaat, pfffff.
Een lange weg voor ons, zo'n 2,5 km denk ik, smal en af en toe met veel troep op het wegdek afkomstig van de omliggende weilanden. Een straal water vermengd met zand en modder, opgeworpen door het achterwiel van mijn afwisselende voorgangers, spuit tussen mijn ogen en vertroebeld de blik door mijn gele brillenglazen. Na een halve ronde zie ik al bijna niks meer en besluit 'm af en te doen. De lichte kunststof bril, die precies 2 seconden schoon is gebleven, verdwijnt met een redelijk vloeiende beweging in mijn achterzak. Met helder zicht zie ik dat de meeste renners geen bril ophebben. Ervaring.
Er wordt gedemarreerd dat het een lieve lust is maar ik hou me voorlopig nog rustig. Ik heb al moeite genoeg om het tempo bij te houden en hoewel mijn benen reeds op bedrijfstemperatuur zijn moeten mijn hart en ademhaling nog in elkaars ritme komen, dus van onbezonnen acties is nog geen sprake.
Ondanks alle vluchtpogingen vloeit de groep toch steeds weer samen en het peloton voltooit dan ook compleet de eerste ronde al weet ik natuurlijk niet wat er achter mij al afgewapperd is. Ik hoef het ook niet te weten, wat er voor mij gebeurt is belangrijker. En dat wordt al gelijk bij het ingaan van de tweede ronde benadrukt als er zo'n 10 meter voor mij een valpartij is. 4 of 5 renners klappen op het natte asfalt en ik moet vol in de remmen. Ik blijf overeind en kom tussen de brokkenpiloten tot stilstand. Er wordt gescholden, verwijten vliegen heen en weer en haastig worden de schoenen weer in de pedaaltjes geklikt en de achtervolging ingezet op de groep die ongeschonden door heeft kunnen rijden. Ik moet ook weer vol in de sprint om me bij het groepje aan te sluiten wat in achtervolging gaat. Het duurt bijna een ronde en heel veel moeite en kracht voordat we weer aan kunnen sluiten. Nadat ik een beetje van de extra inspanning ben bijgekomen besluit ik om me wat naar voren te werken om dit soort overbodige energieverspilling te vermijden.
Het tempo is ondanks het slechte weer en de moeilijke omstandigheden moordend in de eerste paar ronden en ik zie de snelheid op mijn tellertje constant tussen de 45 en 50 km per uur schommelen. De benen zijn nog steeds prima en doen hun werk uitstekend maar ik twijfel of ik dit tot het einde vol ga houden want de overige essentiële onderdelen voelen aan alsof ze op ontploffen staan. De ademhaling giert door m'n keel en geselt m'n longen terwijl mijn hart in overdrive is en bijna door mijn borstkas naar buiten komt. Dit is geen rustig toerritje of een regelmatige klim op een Alpentop. Zelfs een stevige cyclo benadert niet de inspanning die ik aan het leveren ben. De Ronde van Nootdorp was brugklas MAVO en ik heb misschien wat teveel klassen overgeslagen want dit is eindexamen VWO. Ik moet nog 8 ronden, het zand knarst tussen mijn tanden, ik heb geen droge draad meer aan mijn lichaam en toch geniet ik op een of andere manier! Wielrennen is een vorm van masochisme.
In ronde 6 of zoiets stabiliseert het tempo zich enigzins en kan ik snel even een energiedrankje naar binnen werken. Even een kort momentje van herstel voordat het tempo weer omhoog wordt geschroefd.
Zonder het bewust te hebben gepland kom ik ineens in een groepje van 5 voorop te zitten. Als ik omkijk zie ik dat we een gaatje van zo'n 50 meter hebben en we proberen een soort van samenwerking tot stand te brengen. Het lukt niet echt en het gaatje wordt dan ook snel weer dicht gereden door het peloton die nog steeds geen vluchters toelaat. De wil van de massa wordt aan ons opgedrongen en ik laat me dan ook weer wat terugzakken naar het midden van de groep.
Nog 5 ronden te gaan en ik constateer al 7 ronden lang dat er heel voorzichtig en langzaam door de bochten gereden wordt. Te langzaam voor mijn gevoel en ik besluit dan ook eens te testen of ik dat sneller kan en of dit eventueel een voordeeltje op kan gaan leveren. Ik werk mij naar voren en nestel mij aan kop als we 1 van de 4 bochten naderen (het is een mooi rechthoekig parcours). Ik hou snelheid, rem niet teveel af en draai de bocht in, armen onder in de beugel, rechter been gestrekt en druk op het pedaal. Halverwege de bocht aanzetten, overeind komen, op de pedalen staan en hard doortrekken. De discipline die ik al heel de tijd volg maar deze keer in mijn tempo! Ik kijk achter mij om het resultaat te zien en merk dat ik zomaar een meter of 6 a 7 los ben van de rest. Ik rij niet door want dat staat gelijk aan een zelfmoordactie maar het is goed om te onthouden!
Het lijkt wel of ik met mijn actie de groep een beetje heb wakker geschud want er wordt de rest van de ronde aan alle kanten gedemarreerd. Ik ga een keer mee maar weer in een groep zonder lang bestaansrecht.
Aan het eind van ronde 8 knijpen er een aantal mannen tussenuit. Over de hoofden van mijn voorgangers in het peloton zie ik dat ze snel een aardig gaatje hebben. Er wordt getwijfeld en de afstand wordt groter. Ik blijf zitten zoals er zoveel blijven zitten. Teveel, want het blijkt uiteindelijk de juiste ontsnapping te zijn.
De voorsprong wordt niet groot maar de grote groep heeft niet meer de kracht of de wil en de saamhorigheid om het gat dicht te rijden. Na een bocht kan ik de groep voor ons goed zien en tel dat het er totaal 11 zijn. Voor mij en de rest wordt plaats 12 dus het hoogst haalbare.
De laatste ronde gaat in en het tempo zakt wat en het lijkt dat iedereen zich aan het voorbereiden is voor de laatste sprint. Ik probeer me wat naar voren te werken wat aardig lukt. De laatste bocht is nog zo'n 100 meter voor ons en ik zet rechts van de weg aan als ik een gaatje zie en schiet naar voren. Ik ga als eerste de bocht in en kom er net als een paar rondes eerder met zeker 5 meter voorsprong op de rest weer uit. Ik schakel en zet voluit aan. Alle laatste restjes kracht die ik nog in mijn benen heb zitten worden opgeroepen en ik vlieg langs de eerste paar vluchtheuvels. Ik zie in mijn ooghoeken nog steeds niemand verschijnen als de laatste 100 meter ingaat. Ik hoor de stem van de speaker al klinken en krijg de pedalen steeds moeilijker rond. Toch gaat het nog hard genoeg maar als ik nog 50 meter te gaan heb zie ik rechts van mij een voorwiel in beeld komen. Eéntje maar, dat valt mee. Ik heb geen kracht meer om te versnellen en zie langzaam ook de rest van een fiets verschijnen. De finish is nog 20 meter van mij verwijderd en m'n benen branden ongeveer uit m'n broek. De energievoorraad is nu definitief opgesoupeerd en ik verwacht in de laatste meters niet alleen de man naast mij maar ook de rest van het peloton over mij heen te krijgen. Net vóór de witte lijn op het wegdek schiet er een renner (de eigenaar en bestuurder van de eerder genoemde fiets) langs mij maar tot mijn opluchting blijft het daarbij. Als ik mijn rekenwerk goed heb gedaan finish ik dus als 13e.
Someren-Heide. Het is inmiddels droog geworden en ik zit weer in de achterbak van mijn auto. Nat, vuil, vermoeid maar met een voldaan en tevreden gevoel. Ik zoek mijn droge, warme kleren en besef me tegelijkertijd dat ik een mooie klassering heb behaald in een moeilijke wedstrijd.
Mijn fiets staat tegen de auto. Met een doek wrijf ik het zand en het meeste andere vuil van het frame en de wielen voordat ik hem naar binnen til. Ik klop hem even op het zadel als ware het een bedankje voor het geleverde werk.
Nadat ik mijn rugnummers weer heb ingeleverd en mijn prijs in ontvangst heb genomen (ja, ja, de 13e plek heeft mij 5 hele euris opgeleverd!) is het tijd om weer naar huis te gaan. Een mooie, zware wedstrijd achter de rug en weer een ervaring rijker. Op mijn 47e zit mijn 1e Nederlands Kampioenschap erop. Beter laat dan nooit. Net als de zon, die als ik op de snelweg richting Capelle rijd eindelijk tussen de wolken door verschijnt.
In Brabant verwacht je toch minstens het halve dorp langs de zijlijn maar nu zit iedereen achter de geraniums, tv aan en bij een enkeling misschien zelfs wel de kachel.
Mijn fiets staat naast me. Schoon, glimmend, ketting gesmeerd. Klaar voor zijn 1e en tevens laatste NK. Na 8 jaar trouwe dienst is het tijd voor een nieuwe en gun ik hem een mooie afscheidskoers. Nog één keer zal hij de kracht van mijn benen op de pedalen voelen, mijn handen die trekken aan het stuur, het schuiven op het zadel. Nog één keer de wind die langs het frame suist, regen die opspuit van de wielen en uiteen spat op het rood dat langzaam verdwijnt onder een dun laagje modder. Zijn laatste kunstje.
Terwijl ik mijn spullen bij elkaar zoek zie ik renners voorbijkomen, lopend met de fiets aan de hand, tas over de schouder. Ik zie alleen maar onbekende gezichten, niemand kent mij. De 1e schooldag op een nieuwe school. Of het een voordeel of een nadeel is moet nog blijken straks in de wedstrijd die over een uurtje gaat beginnen.
De Masters 50-59 en 60+ zijn nog bezig met hun koers. Grijs haar komt onder de nieuwe helmen uit. Gerimpelde gezichten, door de tijd en de wedstrijd getekend. Taaie mannen die mij met een verbazingwekkende snelheid passeren, de bocht in gaan en weer uit het zicht verdwijnen.
Ik steek over op weg naar de permanence (een prachtig woord voor een tafeltje met 2 personen in een achterafzaaltje van een plaatselijk horecabedrijf) om mijn startnummers op te halen. Renners vóór mij hebben hun licentie achtergelaten en die staan verzameld in een grote bak met nummers. Als fietstoerist, recreatiefietser of cyclosportieveling (geef de niet-wedstrijdrijder maar een naampje) mag ik op een daglicentie starten. Ik sta al ingeschreven maar moet nog even een gele kaart met mijn persoonlijke gegevens invullen om definitief voor een paar uur toe te treden tot het "echte" wielerpeloton. Ik krijg startnummer 112 toegewezen, betaal de borg voor de 2 stukken bedrukt textiel inclusief 2 (?) spelden en wandel na een hoognodig toiletbezoek weer onder mijn Saxo Bank parapluie (je moet toch ergens indruk mee maken) naar de auto terug.
Ik ben m'n sokken vergeten! Verdomme, ik ben m'n sokken vergeten! Ik haal alles uit m'n tas maar er zitten geen wielersokken bij. Ik draai even de film in m'n hoofd terug naar de ochtend waar ik het beeld voor me zie dat ik met een paar zwarte sokken in m'n hand sta. Hoe ik ook zoek op het stuk gedachte-celluloid, het beeld van de sokken IN de tas komt er niet op voor. Blote voeten in m'n raceschoenen is geen optie, zeker niet met dit weer, en ik besluit mijn gewone sportsokken dan maar aan te houden. Witte. Nu nog wel.
Alle andere benodigde kledingstukken zijn gelukkig wel aanwezig en een half uurtje later begeef ik mij dan ook in een complete wieleroutfit naar de start. De benen goed in het vet.
Het infietsen stelt niet veel voor, een beetje heen en weer rijden en daarna snel schuilen onder het afdak bij een benzinestation vlakbij de start. Met z'n allen dichtbij elkaar staan we te wachten tot we naar de streep worden geroepen. Het is opgehouden met zachtjes regenen en het komt nu met bakken naar beneden. Het wachten duurt allemaal te lang, ongeduldig gemompel in de groep, een bel klinkt en we zijn onderweg! 12 ronden van 5,7 km, het aftellen is begonnen.
Er is weinig tijd om na te denken want binnen 10 seconden lig ik in volle sprint om de groep bij te benen op weg naar de eerste bocht. Na 100 meter zit m'n hartslag al in de rode zone. In de bocht zakt het tempo bijna naar 0 als we er 3-dik doorheen sturen. Dan gelijk weer vol op de pedalen, sprint nummer 2! Mijn God, als dit zo heel de tijd doorgaat, pfffff.
Een lange weg voor ons, zo'n 2,5 km denk ik, smal en af en toe met veel troep op het wegdek afkomstig van de omliggende weilanden. Een straal water vermengd met zand en modder, opgeworpen door het achterwiel van mijn afwisselende voorgangers, spuit tussen mijn ogen en vertroebeld de blik door mijn gele brillenglazen. Na een halve ronde zie ik al bijna niks meer en besluit 'm af en te doen. De lichte kunststof bril, die precies 2 seconden schoon is gebleven, verdwijnt met een redelijk vloeiende beweging in mijn achterzak. Met helder zicht zie ik dat de meeste renners geen bril ophebben. Ervaring.
Er wordt gedemarreerd dat het een lieve lust is maar ik hou me voorlopig nog rustig. Ik heb al moeite genoeg om het tempo bij te houden en hoewel mijn benen reeds op bedrijfstemperatuur zijn moeten mijn hart en ademhaling nog in elkaars ritme komen, dus van onbezonnen acties is nog geen sprake.
Ondanks alle vluchtpogingen vloeit de groep toch steeds weer samen en het peloton voltooit dan ook compleet de eerste ronde al weet ik natuurlijk niet wat er achter mij al afgewapperd is. Ik hoef het ook niet te weten, wat er voor mij gebeurt is belangrijker. En dat wordt al gelijk bij het ingaan van de tweede ronde benadrukt als er zo'n 10 meter voor mij een valpartij is. 4 of 5 renners klappen op het natte asfalt en ik moet vol in de remmen. Ik blijf overeind en kom tussen de brokkenpiloten tot stilstand. Er wordt gescholden, verwijten vliegen heen en weer en haastig worden de schoenen weer in de pedaaltjes geklikt en de achtervolging ingezet op de groep die ongeschonden door heeft kunnen rijden. Ik moet ook weer vol in de sprint om me bij het groepje aan te sluiten wat in achtervolging gaat. Het duurt bijna een ronde en heel veel moeite en kracht voordat we weer aan kunnen sluiten. Nadat ik een beetje van de extra inspanning ben bijgekomen besluit ik om me wat naar voren te werken om dit soort overbodige energieverspilling te vermijden.
Het tempo is ondanks het slechte weer en de moeilijke omstandigheden moordend in de eerste paar ronden en ik zie de snelheid op mijn tellertje constant tussen de 45 en 50 km per uur schommelen. De benen zijn nog steeds prima en doen hun werk uitstekend maar ik twijfel of ik dit tot het einde vol ga houden want de overige essentiële onderdelen voelen aan alsof ze op ontploffen staan. De ademhaling giert door m'n keel en geselt m'n longen terwijl mijn hart in overdrive is en bijna door mijn borstkas naar buiten komt. Dit is geen rustig toerritje of een regelmatige klim op een Alpentop. Zelfs een stevige cyclo benadert niet de inspanning die ik aan het leveren ben. De Ronde van Nootdorp was brugklas MAVO en ik heb misschien wat teveel klassen overgeslagen want dit is eindexamen VWO. Ik moet nog 8 ronden, het zand knarst tussen mijn tanden, ik heb geen droge draad meer aan mijn lichaam en toch geniet ik op een of andere manier! Wielrennen is een vorm van masochisme.
In ronde 6 of zoiets stabiliseert het tempo zich enigzins en kan ik snel even een energiedrankje naar binnen werken. Even een kort momentje van herstel voordat het tempo weer omhoog wordt geschroefd.
Zonder het bewust te hebben gepland kom ik ineens in een groepje van 5 voorop te zitten. Als ik omkijk zie ik dat we een gaatje van zo'n 50 meter hebben en we proberen een soort van samenwerking tot stand te brengen. Het lukt niet echt en het gaatje wordt dan ook snel weer dicht gereden door het peloton die nog steeds geen vluchters toelaat. De wil van de massa wordt aan ons opgedrongen en ik laat me dan ook weer wat terugzakken naar het midden van de groep.
Nog 5 ronden te gaan en ik constateer al 7 ronden lang dat er heel voorzichtig en langzaam door de bochten gereden wordt. Te langzaam voor mijn gevoel en ik besluit dan ook eens te testen of ik dat sneller kan en of dit eventueel een voordeeltje op kan gaan leveren. Ik werk mij naar voren en nestel mij aan kop als we 1 van de 4 bochten naderen (het is een mooi rechthoekig parcours). Ik hou snelheid, rem niet teveel af en draai de bocht in, armen onder in de beugel, rechter been gestrekt en druk op het pedaal. Halverwege de bocht aanzetten, overeind komen, op de pedalen staan en hard doortrekken. De discipline die ik al heel de tijd volg maar deze keer in mijn tempo! Ik kijk achter mij om het resultaat te zien en merk dat ik zomaar een meter of 6 a 7 los ben van de rest. Ik rij niet door want dat staat gelijk aan een zelfmoordactie maar het is goed om te onthouden!
Het lijkt wel of ik met mijn actie de groep een beetje heb wakker geschud want er wordt de rest van de ronde aan alle kanten gedemarreerd. Ik ga een keer mee maar weer in een groep zonder lang bestaansrecht.
Aan het eind van ronde 8 knijpen er een aantal mannen tussenuit. Over de hoofden van mijn voorgangers in het peloton zie ik dat ze snel een aardig gaatje hebben. Er wordt getwijfeld en de afstand wordt groter. Ik blijf zitten zoals er zoveel blijven zitten. Teveel, want het blijkt uiteindelijk de juiste ontsnapping te zijn.
De voorsprong wordt niet groot maar de grote groep heeft niet meer de kracht of de wil en de saamhorigheid om het gat dicht te rijden. Na een bocht kan ik de groep voor ons goed zien en tel dat het er totaal 11 zijn. Voor mij en de rest wordt plaats 12 dus het hoogst haalbare.
De laatste ronde gaat in en het tempo zakt wat en het lijkt dat iedereen zich aan het voorbereiden is voor de laatste sprint. Ik probeer me wat naar voren te werken wat aardig lukt. De laatste bocht is nog zo'n 100 meter voor ons en ik zet rechts van de weg aan als ik een gaatje zie en schiet naar voren. Ik ga als eerste de bocht in en kom er net als een paar rondes eerder met zeker 5 meter voorsprong op de rest weer uit. Ik schakel en zet voluit aan. Alle laatste restjes kracht die ik nog in mijn benen heb zitten worden opgeroepen en ik vlieg langs de eerste paar vluchtheuvels. Ik zie in mijn ooghoeken nog steeds niemand verschijnen als de laatste 100 meter ingaat. Ik hoor de stem van de speaker al klinken en krijg de pedalen steeds moeilijker rond. Toch gaat het nog hard genoeg maar als ik nog 50 meter te gaan heb zie ik rechts van mij een voorwiel in beeld komen. Eéntje maar, dat valt mee. Ik heb geen kracht meer om te versnellen en zie langzaam ook de rest van een fiets verschijnen. De finish is nog 20 meter van mij verwijderd en m'n benen branden ongeveer uit m'n broek. De energievoorraad is nu definitief opgesoupeerd en ik verwacht in de laatste meters niet alleen de man naast mij maar ook de rest van het peloton over mij heen te krijgen. Net vóór de witte lijn op het wegdek schiet er een renner (de eigenaar en bestuurder van de eerder genoemde fiets) langs mij maar tot mijn opluchting blijft het daarbij. Als ik mijn rekenwerk goed heb gedaan finish ik dus als 13e.
Someren-Heide. Het is inmiddels droog geworden en ik zit weer in de achterbak van mijn auto. Nat, vuil, vermoeid maar met een voldaan en tevreden gevoel. Ik zoek mijn droge, warme kleren en besef me tegelijkertijd dat ik een mooie klassering heb behaald in een moeilijke wedstrijd.
Mijn fiets staat tegen de auto. Met een doek wrijf ik het zand en het meeste andere vuil van het frame en de wielen voordat ik hem naar binnen til. Ik klop hem even op het zadel als ware het een bedankje voor het geleverde werk.
Nadat ik mijn rugnummers weer heb ingeleverd en mijn prijs in ontvangst heb genomen (ja, ja, de 13e plek heeft mij 5 hele euris opgeleverd!) is het tijd om weer naar huis te gaan. Een mooie, zware wedstrijd achter de rug en weer een ervaring rijker. Op mijn 47e zit mijn 1e Nederlands Kampioenschap erop. Beter laat dan nooit. Net als de zon, die als ik op de snelweg richting Capelle rijd eindelijk tussen de wolken door verschijnt.
donderdag 9 september 2010
Ereronde
Ik kende hem niet persoonlijk maar zijn levensverhaal en zijn gevecht heeft diepe indruk op mij gemaakt en zijn liefde voor het leven is een onuitputtelijke inspiratiebron.
Met Bas in mijn gedachten stapte ik vanavond op de racefiets om samen met Harm een rondje door het Groene Hart te fietsen. Na een paar regenachtige dagen was het weer lekker om in het zonnetje te rijden. Ik voelde al snel dat dat de benen goed waren en het tempo ging dan ook snel omhoog. Via Moerkapelle naar Hazerswoude en daarna tegen de wind in richting Zoeterwoude. Wind die ik niet voelde, niet wílde voelen net als het opgestookte vuurtje in mijn bovenbenen. Pijn is een emotie die je met genoeg wilskracht uit kan schakelen en in dit geval was het niet eens pijn maar een gevoel van macht. De energie stroomde door m'n aderen en overmoeibaar stampte ik op de pedalen. Het kan haast geen toeval zijn dat juist op deze dag, op deze avond het fietsen zo makkelijk ging. Je voelt je machteloos als je berichten leest zoals vandaag maar het omzetten van die machteloosheid in kracht is één van de peilers waarop de Alpe d'HuZes gedachte steunt.
Via Benthuizen en de Rottemeren ging het weer naar huis terwijl een mooie zonsondergang de laatste kilometers van een gouden randje voorzag. Na ruim 2 uur en een kwartier door het mooie nazomerlandschap en na een ronde van 72 km kwamen de benen tot stilstand.
Een ereronde voor Bas Mulder, Alpe d'HuZes kanjer en een mooi mens.
woensdag 8 september 2010
100 keer
Ik hou zo'n beetje alles bij wat ik op fietsgebied doe en daaruit bleek dat ik gisteravond alweer mijn 100e fietsrit van het jaar heb gemaakt. 100 keer nadenken over wat je gaat aantrekken, 100 keer de bidon(s) vullen, 100 keer bedenken waar je naartoe gaat fietsen (ja zelfs op de Tacx).
Het kan bijna geen toeval zijn dat ik gister onbewust exact hetzelfde rondje en afstand heb gereden als vorig jaar tijdens mijn "jubileumrit". Het was nu wel 11 dagen eerder en precies 1 minuut sneller! Ook alweer een bevestiging dat ik dit jaar aardig vooruit ben gegaan, haha. Alleen het weer was nu wel wat minder, een frisse dinsdagavond tegen een zonnige nazomer-vrijdagavond vorig jaar.
Het was dus weer een mooi rondje langs de Vlist en de beentjes (in het kort gestoken maar ook in de olie) draaiden lekker rond. Een goed gevoel wat ik graag nog even tot zondag wil vasthouden wanneer ik mijn laatste kunstje wil opvoeren van dit wegseizoen. Zeg nog even niet wat en laat de spanning er nog even in maar uiteraard zal ik er weer een aardig verhaal over te vertellen hebben, ongeacht de uitkomst!
Een lekker windje kwam gisteravond ook goed van pas om alle negatieve gedachten uit m'n hoofd te blazen en plaats te maken voor mooie nieuwe dingen zoals Alpe d'HuZes 2011. Maandagavond na een uurtje spinnen (was ook wel weer eens lekker) de kick-off gehad van het nieuwe team wat nog niet compleet is maar nu al enthousiast en vol goeie ideeën. Lees het blog van Amber over deze eerste bijeenkomst.
De avonden worden alweer een stuk korter en het zal niet lang meer duren of de lampjes moeten weer uit de kast gehaald worden. Nu ging het nog en even voor 8-en stapte ik na 57 mooie kilometers weer naar binnen.
Donderdag (bij goed weer) nog een ritje en dan zondag alles uit de kast. Nog 1x de Wilier op volle snelheid brengen (zijn definitief laatste kunstje) en het hart op hol. Heerlijk. Kannie wachten!
Het kan bijna geen toeval zijn dat ik gister onbewust exact hetzelfde rondje en afstand heb gereden als vorig jaar tijdens mijn "jubileumrit". Het was nu wel 11 dagen eerder en precies 1 minuut sneller! Ook alweer een bevestiging dat ik dit jaar aardig vooruit ben gegaan, haha. Alleen het weer was nu wel wat minder, een frisse dinsdagavond tegen een zonnige nazomer-vrijdagavond vorig jaar.
Het was dus weer een mooi rondje langs de Vlist en de beentjes (in het kort gestoken maar ook in de olie) draaiden lekker rond. Een goed gevoel wat ik graag nog even tot zondag wil vasthouden wanneer ik mijn laatste kunstje wil opvoeren van dit wegseizoen. Zeg nog even niet wat en laat de spanning er nog even in maar uiteraard zal ik er weer een aardig verhaal over te vertellen hebben, ongeacht de uitkomst!
Een lekker windje kwam gisteravond ook goed van pas om alle negatieve gedachten uit m'n hoofd te blazen en plaats te maken voor mooie nieuwe dingen zoals Alpe d'HuZes 2011. Maandagavond na een uurtje spinnen (was ook wel weer eens lekker) de kick-off gehad van het nieuwe team wat nog niet compleet is maar nu al enthousiast en vol goeie ideeën. Lees het blog van Amber over deze eerste bijeenkomst.
De avonden worden alweer een stuk korter en het zal niet lang meer duren of de lampjes moeten weer uit de kast gehaald worden. Nu ging het nog en even voor 8-en stapte ik na 57 mooie kilometers weer naar binnen.
Donderdag (bij goed weer) nog een ritje en dan zondag alles uit de kast. Nog 1x de Wilier op volle snelheid brengen (zijn definitief laatste kunstje) en het hart op hol. Heerlijk. Kannie wachten!
zondag 5 september 2010
Henk Lubberding Classic 2010
's Heerenberg. Ik kom er niet vaak. Hooguit 1x per jaar voor de Henk Lubberding Classic en ook dit jaar stond ik weer aan de start. Met snode plannen.Zat ik vorig jaar nog te slapen halverwege het peloton en was ik nog druk bezig met het verorberen van een energiedrankje, dit jaar zou ik het kaas niet van mijn brood laten eten en attent voorin gaan rijden. Makkelijker gezegd dan gedaan zou later blijken.
Na het vaste praatje voor de start door Henk Lubberding gaan we met een heerlijk zonnetje maar mét armstukken van start. Het is nog een b.b..b..b..b.b..beetje fris!
Een peloton van minstens 600 man trekt zich achter de wagen langzaam op gang. Minimaal 20 man politie op de motor voor en achter de massa en ook nog diverse auto's en een ambulance. Al het verkeer wordt aan de kant gezet en het lijkt warempel wel of ik in het tourpeloton zit.
De eerste 90 km zijn geneutraliseerd en dus wordt er meer gepraat dan getrapt. Een uit de kluiten gewassen theekransje maar wel eentje waarbij je goed moet opletten dan je niet met je hete kopje thee van je stoel dondert! Met zoveel zo dicht bij elkaar is het concentreren geblazen.
 |
| Henk Lubberding spreekt! |
Ik heb mijn goede voornemen gestalte gegeven en rij 2 meter achter de wagen. Hier blijf ik voorlopig lekker zitten.
Langs de weg staan veel mensen te kijken. Klappen als we voorbij komen en nemen foto's. Ik verbaas me dat er zoveel hun bed uit zijn gestapt of achter de koffie vandaan zijn gekomen om een peloton te bekijken wat toch voor 90% uit voornamelijk nobody's bestaat. Misschien wat goede amateurs (op de startnummers staan de namen en ik denk er wat te herkennen) maar toch heel veel onbekenden en ook genoeg fietstoeristen. Wel een bontgekleurd gezelschap en misschien verklaart dat de aantrekkingskracht.
Voor we de Posbank gaan beklimmen besluit ik een sanitaire stop te houden. Toch een vrij gevoel om 1x per jaar legaal te kunnen wildplassen! Het gedoogbeleid van de politie is voor 1 dag aangepast. Ik zoek een mooie boom uit en geef de wortels een warme douche. Het duurt al met al een minuut of 2 en ik mag even later achteraan beginnen met mijn inhaalrace.
Met de 2 klimmetjes op de Posbank is het wat makkelijker om weer vooraan te komen en het kost me dan ook weinig moeite om mij weer op de eerste rijen te melden. Ik eet en drink wat en concentreer me weer op de rijders voor me. Er is 60km gereden en de spanning stijgt.
Na 85 km zal de wedstrijd worden vrijgegeven en het wordt langzaam een nerveuze bedoening. Renners proberen op allerlei manieren naar voren te komen en niet altijd op een even vriendelijke of nette manier. Het is lastig om vooraan te blijven maar met wat kunst en vliegwerk lukt het voorlopig mijn plek te verdedigen. Wel een verschil met vorig jaar want toen had ik daar helemaal geen last van. In de buik van het peloton heerste er toen relatieve rust. Nu lijkt het meer op buikkramp.Over het fietspad proberen er wat renners naar voren te komen. Het fietspad buigt af en verdwijnt achter de struiken. Het peloton lacht als er piepende remmen en gevloek achter het groen vandaan klinken. Gegokt en verloren. Terug naar af en u ontvangt geen 200 euro.
En dan is het ineens zover. De auto geeft gas en 5 seconden later lig ik in volle sprint om in de voorste groep terecht te komen en te blijven. We draaien een dijk op en richting de Eltenberg gaat het hard, hééél hard. Dit herken ik dan weer wel van vorig jaar en het gaat weer ruim boven de 50 over de dijk bij Lobith.
Ik begin als 10e of 15e met klimmen als we de Eltenberg bereiken, het gaat makkelijk, het hooggebergte zit nog in m'n benen en ik ga als 2e de afdaling in. Op de steentjes is het even stuiteren en oppassen maar na 100 meter is het gladde asfalt weer terug. Er vormt zich een vrij grote groep in achtervolging op 1 ontsnapte dappere dodo.
't Peeske is het volgende klimmetje, zo'n 1300 meter lang en niet al te steil. Er wordt dan ook aan alle kanten gedemarreerd maar de hobbel in het landschap is niet lastig genoeg om de groep uit elkaar te scheuren. In de afdaling en net voordat we voor de 1e keer 's Heerenberg en de finish passeren vloeit alles weer samen. Het tempo zakt even en geeft me tijd om wat te drinken want m'n keel voelt aan als de Sahara tijdens een zandstorm. We dalen weer wat af en het tempo gaat weer omhoog. Het is gaatjes en achterwielen zoeken om vooraan te blijven maar wonder boven wonder lukt het me aardig tussen alle ervaren wedstrijdrijders.Onderaan een afdaling duiken we een bocht in naar links. In het midden van de weg licht een vluchtheuvel en de groep moet zich gedwongen splitsen. Ik ga voorlangs en zie in mijn ooghoeken dat een renner vol op het obstakel klapt. Een fiets vliegt 2 meter door de lucht, een schreeuw.
Er is geen tijd om er over na te denken, zelfs niet eens om even om te kijken. Wielersport is keihard.
In Zeddam (tenminste ik denk dat we daar zijn) gaat het even kort en steil omhoog over kasseien. Lastig, klimmen en klappertanden tegelijk, maar ook dit duurt gelukkig maar kort. Op weg naar de 2e beklimming van 't Peeske zit ik nog steeds voorin de groep. Met de hartslag al ruim 3/4 uur in het rood, dat wel. Kan ik nog mee als het straks weer omhoog gaat?
Ik weet het niet helemaal zeker maar als we weer omhoog gaan is alles weer bijeen. Geen eenzame koploper meer maar een grote groep op kop. Ik zit nog steeds in die groep.
We dalen voor de laatste keer af, de laatste paar kilometer en we schieten het bos weer uit. De eerste huizen van 's Heerenberg komen al snel dichtbij. Ik ben ongemerkt wat achter in de groep geraakt en het lukt me niet meer om me naar voren te werken mede omdat de straat voor de laatste bocht is volgebouwd met chicanes! Het lijkt de formule 1 wel. Ook qua snelheid voelt het zo aan. Ik ga de laatste bocht door met zeker 20 man voor me. Sprinten voor de overwinning zit er niet in maar ik verdedig mijn plek tot op de finishlijn. Onder het oog van het vele publiek gooi ik nog even alles uit de kast en daarna mag ik mijn benen stil houden.Geen idee wat m'n uiteindelijke klassering is maar ik ben supertevreden. Dit was echt koersen en ik heb me goed staande gehouden tussen al het licentiegeweld!
Op de weg terug naar de sporthal zie ik even later 2 renners wandelen met een gekreukeld wiel in hun handen. Ik realiseer me dat het niet meevalt om te rijden in een grote groep op hoge snelheid en ik kijk na deze rit dan ook met hele andere ogen naar een peloton.
Conclusie :
-de Henk Lubberding Classic is een gekke maar leuke koers
-wielrennen is fantastisch maar gevaarlijk
-ik mis 20 jaar wedstrijdervaring
-er zijn dames die vreselijk hard kunnen fietsen (zeker 1 in de kopgroep!)
-wedstrijdrijders zijn gestresst of gestoord of allebei (nou ja, niet allemaal natuurlijk)
-nog steeds goeie benen, hoe lang nog?
-het laatste uur met 42 gemiddeld inclusief 3 klimmetjes. Verbaas me dat ik dat kan!
-de HLC is top georganiseerd, dikke pluim voor alle betrokken mensen/instanties.
-volgend jaar weer? Dacht het wel!
woensdag 1 september 2010
Poldermodel
Nu het Franse hooggebergte voor dit jaar definitief achter mij ligt moeten de klimmersbenen weer plaatsmaken voor een paar die tegen de wind in kunnen stoepen. Er moet zogezegd weer een poldermodelletje ingeslepen worden. Na 2 dagen rust om de restanten van het belgische bier te verwerken kroop ik dus gisteravond maar weer in het zadel voor een rondje Puttershoek. M'n vaste rondje door de Hoekse Waard waar het land vol staat met producten die rijp zijn om in de potjes van HAK te worden verwerkt en waar het maïs al bijna op knappen staat. Een prima omgeving dus om die polderbenen gestalte te geven.
Ook het warme vakantieweer lijkt op z'n einde dus het was ook even zoeken naar de juiste kleding. Er scheen wel een zonnetje maar de temperatuur was niet om naar huis te schrijven. Dat kon ik de afgelopen 2 weken nog wel en dan kon ik aan het thuisfront melden dat het bloody hot was! Nu was het ronduit fris en dus gingen de armstukken in ieder geval mee.
Het valt zowiezo niet mee om weer in het dagelijkse ritme te komen. Eigenlijk zeg ik het verkeerd want je zit juist wel gelijk weer in dat ritme (ik wil het nou niet direct een sleur noemen) en je hebt de draad zonder dat je het echt wil zo weer opgepakt. Maar het valt absoluut niet mee om het te accepteren en ik heb de neiging om steeds uit de pas te lopen! Die zomerse cadans beviel me wat dat betreft veel beter. Ontbijtje in de zon, bakkie koffie in de zon, lekker stukkie fietsen in de zon, aan het zwembad in de zon, avondeten in de zon, met de krekeltjes op de achtergrond kijken naar de ondergaande zon en daarna slapen en wachten op weer een dag met zon. Dat is een ritme wat ik veel langer volhou! :-)
Maar dat vakantiegevoel is moeilijk vast te houden en lijkt alweer zover weg als je staat te kiezen tussen een lange of korte broek aantrekken. Het werd toch maar de korte versie want dat bruin wil je ook niet 1, 2, 3 kwijtraken.
Ik had eerst hele andere plannen maar het werd toch maar een rustige duurtraining. Gewoon lekker 2 uurtjes fietsen langs al die bekende plekjes die ik dit jaar al regelmatig gezien had maar toch gek genoeg niet gaan vervelen. Komt ook omdat het gewoon een mooie route is. Afwisselend qua omgeving en, door de Van Brienenoordbrug en de Heinenoordtunnel, zelfs in hoogte dus wat wil je nog meer als je in die drukke Randstad woont?! Gewoon een mooi rondje en eentje die zeker geen sleur wordt.
Kijk, dat er niet zoveel nieuws te melden is over m'n vaste trainingsrondje staat daar natuurlijk buiten. Er gebeurden geen rare of onverwachte dingen onderweg en het enige vermeldenswaardige feit is misschien dat m'n Polar volledig van slag was. Althans het hartslaggedeelte. Constant waarden van boven de 200 alsof ik iemand op m'n bagagedrager had zitten waarvan de slagen ook meegeteld werden! Heb er wel eens vaker last van, heel irritant en onduidelijk waar het aan ligt.
Na 61km en net even iets meer dan 2 uur was ik weer terug. Lekker gereden al waren de benen nog niet echt helemaal top maar die zullen ook nog wel even aan het Hollandse klimaat moeten wennen. Ook nog in de zomerstand en aan dat poldermodel moet dus nog even gewerkt worden.
Daarna een schandalig groot bord pasta naar binnen gewerkt want ik heb sinds de CC honger als een paard en moet mij ontzettend bedwingen om niet ongeremd te gaan vreten. Het lukte gisteren maar gedeeltelijk en bracht de avond door met m'n 2 vrienden die ik al een tijdje niet had gezien. Ben en Jerry. Gezellig.
Ook het warme vakantieweer lijkt op z'n einde dus het was ook even zoeken naar de juiste kleding. Er scheen wel een zonnetje maar de temperatuur was niet om naar huis te schrijven. Dat kon ik de afgelopen 2 weken nog wel en dan kon ik aan het thuisfront melden dat het bloody hot was! Nu was het ronduit fris en dus gingen de armstukken in ieder geval mee.
Het valt zowiezo niet mee om weer in het dagelijkse ritme te komen. Eigenlijk zeg ik het verkeerd want je zit juist wel gelijk weer in dat ritme (ik wil het nou niet direct een sleur noemen) en je hebt de draad zonder dat je het echt wil zo weer opgepakt. Maar het valt absoluut niet mee om het te accepteren en ik heb de neiging om steeds uit de pas te lopen! Die zomerse cadans beviel me wat dat betreft veel beter. Ontbijtje in de zon, bakkie koffie in de zon, lekker stukkie fietsen in de zon, aan het zwembad in de zon, avondeten in de zon, met de krekeltjes op de achtergrond kijken naar de ondergaande zon en daarna slapen en wachten op weer een dag met zon. Dat is een ritme wat ik veel langer volhou! :-)
Maar dat vakantiegevoel is moeilijk vast te houden en lijkt alweer zover weg als je staat te kiezen tussen een lange of korte broek aantrekken. Het werd toch maar de korte versie want dat bruin wil je ook niet 1, 2, 3 kwijtraken.
Ik had eerst hele andere plannen maar het werd toch maar een rustige duurtraining. Gewoon lekker 2 uurtjes fietsen langs al die bekende plekjes die ik dit jaar al regelmatig gezien had maar toch gek genoeg niet gaan vervelen. Komt ook omdat het gewoon een mooie route is. Afwisselend qua omgeving en, door de Van Brienenoordbrug en de Heinenoordtunnel, zelfs in hoogte dus wat wil je nog meer als je in die drukke Randstad woont?! Gewoon een mooi rondje en eentje die zeker geen sleur wordt.
Kijk, dat er niet zoveel nieuws te melden is over m'n vaste trainingsrondje staat daar natuurlijk buiten. Er gebeurden geen rare of onverwachte dingen onderweg en het enige vermeldenswaardige feit is misschien dat m'n Polar volledig van slag was. Althans het hartslaggedeelte. Constant waarden van boven de 200 alsof ik iemand op m'n bagagedrager had zitten waarvan de slagen ook meegeteld werden! Heb er wel eens vaker last van, heel irritant en onduidelijk waar het aan ligt.
Na 61km en net even iets meer dan 2 uur was ik weer terug. Lekker gereden al waren de benen nog niet echt helemaal top maar die zullen ook nog wel even aan het Hollandse klimaat moeten wennen. Ook nog in de zomerstand en aan dat poldermodel moet dus nog even gewerkt worden.
Daarna een schandalig groot bord pasta naar binnen gewerkt want ik heb sinds de CC honger als een paard en moet mij ontzettend bedwingen om niet ongeremd te gaan vreten. Het lukte gisteren maar gedeeltelijk en bracht de avond door met m'n 2 vrienden die ik al een tijdje niet had gezien. Ben en Jerry. Gezellig.
Abonneren op:
Posts (Atom)
