Esbeekse bananen

Vandaag wederom met de mountainbike naar Brabant (uiteraard niet fietsend maar met de mtb IN de auto naar Br.) en niet eens zo ver uit de buurt van Eersel waar ik vorige week was. In Esbeek ging het gebeuren, een tocht die ik op geen enkele kalender heb kunnen vinden, maar het foldertje dat vorige week onder mijn ruitenwisser zat was uitnodigend genoeg om weer naar het zuiden af te reizen. Om even voor 9 uur ging ik van start voor weer een mooie rit door de Brabantse bossen. Het stof was verdwenen na de regen van de afgelopen dagen en was vervangen door zompig zand en klevende klei. Zonder veel hoogteverschillen toch al weer een stukje zwaarder. Voeg daar nog af en toe een plas met modder aan toe en dan zijn we weer waar we wezen moeten. Herfst!
Het was een route met veel zogenaamde singletracks, dus in de breedte maar ruimte voor één en in de lengte dus in een rijtje (zo'n beetje als de Nederlandse snelwegen in de ochtendspits). Geen files hoor, dat niet, maar af en toe werd je gedwongen om even het tempo van een ander te rijden. Mountainbiken is dan ook als het leven zelf. Het bestaat uit keuzes maken. Ga ik er hier langs of wacht ik nog even? Ga ik er links voorbij of zal ik rechts passeren? Maar je hebt dus altijd een keuze. En als je dan de verkeerde neemt en net het begroeide spoor neemt wat (onzichtbaar) vol staat met water, dan doe je dat een volgende keer gewoon niet meer (behalve dan die ezel en die steen, je weet wel). Simpel!
Na precies een uur, eigenlijk was ik net lekker op bedrijfstemperatuur, was de eerste verversingspost en ik wilde de organisatie niet beledigen door dóór te fietsen dus ik remde met een héééél klein beetje tegenzin. De suikerwafels waren het uiteindelijk toch wel waard om even te stoppen (ik ben d'r gek op!), voor de bananen had ik wel door kunnen rijden. En daar wou ik het toch eens even over hebben. Bananen, misschien wel het wielerhapje bij uitstek. Zoals je kunt zien op de foto beleeft de banaan verschillende fases. Van de onverteerbare groene tot de bruine die als het ware rechtstreeks in de bloedbaan terechtkomt. Quizvraag : welke van de 4 presenteer je NIET aan koolhydraatvragende fietsers? Het antwoord mag duidelijk zijn. Nu een niet zo moeilijk raadsel : Welke kleur hebben Esbeekse bananen? Het antwoord is groen en de organisatie krijgt hiervoor een gele kaart!
Voor de rest niets dan lof. Als je het kromme fruit even wegdenkt was de verzorging prima, de bewegwijzering uitstekend (gróte borden met rode pijlen) en vrijwilligers in overvloed op alle gevaarlijke punten. Een dikke pluim hiervoor! Ook een groot compliment voor de 100% dorploze route. Alles in het bos of langs weilanden en ik heb dan ook werkelijk geen idee waar ik naartoe ben gereden. Het was dus Esbeek-Esbeek met niks ertussen. Nou ja, alles eigenlijk! Zoveel bos dat ik na afloop nog een groene waas voor mijn ogen had.
Ik heb het nu geloof ik al 3x gezegd maar het was dus een prachtige route met nog een leuk detail. Een echte oversteek door een rivierbedding in het bos! Eerst 2 meter naar beneden, dan door ongeveer 40 cm water schat ik, en dan weer 2 meter omhoog (de mietjes gingen over de brug). Dat is ook geen wekelijkse kost maar wel errug leuk!
Met natte voeten maar een schone derailleur was het daarna geloof ik nog zo'n 10 km tot aan de finish waar de teller uiteindelijk uitkwam op 64 gefietste kilometers. Wederom een heerlijke zondagochtendbesteding en lekker gereden. De fiets kon gelukkig worden afgespoten en daar was ik wel blij om want hij moest in de auto, zoals je in de 1e regel al kon lezen, en een fiets zonder modder had toch mijn voorkeur.
Een verhaal met een happy end want met een schone fiets en een voldaan gevoel kon ik weer terug naar Capelle. Terug naar huis waar de wasmachine ongeduldig stond te wachten op het vuile fietsgoed. Terug naar huis naar de Capelse gele bananen. Lekker!