Donderdag: Hoewel je ze niet zo veel ziet in het hedendaagse profwielrennen komen ze een enkele keer nog wel in beeld, de renners getroffen door een hongerklop, sinds de afgelopen Parijs-Nice ook wel een "contadoortje" genoemd.
Ik had mijn eigen mini-contadoortje donderdagavond, te weinig gegeten, en een paar flanellen benen als gevolg. En niet na een lange weekendduurrit, maar gewoon al na 20km harken!
Op dat moment, tussen Waddinxveen en Boskoop, had ik ook al wind tegen dus dat maakte het allemaal niet prettiger. Visioenen van hamburgers en ander 'snel eten' vlogen voorbij maar de enige maagvulling die ik bij me had was een bidon met water. De fringale, zoals de fransen hem noemen, bereikte zijn hoogtepunt toen ik in Boskoop met een onbewuste stuurbeweging bijna een pizzeria binnenreed maar gelukkig was de wind inmiddels in de rug gaan blazen waardoor de strijd zo goed als gestreden was. Het gevecht met de knorrende maag ebde langzaam weg nu de benen op de automatische piloot richting huis draaiden.
Ze hadden het 53 km volgehouden en het gemiddelde lag toch nog op een heldhaftige 29 per uur en ik durf zelfs te beweren dat dit dicht bij het gemiddelde lag van de laatste kilometers die Alberto C. op die bewuste zaterdag in Parijs-Nice reed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten