Terheijden

Vorige winters was ik vaak met de MTB te vinden op de Utrechtse Heuvelrug maar dit seizoen is de focus echt verschoven richting het mooie Brabant. 5 op een rij alweer, Den Dungen, Eersel, Esbeek, Dongen en vandaag Terheijden.
Paardenhoofden (geen koppen!) keken verbaasd boven de staldeuren uit toen ik vertrok vanaf Stalhouderij Zeggezicht voor een rit van 50 km. Zoveel volk hadden ze nog nooit gezien op een vroege zondagochtend. Ze waren gewend aan moeders en dochters met vlechtjes in hun haren, nu stikte het ineens van allerlei vreemde gasten met helmpjes!
Het was gelukkig droog en het parcours lag er prima bij zoals al weken het geval is. In Brabant kennen ze geen blubber lijkt het wel! De eerste stukken waren tussen weilanden door en nadat we het dorpje Den Hout en het kanaal waren gepasseerd gingen we dan eindelijk het bos in.
Eerst om de zandwinplas heen en daarna over de Vrachelse heide waar overigens geen heideplantje te bekennen is alleen maar bos. Dat zal er vroeger wel hebben gelegen toen ze alle namen hebben uitgedeeld.
Via de Oosterheide ging het richting de bossen bij Dorst en de uitdagende mountainbikeparcoursen die ik al eerder bij de tocht van Dongen had mogen ervaren. Nu geen groentje meer en het ging als een speer door de korte bochten over de heuveltjes en singletracks met sommige stukken door mul zand. Maar niks nie afstappen hoor! Gewoon met veel snelheid en klein verzet er doorheen.
Precies halverwege, ja na exact 25,00 km op mijn tellertie, was de verversingspost. Thee, warme choco, plakjes cake. Geen haute cuisine en het verlangen naar de alom in Brabant aanwezige suikerwafel bleef onbeantwoord. Er was dus geen reden en bovendien geen tijd om uitgebreid te tafelen en ik was na een kop thee met een plak weer onderweg.
Na opnieuw wat technische stukken en singletracks reed ik op een gegeven moment helemaal alleen in het prachtige herfstbos waarvan de stortvloed aan kleuren nog eens werd versterkt door mijn gele brillenglazen. Ik had alles en iedereen uit het wiel gereden, stil laten staan, geparkeerd en als dode vogeltjes tussen de bomen achtergelaten. Dat er een kwartiertje later eentje als een slechtvalk in duikvlucht over mij heenging is een detail wat ik slechts even in de kantlijn wil vermelden. Ik dacht dat ik er zelf toch een lekker tempo in had, maar die ging echt rap!
Via Teteringen en nogmaals de Vrachelse......bossen kwam ik weer uit bij het kanaal wat werd gevolgd terug richting Terheijden. De witte pijlen volgend (die trouwens niet allemaal even duidelijk te zien waren) passeerde ik een heuse rode driehoek die boven het parcours opgehangen was. Een originele Brabantse boerenzakdoek gaf de laatste kilometer aan. Leuk bedacht!
Na 2 uur en 10 minuten was ik weer terug en 52 kilometers waren onder de wielen gepasseerd.
Weer heerlijk gereden en dat ik met een tevreden gevoel weer huiswaarts ging mag duidelijk zijn, of om het in onvervalst Brabants te zeggen : "Dè snapt unnen boer mee éénen errem nog wel!