Pic de Nore

Een frisse ochtend met veel bewolking. Waar zijn de zon en de zomer gebleven? Natuurlijk snel even de weersverwachtingen bekeken en het is gelukkig maar een klein dipje. Vanaf maandag gaat het richting de 30 graden dus geen reden voor paniek. En gefietst wordt er toch wel, reken maar.
Vandaag werd Amber door haar moeder bij me op de camping gedumpt. Waren ze haar nu al zat en moest ik haar vandaag dan maar bezig houden? Maar ik herinnerde me ineens de afspraak dat we samen een rondje Mazamet inclusief de Pic de Nore zouden gaan fietsen. Bibberend vluchtte ze de camper in en er was duidelijk eerst behoefte aan een warm bakkie koffie. Dat ze daarbij ook nog één van mijn heerlijke pains au raisins inpikte is haar vergeven, haha!
Geen idee hoe laat we zijn gaan fietsen maar op een gegeven moment, het zal om een uur of 11 geweest zijn, waren we dus onderweg naar Mazamet. Op een drukke D612 was het ongeveer 15km opletten, maar met Amber in m'n wiel (what's new? :-)) was het goed te doen ondanks de voorbijrazende auto's en vrachtwagens.

Na een korte tussenstop gingen we eerst richting het Lac de Montagnès, een kilometer of 6 klimmen. Onderweg even wat actiefoto's / filmpje gemaakt en daarna even bij het mooie meer van het uitzicht genoten. Trouwens een prima plek om ook te mountainbiken. Heel veel routes en Amber opperde al gelijk het idee om er met een groep in het najaar of winter eens naar toe te gaan.
Ik zeg : DOEN! Mogelijkheden genoeg om je uit te leven en helemaal kapot te gaan. Heerlijk! :-)
Een stukje afdalen en de weg naar de Pic de Nore gezocht. Maar waar was het ook alweer? Amber had er 5 of 6 jaar over gedaan om de goeie route te vinden zei ze en dat moest Ton nu dus in 1 middag opknappen?
De weg ging op een gegeven moment weer omhoog, dat was in ieder geval al goed. Na een kilometer of 5 linksaf geslagen bij een bord met een vaag "Pic de Nore" erop. Dat kon niet missen, toch? Het viel me nog mee dat we op asfalt bleven rijden want het was duidelijk niet de meest voor de hand liggende route die we hadden genomen. Wel mooi, veel groen en een kabbelend beekje en doodstil. Ik verwachte elk moment dat het zou overgaan in een smal geitepaadje maar er is waarschijnlijk toch een wethouder geweest die een paar miljoen over had en dacht : laat ik eens gek doen, ik asfalteer gewoon het hele stuk! Het weggetje kwam gelukkig uit op de meer gebruikelijke route omhoog en op een gegeven moment kwam de Pic dan ook in zicht!

Het was koud bovenop en op 1200 meter hoogte stond er een koude wind die ons bij het vereeuwigen van onze prestatie bijna van het muurtje blies! Snel foto's nemen dus, armstukken weer aan en nog sneller weer naar beneden. Het afdalen viel trouwens niet mee want de weg zat vol gaten en slechte stukken asfalt. Best vermoeiend en je krijgt er kramp van in je handen, schouders, nek en alle andere lichaamsdelen waar je normaal met fietsen toch weinig last van hebt. Om van het feit dat m'n ballen ongeveer achter m'n oren zaten van het stuiteren nog maar te zwijgen!
Het laatste stuk van 3 km tot aan Mazamet was gelukkig een stuk beter en Amber liet even een stukje daalkunst zien waar veel mannen nog wat van kunnen leren. Soepel en snel en vooral onverschrokken! En het scheelt al een heel stuk als je echt dúrft te dalen!
Van al dat klimmen en spoorzoeken hadden we wel ontzettende trek gekregen en als 2 hongerige wolven (die er volgens zeggen ook echt blijken te zitten in de bossen rond de Pic!) vielen we aan op de gesmeerde boterhammen. Met enige haast werden ze naar binnen gewerkt want de nieuwe huurders van de door Amber's moeder en Theo verhuurde supermooie vakantiewoning in Mazamet stonden al bijna op de stoep.
Het was weer een mooi fietstochtje geweest en als toetje mocht ik er solo nog 15km naar de camping bij doen. Totaal 82 km en de zon was uiteindelijk toch nog begonnen met schijnen. Scheelde zomaar even een graadje of 10! Cooling down werd dus eigenlijk warming-up.
Morgen maar eens even een rustdagje en dan maandag op herhaling. Gezellig!