Lentekuiten

Vandaag ging het gebeuren, de eerste rit in korte broek. Met een zonnetje en een lekker temperatuurtje van 16 graden ging ik van start. Na een 20 minuten ontspannen warmfietsen merkte ik dat er veel energie in het lichaam zat. Al snel ging het tempo (tegen de wind in) aardig omhoog, m'n benen voelde beter en beter en toen begreep ik eindelijk wat er aan de hand was. Lentekuiten!
Zo lang verstoken van de zon dartelde ze als pasgeboren lammetjes onstuimig op de trappers en wat ik ook probeerde, ze waren niet te houden. De energie die vrijkwam geselde de ketting en leek eindeloos. En dan te bedenken dat mijn hartslag reageerde alsof het een zondagsritje naar de kerk betrof.
De rit door de Alblasserwaard ging dan ook zeer spoedig wat tegelijkertijd het "understatement" van het nog korte jaar is.
Ondertussen kwam ik onderweg een aantal bekenden tegen. Nou ja, een aantal, hele wolken bekenden kwam ik tegen: vliegjes. Ontwaakt uit hun winterslaap hadden ze waarschijnlijk allemaal tegelijk bedacht om lekker een stukje te gaan vliegen op deze lenteavond. Wat was ik blij dat ik mijn bril op had!
Bij Groot Ammers ging het linksaf de dijk op en kreeg ik de wind ook nog in de rug. Nou, toen werd het natuurlijk helemaal lachen! Handjes op het stuur, 40 per uur. Ik zat echt te wachten op het moment dat de benen het uiteindelijk zouden opgeven of dat er andere lichaamsdelen gingen protesteren tegen dit onbezonnen gedoe. Maar het gebeurde niet. Het ging door tot aan de pont bij Kinderdijk, waar de rivier de benen uiteindelijk tot stilstand dwong.
Waarschijnlijk hing er een aura van snelheid om mij heen want de man van de pont, waar ik braaf mijn 65 cent aan overhandigde, vroeg me zeer geïnteresseerd: "Moet je morgen niet mee doen?" Hij zag waarschijnlijk mijn fronsende blik en zei er meteen achteraan: "Die koers in België!"
Ik begreep dat hij de Waalse Pijl bedoelde en ontkende lachend. "Nee hoor, dat is voor de profs!"
"Zou je dat bij kunnen houden? Ik heb geen idee hoe hard dat gaat", vroeg hij vervolgens.
"Nou, midden in het peloton zou ik het misschien nog een tijdje volhouden", antwoorde ik (terwijl ik direct enorm aan mijn eigen uitspraak twijfelde), "maar eenmaal in de wind zou ik er direct vanaf waaien, want dat is toch van een heel ander niveau". Hij knikte.
Met de pont bijna aan de overkant vertelde hij nog snel dat hij op tv een postbode en Michael Boogerd samen een berg op had zien fietsen, waarbij de postbode net zo hard omhoog ging. "Maar ja, dat is toch anders dan wanneer je het na 200 km moet doen", zei hij lachend.
"Nou en of!" zei ik en wenste hem goeienavond en fietste vervolgens de pont af en de dijk op.
De laatste 7 km vanaf de pont naar huis ging nog steeds met de wind mee die ondertussen wat was gaan liggen. Ontspannen fietste ik Capelle binnen en na 68 km en 2 uur en 4 minuten was ik weer thuis. Een gemiddelde van bijna 33 per uur, en voor zo'n gemiddelde moest ik toch een flinke tijd teruggaan in mijn fietsgeschiedenis! De voldoening was dan ook groot.
Van dit soort avonden kan ik geen genoeg krijgen en ik gun het iedereen, al is het maar 1x per jaar: Lentekuiten.