VV 2009

Om 6.00 uur precies ging de wekker vandaag. Ja, dat is vroeg. Maar uitslapen is voor watjes, ik moest vandaag aan de bak en wel voor de "klassieker" Veenendaal-Veenendaal.
Na een voedzaam ontbijt reed ik om 7.10 de straat uit, lekker op tijd dus kon ik alle rust ter plekke een mooie parkeerplaats uitzoeken. Fout.
Ik kwam om 8.00 uur terecht in een pandemonium van auto's, mensen en fietsen en volgens mij had ik het laatste (lucky) plekkie dichtbij het clubhuis van de AXA's. Er waren er duidelijk meer met hetzelfde idee om bijtijds van start te gaan! Na wat ellebogenwerk bij het inschrijven ging ik om 8.15 uur van start voor 135 waarschijnlijk weer erg mooie en pittige kilometers.
Voor degenen die momenteel wat kwakkelen met de conditie, niet in vorm zijn of andere lichamelijke ongemakken moeten doorstaan is dit het juiste moment om te stoppen met lezen en/of naar een andere weblog te verkassen. Wat nu volgt neigt naar narcisme.

Amai, wat een benen had ik vandaag! Op de Amerongense Berg, na 3 of 4km, en nog in bevroren toestand, voelde ik al dat er vandaag heel wat paardenkrachten aanwezig waren in de bovenbenen. Nog geen 10 minuten in beweging en het ging al soepel omhoog en ik besloot dan ook dat iedereen deze dag alleen mijn rug zou zien.
Op weg naar de Defensieweg sloot ik aan bij een hele grote groep renners, waarbij alle nadelen van het rijden in zo'n peloton nog maar eens duidelijk werden. Ik vind het maar niks en ik zal daar in een later stukje nog wel eens op terugkomen.
Affijn, aangekomen bij de Defensieweg dacht ik, hier klopt iets niet. Dit is niet zoals ik het me herinner van vorig jaar. Een spiegelgladde, glanzende zwarte golf strekte zich uit tussen de bomen. Het slechte, hobbelige, grove asfalt was van een kakelverse laag voorzien! Hier was in de winter goed werk verricht, hulde voor de Gemeente Rhenen!
Mooi, snel asfalt, een goede gelegenheid om de (te) grote groep maar eens te passeren en even later reed ik weer solo, op weg naar het volgende groepje dat ik in de verte al zag verschijnen.
Nu ze op temperatuur waren leek het alsof de benen nog sterker aanvoelden. Kracht, die mooi van pas kwam om op het Paardenveld (of de Koerheuvel, het is me om het even) nog net vóórdat de fotograaf ging klikken een groepje op de pikken. Ik ging ze nog net voorbij, reed mij in de eerste zonnestralen en voilá, een herinnering voor het nageslacht. Oh nee, die komt er niet, dus een herinnering voor een ieder die het interesseert.
Nadat de hartslag weer wat was gezakt (want ook met goeie benen gaat die flink omhoog op zo'n klimmetje) ging het richting Wageningen en Doorwerth. Langs het kasteel linksaf de Italiaanse weg op. Steentjes, stuiteren, voor de meeste wielrenners is dit klimmetje wel bekend.
Via Oosterbeek ging het naar Arnhem waar na 55km de eerste controlepost was. Ik stopte even om de borstband van de hartslagmeter goed te doen, want die gaf de meest gekke waardes aan (ruim boven de 200) en piepte constant ...check wearlink.....check wearlink. Heel irritant. Hij zat te hoog en iets te los dus dat was snel verholpen en het kwellende gepiep bleef de rest van de rit achterwege.
Na de pitsstop bij Arnhem ging het richting de Posbank, die 2 keer kort achter elkaar werd beklommen, waarna het over het mij "bejubelde" fietspad richting Schaarsbergen ging. Al was het nu met de wind in de rug wel snel voorbij, in het spoor van een renner in de regenboogkleuren ging het met 37, 38 over de hobbels! Aan het eind van het fietspad en weer op het gladde asfalt richting Schaarsbergen sloot er nog een renner in het blauw aan die het tempo nog iets meer opvoerde. 2 stoempers die ik uiteraard op het eerstvolgende klimmetje al weer kwijt was, want hard omhoog fietsen is toch een heel andere discipline.
Na Schaarsbergen ging het weer richting Oosterbeek en Doorwerth, waar ook de Holleweg nog beklommen moest worden. Terwijl er nog grote groepen passeerden die nog op de heenweg waren sloeg ik rechtsaf en ging de weg flink omhoog tussen de bomen door. Nog steeds met goeie benen passeerde ik verschillende renners die hier echt geparkeerd stonden en waarvoor deze afstand al de limit leek. Bovenaan was er namelijk precies 100km gereden.
Dus nog zo'n 35 te gaan en in Heelsum kon voor dit laatste stuk nog even bijgetankt worden bij de verversingspost. Na een bekertje sportdrank ging het weer snel verder richting Wageningen en Rhenen. Liet vorig jaar iedereen mij het vuile werk doen met de harde wind tegen op de Grebbedijk, dit jaar profiteerde ik van de snelheid van de groep, verzuimde ik mijn taak bewust en liet ik mij in het zog van de rest naar de voet van de Grebbeberg sleuren. Toen de weg omhoog ging gaf ik nog een trap na door ze ogenschijnlijk met speels gemak te passeren en achter te laten. Hoewel niet persoonlijk bedoeld was de wraak zoet.
Het einde kwam in zicht en er werden nog wat hoogtemeters gesprokkeld op de Spoorbaanweg, Autoweg en voor de 2e maal de Defensieweg. Ik sloot nog even aan bij een groepje van een man of 15 voor de laatste 10 rustige kilometers en na 134km waren we weer terug bij het clubhuis.
Ik reed in de volle zon de parkeerplaats op waar mijn auto stond en constateerde dat deze volledig uitgestorven was. Nog vol met auto's maar geen uitgefietste mensen te bekennen, ik had ze inderdaad allemaal mijn rug laten zien.
Conclusie: mooie rit, goed weer en fantastische benen die een gemiddelde hadden geproduceerd van 31,1 km/uur. Ik genoot nog even een kwartiertje van de warme zonnestralen en reed daarna uiterst tevreden naar huis. Tot volgend jaar!