skip to main |
skip to sidebar
Zoals belooft hierbij mijn top 5 van boeken over de wielersport.
1. Tim Krabbé – “De renner” Het allerbeste fietsboek is natuurlijk geschreven door de wielrenner / schaakgrootmeester Tim Krabbé. Een boekje dat elke vakantie meegaat en weer met even veel plezier gelezen wordt. Tot nu toe heb ik ‘m 19x gelezen en het blijft een boeiend en meeslepend geschreven verhaal over 1 van de door de schrijver gereden wedstrijden uit zijn amateurwielercarrière. Als je van fietsen houdt dan moet je dit boek absoluut lezen.
2. Bert Wagendorp – “De proloog”
Een wielerroman die gaat over valpartijen en de meisjes van het erepodium, over doping en wielerjournalisten. De proloog gaat ook over de kick van het afdalen, doorfietsen met een bekkenbreuk, Hennie Kuiper en kasseien. Het gaat over de wielersport, een verhit toneel vol smeerlapperij en nietsontziende eerlijkheid, een mengelmoes van twijfelaars en linkeballen, optimisten en klasbakken. Bert Wagendorp schreef het meeslepende en onthullende verhaal van de man die voorbestemd is om de proloog te winnen. Wie dit boek heeft gelezen ziet het peloton voortaan met andere ogen. Dit boekje is ook al menigmaal in de vakantietas gegaan, een nietsverhullend verhaal over de wielersport aan de vooravond van de wielerwedstrijd van het jaar.
3. Benjo Maso – “Het zweet der goden”
Benjo Maso schreef het perfecte boek over de geschiedenis van het wielrennen met prachtige verhalen over bijzondere gebeurtenissen en markante figuren uit de rijke historie van de wielersport. In het zweet der goden wordt uiteraard ook diep ingegaan op de heroïsche historie van de belangrijkste klassementswedstrijd ter wereld : de Tour de France. De schrijver is er zeer goed in geslaagd om in kort bestek de geschiedenis van de wielersport in het algemeen overzichtelijk neer te zetten. Het beschrijft de historie vanuit verschillende gezichtspunten, waarbij Maso er niettemin in is geslaagd om van het geheel een hecht gecomponeerd, doorlopend verhaal te maken. Dit lees je makkelijk in 1x uit want het is boeiend en vlot geschreven van het begin tot het einde.
4. Gijs Zandbergen – “Het zure leven van Bart Zoet”
Een interessante biografie over het leven van een voor de meeste mensen niet zo’n bekende renner. Volgens zijn wielercollega’s zijn er na de Tweede Wereldoorlog geen tien renners geweest die harder konden fietsen dan Bart Zoet. Het was dan ook voornamelijk aan hem te danken dat Nederland op de Olympische Spelen van Tokyo in 1964 goud won in de ploegentijdrit. Het boek beschrijft de teloorgang van een talentvolle renner wiens karakter niet paste in de harde wereld van de profwielrennerij. De schrijver laat zien hoe het mogelijk is dat iemand wiens leven zo perspectiefrijk begint, zo tragisch aan zijn einde kan komen. Mooi geschreven verhaal uit de wielertijd zonder hartslagmeters, computers, epo en flitsende zonnebrillen.
5. Mart Smeets – “De lange ontsnapping”
Een mooi en boeiend geschreven wielerroman die vertelt over de populaire sportverslaggever Stijn Miller die gezwicht is voor het grote geld en overstapt naar het nieuwe Sportkanaal. Door een aantal stevige botsingen met de directie van de commerciële zender tijdens de Tour de France groeit echter zijn twijfel of hij er wel goed aan heeft gedaan. De toevallige ontmoeting met een oude liefde, onderweg in het Franse land, vergroot zijn onzekerheid nog meer. Naarmate de Tour zijn einde nadert, stijgt de spanning, zowel in de klassementen als in het privéleven van Stijn Miller. En wanneer hij na terugkomst op Schiphol achter het glas de wachtenden in het oog krijgt, staat zijn hart bijna stil van schrik………….
Na een dag werken bij thuiskomst gelijk op de fiets, de ATB, gesprongen voor een heuveltraining. Met een omweg van 15km naar de skiheuvel langs de Rotte gefietst waar ik m'n krachttraining mooi kon uitvoeren. Eerst een serie 5 x zittend met groot verzet omhoog en daarna een serie 5 x staand en ik arriveerde net op tijd om de zon in een schitterend oranje en rood te zien ondergaan achter de skyline van Rotterdam. Na deze 2 series voelde ik de bovenbenen aardig en een teken dat het kracht had gekost, gek als je weet dat het juist kracht oplevert. Ik fietste nu in het donker via het Kralingse Bos weer naar huis, 1 uur en 50 min. had de hele exercitie geduurd en 46km kon ik weer optellen bij mijn totaal. Geen superspannende training en dus ook geen superinteressant verhaal om te vertellen. Geen foto's , geen video, geen inspiratie, en de "o" van mijn toetsenbord weigert ook steeds dus ik zit constant te corrigeren. Nee, deze avond gaat niet de geschiedenis in als de meest memorabele maar ach, er komen er nog zoveel. Ik kijk trouwens wel uit naar het moment dat de zomertijd weer ingaat, want het rijden in het donker ben ik een beetje zat. Over 4 weekjes is het gelukkig weer zover, dan gaan we weer een uur vooruit en worden de avonden in een klap een stuk langer. Altijd weer lachen om de klagers die dan weer "zo'n last hebben van dat uur verschil", wat een onzin, mietjes zijn het!
Morgen zal ik hier een lijstje publiceren met mijn favoriete fietsboeken, waarvan ik er in de afgelopen jaren aardig wat heb verzameld. Als je benieuwd bent dan zou ik zeggen: later!!
De tik is terug. Potverdikkie, de tik is terug!
Tijdens mijn trainingsrit vanavond voelde ik 'm weer, de tik in mijn trapas. Tijdens mijn laatste zomer-fiets-vakantie (aug./sept.2007) was ik er al af en toe gek van geworden. Een kleine tik tijdens het klimmen of kracht zetten op de pedalen. Na mijn vakantie was 'ie ineens verdwenen en lang weggebleven alsof 'ie een winterslaapje had gehouden . Vanavond doemde hij uit het niets op en kwelde mij weer 2 uur lang en dus was mijn besluit genomen, de tik moest eruit!
Dus mijn fiets gaat voor controle op 14 maart naar de fietsspecialist. Dan zit ik toch een lang weekend in Luxemburg met mijn mountainbike dus kan de tik mooi, en legaal, om zeep worden geholpen. Morgen gelijk even bellen.
Ondanks de kwelgeest ging de training lekker, half bij daglicht en ondergaande zon en half in het donker met het fietslicht aan gingen de 2 uurtjes en 56 km in een mooi tempo en prima in de trainingszone. Ook deze avond weer een geslaagde opdracht, op naar de volgende!
1994.
Het zou m’n eerste jaar in het hooggebergte worden. Het jaar daarvoor had ik al een keer Luik-Bastenaken-Luik gereden en in Limburg wat toertochten, maar het echte werk moest nu maar eens gebeuren. Ik had er al veel over gelezen in het blad “Fiets” en het leek me een mooie uitdaging : La Marmotte.
Na ± 4000 trainingskilometers in het voorjaar (inclusief Tilff-Bastogne-Tilff) boekte ik de voorbereidingsweek van Cycletours en op maandag 4 juli 1994 was het zover, ik vertrok naar Frankrijk. Het was bloedheet die week, bij aankomst in de vroege ochtend was het al boven de 30 graden. Toen we om een uur of 10 op de fiets klommen brandde de zon al onbarmhartig op onze fietshelmen, waaronder de temperatuur steeg naar tropische waarden. De Col de Menee was mijn vuurdoop, de eerste echte berg die ik zou gaan klimmen en die zou gaan bepalen of ik een klimgeit was of niet. Het was ongezond warm tijdens de klim, maar ik raakte zonder al teveel problemen boven. Ik bleek een goeie middenmoter te zijn in de groep fietsers, maar de echte klimgeiten waren al vroeg uit het zicht verdwenen, niettemin was ik zeer tevreden. Na nog 2 trainingsritten in de mooie Drome, namen we op vrijdag onze intrek in ons hotel in Bourg d’Oisans. Na 3 vermoeiende bergritten had ik op de rustdag voor de grote dag toch wel erg moeie benen en ik bleef dan ook bijna heel de dag op bed liggen om te rusten en de benen wat te masseren. Dit werd slechts onderbroken door een wandeling naar de spaghettiboer, waar de nodige pasta naar binnen werd geschoven.
Zaterdag 9 juli 1994. De Grote Dag van de Marmotte.Na een koolhydraatrijk ontbijt stond ik om 7.00 uur met startnummer 865 aan de start voor de zwaarste rit uit mijn nog korte wielerleven. De sfeer was fantastisch, het weer was prachtig en ik voelde me tussen al die bontgekleurde fietsers nu pas een ECHTE renner! De start klonk en voor ik het wist ging het met een gangetje van 45 richting de eerste col, de Croix de Fer, het ging wel erg hard, maar dat scheen zo te horen, ik werd als vanzelf meegezogen. Aan de voet van de col zakte het tempo naar normale beginnerswaarden en kon het klimmen beginnen. Het ging voorspoedig en na op de top wat voedsel en drinken te hebben weggegrist van een tafel ging het de afdaling in naar St.Jean-de-Maurienne. Ondanks dat er veel kamikaze-Fransen in de afzink langs me flitsten ging het toch vrij soepel naar beneden en kon de eet”pauze” op het vlakke deel naar St.Michel-de-Maurienne beginnen. Na het wegslikken van de laatste mueslireep doemde de Col de Telegraph voor mij op welke na een korte afdaling naar Valloire gevolgd zou worden door de Col de Galibier. De Telegraph ging erg makkelijk omhoog maar naar de top van de Galibier ging het toch al iets stroever wat mede veroorzaakt werd door de ijlere lucht en de warmte. Na een heel steil l
aatste stuk stond ik op het hoogste punt van de rit en bleef ik, met lichte kramp in de kuiten, even genieten van het magnifieke uitzicht! Na zo’n 10 minuten werd de laatste lange afdaling van de dag richting Bourg d’Oisans ingezet waar de finale al in de trillende hitte lag te dampen. Het stuk naar Bourg was veel langer dan ik had gedacht maar uiteindelijk doemde de legende voor mij op : Alpe d’Huez. Goud ging ik niet meer halen maar zilver was zeker en redelijk fris en nog met goede benen begon ik vanaf 21 af te tellen toen de eerste steile meters onder mij wielen doorgingen. Het was een machtig gevoel om de beroemde bochten te doorklieven en 1 voor 1 liet ik hun beroemde namen achter mij richting de finish. Na 9 uur 14 min. en 58 sec. ging ik onder het finishdoek door en was ik apetrots op mezelf dat ik het had volbracht. Het was een fantastische rit geweest die ik later in de bus op de weg naar huis nog vele malen opnieuw beleefde. Dit was de eerste maar zeker niet de laatste!
Zondag 24 februari 2008.
“Verandering van spijs doet eten” is een bekend spreekwoord dus vandaag de auto gepakt naar Houten. Daarvandaan gestart voor een route over de Utrechtse Heuvelrug. Ook deze ochtend was, ondanks de voorspellingen, de lente nog ver weg. Geen mist deze keer, maar wel bewolkt en beïnvloed door de vooruitzichten liet ik mijn windjack in de tas zitten. Na een half uurtje fietsen had ik daar toch wel een beetje spijt van want er stond toch weer meer wind dan gedacht. Dat gebeurt me dus geen 2e keer, het KNMI kan de boom in! Gelukkig ging het fietsen weer super dus ik had eigenlijk geen reden tot klagen. De route ging eerst richting Odijk waar ik o
ver het bruggetje rechtsaf sloeg richting Langbroek, daarna richting Doorn voor het eerste klimmetje de Maarsbergseweg op. Op de “grote” versnelling (48x19) ging het gemakkelijk omhoog en na een korte afdaling sloeg ik rechtsaf om nu in Noord-Zuid richting omhoog te gaan via de Wykerweg. Ook hier volgde weer een korte afdaling en vervolgde ik mijn weg richting Leersum. Ook hier ging het eerst weer in Zuid-Noord richting omhoog (Scherpenzeelseweg) en daarna in tegenovergestelde richting via de Amerongense Berg. Vervolgens na de afdaling naar Amerongen sloeg ik linksaf en ging ik op zoek naar de Veenweg waar ik weer linksaf moest slaan en, je raadt het al, weer omhoog. Vervolgens ging het richting Rhenen waar de Grebbeberg er ook aan moest geloven. Voor de Grebbeberg even een stukje de Grebbedijk opgefietst waar ik bijgaande foto maakte en na omgekeerd te zijn terug naar de Grebbeberg schoot ik even bijgaand korte stukje video.
Na de Grebbeberg ging het vervolgens via de Stokweg en Defensieweg naar Elst, daarna de Amerongense Berg nog een keer van de andere kant omhoog en via dezelfde route tegen de klok in kwam ik weer in Leersum terecht. Het klimmen was voorbij en het ging vervolgens via Wijk bij Duurstede, Cothen en Werkhoven terug naar Houten waar de klok stilstond na 3 uur en 43 min. en 108 km. Het zat er weer op en ook deze dag ging het weer super en ik kijk echt uit naar een slechte dag want ik begin langzaam te vergeten hoe dat voelt.
Zaterdag 23 februari 2008.
Volgens het KNMI zou het een lenteweekend worden. Toen ik de gordijnen zaterdagochtend opensloeg was de lente echter in geen velden of wegen te bekennen. Een dikke mist verpestte direct mijn uitzicht en ochtendhumeur. De korte broek en zonnebrand werden weer opgeborgen (bij wijze van spreken dan) en ik besloot te wachten totdat de mist een beetje was opgetrokken. Om half 11 kon ik niet langer wachten en besloot toch maar op pad te gaan voor een rondje Brielse Maas. De mist werd gelukkig al gauw een stuk minder mede door de stevige wind die er stond. Gelukkig had ik een van mijn favoriete trainingsrondjes uitgekozen en zat ik ondanks de valse start toch weer met plezier op de fiets. Deze keer ging het tegen de klok in dus eerst via Barendrecht, de Oude Maas, Rhoonse Grienden, Hoogvliet, de brug over bij Spijkenisse en langs het Hartelkanaal, waar ik af en toe moest slalommen tussen de schapen door. Via de brug bij het Brielse Meer ging het naar de andere kant van het water en nu met de wind schuin in de rug richting Zwartewaal en Heenvliet, langs de Bernisse (zie korte video en schrik niet van het hoofd wat ineens in beeld verschijnt!) richting de pont over het Spui naar Nieuw-Beijerland. Vervolgens ging het met een aardig tempo over het Zalmpad, achter Oud-Beijerland langs, richting de Heinenoordtunnel. Na de Heinenoordtunnel weer via Barendrecht en de van Brienenoordbrug tot aan Capelle a/d IJssel. En je voelt ‘m natuurlijk al aankomen. Toen ik weer thuis was ging de zon schijnen! De routes die ik rij kun je in het vervolg (dit is de 1e) terugvinden op Bikely.com een website waar allerlei fietsroutes op worden “gedumpt” door fietsliefhebbers over de hele (bewoonde) wereld. Een erg nuttige en informatieve site waar ik zelf al wat leuke ideeën vanaf heb gehaald (je kunt de routes downloaden en importeren in Google Earth). Na de rit de gegevens uit m’n fietscomputer gelezen (106 km en 3 uur en 38 min fietstijd) waaruit bleek dat de gemiddelde snelheid toch al aardig omhoog gaat. Ik heb ook gemerkt dat ik steeds harder moet fietsen om m’n hartslag in de betreffende zone te houden, een teken dat m’n conditie nog steeds stijgende is. En dat terwijl ik nog niet echt veel intensieve trainingen heb gedaan, maar vooral duurtrainingen. Volgende maand zal dat gaan veranderen en ik ben dan ook benieuwd of de vooruitgang dan net zo doorzet als op dit moment. Vergeet niet om al deze spannende ontwikkelingen richting de Marmotte te lezen!
P.S.
Mocht je de behoefte hebben om op een van de berichtjes te reageren, laat die kans dan niet aan je voorbij gaan en reageer. Graag zelfs!
Donderdag 21 februari 2008.
Na het werk snel naar huis (half uurtje fietsen, buiten is het droog), snel omkleden, iets eten en energiedrankje (het is nog droog), licht op de fiets monteren, niks vergeten? Helm op, lift naar beneden en starten maar (donkere wolken, maar nog steeds droog). Ik fiets richting de Algerabrug en neem het fietspad richting Schoonhoven met een pittig windje in de rug, straks tegen de wind in terug kan ik mooi m'n interval (3 x 8 min. D3 met 8 min. herstel) doen. Het is nog steeds droog, maar volgens mij voel ik een druppel want zweten doe ik nog niet. Ik had gedacht dat er verlichting langs deze weg was, maar dat blijkt dus niet zo te zijn, ik ga door maar begin langzaam spijt te krijgen van de gekozen route. Even verder is het fietspad opgebroken, wel sodeju, dat is onverwacht, ik sla linksaf het fietspad op richting Ouderkerk a/d IJssel. Aan het eind keer ik om en rij dezelfde weg terug, nu met de wind tegen. Potverdikkie, het begint te regenen! Ik bedenk me dat ik niet moet zeuren, maar fietsen, en in de nu toch wel flinke regen duw ik mijn hartslag door de wind naar 162 slagen en weet dit goed vast te houden. De 3 intervals gaan eigenlijk prima ondanks de omstandigheden, maar ik besluit wel om hierna gelijk richting huis te rijden en om op de hometrainer uit te rijden, het wordt me te donker, te nat en te glad hier buiten.
Tien minuten later zit ik in een warme, droge huiskamer, met een vormeloze berg natte fietskleren in de hal, op mijn hometrainer. De 4o minuten duren deze keer veel korter en dat zelfs zonder tv. Een beetje chaotische training, heeft u het kunnen volgen? Ik moest ook de nodige moeite doen. Zo, en nu nog even die vuile zooi wassen, zo blijven we lekker bezig.
Dinsdag 19 februari 2008.
Er zijn trainingen waar heel weinig over te vertellen is. In tegenstelling tot een mooie rit door het Hollands landschap waarover nog het een of ander te melden is, is een training op de hometrainer bovenal saai en soms een ware helletocht. Deze dinsdagavond, met buiten een koude gure wind, stond er dus zo'n ritje op het programma. Met m'n oude Koga Miyata in de hometrainer (Tacx Swing) voor de tv (voetbalwedstrijd Liverpool - Internazionale) gingen we van start.
Misschien lag het aan de test van de dag ervoor of aan de voetbalwedstrijd of misschien gewoon aan mijzelf, maar na 20 minuten begon ik al op m'n klokje te kijken en verlangde ik alweer na het einde! Wat een ellende, ik had nog ruim een uur te gaan en ik vond er nu al geen r......t meer aan! Tegenwoordig vliegt de tijd, met alles wat je doet. Heb je ook dat idee? Moet je eens op een hometrainer gaan zitten, dan piep je wel anders! Gelukkig is m'n zelfdiscipline met het stijgen van m'n conditie meegegroeid en kon ik toch nog 1,5 uur volmaken, maar om nou te zeggen dat ik het naar m'n zin had, nou nee. Maar goed, dat soort avonden kan je wel eens hebben, je hebt gezweten, daarna snel vergeten en vervolgens maar wat eten (het is nog lang geen Sinterklaas, maar het rijmen gaat al lekker). Hopen dat het donderdagavond droog is dan ga ik lekker weer naar buiten, donker of niet! Oh ja, Kuyt scoorde de 1-0, was er toch nog iemand blij.
Maandag 18 februari 2008.
Ik was het al een hele tijd van plan, maar nu met het rijden van de Marmotte in het vooruitzicht moest het er toch maar eens van komen : de uitgebreide sportkeuring.
Het was een mooie zonnige maandagmiddag dus lekker met de fiets naar Rotterdam-Zuid naar het Sport Medisch Adviescentrum in het Topsportcentrum pal naast de Kuip. Gelijk de spieren een beetje losgefietst want er stond natuurlijk ook een maximaaltest op het programma, zeg maar een klein klimtijdritje!
Voor een ieder die ook geïnteresseerd is in zo’n keuring zal ik even het protocol nalopen. Eerst wordt er een lijst met de bekende standaardvragen over je medische verleden, voeding, blessures, eetpatroon e.d. afgehandeld in een gesprek met de sportarts. Daarna beluistert de arts je hart in rust, de bloedvaten, de organen in de buikholte en worden de gewrichten en lenigheid van de verschillende spiergroepen onder de loep genomen. Vervolgens worden er een aantal meetgegevens verzameld zoals lengte, gewicht, vetpercentage, cholesterol en hemoglobinegehalte van het bloed, onderzoek van de urine en een ogentest. Daarna wordt de longfunctie gemeten, er wordt een hartfilmpje gemaakt in rust en wordt de bloeddruk in rust gemeten. Daarna op de fiets voor de inspanningstest!
Volgeplakt met elektrodes (welke ook nog eens met veel (!) tape worden vastgezet tegen het loslaten, ik leek wel een ingepakt kerstpakketje) begin je met 2 minuten fietsen met een lichte belasting van 50W en is het de bedoeling om de trapfrequentie tussen de 70 en 100 te houden. De belasting, tijd en frequentie zijn hierbij zichtbaar op een schermpje op het stuur. Na de eerste 2 minuten wordt vervolgens de belasting telkens elke minuut met 25W verhoogt. Tijdens het fietsen wordt tevens regelmatig de bloeddruk gemeten en wordt uiteraard ook een hartfilmpje gemaakt. Als fietser is dit natuurlijk het onderdeel wat je het meest interesseert (alle andere gegevens zijn natuurlijk ook van groot belang!) want de gegevens uit de inspanningstest zijn direct toepasbaar in je training. Zo zijn de waardes van je VO2max en je maximale hartslag van directe invloed op de verschillende trainingszones, belangrijk om te weten dus. Bovendien geven de gegevens uit de inspanningstest een goed beeld hoe je er conditioneel voor staat. Ik probeerde de frequentie zo lang mogelijk op 85 te houden, maar bij een belasting van 425W kon ik het beentempo niet meer boven de 70 houden en eindigde de test voor mij, waarbij de laatste minuut niet helemaal werd voltooid. Hierna volgt er nog een gesprek met de arts en worden de geregistreerde gegevens besproken en wordt hiermee de keuring afgerond.
Ik had zelf wel verwacht dat het goed zat met de conditie, maar de resultaten bleken nog beter te zijn dan ikzelf van tevoren had gedacht. Onderstaand enkele waarden:
Lengte : 1.82 m
Gewicht : 75,4 kg
Vetpercentage : 12,1 %
Cholesterol : 4
Hb (ijzer) : 8,5
Rusthartslag : 48
Bloeddruk : 110 / 70
Maximale belasting : 412 watt, overeenkomend met 5,5 watt per kg lichaamsgewicht
Maximale hartslag : 185 = 106% van verwachte waarde (= 175)
Hartfrequentie na 3 min. herstel : 106
VO2max (zuurstofopnamecapaciteit) : 67,1 ml/kg/min
Met een getekende medische verklaring in de pocket (nodig voor inschrijving Marmotte) en zelfvertrouwen van hier tot Tokyo fietste ik in het late middagzonnetje richting huis en nog nooit ging ik zo makkelijk over de Van Brienenoordbrug als afgelopen maandagmiddag!
Zondag 17 februari 2008.
Na de aardrijkskundeles van gisteren staat er voor vandaag een korte rit op het menu. Ik neem het ervan deze ochtend, met ontbijt op bed (door mijzelf klaargemaakt maar daarom niet minder lekker) en een warm dekbed over mij heen kijk ik naar de film “The Brothers Solomon”. Een weinig verheffende komedie dus iedereen die nu in de auto wil springen om naar de videotheek te racen adviseer ik het volgende: niet doen, bespaar jezelf de moeite! Om 11.00 uur vind ik het genoeg en maak ik mij klaar voor een rit van 2 uurtjes waarin ik wat krachttraining wil doen. Om 11.30 uur zit ik op de fiets en het verschil met gisteren is dat het nu buiten wel gelijk heerlijk weer is met veel minder wind en een aangenaam temperatuurtje van, jawel, 4 graden! Het voelt echter aan als 15 en soepel gaat het dan ook richting Gouda en Waddinxveen waar ik linksaf sla richting de Rotte. Daar wil ik wat krachttraining doen op de heuvel bij de klimmuur. Op de heuvel die aan 2 kanten aardig stijgt (de ene kant is wat steiler dan de andere) doe ik een serie van 4 keer zittend en 4 keer staand op de grootste versnelling omhoog. Eigenlijk is deze heuvel iets te kort maar het bevalt me beter dan het klimmen op de van Brienenoordbrug waar het langsrazende verkeer je openstaande longen volgooit met hun stinkende uitlaatgassen. Ik besluit om volgende keer de skiheuvel eens te proberen met m’n mountainbike, dat gaat een stuk langer en steiler omhoog. Na het krachtwerk fiets ik een deel van dezelfde weg terug langs de Rotte, waar het inmiddels flink druk is geworden met fietsers en wandelaars die net als ik van de zon genieten. Via Nieuwerkerk a/d IJssel ben ik na ongeveer een half uurtje weer terug op de plaats van vertrek. Een korte maar lekkere training en nu is het uitrusten want morgen staat er een uitgebreide sportkeuring te wachten inclusief maximaaltest. Ik kijk er nu al naar uit.
Zaterdag 16 februari 2008.
Duurtraining. Een uurtje of 4 fietsen is met dit zonovergoten weekend echt geen straf. De route gaat eerst tegen de wind in richting de brug bij Vianen. Op de fiets blijkt het al gauw dat er meer wind staat dan ik had verwacht en dat gecombineerd met een starttemperatuur van -2 gr.C zorgt ervoor dat ik pas op de hoogte van Berkenwoude doorheb dat er handen in mijn handschoenen zitten. Het eerste half uur stopte het gevoel ongeveer bij m’n ellebogen maar na een kilometer of 15 beginnen mijn vingers weer een beetje warm te worden. Nog een geluk dat ik tot dan toe nog nauwelijks heb hoeven remmen, want dan waren ze waarschijnlijk afgebroken. Via Stolwijk gaat het over een smal fietspad tussen de weilanden naar het dorpje met de naam en langs de rivier Vlist. Bij het molentje wil ik even een foto maken en kom wederom tot de ontdekking dat de batterijen op sterven na dood zijn, de camera reageert niet en bewijst zich wederom als nutteloos gewicht. Ik moet daar toch eens wat anders op verzinnen, teveel mooie plaatjes worden zo niet geschoten. Ik vervolg mijn weg langs Schoonhoven naar Cabauw, Lopik, Uitweg en Lopikerkapel waar ik afsla richting de brug over de Lek naar Vianen. Onderaan de brug ga ik linksaf door Vianen en volg ik de dijk naar Everdingen. Hier staat er toch een straf windje en moet ik aardig doortrappen om de snelheid er een beetje in te houden. Een snelheid die ik niet weet want ik heb besloten om de hele rit puur op m’n hartslag te fietsen en niet naar de snelheid te kijken. Ik probeer m’n hartslag zo rond de 135 slagen te houden en dat lukt tot nu toe prima (de brug op even buiten beschouwing gelaten). Door de flinke wind stijgt de hartslag toch wel wat maar het is slechts voor zo’n minuut of 10 want daarna sla ik bij Everdingen rechtsaf richting Zijderveld en krijg ik de wind schuin in de rug. Nu kan ik van de zon gaan genieten!
Voor de wind gaat de snelheid gevoelsmatig flink omhoog (nee, ik heb nog steeds niet gekeken, ook niet stiekem!) en na een korte wegomleiding door Zijderveld heen gaat het verderop rechtsaf richting Hei- en Boeicop, ik had er nog nooit van gehoord, maar wist nu waar het lag. De plaatselijke bevolking kon helaas maar weinig van mijn aanwezigheid genieten, want met de wind nu pal op het achterwiel liet ik het bord wat het eind van het dorp aankondigde met groot gemak achter me. Bij de brug over het Merwedekanaal sla ik linksaf richting Meerkerk. Door het dorp langs de watertoren ga ik rechtsaf het viaduct over, een stukje langs de A27 en daarna weer rechtsaf richting Goudriaan. Na Goudriaan gaat het verder naar Ottoland en volg ik verder de Graafstroom richting Alblasserdam waar ik nog steeds met een lekker briesje in de kont achtereenvolgens Vuilendam, Brandwijk, Molenaarsgraaf, Bleskensgraaf en Oud-Alblas bijna achteloos achter mij laat liggen. Al gauw komen de molens bij Kinderdijk in zicht en neem ik een wijs besluit om niet het fietspad langs de molens te nemen maar bij Nieuw Lekkerland de dijk op te gaan. Vanaf de dijk zie ik dat het eerder genoemde fietspad is veroverd door verschillende buitenlandse troepen hoogstwaarschijnlijk zwaar bewapend met foto- en filmapparatuur. Blij met mijn besluit (Pas op! en Opzij! in 14 talen is iets teveel van het goede) fiets ik naar de pont bij Krimpen a/d Lek. Daarna is het lekker uitfietsen en ben ik na 15 minuten weer in Capelle gearriveerd.Het was de moeite van het relatief vroeg opstaan weer waard en ik kan weer 115km bij mijn totaal voor 2008 optellen. Nog even dit: het is mij gelukt om niet naar de snelheid op mijn tellertje te kijken, een prestatie van formaat in mijn geval!
Zondag 10 februari 2008.
Het had heel goed mogelijk geweest dat ik bij het opstaan de zaterdag in mijn benen zou voelen, maar het tegendeel was het geval. De benen waren prima toen ik het dekbed van mij afgooide na hardhandig uit mijn slaap te zijn gesleurd door de klanken van U2. De avond ervoor had ik al besloten om een deel van het gemiste traject te gaan fietsen aangevuld met een grote lus richting Zaltbommel.
Het ging dus eerst met de auto richting Gorinchem waar ik hem parkeerde op de parkeerplaats van een hotel ergens langs de snelweg richting Utrecht (de naam van het hotel is mij helaas ontschoten). Om 9.00 uur zat ik weer op de fiets en in de eerste kilometers leek het nog wel kouder dan de dag ervoor en mijn vingers hadden de grootste moeite om op temperatuur te komen. De zon was nog krachteloos en stond laag boven de horizon, een lange donkere schaduw vergezelde mij en reed minstens 10 meter voor mij uit. Van lossen was echter geen sprake. De dorpjes waren op dit moment nog uitgestorven op enkele kerkgangers na die de kille ochtend trotseerden en een eenzame fietser met hoogstwaarschijnlijk ook een mooie route nog in het verschiet. De route ging achtereenvolgens door Hoornaar, Arkel, Spijk, Vogelswerf en daarna rechtsaf richting de veerpont van Brakel. Gelukkig was deze weer in de vaart en kon ik mijn geplande route aan de overkant van het water vervolgen. Daarna ging het rechtdoor richting Poederoijen waar ik een stuk langs de mooie Afgedamde Maas reed (een oude riviertak van de Maas) om vervolgens linksaf te slaan richting Zaltbommel (op de weg met de bijzondere naam Capreton). Bij Zaltbommel ging ik de dijk op en keerde terug in de richting van Brakel. Bijgaand een klein videofragment van ongeveer 30 sec. fietsend langs de Waal. Misschien niet een fragment wat interessant genoeg is voor YouTube maar voor de geinteresseerde fietser misschien wel het bekijken waard (let niet op het geluid, daar moet ik nog wat aan doen, misschien een leuk muziekje). Weer terug bij Brakel stak ik het water weer over om vervolgens richting Leerdam te fietsen en de route langs de Linge te vervolgen richting Oosterwijk en Kedichem. Dit was het gedeelte wat ik gisteren had gemist toen de veerpont bij Brakel mij in de steek liet. Na Arkel ging het richting Meerkerk waar ik de laatste kilometers naar mijn auto nog even kon aanpikken bij een groepje wat mij inhaalde. Na 90km en 3 uur fietsen (de snelheid zat er goed in deze dag!) reed ik even later weer terug richting huis, tevreden, voldaan, op een drukke snelweg. Nederland was wakker.
Zondag 3 februari 2008.
De wekker ging om 8 uur, de pannenkoeken sputterden een half uurtje later in de pan en een uurtje daarna zat ik alweer op de fiets voor de volgende rit. Zie hier het proces van opstaan in sneltreinvaart weergegeven. De camera zat in de achterzak en de tocht ging deze keer naar het warme (niet echt, het was maar 2 graden bij vertrek) verre zuiden (nou ja, ver is een groot woord, het zuidelijkste puntje van de route was Strijen en dat ligt niet echt aan de Middellandse Zee, helaas). Een paar andere overschoenen moesten deze keer de voeten wat warmer houden want gisteren had ik op het eind toch wel koude tenen. Het was sowieso een stukje frisser, maar goede kleding helpt een beetje serieuze fietser de winter wel door en ik moet het even afkloppen, maar ik ben al een hele tijd niet meer ziek of zelfs maar een beetje verkouden geweest (ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ) en dat wou ik dus graag zo houden! De zon probeerde schuchter wat door de wolken heen te prikken maar slaagde daar vooralsnog niet echt in, maar volgens de weerberichten zou dat in de loop van de dag wel gaan lukken. De weg was in ieder geval helemaal droog en dus waren de opzetspatbordjes weer gedemonteerd, dat scheelt weer wat grammen aan dood fietsgewicht en als je de Van Brienenoordbrug over moet dan helpen alle beetjes (het valt niet mee zo'n Zuidhollandse col van de 1e categorie op de vroege ochtend en met nog amper warme spieren). De route ging zogezegd zuidwaarts en na de eerder genoemde "puist" ging het vervolgens via Barendrecht, de Oude Maas, de Heinenoordtunnel (toch nog 6,7% volgens het bord), Strijen, de Kiltunnel (met 5% het mindere broertje van Hein) richting Dordrecht en Papendrecht. Bij het pontje naar Werkendam was het tijd voor een mooie foto, de camera werd tevoorschijn getoverd, aanzetten, richten.............niets. Lege batterijen! De camera bleek dus ook nutteloos gewicht (had ik de spatbordjes net zo goed ook kunnen laten zitten), even balen, even diep zuchten en weer verder.
Er was nog zo'n 30km te gaan en nu had ik de rest van de tocht wind in de rug dus als een speer langs de molens bij Kinderdijk, ik vloog de pont op bij Krimpen a/d Lek (waar de prijs voor een oversteek tot mijn verbazing ineens 0,65 euro was geworden, je kan nog zo hard rijden de inflatie haal je toch niet in!) en in de tijd van nog een zucht was ik weer thuis. Toch weer 101km bij m'n totaal in krap 3 uur 45 min. Zoals ik mezelf had beloofd werd de fiets schoongemaakt en leverde ook deze fietstocht weer een nieuwe opdracht op: het opladen van batterijen! Op naar het volgende zonnige weekend.
Zaterdag 2 februari 2008.
Het blijft verbazingwekkend dat tussen al het wisselvallige weer door de weekenden steeds droog zijn. En dat al sinds de datum dat ik mijn trainingslogboek ben begonnen, dus vanaf 1 okt.2007! Alleen op zondag 25 november 2007 was het slecht, met veel wind en regen, uitgerekend het weekend dat ik op zondag in plaats van zaterdag een duurtraining op de weg had gepland. Maar voor de rest heb ik steeds, soms tussen de buien door, een droge duurtraining van 3 of 4 uur kunnen maken. De weergoden hebben waarschijnlijk ook een 5-daagse werkweek en in het weekend rust. Mijn zegen hebben ze. Deze dag blies de wind toch wel vrij stevig (windkracht 5) uit het zuidwesten en omdat ik voor elke windrichting wel een rondje heb staan ging het richting het Westland. Eerst voornamelijk wind tegen en op de terugweg wind mee. Dit werd m’n eerste training met de hartslagmeter en de opdracht was 4 uur duurtraining D1 dus met een hartslag tussen de 125 en 146. Met zoveel wind bleek het echter moeilijk om de hartslag constant te houden. Met de wind pal op de kop kwam ‘ie toch regelmatig boven de 146 en met de wind in de rug zakte ‘ie af en toe zover terug dat ik ‘m amper boven de 120 kreeg. Maar op de meeste stukken zat ‘ie toch wel op de 130-135 dus de opdracht is redelijk geslaagd. Nu de geregistreerde gegevens nog in de PC zien te krijgen want de gebruiksaanwijzing bij het zeer complete apparaat (HAC 4 Plus) is zeer summier, dat wordt nog even studeren. De route zelf was kwa omgeving weer prachtig, zelfs in de kale winter is het landschap zeker het bekijken waard en het natuurschoon doet je de vervelende windcapriolen snel vergeten. Bijgaand een overzichtsfoto van de gereden route welke ik heb uitgezet (zoals al mijn routes) in Google Earth. Na 105km en precies 4 uur fietsen was ik weer thuis en nam ik mij voor om de volgende rit een fototoestel mee te nemen, want beelden zeggen vaak meer dan woorden. Eigenlijk moest de fiets nodig schoongemaakt worden, maar de zin ontbrak en ik had dus een tweede voornemen voor de volgende dag.
1. Tim Krabbé – “De renner” Het allerbeste fietsboek is natuurlijk geschreven door de wielrenner / schaakgrootmeester Tim Krabbé. Een boekje dat elke vakantie meegaat en weer met even veel plezier gelezen wordt. Tot nu toe heb ik ‘m 19x gelezen en het blijft een boeiend en meeslepend geschreven verhaal over 1 van de door de schrijver gereden wedstrijden uit zijn amateurwielercarrière. Als je van fietsen houdt dan moet je dit boek absoluut lezen.
2. Bert Wagendorp – “De proloog”
3. Benjo Maso – “Het zweet der goden”
4. Gijs Zandbergen – “Het zure leven van Bart Zoet”
5. Mart Smeets – “De lange ontsnapping”
