Droomdebuut

Overwinningsbloemen, bekers, ronde miss, winstpremies. Allemaal dingen die wel eens in mijn zeldzame wielerdromen zijn voorgekomen maar weer verdwenen als ik, eenmaal wakker, op de fiets stapte voor een leuk rondje door de Hollandse polders. Ik was tenslotte, en ben nog steeds, een toerfietser.

Met de start in mijn allereerste echte wielerkoers, de Ronde van Nootdorp, kwam het gisteravond ineens een heel klein stukje dichterbij. De spanning lag dan ook al heel de dag als een blok op m'n maag. Als een verjaardagstaart. Hij was zogezegd om te snijden.

Een uur voor de start stond ik ingeschreven en kon ik mijn startnummer opspelden. Een nummer wat heel de dag al in mijn hoofd zat. Op 5 augustus, 5-8, was het onvermijdelijk dat ik dit nummer zou krijgen want fietsen en getallen zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Vergezocht zullen sommigen zeggen maar ook nu bleek het weer zo te zijn. Ik stond aan de start met......nummer 13!

Tijdens het infietsen vertelde teammaatje Irene dat haar zoon Lars met dat nummer ooit gelijk de hekken in was gereden, maar Amber vertelde dan weer dat het haar geluksgetal was. Of het dus ongeluk of juist geluk zou brengen moest nog blijken.
Eerst waren de "jonge honden" (categorie 45-) aan de beurt met teammaat Richard aan de start. Eén minuut later mochten wij, de 45-plussers, van start. Samen met teammaat Rob en nog zo'n 20 andere blauwbenummerde renners. De dames, met teammaatjes Amber en Irene, mochten daar dan weer zo'n zelfde minuut later achteraan. Ad6-team de Viergang was goed vertegenwoordigd!

Al direct na het startschot gaan er een paar vandoor en eigenlijk zonder na te denken spring ik er achteraan. Onbezonnen? Ik zit vol energie en zie wel hoe lang ik het ga volhouden.

Met z'n 5-en wat later met z'n 3-en kunnen we een aantal rondes voorop blijven totdat we worden ingehaald door de eerste groep met witte nummers. Ik voel dat de benen erg goed zijn en neem me voor achter elke renner aan te gaan met een blauw nummer. Het gaat makkelijk en ik kan het hoge tempo moeiteloos volgen en zelfs af en toe bepalen. Het zelfvertrouwen groeit dan ook na elke bocht en niet in de laatste plaats door de vele enthousiaste aanmoedigingen die ik onderweg en verspreid over het hele parcours krijg. Echt supermotiverend!

Zo'n 5 of 6 rondjes voor het einde gaat, op het stuk van het parcours met klinkers, nummer 10 er hard en op de grote plaat vandoor. Al stuiterend kan ik met enige moeite in zijn wiel komen en als ik even later omkijk zie ik dat we met z'n 2-en los zijn van de rest. Een paar rondes goed samenwerken heeft tot resultaat dat ik bij het luiden van de bel voor de laatste ronde zie dat we vooruit zullen blijven en begint het aardig te kriebelen en vliegen de vragen als bliksemflitsen in een razend tempo door m'n hoofd. Ik voel me nog steeds sterk maar kan ik dit winnen en hoe moet ik dat dan aan gaan pakken? Wachten tot een sprint met 2 of demarreren?

Ik heb weinig tijd om te beslissen (een echt rationele keuze maken is volgens mij toch niet echt mogelijk als het bloed op racesnelheid door je aderen spuit) dus sta ik als door een wesp gestoken ineens voluit op de pedalen en probeer op de ongelijke steentjes en 2 bochten voor de finish een gat te slaan. Ik duik de voorlaatste en kort daarna de laatste bocht in en vlieg het laatste rechte stuk op. Omkijken heeft geen zin en zal alleen maar vertragen. Het is alles of niks. Zal ik nog worden gepasseerd of is het gaatje groot genoeg? Heb ik überhaupt wel afstand genomen of zit hij gewoon in mijn wiel?  Het finishdoek komt steeds dichterbij. Mensen schreeuwen langs de kant. Nog 50 meter. Ik pers alles uit m'n benen wat er nog in zit en trek m'n stuur zowat krom. Dan toch maar een keer omkijken? Onder mijn linkerarm door zie ik het geel/blauw van mijn medevluchter ver genoeg achter me. Nog 20 meter. Ik kom overeind, duw me van het stuur af en steek m'n handen in de lucht als ik de finishlijn passeer. GEWONNEN!

Ik wil niet beweren dat m'n hele sportieve carrière aan me voorbijflitst maar een soort van gelukzalig gevoel daalt over me neer. Wat is dit gaaf! Wie had dat kunnen denken. In m'n eerste wedstrijd gelijk op de hoogste tree van het podium! Ik rij een rondje rustig door om een beetje bij te komen terwijl de witte nummers in een waas langs me heen schieten. Zij moeten nog knokken voor de bloemen.

Terug bij de finish wordt ik van alle kanten gefeliciteerd en ondergedompeld in complimentjes. Temeer daar blijkt dat ik de plaatselijke held, Hans Post, heb verslagen. Het dringt langzaam tot me door dat ik best trots mag zijn op deze prestatie en dat ben ik ook!

Even later sta ik wat onwennig op het podium. Overwinningsbloemen, bekers, kussen van de ronde miss. Droom ik? Nee, het is echt. Net als de winstpremie die ik inderdaad ook later mag ophalen als ik mijn geluks(!)nummer inlever (Amber bedankt!).

Nog even napraten, een biertje, handen schudden en daarna rij ik terug. Eerst naar de Viergang om het zweet eraf te spoelen en daarna naar huis. In gedachten verzonken achter het stuur. Overwinningsroes.

Wat een mooie fietsavond was het gisteren! En ons Ad6-team de Viergang (speciaal samengesteld maar voor altijd aan elkaar verbonden) ging er met een boel ereplaatsen vandoor. Richard werd 2e in zijn groep, Irene werd 3e bij de dames en kwam dus ook in haar eerste koers op het podium en Amber werd uiteindelijk 5e. (kijk hier naar de huldiging).
Allemaal super gepresteerd en wat ben ik onwijs trots op mijn teamleden! Ook op Rob, die in het peloton eindigt, al was het alleen maar om het feit dat zijn vrouw Petra ons zo hard heeft aangemoedigd! :-)
Iedereen trouwens bedankt voor de support. En dan vooral m'n trotse moeder, m'n zus Petra en m'n zwager (maar dat is niet Rob.......) die de longen uit hun lijf hebben geschreeuwd. Super!

Ik ben en blijf een toerfietser en volgende week donderdag vertrek ik naar Zuid-Frankrijk om me daar in de bergen uit te leven op de fiets. Toch gaat de gedachte naar het aanvragen van een wedstrijdlicentie door m'n hoofd want dit succes smaakt naar meer! 
Ik hoop zo snel mogelijk foto's en videobeelden te kunnen plaatsen dus hou m'n blog in de gaten. Lees ondertussen de blogs van Irene en Amber voor hun verslag. Tot later!