De kale berg

September 2007. Net weer een paar maanden serieus aan het fietsen sta ik onder aan de Mt.Ventoux. 88 kilo schoon aan de haak (ik heb er inmiddels al 4 afgetraind!), een Michelin-mannetje in een geel fietsshirt. Ik kom uiteindelijk boven na 1 uur en 52 min. en ben daar op dat moment erg blij mee.
Augustus 2010. De haak of weegschaal ontbreekt maar ik denk dat ik op dit moment zo'n 71kg onder mijn fietskleren heb zitten en ik mag denk ik zeggen dat ik in de vorm van mijn leven steek.

Het is 7.50 uur als ik de camping verlaat. Vroeg voor een fietsritje maar er staat nog geen wind en de temperatuur is ongeveer 20 graden. Perfect om nogmaals die kale berg te gaan beklimmen.

Eerst even wat losfietsen, een kilometer of 10. Een beetje heen en weer en op en neer en ik passeer de vroege dorpelingen meerdere keren. Geen mens die er raar van opkijkt want dat zijn ze hier wel gewend. Malloten, cinglés, die 'm bijvoorbeeld 3x op een dag beklimmen. Zonder doel (zoals de Alpe d'HuZes) in mijn ogen een nutteloze actie maar wel een die respect verdiend. Anderen zullen dat weer van mijn enige poging zeggen. Zo snel mogelijk. Waarom zou je? Zo beleeft iedereen zijn sport weer anders en dat is maar goed ook.

Om 10 voor half 9 rij ik over de permanente startstreep die in het asfalt is gelegd. Ik druk mijn stopwatch en mijn Polar in en ben begonnen.

De zon is nog helemaal niet zo lang boven de gegolfde horizon en schijnt de eerste kilometers recht in mijn gezicht. Een beetje lastig maar ik stoor me er verder niet aan. De groenblauwe vlek die even later voor mijn netvlies danst neem ik maar op de koop toe. Die gaat vanzelf weer weg.

Het eerste stuk tot St.Esteve is niet al te moeilijk en nodigt uit tot (te) hard rijden maar ik weet wel beter. Opblazen vóórdat het echte werk gaat beginnen is heeeeel onverstandig!

Dé bocht naar links komt na 5,5km en dan is het terugschakelen geblazen en het bos in. Ik concentreer mij op mijn hartslag op het schermpje van mijn fietscomputer. Van de omgeving neem ik weinig in mij op en zie slechts in mijn ooghoeken wat bomen komen en verdwijnen. Misschien zijn er hele kuddes olifanten en rondrennende struisvogels gepasseerd. Ik heb het niet gezien.

Recht voor mijn netvlies liggen mijn handen op het stuur met op de achtergrond het gestaag ronddraaiende voorwiel en het verschuivende asfalt. De zuigers van mijn motor gaan regelmatig en ritmisch op een neer en zorgen voor een mooi tempo van 13-14 per uur. Wonderbaarlijk eigenlijk hoeveel kracht er uit wat botten, pezen en spieren kan komen.

Er staan kilometerpaaltjes langs de kant. Dat weet ik, maar ik kijk er niet naar. Er staat veel info op wat vooral heel handig is als je jezelf nog meer wil pijnigen. Lezen hoe lang het nog is of hoe steil het wel niet is. Die kilometerinfo staat ongetwijfeld op een mooie website en die lees ik thuis wel. Ik weet dat het in het bos constant 9 of 10% is en dat het 16km klimmen is naar Chalet Reynard maar daar hoef ik niet heel de tijd aan herinnerd te worden al kan ik ook wel weer begrijpen dat al die info voor anderen weer een steuntje is.

Voor mij is op dit moment alleen info over mijn lichaam interessant en in het bijzonder mijn rikketik. Die probeer ik rond de 165 te laten kloppen en dat lukt me prima. Af en toe een uitschiertje naar boven is niet zo erg maar niet teveel.
Chalet Reynard komt in zicht. De weg begint langzaam wat af te vlakken. Ik drink snel wat en kijk links omhoog waar het ogenschijnlijk kale maar met witgele stenen bedekte gedeelte van de berg ligt. De roodwitte piek op de top steekt fel af tegen het knalharde blauw van de wolkenloze ochtendlucht. Ik draai met een ruime bocht voor het Chalet langs en passeer de eerste zo kenmerkende zwartgeel gestreepte paaltjes die mij de laatste 6km zullen vergezellen. Het moeilijkste gedeelte heeft precies 59min. geduurd. Ik verbaas me. Ging het zo goed? Ik had me voorgenomen om in ieder geval binnen de 1 uur 40 boven te komen, maar als ik snel reken (en wonderbaarlijk genoeg lukt me dat ook nog) merk ik dat het nog veel sneller gaat!
Er staat gelukkig hier boven niet veel wind. Een licht briesje duwt me afwisselend na elke bocht vooruit of probeert me in een vruchteloze poging tegen te werken. Het is een ongelijke strijd die ik op dit moment van de dag makkelijk win.
Ik schiet langs de fotograaf die echt zijn best moet doen om mij weer in te halen zodat hij zijn kaartje kan aangeven. Bijna glijdt hij uit over het gruis en de losse steentjes aan de kant van de weg maar het lukt hem. Bravo!

Nog 3km te gaan en ik weet al dat ik binnen 1.30 uur ga finishen en daar kan de laatste kilometer van 11% niets meer aan veranderen. Ik zit al te genieten voordat het zover is en kan zelfs even het magnifieke uitzicht bewonderen. Ik passeer het monument van Tom Simpson en in gedachten groet ik hem. Nog 1,5 kilometer.

Ik begin mijn benen nu toch wel een beetje te voelen maar ik heb m'n krachten goed verdeeld want de top is binnen handbereik en de laatste kilometer is al geen 1000 meter meer. Ik ga op de pedalen staan en zie de laatste korte steile bocht voor mij opdoemen. Ik draai mijn stuur naar rechts en met een laatste krachtsinspanning ga ik over de streep. Ik druk eerst de Polar in en daarna stop ik gelijk mijn stopwatch. Ik rij rustig wat rondjes voor de kraampjes met zoetigheden en souvenirs langs om de benen en ademhaling wat tot rust te laten komen. Op m'n horloge staan de cijfers, de resultaten van de inspanning die ik heb geleverd om op 1912 meter boven zeeniveau te eindigen.

Bijna 3 jaar later en bijna 20kg lichter heb ik mijn beste tijd verpulverd, fijngestampt en weggeblazen! Ik heb de Mt.Ventoux vanuit Bedoin beklommen in 1 uur 26 min. en 13 sec. Een tijd waar ik niet van had durven dromen maar de realiteit knippert mij vanaf mijn horloge tegemoet! Echt super en ik verbaas mezelf wederom.

Het is even voor 10 uur en er zijn nog niet zoveel fietsers boven maar een Fransman die samen met zijn zoon naar boven is gefietst wil wel even een foto van mij nemen. Zelf neem ik daarna ook nog wat foto's van het grandioze panorama voor me en sta nog zeker 15 minuten na te genieten.
Ik stuur even een sms'je naar Amber die met spanning aan het ontbijt op mijn berichtje blijkt te zitten wachten. Ze krijgt geen brok (stokbrood) door haal keel en ik verlos haar dan ook met het nieuws wat zij uiteraard gelijk op Twitter gooit. De wereld zal het weten, haha!
Ik stuur nog wat meer berichtjes en daarna begin ik aan de afdaling. Niet gelijk terug naar Bedoin maar een terugweg via Sault en de Gorges de la Nesque.
Terug naar de camping is het al een stuk warmer, de wind steekt op en ik rij door prachtig natuurschoon en gezellige met marktkramen volgepropte dorpjes. Ontspannen, want de prestatie is geleverd en nu mag ik weer genieten. Na totaal 102km ben ik weer terug.
Wat een mooi begin van de dag. Zo lust ik er nog wel een paar. De rest van de dag ontstijgt amper het niveau van de gemiddelde vakantiedag. Ook lekker, maar kan niet opboksen tegen het verhaal van de ochtend. Dat hoeft ook niet. Het kan niet altijd feest zijn.