Langs nieuwe wegen

Na de krachttraining van afgelopen dinsdag was het nu weer tijd voor een gewone duurtraining. Na het werk gelijk weer op de mooi schoongepoetste fiets gesprongen en richting het noorden. Een stevige bries waait me tegemoet onder een alsmaar dikker wordend wolkendek, maar zo te zien nog niets om me druk over te maken. Het gaat voorspoedig, de benen voelen goed aan. De route gaat richting Boskoop en boven Hazerswoude langs over wegen die ik nog niet eerder bereden heb. Ondanks de vele kilometers in de afgelopen jaren zijn er toch altijd nog onbekende paadjes en straatjes te vinden die weer een nieuwe horizon te bieden hebben. Dat ze me niet altijd meteen gegund worden is een ander verhaal, tot 2x toe doen wegwerkzaamheden een beroep op mijn improvisatietalent wat gelukkig op het gebied van fietsen wel goed ontwikkeld is. De omweg is uiteindelijk niet al te rigoreus dus wordt het gelukkig geen zoektocht en kan ik lekker door blijven trappen. De blik op oneindig (nou ja, in ieder geval een stukje vooruit) en het verstand op nul. Het cijfer 0 is hier wel aardig van toepassing, want je gedachten nemen tijdens zo'n rit nooit vaste vormen aan. Waar denk je zo al aan op de fiets, wordt er wel eens gevraagd. Nou niets concreets eigenlijk, het is een bombardement van kleine dingetjes die niet langer dan een paar tienden van seconden tussen je hersencellen blijven hangen en dan met de wind van je wegwaaien. Zoals Tim Krabbé het in zijn onvolprezen meesterwerk "de Renner" zo mooi beschrijft: "wat tijdens het fietsen ronddraait in het hoofd van de renner is een monolitische kogel, zó glad, zó egaal, dat je niet eens zou kunnen zien dat hij draait. Zijn vrijwel algehele gebrek aan uitsteeksels maakt dat hij niets raakt dat in de witte bloedsomloop van de gedachte terecht komt."
Je herinnert je natuurlijk wel dingen die je onderweg tegen bent gekomen, zoals een straatnamenbordje "Spookverlaat" of de grote windmolens bij Hazerswoude-Rijndijk. Ook weet ik nog dat ik misschien wel een toekomstige Tourwinnaar tegenkwam net nadat ik terugdraaide richting thuisfront en de wind een helpende hand naar mij uitstak. Een groepje ultrajonge renners stond "en groupe" geparkeerd (letterlijk) op het fietspad zodat er geen doorgang meer mogelijk was. De begeleider wist ze gelukkig op tijd naar de kant te dirigeren zodat ik toch nog zonder probleem kon passeren. Er is nog zo veel te leren.
De weg naar huis ging snel en soepel over stille wegen, een voetbalavond had de mensen al achter hun tv's doen kruipen. De route was wat langer geworden dan gepland maar door het laatste vlotte stuk voor de wind kon ik gelukkig toch nog voor het donker de huissleutel in het slot omdraaien. Uiteindelijk stonden er 72km op de teller en was ik 2 uur en 23 min. onderweg geweest. Een lekkere training, het hebben van vorm is heerlijk maar zo ongrijpbaar en soms net zo vluchtig als je gedachten op de fiets.