Klein maar fijn

Gisteravond geen zin om naar huis=camper te gaan dus het werd een ouderwets logeerpartijtje in Le Bousquet en dat scheelde weer ruim 2 uur heen en weer rijden. Vandaag zouden we namelijk nog een kort ritje maken, als laatste voorbereiding op de cyclo, en een 2e poging wagen om de Pic de Tantajo te vinden én te beklimmen. Zeg maar de kers op de trainingstaart. Of de slagroom, dat mag ook.
Als 1e was ik uit bed dus ik nam weer de taak van bezorgbakker (deze keer lopend) op me. Lekker ontbijten in het Franse ochtendzonnetje is zeker geen straf maar het maakt het er ook niet makkelijker op om fietszin op te wekken.

De enige remedie is gewoon omkleden en gaan! Dat deden we dan ook en met in ons hoofd het vooruitzicht op een lekker ontspannen ritje gingen we op weg richting Bedarieux.

Amber uitgeteld

Deze keer vonden we het weggetje wél wat naar de Pic zou leiden en net even vóór het tunneltje, wat we al een keer aan de binnenkant hadden bekeken, sloegen we linksaf. Het ontspannen ritje was meteen geschiedenis want het ging steil omhoog. Dit hadden we niet verwacht en behalve de tandwielen moesten we ook even mentaal omschakelen! Korte steile bochtjes, lossen steentjes en percentages van 14, 15% verschenen in beeld. Ik probeerde nog even al rijdend wat foto's te maken maar moest die pogingen al snel staken want ik had het al knap moeilijk genoeg met fietsen alleen! Ruim 1,5 km duurde deze marteling en met een hartslag ook duidelijk in een "pic" kwamen we boven.

Daar lukte het een stuk beter om de camera stil te houden en er stond ook weer zo'n handig tableau waar je op kunt gaan liggen of op kunt gaan staan met je fiets. En als het kan wie houdt je dan tegen om het ook te doen. Juist! Niemand. Dat zeg ik.

De Pic de Tantajo was zogezegd een klein ettertje. Heel vervelend, zo een waar ik er hier bij het zwembad genoeg van rond zie rennen. Zelfs de afdaling was heel irritant en lastig en we waren dan ook weer blij dat we de prachtige brede gladde zwierende asfaltbochten van de D909 in mochten duiken terug naar beneden. Hoe blij kan je zijn met een mooie asfaltweg!

Terug naar Le Bousquet waar het zwembad al verleidelijk lag te lonken was nog maar een peuleschilletje en het was voorbij voor we er erg in hadden. 33km en anderhalf uur onderweg geweest, kort maar krachtig, klein maar fijn!

Over de rest van de middag kan ik kort zijn. Die bestond voornamelijk uit dobberen, dobberen op de azuurblauwe golfjes van het zwembad. Beetje wegdromen in de zon met een koel drankje binnen handbereik. Vakantie. Zooooo lekker!