Een berg is een berg

Gisteren voor de 2e keer op de Tacx deze week. Ik besloot om maar eens een keer virtueel de Alpe d'Huez te beklimmen. De outdoorversie heb ik inmiddels diverse keren gedaan en ik was benieuwd of de indoorversie vergelijkbaar zou zijn.

Een aanloopje genomen van ongeveer 20 minuten vanaf Bouge du Chambon en daarna de Alpe op. Bekende percentages, bekende bochten, zwaar, maar toch iets minder dan in het echie!
Op de video was het een mooie warme dag (schijnt gefilmd te zijn op de dag van de Marmotte vóór de meute uit) en ik begon het na de eerste paar bochten ook heel warm te krijgen. Zonder wind (volgende keer simuleer ik dat maar eens met een grote ventilator voor mijn neus) en dus zonder koeling begon het lichaamsvocht zich gestaag naar buiten te werken en veranderde van een paar druppeltjes tot een kabbelend bergbeekje.
Toen ik zo om en nabij bocht 10 naar beneden keek stond er een plas water onder de fiets van zo'n 30 cm doorsnede. Zelfs mijn handdoek kon het tempo van het water niet bijbenen en het woord "afdrogen" had geheel zijn betekenis verloren. Ik keek, net als in het echt, dan ook uit naar het einde voordat ik tot het kookpunt zou stijgen en er op mijn rug een eitje kon worden gebakken.
Tot aan de top deed ik er ongeveer een uurtje over en ik voelde mijn benen best wel. Ik stapte van de fiets alsof ik net een zwemwedstrijd achter de rug had en natte voetstappen op het laminaat achtervolgde mij richting douche.
Even later toen ik weer fris, uitgerust en helder kon denken kwam ik met mijn benen omhoog op de bank tot de conclusie dat het weinig uitmaakt. Uiteraard met enige nuanceverschillen, maar binnen of buiten, het maakt niet uit.
Een berg is een berg (maar dat geldt dan weer niet voor de afdaling!).