Een koele lenteavond

De middag op het werk was erg ongeduldig. Buiten zag ik de zon uitbundig schijnen en m'n benen trappelden van ongeduld onder mijn bureau. Ze wilde fietsen!
Snel naar huis gefietst (gelijk een goede warming-up) en een supersnelle verkleedpartij (de spullen lagen allemaal al klaar, vooruitziende blik) en om 10 voor 6 begonnen met een rondje om de polder bij Stompwijk. Even kwam de gekke gedachte in mij op om in korte broek te gaan fietsen maar gelukkig won het verstand het van het gevoel. Ik wilde mijn medeweggebruikers niet teveel shockeren met mijn witte benen. Bovendien heeft niet iedereen een zonnebril bij zich.
Het was echt heerlijk fietsweer, zon, weinig wind, 14 graden, koel (nog niet zwoel), ik vroeg mij af of dit misschien wel het eerste avondje vliegjeshappen zou worden. Gelukkig had ik op het werk al wat gegeten.
De route ging via Nieuwerkerk a/d IJssel langs het kanaal naar Zevenhuizen en via een stukje Rottemeren richting Zoetermeer. Onder het treinspoor door bleek dat het fietspad dat ik wilde volgen was afgesloten dus even de omleiding volgen en gelukkig kwam ik precies op de weg naar Benthuizen uit die ik van plan was. Soms moet je een beetje mazzel hebben.
Voor Benthuizen ging het linksaf langs de Zoetermeerse Plas en vervolgens een rondje om de polder bij Stompwijk met de volgende naam, gaat u er even goed voor zitten : de "Drooggemaakte Geer- en Kleine Blankaardpolder". Een klein rondje maar als die net zo lang was geweest als zijn naam dan was ik nu nog onderweg geweest!
Ruim de helft zat er nu op en het moest nu weer richting Capelle om voor donker weer thuis te zijn. Dus via Benthuizen en via het fietspad dwars door de polder (het Schravenwildertpad, ik wist niet eens dat het naam had!) naar Moerkapelle. Daarna weer naar Zevenhuizen waarna ik mijn bandafdrukken kon volgen naar huis, daar had ik op de heenweg namelijk al gereden. Een prachtig rondje door het Groene Hart met als toetje een mooie oranje ondergaande zon boven de skyline van Rotterdam.
Tot zover de route, nu even over het fietsen zelf.
De superbenen van zaterdag zaten nog steeds in de broekspijpen en de snelheid lag hoog, misschien iets te hoog? Ik twijfelde in ieder geval. Niet over mijn conditie of over mijn hartslag, die zat met 135 mooi in het midden van de D1-zone, maar meer over de wielomtrek die in mijn computertje stond. Met de handjes op het stuur had ik de hele avond fluitend tussen de 30 en 35 km/uur gereden, dat was ik niet gewend dus thuis toch even de wielomtrek nameten. Je raadt het al, niks mis mee! Ik had mezelf gelukkig niet voor de gek gehouden, een geruststellend gevoel, het waren echt de benen geweest, 69 km in 2 uur en 14 minuten, goed gedaan jongens!
Het stukje gebak (nogmaals gefeliciteerd, Ma!) smaakte daarna extra lekker.
Dit soort avonden zijn heel goed voor de moraal en als het nu nog wat warmer wordt zijn ze ook heel goed voor de kleur van de benen. Laat die zomer maar komen!