De zaterdag.
Het wordt warm vandaag, het laatste warme weekend van het jaar? Wie zal het zeggen, september kan ook nog heel mooi zijn en zelfs oktober kan nog wel eens uit z'n slof schieten. Buiten de mens is niets zo veranderlijk als het weer in Nederland en tegelijkertijd ook weer zo voorspelbaar. Na 2 dagen mooi weer kan je de donder er op zeggen dat het weer gaat omslaan. Genieten dus van de mooie dagen en hoe kan je dat beter doen dan...? Juist! Op de fiets!
Vandaag niet te ver en niet te snel, een mooi rondje Braasemermeer en Reeuwijkse Plassen lijkt me een goed idee. Om 8.00 uur ga ik de deur uit. Het is nog lekker rustig nog op de weg en met een lekker starttemperatuurtje van 15 graden geniet ik van de ochtendzon en de natuur die langzaam tot leven komt. Het gaat lekker alleen de bruggen werken niet mee vandaag, bij de eerste in Koudekerk a/d Rijn is het al raak. Hij gaat net open als ik aan kom rijden. De "MS Avifauna" passeert op weg naar zijn lading dagjesmensen. Gelukkig het enige vaartuig en snel kan ik weer verder.
Nog geen 15 minuten later, in Woubrugge, wordt ik voor de 2e maal onvrijwillig tot stoppen gedwongen en sluit ik aan bij de rij wachtenden voor de rood-witte slagboom. Het is natuurlijk ook prachtig zeilweer en een 5-tal flinke zeilboten met te hoge masten passeren op weg naar het open water van de Braasemermeer. Na de brug sla ik linksaf en fiets verder richting Papenveer en het kanaal wat de verbinding legt tussen de Amstel en de Oude Rijn. Wederom gooit een openstaande brug roet in het eten en kan ik bij Papenveer niet naar de overkant. Ik besluit nu niet te wachten maar een brug verder te nemen, bij Nieuwveen, die gelukkig wel meewerkt. Ik laat de route als een film in mijn hoofd afspelen en weet dat het bruggen"leed" nu voorbij is. Door Nieuwkoop en langs zijn of haar plassen gaat het zonder verder oponthoud via Bodegraven naar de Reeuwijkse Plassen. Nederland, waterland.
Bij Hekendorp, waar het lijkt of het terras altijd vol zit met fietsers, draai ik rechts de Steinsedijk op richting Haastrecht en Gouda. Het laatste stuk gaat langs de Hollandse IJssel met de wind in de rug en met de Algerabrug als richtpunt rij ik even later Capelle weer binnen. Ik groet nog even de 50-jarige als ik de dijk weer verlaat en na 104 km en 3 uur en 23 min. ben ik weer thuis.
De zondag.
Vandaag gaat het richting Oosterbeek voor de Airborne Fietstoertocht. Om 6.30 uur vertrek ik richting Veluwe over lege snelwegen en na een uurtje rij ik Oosterbeek binnen. Ik parkeer mijn auto bij het sportpark, betaal 5 euro voor 5 uur zweten, en om 7.50 uur precies ga ik op weg.
De spieren zijn nog niet echt wakker maar daar heeft de organisatie wat op gevonden! Al na 5km sta ik onderaan de Italiaanseweg, die geen verdere introductie nodig heeft, klaar voor mijn "wake-up call". Het is nog donker onder de bomen en als ik bovenaan de klim weer in het licht rij is het werkelijk alsof ik wakker wordt. De route die prima uitgepijld is gaat verder door veel bos en langs veel bekende heuveltjes en wegen. Langs monumenten van de 2e wereldoorlog gaat een groot deel door het Nationaal Park de Hoge Veluwe onder een heerlijk zonnetje die al gauw veel mensen op de been en de fiets brengt. Even voor kwart voor 1 ben ik weer terug in Oosterbeek bij de auto na een mooie rit met pittige stukken (2 x Posbank) die 143km en 4 uur en 37 min. heeft geduurd.
Na thuiskomst zie ik op de routebeschrijving dat ik een stuk heb gemist van de route. Na het Airbornemuseum (vlak bij de start/finish) stond er nog een rondje door Oosterbeek uitgepijld, een missertje van 11km. Ik kan me er niet al te druk om maken en ben het al weer snel vergeten als ik de tv aanzet. Ronde van Duitsland en de Vuelta d'Espagna, de ene ronde wat groter dan de ander. Dat komt me bekend voor.
zondag 31 augustus 2008
dinsdag 26 augustus 2008
Fietskoerier
Een bewolkte avond, niet al te koud en het lijkt alsof het elk moment kan gaan regenen. De buienradar is echter zo schoon als mijn pasgewassen fietsshirt wat ik voor mijn computerscherm over mijn hoofd trek. Ik doe de computer uit, ik heb genoeg gezien, we gaan het droog houden. Overtuigd als ik ben neem ik toch maar het regenjack mee in de achterzak. In Nederland weet je het maar nooit!
Het fietsen gaat lekker, er staat niet al teveel wind en de benen voelen goed. Duidelijk hersteld van de lange zaterdag.
Richting de Oude Maas ga ik een fietser in een Caisse d'Epargne-shirt voorbij. Ik hoor dat hij in mijn wiel blijft plakken. Geen probleem, superioriteitsgevoel.
Na 5 min. kleefwerk komt hij mij voorbij en roept : "Ik zal nog even wat kopwerk doen, ik ga zo rechtsaf!"
Laat ik daar nu ook net heen moeten!
"Dan mag je nog wat langer kopwerk doen, daar ga ik ook heen" roep ik hem lachend toe. Hij houdt het nog een minuutje vol maar haakt dan blazend af, een shirt zegt ook niet alles.
Na de Heinenoordtunnel ga ik linksaf richting Puttershoek. Net voorbij de bosstrook als ik de Buitengorzen op rij hoor ik een diepe zucht linksachter mij.
Een blauwe helm ontwaar ik in mijn ooghoek, een bezweet gezicht en een stem die zegt : "Dat deed even zeer!"
Mijn hersencellen happen naar zuurstof en ik concludeer dat het hem enige moeite heeft gekost om in mijn wiel te komen. Hij vertelt dat hij uit zijn werk komt en dus elke dag van Rotterdam naar Puttershoek fietst, vice versa.
Ik breng hem in mijn wiel tot aan de Suikerfabriek waar hij linksaf slaat. Ik ga naar rechts. Weer een pakje afgeleverd.
Ik fiets weer alleen en het is tijd voor wat tempo's. Rammen op de pedalen, het gaat lekker. In no time ben ik weer bij de ingang van de tunnel, 100 meter voor mij duikt een fietser net het donkere gat in.
Onder in de tunnel zie ik hem voor mij rijden, een silhouet in het witte schijnsel van de overkant. Ik loop langzaam op hem in en precies als we boven zijn ga ik hem voorbij en sla direct rechtsaf. Hij volgt.
Ik ben snel hersteld van het klimmetje en voer het tempo wat op terwijl ik even omkijk. Ik kijk in het nog nahijgende gezicht van de fietser die zeker 15 cm boven mij uitsteekt. "Even bijkomen hoor!", roept hij mij met al zijn lengte toe.
"No problemo", roep ik terug. Na de aanblik van een retro Kelme-shirt kan ik de verleiding niet weerstaan.
Een kilometer of 4 verder slaat hij rechtsaf en gaat Heerjansdam in. Ik hoor nog net dat hij "Bedankt!" roept terwijl hij uit mijn achterwiel verdwijnt. Dat was pakje nummer 3.
Na de bekende brug die ik al ontelbare malen heb beklommen komt Capelle al snel weer in zicht. Mijn koeriersdienst zit er na 65km en precies 2 uur op. Geen pakjes meer. Ik heb honger.
Het fietsen gaat lekker, er staat niet al teveel wind en de benen voelen goed. Duidelijk hersteld van de lange zaterdag.
Richting de Oude Maas ga ik een fietser in een Caisse d'Epargne-shirt voorbij. Ik hoor dat hij in mijn wiel blijft plakken. Geen probleem, superioriteitsgevoel.
Na 5 min. kleefwerk komt hij mij voorbij en roept : "Ik zal nog even wat kopwerk doen, ik ga zo rechtsaf!"
Laat ik daar nu ook net heen moeten!
"Dan mag je nog wat langer kopwerk doen, daar ga ik ook heen" roep ik hem lachend toe. Hij houdt het nog een minuutje vol maar haakt dan blazend af, een shirt zegt ook niet alles.
Na de Heinenoordtunnel ga ik linksaf richting Puttershoek. Net voorbij de bosstrook als ik de Buitengorzen op rij hoor ik een diepe zucht linksachter mij.
Een blauwe helm ontwaar ik in mijn ooghoek, een bezweet gezicht en een stem die zegt : "Dat deed even zeer!"
Mijn hersencellen happen naar zuurstof en ik concludeer dat het hem enige moeite heeft gekost om in mijn wiel te komen. Hij vertelt dat hij uit zijn werk komt en dus elke dag van Rotterdam naar Puttershoek fietst, vice versa.
Ik breng hem in mijn wiel tot aan de Suikerfabriek waar hij linksaf slaat. Ik ga naar rechts. Weer een pakje afgeleverd.
Ik fiets weer alleen en het is tijd voor wat tempo's. Rammen op de pedalen, het gaat lekker. In no time ben ik weer bij de ingang van de tunnel, 100 meter voor mij duikt een fietser net het donkere gat in.
Onder in de tunnel zie ik hem voor mij rijden, een silhouet in het witte schijnsel van de overkant. Ik loop langzaam op hem in en precies als we boven zijn ga ik hem voorbij en sla direct rechtsaf. Hij volgt.
Ik ben snel hersteld van het klimmetje en voer het tempo wat op terwijl ik even omkijk. Ik kijk in het nog nahijgende gezicht van de fietser die zeker 15 cm boven mij uitsteekt. "Even bijkomen hoor!", roept hij mij met al zijn lengte toe.
"No problemo", roep ik terug. Na de aanblik van een retro Kelme-shirt kan ik de verleiding niet weerstaan.
Een kilometer of 4 verder slaat hij rechtsaf en gaat Heerjansdam in. Ik hoor nog net dat hij "Bedankt!" roept terwijl hij uit mijn achterwiel verdwijnt. Dat was pakje nummer 3.
Na de bekende brug die ik al ontelbare malen heb beklommen komt Capelle al snel weer in zicht. Mijn koeriersdienst zit er na 65km en precies 2 uur op. Geen pakjes meer. Ik heb honger.
zondag 24 augustus 2008
Dromen op de fiets
Zaterdag 23 augustus 2008.
5.30 uur
Nog voordat de wekker afgaat wordt ik wakker van een flinke onweersklap. Slaapdronken loop ik naar mijn computer. Ik werp een snelle blik op buienradar.nl en zie dat mijn fietsplannen gedwarsboomd worden door de resultaten van een mislukte zomer. Felle onweersbuien trekken over Zuid-Holland en Noord-Brabant richting het oosten, precies naar het gebied waar ik van plan was om een mooie toertocht te gaan rijden. Ik zet de computer uit en strompel nog steeds slaapdronken terug naar het warme dekbed. Als ik mijn hoofd op mijn kussen neerleg ben ik alweer vertrokken.
8.30 uur
De zaterdag begint voor de 2e keer als harde muziek mijn dromen voortijdig afbreekt. Het onweer en de regen zijn voorbij en de zon probeert al door de wolken heen te prikken. Tijdens een flink fietsontbijt besluit ik om een grote ronde te gaan maken, eigenlijk een combinatie van 2 rondjes die ik wel vaker rij. De route om het Brielse Meer en het rondje Strijen.
Gecombineerd ziet dat er dus zo uit:
Om 9.50 uur spring ik op de fiets en rij met een flinke zuidwestenwind van huis weg. Eerst wind tegen richting Brielse Meer dan heb ik ‘m het laatste stuk mee of in ieder geval schuin mee, normaal gesproken dan.
Langs het Hartelkanaal klopt het verhaal nog helemaal, op het open terrein tussen de 2 waterwegen staat er een harde wind (schuin)tegen en zelfs de vele schapen die hier normaal rondlopen hebben schijnbaar ergens een beschut plekje opgezocht. Ik tel er nu slechts 4 die dan uitgerekend weer precies op het fietspad zijn gaan liggen, maar gelukkig kan ik zonder moeite tussen de schapenwol door. Na het Brielse Meer blaast de wind in de rug en gaat het vlot richting Brielle waar ik de verkeerde straat door het dorp kies en midden in een drukke winkelstraat beland. Scheve gezichten.
Nog steeds voor de wind gaat het langs de Bernisse richting Abbenbroek en Zuidland. Aan het eind sla ik linksaf en fiets langs het Spui tot aan de veerpont naar Nieuw-Beijerland. Richting Piershil en Klaaswaal en vooral als ik langs de mooie Binnenmaas fiets merk ik toch dat de wind wat aan het draaien is.
Na Strijen gaat het door de Kiltunnel richting de Kop van het Land waar je de pont naar de Biesbosch kunt nemen. Dat is voor een volgende keer, ik heb er inmiddels al zo’n 150km opzitten en de vermoeidheid begint een beetje in de benen te sluipen. Ik moet nog ongeveer 40km bereken ik snel en met het vooruitzicht van een flink stuk wind tegen wordt dat nog een aardige opgave.
Via Papendrecht en Oud-Alblas sta ik even later bij het stoplicht voor de brug over de Noord en valt mijn oog op een renner die aan de overkant ook staat te wachten voordat hij de brug over mag.
Het is echter niet de renner die mij interesseert maar meer de fiets waarop hij zich, met één hand aan een lantarenpaal, in balans houdt. Een prachtige Wilier Izoard blinkt mij tegemoet, ik steek snel over en even later sta ik tot op 1 meter van mijn droomfiets.
Ik wil ‘m aanraken maar moet mij beheersen, de eigenaar zal het waarschijnlijk niet op prijs stellen. Had ik 10 minuten daarvoor nog een droge mond, nu loopt het kwijl bijna uit de mondhoeken terwijl het licht eindelijk op groen springt.
De Izoard komt in beweging en snijdt geruisloos door de wind voor mij uit. Ik blijf er zeker 2 minuten achter rijden, te langzaam, ga er toch maar voorbij en laat hem met enige weemoed achter. Had ik maar ogen in mijn achterhoofd.
Even was ik mijn vermoeidheid vergeten maar na zo’n 5 minuten komt ‘ie toch weer om de hoek kijken. Ik denk er maar niet teveel aan en ga stug door, de wind trotserend.
Na de Van Brienenoordbrug is het nog zo’n 7km en draai ik weer wat meer voor de wind. Lekker nog even lostrappen tot aan Capelle waar ik na 189km en 6 uur en 5 minuten in de remmen knijp. Wel wat langer dan ik van plan was, maar wel weer met veel plezier deze mooie ronde gereden.
Ik ben in gedachten als mijn leeggetrapte benen zich over de drempel heen tillen. Wat kostte die Wilier Izoard ook alweer…?
5.30 uur
Nog voordat de wekker afgaat wordt ik wakker van een flinke onweersklap. Slaapdronken loop ik naar mijn computer. Ik werp een snelle blik op buienradar.nl en zie dat mijn fietsplannen gedwarsboomd worden door de resultaten van een mislukte zomer. Felle onweersbuien trekken over Zuid-Holland en Noord-Brabant richting het oosten, precies naar het gebied waar ik van plan was om een mooie toertocht te gaan rijden. Ik zet de computer uit en strompel nog steeds slaapdronken terug naar het warme dekbed. Als ik mijn hoofd op mijn kussen neerleg ben ik alweer vertrokken.
8.30 uur
De zaterdag begint voor de 2e keer als harde muziek mijn dromen voortijdig afbreekt. Het onweer en de regen zijn voorbij en de zon probeert al door de wolken heen te prikken. Tijdens een flink fietsontbijt besluit ik om een grote ronde te gaan maken, eigenlijk een combinatie van 2 rondjes die ik wel vaker rij. De route om het Brielse Meer en het rondje Strijen.
Gecombineerd ziet dat er dus zo uit:
Om 9.50 uur spring ik op de fiets en rij met een flinke zuidwestenwind van huis weg. Eerst wind tegen richting Brielse Meer dan heb ik ‘m het laatste stuk mee of in ieder geval schuin mee, normaal gesproken dan.
Langs het Hartelkanaal klopt het verhaal nog helemaal, op het open terrein tussen de 2 waterwegen staat er een harde wind (schuin)tegen en zelfs de vele schapen die hier normaal rondlopen hebben schijnbaar ergens een beschut plekje opgezocht. Ik tel er nu slechts 4 die dan uitgerekend weer precies op het fietspad zijn gaan liggen, maar gelukkig kan ik zonder moeite tussen de schapenwol door. Na het Brielse Meer blaast de wind in de rug en gaat het vlot richting Brielle waar ik de verkeerde straat door het dorp kies en midden in een drukke winkelstraat beland. Scheve gezichten.
Nog steeds voor de wind gaat het langs de Bernisse richting Abbenbroek en Zuidland. Aan het eind sla ik linksaf en fiets langs het Spui tot aan de veerpont naar Nieuw-Beijerland. Richting Piershil en Klaaswaal en vooral als ik langs de mooie Binnenmaas fiets merk ik toch dat de wind wat aan het draaien is.
Na Strijen gaat het door de Kiltunnel richting de Kop van het Land waar je de pont naar de Biesbosch kunt nemen. Dat is voor een volgende keer, ik heb er inmiddels al zo’n 150km opzitten en de vermoeidheid begint een beetje in de benen te sluipen. Ik moet nog ongeveer 40km bereken ik snel en met het vooruitzicht van een flink stuk wind tegen wordt dat nog een aardige opgave.
Via Papendrecht en Oud-Alblas sta ik even later bij het stoplicht voor de brug over de Noord en valt mijn oog op een renner die aan de overkant ook staat te wachten voordat hij de brug over mag.
Het is echter niet de renner die mij interesseert maar meer de fiets waarop hij zich, met één hand aan een lantarenpaal, in balans houdt. Een prachtige Wilier Izoard blinkt mij tegemoet, ik steek snel over en even later sta ik tot op 1 meter van mijn droomfiets.
Ik wil ‘m aanraken maar moet mij beheersen, de eigenaar zal het waarschijnlijk niet op prijs stellen. Had ik 10 minuten daarvoor nog een droge mond, nu loopt het kwijl bijna uit de mondhoeken terwijl het licht eindelijk op groen springt.
De Izoard komt in beweging en snijdt geruisloos door de wind voor mij uit. Ik blijf er zeker 2 minuten achter rijden, te langzaam, ga er toch maar voorbij en laat hem met enige weemoed achter. Had ik maar ogen in mijn achterhoofd.
Even was ik mijn vermoeidheid vergeten maar na zo’n 5 minuten komt ‘ie toch weer om de hoek kijken. Ik denk er maar niet teveel aan en ga stug door, de wind trotserend.
Na de Van Brienenoordbrug is het nog zo’n 7km en draai ik weer wat meer voor de wind. Lekker nog even lostrappen tot aan Capelle waar ik na 189km en 6 uur en 5 minuten in de remmen knijp. Wel wat langer dan ik van plan was, maar wel weer met veel plezier deze mooie ronde gereden.
Ik ben in gedachten als mijn leeggetrapte benen zich over de drempel heen tillen. Wat kostte die Wilier Izoard ook alweer…?
donderdag 21 augustus 2008
Geen benen
Op weg van het werk naar huis zakt de moed mij in de schoenen. Ik heb me voorgenomen een lekker stukje te gaan fietsen maar voel me belabberd en heb geen benen. Nou ja, niet de benen van een getrainde fietser, meer die van een huisvrouw, op de opoefiets, boodschappenmandje voorop, op weg naar Albert Heijn. Kortom, het gaat niet vooruit.
Thuisgekomen kleed ik me toch maar snel om, mueslireepje, energiedrankje en daarna richting VBB op hoop van zegen.
De eerste 10 minuten gaan zwaar maar eenmaal over de brug begint het zowaar een beetje te draaien. Ik schakel een tandje zwaarder en verhoog het tempo iets. Langzaam komt het goede gevoel een beetje terug alsof de benen zeggen: ja, op deze manier willen we wel. M'n favoriete rondje Puttershoek is halverwege en in het avondzonnetje gaat het nu echt lekker. Ik kom tot de gedurfde stelling dat de benen niet bij mij maar bij m'n fiets horen. Shimano Ultegra-benen, werken alleen met de juiste onderdelen. Ze funktioneren niet op mijn woon-werk-fiets lijkt het wel. Goed om te weten voor de volgende keren als het lijkt dat het lichaam protesteert tegen weer een training. Daardoor heb ik onwetend toch wat ritjes laten lopen realiseer ik me. In de maling genomen door mijn eigen lichaam.
De tweede helft gaat net zo lekker als de eerste en na 61 km en precies 2 uur rijden ben ik weer terug. Voldaan gevoel en een wijze les geleerd.
Thuisgekomen kleed ik me toch maar snel om, mueslireepje, energiedrankje en daarna richting VBB op hoop van zegen.
De eerste 10 minuten gaan zwaar maar eenmaal over de brug begint het zowaar een beetje te draaien. Ik schakel een tandje zwaarder en verhoog het tempo iets. Langzaam komt het goede gevoel een beetje terug alsof de benen zeggen: ja, op deze manier willen we wel. M'n favoriete rondje Puttershoek is halverwege en in het avondzonnetje gaat het nu echt lekker. Ik kom tot de gedurfde stelling dat de benen niet bij mij maar bij m'n fiets horen. Shimano Ultegra-benen, werken alleen met de juiste onderdelen. Ze funktioneren niet op mijn woon-werk-fiets lijkt het wel. Goed om te weten voor de volgende keren als het lijkt dat het lichaam protesteert tegen weer een training. Daardoor heb ik onwetend toch wat ritjes laten lopen realiseer ik me. In de maling genomen door mijn eigen lichaam.
De tweede helft gaat net zo lekker als de eerste en na 61 km en precies 2 uur rijden ben ik weer terug. Voldaan gevoel en een wijze les geleerd.
zaterdag 16 augustus 2008
Wo ist der Reichswald?
Zaterdag 16 augustus 2008.
De vroege ochtend is mistig en koud! Na om ongeveer 10 voor 8 vanuit Ede te zijn vertrokken voor de Reichswald-Posbank Toer heb ik na een paar kilometer al spijt dat ik de armstukken niet heb aangedaan. Het zonnetje schijnt uitbundig maar kan nog niet opboksen tegen de kou van de mistbanken waar ik buiten Ede door word overvallen. Dus dan maar flink doortrappen om op temperatuur te blijven. Na een uurtje fietsen is het ergste leed geleden en nog een kwartiertje later staat een aardige rij renners voor de veerpont bij Pannerden al in het zonnetje te "bakken". Ik sluit aan en ga op zoek naar wat geld. Een veerpont had ik niet verwacht, niet zo slim want het stikt hier van de rivieren, maar ik heb altijd wel wat euri bij me.
Na de pont gaat het rechts af weer over een dijk langs de Nederrijn richting Lobith waar ik Nederland voor korte tijd vaarwel zeg. Lobith, waar de Rijn ons land binnen komt, zo hebben we geleerd in de aardrijkskundeles. Niet helemaal waar natuurlijk want dat is uiteraard het dorpje Spijk, even verderop, maar dit terzijde.
Net over de grens moet ik even van de fiets voor een sanitaire stop en terwijl ik mij ongeduldig tussen de bomen begeef vraag ik mij af of wildplassen in Duitsland eigenlijk ook strafbaar is. Ik neem het risico en haal de druk van de ketel en opgelucht rij ik even later in het bos naar Hoch Elten, een lekker kort klimmetje. Het avontuur in Duitsland is precies 8,4 km lang en voor Stokkum ga ik alweer de grens over door het mooie Bergerbos en het Montferland in.
Over de "muur van Zeddam" gaat het daarna door Loil (die hadden we nooit geleerd op school) richting Doesburg.
Ik fiets door een prachtig gebied maar vraag mij toch af: "Wo war der Reichswald?". Terwijl ik langs de kant van de weg in het zonnetje een banaantje verorber pak ik even de routebeschrijving erbij. Bovenaan staat toch duidelijk "Reichswald-Posbank Toer 135km" maar ik ben al op de terugweg en realiseer me dat het Duitse natuurgebied alleen voor de 180km-rijders is gereserveerd. Jammer, maar helaas. De splitsing van de routes was ook al erg vroeg, te vroeg om de benen te kunnen beoordelen.
Niet getreurd, dit is ook prima en vervolg mijn weg richting de Posbank. Vanuit De Steeg gaan we de Beekhuizenseweg omhoog naar de top van de Posbank. Weer even lekker klimmen en bovenop wordt ik beloond met een prachtig uitzicht over de paarse heidevelden.
Via de Bovenallee gaat het naar beneden, door Roozendaal heen en dan is Ede niet ver meer. Een mooie rit die na 133km en 4 uur en 10 min. bij het clubhuis van WV Ede eindigt. Ik heb het Reichswald niet gezien maar heb er toch veel moois voor in de plaats gekregen. Om 12.30 uur rij ik weer naar huis, de zaterdag is nog maar net begonnen.
De vroege ochtend is mistig en koud! Na om ongeveer 10 voor 8 vanuit Ede te zijn vertrokken voor de Reichswald-Posbank Toer heb ik na een paar kilometer al spijt dat ik de armstukken niet heb aangedaan. Het zonnetje schijnt uitbundig maar kan nog niet opboksen tegen de kou van de mistbanken waar ik buiten Ede door word overvallen. Dus dan maar flink doortrappen om op temperatuur te blijven. Na een uurtje fietsen is het ergste leed geleden en nog een kwartiertje later staat een aardige rij renners voor de veerpont bij Pannerden al in het zonnetje te "bakken". Ik sluit aan en ga op zoek naar wat geld. Een veerpont had ik niet verwacht, niet zo slim want het stikt hier van de rivieren, maar ik heb altijd wel wat euri bij me.
Na de pont gaat het rechts af weer over een dijk langs de Nederrijn richting Lobith waar ik Nederland voor korte tijd vaarwel zeg. Lobith, waar de Rijn ons land binnen komt, zo hebben we geleerd in de aardrijkskundeles. Niet helemaal waar natuurlijk want dat is uiteraard het dorpje Spijk, even verderop, maar dit terzijde.
Net over de grens moet ik even van de fiets voor een sanitaire stop en terwijl ik mij ongeduldig tussen de bomen begeef vraag ik mij af of wildplassen in Duitsland eigenlijk ook strafbaar is. Ik neem het risico en haal de druk van de ketel en opgelucht rij ik even later in het bos naar Hoch Elten, een lekker kort klimmetje. Het avontuur in Duitsland is precies 8,4 km lang en voor Stokkum ga ik alweer de grens over door het mooie Bergerbos en het Montferland in.
Over de "muur van Zeddam" gaat het daarna door Loil (die hadden we nooit geleerd op school) richting Doesburg.
Ik fiets door een prachtig gebied maar vraag mij toch af: "Wo war der Reichswald?". Terwijl ik langs de kant van de weg in het zonnetje een banaantje verorber pak ik even de routebeschrijving erbij. Bovenaan staat toch duidelijk "Reichswald-Posbank Toer 135km" maar ik ben al op de terugweg en realiseer me dat het Duitse natuurgebied alleen voor de 180km-rijders is gereserveerd. Jammer, maar helaas. De splitsing van de routes was ook al erg vroeg, te vroeg om de benen te kunnen beoordelen.
Niet getreurd, dit is ook prima en vervolg mijn weg richting de Posbank. Vanuit De Steeg gaan we de Beekhuizenseweg omhoog naar de top van de Posbank. Weer even lekker klimmen en bovenop wordt ik beloond met een prachtig uitzicht over de paarse heidevelden.
Via de Bovenallee gaat het naar beneden, door Roozendaal heen en dan is Ede niet ver meer. Een mooie rit die na 133km en 4 uur en 10 min. bij het clubhuis van WV Ede eindigt. Ik heb het Reichswald niet gezien maar heb er toch veel moois voor in de plaats gekregen. Om 12.30 uur rij ik weer naar huis, de zaterdag is nog maar net begonnen.
donderdag 14 augustus 2008
Stilte in de storm
Ik ga hier geen reclame zitten maken voor de nieuwe single van Jan Smit. Maar tijdens de stormachtige wind van de laatste dagen is er niet gefietst, niet geblogt, een week zonder inspiratie.
Van een zwart gat wil ik nog niet spreken maar het valt op het ogenblik niet mee om regelmaat in het fietsen te krijgen.
Gelukkig kreeg ik vandaag een mailtje binnen dat misschien helpt : volgende maand ben ik webfietser in het tijdschrift Fiets!!!
Vanaf 5 september ligt 'ie in de winkel en in mijn dromen zie ik de lange rijen al voor de winkels staan, mensen met slaapzakken die 's ochtends om 5.00 uur al voor de nog gesloten deuren liggen te wachten, mensen vechtend om het laatste exemplaar! Hallooooo...Ton.......wakker worden!!!
Ok, ok, ik draaf een beetje door, in ieder geval iedereen die mijn weblog bij de redactie van Fiets heeft aanbevolen, bedankt!
Trouwens wel een errrug mooie telefoon die ik hiermee heb verdiend, de Sony Ericsson K850i Cyber-shot.
Gelukkig hoef ik komend weekend nog niet incognito op de fiets tijdens de Posbank-Reichswaldtour die ik vanuit Ede ga rijden. Paspoort niet vergeten want we gaan over de grens, het "Reichswald" in. Een mooi natuurgebied waar ik al een paar keer eerder doorheen ben gereden. En het weer schijnt ook nog te gaan meewerken, het kan niet op!
Morgen eerst maar eens de fiets een beetje poetsen, dat is er ook flink bij ingeschoten tijdens de algehele dip van de laatste week.
De storm is trouwens weer voorbij, de stilte hopelijk ook.
Van een zwart gat wil ik nog niet spreken maar het valt op het ogenblik niet mee om regelmaat in het fietsen te krijgen.
Gelukkig kreeg ik vandaag een mailtje binnen dat misschien helpt : volgende maand ben ik webfietser in het tijdschrift Fiets!!!
Vanaf 5 september ligt 'ie in de winkel en in mijn dromen zie ik de lange rijen al voor de winkels staan, mensen met slaapzakken die 's ochtends om 5.00 uur al voor de nog gesloten deuren liggen te wachten, mensen vechtend om het laatste exemplaar! Hallooooo...Ton.......wakker worden!!!
Ok, ok, ik draaf een beetje door, in ieder geval iedereen die mijn weblog bij de redactie van Fiets heeft aanbevolen, bedankt!
Trouwens wel een errrug mooie telefoon die ik hiermee heb verdiend, de Sony Ericsson K850i Cyber-shot.
Gelukkig hoef ik komend weekend nog niet incognito op de fiets tijdens de Posbank-Reichswaldtour die ik vanuit Ede ga rijden. Paspoort niet vergeten want we gaan over de grens, het "Reichswald" in. Een mooi natuurgebied waar ik al een paar keer eerder doorheen ben gereden. En het weer schijnt ook nog te gaan meewerken, het kan niet op!
Morgen eerst maar eens de fiets een beetje poetsen, dat is er ook flink bij ingeschoten tijdens de algehele dip van de laatste week.
De storm is trouwens weer voorbij, de stilte hopelijk ook.
woensdag 6 augustus 2008
Ballonnen
De zon scheen vanavond, een graadje of 25, weinig wind. Een stukje fietsen. Ik had er zin in.
De wind die er dan nog stond was zuidwest en ik besloot een rondje door Midden-Delfland te rijden : langs vliegveld Zestienhoven, daarna richting Vlaardingen, Maasland, De Lier, Schipluiden, langs de Delftse Schie en de Ackerdijkse Plassen om via Hillegersberg weer richting te Capelle te gaan. Een mooi rondje van zo'n 80km met veel mooie Hollandse vergezichten.
Het was rustig op de fietspaden, het was dan ook rond etenstijd dat ik op weg was gegaan. Dat kwam mooi uit want ik wilde wat tempo's gaan rijden en die gaan toch fijner als je een beetje de ruimte hebt. Een serie van 8 x 30 seconden voluit met daartussen 3 minuten rustig fietsen. Na Vlaardingen gepasseerd te zijn waren er wat lange rechte stukken en kon ik beginnen. Voluit staand op de pedalen om in een paar seconden de snelheid flink omhoog te brengen en dan de rest van de 30 sec. voluit in het zadel doorstoempen. De snelheid ging tegen de 50, de hartslag naar de 160 en m'n benen voelden aan als ballonnen die langzaam voor een feestje werden opgeblazen. Heerlijk!
Na 8 x leek m'n fietsbroek een maatje te klein, gelukkig is het rekbaar spul, maar na een 10 min. rustig doorfietsen kwam alles weer tot rust.
Het feestje was echter wel gelijk voorbij want ik had moeite om weer in een normaal tempo te komen. De energie was gelijk als sneeuw voor de zon verdwenen en ik had toch nog minimaal een uur te gaan!
Een klein hongerklopje kondigde zich aan en met veel moeite wist ik de laatste 30km te volbrengen waarbij ik mij ook nog door de traditionele Rotterdamse Wednesday Night Skaters heen moest worstelen.
Een pittige training zowel fysiek als mentaal en met alleen maar wind tegen. Letterlijk, want tijdens mijn inspanningen was die stiekem gedraaid van zuidwest naar oost. Tijdens het fietsen had ik ook al tevergeefs op een beetje wind mee zitten wachten.
Na 81 km en 2 uur en 41 minuten snakte ik naar koolhydraten die dan ook snel in de vorm van een stuk appeltaart naar binnen werden gewerkt. Gebak, ballonnen en een heleboel mensen, het leek wel een feestje!
De wind die er dan nog stond was zuidwest en ik besloot een rondje door Midden-Delfland te rijden : langs vliegveld Zestienhoven, daarna richting Vlaardingen, Maasland, De Lier, Schipluiden, langs de Delftse Schie en de Ackerdijkse Plassen om via Hillegersberg weer richting te Capelle te gaan. Een mooi rondje van zo'n 80km met veel mooie Hollandse vergezichten.
Het was rustig op de fietspaden, het was dan ook rond etenstijd dat ik op weg was gegaan. Dat kwam mooi uit want ik wilde wat tempo's gaan rijden en die gaan toch fijner als je een beetje de ruimte hebt. Een serie van 8 x 30 seconden voluit met daartussen 3 minuten rustig fietsen. Na Vlaardingen gepasseerd te zijn waren er wat lange rechte stukken en kon ik beginnen. Voluit staand op de pedalen om in een paar seconden de snelheid flink omhoog te brengen en dan de rest van de 30 sec. voluit in het zadel doorstoempen. De snelheid ging tegen de 50, de hartslag naar de 160 en m'n benen voelden aan als ballonnen die langzaam voor een feestje werden opgeblazen. Heerlijk!
Na 8 x leek m'n fietsbroek een maatje te klein, gelukkig is het rekbaar spul, maar na een 10 min. rustig doorfietsen kwam alles weer tot rust.
Het feestje was echter wel gelijk voorbij want ik had moeite om weer in een normaal tempo te komen. De energie was gelijk als sneeuw voor de zon verdwenen en ik had toch nog minimaal een uur te gaan!
Een klein hongerklopje kondigde zich aan en met veel moeite wist ik de laatste 30km te volbrengen waarbij ik mij ook nog door de traditionele Rotterdamse Wednesday Night Skaters heen moest worstelen.
Een pittige training zowel fysiek als mentaal en met alleen maar wind tegen. Letterlijk, want tijdens mijn inspanningen was die stiekem gedraaid van zuidwest naar oost. Tijdens het fietsen had ik ook al tevergeefs op een beetje wind mee zitten wachten.
Na 81 km en 2 uur en 41 minuten snakte ik naar koolhydraten die dan ook snel in de vorm van een stuk appeltaart naar binnen werden gewerkt. Gebak, ballonnen en een heleboel mensen, het leek wel een feestje!
Hel van de Heuvelrug
Zondag 3 augustus 2008.
4 weken na de Marmotte gaat de wekker weer eens af op een tijdstip dat de meesten zich nog een keer omdraaien in bed. Om 5.30 uur wordt ik ruw uit mijn dromen weggerukt door het geluid van een of andere vage rockband. Takkeherrie, maar ik ben wel gelijk wakker.
Na een stevig ontbijt rij ik iets meer dan een uur later richting Driebergen voor de “Hel van de Heuvelrug” een toertocht van 170 of 210 km (ik moet nog beslissen).
Bij aankomst lijkt het of de titel van de toertocht veel mensen heeft afgeschrikt, een 15-tal auto’s staan er op de verder vrijwel verlate parkeerplaats terwijl het toch meestal zoeken is naar een plekje. Het inschrijven gaat dan ook supersnel en om 07.45 uur vertrek ik voor een rit van 170km (mijn besluit viel zo om en nabij de afslag Woerden).
De eerste kilometers rij ik samen met een fietser die na het volgen van de pijlen na 22km (volgens zijn zeggen) weer terug was bij de start. Duidelijk nog niet wakker. De toertochten vanuit Driebergen gaan in het begin vrijwel altijd via dezelfde route en met hem in mijn wiel leid ik hem langs de gemiste pijl(en).
DTC heeft vandaag maar liefst 7 afstanden uitgepijld (van 30 tot 210km) waarbij de heen en terugweg van de verschillende routes elkaar regelmatig kruisen dus het is opletten geblazen. Het volgen van de juiste pijlen is voor de grijze massa vandaag een even grote inspanning als de afstand voor de rest van het lichaam.
Niet iedereen is wat dat betreft scherp vandaag. Achterin een groepje van 6 moet ik in het begin tot 2 keer toe met een schreeuw de andere 5 terugroepen na weer een gemiste pijl. Als we door Wageningen rijden overweeg ik om de voorsten te wijzen op de winkel van Hans Anders maar ik wil de sfeer en de goede samenwerking in de groep niet bederven en prop in plaats daarvan een mueslireep in mijn mond.
Na de eerste controlepost rij ik weer alleen en ben ik zelf geheel verantwoordelijk voor het al dan niet verkeerd rijden.
De route gaat over alle bekende heuveltjes in deze omgeving en de organisatie heeft echt z’n best gedaan om elk stukje weg wat omhoog loopt in het parcours op te nemen. Bij een stoplicht in Arnhem (na ongeveer 75km) vertelt een renner in het zwart dat hij al 24 hellingen heeft geteld. Ik twijfel aan zijn rekentalent maar ik heb het niet bijgehouden (ik geniet liever van de omgeving) en het zou zo maar kunnen.
Arnhem is zo’n beetje het verste punt en daarna gaat het (zeker niet in rechte lijn!) weer terug richting Driebergen. De route van de 210 km gaat hier waarschijnlijk richting Posbank. Door het goede gevoel in de benen twijfel ik nog even bij de splitsing maar ik ga linksaf i.p.v. rechts.
Op de terugweg prikt de zon zelfs nog regelmatig door de wolken heen en is het nog steeds droog ondanks de voorspelde plaatselijke regenbuitjes. Meevaller.
Na precies 170km (echt precies tot aan mijn auto, goed uitgemeten DTC!) ben ik 5 uur en 35 minuten onderweg geweest. Lekker gefietst en op het moment dat ik de fiets achter in de auto til beginnen de eerste regendruppels te vallen. Hoezo timing?
Op weg met de auto naar Houten (waar ik nog even langs mijn ouders op hun vakantieadres langs ga) vraag ik mij af wat de “Hel” vandaag nu eigenlijk is geweest.
Er was geen zinderende hitte, geen regen- en/of hagelbuien, maar een ideaal fietstemperatuurtje van 20 graden. Duidelijk geen “hels” fietsweer.
Ook de gereden route was niet zwaarder dan de gemiddelde toertocht over de Utrechtse Heuvelrug, ik heb de beklimmingen ook niet als hels ervaren. Ik hou het erop dat vooral het ophangen (en het weer verwijderen!) van de talloze pijlen een hel is geweest voor de organisatie of anders heeft het misschien gezeten in de extra 40km van de langste route.
Hoewel je de echte beter kan vermijden vond ik deze “hel” voor herhaling vatbaar, DTC bedankt en tot een volgende keer!
4 weken na de Marmotte gaat de wekker weer eens af op een tijdstip dat de meesten zich nog een keer omdraaien in bed. Om 5.30 uur wordt ik ruw uit mijn dromen weggerukt door het geluid van een of andere vage rockband. Takkeherrie, maar ik ben wel gelijk wakker.
Na een stevig ontbijt rij ik iets meer dan een uur later richting Driebergen voor de “Hel van de Heuvelrug” een toertocht van 170 of 210 km (ik moet nog beslissen).
Bij aankomst lijkt het of de titel van de toertocht veel mensen heeft afgeschrikt, een 15-tal auto’s staan er op de verder vrijwel verlate parkeerplaats terwijl het toch meestal zoeken is naar een plekje. Het inschrijven gaat dan ook supersnel en om 07.45 uur vertrek ik voor een rit van 170km (mijn besluit viel zo om en nabij de afslag Woerden).
De eerste kilometers rij ik samen met een fietser die na het volgen van de pijlen na 22km (volgens zijn zeggen) weer terug was bij de start. Duidelijk nog niet wakker. De toertochten vanuit Driebergen gaan in het begin vrijwel altijd via dezelfde route en met hem in mijn wiel leid ik hem langs de gemiste pijl(en).
DTC heeft vandaag maar liefst 7 afstanden uitgepijld (van 30 tot 210km) waarbij de heen en terugweg van de verschillende routes elkaar regelmatig kruisen dus het is opletten geblazen. Het volgen van de juiste pijlen is voor de grijze massa vandaag een even grote inspanning als de afstand voor de rest van het lichaam.
Niet iedereen is wat dat betreft scherp vandaag. Achterin een groepje van 6 moet ik in het begin tot 2 keer toe met een schreeuw de andere 5 terugroepen na weer een gemiste pijl. Als we door Wageningen rijden overweeg ik om de voorsten te wijzen op de winkel van Hans Anders maar ik wil de sfeer en de goede samenwerking in de groep niet bederven en prop in plaats daarvan een mueslireep in mijn mond.
Na de eerste controlepost rij ik weer alleen en ben ik zelf geheel verantwoordelijk voor het al dan niet verkeerd rijden.
De route gaat over alle bekende heuveltjes in deze omgeving en de organisatie heeft echt z’n best gedaan om elk stukje weg wat omhoog loopt in het parcours op te nemen. Bij een stoplicht in Arnhem (na ongeveer 75km) vertelt een renner in het zwart dat hij al 24 hellingen heeft geteld. Ik twijfel aan zijn rekentalent maar ik heb het niet bijgehouden (ik geniet liever van de omgeving) en het zou zo maar kunnen.
Arnhem is zo’n beetje het verste punt en daarna gaat het (zeker niet in rechte lijn!) weer terug richting Driebergen. De route van de 210 km gaat hier waarschijnlijk richting Posbank. Door het goede gevoel in de benen twijfel ik nog even bij de splitsing maar ik ga linksaf i.p.v. rechts.
Op de terugweg prikt de zon zelfs nog regelmatig door de wolken heen en is het nog steeds droog ondanks de voorspelde plaatselijke regenbuitjes. Meevaller.
Na precies 170km (echt precies tot aan mijn auto, goed uitgemeten DTC!) ben ik 5 uur en 35 minuten onderweg geweest. Lekker gefietst en op het moment dat ik de fiets achter in de auto til beginnen de eerste regendruppels te vallen. Hoezo timing?
Op weg met de auto naar Houten (waar ik nog even langs mijn ouders op hun vakantieadres langs ga) vraag ik mij af wat de “Hel” vandaag nu eigenlijk is geweest.
Er was geen zinderende hitte, geen regen- en/of hagelbuien, maar een ideaal fietstemperatuurtje van 20 graden. Duidelijk geen “hels” fietsweer.
Ook de gereden route was niet zwaarder dan de gemiddelde toertocht over de Utrechtse Heuvelrug, ik heb de beklimmingen ook niet als hels ervaren. Ik hou het erop dat vooral het ophangen (en het weer verwijderen!) van de talloze pijlen een hel is geweest voor de organisatie of anders heeft het misschien gezeten in de extra 40km van de langste route.
Hoewel je de echte beter kan vermijden vond ik deze “hel” voor herhaling vatbaar, DTC bedankt en tot een volgende keer!
Abonneren op:
Posts (Atom)
