Steven Rooks Classic

Steven Rooks, de Nederlandse trots uit de jaren 80. Ook hij heeft zijn eigen toertocht/cyclo en de 6e editie ging gisteren vanuit Maastricht van start.
Na een onrustige nacht ging om 5.15 uur de wekker. Alles stond al kant en klaar voor vertrek en na wat laatste spulletjes bij elkaar te hebben gezocht ging ik om 6.10 uur richting Maastricht. Net vóór achten was ik er al en parkeerde mijn auto bij stadion De Geusselt, een mooie plek zo'n 3km van de start. Na mijn spullen (transponder en nummer) te hebben opgehaald sloot ik mij aan bij de grote groep wachtenden waar ik met oranje Boretti-shirt en groene fiets Gert Noordhoek ontdekte. Na even de handen te hebben geschut en een kort praatje te hebben gemaakt kwam de groep in beweging en ging ik met nummer 3982 van start.
De massa perste zich door de smalle limburgse straten en fietspaden en af en toe was het meer stilstaan dan fietsen. Na het laatste grote obstakel, een grote betonnen paal midden op een fietspad, kwam er wat meer ruimte en kon de snelheid wat omhoog.
Hoewel er een tijdregistratie was, had ik geen plannen om zo snel mogelijk de tocht uit te fietsen, maar wel tussen de klimmen door wat meer ontspannen te rijden en alleen op de klimmen gas te geven. Ik was wel benieuwd hoe ik de Redoute en de Drolenval op zou komen waarbij de laatste een geheel nieuwe klim en onbekend voor mij was en mij deed twijfelen aan mijn kleinste verzet van 42x27.
De eerste klim zou uitwijzen hoe de benen er voor stonden en die eerste puist was de Rullen bij St.Martensvoeren. Tussen de weilanden ging het steil omhoog en was het moeilijk passeren door de vele fietsers die zich omhoog zwoegden. Ik ging erg makkelijk omhoog, veel kracht in de bovenbenen, een machtig gevoel. Een goed begin en ik verlangde al naar de volgende klim.
Dat werd de lange gelijkmatige klim naar La Gilleppe waar bovenaan de eerste ravitaillering was. Na een korte sanitaire stop, het bijvullen van een bidon en een foto (gelijk de laatste want de batterij was daarna leeg) ging het verder richting Spa.
Na zo'n 70km waren de duidelijke grote rode pijlen verdwenen en was het even zoeken geblazen naar de juiste route. Die werd uiteindelijk toch gevonden en na de lange Côte de Desnie ging het richting Remouchamps. De klimtijden van de Redoute en de Drolenval zouden worden geregistreerd dus de eerste "klimtijdrit" kon beginnen! Ik begon vrij rustig aan de klim om mijzelf niet gelijk op te blazen, want hoewel het een hele tijd geleden was dat ik hem had beklommen wist ik nog wel dat het steilste gedeelte ongeveer in het midden was. Toen ik daar goed doorheen kwam kon ik nog wat versnellen in het laatste stuk naar boven richting lenzen van foto en videocamera's. Piepend (over de mat) kwam ik op de top waar het druk van uitrustende fietsers was. Na een blikje Aquarius ging ik snel weer verder, het bloed moest blijven stromen.
De klim naar Trasenster kwam vrij snel, een klim met steile stukken en slecht wegdek. Het was hier weer een stuk drukker (de fietsers van de 110km kwamen erbij) en slalommend kwam ik ook hier goed boven. De Drolenval lag niet ver weg al te wachten en even later werd ik door de verkeersregelaars linksaf geleid en kon de tweede klim tegen de klok beginnen. De klim begon gelijk al vrij steil (zo'n 13%) en vooral het middenstuk was zwaar (met een max. van 20%) met een "afvlakkend" einde van 15 naar 12%.
Vooral het tweede deel veel staand op de pedalen ging het erg goed omhoog en draaide ik de 42x27 toch in een mooi tempo rond, maar ik trok hem wel even in de rode cijfers met een max.hartslag van 186 (hoger dan tijdens de inspanningstest van vorig jaar!). Een loodzware klim, ik vond hem zwaarder dan de Redoute, die veel fietsers tot wandelen dwong. Wel een uitdagende klim en een kijkspektakel voor de plaatselijke bevolking, die luid aanmoedigd langs de kant stond.
Ook hier stond weer veel volk boven op de top bij te komen en naar adem te happen, ik fietste echter gelijk door richting Les Waides, de laatste lange klim.
Een klim die rustig begint maar steeds wat zwaarder en steiler wordt met op het laatst een stukje van 14%. Ook deze laatste kuitenbijter was geen probleem voor de fantastische klimbenen die ik deze dag had en bovenop was het genieten van een prachtig uitzicht over de Voerstreek.
Daarna ging het eigenlijk alleen nog maar naar beneden richting Maastricht met na Eijsden het laatste vlakke stuk langs de Maas.
Met 160km op de teller en een netto fietstijd van 5uur 30min. kwam ik over de finish en zat mijn 1e Steven Rooks Classic erop. Een mooie tocht door een prachtige omgeving en zeker voor herhaling vatbaar! Een sleutelhanger met bolletjestrui rijker fietste ik terug naar mijn auto, waar ik mij tegoed deed aan de inhoud van de koelbox. Een half uurtje later liet ik Maastricht met een tevreden gevoel achter en zag ik het langzaam in mijn achteruitkijkspiegel verdwijnen.