Imagoschade

2e Pinksterdag, DTC start vanuit Heelsum. Even wennen om niet bij Driebergen af te slaan maar rechtdoor gas te geven. Verandering van spijs doet eten zeggen ze.
Auto lekker onder de bomen in de schaduw geparkeerd dus geen sauna bij terugkomst, dat was dan weer goed geregeld. Wat minder was de inschrijving, een lange rij wachtenden voor een tafeltje met 2 of 3 mensen. Het vooruitzicht op een half uur schuifelen deed Jantje Ongeduld capituleren en ging er als grijsrijder vandoor (ik maakte alleen gebruik van de pijlen, dus zwart vind ik niet van toepassing).
Volgens de website zouden er 40 (!) klimmetjes volgen op de langste afstand (140km). Het tellen gaf ik al snel op (wat wordt beschouwd als "klim"?) maar na 7km ratelden de steentjes van de Italiaanseweg al onder mij door. Niet de eerste keer dit jaar.
We gingen richting de Posbank, die natuurlijk niet mocht ontbreken bij een "Klimtocht over de Veluwe", en bestegen deze Veluwereus zelfs 4 maal achter elkaar. Deze werd gevolgd door een promotietour door Arnhem, meer kan ik het niet noemen. Straatje op, straatje af. Een stratenparcours met zoveel natuur in de nabije omgeving, hier ging de parcoursbouwer van DTC toch redelijk in de fout. Maar ja, zijn opdracht was waarschijnlijk : zoek er 40!
Een stad met stoplichten, zoals we door meer dorpen met stoplichten kwamen. Voor de vele, blijkbaar ongeschoolde, deelnemers wil ik hierbij nog even uitleggen dat de 3 kleuren iets betekenen. En rood is dus STOPPEN! Maar als men met elkaar in dezelfde shirts en broeken fietst schijnen er andere regels te gelden. Ik voelde mij ook vandaag weer een roepende in de woestijn en loop hierdoor, als man op een racefiets, indirect een enorme imagoschade op.
Na de actie van VVV Arnhem werd de route gelukkig weer groener, het weer nog wat warmer, het fietspad wat drukker en de bidons snel leger! Mijn verversingspost heette "Shell" en 2 x Aquarius was de oogst (tegen betaling, dat wel!).
De routeplanner was kennelijk op hol geslagen want het bleef draaien en keren en ik zag de blauwe borden Renkum en Bennekom diverse malen passeren en de gele DTC pijlen in het laatste uur alle kanten op wijzen. Uiteindelijk herkende ik de golfbaan bij Heelsum en reden we over de Telefoonweg en was het einde in zicht (bij het lezen van het straatnamenbordje greep ik reflexmatig naar m'n achterzak, ik had gelukkig mijn mobieltje nog!). Nog 2 x linksaf en ik was weer terug onder het koele bladerdak van de startplaats. Qua route geen hoogstandje, maar toch lekker gereden en het mooie weer zet een roze bril op je neus.
140km rijker en 4 uur en 39 min. armer begaf ik mij even later richting een naamloze parkeerplaats bij het bos om moeder + hond op te pikken. De airco bracht verkoeling aan 3 verhitte zielen terwijl de snelweg vol liep met huiswaartskerende dagjesmensen.