Mergellandroute

Weer terug uit het mooie Zuid-Limburg. 265km, 3200 hoogtemeters en veel zelfvertrouwen rijker en een goede generale repetitie voor het volgend weekend.
De zaterdag:
Onder een strakblauwe hemel de auto geparkeerd in Hulsberg, net boven Valkenburg. Eerst even langs de plaatselijke bakker. Letterlijk langs en niet naar binnen, want er stonden geloof ik wel 30 man te wachten op al dat Limburgse lekkers. Dan maar gelijk fietsen, vlaailoos.
De Mergellandroute zogezegd in Hulsberg opgepikt en eerst afdalen richting Valkenburg. Niet dus, na 1500 meter moest ik al improviseren, weg opgebroken. Bij Arensgenhout rechtsaf en bij Schimmert de route weer opgepakt.
In het eerste gedeelte zitten vrijwel geen heuvels, tenminste als je op deze manier begint, en dus prima om lekker warm te fietsen. De zon hielp lekker mee om de temperatuur omhoog te krijgen en pas bij Bemelen verscheen de eerste serieuze klim, al blijft de Kuilenbergweg richting Berg en Terblijt om een of andere reden een heel vervelend ding.
De Bemelerberg daarentegen gaat altijd vlotjes omhoog en zo heeft elke beklimming zijn karakteristiek die ervoor zorgt of die makkelijk of moeilijk gaat. En dit is vaak onafhankelijk van de lengte of stijgingspercentage.
Daarna werd het weer rustig op het klimfront en ging de route via Maastricht en langs de Maas naar Eijsden. Even door de frustratie van de grote keien heen bijten (ik zeg: asfalteren die hap!) al is het maar 100 meter.
Bij Moerslag naar beneden en de Bukel omhoog naar Sint Geertruid, nog zo'n lekker klimmetje en zeker met de wind in de rug ging 'ie heel makkelijk.
In Sint Geertruid de 2e wegopbreking die een omweg noodzakelijk maakte. De Julianastraat was voor heel veel dingen geschikt (speeltuin, zandbak, crossterrein, graafmachinetentoonstelling) behalve om doorheen te fietsen dus rechtsaf via Libeek naar Mheer, waar ik de bekende ANWB-bordjes weer verder kon volgen.
Na Noordbeek volgde de Wolfsberg, een korte redelijke steile klim met heel slecht asfalt, waardoor het lijkt alsof je met 2 lekke banden rijdt, sporten met een handicap (en dan bedoel ik net als bij golf). Daarna bij Hoogcruts hard maar safe naar beneden (en niet met de acrobatiek zoals je sommige profs ziet dalen) en via Slenaken naar de volgende beklimming, de Loorberg. Persoonlijk vind ik dit een fijne klim, regelmatig en met een redelijke lengte en een leuk "alpenbochtje" op het einde. Nog steeds in de zon, maar wel met steeds meer bewolking aan de hemel ging het vervolgens naar Camerig. Ook het aantal fietsers nam sterk toe in de richting van deze pittige klim.
Volgens de Cotacol-ranking is dit de zwaarste, met het grootste hoogteverschil en langste helling van Nederland. Deze hoge score is vooral te danken aan de lengte van de klim die 3,6 km is tot aan de kruising met de Zevenwegenweg.
Hij ging deze keer niet echt super, vooral het tweede deel niet, en ik hem 'm wel eens beter gereden. Maar mij hoor je niet klagen, er waren er zat die het nog veel slechter naar hun zin hadden op deze kuitenbijter!
Na dit (hele) kleine dipje ging het even zonder heuvels via Vijlen en Mechelen richting Eys met zijn of haar Eyserbosweg. En zoals ik al zei heeft elke helling zijn eigen karakter en de Eyserbosweg ging dit keer supergoed. Geen moment dat het ritme stokte en ook het laatste steile deel ging makkelijker dan ooit, in ieder geval zover het in mijn herinneringen is opgeslagen.
De Fromberg stelt eigenlijk niet zoveel voor na dat stukje 16% van de Eyserbosweg en is vooral een klim die je aardig op de macht kan doen. Dus op de grote plaat en 1200 meter rammen!
Nadat het brandje van mijn bovenbenen in de afdaling naar Schoonbron geblust was zag ik het bordje "linksaf Keutenberg" hangen. Ik ging rechtdoor, niet per ongeluk maar expres, er is niets mis met mijn ogen. Ik reed door om de Cauberg op te gaan, procenten ingeruild voor sfeer. Motivatie in plaats van een klap in je gezicht (22% wie heeft dat verzonnen?).
Vanuit een altijd druk Valkenburg (365, 24/7) dus omhoog en aan het (bijna) einde van de M-route voelde ik hem wel! Geen klap, maar wel een flinke aai!
Bovenaan deed het uitzicht op hele donkere wolken mij omkeren en zag ik ineens een denkbeeldig bordje "Hulsberg rechtdoor" staan. De Cauberg dus weer naar beneden en proberen voor de regen de auto weer te bereiken. Na precies 120km kwam ik daar droog aan na totaal 4 uur en 7 minuten onderweg te zijn geweest.
Even later was ik gemotoriseerd op weg naar m'n hotel voor één nacht, er waren precies 3 druppels regen gevallen en de zon scheen alweer. Heisa om niks.
Zie verder voor deel 2 van dit weekend: Klimmen-Banneux-Klimmen.