Tante Jo en Mamaloe

De plaatselijke bezorgbakker is sinds zondag op vakantie dus bestond gisteren het ontbijt uit een oerhollands bordje havermout en een banaan. Ook niet verkeerd hoor en kon m'n verhemelte gelijk een beetje herstellen van de eerste dagen (overigens heerlijk) vers Frans stokbrood.

Het zag er onzomers bewolkt en donker uit toen ik om 8.40 uur vertrok op de fiets richting Le Bousquet. Een ritje van 75km voornamelijk licht afdalen en met het windje in de rug. Een eitje dus en om 11.00 uur precies stond ik dan ook op de plaats van bestemming voor............een gesloten poort!

Niet erg gastvrij zou je zeggen maar Amber was nog op de terugweg na 14 bakkers (al dan niet gesloten) te hebben bezocht op zoek naar lekkere croissantjes voor Ton. Kijk, dat maakt het natuurlijk weer héééél anders. :-)

De croissantjes werden trouwens niet gevonden, maar dat is slechts een detail. De koffie en vers stokbrood met kaas smaakten heerlijk!

Inmiddels was het donkere, sombere weer verdwenen en had plaats gemaakt voor een heldere, blije zon die tussen de wolken doorscheen. Blijven liggen aan de rand van het mooie zwembad was dan ook aantrekkelijk maar er moest nog meer gefietst worden. Onze BIG verzameling moest uitgebreid worden met de Col de l'Espinouse en als "opwarmertje" zouden we de Pic de Tantajo even doen!

De route er naartoe leek zo makkelijk maar hoe we ook zochten en hoe mijn interne navigatie ook zijn best deed. We zagen tante Jo (zo had ik haar maar even omgedoopt) wel liggen met haar 2 zendmasten bovenop maar de weg ernaar toe was niet te vinden. Iets wat mij nogal irriteerde want dat ben ik niet gewend!

We gaven het uiteindelijk op en gingen op weg naar ons eigenlijke doel van vandaag : de Col de l'Espinouse.

Een klim van 22km naar 1124 meter hoogte die begon in Le Poujol sur Orb. Een mooie klim, in het begin lastig maar daarna toch goed te doen en we gingen dan ook gestaag omhoog waarbij de natuur om ons heen steeds ruiger en mooier werd. Prachtige vergezichten en indrukwekkende rotspartijen. Het was dan ook logisch dat er met zo'n achtergrond even flink geposeerd moest worden voor de camera. Iets wat de 1 duidelijker beter afgaat dan de ander (kies zelf uw favoriete fotomodel)! :-)

Na precies 2 uur klimmen konden wij beiden een nieuwe BIG claimen en na de verplichte foto's kon de afdaling ingezet worden. Het afdaalbeest in Amber kwam gelijk los en ik moest af en toe echt m'n best doen om haar bij te houden. In haar enthousiasme vloog ze 1x bijna en 1x echt de bocht uit het gras in maar we kwamen heelhuids beneden. Zelf had ik ook bijna een intiem momentje met een witte Jeep die om de bocht kwam zeilen maar kon gelukkig met enige moeite corrigeren en mezelf op de weg houden. Zo blijkt maar weer dat afdalen altijd opletten is en 100% concentratie vereist!

Na de afdaling reden we Lamalou-les-Bains binnen (na tante Jo noemde ik deze maar Mamaloe) en gingen op zoek naar een terrasje. Daar verbaasden we ons over het publiek wat er door de straten strompelde, rolde of hinkte. Het leek wel of we in een aflevering van M.A.S.H. terecht waren gekomen. De plaatselijke thermale (zwavel)baden bleken een aardige aantrekkingskracht te hebben op de min of meer gehandicapte fransoos. Alsof het plaatselijke ziekenhuis bij een brandoefening het hele patiëntenbestand de straat op had gestuurd. Dit klinkt overdreven maar ik zou zeggen : ga er zelf een keer heen en overtuig jezelf!

Na een cola en een cappuccino, waarbij Amber's moeder en Theo ook nog gezellig aanschoven, was het tijd voor het laatste stuk terug. En dat valt nog niet mee als je even hebt stilgezeten. We kwamen aardig leeggereden (een bijna hongerklopje) in Bousquet aan en de pasta vond dan ook z'n weg wel later op de avond! Het was erg gezellig maar aan alles komt een eind en ik moest nog terug naar de camping. Fietsend zou lastig en ook een beetje overdreven zijn geweest na zo'n dag en ik mocht dan ook de auto van Amber lenen om terug te rijden. Over gastvrijheid gesproken!

Met de fiets achterop de drager ging het door het stikkedonker en met veel lastig bochtenwerk terug naar Albine. Ik vond het moeilijker dan de heenweg op de fiets!
Op de camping aangekomen (de dinsdag was inmiddels 5 minuten oud) bleek iedereen al aan de nacht(rust) te zijn begonnen. Het baldadige idee om even te toeteren en hard te roepen : "Hallo allemaal, ik ben er weer!!!" liet ik maar varen en parkeerde de auto op de bezoekersparkeerplaats. Het was aardedonker en een blindegeleidehond om de camper terug te vinden was handig geweest maar het lukte me uiteindelijk.
Een mooie fietsvakantiedag was er weer voorbij en zo lust ik er nog wel een paar. Morgen weer terug naar Bousquet en klaar voor de volgende beklimming samen met die Zoetermeerse klimgeit. Dit hou ik nog wel even vol!

Oh ja, nog even wat cijfers:
totaal 168km (76 + 92) en 1675 hoogtemeters (375 + 1300)