Cyclo La Laurent Jalabert

De wekker gaat om 6.20 uur. Ik spring uit m'n bed. Klaarwakker. In the mood voor een mooie cyclodag!
2 meter verder klinkt een zwak goeiemorgen. Er wordt nog een keer omgedraaid. Nog half in dromenland. Moet nog niet aan fietsen denken.
Ontbijtje klaarmaken, wassen, nog even naar de wc, fietsen controleren, eten en drinken mee voor onderweg. Het gaat allemaal in een ritme wat ik wel gewend ben en ik neem dan ook de meeste taken op me. Cycloritme.
Om 7.25 uur zijn we onderweg naar Mazamet. Een kilometertje of 15 inrijden om de spieren wakker laten worden. Noodzakelijk en zeker voor de diesel die in mijn wiel zit. :-)
Het gaat licht bergafwaarts en we arriveren ruim op tijd bij de start. Het départ zal om 8.20 uur plaatsvinden.

Met nog 5 minuten voor de start begint de spanning toe te nemen. Ik voel me alsof ik klaar zit voor een examen. Amber kijkt opzij naar de nerveuze fietser. Verbaasd. Voor haar is het de eerste schooldag. Ook wel een heel klein beetje spannend maar vooral een leuke dag in het vooruitzicht.

Na het startschot van de burgemeester, wat geen startschot is maar klinkt als trois, deux, un, allez!, wensen we elkaar succes en ik probeer me gelijk langs de meute naar voren te werken. De eerste kilometers zijn geneutraliseerd en voor we de stad uit zijn wil ik wel een beetje vooraan zitten. Het lukt me met snelheden die af en toe dik boven de 50 stijgen. En dan gebeurt er zo maar iets wat ik altijd al heb willen doen. Ik rij vooraan, doe een trap extra en mijn voorwiel is het eerste in de "wedstrijd"! Ze zeggen dat je op je hoogtepunt in de sport moet stoppen. Is dit het dan? Ik twijfel een nanoseconde maar rij uiteraard door. Haha, ze zien me al thuiskomen!

We gaan de eerste klim op naar het monument van Fontbruno. Een klim van 11km, maar niet al te steil.

M'n benen voelen super aan en misschien ga ik wel te hard maar het is een heerlijk gevoel om in de eerste groep, met de "echte" mannen/klimmers mee omhoog te fietsen. Halverwege de klim na totaal zo'n 17km beginnen ze echter vooraan te demarreren en moet ik ze uiteraard laten gaan. Een illusie armer maar een ervaring rijker zie ik een man of 30 van me wegrijden. Ik blijf bij de achtervolgers om mijzelf niet al na 20km op te blazen.

In de afdaling naar de eerste verversingspost gaat het hard. Soms héééél hard en het is concentreren geblazen. Onder de bomen, die de ergste warmte voorlopig prima tegenhouden, kan ik al die kamikazefransozen echter prima bijhouden en ik handhaaf mij makkelijk voorin de groep.

Na de eerste verversingspost brokkelt de groep een beetje uiteen. Sommigen krijgen van familie/vrienden een bidon aangereikt en kunnen doorrijden maar de rest, en ik dus ook, moet gewoon stoppen en bijtanken. Echter na een nóg snellere afdaling kom ik er weer bij en voor het volgende klimmetje is vrijwel de hele groep (van een man of 20) weer compleet.

Ik leid (met e i want van lijden is geen sprake) de groep in de beklimming die ongeveer 5km lang is. 20 door de klimwol geverfde franse bergmannen in het wiel geplakt van een hollandse plattepolderjongen! Het moet niet gekker worden! Dat ik ze zo rond de 75km na een onverwachte megadip uit m'n beeld zie verdwijnen doet echter aan de mooie inspanning niets af!

De kracht is ineens weg uit m'n bovenbenen. Ik baal want het is nog geen 200 meter voordat we weer gaan afdalen. Ik zie mijn windscherm langzaam steeds verder weg fietsen en ik kom helemaal alleen te zitten precies op het punt waar de meeste wind tegen staat. Gelukkig gaat de weg wel naar beneden dus ik kan de snelheid nog redelijk hoog houden. Ik eet snel en gooi de nodige koolhydraten in de tank.

Zo'n 10km lang fiets ik moederziel alleen in niemandsland. Glooiende boomloze heuvels met wat gras en hei. Het laatste dorp voordat we aan de finale klim beginnen doemt op. Ik baal weer en misschien nog een beetje harder dan de eerste keer als ik de groep amper 500 meter voor mij zie rijden. Zoveel harder zijn ze dus niet gegaan! Ik gooi het van mij af, ik accepteer de plek waar ik rij en ga ik in mijn eigen tempo door.

Bij de verversingspost vul ik de bidons weer tot het randje en begin aan de laatste 22km. De klim van de Pic de Nore waar ik op de top en op 1200 meter hoogte zal finishen. Al snel zie ik in de verte de herkenbare rood/witte piek staan die ik al eerder in de week van dichtbij heb gezien. Toen samen met Amber van de andere kant, nu moet ik het van deze kant alleen opknappen.

Het gaat gelukkig weer prima en de benen voelen weer goed. Ik voel me ondanks de warmte nog fris en het gaat makkelijk omhoog in de eerste kilometers. Ik rij met een versnelling van 38x21. Hoeveel keer moet ik dan trappen om de 22km naar boven vol te maken? Een onmogelijke rekensom met een hartslag tegen de 160 en een koperen ploert die de inhoud van je helm geselt. Ik concentreer me dus maar even op m'n voeten die nogal irritant beginnen te branden. Pijnscheuten schieten door m'n voeten als ik staande probeer te fietsen en het wordt met de kilometer erger. Met nog zo'n 10km voor de boeg moet ik gewoon even stoppen, de pijn is niet meer uit te houden. Ik doe snel mijn schoenen even uit, masseer mijn voeten en doe ze daarna snel weer aan. Waarom haasten zou je zeggen? Nou om het simpele feit dat er ondertussen 10 man passeren!

Ik doe de schoenen nu een stuk strakker en dat blijkt perfect te helpen. De pijn is sneller weg dan dat 'ie gekomen is en in no time zit ik weer in een lekker tempo. Ik begin ook weer mensen in te halen en elke keer vind ik weer een nieuw richtpunt.

Nog 3km tot de top, het wordt wat zwaarder en ook voel ik de warmte nu wel een beetje. Het tempo zakt iets maar niet noemenswaardig. Ik drink nog wat (de voorraad is nog OK) en richt mijn blik schuin naar boven waar de Pic steeds groter wordt. Nog 1km en ik zie dat mijn plaats vast staat. Voor en achter mij grote wielergaten en het laatste stuk rij ik dan ook ontspannen omhoog. Na 4 uur en 11 minuten ga ik over de finishstreep en de speaker heeft opmerkelijk weinig moeite met het uitspreken van mijn hollandse achternaam.

De cyclo is volbracht en ik ben dik, dik tevreden als ik even later zie dat ik 55e ben geworden in het totaalklassement en 13e in mijn leeftijdscategorie.

Op de lijst zie ik dat ik een paar plaatsen vóór Nicolas Jalabert (de broer van en ook ex-prof) ben geëindigd. Het kleine blauwe uitgebluste dwergje wat ik zo'n 3 km voor de top passeerde komt zo'n 4 min. later binnen.

Toch een leuk idee om voor een toch gerenommeerde ex-prof te eindigen (vorig jaar was hij nog 2e in deze cyclo!).

Na een half uurtje ben ik bijgekomen en stuur een sms'je naar Amber en vraag waar ze zit. Ze gaat net aan de laatste klim beginnen. Ik daal weer af want had afgesproken dat ik de laatse klim met haar mee zou rijden. Halverwege vul ik nog 2 bidons zodat ze niet zonder water komt te zitten. Ongeveer de laatste 11km rij ik met haar mee tot aan de finish. Haar verhaal is uiteraard hier te vinden.

De Laurent Jalabert is een mooie cyclo met een mooi parcours met niet al te zware beklimmingen (op het weer heb je uiteraard geen invloed) en door een mooie streek. Goed georganiseerd met onderweg veel motoren die alles in de gaten houden en veel ambulances standby (deze keer uiteraard ook vanwege de hitte). Kortom een aanrader!

Nu op naar de volgende uitdaging van deze vakantie. De Mont Ventoux. Maar nog even niet. Eerst herstellen, relaxen en lekker slapen. Tot morgen!