Shimano Fiets Challenge 2009

Wederom een weekend Limburg wat werd afgesloten met de Shimano Fiets Challenge, 2 dagen wielerspektakel voor mountainbikers en racefietsers. Ik deed net als vorig jaar mee met de racecyclo van 150km.
Eerst even klagen (ik ben tenslotte Hollander) : met startnummer 671 stond ik in het 3e startvak terwijl ik toch vorig jaar 120e was in de uitslag. Op de website stond vermeld dat de eerste 200 finishers van 2008 zouden worden "beloond" met een plaats in het 2e startvak. Niet dus en blij gemaakt met een dooie mus zoals dat heet.
Maar ik hou gelijk op met klagen want verder was alles prima georganiseerd en het had toch niet veel uitgemaakt want ik was het eerste uur werkelijk niet vooruit te branden! Zelfs uit het 3e en 4e startvak kwamen ze voorbij stuiven en nergens kon ik aanklampen dus dat was ook zeker niet gelukt bij de snelle mannen uit het 2e vak! Raar hoor als jij wel maar je benen niet willen en dat duurde zeker 1 tot 1,5 uur. Eigenlijk pas na de steile klim van de Kinkenweg waren ze wakker geschud en ging het beter.
Even later kwam ik ook in een goeie groep terecht waar ik eigenlijk de rest van de rit mee in heb gereden. Steeds dezelfde nummers voor of achter me, 666, 971, 975, 1250 zijn er een paar die ik heb onthouden. De gezichten ben ik alweer vergeten.
Het begin, met gelijk de Vaalserberg omhoog, ging zogezegd wat stroef maar werd gelukkig gecompenseerd met een heel goed tweede deel. De benen werden eigenlijk per kilometer beter en zeker het laatste anderhalf uur heb ik aardig aan de kop van de groep kunnen sleuren.
In het rijden van een cyclo t.o.v. een toertocht ben je je wel wat minder bewust van de omgeving en vraag me dus niet welke hellingen er allemaal zijn beklommen. Mijn Polar telde er 16 waarvan ik me er gelukkig nog wel een paar voor de geest kan halen.
De Kinkenweg waar het vooral druk, smal en steil was en waar ook dit jaar weer de video stond te draaien dus waar je vooral net moest doen alsof het fluitje van een cent was. Viel niet mee om overtuigend te acteren.
Dan nog een in België, de naam weet ik niet, net na het oversteken van een voorrangsweg. BAM! Recht omhoog, een procentje of 15. Misschien nog geen 50 meter maar onverwacht en niet klein genoeg geschakeld. Ik kon mij met de enige moeite omhoog werken. Het was kort maar krachtig.
Nog zo'n pittige, na een kilometer of 80 denk ik. Een maxi-Keutenberg of mini-Redoute of iets er tussenin. Wel steil dus maar lang steil en op 42x27 (kleiner wisselgeld had ik niet) kom je dan toch enigszins in een bepaald (langzaam) ritme.
De Koning van Spanje, bij Gulpen, herinner ik me ook nog goed. Niet omdat 'ie zo'n enorme indruk op me maakte of dat 'ie zo bijzonder was, maar omdat ik daar al zo vaak omhoog ben gefietst tijdens Limburg-vakanties. Had ik die niet herkend of herinnerd dan was ik toch echt wat te diep gegaan!
Na de afdaling uit het Vijlenerbos richting Vaals en op het klimmetje van de Schuttebergsweg kwam er een Belg naast me rijden die vroeg of het de laatste klim was. Ik moest hem teleurstellen. Ook op de Gemmenicherweg, kort daarna, perste hij de vraag tussen zijn lippen door. Wederom kon ik zijn vraag niet bevestigen. Na de laatste afdaling sloegen we linksaf en zagen we de uitkijktoren van het drielandenpunt. Ik was zijn vraag voor, wees naar het eindpunt en zei : "Dát is de laatste!"
Het was alsof ik de code had uitgesproken voor het inschakelen van zijn turbo. Ik had het uitroepteken nog niet uitgesproken of weg was 'ie. Met superbenen had ik in zijn wiel gesprongen maar ik voelde de 148km (er waren nog 2 kilometer te klimmen) toch wel zitten en moest passen.
Toch ging het laatste stuk nog goed omhoog, zelfs beter dan vorig jaar. Een laatste eindsprintje en ik was boven bij de finish, de muziek, klappende mensen, fotograaf, even lachen, de klus was geklaard. De 150 kilometer had ik in 4 uur en 53 minuten volbracht en met een 192e plaats overall als klassering was ik uiteindelijk best tevreden.
Nog wat feitjes : 30,7 km/uur gemiddeld, gemiddelde hartslag van 145 (met aardig wat piekjes in de rode zone!), 2345 hoogtemeters, maximale stijging 19%.
Nog wat nutteloze feitjes: maximale snelheid 131,1 km/uur (grapje van mijn Polar!, in werkelijkheid 67,3 km/uur), aantal hartslagen 42533 (een aantal waar je eigenlijk nooit bij stilstaat) en de 2e verversingspost hield 2000 bananen over (schuld van de Belgische gendarmerie, bedankt voor de info Gert!)
Eindconclusie : het was weer een mooie fietshappening, goed georganiseerd, veel sfeer en wederom voor herhaling vatbaar. Twijfel niet en doe ook mee met de SFC 2010!
P.S.
Foto's en filmpje(s) volgen later.