Licht en donker

Mooi helder weer op een trainingsavond. Fris, maar de zon schijnt nog fel. Geen enkele reden om de Tacx voor de computer te installeren maar des te meer om lekker naar buiten te gaan.
Om 5 voor 6 zit ik op de racefiets richting Zevenhuizen en de Rottemeren waar het rond etenstijd uitgestorven is. Iedereen aan de stamppot want er wordt nachtvorst voorspeld. De weg met alle uitzichten voor mij alleen, nou ja, bijna dan. Die 2 andere fietsers die ik tegenkom mogen ook meegenieten.
Ik heb fietslicht bij me en het is de vraag tot hoe laat ik zonder kan blijven rijden. De zon zakt langzaam richting het Rotterdamse beton en ik schat dat het tot een uur of 7 kan. Dat betekent dus ongeveer een uur in het licht en hoeveel in het donker zien we later wel, het is vandaag een beetje improviseren, ik laat me leiden door het licht.
Echte Hollandse plaatjes flitsen voorbij, molens, wapperend riet, een goede fotoavond maar ik heb mijn camera niet bij me. Volgende keer maar weer meenemen. Vanavond laat ik een kans op een uniek moment schieten.
De zon begint al oranje te worden en schijn me recht in het gezicht. Lastig maar gelukkig zijn er geen tegenliggers om omver gereden te worden in een verblind ogenblik. Ter hoogte van Bleiswijk rij ik tussen de bomen en dichte begroeiing en komen m’n ogen weer even tot rust. Ik ga richting de skiheuvel en buig even daarvoor rechtsaf om even wat korte klimmetjes te pakken bij het mountainbikeparcours. Het fietspad gaat er dwars doorheen (of doet het andere pad dat nou juist?) en doe wat sprintjes omhoog. Ik voel m’n bovenbenen even lekker branden en kom tot de conclusie dat deze vorm van pijn inderdaad fijn is. Hup! Nog maar een paar dan en daarna rij ik terug naar de Rotte en vervolg mijn weg richting Irenebrug en Kralingsche Bos.
Ik volg de slingerende weg langs het water dat doorkruist wordt door kwebbelende meiden in grote slanke roeiboten. 4 op een rij, daarna één met 8 en nog één met 4.
Buiten de inspanning van de kaakspieren is er weinig actie in de boten. Waarschijnlijk luie studentes. Knappe studentes, dat dan weer wel!
Het stoplicht voor het bos staat op rood als ik aan kom rijden en ik besluit rechtdoor te gaan als hij op groen zal springen. Zo niet, dan ga ik rechtsaf. Hoewel ik afrem moet ik toch nog snel kiezen en stuur naar rechts om de bocht in te draaien. In mijn ooghoek zie ik het licht op groen springen! Te laat, ik kan niet meer corrigeren, toch nog iets te hard gereden. Voordat ik aan de andere kant het bos in ga, monteer ik even de lampjes. Ook de windstopper trek ik aan want nu de zon voor vandaag definitief is verdwenen wordt het toch wel wat fris.
Onder het groene bladerdak (hoewel er op dit tijdstip van kleur amper sprake is) gaat het tempo er nog even flink op. Ik weet dat het asfalt hier glad en zonder verrassingen is dus mijn snelheid is verantwoord. Na een stukje van een kilometer of 2 ga ik het bos al weer uit, bij het hertenkamp naar beneden en langs volkstuinen, sportvelden en golfbaan richting Capelle. Mijn eerdere voornemen om de Van Brienenoordbrug nog een paar keer te “pakken” laat ik varen want ik heb er inmiddels al 48 km op zitten en nog zo’n 5 km te gaan. Even lekker uitfietsen, nog een stief kwartiertje en dan ben ik weer thuis.
Na 54 km en iets meer dan 1 uur en 3 kwartier zit de avondrit erop. Het was 50/50, black and white, yin en yang. Voor de helft in het zonlicht, de andere helft met kunstlicht. Duo Penotti, de dikke en de dunne, Mini en Maxi. Hoeveel voorbeelden hebben we nog?
Even later sta ik onder een heerlijke warme douche die in de koudere maanden nog net even wat lekkerder is. Bij het afdrogen zie ik de Tacx ingeklapt in de hoek van de computerkamer staan. Nu nog even niet, zijn tijd komt nog wel.