Herfst

September. De laatste warme augustusdag is voorbij en de meteorologische herfst is begonnen. Toch heb ik nog een zomergevoel en pak een fietsshirt met korte mouwtjes want buiten schijnt de zon. Maar misschien wordt het nog fris op het eind van de rit dus ik kies wel voor een ondershirt met lange mouwen.
Voor op een tegeltje in de wc : "Herfst is........weer op zoek gaan naar je fietsshirt met lange mouwen".
Om 18.00 sta ik buiten en ga op weg voor een rondje (eigenlijk een heen-en-weertje) langs de Carnisse Grienden. De hemel boven mij is stralend blauw en de zon schijnt. Een groot blauw gat omrand met dikke wolken. Sommige net gepasseerd, andere in aantocht. De natuur gunt mij wat speeltijd.
Via Rijsoord ben ik al snel bij de Oude Maas, rij dit keer dwars over de Heinenoordtunnel heen en ga over het Oude Maaspad de Albrandswaard in richting Rhoon. De wind is schuin tegen maar ik voel niets, het fietsen gaat als vanzelf, de benen zijn super.
Net even voor de golfbaan gaat het fietspad vlak langs het water waar ik heel even zij-aan-zij fiets met een blauw vrachtschip. De "Danio" is op weg naar de Botlek. Een ruim vol met kwark? Mijn snelheid van ruim 17 knopen is teveel voor het metalen gevaarte en al snel verdwijnt hij in mijn rug.
Ik fiets de Portlandse Zeedijk op, langs de golfbaan waar het nog onverwacht druk is. Na precies een uur fietsen keer ik om en ga mijn heenweg achterstevoren tegemoet. Hetzelfde maar toch heel anders. De grote polder ligt nu links van mij met op de achtergrond de contouren van de Rotterdamse binnenstad.
Een grote groep ganzen vliegt in de bekende V-vorm hoog boven mij een stukje mee. Af en toe vallen er gaten in de formatie en uiteindelijk breekt de groep luid kwetterend in 5 kleinere v'tjes. Het zuiden, waar was dat ook alweer? Waaiers van 6 of 7 dieren vormen zich, een verbrokkelt tourpeloton in de lucht. Duidelijk een peloton zonder oortjes.
Ik ben alweer bijna terug bij de tunnel en sluit even aan bij een klein groepje wielrenners. Niet lang, want snel daarna gaat het tempo eruit, de groep is waarschijnlijk bijna thuis. Ik passeer het luid pratende gezelschap. Ganzen in lycra.
Solo en nog steeds in een vloeiende cadans passeer ik Heerjansdam en Barendrecht op weg naar de enige hindernis, de Van Brienenoordbrug. Nog 10 km te gaan. De zon is inmiddels al even achter een dikke donkere wolkenpartij verdwenen die boven de stad hangt. Het grote blauwe gat is langzaam aan het sluiten, mijn speeltijd is aan het opraken.
Ik voel een spetter op mijn dijbeen, eerst 1 daarna meer. Op mijn helm, mijn bril, steeds meer en sneller achter elkaar. Het begint langzaam te regenen. Niet veel, maar toch.
Nog 7 km en vlak voor de brug, in een klein tunneltje, doe ik snel even mijn dunne regenjack aan. Ik rij de brug op langs de file van auto's. Zij zitten droog, maar ik ben degene die plezier heeft.
Aan de horizon komt de zon alweer onder de donkere wolken vandaan en tovert een perfecte regenboog recht voor mij uit. Het linkereinde bevind zich precies in Capelle en ik rij recht op de pot met goud af! Automatisch ga ik iets sneller. Nog 4 km verwijderd van eeuwige rijkdom.
Het is inmiddels weer droog als ik Capelle binnenfiets. Tot mijn teleurstelling constateer ik het gezichtsbedrog, de felle kleuren van het spectrum zijn nog net zover van mij vandaan als 10 minuten daarvoor. Ik kijk nog even naar het mooie natuurverschijnsel en zie daarna het luxe leventje langzaam aan de horizon verdampen.
Ik til mijn beherfste fiets de lift in, morgenavond krijgt hij een schoonmaakbeurt (inclusief nieuw stuurlint en het vandaag ontvangen zadel). Terwijl ik naar de 5e verdieping wordt gebracht, zie ik op mijn fietscomputer een afstand staan van precies 60km die ik net binnen de 2 uur heb volbracht. Een gemiddelde van 30,3 km per uur en dat met een hartslag die voor 70% in de herstelzone rondklopte. Hoezo goeie benen!?
Ganzen, windjack, regenbogen, de herfst lijkt inderdaad echt begonnen.