Beurskater

Na de Bike Motion Benelux van gisteren was ik een beetje bang voor een beurskater in mijn benen. Maar gelukkig voelen de benen goed aan als ik uit bed stap. Althans, ik kan er op staan. De echte fietsbenen zullen zich pas tijdens mijn duurtraining van vandaag openbaren.
Maar eerst is het tijd voor de kapper!
Om half 9 zit ik in een kappersstoel welke verborgen gaat onder een bruin tentzeil waar alleen mijn hoofd nog uitsteekt. Ik kies de coup Aerodynamica. Ik had ook mijn fietshelm mee kunnen nemen, opzetten en zeggen : "Knip alles er omheen maar weg!" Maar ja, je kunt ook te ver gaan in je fietsverslaving.
De kapster knipt in een tempo van 1 euro per minuut en 20 minuten later sta ik weer buiten met het hoofd "gesoigneerd".
Na het verorberen van het uitgestelde ontbijt en wat e-mailtjes stap ik om 10.00 uur op de racefiets voor een naar verwachting mooi rondje Alblasserwaard.
De wind wappert door mijn haren......oh nee......dat gaat nu niet meer op. Even overnieuw.
Er staat geen wind, althans ik voel niets wat op een stevige bries lijkt. De coup werkt!
Ook de zon doet zijn best om er een mooie fietsdag van te maken en werkt zich met wat ellebogenwerk tussen de wolken door en nog voor de Van Brienenoordbrug staat er al wat zweet in de nek. Dat gaat de goede kant op.
Met een omweggetje via de Oude Maas en Zwijndrecht belandt ik midden in het mooie boerenleven langs de Graafstroom. Prachtige boerderijen en landelijke taferelen. Schilderijen in spé. De simpelheid van het bestaan wordt in Ottoland nog eens bekrachtigd met de straatnamenbordjes "A" en "B". In gedachte zie ik de gemeenteraad bijeen in late vergadering omdat de besluitvorming maar niet wil vlotten.
Ik vervolg mijn weg langs Goudriaan "Het Giethoorn van de Alblasserwaard" zoals ik op een oud antiekwinkeltje zie staan. Het stikt hier van de mooie dorpjes.
In de ansichtkaartenserie "Mooie dorpsgezichten" mogen uiteraard Sluis, Ameide, Tienhoven en het vestingstadje Nieuwpoort, waar ik achtereenvolgens doorheen fiets, uiteraard ook niet ontbreken.
Bij Streefkerk is de dijk langs de Lek opgebroken en moet ik verplicht linksaf.
Even later fiets ik langs de dikke rietkragen die zich met de voeten in het koude water verzetten tegen de wind. Kromgebogen bewegen ze zachtjes heen en weer. Ik heb de wind schuin mee, verzetten is niet nodig, en laat mij voortdrijven in de richting van Kinderdijk.
Het is nog nét oktober en al bijna november maar nog steeds vergapen de buitenlandse toeristen zich met de camera's in de aanslag aan ons Nederlandse Werelderfgoed.
Ik hoor in het Spaans een enthousiast "Lo que es una hermosa molinos de viento!" of zoiets en ik denk ook een Maleis "Kincir angin apa yang indah" te horen maar ik kan me best vergissen hoor! Ik ben niet zo'n talenwonder.
De pont naar Krimpen a/d Lek staat gelukkig aan mijn kant maar ik zie dat hij ook op het punt van vertrekken staat dus ik moet even doorfietsen! Als laatste mag ik aansluiten op een vol dek en mag gelijk betalen. Boter bij de vis.
Capelle komt in zicht, alleen nog even de Algerabrug over die met zijn krappe 3% niet echt een "col" genoemd mag worden. Na 111 km knijp ik in de remmen, heerlijk gefietst, prima benen en het ging bijna vanzelf. De laatste fietsdag van oktober was een mooie, een zeldzaam mooie!

Fiets route 345318 - powered by Bikemap

Binnenfietsen

Een fiets is een prachtig apparaat. Hij brengt je nog eens ergens naartoe en je bent er veel sneller dan wanneer je hetzelfde stuk moet gaan lopen. Een fantastische uitvinding. Het houdt je jong, het houdt je slank en gezond. Je geniet van de natuur met de wind in je haren en de zon op je huid.
In de loop van de tijd heeft de fiets natuurlijk nogal een gedaanteverwisseling ondergaan en verscheen in allerlei soorten en maten.
Een van de domste versies was de hometrainer.
Uitgevonden in de oorlog waar hij op zolder stond en door een fietser werd aangedreven om de radio die op Engeland was afgestemd van de nodige stroom te voorzien. Toen kon dat ding nog wat. Na die periode produceerde het niks meer en was zonder enig nut, men kwam er niet op vooruit, er brandde geen lamp op en men kon er alleen bij neervallen.
Tegenwoordig is dat wel anders met de virtuele wereld die ons door Tacx en andere merken wordt aangeboden. De hometrainer is weer helemaal hot en geeft ons fietsers de kans om even te ontsnappen aan de donkere wintertijd.
Vanavond was ik even op Mallorca, de zon scheen, ik kon de bloemen langs de weg bijna ruiken. Anderhalf uur over het Spaanse eiland samen met mijn fiets. Heerlijk.

Wind is een berg

Ik weet niet hoe het in de rest van Nederland was maar hier in Capelle was het gisteren prachtig weer. Druilerige miezelregen afgewisseld met fikse regenbuien en af en toe een droog momentje. Fantastisch weer dus om thuis de boel eens een beetje op te ruimen, administratie bij te werken en tussendoor een filmpje te kijken. Een beetje vent was gaan fietsen, dat wel, maar een beetje slimme vent weet z’n momenten van rust te pakken. Mijn IQ hield mij dus binnenshuis en ik had bovendien de hele zondag nog.
En het was vandaag dus inderdaad een heel stuk beter, zon en veel wind. Maar over de wind hoor je mij niet klagen zeker niet na mijn vrijmoedige bekentenis van een week of 2 geleden. Wind is een berg, met veel wind denk ik in procenten in plaats van Beaufort. En als je van klimmen houdt dan weet je met wind ook wel raad.
Capelle, 0 km.
Na het ontbijt en het versturen van wat mailtjes spring ik om 10.00 op de fiets voor een rondje wat nog slechts een vage schim in mijn hoofd is maar al fietsend zijn definitieve vorm zal moeten krijgen. Ik vertrek in ieder geval in zuidelijke richting, met de ganzen mee, maar door gebrek aan medefietsers fiets ik zonder zo’n mooie V-vorm.
Ridderkerk, 14 km.
Het eerste stuk met stedelijke bebouwing zorgt ervoor dat ik heen en weer wordt geslingerd in de tijd. Klokken aan de muur die de zomertijd nog aangeven en geüpdate klokken met de wintertijd gooien mij steeds een uur vooruit of weer achteruit en ook fietsers met korte broek en korte mouwtjes (!) die worden afgewisseld door fietsers met lange broeken en dikke jassen maken de verwarring compleet.
Zomer en winter. Zelf zie ik er uit als herfst, niet teveel, niet te weinig, precies goed eigenlijk.
Zwijndrecht, 25 km.
Voor me fiets een man in het zwart, een glimmend kaal hoofd en een ¾ broek. Op de blote kuiten zijn 2 grote tatoeages van draken te zien. Aan de rood geïrriteerde huid er omheen is te zien dat ze vers gezet zijn. Dit is duidelijk een showride. Een rondje Z. op waarschijnlijk een geleende fiets. Ik passeer de zwaar hijgende man, zweet parelt op zijn voorhoofd ondanks de tegenwind. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden.
Oude Maas/ Heerjansdam, 35 km.
Ik draai een fietspad op wat er niet meer is! Het asfalt is bedekt door een dikke laag bladeren. Het is opgeslokt door de natuur en samengesmolten met het omringende groen en bruin van struiken en leeggewaaide bomen. Ik rij voorzichtig over de natte en gladde ondergrond en ben blij als even verder het asfalt weer de overhand heeft.
Puttershoek, 44 km.
Na even een stukje wind mee fiets ik langs de gebouwen van de Suikerunie. Grote letters op de muur, een heel vrije vertaling van “Sugar U Need”. En dat klopt. Ik pak een energiereep uit de achterzak en spoel hem weg met veel water. Dit impliceert een smakeloze hap maar de Maxim Energy Bar Mango/Raspberry Flavour (Yoghurt Coated Cereal Bar) is in feite erg lekker.
Mag ook wel met zo’n titel.
Klaaswaal, 76 km.
Ik sla rechts af en krijg de wind in de rug. Véél wind en een beloning voor alle weerstand en energie die ik in de uren daarvoor heb geleverd. Het is als een veer die ik 2 uur lang heb aangedraaid en nu wordt losgelaten. Ik schiet vooruit over de stenen en richting Maasdam benadert de snelheid mijn leeftijd.
Mijnsheerenland, 81 km.
Geheel tegen mijn principes in rij ik bij de stoplichten door rood! Ik rij nog steeds voor de wind met een snelheid van rond de 40 en ik “vergeet” af te remmen bij het verlaten kruispunt. Het is ondankbaar tegenover de wind om nu in de remmen te knijpen. Ik vraag me af of een agent zo’n argument serieus zou nemen.
Heinenoordtunnel, 85 km.
Door mijn hoge aanvangssnelheid breek ik mijn eigen tunnelrecord en zet het op 61,9 km/uur. Ik weet niet of er een klassement wordt bijgehouden en misschien is het een leuk idee als iedereen zijn record op de muur van de tunnel met graffiti spuit! Mijn burgerlijke ongehoorzaamheid bereikt met deze gedachte, na het rode licht, echt een hoogtepunt. Ik moet nu snel richting huis voordat het nog erger wordt en wandelaars van het fietspad af gaat meppen.
Capelle, 107 km.
Het rondje is voltooid en ik ben weer terug bij Start. Normaal krijg je dan 200 euro of zo maar in mijn geval kost fietsen alleen maar geld. Ik beloon mezelf dan maar met kaaspannenkoeken. Een mooie ruige herfstrit, een beetje met de kolder in m'n kop en met eigenlijk alles in zich wat het fietsen leuk maakt. Ruim 3 en een half uur onderweg geweest en weer fris in de bovenkamer. Klaar voor een nieuwe werkweek.

Fiets route 342088 - powered by Bikemap

Lekkage

Gisteren sinds lange tijd weer eens op de Tacx gezeten. De laatste keer was begin maart van dit jaar, om precies te zijn de 5e. Daarna is het blijkbaar alleen maar mooi weer geweest. Wat zeuren we nou toch in Nederland over regen?
De boel opbouwen kostte even wat tijd (waar moesten al die stekkertjes ook al weer in?) maar om 8 uur kon ik van start. Het is altijd weer even wennen en zelfs de software wilde niet meewerken. Bij het starten van een Real Life Video kreeg ik een foutmelding en werd het programma afgesloten. Een soort van virtuele lekke band dus!!
Niet wegdromen naar verre oorden deze avond, helaas. Ik moest het doen met de virtuele wereld van Tacx met zijn houterige mannetjes en kunstmatige wegen en heuvels (dat deel van het programma wilde nog wel werken). Een stuk minder aantrekkelijk maar ik moest vanavond fietsen met de trappers die ik had (of roeien met de riemen als dat duidelijker is). Met een lekker opzwepend muziekje hield ik het toch nog bijna 1,5 uur vol en het tellertje op mijn achterwiel gaf, op 100 meter na, 40km aan.
Ging eigenlijk best lekker, een beetje stijve polsen en gevoelig zitvlak buiten beschouwing latend. Wel een ernstig gevalletje van lekkage. Het zweet kwam uit alle hoeken en gaten en douchen hoefde ik bij wijze van spreken niet meer. Ik was al drijfnat!
Het Tacx-seizoen is dus weer aangebroken. Het zal af en toe niet meevallen om erop te moeten kruipen maar zal toch nodig zijn om ook doordeweeks de conditie een beetje op peil te houden.
Na het fietsen eerst even alle software gedeïnstalleerd en opnieuw op de PC gezet. Nu de video's nog en dan maar kijken of ik de volgende keer wel het virtuele vliegtuig naar zonniger oorden kan pakken. Mijn koffers staan al klaar!

Weekend update

Bij gebrek aan inspiratie prop ik even 2 dagen in een blogbericht. Maar misschien dat de inspiratie gedurende het typen nog tevoorschijn komt. Lees verder dan merk je het vanzelf.
Zaterdag 17/10/2009.
Als ik op de buienradar kijk valt het me een beetje tegen. Toch minder mooi weer dan ze voorspeld hebben. Maar ik zie een buienvrije strook op de kaart dus er is geen reden om binnen te blijven. Na een pannenkoekenontbijt spring ik om half 10 op de fiets en koers naar het noorden met het plan om een rondje via het Braassemermeer te fietsen.
Tijdens het fietsen is mijn blik vooral op de horizon gericht en wat er zo allemaal in de lucht aan komt drijven. Ik fiets richting Hazerswoude en zie rechts van mij in de verte een donkere wolkenpartij waar een breed regengordijn onder hangt. Ongeveer op de lijn Woerden-Schoonhoven komt het met bakken naar beneden. Ik rij in de zon.
Na Koudekerk a/d Rijn, op het lange fietspad tussen de weilanden, is het ultieme keuzemoment. Rechtsaf richting Woubrugge en de donkere lucht, of linksaf richting Hoogmade waar het er een stuk hoopvoller uitziet. Bij de T-splitsing aan het einde van het fietspad kies ik voor (iets meer) zekerheid en ga naar links.
Via Leiderdorp ga ik richting de Vlietlanden. Het is nog steeds droog. Ongelofelijk eigenlijk. Rechts en links zie ik buien hangen, regenbogen, maar boven mij valt niets. Wel is de weg kletsnat, het heeft hier dus wel flink geregend. Binnen de kortste keren is het vanaf mijn zadel naar beneden alsnog een waterpartij. Het maakt dus geen snars uit waar het water vandaan komt, nat wordt je toch op zo'n buiendag.
Ik zet het hele weerverhaal uit m'n hoofd en concentreer mij op de mooie dingen van het fietsen.
Na Leidschendam te zijn gepasseerd gaat het langs Nootdorp richting de Delftse Hout en daarna de Ackerdijkse Plassen. In het Midden-Delfland is het waterballet voorbij en fiets ik heerlijk in de zon op de kurkdroge weg. Het lijkt ineens wel een andere dag!
Ook terug richting Capelle hou ik het helemaal droog en hoef ik thuis slechts de zandresten van mijn kleding te kloppen. Het kan bij wijze van spreken zo de kast weer in.
Een lekkere rit tussen de buien door, 130 km in precies 4 en een half uur. Het fietsen is gedaan en gaat ook gelijk weer verder : de Ronde van Lombardije op tv.
Zondag 18/10/2009.
Een koude zondagochtend. Het heeft een pietsie gevroren maar de zon is al klaar om de boel een beetje op te warmen. Vandaag naar Dongen voor de MTB-toertocht van TC De Kleppers.
Na een korte autorit van zo'n 3 kwartier kan ik net als vorig jaar mijn auto weer parkeren op het militair terrein. Daar staat 'ie wel veilig de komende 3 uur.
Het inschrijven is vlot gebeurd en om 5 voor 9 kan de rit van ± 60 km beginnen. Het dorp uit en een stuk langs het kanaal tot aan de brug waar even met de fiets op de nek de steile trap beklommen moet worden. Aan de andere kant idem dito naar beneden en daarna richting het bos.
Net als vorig jaar ook dit jaar in het begin al een lastig stuk met een pittige zandheuvel waar wat op en af gedraaid wordt. Speciaal gedaan om de hartslag en de lichaamstemperatuur wat omhoog te krijgen en dat is best nodig. De eerste koude tenen na de zomerperiode zitten op deze ochtend in m'n schoenen. Na een half uurtje is dat gelukkig allemaal voorbij en staat het zweet al weer op m'n rug.
De route van vorig jaar zit nog aardig in m'n hoofd en ik kom veel bekende stukjes tegen onderweg. Even na het plaatsje Dorst is de eerste verversingspost. Een toepasselijker plek is haast niet mogelijk. Ik werk 3 bekertjes sportdrank naar binnen, een suikerwafel en ga weer verder.
Er komen een paar spectaculaire stukjes mountainbikeparcours voorbij met veel scherpe, verhoogde bochten. De kunst is om snelheid te houden en goed vooruit te kijken. Van de remmen afblijven anders is het hier zandhappen. Ik kan de fietser voor mij met veel moeite bijhouden maar hoor even later als ik naast hem rijd dat hij uit deze buurt komt en dit stuk van de route vaak rijdt. Bij de splitsing gaat hij rechts voor de 45km, ik sla linksaf voor de 60km.
Op het stuk over de Vrachelse heide rij ik vrijwel alleen, heerlijk in de zon die tussen de groene en bruine bladeren doorschijnt. Een niet al te moeilijk stuk waar lekker tempo gereden kan worden.
Bij de 2e verversingspost maak ik als enige klant even een praatje. 2 sympathieke grijze Brabanders staan lekker in het zonnetje te wachten op wat komen gaat. Er zijn nog niet zoveel fietsers langs geweest maar ze verwachten dat de hausse nog komt. Ik wens ze succes en vervolg mijn weg voor de laatste 20km die in mijn beleving identiek zijn als vorig jaar. Inclusief de zandheuvel vlak voordat we het laatste stuk bos uitgaan. Een paar keer op en af en in het rulle zand moet 2x de voet aan de grond. Misschien als ik vooraan het groepje fietsers had gereden was het gelukt, nu werd ik geblokkeerd door mijn voorgangers.
Nog even een stuk langs het water en de fietsersbrug over voordat ik tussen de eerste huizen van Dongen doorfiets. Met de soeplucht al tussen mijn neusvleugels draai ik de laatste bocht om en knijp in de remmen na precies 2 uur en 3 kwartier en met 64km op de teller.
In het zonnetje geniet ik van de lekkere soep (gratis!) met uitzicht op de fietswasstraat. Ik heb geen spatje modder gezien vandaag, het parcours lag er perfect bij en de fiets is op wat zand na, helemaal schoon gebleven.
Als ik een half uurtje later weer in de auto zit schrijf ik hem alvast in mijn denkbeeldige agenda van 2010. Dongen, een prachtige tocht met prima organisatie en hopelijk net als dit weekend met mooi weer!




P.S. Het routekaartje is van vorig jaar maar op enkele kleine details na hetzelfde als deze uitgave.

Licht en donker

Mooi helder weer op een trainingsavond. Fris, maar de zon schijnt nog fel. Geen enkele reden om de Tacx voor de computer te installeren maar des te meer om lekker naar buiten te gaan.
Om 5 voor 6 zit ik op de racefiets richting Zevenhuizen en de Rottemeren waar het rond etenstijd uitgestorven is. Iedereen aan de stamppot want er wordt nachtvorst voorspeld. De weg met alle uitzichten voor mij alleen, nou ja, bijna dan. Die 2 andere fietsers die ik tegenkom mogen ook meegenieten.
Ik heb fietslicht bij me en het is de vraag tot hoe laat ik zonder kan blijven rijden. De zon zakt langzaam richting het Rotterdamse beton en ik schat dat het tot een uur of 7 kan. Dat betekent dus ongeveer een uur in het licht en hoeveel in het donker zien we later wel, het is vandaag een beetje improviseren, ik laat me leiden door het licht.
Echte Hollandse plaatjes flitsen voorbij, molens, wapperend riet, een goede fotoavond maar ik heb mijn camera niet bij me. Volgende keer maar weer meenemen. Vanavond laat ik een kans op een uniek moment schieten.
De zon begint al oranje te worden en schijn me recht in het gezicht. Lastig maar gelukkig zijn er geen tegenliggers om omver gereden te worden in een verblind ogenblik. Ter hoogte van Bleiswijk rij ik tussen de bomen en dichte begroeiing en komen m’n ogen weer even tot rust. Ik ga richting de skiheuvel en buig even daarvoor rechtsaf om even wat korte klimmetjes te pakken bij het mountainbikeparcours. Het fietspad gaat er dwars doorheen (of doet het andere pad dat nou juist?) en doe wat sprintjes omhoog. Ik voel m’n bovenbenen even lekker branden en kom tot de conclusie dat deze vorm van pijn inderdaad fijn is. Hup! Nog maar een paar dan en daarna rij ik terug naar de Rotte en vervolg mijn weg richting Irenebrug en Kralingsche Bos.
Ik volg de slingerende weg langs het water dat doorkruist wordt door kwebbelende meiden in grote slanke roeiboten. 4 op een rij, daarna één met 8 en nog één met 4.
Buiten de inspanning van de kaakspieren is er weinig actie in de boten. Waarschijnlijk luie studentes. Knappe studentes, dat dan weer wel!
Het stoplicht voor het bos staat op rood als ik aan kom rijden en ik besluit rechtdoor te gaan als hij op groen zal springen. Zo niet, dan ga ik rechtsaf. Hoewel ik afrem moet ik toch nog snel kiezen en stuur naar rechts om de bocht in te draaien. In mijn ooghoek zie ik het licht op groen springen! Te laat, ik kan niet meer corrigeren, toch nog iets te hard gereden. Voordat ik aan de andere kant het bos in ga, monteer ik even de lampjes. Ook de windstopper trek ik aan want nu de zon voor vandaag definitief is verdwenen wordt het toch wel wat fris.
Onder het groene bladerdak (hoewel er op dit tijdstip van kleur amper sprake is) gaat het tempo er nog even flink op. Ik weet dat het asfalt hier glad en zonder verrassingen is dus mijn snelheid is verantwoord. Na een stukje van een kilometer of 2 ga ik het bos al weer uit, bij het hertenkamp naar beneden en langs volkstuinen, sportvelden en golfbaan richting Capelle. Mijn eerdere voornemen om de Van Brienenoordbrug nog een paar keer te “pakken” laat ik varen want ik heb er inmiddels al 48 km op zitten en nog zo’n 5 km te gaan. Even lekker uitfietsen, nog een stief kwartiertje en dan ben ik weer thuis.
Na 54 km en iets meer dan 1 uur en 3 kwartier zit de avondrit erop. Het was 50/50, black and white, yin en yang. Voor de helft in het zonlicht, de andere helft met kunstlicht. Duo Penotti, de dikke en de dunne, Mini en Maxi. Hoeveel voorbeelden hebben we nog?
Even later sta ik onder een heerlijke warme douche die in de koudere maanden nog net even wat lekkerder is. Bij het afdrogen zie ik de Tacx ingeklapt in de hoek van de computerkamer staan. Nu nog even niet, zijn tijd komt nog wel.

Esbeekse bananen

Vandaag wederom met de mountainbike naar Brabant (uiteraard niet fietsend maar met de mtb IN de auto naar Br.) en niet eens zo ver uit de buurt van Eersel waar ik vorige week was. In Esbeek ging het gebeuren, een tocht die ik op geen enkele kalender heb kunnen vinden, maar het foldertje dat vorige week onder mijn ruitenwisser zat was uitnodigend genoeg om weer naar het zuiden af te reizen. Om even voor 9 uur ging ik van start voor weer een mooie rit door de Brabantse bossen. Het stof was verdwenen na de regen van de afgelopen dagen en was vervangen door zompig zand en klevende klei. Zonder veel hoogteverschillen toch al weer een stukje zwaarder. Voeg daar nog af en toe een plas met modder aan toe en dan zijn we weer waar we wezen moeten. Herfst!
Het was een route met veel zogenaamde singletracks, dus in de breedte maar ruimte voor één en in de lengte dus in een rijtje (zo'n beetje als de Nederlandse snelwegen in de ochtendspits). Geen files hoor, dat niet, maar af en toe werd je gedwongen om even het tempo van een ander te rijden. Mountainbiken is dan ook als het leven zelf. Het bestaat uit keuzes maken. Ga ik er hier langs of wacht ik nog even? Ga ik er links voorbij of zal ik rechts passeren? Maar je hebt dus altijd een keuze. En als je dan de verkeerde neemt en net het begroeide spoor neemt wat (onzichtbaar) vol staat met water, dan doe je dat een volgende keer gewoon niet meer (behalve dan die ezel en die steen, je weet wel). Simpel!
Na precies een uur, eigenlijk was ik net lekker op bedrijfstemperatuur, was de eerste verversingspost en ik wilde de organisatie niet beledigen door dóór te fietsen dus ik remde met een héééél klein beetje tegenzin. De suikerwafels waren het uiteindelijk toch wel waard om even te stoppen (ik ben d'r gek op!), voor de bananen had ik wel door kunnen rijden. En daar wou ik het toch eens even over hebben. Bananen, misschien wel het wielerhapje bij uitstek. Zoals je kunt zien op de foto beleeft de banaan verschillende fases. Van de onverteerbare groene tot de bruine die als het ware rechtstreeks in de bloedbaan terechtkomt. Quizvraag : welke van de 4 presenteer je NIET aan koolhydraatvragende fietsers? Het antwoord mag duidelijk zijn. Nu een niet zo moeilijk raadsel : Welke kleur hebben Esbeekse bananen? Het antwoord is groen en de organisatie krijgt hiervoor een gele kaart!
Voor de rest niets dan lof. Als je het kromme fruit even wegdenkt was de verzorging prima, de bewegwijzering uitstekend (gróte borden met rode pijlen) en vrijwilligers in overvloed op alle gevaarlijke punten. Een dikke pluim hiervoor! Ook een groot compliment voor de 100% dorploze route. Alles in het bos of langs weilanden en ik heb dan ook werkelijk geen idee waar ik naartoe ben gereden. Het was dus Esbeek-Esbeek met niks ertussen. Nou ja, alles eigenlijk! Zoveel bos dat ik na afloop nog een groene waas voor mijn ogen had.
Ik heb het nu geloof ik al 3x gezegd maar het was dus een prachtige route met nog een leuk detail. Een echte oversteek door een rivierbedding in het bos! Eerst 2 meter naar beneden, dan door ongeveer 40 cm water schat ik, en dan weer 2 meter omhoog (de mietjes gingen over de brug). Dat is ook geen wekelijkse kost maar wel errug leuk!
Met natte voeten maar een schone derailleur was het daarna geloof ik nog zo'n 10 km tot aan de finish waar de teller uiteindelijk uitkwam op 64 gefietste kilometers. Wederom een heerlijke zondagochtendbesteding en lekker gereden. De fiets kon gelukkig worden afgespoten en daar was ik wel blij om want hij moest in de auto, zoals je in de 1e regel al kon lezen, en een fiets zonder modder had toch mijn voorkeur.
Een verhaal met een happy end want met een schone fiets en een voldaan gevoel kon ik weer terug naar Capelle. Terug naar huis waar de wasmachine ongeduldig stond te wachten op het vuile fietsgoed. Terug naar huis naar de Capelse gele bananen. Lekker!

10 Mille

Om de vernedering te voorkomen mooi-weer-fietser te worden genoemd sprong ik vanochtend om kwart voor 10 op de racefiets. Regenjack aan, overschoentjes en voor deze speciale herfstgelegenheid maar even de spatbordjes gemonteerd om de o zo gevoelige billetjes droog te houden! De buienradar gaf een bonte verzameling van regenbuien weer, verspreid over het land maar richting het Westland leek het mee te vallen dus werd koers gezet richting Vlaardingen.
Speciale aandacht vandaag voor de bochten, en dan specifiek de bochten met natte bladeren. Gezien de slechte ervaring van zo'n 3 jaar geleden was voorzichtigheid geboden. Een paar gekneusde ribben als gevolg van een val zoals in de herfst van 2006 (of was het toch 2007?) zat ik niet op te wachten. Lachen deed 2 weken lang pijn en dat is heel, heel erg frustrerend.
Ergens in het mooie Delfland zou ik vandaag de grens van 10.000 km passeren en het was puur toeval dat dit vandaag, op de 10e van de 10e, zou plaatsvinden. Na 52km zou de fanfare klaar staan, slingers, champagne, toespraak van de burgemeester. In mijn dromen was het allemaal prachtig, in de werkelijkheid verschenen de magische cijfers op mijn computer precies tijdens een flinke stortbui. In De Lier om precies te zijn, geen hond te bekennen toen ik zeiknat langskwam, alle feestelijkheden afgelast. Heb ik weer.
Geenszins teleurgesteld (ik sta niet zo graag in het middelpunt van de belangstelling) sloeg ik rechtsaf voor mijn 10000 en 1e kilometer van dit jaar en ging in de richting van Schipluiden waar het inmiddels weer droog was en ik verwoede pogingen deed om een beetje droog te waaien. Wat bijzonder aardig lukte. Alleen de natte inhoud van mijn schoentjes raakte ik moeilijk kwijt.
Langs de Schipluidense golfbaan en Abtswoude ging het vervolgens richting de Kandelaarbrug, waar ik de Delftse Schie overstak. Even onder de A13 door en daarna linksaf naar de Ackerdijkse Plassen. Met de zon voor me en een ongelooflijk zwarte lucht achter me kon ik natuurlijk wachten op mijn 2e douche van deze ochtend en hard doorfietsen hielp uiteraard helemaal niets! Maar het was nog niet zover, ik reed nog steeds in de zon. Nu inmiddels langs Berkel en Rodenrijs waar een kudde schapen langs het fietspad lag te herkauwen, nog onwetend van het natte schapenpak wat eraan zat te komen.
Bij de spoorlijn sloeg ik rechtsaf richting de Rottemeren. Geen favoriete fietsroute voor mij in het weekend vanwege de vele dagjesmensen maar gezien het weertype kon ik nu de gok wel wagen. Het fietspad langs het water was zoals verwacht leeg en slechts voor een paar overstekende eenden moest ik even remmen. Die storen zich niet aan al dat vocht, sterker nog, ze leven ervan.
De zon moest nu echt even plaatsmaken voor het hemelwater wat onder begeleiding van een heuse onweersklap over mij heen werd gegoten. Inderdaad "gegoten" want dit waren geen druppels meer, dit waren regenstralen! Nat was dus een understatement en zelfs de waterdichte overschoenen konden deze hoeveelheid water niet bijbenen. Sopgeluiden stegen op van mijn pedalen die onverdroten door bleven draaien. Blijven fietsen hield ik mij voor, "warm" blijven want schuilen heeft toch geen zin. Ironisch genoeg reed ik op dat moment langs het Elysium Centre for Well-Being met zijn warme bubbelbaden en andere lichaamsvertroetelingen. Het contrast deed pijn aan m'n ogen!
Toen ook deze bui voorbij was, ongeveer ter hoogte van de skiheuvel, had ik nog zo'n 12km te gaan en had de wind dus ongeveer 25 minuten de tijd om mij wederom droog te blazen. Nog even langs de Kralingsche Plas om wat jeugdherinneringen op te snuiven en daarna linksaf richting Capelle, met de wind in de rug.
De strijd met de elementen was na bijna 3 uur en 3 kwartier gestreden en ondanks of misschien wel dankzij het weer had ik het 109km lang prima naar mijn zin gehad. Het was nog even de vraag wie er het eerst onder de douche mocht en ik was de gelukkige.
10.000+ op de teller of niet, de fiets moest deze keer even wachten.

Fiets route 333999 - powered by Bikemap

Duo-rit

De zon scheen vanmiddag uitnodigend fel en dus ben ik maar wat eerder naar huis gegaan van het werk. Lekker doorgefietst en het zweet stond op mijn rug dus de warming-up had ik er al gelijk op zitten. Daarna snel omkleden en zo zat ik om 17.25 uur op de racefiets (toch zo'n half uur eerder dan normaal). Een rit van 1.45 uur moest te doen zijn met deze heldere lucht en mooie avondzon en het werd dus een rondje Berkel en Rodenrijs.
Na 3 dagen zonder training had ik er weer zin in. Lekker naar buiten, het fietsen op de Tacx probeer ik zo lang mogelijk uit te stellen. Die 3 dagen had ik ook wel even nodig om weer een beetje bij te komen van de lange MTB-rit. Ik voelde me maandag en dinsdag behoorlijk gebroken, als een zak rammelende botten. Ook een klein "zitprobleempje" kon mooi even herstellen. Vandaag voelde ik me echter weer tip-top in orde en kon ik er weer tegenaan.
De benen waren goed vandaag en de snelheid zat er lekker in. Het weer werkte ook mee want er stond erg weinig wind, op het laatst was het zelfs bijna windstil. Alle vlaggen hingen slap en gestrekt langs de stokken.
Via Bergschenhoek en Berkel en Rodenrijs ging het naar Zoetermeer en langs de Zoetermeerse Plas heen naar Benthuizen. Met de zon al flink aan het zakken werd zo ongeveer halverwege de weg naar Boskoop de zonnebril op gezet met géle glazen. En die gekleurde glazen hebben een leuk effect, het is net alsof je hoger boven de grond fiets, alsof je frame ineens 2 cm groter is. Waarschijnlijk verandert je perspectief een beetje door de gele kleur want het zijn uiteraard geen geslepen glazen. Het afzetten heeft hetzelfde maar omgekeerde effect. Dan is het net of je op de fiets van je kleine broertje zit (als je die zou hebben). Raar.
Het was trouwens vandaag weer een duo-rit, een koppeltijdrit, een Trofeo Baracchi of een Grote Prijs Eddy Merckx, geef het beestje maar een naam.
Altijd als de zon schijnt staat 'ie ineens voor de deur, m'n fietsmaatje. Een echte mooi-weer-fietser, want als het een beetje minder weer is laat hij het altijd afweten. Een beetje stille jongen en altijd in zwart wielertenue. Alsof 'ie zo uit een begrafenisstoet is weggefietst.
Maar je kan zeggen wat je wil, ook hij had vanavond superbenen en we gingen als een trein door de Zuid-hollandse polders. Dan reed hij links van me, dan schuin voor me, met de zon recht in m'n snufferd kroop 'ie snel achter m'n rug en af en toe reed hij waarschijnlijk per ongeluk rechts van me. In het gras van de berm!
Geconcentreerd lieten we de benen het werk doen, er werd geen woord gewisseld. Zo gingen we gestaag door totdat de zon bijna onder ging en hij leek het tempo steeds meer op te voeren en ging verder voor me rijden. Ik kon 'm amper bijhouden maar klampte mij vast aan z'n wiel.
Zo'n 10 km voor het einde was hij ineens verdwenen. Het ene moment zag ik hem nog in mijn ooghoek schuin achter me en toen ik weer keek was hij weg. Rare jongen, dat doet hij wel vaker en het laatste stukje moest ik dus alleen verder.
Het begon al te schemeren toen ik weer Capelle binnenreed. Ruim voor het donker was ik weer terug. Lekker samen gereden, 58 km in 1 uur en 52 min. Ik.........en mijn schaduw.

Fiets route 333094 - powered by Bikemap

Content

Mountainbiken in een herfstbos is toch wel een van mijn favoriete fietsmomenten. Rijden in een zuurstoftank met alle variaties van groen, bruin, geel en oranje om je heen. Eigenlijk een gratis gezondheidskuurtje met als enige bijverschijnselen een beetje spierpijn hier en daar.
De Contente Marathon leek me vandaag een mooie uitdaging. Geen standaard 45km, ook geen 60 zoals vorige week maar 100 km op de mountainbike door de mooie Brabantse bossen!
Het weer zat in ieder geval mee. De stormachtige wind zou gaan afnemen en er zou wat zon komen met een temperatuurtje van zo'n 15 graden. Bijna ideaal zou je zeggen.
Vanaf een mooi parkeerplekje naast de sporthal begon ik om iets over half negen aan de tocht die veel fietsers naar Eersel had gelokt. Zo'n 1250 deelnemers zou ik later bij een van de verversingsposten horen. Kassa voor de organisatie die overigens uitstekend verzorgd was.
Het is natuurlijk onmogelijk om een routebeschrijving te geven. Honderden keren een bocht links of rechts, singletracks, brede zandpaden, grasland, delen van een mountainbikeparcours met kombochten, korte klimmetjes, zand en bomen, vooral veel bomen. Slechts een paar stukken asfalt dus de 95% onverhard zoals vermeld op de website contente.nl benaderde aardig de werkelijkheid. De enige plaatsnamen die ik voorbijkwam en/of heb gezien waren Riethoven en Duizel en die liggen binnen 5km van Eersel!
Met wat gps-spullen op of aan de fiets had ik hier misschien een mooie routekaart kunnen presenteren maar het zou zomaar kunnen dat 'ie er had uitgezien als een kluwen breiwol.
De 2mm regen die er de laatste dagen was gevallen had waarschijnlijk nooit de grond bereikt want het was nog steeds redelijk stoffig onderweg. Er hing dan ook op sommige stukken een soort gele gloed tussen de bomen. Zweet en zand gemixed tot een dwarrelende mist. Fietssmog.
Gelukkig waren er genoeg momenten om het stof uit de kelen te spoelen, 3 verversingsposten maar liefst op de langste afstand. Genoeg vocht en koolhydraten in diverse vormen en maten en het eten wat ik zelf in de achterzak had meegenomen kwam er, licht opgewarmd, op het einde onaangeroerd weer uit. Alleen m'n eigen bidon met energiedrank was geleegd.
Bij de eerste 2 verversingsposten was het gezellig druk, bij de 3e hadden we kunnen klaverjassen. Ik schoof net als vierde aan. Daarna nog een stuk of 10 echte mannen die ook de 100 km reden. Na een stop van zo'n 10 minuten en een gezellig Brabants kletspraatje was het nog zo'n 20km te gaan terug naar Eersel. De benen waren nog prima en het tempo zat er lekker in. De goede conditie wierp zijn vruchten af want ik werd niet meer ingehaald in het laatste deel. Andere lichaamsdelen begonnen wel wat vermoeidheidsverschijnselen te vertonen, zoals de rug, schouders en handen. Onderdelen die je op de weg duidelijk minder intensief gebruikt.
De "monsterrit" eindigde uiteindelijk na 103 km en na 4 uur en 1 kwartier precies. Ietwat vermoeid maar zeer tevreden, content, arriveerde ik weer bij mijn auto. Een prachtige route, duidelijk uitgepijld, gevarieerd en vooral door de afstand...laten we zeggen : pittig!
De zachte autostoel waar ik een half uurtje later in zat op weg naar Capelle was als een warm bad na een koude winterdag. Een winter die ik met dit soort ritten wel door kom.

Takkenweer

Hollanders. Notoire zeurkousen, vooral als het over het weer gaat. Te warm, te koud, te nat, te droog, teveel, te weinig. Het is nooit goed.
Vanochtend zat ik om half 9 op de fiets. Wat vroeg voor een zaterdag dat geef ik toe. Maar verlaten fietspad, verlaten golfbaan, niemand op het water, geen wandelaar in het bos. Staat er een beetje wind, duikt iedereen meteen de schuilkelder in! Moeten we daarmee nou de oorlog winnen?
Of heb ik iets gemist? Was het vandaag Nationale Uitslaapdag?
Ik vond het niet erg hoor. Lekker herfstweertje en wind hoort er dan gewoon bij. Weeronline gaf vandaag een 4 als cijfer voor het weer in mijn regio. Belachelijk. Voor mij was het een 7.
Gezien de zuidwester werd het weer een rondje Brielse Meer dus het laatste uur, op de terugweg, lekker wind in de rug. Tegen de wind in viel trouwens reuze mee. Ik hem 'm eigenlijk op de route nooit echt vol tegen gehad. Altijd een beetje van opzij dus hangen en geen dichte wielen monteren. Haha, ik heb ze niet eens.
Ik moet het dan ook gelijk maar bekennen. Net zoals David Letterman er ronduit voor uit kwam dat hij het bed had gedeeld met enkele medewerksters van zijn show. Ik draai er niet langer omheen : ik hou van wind. Noem mij maar gek, maar eigenlijk vind ik het heerlijk om in de wind te fietsen. Ik probeer mijn afwijking wel eens te verbergen door achter in een groepje te gaan fietsen maar eigenlijk rijd ik het liefst vooraan met mijn snufferd in de wind. Of desnoods náást het groepje.
Niks lekkerder dan eerst een paar uurtjes tegen de wind in te gaan. Je bouwt een enorm creditsaldo op, net als vandaag, met bakken tegelijk. En je wordt altijd met rente weer uitbetaald, voor de wind als een speer vooruit en je hoeft er bijna niks voor te doen! Heerlijk.
Waren het vorige week de bladeren, vandaag kwamen daar nog eens de takjes bij die uit de bomen om mijn oren werden geblazen. Het fietspad lag er vol mee. Als hagelslag op een asfaltboterham. Beetje slalommen om de grootste te ontwijken. Takkenweer. Ook dat is herfst.
Het laatste half uur begon het een beetje te miezeren. Te weinig om indruk te maken. Zelfs de weg werd amper nat. Dus zeg maar voor 90% een droge rit. Lekker gereden, 4 uur en 45 minuten, 140 mooie kilometers.
Om nog even op het weer terug te komen. Binnenkort lekker bioscoopweertje : bewolkt met kans op gehaktballen.
Kijk naar de trailer.