Joop Zoetemelk Classic

Het weer werkte niet erg mee maar de afspraak stond. De Joop Zoetemelk Classic, een ronde door het Groene Hart van 150km. Dus stonden we op zaterdagochtend in de chaos van de inschrijftent, op zoek naar elkaar. Richard had ik gelukkig al snel gevonden, hij mij eigenlijk, en na een telefoontje vonden we ook Dave en Tom tussen de vele fietsers dus konden we even voor 9 uur vertrekken.
De illusie dat het nog redelijk weer zou worden had ik niet, maar na 5 minuten reden we al in de stromende regen en stevige wind en zakte het water samen met de moed al in de schoenen. Dit zou een lange moeilijke dag worden!
Ik had gelukkig een spatbordje op het achterwiel gemonteerd dus de fietsbroek bleef aardig droog, dat was dan weer een meevaller. Ik begreep ook later waarom er zoveel fietsers in mijn wiel gingen zitten. Die kregen daardoor geen straal bruin water in hun ogen!
Want modder was er genoeg. De route liep veel tussen weilanden en kale natte akkers en er lag dus aardig wat rotzooi op de weg die vermengd met het vele water door de ronddraaiende bandjes in het peloton werd gespoten.
Bij Boskoop hielden we de eerste korte eetstop. Pannenkoeken werden tevoorschijn gehaald en enthousiast naar binnen gewerkt. Met knarsende tanden want ook het zand had al de weg naar binnen gevonden.
Richting Woerden hadden we de wind mee dus ging het tempo lekker omhoog en kwamen we na zo'n 50km bij de eerste controlepost. Door de organisatie viel er niet veel bij ons te controleren en bleef het dus bij een sanitaire stop, een energiereepje, een slok energiedrank en controle (toch nog) van eventueel gemiste sms'jes en/of telefoontjes. Nadat iedereen weer geüpdate was, wat hooguit 3 minuten duurde, konden we weer verder.
Door de regen zagen we er inmiddels uit als een paar mountainbikers die net uit het bos kwamen, maar er kwamen langzamerhand ook al wat droge momenten en zelfs de zon probeerde er af en toe doorheen te komen. De wind bleef echter onveranderd stevig en we zochten dan ook regelmatig de beschutting van een groep renners op die we inhaalden. Die gebruikten we dan met wind op de kop mooi even om te herstellen. Even het bordje leegeten van de ander voordat je aan je eigen bordje begint, zou Hennie Kuiper zeggen.
Even onder Wilnis was er een "uitdeelpost" zoals er zo mooi op het bordje stond. Er werden dan ook blikjes dorstlesser uitgedeeld aan de fietsers. Het aantal fietsers oversteeg het aantal uitdelers op een gegeven moment dusdanig dat het een "ik-pak-ze-zelf-wel-post" werd!
We waren inmiddels al diverse malen zeiknat geregend, door elkaar gewaaid en weer opgedroogd maar het humeur was nog opperbest en het en plezier was nog steeds onveranderd. Fietsen is zelfs in dit weer prachtig, de strijd tegen de elementen geeft het nog maar eens een extra dimensie.
Via De Hoef ging het naar Vrouwenakker waar we aansloten bij een flinke groep renners net voordat we de weg opdraaiden richting Nieuwveen. Harde wind tegen en de regen kwam weer met bakken tegelijk naar beneden.
Dave vond het niet hard genoeg gaan en drong zich door de wind naar voren. In wielertermen ging het spel op de wagen en er werd dan ook gelijk hard gekoerst. Een mannetje of 10, de rest waaide eraf, ging kop over kop tegen de wind in richting de brug bij Nieuwveen waar weer voor de wind werd gedraaid.
Ook Dave was er even afgewaaid maar snel sloot hij weer aan en gingen we rustig verder langs de Drecht richting Leimuiden. Daar namen we onze laatste eetstop en gingen we aan de andere kant van het water terug richting Bilderdam waar we ons fotomomentje hadden.

Richard, Dave, Tom & Ton

Nog steeds in een lekker tempo en ook nog steeds zonder lekke banden (wat misschien nog wel onze grootste prestatie was gezien de onwaarschijnlijke hoeveelheid bandenplakkers die we onderweg tegenkwamen) ging het langs de Westeinderplassen weer terug naar Leimuiden en daarna door richting Rijpwetering. Na de ontmoeting met Joop in brons was het niet ver meer naar Leiden waar we als afsluiting nog de Col de Bourg de la Crême kregen voorgeschoteld. Een echte "piek" in het landschap wat voor de rest net zo plat was als de pannenkoeken die we bij ons hadden. Vlak voor de finish, in het plaatselijke parcours van Swift, lag deze kuitenbijter waarvan de top volgens het geplaatste bordje 78 meter boven zeeniveau uitsteeg.

Na 151km en ruim 5 en een half uur fietsen waren we terug bij het clubhuis, vuil en nat, maar met een voldaan gevoel. Een mooie rit en weer een flinke stap vooruit richting 3 juni!