De man in de corduroy broek

Wat een stille avond, alleen het regelmatige zachte knisperen van de ketting over de tandwielen en verder helemaal niets, niets! Heerlijk om weer te rijden zonder bijgeluiden en dit is dan ook het laatste wat ik er van ga zeggen.
Vanavond stond er weer een krachttraining op het programma, dus ging het weer richting de Heinenoordtunnel, een locatie die me prima bevalt voor deze training. Langer, steiler, stiller, schoner dan de Van Brienenoordbrug dus dit is een blijvertje. De power zat er aardig op vanavond en het kon zelfs een tandje zwaarder dan de vorige keer. De masochist komt naar boven als je bovenbenen zo heerlijk beginnen te branden en je longen zich door je neusgaten naar buiten willen persen, genieten! (ja we zijn gek, allemaal).
Tijdens mijn eerste serie van 4 zag ik toen ik de tunnel in reed zo'n 100 meter voor mij de donkere gestalte van een fietser. Ik haalde hem op het laagste punt van de tunnel in en ondanks het vrij grote snelheidsverschil zag ik tijdens het passeren dat het stevige kerel was op een dito fiets en ondanks het mooie weer stevig ingepakt. Donkere parka, bruine corduroy broek met stevige stappers eronder en een hoedje wat door het fietsen wat heen en weer leek te gaan. In het voorbij gaan had ik echter niet veel tijd om hem verder te observeren, ik schakelde bij en ging op volle kracht omhoog de tunnel weer uit. Weer in het volle zonlicht gekomen fietste ik rustig nog zo'n 100 meter door om vervolgens om te keren voor de tweede herhaling. Net toen ik de tunnelbuis weer indook kwam de fietser uit de diepte tevoorschijn fietsend met een trapfreqentie van ongeveer 40 per minuut en diep voorovergebogen over zijn stuur waarbij zijn hoofddeksel bijna over zijn ogen zakte. De man had het zwaar dat was duidelijk.
Aan de andere kant keerde ik weer om voor de derde krachtsexplosie en tot mijn verbazing zag ik tijdens het klimmen aan het einde van de betonnen buis dezelfde man de tunnel weer inrijden. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en na wederom gekeerd te zijn zag ik hem onder in de tunnel rijden en wat ik toen zag was nog gekker. Net voordat IK het wou doen schakelde ook HIJ een tandje zwaarder en begon weer aan een zwoegende kadans omhoog! De man was in training! Maar in Godsnaam waarvoor? Ik knalde door de tunnelopening (power baby!) en draaide naar rechts voor een seriepauze van 8 minuten (2 rondjes over het fietspad om de plaatselijke trimbaan). Nog net voordat ik de eerste bocht om ging kon ik het niet laten om mijn hoofd om te draaien en ja hoor, daar verscheen eerst het hoedje en daarna al puffend de man zelf. Rustig fietste ik de minuten vol en bracht mijn hartslag weer op het niveau om de volgende serie te beginnen. Ik was vol verwachting toen ik weer naar beneden dook, maar helaas, de man was in geen velden of wegen meer te bekennen. Jammer, ik had graag zijn motivatie aangehoord, want ik had zwaar de neiging om het hem te vragen. Niet dus, misschien een volgende keer? Ik dacht er verder niet meer over na en schakelde bij.
De training verliep verder prima en de laatste 40 minuten gingen rustig weer richting Capelle in een nog steeds driftig doorschijnende zon die al allerlei kleuren aan de horizon aan het loslaten was. Het was een prachtige avond en toen ik weer thuis was na 61 km en 2 uur en 6 minuten dacht ik nog even terug aan de man in de corduroy broek. Ik lachte in mijzelf toen ik de sleutel in het slot omdraaide.