De 0 is eraf!

Vandaag voor de 1e maal dit jaar (!) op de mountainbike gezeten. De hatelijke 0 die bijna 9 maanden lang op de kilometerteller stond is er eindelijk af! Ik had daar natuurlijk al lang wat aan kunnen doen maar zoals het altijd gaat : het kwam er niet van! Den Dungen had de primeur en was het toneel voor deze feestelijke gebeurtenis!
Het Brabantse land was nog gehuld in de mist toen ik om 9.00 klaar stond voor de start van de 60km en de twijfel was duidelijk te zien aan de fietsers die ook op weg gingen. De helft in lange broek en lange mouwen, de andere helft in korte broek en met blote armen. Het zou inderdaad wederom prachtig weer worden, maar de vraag was hoe laat? Ik besloot "in het lang" te vertrekken en zou daar later toch een beetje spijt van krijgen.
Het was weer even wennen aan de noppenbanden en de losse ondergrond en het bochtenwerk zag er het eerste uur dan ook niet uit! Dat resulteerde natuurlijk in de onvermijdelijke val die echter niet mijn schuld was. De fietser voor mij remde af voor een bocht naar rechts en stuurde ook die kant op. Tot zover niets abnormaals. Totdat hij besloot om midden in de bocht stil te gaan staan! Ik zat ongeveer 2 meter achter hem, kneep te snel en te hard in vooral mijn voorrem waardoor het achterwiel omhoog kwam en ik met een fraaie boog over mijn stuur heen ging. Alles bleek nog heel, zowel lichamelijk als de fiets, dus ik kon verder. Gelukkig, want anders was deze 1e mtb-rit een hele korte geworden.
Intussen was de mist verdwenen en kwam de herfst tevoorschijn in het stralende zonnetje. En of het nou daardoor kwam weet ik niet maar het ging daarna eigenlijk steeds beter en het oude ritme begon langzaam weer terug te komen. Ik was helemaal vergeten hoe leuk dit eigenlijk is! Een beetje regen is echter welkom want het was wel stofhappen en ik heb liever modder achter m'n oren dan stof in m'n longen. Zeker toen er ook nog eens 3 quads voorbij kwamen scheuren die in 1x de hele omgeving lieten verdwijnen in een grote Sahara-wolk. Een noodstop was nodig want ik zag geen hand meer voor ogen, dit was nog erger dan mist! Het geelbruine gordijn werd langzaam opgetrokken en even later waren de routepijlen weer zichtbaar, kon ik weer ademen en weer verder fietsen. Nu kan ik mij een beetje voorstellen hoe Parijs-Dakar moet zijn.
Na iets meer dan 30 km verscheen de eerste en enige verversingspost. Het was uitgebreid tafelen met bananen en ander fruit, suikerwafels, ontbijtkoek, Marsen, soep, thee en sportdrank. Met 2 handen en de mond vol lekkers stond ik in het zonnetje. Zonder rijwind liep het zweet nu met straaltjes over mijn rug en wist ik dat ik bij de start dus de verkeerde kledingkeuze had gemaakt. Om niet tot het kookpunt te stijgen ging ik dus nadat de thee op was maar weer snel verder.
De route bleef droog en ging verder tussen de weilanden door, afgewisseld met kleine stukken bos en stroken asfalt. Geen wereldschokkende route maar zeker mooi en inspannend genoeg voor zo'n eerste mtb-rit.
Het laatste uur pikte ik aan bij een groepje van 5. Brabanders, dat was goed te horen, en goed op de hoogte van de onverharde paden in deze omgeving. Ze reden een flink tempo maar ik kon het goed volgen al was het wel in het laatste wiel. Voor kopwerk ben ik nog niet zover.
Na bijna 2 en een half uur reed ik een dorp binnen en langs de weg stond een groot blauw plaatsnamenbord "Maaskantje" en ik dacht nog : wat een grappige plaatsnaam! Bleek dus gewoon Den Dungen en dus het einde van de route te zijn. Ineens was het voorbij en ik had best nog wel even door willen gaan.
Na 62 km en precies 2 en een half uur was ik weer terug bij mijn auto. De fiets grijs van het stof, het gezicht van een mijnwerker maar super naar mijn zin gehad. Heerlijk gereden en dit smaakt naar veel meer! Volgende week waarschijnlijk de Contente Marathon in Eersel, 100km dus dat wordt lekker lang stuiteren op het zadel! Ik kan haast niet wachten.

LSD en chips.

Nee, ik ben niet aan de drugs. Alhoewel ik gisteren wel in hoger sferen was. Wat een zeldzaam lekker fietsweertje was het! Vergelijkbaar met vorig jaar toen ik in dit weekend de IJsselmeerronde reed. Zon, weinig tot geen wind en een aangenaam temperatuurtje van zo'n 20 graden.
Tel daar ook nog eens 2 dagen tv met het WK wielrennen bij op en je kan zomaar spreken over een ultiem fietsweekend.
LSD dus, en dan niet de drug Lyserginezuurdiëthylamide, maar de trainingsmethode (oorspronkelijk voor hardlopers) die door Joe Henderson in 1969 werd geïntroduceerd, de Long Slow Distance.
Een lange "trip" in rustig tempo en vertaald naar deze dag betekende dat dus een rondje Brielse Meer in herstel- en/of D1-zone.
Je zou zeggen dat is een makkie maar eigenlijk valt dat heel erg tegen, vooral als je goede benen hebt en het zulk prachtig weer is. Dan wil je al gauw te hard, tenminste, dat is bij mij zo.
Het steekwoord was dus zelfbeheersing, niet teveel naar de snelheid kijken maar gewoon lekker fietsen en een beetje om je heen van de natuur genieten.
Om 8.45 uur ging ik op pad, lekker vroeg, lekker rustig, de weg (bijna) alleen voor mij. Nog een beetje fris in het begin maar de zon was sterk en de laatste restjes nevel waren al halverwege het stukje in de Hoekse Waard, ter hoogte van Klaaswaal, verdwenen. En toen voelde ik dus gelijk dat ik mij nog wat te warm had aangekleed.
Na het pontje bij Nieuw-Beijerland ging het langs de altijd mooie Bernisse, zeker in de herfstzon met de al verkleurende bomen die hun verdorde bladeren in grote getale op het fietspad hadden gedeponeerd. Met m'n ogen dicht (niet echt natuurlijk) leek het alsof ik door een reclame van Lays Chips heen reed. Paprika, Cheese-Onion, Bolognese Originale. Hmmm.
In Brielle was het al druk. Op de markt in het centrum was het al schuifelen. Mijn weg liep gelukkig om het centrum heen en zonder opstoppingen kwam ik op het fietspad, de Heindijk, richting Kruiningergors terecht.
Daarna om het Oostvoornse Meer heen, waarmee ik het verste punt van de route had bereikt. Rechts van mij de natuur met het water, de zandduinen en watervogels. Links de industrie van de Rotterdamse Havens met de hoge kranen, containers en olieopslag.
Via de mooie groenstrook en recreatiegebied langs het Brielse Meer en het Brielse Rak (rechts) en de Botlek (links) met de windmolens, ging het naar Spijkenisse waar ik voor de zoveelste keer voor een open brug stond. Ik heb daar dit jaar nog geen enkele keer kunnen doorrijden. Toeval?
Op de hoogte van de golfbaan langs de Oude Maas begon het overige recreatieverkeer inmiddels ook op gang te komen maar het werd er waarschijnlijk pas echt druk toen ik al lang en breed weer terug in Capelle was.
Superlekker gereden, precies 150km in 5 uur, nog wel iets te snel voor een officieel LSD'tje maar gevoelsmatig was het er een.
Daarna snel eten en douchen voor deel 2, het fietsen op tv.

Het WK

Het jaarlijkse WK-weekje is weer aangebroken. Gisteren mochten de beloften en de vrouwen het eerst van start in de tijdrit. Australië en de Verenigde Staten waren de winnaars. "Nieuwe" wielerlanden gingen er in de personen van Jack Bobridge (volgend jaar bij Garmin) en Kristin Armstrong (volgend jaar thuis op de bank, ze stopt ermee) met de regenboogtrui vandoor.

Ik zat 's middags even een stukje live te volgen op internet en zag de (in wielertermen) hoogbejaarde Jeannie Longo-Ciprelli weer voorbij komen. Een 10e plek is een prachtige reden om er nu eindelijk eens mee op te houden. Kom op zeg! Ze is inmiddels 50 jaar en kan nu gewoon met de Senior Games meedoen. Opzouten nu!

Vandaag zijn de profs aan de beurt en het schijnt dat ze maar 1 trui hebben laten maken. Maatje Cancellara.

En hij wil meer dan alleen de tijdrit winnen. Hij heeft ook zijn zinnen gezet op de wegwedstrijd en het zal me niks verbazen als hij het ook daar ver gaat schoppen!

En dan natuurlijk de Nederlanders. Gaan wij zogezegd nog enkele potten breken? Kan Marianne Vos na 2x zilver nu het goud pakken en wat zijn de kansen van Gesink bij de mannen?

Er staan bij de mannen in ieder geval 6 goede renners aan de start die denk ik langer meekunnen dan de 9 van voorgaande jaren. We zullen het zondag allemaal gaan zien en ik zal zeker weer op het puntje van mijn stoel (of bank) zitten.

In 2012 is het circus trouwens weer live te volgen in ons eigen kikkerlandje. Valkenburg is, net als de laatste keer in 1998, weer het decor. Toen stond ik in de regen aan de kant van de weg, over 3 jaar wil ik er weer staan en hopelijk in wat beter weer.

Het ken nog net

Na het werk snel naar huis, alle spullen die 's ochtends al klaar zijn gelegd aandoen en/of meenemen, bidon vullen, helm op, fietsschoentjes aan en wegwezen! In 12 minuten stond ik weer buiten, normaal doe ik er wat langer over, maar haast is geboden om nog van het zonlicht te kunnen profiteren.
Onder een strakblauwe hemel op weg voor een rondje Puttershoek.
De avonden worden snel korter en ook frisser dus langs de Oude Maas geen rokende barbecues meer, geen rondrennende kinderen in zwemkleding, groepjes hangjongeren of andere zomertaferelen. Nog een enkel verliefd stelletje aan de wandel en voor de rest een paar wandelaars met 1 of meer honden. Alle ruimte op het fietspad weer voor de fietsers! En dat waren er aardig wat vanavond, allemaal nog aan het profiteren van het mooie nazomerweer.
Het gedeelte van de route in de Hoekse Waard had ik gereserveerd voor wat korte tempo's en de eerste begon met de klim de Heinenoordtunnel uit. Daarna nog een stuk of zes en het eindigde ook weer met een klim vanuit de tunnel terug naar de andere kant. De benen voelden goed aan. Kracht!
Daarna in rustig tempo terug naar huis met de avondzon die een steeds feller oranje licht over de akkers liet schijnen. Bomen en huizen kleurden als op een Hollandse voetbalavond en lange schaduwen kropen over de weg.
Bij de Van Brienenoordbrug stonden de bovenbenen, net als de lucht, nog 1 keer in vuur en vlam. En daarna nog een keer en....nog een keer, want de brug stond open. Ik had geen zin om stil te gaan staan wachten en om warm te blijven ging ik dus nog maar 2x op en neer.
Precies toen ik de derde keer weer boven kwam, was de brug weer dicht en kon ik doorrijden naar de andere kant van het water. De laatste 5 km ging het voor de wind, en was ik precies op tijd weer terug, net vóórdat het begon te schemeren. Het laatste stuk moest wel de zonnebril af (en natuurlijk prompt een vlieg in m'n oog) om het allemaal helder te kunnen blijven zien.
Ik kon weer 65 km bij het jaartotaal optellen en het had me weer 2 uur fietsplezier opgeleverd.
Dus met helder weer, en als ik niet teveel treuzel bij vertrek, ken het nog net (zonder licht op fiets)!

Speelgoed

Af en toe moet je jezelf eens kietelen en gisteren heb ik dat dan maar eens gedaan. Een nieuw speeltje, de Kona Paddy Wagon, voor op en neer naar het werk. Of zoals de Amerikanen het noemen een "commuter bike".

Ik had 'm vorig jaar al bij Bike2build in Vlaardingen zien staan, maar dat was de laatste en niet in mijn maat. Dit weekend kwam ik er een tegen op Marktplaats.nl, 2e hands maar nog in perfecte conditie en voor een zacht prijsje en het was nog lekker dichtbij ook, in Krimpen aan de andere kant van de IJssel. Gisteravond de knoop doorgehakt en 'm op wezen halen.

Ziet er strak uit, simpel, zonder veel poespas en gewoon mooi. Racemodel maar niet te vergelijken met een "echte". De afmontage is eenvoudig en het is natuurlijk een "single speed" (42x16) dus ook geen derailleur of schakelgrepen maar gewone remgrepen. Wel mooie velgjes en een prima zadel, een WTB en die kwam me bekend voor.

Vanochtend de eerste rit naar Rotterdam en ik moet zeggen dat 'ie lekker rijdt. Voelt wel anders aan dan mijn racefiets of mountainbike, reageert niet al te snel maar voldoet prima waarvoor 'ie bedoeld is.

Ga ik toch elke ochtend met net even een ietsiepietsie meer plezier naar het werk!

Trilogie

De 3e fietsrit van dit weekend. Nu richting het noorden, een rondje langs de Vlietlanden.
Na een mistige ochtend knapte het al snel op en werd het weer een mooie zonnige dag. Zonder enkele sociale verplichting kon ik dus weer op de fiets genieten en om 13.00 precies ging ik weer onderweg. Een uurtje of 3 was de planning.
Eigenlijk te laat op een zonnige zondag want ook de overige recreatiefietsers waren wakker en op pad en af en toe was het redelijk druk op het fietspad. Had ik nog mazzel want er stond een pittig windje en die houdt dan nog een aantal échte mooi-weer-fietsers thuis. Af en toe dus een beetje bellen en slalommen maar het ging allemaal weer wonderbaarlijk goed.
Bij Zoeterwoude-Rijndijk was het noordelijkste puntje van de route bereikt en werd ik vervolgens met de wind in de rug naar huis geblazen. Snelheden tussen de 35 en 40 per uur waren meer regel dan uitzondering!
Gisteren had ik bijna een motorrijder tussen mijn spaken, vandaag deed een busje een poging om mij omver te rijden. Nog geen 300 meter van mijn huis vandaan haalde hij mij links in en gooide vlak voor mij zijn stuur naar rechts om af te slaan. Ik moest ook nu weer vol in de ankers en kon hem nog net ontwijken. Een schreeuw en een klap met mijn rechtervuist op de zijkant van het busje deed de bestuurder stoppen. Gelukkig stapte er geen getatoeëerde bouwvakker uit maar werd slechts het raampje opengedraaid en klonk weer het bekende "sorry, sorry". Met een zwaar Mediterraan accent dit keer en dat verklaarde gelijk de rijstijl. Nadat ik hem in duidelijke Hollandse termen had duidelijk gemaakt waar die weerspiegelende dingen aan de zijkant van z'n auto voor waren kon ik weer verder.
En volgens de media zijn de racefietsers het tuig op de openbare weg. Yeah, right!
Gelukkig hoefde ik dus niet het laatste stuk met een berg fietsonderdelen in m'n armen naar huis te lopen en bereikte ik weer ongeschonden het einde van weer een mooie fietsrit. Het is af en toe echt een wonder!
Na 91 km en net iets meer dan 3 uur fietsen was de trilogie van dit weekend volbracht.

Fiets route 320566 - powered by Bikemap 

Suiker

Vanmorgen stond ik al vroeg in de supermarkt. Er was behalve de sportvoeding geen normale koolhydraat meer in huis dus stond ik om 8.15 uur met nog slaperige ogen het meisje bij de kassa aan te kijken. Zegels? Dacht het niet! Bioscoopkaartje? Doe die maar wel!
Met een volle boodschappentas ging het weer huiswaarts waar de inhoud verdween in vriezer, koelkast of andere opbergruimte. Daarna ontbijten en echt wakker worden!
Om 10.00 uur was het tijd om op de fiets te stappen voor een lange, rustige duurtraining. Heerlijk weer buiten, dus korte mouwtjes, korte broek en ik twijfelde nog even over de zonnebrandcrème. De bidons vol met Maxim Energy, de mango/aardbei energiereep + banaan in de achterzak dus voor mij was het vandaag al suikerfeest.
De wind die er stond stelde niet veel voor maar blies uit het oosten dus het werd een rondje Leerdam en via de Alblasserwaard terug. Een mooie route die ik al eerder dit jaar reed. Eind maart met 10 graden en op het laatste stuk flink wind tegen was ik aardig afgeserveerd bij thuiskomst. Nu had ik nog wel een rondje gekund.
Totaal 141 km in 4 uur en 37 minuten en heerlijk probleemloos gereden.
Dat had ook anders kunnen zijn als die ene motorrijder mij helemáál niet had gezien vlak voor de Van Brienenoordbrug. Ik zag al dat hij alleen naar links keek en niet naar rechts, waar ik vandaan kwam op een fietspad met voorrang. Hij zag mij pas toen ik al vlak bij hem was, moest vol in zijn remmen, blokkeerde zijn voorwiel, ging bijna onderuit maar kon nog net zijn zwarte BMW overeind houden. Ik was gelukkig ook al aan het afremmen dus tot een botsing kwam het niet, maar de schrik zat er voornamelijk bij de motorrijder flink in!
"Sorry, sorry, ik had je niet gezien" kwam er achter zijn vizier vandaan. Nee, dat was duidelijk!
Ik was toch weer blij dat ik m'n helm op had.

Nummer 100

Na de Henk Lubberding Classic heb ik nog wat korte ritten gemaakt (± 2 uur) in de afgelopen 2 weken met het motto "niks moet, alles mag". 's Avonds na het werk lekker even ontspannen op de fiets. Het wegseizoen loopt tenslotte op het einde en er zijn geen grote prestatietochten meer in de planning.
Na de erg lange werkdag van gisteren (van half 9 's ochtends tot half 11 's avonds!) besloot ik vandaag maar eens om het weekend wat vroeger te laten beginnen en taaide ik om 14.00 uur af. In de heerlijke nazomerzon zat ik een uurtje later op de racefiets voor een mooi rondje langs de Vlist. Van de week had ik hem al rechtsom gedaan, eerst via Gouda, dus vandaag ging 'ie tegen de klok in en dat betekende dat Krimpen nu als eerste aan de beurt was. Even door de zure appel heen bijten in de vorm van fietsende schoolkinderen maar daarna was het in recreatiegebied het Loetbos lekker rustig.
Het was trouwens een jubileumtochtje vandaag. De 100e fietsrit van het jaar! 100x de fietsschoentjes vastgeklikt, 100x de bidon(s) gevuld, 89x de helm opgezet (11x op de hometrainer en dan is een helm op wat overdreven). Het is snel gegaan.
Bij Schoonhoven ging het linksaf langs het mooie riviertje de Vlist, door het dorp met dezelfde naam richting Haastrecht. Mooie natuur met ook vanmiddag weer diverse kano's die langzaam voorbijgleden. Het ontstressen is hier denk ik uitgevonden.
Na Haastrecht ging het naar Gouda. Bij de chemische fabriek even de adem inhouden en snel doorfietsen. 2 uitersten op nog geen 10km van elkaar vandaan.
Met de wind in de rug en de zon op het gezicht langs de Hollandse IJssel is geen straf om te moeten fietsen dus tot Capelle was het nog even genieten van een mooie en misschien wel te korte fietsmiddag. Na 57 km en nog geen 2 uur was ik weer thuis.
Een mooie rit die met een kruissnelheid van rond de 32 km/uur werd gereden waarbij de hartslag zo rond de 132 schommelde. Even een klein rekensommetje en je ziet dat het leven met getallen aan elkaar hangt.
Er staat nog een mooi zonnig fietsweekend voor de deur. Geniet ervan!

Fiets route 317685 - powered by Bikemap

Henk Lubberding Classic

De Henk Lubberding Classic, een cyclo over 121 km vanuit ’s Heerenberg en volgens Wielermagazine zelfs de enige “cyclosportieve wegwedstrijd” van Nederland.
Er waren inderdaad verdacht veel wedstrijdrijders in het cyclosportieve peloton van 600 mannen en vrouwen. Het was dan ook anders dan anders. Of zoals de titel van de Monty Python film uit 1971 “And now for something completely different!”.
Na de toespraak met de nodige humor van Henk Lubberding zelf gaan we om 9.30 uur precies van start. Eigenlijk voor 2 ritten. Eerst eentje van ± 90km, met z'n allen bij elkaar achter de auto van de wedstrijdleider. Daarna eentje van ± 30km met een leuk thema : wie het eerst bij de finishstreep is!
We boemelen dus zogezegd met een gangetje van 27, 28 's Heerenberg uit. Politie en verkeersregelaars voorop om de weg vrij te maken voor het voortkwebbelende peloton. Lekker om je heen kijken en van de natuur genieten is er niet echt bij. Opletten, opletten is het devies met wedstrijdrijders en toerfietsers door elkaar. Hier en daar een valpartijtje is dan ook onvermijdelijk.
Langs de kant klappende mensen. De magische uitstraling van een peloton wielrenners en ik zie ze denken : dat zullen wel goede renners zijn! Ogen zoeken bekende tv-gezichten. Weten zij veel.
De rit gaat richting de Posbank en bij de Steeg gaat het omhoog. Er vallen gaten. De lange sliert fietsers rekt zich nog meer uit. In en na de afdaling schuift alles als een harmonika weer in elkaar. "Hooooooo!" klinkt er in de groep als er onverwacht wordt geremd en de kreet golft tussen de helmen van voor naar achter. De wave gaat door het peloton.
Wildplassen is vandaag toegestaan en de motorpolitie knijpt de ogen dicht als links en rechts renners de fiets tussen de bomen sturen en de nodige ballast lozen. Zenuwen beginnen op te spelen. De teller staat al op 70.
Het wordt onrustig, renners proberen naar voren te komen. Sommigen gebruiken hiervoor het naastgelegen fietspad en schuiven makkelijk tientallen plaatsen naar voren. Anderen gokken mis op een fietspad wat van de weg afbuigt. Op het laatste moment door het gras weer bij de meute.
Ik probeer me ook wat naar voren te werken, er staat inmiddels 83km op de teller en ik heb net een energiedrankje naar binnen gewerkt voor de ultieme krachtsexplosie. Op het moment dat ik me realiseer dat het tempo wat omhoog gaat zie ik zo'n 100 meter voor me de auto met de wedstrijdleider linksaf een dijk opdraaien en flink gas geven. Renners in een streep er achteraan. Het gaat los!
Vroeger dan verwacht en ik baal dat ik niet wat meer vooraan zit. Teveel renners voor me naar mijn zin, ik schakel en zet de achtervolging in. Het gaat hard, 50-52 per uur. Ik schrik van mezelf. Kan ik dit wel?
M'n hartslag schiet de rode zone binnen maar ik voel me sterk en ik flits van groepje naar groepje. Af en toe pikken er wat renners aan en lossen we elkaar af. Het tempo blijft hoog en we koersen richting Hoch Elten en de Eltenberg. Ongemerkt zijn we de grens over gegaan en met een groepje van een man of 10 beginnen we te klimmen, 1300 meter met een gemiddeld stijgingspercentage van 4,5% en een maximum van 12,5%. Ik sta op de pedalen en los de groep makkelijk.
De afdaling op de klinkertjes is link maar gelukkig is het droog en ik schiet het dorp Elten binnen. Een jonge renner passeert me en ik kruip in z'n wiel. We duiken een bocht in en kort daarop nog een. We knallen het dorp weer uit, dit is al lang geen toerfietsen meer. Ik zit midden in een wedstrijd, de hartslag kleurt al diep donkerrood en ik geniet met volle teugen!
Voor de 1e maal komen we door 's Heerenberg en gaan we onder het finishdoek door waar veel mensen staan te kijken. Nog een plaatselijke ronde van 14 km door o.a. Zeddam, Beek en Stokkum en ook daar staan er veel mensen langs de kant die klappen en aanmoedigen.
Achter mij zijn inmiddels nog meer renners aangesloten en zo'n 200 meter vóór ons rijdt nog een flinke groep. We proberen ze in te halen maar de samenwerking is ver te zoeken. Ik voel me nog sterk en probeer het tempo op te voeren. Achter me verbrokkelt het weer en slechts met z'n drieën weten we uiteindelijk, zo'n 4 km voor de finish, de groep voor ons te bereiken.
Met zo'n 25 man denderen we na een korte afdaling de straten van 's Heerenberg binnen. Ik zit in 3e positie als er een renner links hard voorbijkomt. Ik spring in zijn wiel en ga als 2e de moeilijke laatste bocht in het laatste rechte stuk op van zo'n 200 meter. Het gaat licht omhoog en ik ga vol in de pedalen, passeer de renner voor mij en schiet over de finish en de piepende matten!
Ik laat mij uitbollen tot aan het hek wat zo'n 100 meter verder de weg afsluit. Ik keer om en rij langzaam terug naar de finishplaats waar veel wielrenners langs de kant staan. Ik heb geen idee hoeveel er voor me zijn gefinished en het boeit me eigenlijk ook niet.
Het duurt minstens 10 minuten voordat ik mijn zuurstofschuld heb ingelost en ik fiets langzaam terug richting de sporthal waar ik mijn chip weer inlever. Nog wat verder uitfietsend ga ik richting mijn auto die wat verderop staat.
Weer een ervaring rijker gaat het een half uurtje later weer richting de Randstad. Ik weet al dat ik volgend jaar weer aan de start zal staan.
De Henk Lubberding Classic, net als Rivella : een beetje vreemd maar wel lekker!

Nog wat cijfertjes :
Totaalafstand : 119 kilometer
Fietstijd : precies 4 uur.
Laatste 36 km (inclusief 5 klimmetjes) in 56 minuten (gemiddeld 38,6 per uur!) met een gemiddelde hartslag van 165.
Eindklassering : 108

Herfst

September. De laatste warme augustusdag is voorbij en de meteorologische herfst is begonnen. Toch heb ik nog een zomergevoel en pak een fietsshirt met korte mouwtjes want buiten schijnt de zon. Maar misschien wordt het nog fris op het eind van de rit dus ik kies wel voor een ondershirt met lange mouwen.
Voor op een tegeltje in de wc : "Herfst is........weer op zoek gaan naar je fietsshirt met lange mouwen".
Om 18.00 sta ik buiten en ga op weg voor een rondje (eigenlijk een heen-en-weertje) langs de Carnisse Grienden. De hemel boven mij is stralend blauw en de zon schijnt. Een groot blauw gat omrand met dikke wolken. Sommige net gepasseerd, andere in aantocht. De natuur gunt mij wat speeltijd.
Via Rijsoord ben ik al snel bij de Oude Maas, rij dit keer dwars over de Heinenoordtunnel heen en ga over het Oude Maaspad de Albrandswaard in richting Rhoon. De wind is schuin tegen maar ik voel niets, het fietsen gaat als vanzelf, de benen zijn super.
Net even voor de golfbaan gaat het fietspad vlak langs het water waar ik heel even zij-aan-zij fiets met een blauw vrachtschip. De "Danio" is op weg naar de Botlek. Een ruim vol met kwark? Mijn snelheid van ruim 17 knopen is teveel voor het metalen gevaarte en al snel verdwijnt hij in mijn rug.
Ik fiets de Portlandse Zeedijk op, langs de golfbaan waar het nog onverwacht druk is. Na precies een uur fietsen keer ik om en ga mijn heenweg achterstevoren tegemoet. Hetzelfde maar toch heel anders. De grote polder ligt nu links van mij met op de achtergrond de contouren van de Rotterdamse binnenstad.
Een grote groep ganzen vliegt in de bekende V-vorm hoog boven mij een stukje mee. Af en toe vallen er gaten in de formatie en uiteindelijk breekt de groep luid kwetterend in 5 kleinere v'tjes. Het zuiden, waar was dat ook alweer? Waaiers van 6 of 7 dieren vormen zich, een verbrokkelt tourpeloton in de lucht. Duidelijk een peloton zonder oortjes.
Ik ben alweer bijna terug bij de tunnel en sluit even aan bij een klein groepje wielrenners. Niet lang, want snel daarna gaat het tempo eruit, de groep is waarschijnlijk bijna thuis. Ik passeer het luid pratende gezelschap. Ganzen in lycra.
Solo en nog steeds in een vloeiende cadans passeer ik Heerjansdam en Barendrecht op weg naar de enige hindernis, de Van Brienenoordbrug. Nog 10 km te gaan. De zon is inmiddels al even achter een dikke donkere wolkenpartij verdwenen die boven de stad hangt. Het grote blauwe gat is langzaam aan het sluiten, mijn speeltijd is aan het opraken.
Ik voel een spetter op mijn dijbeen, eerst 1 daarna meer. Op mijn helm, mijn bril, steeds meer en sneller achter elkaar. Het begint langzaam te regenen. Niet veel, maar toch.
Nog 7 km en vlak voor de brug, in een klein tunneltje, doe ik snel even mijn dunne regenjack aan. Ik rij de brug op langs de file van auto's. Zij zitten droog, maar ik ben degene die plezier heeft.
Aan de horizon komt de zon alweer onder de donkere wolken vandaan en tovert een perfecte regenboog recht voor mij uit. Het linkereinde bevind zich precies in Capelle en ik rij recht op de pot met goud af! Automatisch ga ik iets sneller. Nog 4 km verwijderd van eeuwige rijkdom.
Het is inmiddels weer droog als ik Capelle binnenfiets. Tot mijn teleurstelling constateer ik het gezichtsbedrog, de felle kleuren van het spectrum zijn nog net zover van mij vandaan als 10 minuten daarvoor. Ik kijk nog even naar het mooie natuurverschijnsel en zie daarna het luxe leventje langzaam aan de horizon verdampen.
Ik til mijn beherfste fiets de lift in, morgenavond krijgt hij een schoonmaakbeurt (inclusief nieuw stuurlint en het vandaag ontvangen zadel). Terwijl ik naar de 5e verdieping wordt gebracht, zie ik op mijn fietscomputer een afstand staan van precies 60km die ik net binnen de 2 uur heb volbracht. Een gemiddelde van 30,3 km per uur en dat met een hartslag die voor 70% in de herstelzone rondklopte. Hoezo goeie benen!?
Ganzen, windjack, regenbogen, de herfst lijkt inderdaad echt begonnen.