Mallorca III

Vandaag de eerste rit met de hele JdR-groep dus een mannetje of 15 plus 2 dames stonden even over tienen klaar om op weg te gaan richting Petra, een dorpje in het midden van het eiland.
Bakken met water waren in de nacht gevallen samen met de pijpestelen die het had geregend en het plenzen om een uur of 5 hadden er voor gezorgd dat het redelijk nat én glad was op de weg. Gelukkig was het wel op tijd weer droog geworden en zouden we de rest van de dag wel veel dreigende bewolking zien maar geen neerslag meer hebben. Een beetje machogedrag van de wolken eigenlijk. We hadden gewoon weer ontzettende mazzel (Amber in het team, dan krijg je dat!) en eindelijk beseffen ze daarboven dat we goed bezig zijn en dat we het ergens voor doen! Al die andere Ad6-ers in Nederland natuurlijk ook met die sneeuw maar een kniesoor die daar op let.
Net even voor Sineu splitste de groep zich voor een lange en een kortere ronde. Ik had weer erg goede benen en ik twijfel na 3 superdagen nu toch echt of ze wel van mij zijn. Als degene die stiekem in mijn slaap 2 bionische protheses heeft gemonteerd zich even wil melden. Ik wil ik ze graag kopen!

Ik koos samen met Johan de lange versie terwijl Amber en Rob na 2 pittige dagen de kortere variant kozen samen met nog 4 andere fietsers. Na een high-five, een toi toi en good luck scheidden onze wegen zich en reed ik met Roger, onze wegkapitein voor deze dag, richting Sineu om weer aan te sluiten bij de rest van de groep die al vooruit was gereden.

De wielerbaan in Sineu werd even met een bezoekje vereerd en na 47 jaar (precies zo oud als dat ik me voel en eruit zie......toch?) kon ik dan eindelijk pistier worden! Ik leefde mij even uit met een paar rondjes over het rode asfalt en werd voor het nageslacht vereeuwigd. We vervolgden onze weg naar Petra (nee zus, don't worry, we komen niet op de koffie met 11 bezwete fietsers) waar we zouden pauzeren voor K&K (koffie en koolhydraten). Roger gaf het teken "vrij rijden" tot aan de stop wat door de meeste werd begrepen als "rijden totdat de stoppen doorslaan" en dus stormden we met 45 per uur het dorp binnen! Ik voelde mij geroepen om met mijn gepimpte protheses deze losgeslagen bende voor te gaan en kwam met hete velgen precies bij het pleintje tot stilstand terwijl ik volgens opdracht toch al voor het plaatsnamenbordje in de remmen kneep (echt waar Roger!).

De koffiestop liep uit tot een halve lunch, maar was erg gezellig en resulteerde wonderbaarlijkerwijs niet tot stramme benen, waarmee de twijfel over het eerder genoemde eigendomsbewijs weer werd aangewakkerd. Samen met de eveneens wonderbaarlijk rijdende Johan nestelde ik mij op kop in de stevige wind die we op de terugweg tegen hadden. We lieten duidelijk even zien waar de Viergang voor staat : verantwoordelijkheid, karakter, doorzettingsvermogen en koersinzicht. Dat laatste werd vooral gedemonstreerd door onze spatloze gezichten terwijl de anderen bij elke plas die wij doorkliefden (gewoon rijden beschrijft hier niet de werkelijkheid) een straal modder tussen de brilleglazen kreeg gespoten.

Het is zeker waard nog even te vermelden dat Johan tot aan de eindstreep met een glimlach rondreed vanaf het moment dat hij hoorde dat hij rustiger op kop moest rijden!

Na een koud laatste uur in het wiel van een groep Duitse kamikazepiloten reden we weer de boulevard op waar we in het warme wielercafé, waar we door Amber en Rob met open armen werden ontvangen, nog op tijd waren om op tv de finish van Parijs-Nice te zien.

M'n telraampje begint vol te raken en is aan vervanging toe want ik kon er alweer 118 km bij optellen die we in 3 uur en 50 minuten onder onze wielen hadden door zien gaan.

Fietsdag nummer 3 was weer bijzonder geslaagd en op naar numero quatro!