De 0 is eraf!

Vandaag voor de 1e maal dit jaar (!) op de mountainbike gezeten. De hatelijke 0 die bijna 9 maanden lang op de kilometerteller stond is er eindelijk af! Ik had daar natuurlijk al lang wat aan kunnen doen maar zoals het altijd gaat : het kwam er niet van! Den Dungen had de primeur en was het toneel voor deze feestelijke gebeurtenis!
Het Brabantse land was nog gehuld in de mist toen ik om 9.00 klaar stond voor de start van de 60km en de twijfel was duidelijk te zien aan de fietsers die ook op weg gingen. De helft in lange broek en lange mouwen, de andere helft in korte broek en met blote armen. Het zou inderdaad wederom prachtig weer worden, maar de vraag was hoe laat? Ik besloot "in het lang" te vertrekken en zou daar later toch een beetje spijt van krijgen.
Het was weer even wennen aan de noppenbanden en de losse ondergrond en het bochtenwerk zag er het eerste uur dan ook niet uit! Dat resulteerde natuurlijk in de onvermijdelijke val die echter niet mijn schuld was. De fietser voor mij remde af voor een bocht naar rechts en stuurde ook die kant op. Tot zover niets abnormaals. Totdat hij besloot om midden in de bocht stil te gaan staan! Ik zat ongeveer 2 meter achter hem, kneep te snel en te hard in vooral mijn voorrem waardoor het achterwiel omhoog kwam en ik met een fraaie boog over mijn stuur heen ging. Alles bleek nog heel, zowel lichamelijk als de fiets, dus ik kon verder. Gelukkig, want anders was deze 1e mtb-rit een hele korte geworden.
Intussen was de mist verdwenen en kwam de herfst tevoorschijn in het stralende zonnetje. En of het nou daardoor kwam weet ik niet maar het ging daarna eigenlijk steeds beter en het oude ritme begon langzaam weer terug te komen. Ik was helemaal vergeten hoe leuk dit eigenlijk is! Een beetje regen is echter welkom want het was wel stofhappen en ik heb liever modder achter m'n oren dan stof in m'n longen. Zeker toen er ook nog eens 3 quads voorbij kwamen scheuren die in 1x de hele omgeving lieten verdwijnen in een grote Sahara-wolk. Een noodstop was nodig want ik zag geen hand meer voor ogen, dit was nog erger dan mist! Het geelbruine gordijn werd langzaam opgetrokken en even later waren de routepijlen weer zichtbaar, kon ik weer ademen en weer verder fietsen. Nu kan ik mij een beetje voorstellen hoe Parijs-Dakar moet zijn.
Na iets meer dan 30 km verscheen de eerste en enige verversingspost. Het was uitgebreid tafelen met bananen en ander fruit, suikerwafels, ontbijtkoek, Marsen, soep, thee en sportdrank. Met 2 handen en de mond vol lekkers stond ik in het zonnetje. Zonder rijwind liep het zweet nu met straaltjes over mijn rug en wist ik dat ik bij de start dus de verkeerde kledingkeuze had gemaakt. Om niet tot het kookpunt te stijgen ging ik dus nadat de thee op was maar weer snel verder.
De route bleef droog en ging verder tussen de weilanden door, afgewisseld met kleine stukken bos en stroken asfalt. Geen wereldschokkende route maar zeker mooi en inspannend genoeg voor zo'n eerste mtb-rit.
Het laatste uur pikte ik aan bij een groepje van 5. Brabanders, dat was goed te horen, en goed op de hoogte van de onverharde paden in deze omgeving. Ze reden een flink tempo maar ik kon het goed volgen al was het wel in het laatste wiel. Voor kopwerk ben ik nog niet zover.
Na bijna 2 en een half uur reed ik een dorp binnen en langs de weg stond een groot blauw plaatsnamenbord "Maaskantje" en ik dacht nog : wat een grappige plaatsnaam! Bleek dus gewoon Den Dungen en dus het einde van de route te zijn. Ineens was het voorbij en ik had best nog wel even door willen gaan.
Na 62 km en precies 2 en een half uur was ik weer terug bij mijn auto. De fiets grijs van het stof, het gezicht van een mijnwerker maar super naar mijn zin gehad. Heerlijk gereden en dit smaakt naar veel meer! Volgende week waarschijnlijk de Contente Marathon in Eersel, 100km dus dat wordt lekker lang stuiteren op het zadel! Ik kan haast niet wachten.