Bultentocht

De juiste naam voor een mooie tocht. Want laten we eerlijk wezen. Het zijn niet meer dan lastige bulten, vervelende (maar aan de andere kant ook wel lekkere) onderbrekingen van het ritme. Ontnemen je de adem als je net in een goed gesprek bent. En al willen we in Nederland iets al gauw een berg noemen, het blijven slechts bulten.
Vandaag had DTC in Driebergen de naam voor hun tocht gereserveerd. Met een wat nevelige start en een zon die hard z'n best deed het van de mist te winnen kroop ik om 9.00 uur precies in het zadel voor 160km. Na de relaxte rit van gisteren (55km, 2 uurtjes van de natuur genieten) was ik benieuwd of deze hersteltraining zijn uitwerking had gehad.
Bij de tochten van DTC weet je eigenlijk altijd precies waar je heen gaat, bij wijze van spreken met de handen voor je ogen kan je de route volgen en gaat het begin van alle tochten op een vrijwel identieke wijze. Dus eerst het fietspad door het bos langs de snelweg en bij de zandafgraving omhoog, daarna de Amersfoortseweg omhoog richting Doorn, na Doorn de Maarsbergseweg en gelijk weer terug via de Wykerweg. Dan in Leersum de Scherpenzeelseweg en vervolgens naar de Amerongense Berg (bult). Ik haalde de hand voor m'n ogen weg en inderdaad, ik was goed gereden.
Niks mis mee trouwens deze route, lekker op en af door de bossen, goed om alles op temperatuur te krijgen. Ik begon de klim van de Amerongense B...erg in een groepje van een man of 10 en het is altijd leuk om te zien hoe de hardrijders van het vlakke het doen zodra de weg omhoog loopt. Ik zeg dan altijd maar: hoe dikker de kuiten, hoe minder ze fluiten.
Ik ging fluitend omhoog in het spoor van de renner in het zwart waarmee ik ongeveer een half uurtje eerder achter in het groepje aan de praat was geraakt. Op een mooie zwarte Isaac ging hij makkelijk omhoog en tot aan Wageningen reden we met elkaar op, hij kwam uit Heemskerk, ik uit de buurt van Rotterdam, en dat was wel te horen zei 'ie. Hij keerde voor de 100km route de Grebbedijk op, ik ging door richting Renkum.
Het volgende deel van de route laat zich het best beschrijven als één groot déjà vu. Na de tocht van vorige week vanuit Ochten en V-V van eergisteren kwam ik wederom veel oude bekenden tegen. Echter net toen ik mij al mentaal had voorbereid op de Posbank werden we vreemd genoeg rechtsaf Arnhem in gestuurd om via de Bosweg weer richting het westen te koersen.
Wat verderop, nou ja ondertussen al een aardig stuk verderop, nog zo'n vreemde ervaring: de Italiaanse weg als afdaling! Dat was even nieuw maar daar kwam ook gelijk een einde aan alle premières. De Boersberg, Grebbeberg, Paardenveld en Defensieweg kwamen langs in de vertrouwde volgorde, de kopieermachine stond aan.
Na Elst was het klimmen gedaan en was het alleen nog de kunst om ongeschonden door het inmiddels massaal verschenen 2e paasdagverkeer te manoevreren richting Driebergen. Met een belletje hier en af en toe een schreeuw daar, ging het toch vrij soepel en werd na 158km de parkeerplaats bij de sporthal na 5 uur en 13 minuten bereikt. Prima tocht, heerlijk gereden en zeker de laatste 2 uur in wederom prachtig lenteweer.
Over 3 weken de Shimano Fiets Challenge, we gaan ons vizier nu maar eens richten op de Limburgse heuvels.