Deel 1 : Mergellandroute, zaterdag 26 april 2008 Met prachtige weersvooruitzichten ging het zaterdagochtend richting het Limburgse land voor een heuvelachtig weekend. Nadat ik mijn auto had geparkeerd op de parkeerplaats van Hotel "De Oude Molen" in Schin op Geul (mijn overnachtingsplek) ging het om 10.30 uur van start in korte broek en korte mouwtjes. Het was een dag vol primeurs, de eerste dag boven de 20 graden, korte mouwtjes, zonnebrandcreme enz. enz. Kortom een zomerdag in april! De Mergellandroute is bij fietsers natuurlijk niet onbekend, zo'n 130km met de bekende Limburgse klimmetjes. Het gaat te ver om het hele parcours hier te beschrijven, daarvoor kan je beter even hier kijken. Ik fietste hem met een kleine variatie, enerzijds omdat ik na de Eyserbosweg even verkeerd reed en anderzijds omdat ik nog wat reserve wilde overhouden voor de volgende dag. Dat betekende dat ik de Fromberg miste en de Keutenberg bewust met al zijn procenten liet liggen. In plaats daarvan pakte ik op het eind nog wel even de Cauberg. Het was natuurlijk heerlijk fietsen met dit weer en het begin was een relatief makkelijk gedeelte richting Geulle en gedeeltelijk langs de Maas richting Eijsden. Door het frisse jonge groen en de vele bloesembomen door ging het daarna wat meer omhoog met o.a. de Bemelerberg, de Wolfsberg, de Loorberg en de Camerig. Het ging allemaal soepel omhoog en vooral de Camerig ging erg lekker. Het klimmen gaat sowieso volgens mijn gevoel beter dan ooit, ik verbaas mezelf elke keer weer. De Eyserbosweg was een hele tijd geleden dat ik die had gereden maar ik wist nog wel dat het laatste stuk steeds steiler werd. Ook die werd met huid en haar verorberd, pas op de laatste klim van de dag, de Cauberg, voelde ik wat vermoeidheid. Die ging dan ook voor de verandering eens niet lekker, maar ja, de reeds afgelegde kilometers speelde hier een woordje mee. Weer terug bij het hotel was het rondje uiteindelijk 129km geworden en was ik 4 uur en 24 min. onderweg geweest. Het inchecken in het hotel was zo gebeurd en even later, na een lekkere douche, kon ik constateren dat de eerste echte zonnige dag zijn werk had gedaan. Het wit op de armen en benen had plaats gemaakt voor een (ultra)licht roodachtig bruin kleurtje. De zondag was gereserveerd voor de 26e editie van Klimmen-Banneux-Klimmen en dus nog meer kilometers en kleur in het vooruitzicht.
Deel 2 : K-B-K, zondag 27 april 2008 Na een best goede nachtrust (ondanks het gehorige hotel) ging de wekker om 7.00 uur voor het begin van nog een zonnige dag. Het uitgebreide ontbijtbuffet (prima verzorgd) werd gretig aangevallen en de nodige calorieën werden naar binnen gewerkt wat zeker nodig was want er stonden vandaag wat pittige klimmen in de Belgische Voerstreek te wachten. De prima georganiseerde tocht (hulde voor de organisatie van WTC Klimmen) ging zogezegd vanuit Klimmen wat zo'n 4,5 km van mijn hotel verwijderd was dus ik besloot om naar de start toe te fietsen. Gelijk een goede warming-up. Het was erg druk bij de inschrijving, maar alles was goed geregeld en het verliep dan ook allemaal vlot (dat is wel eens anders). Even na negenen ging het van start met al een lekker temperatuurtje van 18 graden wat gedurende de dag zou oplopen naar zo'n 23 graden. Lekker fietsweer dus. Ik voelde al snel dat de benen goed waren en de eerste klim, de Sibbergrubbe, ging dan ook ontspannen omhoog. Tijdens deze klim zag in een flits een van de eerste pechvogels met een lekke band. Geen onbekende pechvogel, ik had hem namelijk de week eerder in Driebergen ook al gezien. Jawel, de ongelukkige was Fred Pellenaars. Hij was echter niet de enige met een lekke band in het begin want in de eerste 10km heb ik er geloof ik wel een stuk of 5 geteld. Het klimmen ging daarna over de grens en deze waren zo ongeveer allemaal onbekend en dus nieuw voor mij en er zaten een paar pittige tussen! O.a. de klim van Warsage naar la Heydt en een steile klim over de kasseien in Dalhem. Zogezegd waren de benen erg goed vandaag en vooral de lange klim naar Banneux ging in het zog van 3 "tempomakers" hard omhoog waarbij ik ze makkelijk kon volgen. In Banneux bij de controle was het een drukte van jewelste en lag er voor iedereen een energiepakket klaar. Dit werd natuurlijk met dank in ontvangst genomen en gedeeltelijk verorberd in een korte rustpauze. Dat was ook wel nodig want 7 km verder lag de zwaarste klim van de dag te wachten, de Jonckay in Pepinster. Vooral in het begin steil (18%) en hij bleek toch ook nog langer dan ik had verwacht. Hij werd nog gevolgd door een aantal mooie maar wat minder zware klimmen die toch bij aardig wat deelnemers het sap uit de benen hadden geperst. Ik kwam veel moeilijk kijkende gezichten tegen op de terugweg naar Klimmen maar gelukkig had ik tot aan het eind nog kracht om alle heuvels goed te doorstaan. Ik kwam dan ook zeer tevreden bij de finish na een prachtige tocht die zeker voor herhaling vatbaar is. Terug bij het hotel stond de teller op 139 km, met 2197 hoogtemeters in 4 uur en 52 minuten. Een gemiddelde van 28,5 km/uur. Het mag duidelijk zijn dat ik na een verfrissende douche een half uur later blij in de auto naar huis zat. Volgende week weer terug voor de Shimano Fiets Challenge!
Eerst maar eens even de statistieken van vandaag: afstand 63 km tijd 1 uur 56 min. gem.hartslag 130 De energie van dinsdag was nog niet weg en ook vandaag ging het weer erg lekker. Hoewel de weersvoorspellingen voor de avond niet zo best waren was ik vastbesloten om te gaan fietsen, want ik wil geen mooi-weer-rijder worden. Voor je het weet blijf je bij elk wolkje binnen zitten! En met de donkere luchten al in aantocht besloot ik toch in korte broek te gaan want je moet maar zo denken: wat je niet aan hebt kan niet nat worden ook! De weg was nog niet nat en ik besloot om eerst voor de wind te gaan zodat ik een zo groot mogelijke afstand droog zou afleggen. Het ging dus eerst richting Schoonhoven over de Lekdijk en met een windkracht 5 in de rug kon ik zonder problemen de snelheid tussen de 36 en 40 in het uur houden, terwijl mijn hartslag netjes in de D1-zone bleef (zo rond de 135). Bij Schoonhoven ging ik linksaf en volgende het riviertje de Vlist richting Haastrecht. De eerste spetters begonnen te vallen na ongeveer 40 km fietsen en 10 min. later brak de "hel" los. Ik moest me nu serieus door de felle windvlagen heenwerken en de weergoden hadden besloten om de kraan nu maar helemaal open te draaien. Binnen 5 minuten sopte ik in m'n schoenen en was de weg veranderd in een omgekeerde douche. Ik was inmiddels op de IJsseldijk richting Krimpen a/d IJssel beland (waarbij het onderscheid tussen weg en rivier moeilijk te zien was) waar de voorbij razende auto's nu ook het water van de zijkant op mij lieten neerkomen. Het is duidelijk dat dit geen ideale omstandigheden waren voor een fietstochtje maar wonderwel bleef de spirit er goed in en zakte het tempo maar nauwelijks. Ik begon het bijna lekker te vinden deze geseling van de natuur! Zo'n 5 kilometer voor de Algerabrug was het ergste voorbij en begon het zelfs weer wat droog te worden, zodat ik in het laatste stuk naar huis nog wat kon droogwaaien. Een lekkere D1-training, wat aan de vochtige kant, maar ik heb het geen moment koud gehad en als je eenmaal weer onder de warme douche bent geweest ben je dan toch weer blij dat je bent gegaan. Goed, het gemiddelde lag uiteindelijk op 32,6 km/uur en ik begin me toch af te vragen waar al die energie ineens vandaan komt. De trainingen beginnen duidelijk hun vruchten af te werpen en ik hoop dat dat tot de Marmotte doorzet, dan staan er nog leuke dingen te wachten. De conditie is in ieder geval prima op dit moment, wat gisteren ook duidelijk bevestigd werd door mijn hartslag in rust. Toen ik mijn fietscomputertje aan het instellen was registreerde die een hartfrequentie van 40! (nee, hij is niet kapot, het is een nieuw exemplaar, uiteraard bedoel ik hier het computertje). Al met al mooie rapportcijfers voor een man "van middelbare leeftijd".
Het komend weekeind gaan we eens even verkassen naar Zuid-Limburg. Tijd voor wat serieuzer klimwerk. Zaterdag rij ik een eigen rondje door de Limburgse heuvels van zo'n 100km, dan 1 overnachting in Hotel "de Oude Molen" in Schin op Geul en dan ga ik zondag van start in de 26e editie van Klimmen-Banneux-Klimmen over een afstand van 130km. Een goede generale voor de Shimano Fiets Challenge die een week later op het menu staat. Dan moet ik het normaal gesproken makkelijk redden om zondagavond op tijd thuis te zijn voor de finale van de KNVB-beker tussen Feyenoord en Roda JC. Dat wordt weer een druk weekendje, hopelijk heb ik zondagavond nog tijd en puf over om een verslagje te schrijven. Tot lezens!
Vandaag ging het gebeuren, de eerste rit in korte broek. Met een zonnetje en een lekker temperatuurtje van 16 graden ging ik van start. Na een 20 minuten ontspannen warmfietsen merkte ik dat er veel energie in het lichaam zat. Al snel ging het tempo (tegen de wind in) aardig omhoog, m'n benen voelde beter en beter en toen begreep ik eindelijk wat er aan de hand was. Lentekuiten! Zo lang verstoken van de zon dartelde ze als pasgeboren lammetjes onstuimig op de trappers en wat ik ook probeerde, ze waren niet te houden. De energie die vrijkwam geselde de ketting en leek eindeloos. En dan te bedenken dat mijn hartslag reageerde alsof het een zondagsritje naar de kerk betrof. De rit door de Alblasserwaard ging dan ook zeer spoedig wat tegelijkertijd het "understatement" van het nog korte jaar is. Ondertussen kwam ik onderweg een aantal bekenden tegen. Nou ja, een aantal, hele wolken bekenden kwam ik tegen: vliegjes. Ontwaakt uit hun winterslaap hadden ze waarschijnlijk allemaal tegelijk bedacht om lekker een stukje te gaan vliegen op deze lenteavond. Wat was ik blij dat ik mijn bril op had! Bij Groot Ammers ging het linksaf de dijk op en kreeg ik de wind ook nog in de rug. Nou, toen werd het natuurlijk helemaal lachen! Handjes op het stuur, 40 per uur. Ik zat echt te wachten op het moment dat de benen het uiteindelijk zouden opgeven of dat er andere lichaamsdelen gingen protesteren tegen dit onbezonnen gedoe. Maar het gebeurde niet. Het ging door tot aan de pont bij Kinderdijk, waar de rivier de benen uiteindelijk tot stilstand dwong. Waarschijnlijk hing er een aura van snelheid om mij heen want de man van de pont, waar ik braaf mijn 65 cent aan overhandigde, vroeg me zeer geïnteresseerd: "Moet je morgen niet mee doen?" Hij zag waarschijnlijk mijn fronsende blik en zei er meteen achteraan: "Die koers in België!" Ik begreep dat hij de Waalse Pijl bedoelde en ontkende lachend. "Nee hoor, dat is voor de profs!" "Zou je dat bij kunnen houden? Ik heb geen idee hoe hard dat gaat", vroeg hij vervolgens. "Nou, midden in het peloton zou ik het misschien nog een tijdje volhouden", antwoorde ik (terwijl ik direct enorm aan mijn eigen uitspraak twijfelde), "maar eenmaal in de wind zou ik er direct vanaf waaien, want dat is toch van een heel ander niveau". Hij knikte. Met de pont bijna aan de overkant vertelde hij nog snel dat hij op tv een postbode en Michael Boogerd samen een berg op had zien fietsen, waarbij de postbode net zo hard omhoog ging. "Maar ja, dat is toch anders dan wanneer je het na 200 km moet doen", zei hij lachend. "Nou en of!" zei ik en wenste hem goeienavond en fietste vervolgens de pont af en de dijk op. De laatste 7 km vanaf de pont naar huis ging nog steeds met de wind mee die ondertussen wat was gaan liggen. Ontspannen fietste ik Capelle binnen en na 68 km en 2 uur en 4 minuten was ik weer thuis. Een gemiddelde van bijna 33 per uur, en voor zo'n gemiddelde moest ik toch een flinke tijd teruggaan in mijn fietsgeschiedenis! De voldoening was dan ook groot. Van dit soort avonden kan ik geen genoeg krijgen en ik gun het iedereen, al is het maar 1x per jaar: Lentekuiten.
De wekker ging vroeg af vanochtend, om 6.15 uur joeg Sky Radio zijn geluid door mijn hersenpan. Daar wordt je wel wakker van! Reden voor dit vroege tijdstip: De Batavus Heuveltocht in Driebergen. Ik wilde lekker vroeg starten zodat ik 's middags (bijna) niets van de Amstel Gold Race hoefde te missen. De heren achter de inschrijftafel hadden waarschijnlijk een andere zender opgehad bij het opstaan, want die waren duidelijk minder wakker. De inschrijving werd op z'n elf en dertigs afgehandeld en achter mij in de rij werden vele zuchten geslaakt. Ik kon me er niet druk om maken, er wachtte een mooie tocht en 10 minuten later was ik op pad. Alhoewel, bijna op pad. Na zo'n 50 meter kneep ik al in de remmen vanwege een blauwe vlek in mijn ooghoek. Niet schrikken, er is niets met me aan de hand. De blauwe vlek was de mooie Gios van Fred Pellenaars, een van onze medebloggers. Leuk dat ik hem even de hand kon schudden en na een kort praatje ging ik dan eindelijk echt op pad! Het weer knapte in het eerste uur al aardig op, de zon kwam er al door en ik had een beetje spijt dat ik de lange broek toch had aangetrokken. Maar het hinderde me in ieder geval niet. Het ging eerst richting Maarn en Soesterberg (eerst langs Kamp Soesterberg en daarna Vliegbasis Soesterberg) om vervolgens richting Amersfoort te fietsen. Hier wachtte de "Amersfoortse Berg", 2x een stuk omhoog en naar beneden in de buitenwijken van Amersfoort. In Nederland noemen we al gauw iets een berg, dit was meer een "hinderlijke" onderbreking van het ritme. Vervolgens ging het via Leusden en Woudenberg naar Maarsbergen en zat de eerste 60 km erop. Er was nog niet echt sprake van een heuveltocht, maar volgens de routebeschrijving zou in de tweede helft van de rit nog het nodige voor de wielen komen. Het steeds mooier wordende weer was echter reden genoeg om met een goed gevoel op het zadel te zitten en het peddelde dan ook met een lekker tempo door richting Leersum. Bij de Scherpenzeelseweg ging het omhoog en aan de andere kant weer het bekende stuk naar de Amerongense Berg die we uiteraard ook over moesten (wordt door geen tocht overgeslagen denk ik). In Amerongen linksaf de Rijksstraatweg en daarna hadden we in principe weer links de Veenseweg opgemoeten. Er hing echter geen pijl (later zag ik waarom) en het hele wieler "peloton" ging hier rechtdoor naar Elst. Ook ik dus, maar even voorbij Elst sloeg de twijfel toe (ik zag geen bordjes meer) en na het raadplegen van de routebeschrijving ging ik terug. De Veenseweg bleek afgesloten en waarschijnlijk hadden ze hier de routepijl weggehaald dus ik besloot een weg verder linksaf te gaan om via de Bosweg weer op de route te komen (ik raak hier al langzamerhand aardig bekend). Het leverde me wel 6 extra kilometers op, zomaar gratis en voor niks, dus wat klagen we nou! Hierna kregen we de bekende klimmetjes Defensieweg en Autoweg om na het "keerpunt" bij Wageningen (hier kregen we de wind in de rug) via de Grebbedijk naar en over de Grebbeberg te gaan. Na ook nog even het Paardenveld en voor de 2e keer de Defensieweg achter mij te hebben gelaten ging de laatste 20 km richting Driebergen over vlakke weg met een inmiddels lekker temperatuurtje buiten. Weer bij de auto aangekomen had ik totaal 147 km op de teller en was de netto fietstijd 4 uur en 48 min. Een mooie en voorlopig even laatste rit over de Utrechtse Heuvelrug, het wordt nu tijd voor even iets anders. Morgen eerst maar eens een keertje naar de masseur, lijkt me ook errrug lekker.
Vandaag een rustige duurtraining, geen klimmen, geen tempo’s, gewoon lekker ronddraaien en van de omgeving genieten. De route ging tegen de wind in richting IJsselstein om na de brug met de wind lekker in de rug langs de Lek weer naar Capelle terug te fietsen. Met een twijfelend zonnetje ging ik van start eerst richting Gouda en het pittoreske Oudewater. Door de mooie landelijke omgeving ging het vervolgens via Montfoort naar Achthoven waar ik in de routeplanning een onbekend stukje terrein had gekozen om via IJsselstein naar de brug te fietsen. Een fietspad tussen de weilanden door waar slechts een enkele wandelaar mij passeerde. Dwars door IJsselstein heen ging het langs de zendmast bij Lopik, die ik al van heel ver had zien staan en dus een goed richtpunt was, en vervolgens over de brug naar de andere kant van de rivier (daar zijn bruggen namelijk voor bedoeld). Daar kreeg ik de wind mee en zonder al teveel moeite steeg de snelheid al snel naar 36, 37 km/uur. Lekker voor het gemiddelde! Het was nog lekker rustig op de dijk die mij achtereenvolgens door Lexmond, Ameide, Tienhoven en Nieuwpoort leidde. Ook kwam ik door het kleine dorpje Waal, een typische naam voor een dorp langs de Lek, misschien licht er langs de rivier de Waal het dorpje Lek? (Wellicht dat je deze laatste zin even 2x moet lezen). Wij vervolgen deze aardrijkskundeles met achtereenvolgens de dorpen Groot-Ammers (het ooievaarsdorp, al waren er bitter weinig ooievaars te zien), Streefkerk, Nieuw-Lekkerland en Kinderdijk (het bekende Japanse bedevaartsoord). Hier nam ik de pont naar de overkant en via Krimpen a/d IJssel stond ik na 102 km en 3 uur 22 minuten weer daar waar ik ook begonnen was. Een lekkere rit, zonder veel bijzonderheden, misschien ook niet zo interessant om te lezen, maar des te leuker om te fietsen. Morgen is andere koek, de Batavus Heuveltocht vanuit Driebergen, 140km knallen tegen de heuvels van de Veluwe. Korte broek? Misschien. Morgenvroeg nog even de weersvoorspellingen raadplegen.
Wat een stille avond, alleen het regelmatige zachte knisperen van de ketting over de tandwielen en verder helemaal niets, niets! Heerlijk om weer te rijden zonder bijgeluiden en dit is dan ook het laatste wat ik er van ga zeggen. Vanavond stond er weer een krachttraining op het programma, dus ging het weer richting de Heinenoordtunnel, een locatie die me prima bevalt voor deze training. Langer, steiler, stiller, schoner dan de Van Brienenoordbrug dus dit is een blijvertje. De power zat er aardig op vanavond en het kon zelfs een tandje zwaarder dan de vorige keer. De masochist komt naar boven als je bovenbenen zo heerlijk beginnen te branden en je longen zich door je neusgaten naar buiten willen persen, genieten! (ja we zijn gek, allemaal). Tijdens mijn eerste serie van 4 zag ik toen ik de tunnel in reed zo'n 100 meter voor mij de donkere gestalte van een fietser. Ik haalde hem op het laagste punt van de tunnel in en ondanks het vrij grote snelheidsverschil zag ik tijdens het passeren dat het stevige kerel was op een dito fiets en ondanks het mooie weer stevig ingepakt. Donkere parka, bruine corduroy broek met stevige stappers eronder en een hoedje wat door het fietsen wat heen en weer leek te gaan. In het voorbij gaan had ik echter niet veel tijd om hem verder te observeren, ik schakelde bij en ging op volle kracht omhoog de tunnel weer uit. Weer in het volle zonlicht gekomen fietste ik rustig nog zo'n 100 meter door om vervolgens om te keren voor de tweede herhaling. Net toen ik de tunnelbuis weer indook kwam de fietser uit de diepte tevoorschijn fietsend met een trapfreqentie van ongeveer 40 per minuut en diep voorovergebogen over zijn stuur waarbij zijn hoofddeksel bijna over zijn ogen zakte. De man had het zwaar dat was duidelijk. Aan de andere kant keerde ik weer om voor de derde krachtsexplosie en tot mijn verbazing zag ik tijdens het klimmen aan het einde van de betonnen buis dezelfde man de tunnel weer inrijden. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en na wederom gekeerd te zijn zag ik hem onder in de tunnel rijden en wat ik toen zag was nog gekker. Net voordat IK het wou doen schakelde ook HIJ een tandje zwaarder en begon weer aan een zwoegende kadans omhoog! De man was in training! Maar in Godsnaam waarvoor? Ik knalde door de tunnelopening (power baby!) en draaide naar rechts voor een seriepauze van 8 minuten (2 rondjes over het fietspad om de plaatselijke trimbaan). Nog net voordat ik de eerste bocht om ging kon ik het niet laten om mijn hoofd om te draaien en ja hoor, daar verscheen eerst het hoedje en daarna al puffend de man zelf. Rustig fietste ik de minuten vol en bracht mijn hartslag weer op het niveau om de volgende serie te beginnen. Ik was vol verwachting toen ik weer naar beneden dook, maar helaas, de man was in geen velden of wegen meer te bekennen. Jammer, ik had graag zijn motivatie aangehoord, want ik had zwaar de neiging om het hem te vragen. Niet dus, misschien een volgende keer? Ik dacht er verder niet meer over na en schakelde bij. De training verliep verder prima en de laatste 40 minuten gingen rustig weer richting Capelle in een nog steeds driftig doorschijnende zon die al allerlei kleuren aan de horizon aan het loslaten was. Het was een prachtige avond en toen ik weer thuis was na 61 km en 2 uur en 6 minuten dacht ik nog even terug aan de man in de corduroy broek. Ik lachte in mijzelf toen ik de sleutel in het slot omdraaide.
Bericht van Pro Fietsen Rotterdam: het was toch de trapas! De rechterkant zat niet vast en links was ook niet helemaal goed heb ik begrepen. Al met al zou ik nu weer tikvrij moeten kunnen fietsen. Morgen dus met de auto naar het werk (tegen m'n principes, dat wel) en gelijk m'n racefiets ophalen. Maar dat betekende wel dat ik vanavond m'n rondje moest maken op de mountainbike, maar met de wielen met gladde bandjes erin fietst het ook als een trein! Ik had er na de montage van wat nieuwe onderdelen nog niet op gereden dus ik was wel benieuwd. Nou, het schakelen ging weer als een tierelier, het zadel zat prima en hij liep zo gladjes als wat. Deze kilometers komen dus gewoon onder het totaal van de racefiets te staan, want dit had niets met mountainbiken te maken, dit was puur racen! Het was mooi weer bij vertrek, een kraakheldere lucht met veel zon, wat wind en een redelijke temperatuur. Helaas nog steeds niet warm genoeg voor de korte broek zou je denken, maar ik kwam ze onderweg echt wel tegen, zelfs in shirt met korte mouwen. Ik moet er even nog niet aan denken! Het werd eens tijd voor wat anders en een beetje variatie kan geen kwaad (integendeel) dus vanavond eerst anderhalf uur met een hoge trapfrequentie gefietst, ongeveer 110 rpm, daarna vóór naar het grote blad geschakeld en 3 x 5 minuten D3 met 3 minuten rust. De laatste 40 minuten rustig uitgefietst, waarbij mijn tenen hun best deden om ijsklontjes te worden. Brrrrr, het koelde snel af op het eind en ik had niet al teveel kleding aangetrokken. Mijn favoriete rondje via de Zoetermeerse Polder bracht me na 76 km en 2 uur 43 min. weer voor mijn voordeur. Een vermoeiende maar prima training en onder de warme douche kwamen mijn tenen weer langzaam tot leven.
Vandaag een mooie sportmiddag. Ten eerste de Rotterdam Marathon waar ik natuurlijk even live naar ga kijken (langs het parcours dus) en ten tweede Parijs - Roubaix "de Hel van het Noorden". Die naam heeft het trouwens gekregen net na de oorlog toen deze klassieker als een van de eerste weer werd verreden. Het gebied waar ze doorheen reden was met zijn gebombardeerde dorpen en kraters in en langs de weg echt een hel en vandaar de bijnaam voor deze klassieker. Ik heb altijd veel respect voor de renners die aan deze rit meedoen (en zeker voor de deelnemers aan de toerversie!) gezien het aantal kasseistroken waar ze al stuiterend over heen moeten. Volgens mij liggen ze 's avonds in bed nog na te klapperen! Eén van de kanshebbers vandaag is onder andere Niki Terpstra, onze landgenoot in dienst van Milram die het in de Ronde van Vlaanderen ook al zo goed deed. Als je in onderstaande video ziet hoe makkelijk die over de stenen gaat belooft dat veel goeds! Met 17 Nederlandse deelnemers gaan we misschien weer eens het Wilhelmus horen, wie weet. In ieder geval veel kijkplezier.
Hoezo voetbal volkssport nummer 1? Het leek of heel Nederland vandaag op de racefiets was gaan zitten! Het clubgebouw van de Axa-Valleirenners puilde redelijk uit bij het inschrijven voor V-V (ruim 1850 deelnemers!) en de penningmeester heeft waarschijnlijk de rest van de dag met een grote glimlach op z'n gezicht in het zonnetje gezeten. Op Zitvlees.nl kan je een fotootje zien van de drukte (Johan en Marieke, ik had nog gehoopt jullie misschien de hand te kunnen schudden, het was het verhaal van de speld en de hooiberg, misschien een volgende keer). De extra rustdag van afgelopen week wierp vandaag zijn vruchten af, het ging erg lekker op de verschillende klimmetjes en ik voelde me weer als "herboren", luisteren naar je lichaam (het thema van deze dag?) is vaak belangrijker dan je trainingsschema. Na achtereenvolgens de Amerongense Berg (die kwam wel heel snel!), Defensieweg en Paardenveld werd het filerijden op de Grebbedijk, maar wel gezellig in zo'n grote groep, beetje ouwehoeren met het windje in de rug. Maar het gezellig kletsen was al weer snel voorbij want na de Wageningse Berg volgden de klinkertjes van de Italiaanse Weg, zonder kunstgebit altijd een leuke klim. Vervolgens ging het richting de Emmapyramide en de Posbank. Hier had blijkbaar iedereen met elkaar afgesproken want de drukte bereikte hier letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt. Nu was het wel zo dat er verschillende toertochten hier elkaar kruisten, dus even opletten op de blauwe Axa-bordjes met de oranje punt. Inmiddels had ik het groepje waar ik het laatste half uur in had rondgedraaid in de klim van de Posbank achter me gelaten (jaja, de benen waren echt goed) en na het uitzichtspunt was ik zelfs helemaal alleen. Mooi tijd om even wat te eten (mijn favoriete fietsvoedsel: pannekoeken.....nee, pannenkoeken) en te drinken en de gashendel tijdelijk wat terug te draaien. Via De Steeg ging het weer de Veluwe op en via een lang hobbelig fietspad door de (kale) heidevelden ging het richting Schaarsbergen. Net voor Oosterbeek miste ik een pijl, nou nee, ik miste 'm niet, hij hing er niet! Dus Ton reed lekker rechtdoor terwijl hij linksaf had moeten slaan. Na 10 min. begon ik toch wat te twijfelen omdat ik geen pijlen meer zag, ik keek om en zag in de verte een groepje wielrenners volgen dus ik besloot het nog even aan te zien en gewoon rechtdoor te rijden. Bij de zoveelste wegwijzer van de ANWB bemerkte ik dat ik toch wel erg dicht bij Ede in de buurt aan het komen was en met pas 95 km op de teller leek me dat toch niet goed en ik besloot terug te rijden. Na de routebeschrijving even snel te hebben gelezen wist ik waar het fout was gegaan en na een omweg van ± 14 km sloeg ik kort daarna wel de goede weg in richting Oosterbeek. De wind was inmiddels flink aangewakkerd en na eerst nog even de Holleweg te hebben beklommen bij Doorwerth (waar het kasteel mij nu wel opviel, op de heenweg had ik 'm gemist) haalde ik net voor de Wageningse berg een groepje in wat in de afdaling natuurlijk gelijk in mijn wiel ging zitten. Met deze aanhangwagen ging in voor de 2e maal de Grebbedijk op richting Rhenen. Het waaide flink maar ik kon de snelheid toch nog op 30km/uur houden terwijl bij mijn volgers niemand de moeite nam om ook even de kop in de wind te steken. Een aantal keren heb ik omgekeken of er nog vrijwilligers waren maar het bleken allemaal plakkers te zijn. Ik dacht bij mezelf : "ik zal jullie eens even een poepie laten ruiken" en omdat de benen nog goed waren ben ik vol de Grebbeberg op gegaan en in no time was ik ze kwijt. Na nog een keer de Defensieweg ging het richting de "finish" in Veenendaal. Na 149 km (inclusief het verkeerd rijden) en 4 uur en 55 minuten arriveerde ik weer bij het clubhuis, een mooie rit met een mooi gemiddelde van 30,3. Tevreden ging ik op zoek naar m'n auto want waar had ik die ook al weer neergezet? Gelukkig vond ik 'm al snel en na een korte verkleedpartij vertrok ik moe maar voldaan richting huis.
P.S. Onderweg besloot ik gelijk door te rijden naar m'n fietsspecialist omdat er nog steeds "ergens" een vervelende tik in de fiets zit. Bij Pro Fietsen in Rotterdam hebben we de fiets nogmaals onder de loep genomen en kwamen we tot de conclusie dat het óf de trapas is óf het frame zelf. Als het probleem in het frame blijkt te zitten dan baal ik echt want waarschijnlijk is daar geen oplossing voor. Afwachten maar, bericht volgt eind van de week.
Na een belabberde trainingsweek staat morgen de toertocht Veenendaal-Veenendaal op het programma over een afstand van 135km. Alleen afgelopen dinsdag zat ik op de fiets en op de weg van werk naar huis merkte ik al dat er weinig benzine in de tank zat. De krachttraining ging dan ook niet echt soepel en na 61km ploeteren was de tank (inclusief de reservetank) helemaal leeg. Voorjaarsmoeheid? Geen idee, maar ook woensdag en donderdag was ik te moe om op de fiets te stappen en zelfs het prachtige weer kon daar niets aan veranderen. De fiets dus maar gepoetst in het zonnetje en alles goed gesmeerd zodat ik morgen alleen mezelf de schuld kan geven als het niet lekker gaat. Maar ik heb goede hoop want vandaag voel ik dat er al weer meer energie in het lichaam zit, het was hopelijk een klein dipje en van een “vormcrisis” durf ik nog niet te spreken. Morgen dus lekker over de heuvels van de Veluwe (Posbank, Zypenberg, Grebbeberg, Koerheuvel e.d.) want ik heb er wel zin in, hopelijk blijft het weer nog even goed. Volg deze link voor info over de toertocht en misschien tot ziens morgen!
De benen waren wat vermoeid gisteravond, maar dat weerhield mij niet om vanmorgen op de fiets te stappen voor een ontspannen rit door het Zuid-Hollandse landschap. En wat een weertje! Veel beter dan voorspeld en de zon scheen uitbundig tussen de imposante wolkenformaties door. Het fototoestel ging deze keer in de achterzak mee want die schilderachtige Hollandse luchten moesten natuurlijk wel even worden vastgelegd voor het nageslacht. Nageslacht? Nou ja, voor een ieder die er plezier aan beleeft dan. Geen routebeschrijving deze keer, het ging over bekende wegen die ik ongetwijfeld al een keer beschreven heb. Deze keer geen linksaf, rechtsaf of rechtdoor maar een foto-impressie van de rit. De vermoeidheid was snel uit de benen verdwenen en het was genieten in dit lekkere frisse voorjaarsweer. Veel fietsers waren er op dit redelijk vroege tijdstip op de weg, ongetwijfeld met dezelfde gedachte: vroeg beginnen en vóór het begin van de Ronde van Vlaanderen weer binnen. Om precies 12.00 uur was ik weer terug bij het begin. Een ritje van 75km in 2 uur en 40 min. kon ik weer bij mijn totaal optellen. Nog even douchen, eten en fiets poetsen en dan klaar op de bank voor de finale van Vlaanderens Mooiste, smullen!
Smaken verschillen maar in ieder geval voor de Belgen is de Ronde van Vlaanderen de allermooiste klassieker. Vandaag was de toerversie waar 20.000 deelnemers aan meededen! Persoonlijk zal ik dit soort tochten nooit rijden, want de kasseien dat is echt niets voor mij. Dat is iets voor boerekarren en veewagens, niet voor de smalle bandjes. Maar er zijn er blijkbaar genoeg die er anders over denken. Morgen zit ik natuurlijk wel voor de tv want het blijft voor de profs uiteraard een enerverende koers waarin altijd van alles te zien is. Alvast een voorproefje met wat beelden van de rit van vandaag.
Bij het opstaan snel een blik naar buiten geworpen. De moed zakte gelijk weer in de fietsschoenen. Regen, voor de zoveelste keer. Snel even op de buienradar gekeken en daar werd ik ook niet direct vrolijk van. Terug naar bed was een optie, maar ik koos voor een relaxed ontbijt. Om 10.00 uur besloot ik van de nood een deugd te maken en klom op de hometrainer, dan maar 2 uurtjes binnen zweten. Terwijl ik mij weer op de Tacx voor de tv genesteld had viel het mij gedurende het fietsen af en toe op dat het in mijn linkerooghoek steeds lichter werd. Het leek er warempel op dat de zon het ging winnen van de regen. En terwijl ik inmiddels kletsnat van het zweet was, werd het buiten droog en kwam de zon door. "Dat zal mij toch niet gebeuren", mompelde ik tegen mezelf, "dat het straks de hele middag goed weer is en dat ik dan alleen maar 2 uurtjes op de rollen heb gezeten!" "Ik dacht het niet hè!" De keus was snel gemaakt. Omkleden en naar buiten! Ik verorberde snel nog 2 krentenmikken, vulde de 2 bidons nogmaals en ging de deur uit. Na een tijdelijke onderbreking van zo'n 20 minuten zat m'n hartslag weer snel op het juiste niveau en genoot ik van de frisse lucht en de zon die steeds meer tevoorschijn kwam. Werd het toch nog gezellig! De wind was noordwest en toen ik die kant op keek werd mijn humeur nog beter, bewolking, dat wel, maar veel blauwe plekken en voor de komende uren zag het er veelbelovend uit. Ik had snel een route uitgekozen zodat ik het laatste uur wind mee zou hebben en ging het dus eerst noordwaarts richting Zevenhuizen, Moerkapelle en Hazerswoude. Daarna dwars door het mooie polderlandschap over de Mattenkade, de Doespolderkade en vervolgens linksaf de Ruigekade op richting Leiderdorp. Na een stukje Leiderdorp/Leiden ging het daarna over het fietspad langs de Vliet via Voorschoten en via het recreatiegebied de Vlietlanden naar Leidschendam. Ik sloeg linksaf en ging de snelweg onderdoor. Ondertussen begon ik het aardig warm te krijgen want de zon deed echt z'n best om toch nog een beetje lentegevoel te creëren. Ongelofelijk eigenlijk, gezien de weersvoorspellingen, ik reed nu al 2 uur in de zon en slechts veel verder het binnenland in pakten de wolken zich samen tot donkere dreigende massa's. Daar hadden de fietsers zo te zien minder geluk. Inmiddels was Nootdorp aan mij voorbijgetrokken en kwam de Delftse hout in zicht, een mooi stukje natuur ingeklemd tussen de voortschrijdende nieuwbouw van de omliggende dorpen. Daarna ging het via Delfgauw naar de Ackerdijkse Plassen en sloeg ik bij Oude Leede rechtsaf en kwam Rotterdam weer in zicht. En als je Rotterdam zegt dan is Capelle niet ver meer, want in de loop der jaren is dat allemaal aan elkaar gegroeid. Het laatste uur deed 1 wolk nog een beetje lullig en gooide nog een vrachtje hagel op m'n helm, maar dat kon de pret al lang niet meer drukken. Precies 100 km had ik nog aan de "warming-up" vastgeplakt en al met al had ik vandaag dus 5 uur en 17 minuten op de fiets gezeten en een totaalafstand van 155 km afgelegd. Met een blij gevoel dat ik mijn twijfel had overwonnen (want die was er eerlijk gezegd wel geweest) stapte ik voldaan van de fiets. Een uurtje later en na een heerlijke warme douche kwam de regen buiten weer met bakken naar beneden. Hoezo timing?
Na de krachttraining van afgelopen dinsdag was het nu weer tijd voor een gewone duurtraining. Na het werk gelijk weer op de mooi schoongepoetste fiets gesprongen en richting het noorden. Een stevige bries waait me tegemoet onder een alsmaar dikker wordend wolkendek, maar zo te zien nog niets om me druk over te maken. Het gaat voorspoedig, de benen voelen goed aan. De route gaat richting Boskoop en boven Hazerswoude langs over wegen die ik nog niet eerder bereden heb. Ondanks de vele kilometers in de afgelopen jaren zijn er toch altijd nog onbekende paadjes en straatjes te vinden die weer een nieuwe horizon te bieden hebben. Dat ze me niet altijd meteen gegund worden is een ander verhaal, tot 2x toe doen wegwerkzaamheden een beroep op mijn improvisatietalent wat gelukkig op het gebied van fietsen wel goed ontwikkeld is. De omweg is uiteindelijk niet al te rigoreus dus wordt het gelukkig geen zoektocht en kan ik lekker door blijven trappen. De blik op oneindig (nou ja, in ieder geval een stukje vooruit) en het verstand op nul. Het cijfer 0 is hier wel aardig van toepassing, want je gedachten nemen tijdens zo'n rit nooit vaste vormen aan. Waar denk je zo al aan op de fiets, wordt er wel eens gevraagd. Nou niets concreets eigenlijk, het is een bombardement van kleine dingetjes die niet langer dan een paar tienden van seconden tussen je hersencellen blijven hangen en dan met de wind van je wegwaaien. Zoals Tim Krabbé het in zijn onvolprezen meesterwerk "de Renner" zo mooi beschrijft: "wat tijdens het fietsen ronddraait in het hoofd van de renner is een monolitische kogel, zó glad, zó egaal, dat je niet eens zou kunnen zien dat hij draait. Zijn vrijwel algehele gebrek aan uitsteeksels maakt dat hij niets raakt dat in de witte bloedsomloop van de gedachte terecht komt." Je herinnert je natuurlijk wel dingen die je onderweg tegen bent gekomen, zoals een straatnamenbordje "Spookverlaat" of de grote windmolens bij Hazerswoude-Rijndijk. Ook weet ik nog dat ik misschien wel een toekomstige Tourwinnaar tegenkwam net nadat ik terugdraaide richting thuisfront en de wind een helpende hand naar mij uitstak. Een groepje ultrajonge renners stond "en groupe" geparkeerd (letterlijk) op het fietspad zodat er geen doorgang meer mogelijk was. De begeleider wist ze gelukkig op tijd naar de kant te dirigeren zodat ik toch nog zonder probleem kon passeren. Er is nog zo veel te leren. De weg naar huis ging snel en soepel over stille wegen, een voetbalavond had de mensen al achter hun tv's doen kruipen. De route was wat langer geworden dan gepland maar door het laatste vlotte stuk voor de wind kon ik gelukkig toch nog voor het donker de huissleutel in het slot omdraaien. Uiteindelijk stonden er 72km op de teller en was ik 2 uur en 23 min. onderweg geweest. Een lekkere training, het hebben van vorm is heerlijk maar zo ongrijpbaar en soms net zo vluchtig als je gedachten op de fiets.
De ene dag is de andere niet dat is wel duidelijk. Geldt voor het weer en ook voor de vorm, het heet niet voor niets de vorm van de dag. Na de euforie van gisteravond was het een feit dat ik vanavond de krachttraining (2 series van 4 x heuvelop op groot verzet) begon met redelijk moeie benen. Eerst een half uurtje losgefietst, hoewel losfietsen niet echt het goede woord is want er stond best een flinke wind waar ik tegenin moest. Het ging richting de Van Brienenoordbrug waar de krachttraining moest worden gedaan. Het ging uiteindelijk best wel goed, de vermoeidheid was redelijk snel uit het lichaam en ik kon de 2 series goed volbrengen. Lekker dikke benen daarna, dus nog wel ongeveer 40 minuten uitgefietst en ik kwam uit op 51 km in 1 uur 47 min. Ik vraag me wel af of het wel goed is om naast het voorbijrazende verkeer op zo'n brug je intensieve trainingen te doen. Je longen staan toch aardig open als je hartslag rond de 160 zit en hoewel ik van de uitlaatgassen geen merkbare invloed ondervind lijkt het me niet echt ideaal. Helaas is er niet echt een plek in de buurt (of wie weet er wel één?) als vervangende locatie voor dit soort trainingen, dus ik moet het er maar mee doen voorlopig. Morgen een rustdag en alvast even vooruitblikken naar het weekend. Volgens de laatste berichten ziet het weer er nog niet echt positief uit. De lente wil nog niet echt vlotten en mijn nieuw aangeschafte (mooie) zomershirtjes liggen nog doelloos in de kast. Een te lange winterslaap.
