La Marmotte 2009

Na mijn cyclodoop in 1994, de door sneeuw en regen afgebroken poging in 2002 en de bijna perfecte uitgave van 2008 staat de 4e deelname aan de Marmotte op zaterdag 4 juli 2009 op het programma.
Na een dikke 7000 km voorbereiding waarvan de laatste 2 en een halve week in de Franse Alpen ben ik er klaar voor, voor zover dat als niet professioneel wielrenner zonder compleet medisch begeleidingsteam te meten is natuurlijk. De vorm van de dag is daarom altijd weer een grote verrassing. De andere, wel meetbare, variabelen in de vorm van het weer wijzen op een warme dag (32 graden) met kans op onweer en veel wind later in de middag. Genoeg redenen om een beetje door te fietsen!
5.00 uur
Geen normale tijd om op te staan in de vakantie. Het is dan ook geen normale vakantiedag maar een dag van zware arbeid en afzien. Geheel vrijwillig dus ik kan dan ook niemand anders dan mijzelf hiervan de schuld geven. Bovendien heerst er nog complete rust op de camping als ik uit mijn tent stap en is er nog geen slachtoffer te vinden. Allemaal onzin natuurlijk, ik heb er zin in!
Zelfs nog een uurtje vroeger op dan vorig jaar toen ik in de 3e groep startte. Deze keer is met startnummer 1221 de eerste groep mijn plaats en mag ik al om 7.00 uur vertrekken.
Ook erg vroeg voor een stevig ontbijt maar met enige moeite werk ik de broodnodige koolhydraten naar binnen. Om 6.15 uur vertrek ik vanuit Allemont naar de start in Bourg d’Oisans, een warming-up van 10 km.
7.08 uur
Een paar zenuwachtige minuten later dan gepland wordt het eerste deel van de meute losgelaten en mogen we eindelijk gaan fietsen. Een kwartiertje op de grote plaat, aanpikken bij voorbijrazende groepjes, gebruik makend van de “zuiging” van het peloton is het stayeren met 45 per uur, kortom een lekkere relaxte warming-up voor de 1e berg van de dag de Col du Glandon.
De eerste 10km tot aan de stuwdam gaan in een klein kwartiertje, een leuk gemiddelde als ik nu zou mogen stoppen, het feest is echter net begonnen en het klimmen mag bijna beginnen. Nog even langs het meer en dan mag ik gaan rekenen in percentages.
Het eerste stuk gaat gewoon erg lekker, mooi ritme en in no time ben ik bij het eerste dorpje Le Rivier d’Allemont en we mogen even tijdelijk wat dalen. Een beloning voor de eerste inspanningen? Een opkikkertje, meer niet, want daarna krijgen we het dubbel voor onze kiezen. In de (wieler)volksmond wordt ‘ie al “de Put” genoemd, na het afdalen gelijk 12% recht omhoog en degenen die hier te laat schakelen verdwijnen, begeleid door veel gekraak, als kilometerpaaltjes uit je gezichtsveld.
Na dit zware stuk gaat het daarna steeds minder steil richting het 2e stuwmeer, Barrage de Grand Maison, waar ik even later de 2e korte afdaling inga voordat ik het laatste stuk mag klimmen naar de top op 1924 meter.
8.56 uur
Na 1 uur en 48 minuten “piep” ik over de matten en sta ik boven. Een aardig stukje sneller dan vorig jaar en ik snoep 4 min. van mijn pr op deze col. Het gaat lekker en een goed begin is het halve werk! Ik ga op zoek naar de waterkranen van vorig jaar maar kan ze niet vinden. Wel staan er enkele vrijwilligers met grote waterflessen aangereikte bidons bij te vullen. Het lijkt me niet praktisch als straks de grote horde aankomt maar nu is het nog relatief rustig en kan ik snel weer op weg, de afdaling in.
Het bord “prudence” wordt door mij bewust verkeerd vertaald in “het gas erop”, de mannen met rode vlaggen beschouw ik als enthousiaste supporters en de waarschuwingen “virages dangereux” betekenen voor mij “knallen door die bochten”.
Ik passeer degenen met de juiste vertaling dan ook met bosjes en ga als een speer naar beneden. Vorig jaar had ik nog een paar “slippertjes” maar deze keer gaat het vloeiend en foutloos naar beneden.
Ik vraag mij af, net als Tim Krabbé in “De Renner”, waarom er geen daaltijdritten worden georganiseerd. Ik zou mij direct inschrijven (geen medische verklaring verplicht, wel een geldig donor-codicil) en bij IKEA een mooie vitrinekast aanschaffen voor de prijzen.
Ik merk dat mijn gedachten ook afd(w)alen en dwing mijzelf om geconcentreerd te blijven!
9.21 uur
Ik ben beneden in St.Etienne-de-Cuines, pak weer een 3-tal minuten voorsprong op mijn tijd van 2008 en sla rechtsaf. Ik ga op zoek naar mijn eten en een goede groep om de afstand tot aan de voet van de volgende berg te overbruggen.
De groep waar in in terecht kom bevalt me prima en in een goed tempo gaan we richting St.Michel-de-Marienne. Het eten bevalt me veel minder. Niet dat het verkeerd spul is, mijn vaste repen en gelletjes, maar ik krijg het met heel veel moeite weg en mijn maag begint aan te voelen als een opgeblazen ballon. Heb ik alles van de dag ervoor wel goed verteerd?
Nog niet verontrustend maar wel een “agendapuntje” zullen we maar zeggen.
10.05 uur
Bij de verkeerslichten sla ik rechtsaf, ga onder het tunneltje door en begin aan de 2e klim van de dag, de Col du Télégraph.
Ik passeer even daarvoor de plaatselijke Pharmacie en zie dat het al 24 graden is. Al warm voor dit tijdstip en dat belooft wat voor de rest van de ochtend en middag.
Ik ben beland in een groepje kletsende Nederlanders, macho fietsers met kale koppen onder hun helm, uit de Hollandse klei getrokken stoempwerk. Niet mijn favoriete fietsgezelschap en gelukkig kan ik ze niet lang daarna langzaam lossen.
Ruim 3 en een half uur ben ik nu onderweg en tot nu toe steeds positief. Halverwege de col beginnen echter de eerste probleempjes op te duiken. De krachten beginnen langzaam uit de bovenbenen weg te vloeien en op de stukken waar ik normaal een tandje bij kon trappen moet ik nu op de 27 doorharken. Af en toe wat staan op de pedalen helpt niet echt en hoe dichter de top nadert hoe meer het vertrouwen inzakt.
10.59 uur
Ik ben boven op de Télégraphe. Nee, ik ben blij dat ik boven op de Télégraphe ben! De eerste “negative split” is een feit, ik heb over de klim zo’n 2 minuten langzamer gedaan.
Ik mag gelukkig 5 km afdalen om even bij te komen en ik probeer nog wat te eten wat me wonder boven wonder aardig afgaat. Op mooi nieuw asfalt duik ik Valloire binnen.
11.07 uur
Ik pak zo maar weer 4 minuten terug op mijn tijd van vorig jaar en heb nu een voorsprong van precies 10 minuten en onder goede omstandigheden ben ik op weg naar een tijd van 7.30 uur.
Ik realiseer mij echter maar al te goed dat ik mijzelf blij maak met een dooie mus, want vorig jaar heb ik de bidons boven op de Télégraphe bijgevuld wat mij toen de nodige tijd kostte.
Bij de ravitaillering eet ik nog wat stukjes banaan, vul mijn lege bidon en ga op weg naar het dak van de Marmotte, de Col du Galibier.
Ondanks het geringe stijgingspercentage in de eerste 5 km moet ik al weer snel terugschakelen en lijkt het alsof de klim al veel eerder begint. Ik ben niet meer vooruit te branden en het stuk vals plat voelt aan als een extra col. Plan Lachat lijkt nooit meer te verschijnen en ik stop zelfs 2 keer even zonder na te denken, het lijkt of de benen zelf besluiten om een rustpauze in te lassen.
Uiteindelijk verschijnt Plan Lachat dan toch (op het terras zie ik een wielrenner met zijn helm op een groot bord spaghetti wegwerken!) en ik stop nog even in de bocht om wat te drinken en te eten.
Ik zie verschrikkelijk op tegen de steile bochten die gaan komen maar vind toch de wil om weer op het zadel te kruipen en verder te gaan. Van rekenen, op- en aftellen is al lang geen sprake meer en ik ga door op de automatische piloot in een tempo wat niet meer boven de 10 km/uur komt om over de trapfrequentie helemaal maar te zwijgen!
Ik ga af en toe op de pedalen staan en zie op het wegdek dat mijn schaduw (anders dan Lucky Luke) zelfs sneller lijkt te gaan. Ik voel mij een dood vogeltje en ik verbaas mij echter een beetje over het feit dat ik onlangs het geploeter zo weinig renners zie passeren. Het lijkt wel of ik in een heel nest met dode vogeltjes terecht ben gekomen. Is het de warmte? De wind?
De wetenschap dat ik blijkbaar toch nog niet zo heel slecht omhoog ga, helpt me langs de sneeuwranden naar de top en verdringt de gedachte dat ik onmogelijk op deze manier Alpe d’Huez zal bedwingen.
12.53 uur
Ik arriveer op 2646 meter boven de zeespiegel en het uitzicht over de bergtoppen is zoals elke keer weer adembenemend. Ware het niet dat de berg zelf mij reeds de adem heeft afgepakt.
Ruim 20 minuten heb ik langer over deze meedogenloze beklimming gedaan en voel nu wat vele anderen al eerder hebben ervaren. Kapot gaan, mannen met hamers.
Ik mag echter nu gelukkig weer gaan dalen, doe mijn windbreker aan en vervolg mijn weg richting de Col du Lautaret en vervolgens terug naar Bourg d’Oisans.
14.03 uur
Na een lange afdaling met veel wind tegen maar gelukkig weer in een grote groep arriveer ik aan de voet van de Alpe d’Huez. Ik voel me gelukkig een stuk beter en begin zelfs vol goede moed aan het laatste obstakel. De laatste koolhydraten zijn genuttigd en met 2 volle bidons ga ik met mijn telraampje de bloedhete Alpe op (het is inmiddels 32 graden!). Langzaam aftellen van 21 naar 0.
De goede moed en het genuttigde voedsel helpen mij goed door de eerste 5 steile bochten waarna alle aanwezige krachten definitief zijn opgesoupeerd.
De hartslag schommelt tussen de 135 en de 140, hoger krijg ik ‘m niet, en theoretisch ben ik nu met een rustige duurtraining bezig! Het voelt echter alsof ik op 2 lekke banden rij en sinds mijn kleuterschool ben ik niet meer zo langzaam geweest met aftellen.
Alleen gedachten helpen mij nog vooruit (“ik heb bocht 15 gehaald, dan zal ik bocht 14 ook wel halen”) en het is nu alleen nog een kwestie van overleven. Zelfs de hitte dringt niet meer tot mij door.
In de laatste 2 kilometer zorgen de aanmoedigingen en het uitzicht op de finish ervoor dat ik het tempo nog eenmalig iets kan verhogen en uitgewoond bereik ik tussen de enthousiaste supporters door de finish.
15.23 uur
Na 8 uur 15 minuten en 21 seconden ga ik voor de laatste keer over de rubber matten en mag ik de remmen inknijpen.
Ik begin langzaam weer tot mijn positieven te komen, rij even een stukje rond om de benen wat te laten herstellen en zoek daarna weer de gezellige drukte van de finishplaats op.
Vandaag heb ik werkelijk ervaren hoe zwaar deze cyclo is en hoewel ik in eerste instantie ietwat teleurgesteld ben realiseer ik me dat een superdag of de supervorm niet te plannen is en dat ik tevreden mag, ja zelfs moet zijn met deze tijd.
De omstandigheden waren zwaar, iets wat Angelo Roelandt kan beamen door wie ik even later op de schouders wordt getikt en die mij heeft herkend tussen de vele fietsers. Ook hij heeft het zwaar gehad en is net voor mij gefinished in 8 uur en 9 minuten. Een leuk en onverwacht slot van een zware Marmotte die we samen nog even de revue laten passeren.
Even later in de afdaling zie ik de grote massa omhoog komen. Fietsend, wandelend, samenklonterend bij de vele bergstroompjes. Grote groepen achter of naast elkaar klimmend al dan niet omringd door auto’s die ook naar boven willen. Vele moeten nog finishen en ook velen zullen niet finishen als we later op de camping horen dat er vele deelnemers van de Galibier met bussen zijn afgevoerd in verband met een losgebarsten onweersbui met regen en hagel. De Marmotte betekent een beetje chaos, gekte, maar dat hoort er allemaal bij.
Volgend jaar weer? Ik ben nog te moe om daar over na te denken en om daar een antwoord op te geven. Eerst maar eens een warme douche.