Hel van de Heuvelrug

Zondag 3 augustus 2008.
4 weken na de Marmotte gaat de wekker weer eens af op een tijdstip dat de meesten zich nog een keer omdraaien in bed. Om 5.30 uur wordt ik ruw uit mijn dromen weggerukt door het geluid van een of andere vage rockband. Takkeherrie, maar ik ben wel gelijk wakker.
Na een stevig ontbijt rij ik iets meer dan een uur later richting Driebergen voor de “Hel van de Heuvelrug” een toertocht van 170 of 210 km (ik moet nog beslissen).
Bij aankomst lijkt het of de titel van de toertocht veel mensen heeft afgeschrikt, een 15-tal auto’s staan er op de verder vrijwel verlate parkeerplaats terwijl het toch meestal zoeken is naar een plekje. Het inschrijven gaat dan ook supersnel en om 07.45 uur vertrek ik voor een rit van 170km (mijn besluit viel zo om en nabij de afslag Woerden).
De eerste kilometers rij ik samen met een fietser die na het volgen van de pijlen na 22km (volgens zijn zeggen) weer terug was bij de start. Duidelijk nog niet wakker. De toertochten vanuit Driebergen gaan in het begin vrijwel altijd via dezelfde route en met hem in mijn wiel leid ik hem langs de gemiste pijl(en).
DTC heeft vandaag maar liefst 7 afstanden uitgepijld (van 30 tot 210km) waarbij de heen en terugweg van de verschillende routes elkaar regelmatig kruisen dus het is opletten geblazen. Het volgen van de juiste pijlen is voor de grijze massa vandaag een even grote inspanning als de afstand voor de rest van het lichaam.
Niet iedereen is wat dat betreft scherp vandaag. Achterin een groepje van 6 moet ik in het begin tot 2 keer toe met een schreeuw de andere 5 terugroepen na weer een gemiste pijl. Als we door Wageningen rijden overweeg ik om de voorsten te wijzen op de winkel van Hans Anders maar ik wil de sfeer en de goede samenwerking in de groep niet bederven en prop in plaats daarvan een mueslireep in mijn mond.
Na de eerste controlepost rij ik weer alleen en ben ik zelf geheel verantwoordelijk voor het al dan niet verkeerd rijden.
De route gaat over alle bekende heuveltjes in deze omgeving en de organisatie heeft echt z’n best gedaan om elk stukje weg wat omhoog loopt in het parcours op te nemen. Bij een stoplicht in Arnhem (na ongeveer 75km) vertelt een renner in het zwart dat hij al 24 hellingen heeft geteld. Ik twijfel aan zijn rekentalent maar ik heb het niet bijgehouden (ik geniet liever van de omgeving) en het zou zo maar kunnen.
Arnhem is zo’n beetje het verste punt en daarna gaat het (zeker niet in rechte lijn!) weer terug richting Driebergen. De route van de 210 km gaat hier waarschijnlijk richting Posbank. Door het goede gevoel in de benen twijfel ik nog even bij de splitsing maar ik ga linksaf i.p.v. rechts.
Op de terugweg prikt de zon zelfs nog regelmatig door de wolken heen en is het nog steeds droog ondanks de voorspelde plaatselijke regenbuitjes. Meevaller.
Na precies 170km (echt precies tot aan mijn auto, goed uitgemeten DTC!) ben ik 5 uur en 35 minuten onderweg geweest. Lekker gefietst en op het moment dat ik de fiets achter in de auto til beginnen de eerste regendruppels te vallen. Hoezo timing?
Op weg met de auto naar Houten (waar ik nog even langs mijn ouders op hun vakantieadres langs ga) vraag ik mij af wat de “Hel” vandaag nu eigenlijk is geweest.
Er was geen zinderende hitte, geen regen- en/of hagelbuien, maar een ideaal fietstemperatuurtje van 20 graden. Duidelijk geen “hels” fietsweer.
Ook de gereden route was niet zwaarder dan de gemiddelde toertocht over de Utrechtse Heuvelrug, ik heb de beklimmingen ook niet als hels ervaren. Ik hou het erop dat vooral het ophangen (en het weer verwijderen!) van de talloze pijlen een hel is geweest voor de organisatie of anders heeft het misschien gezeten in de extra 40km van de langste route.
Hoewel je de echte beter kan vermijden vond ik deze “hel” voor herhaling vatbaar, DTC bedankt en tot een volgende keer!